The Throne of Bones - Brian McNaughton

[Naroualis]

Σπάνια ένα βιβλίο με κάνει να δυσκολεύομαι να το ολοκληρώσω. Συνήθως με δυσκολεύουν τα βαρετά ή τα κακογραμμένα βιβλία, κι αυτά όχι πάντα, γιατί κάποιες φορές καταντούν διασκεδαστικά.

 

 

 

 

 

Η συλλογή διηγημάτων του τίτλου - The Throne of Bones του Brian McNaughton - ήταν ένα δύσκολο βιβλίο. Δυσκολεύτηκα να το κατατάξω, είναι φάντασι ή τρόμος; Δυσκολεύτηκα να το διαβάσω, πολλές και εξαντρίκ άγνωστες λέξεις συν κάποιες που ο ίδιος ο συγγραφέας δημιούργησε. Δυσκολεύτηκα να το χωνέψω, οι εικόνες και τα νοήματα που περνάει είναι φρικιαστικά σε υπερβολικό βαθμό. Και δυσκολεύτηκα και να το κυκλοφορήσω, όπως βλέπετε πιο πάνω, το εξώφυλλο δεν είναι να το κυκλοφορείς σε λεωφορεία και τρένα...

 

Γενικά, χάρηκα πολύ που έπεσε στα χέρια μου. Διαπνέεται από μια ατμόσφαιρα παρακμιακή, αλλά όλες οι περιγραφές του παρελθόντος είναι κι αυτές παρακμιακές, σε αφήνει με την πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος δεν είδε ακμή ποτέ, ήταν πάντα παρακμιακός, από τη γέννησή του. Οι χαρακτήρες του, ακόμη κι όταν είναι ψυχρά προσηλωμένοι στα ενδιαφέροντά τους, άγονται και φέρονται με τη θέλησή τους από τα πάθη τους, που πολύ συχνά δεν καταλήγουν, αλλά περιλαμβάνουν ειδεχθείς πράξεις. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί, με όλα της τα φτιασίδια και τις φιοριτούρες, είναι τολμώ να πω αβίαστη, δεν ζορίζεται για να γράψει έτσι, έτσι σκέφτεται, έτσι μιλάει, έτσι γράφει. Οι πλοκές θυμίζουν λίγο Κλαρκ Άστον Σμιθ, παίζουν συνέχεια με την απελπισία και τους υπαινιγμούς και δεν αφήνουν αχτίδα φωτός ούτε για δείγμα. Και τα ονόματα. Ω θεοί, τα ονόματα. Ποτέ ονοματολογία δεν ήταν τόσο ταιριαστή με το θέμα και το ύφος, ποτέ. Το μαύρο χιούμορ δε λείπει επίσης, προσεκτικά καλυμμένο με νεφέλες μελανές.

 

Τα θέματά του τα αντλεί κυρίως από το χώρο του νεκροταφείου και των νεκρομαντών. Το αγαπημένο του μαγικό πλάσμα είναι τα γκουλ, αν δεν απατώμαι δεν υπάρχει κανένα άλλο μαγικό πλάσμα. Η σαπίλα είναι πανταχού παρούσα, από τα μαυσωλεία μέχρι τα αρωματισμένα δωμάτια των ευγενών δεσποινίδων. Ο κόσμος του δεν είναι τραχύς, αλλά ραφινάτος, υπάρχει ιστορία, θρησκεία, υπάρχουν τέχνες, γλύπτες, ποιητές, διηγηματογράφοι, που αναφέρονται τακτικά. Υπάρχουν οι τρελοί του χωριού, μόνο που έχουν πολλά λεφτά για να τους λένε έτσι. Υπάρχουν πόλεις στις οποίες οι άνθρωποι είναι τόσο έκλυτοι που περιφέρονται γυμνοί και συνουσιάζονται ανερυθρίαστα οπουδήποτε κι άλλες που θεωρείται αξιοκαταφρόνητο να είσαι καλλιτέχνης στο τατουάζ και το body painting -όχι να τα έχεις επάνω σου, αλλά να τα φτιάχνεις εσύ. Υπάρχουν πάρα πολύ εκτεταμένα νεκροταφεία και πάρα πολλά γκουλ, πάρα πολλά. Και νεκρομάντες. Και τυμβωρύχοι. Και περιθωριακοί που έχουν ως σκοπό της ζωής τους να βιάσουν ένα θηλυκό γκουλ την ώρα που του κόβουν το κεφάλι.

 

Κοντολογίς, πέρασα δύο ευχάριστους μήνες μαζί του, μήνες που κάποιες φορές το παρατούσα αηδιασμένη κι άλλες φορές δεν μπορούσα να το αφήσω πριν τελειώσει το διήγημα, να δω πού το πάει. Το συνιστώ μόνο σε όσους έχουν γερό στομάχι και σε όσους θέλουν να δουν πώς μπορείς να γράψεις με γοητευτικό αλλά όχι γλυκανάλατο τρόπο τους πιο φρικαλέους υπαινιγμούς.

