Myyst Posted June 25, 2014 Share Posted June 25, 2014 (edited) Όνομα Συγγραφέα: MyystΕίδος: witchpunkΒία; ναιΣεξ; όχιΑριθμός Λέξεων: 2.226Αυτοτελής; ναι (αλλά η ηρωίδα είναι παλιά γνώριμη) Σχόλια: γράφτηκε για το write-off #72 με αντίπαλο τον Cosmo και πρόλογο του Morfea Η ιέρεια Το χλωμό φως του ήλιου σερνόταν αργά πάνω στις πλάκες. Μια σαύρα ακολουθούσε τη σκιά ενός μαρμάρινου σταυρού, καθώς οι ακτίνες του ήλιου τη μίκραιναν. Λίγο πριν το μεσημέρι, μια γυναίκα νέα, με άσπρο φόρεμα και κόκκινα μαλλιά, έσπρωξε τη φρεσκοβαμμένη καγκελόπορτα του νεκροταφείου. Πέρασε μέσα από μια συστάδα πεύκων, με βήμα αργόσυρτο, ασταθές. Σταμάτησε μπροστά από έναν παλιό απεριποίητο τάφο, με μικρές τούφες χορταριού να ξεπηδάνε από ρωγμές στο μάρμαρο. Απόθεσε το υφασμάτινο σακίδιο που κουβαλούσε στο χώμα. Από μέσα ξεπρόβαλλε μια δέσμη από τριαντάφυλλα. Τα πήρε προσεκτικά -ήταν φρέσκα και μύριζαν οικογενειακή θαλπωρή- και τα άφησε να πέσουν από την παλάμη της ένα-ένα. Έξι τριαντάφυλλα. Σκούρο κόκκινο. Σαν τα μαλλιά της. Σαν τις ξεραμένες κηλίδες στο φόρεμά της. Έξι. Ένα για κάθε αμάρτημα. Κι όταν έσκυψε με τα δάχτυλα κολλημένα πάνω στην πλάκα -θαρρείς κι έτσι θα επικοινωνούσε καλύτερα με το νεκρό- ψιθύρισε στον άνεμο τη συνήθη απαρίθμηση, αυτή τη φορά χωρίς να αισθάνεται τίποτα: «Άλλος ένας μένει. Και το χρέος θα ξεπληρωθεί.» Η γυναίκα ανέβασε τη λευκή της μάσκα, καθώς ο ουρανός σαν για να δεχτεί τα τριντάφυλλά της σκοτείνιασε από κάποιο περαστικό σύννεφο, πισωπάτησε, στράφηκε σχεδόν χορευτικά και με μερικά αργά, τελετουργικά βήματα έσπρωξε τη φρεσκοβαμμένη μαύρη καγκελόπορτα, αφήνοντας πίσω της το μακάριο νεκροταφείο ώστε να βαδίσει ανάμεσα στους ανενόχλητους καθώς φαίνεται για αιώνες γκρίζους τούβλινους τοίχους για τόσες πολλές ώρες που η σελήνη έλουσε με το αδιόρατα ασημόχρωμο φεγγαρόφως της τους μαύρους αρμούς των τοίχων και τις σκιές του προσώπου της. Η βροχή, λυτρωτική ανάμεσα σε αυτούς τους υπεράνθρωπους διαδρόμους, γεμάτους σκιές που φτάνουν μακρύτερα από εκεί που φτάνει το βλέμμα της και γωνίες σκληρότερες από εκείνες που έχουν συνηθίσει τα απαλά της πόδια δεν ξεκινά. Τα ήδη σκοτεινά σύννεφα που έκρυβαν τ' αστέρια, κρύβουν τελικά και το φεγγάρι, κάνοντας αισθητή την παρουσία εκείνης της σκιερής διάστασης του κόσμου, που σπάνια διαβαίνει κανείς, καθώς η γυναίκα με το λευκό φόρεμα και τα κόκκινα μακριά μαλλιά που μαζί με τις αιμάτινες κηλίδες στο φόρεμα της μοιάζουν με τις μοναδικές παραφωνίες σε αυτόν τον κόσμο που είναι άσπρος, μαύρος ή γκρίζος, φτάνει στο τέλος του δρόμου, καλεί την αγαπημένη της σκούπα και πετά αφήνοντας πίσω της για προτελευταία φορά τον άχαρο εκείνο τόπο. --- Σύμφωνα με το ρολόι χειρός της Μαίρης η ώρα είναι 9:58. «Να πάρει, έχω αργήσει,» μουρμουρίζει η κοπέλα. Από την άλλη ποιος θα 'ρθει στη βιβλιοθήκη πρωί πρωί με τόση ζέστη που τα μάτια της κάνουν ροκ τραγουδίστριες στο αναγνωστήριό της; Αν και 'κείνη η Λίτσι μοιάζει να 'χει χάσει και τη μικρή επαφή που διατηρούσε με την πραγματικότητα από τότε που έβαψε κόκκινα τα μαλλιά της και ξημεροβραδιάζεται στη βιβλιοθήκη της σε μία άνευ προηγουμένου καλοκαιρινή επιδρομή στις σελίδες βαριών (στην κυριολεξία) μεσαιωνικών τούβλων. Από τον Μίλτον στον Φραγκίσκο της Ασίζης· hardcore καταστάσεις – σαν να εισβάλεις στη Ρωσία τον Δεκέμβρη. Η νεαρή βιβλιοθηκάριος μόλις έχει προλάβει να ανοίξει τα φώτα όταν το διακριτικό κελάηδημα του κουδουνιού της πόρτας ακούγεται και στο δωμάτιο μπαίνει η Άννα Λίτσι, η ελληνοϊταλίδα πρώην τραγουδίστρια των Witching Hour Riot, ενός συγκροτήματος γνωστού περισσότερο για τις θυελλώδεις σχέσεις μεταξύ των μελών του, παρά για τη μουσική του. Η γυναίκα φορά έναν καυτό συνδυασμό του μαύρου και του κόκκινου που περιλαμβάνει γάντια, βαριές δερμάτινες μπότες και βαρύ μακιγιάζ «Buongiorno, Μαίρη.» Η κοπέλα καθυστερεί σε σημείο αγένειας να απαντήσει στην τραγουδίστρια καθώς μάχεται με την παρόρμησή της να την αρπάξει από τους ώμους και να την ταρακουνήσει. Μα που πάει έτσι στο κατακαλόκαιρο με 35oC έξω; «Καλημέρα, δεσποινίς Άννα,» λέει τελικά, αλλά μάλλον έχει περάσει ήδη στη σφαίρα αγνόησής της καθώς βγάζει ένα από τα πιο ογκώδη βιβλία της βιβλιοθήκης από το ράφι του και κατευθύνεται με βαριά βήματα προς ένα από τα γραφεία του αναγνωστηρίου. Κάθεται (ξανά) στην καρέκλα της και ανοίγει (ξανά) τη Θεία Κωμωδία στη σελίδα που είχε αφήσει τον σελιδοδείκτη της. Οι όχι και τόσο καυτές μονάχα χάρη στον κλιματισμό ώρες του αυγουστιάτικου μεσημεριού περνούν, καθώς η Μαίρη εξυπηρετεί τους αναγνώστες της που έρχονται, φεύγουν και σπάνια κάθονται, αρχίζοντας να αισθάνεται ένα είδος σεβασμό προς τη μικρή στοίβα βιβλίων που η Άννα Λίτσι έχει δημιουργήσει δίπλα της και τα κοκκινισμένα της πια μάτια. Μα τι διαβάζει τέλος πάντων; Η Άννα, όπως κάθε φορά που χυνόταν αίμα, αναθυμάται την κάθε της κίνηση, το κάθε της συναίσθημα και τους λόγους της. Κάθε φορά, αντί αυτή η ενδοσκόπηση να είναι ευκολότερη, γίνεται δυσκολότερη και η χθεσινή ημέρα... Η χθεσινή ημέρα ήταν η δυσκολότερη απ' όλες. Η Άννα κλείνει τα μάτια της και ανασαίνει βαθιά. Κοιτά το σημειωματάριό της δίπλα της, όπου έχει γράψει με όμορφα γράμματα επτά σειρές λέξεων. Οι έξι απ' αυτές έχουν περαστεί ολόκληρες με μία γραμμή, όπως επίσης και η πρώτη λέξη της έβδομης. Η τελευταία γραμμή γράφει: 'acedia superbia σφετερίζοντας-τη-θέση-του-θεού.' Δίπλα συμπληρώνει με αργές κινήσεις 'io' Η ώρα είναι περασμένη και σε λίγο η Μαίρη θα αρχίσει να φωνάζει. Η Άννα αφήνει τις τυπωμένες λέξεις του παλιού της βιβλίου και κοιτά τα σπουργίτια στο δέντρο έξω από το παράθυρο με ένα πικραμένο χαμόγελο στα χείλη της. Η ώρα στο παλιό ρολόι τοίχου της βιβλιοθήκης δείχνει 1:56. Αρκετά αργοπόρησε και ο δρόμος της είναι μακρύς. Σηκώνεται από την καρέκλα, χαιρετά θεατρικά την Μαίρη που δεν είναι σίγουρη αν θα πρέπει να κοιτά με ανοιχτό το στόμα την τραγουδίστρια γιατί δεν θα περιμένει να πάει και πέντε η ώρα πριν φύγει αγνοώντας τις συστάσεις της -όπως συνηθίζει τελευταία,- επειδή θα τολμήσει να βγει σε αυτόν τον φριχτό ήλιο με αυτά τα καυτά σκοτεινά ρούχα