 

Αναλυτικά τα διηγήματα:

 

 

Ringard and Dendra: Δεν είναι λίγες οι φορές που μια συλλογή διηγημάτων ξεκινάει πολύ δυνατά, σε σημείο που τα υπόλοιπα να σου φαίνονται μέτρια. Αυτό νόμιζα ότι θα συνέβαινε. Αλλά όχι. Τα υπόλοιπα ήταν πολύ χειρότερα ή για να είμαι ακριβής, πολύ καλύτερα.

 

The Throne of Bones: Σπονδυλωτό κείμενο, μοιάζει με συλλογή μέσα στη συλλογή. Δεν είναι. Μοιάζει με ιστορία βρικολάκων. Δεν είναι. Μοιάζει με πορνογραφικό κείμενο. Δεν είναι. Μοιάζει με εικόνες από ταινία τρόμου με κυκλώπειο μπάτζετ. Σίγουρα δεν είναι. Κλείνει, τολμώ να πω, υποδειγματικά.

 

The Vendren Worm: Ξεκινάει σαν λίβελος στη γραφειοκρατία και την κακία των ανθρώπων. Καταλήγει σε παρανάλωμα τρέλας και αίματος. Ο ήρωάς του είναι από τους πιο ενδιαφέροντες.

 

Meryphillia: Πιθανόν να είναι το κείμενο το πιο κοντινό στο στυλ του Κ. Α. Σμιθ. Διαπνέεται από μια απίστευτα σάπια τρυφερότητα, από μια ανάγκη για αποδοχή που τελικά οδηγεί εκεί που δεν το περιμένεις. Η ηρωίδα του τίτλου είναι ένα γκουλ με ανθρώπινα συναισθήματα. Ποιος ξέρει πώς θα το πληρώσει αυτό της το βίτσιο.

 

Reunion in Cephalune: Θυμίζει τη Νεκρομαντεία στο Ναάτ, αλλά πιο ενήλικη και πιο σύγχρονη, αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν. Για γερά στομάχια.

 

The Art of Tiphytsorn Glocque: Ο γιος ενός μεγαλέμπορου ψαριών αποφασίζει να γίνει body paint καλλιτέχνης. Πράγμα που η κοινωνία δύσκολα το χωνεύει.

 

A Scholar from Sythiphore: Τέσσερις σελίδες αρχαιολογικής φρίκης. Και ό,τι κι αν μόλις είπα, δεν πρόκειται να σας προετοιμάσει γι' αυτό που θα διαβάσετε.

 

Vendriel and Vendreela: Μόνο μια κουβέντα θα πω, για τον πρωταγωνιστή. Λέγεται Vendriel the Good και είναι βασιλιάς-νεκρομάντης. Τον λένε Καλό. Οποιοδήποτε άλλο παρατσούκλι του κόλλησαν οι υπήκοοί του χάθηκε μυστηριωδώς, μαζί με όποιον το ανέφερε. Λέγεται ότι ο ίδιος το επέβαλε, για να μην τολμήσει ποτέ κανείς να τον πει όπως θέλει. Α, και δεν είναι χιουμοριστική η ιστορία.

 

The Retrograde Necromancer: Η επιστροφή του Vendriel the Good,  από άλλη οπτική γωνία. Ή πώς μπορεί ένας κτηνώδης απαγωγέας παιδιών να γίνει ο "καλός" μιας ιστορίας.

 

The Return of Liron Wolfbaiter: Πιθανόν το πιο φαντασμαγορικό κείμενο όλων, ισάξιο του Throne of Bones. Το θέμα του γυρίζει γύρω από εκείνη τη φιλοσοφία που λέει ότι ετούτος ο κόσμος είναι το όνειρο ενός πλάσματος που κοιμάται. Τι θα γίνει αν κάποιος προσπαθήσει να το ξυπνήσει;

 

 

Edit: τυπογραφικούλια

Edited June 11, 2014 by Naroualis

[tsathoggua]

Πολύ καλή συλλογή από έναν άγνωστο (και μακαρίτη) συγγραφέα, η οποία έχει τιμηθεί (όχι τυχαία) με το World Fantasy Award. Θα έλεγα πως το ύφος των διηγημάτων είναι αυτό ενός εκσυγχρονισμένου Κλαρκ Άστον Σμιθ. Πάει καιρός που το διάβασα και δεν θυμάμαι τις περισσότερες ιστορίες. Παρά την διαστροφή και το σχεδόν πορνογραφικό ύφος που διακρίνει κάποιες από αυτές, θεωρώ πως υπάρχει μια υποβόσκουσα ευαισθησία που κάνει τη συγκεκριμένη συλλογή να ξεχωρίζει. Η σπονδυλωτή ομώνυμη ιστορία και το The Return of Liron Wolfbaiter τα καλύτερα της συλλογής για μένα. Μπράβο στην Naouralis για την αναφορά σε αυτό το άγνωστο διαμάντι.

[Naroualis]

Θα έλεγα πως το ύφος των διηγημάτων είναι αυτό ενός εκσυγχρονισμένου Κλαρκ Άστον Σμιθ.

 Δεν ανέφερα τυχαία τη Νεκρομαντεία στο Ναάτ.   Παμμέγιστος, γλυκύτατα φρικιαστικός Σμιθ.