ή για τις θεατρικές της κινήσεις που τραβούν κάθε βλέμμα στη βιβλιοθήκη -δηλαδή μόνο το δικό της- καθώς η πανκ τραγουδίστρια ανοίγει την πόρτα, βγαίνει από τη βιβλιοθήκη, την κλείνει πίσω της και ανασηκώνει το ένα της βλέφαρο προς τον αστραποβόλο ήλιο. --- Η Άννα ανασαίνει βαθιά και εξαπολύει τις μαγικές της αισθήσεις στον κόσμο περνώντας τα ομιχλώδη παραπετάσματα ανάμεσα στις διαστάσεις και κάνει το πρώτο βήμα του μακριού της ταξιδιού, καθώς ο χώρος γύρω της σκοτεινιάζει, ο ήλιος στον ουρανό δίνει στη θέση του σε μία λυπηρή σφαίρα ημίφωτος που υπάρχει στον ουρανό μονάχα για να θυμίζει πόσο λυπηρός είναι χωρίς να ζεσταίνει τις ατελείωτες άδεντρες εκτάσεις, κάποια σπασμένα μάρμαρα θαμμένα ανάμεσα στη σκόνη του χρόνου, μερικούς χαριτωμένους μονόκερους στο βάθος και μερικές πεταλούδες, καθώς μερικές από τις προβληματικότερες από τις μαγικές της αισθήσεις αποφάσισαν να αναζητήσουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα από εκείνα που ζήτησε. Η Άννα κοιτά την σκοτεινή πέτρα που απλώνεται ως τον ορίζοντα γύρω της. Εκείνη δεν φαίνεται πουθενά. Άραγε είναι καλύτερο να την περιμένει ή να την ψάξει; Βέβαια, εκτός αν τα έχει ούτως ή άλλως κάνει σαλάτα και δεν ψάχνει την υπερηφάνεια, αλλά την οκνηρία, μάλλον δεν έχει σημασία, αλλά βαριέται να περιμένει. «Έλα πεταλούδα,» λέει σε ένα από τα μαγεμένα εκείνα πλάσματα «έχουμε μίλια να διασχίσουμε, πολλά και το τσι σε αυτόν το τόπο είναι λίγο.» Η πεταλούδα την αγνοεί και η Άννα ξεντύνεται, βγάζει από την ειδική της τσάντα που συνδυάζει τις ομορφότερες γραμμές της ραπτικής με χώρους που οδηγούν σε άλλες διαστάσεις ένα λευκό νεραϊδένιο φόρεμα, διπλώνει προσεχτικά τα ρούχα της πριν τα τοποθετήσει στη φορητή της ντουλάπα και συνεχίζει το ταξίδι της σε αυτόν τον ανοίκειο τόπο όπου η κάθε επίβουλη στροφή είναι αρκετά όμοια με την προηγούμενη κάνοντας την να πιστεύει ότι βαδίζει σε κύκλους, αλλά αρκετά διαφορετική ώστε κάτι τρομακτικό να κρύβεται σε αυτή, κάθε σκοτεινό σύννεφο μοιάζει ίδιο με το προηγούμενο, αλλά είναι πιο σκοτεινό, κάθε σημείο που θυμίζει κάτι ασφαλές μοιάζει θανάσιμο, κάθε εικόνα παλιάς ομορφιάς μοιάζει εφήμερη, εύθραυστη, έτοιμη να διαλυθεί στο πρώτο φύσημα του ανέμου, ποδοπατημένη από άφαντες ορδές τεράτων, άσκοπη σε αυτόν τον άδειο κόσμο που δεν είδε ποτέ κανείς πριν τον περπατήσει η Άννα και που δεν θα δει ποτέ κανείς αφού εκείνη τα εγκαταλείψει· μονάχα με απέραντη θλίψη μπορεί να κοιτά αυτά τσακισμένα παλιά πράγματα που καθρεφτίζονται στο τσακισμένο κορμί εκείνης, στη σκιά το μοναδικού όρθιου ακόμη στύλου του κόσμου. Μετά απ΄ ό,τι είχε περάσει η Άννα δεν ήταν προετοιμασμένη για αυτήν την ανήμπορη υπερηφάνεια. Διστάζει. Και η σκιά στη σκιά της αντιγυρίζει το βλέμμα. Η Άννα χάνεται στα ονειρικά της μάτια που καθρεφτίζουν τον τρεμάμενο ουρανό ενός κόσμου άλλου, μαγεμένου. «Ω, όχι!» ξεφωνίζει η Άννα καθώς παλεύει να ξεφύγει από τα μάτια εκείνα. --- Η Άννα ανοίγει τα μάτια της και κοιτά γύρω της εκείνες τις αραχνοΰφαντες εικόνες που καθρεφτίζονταν στα μάτια εκείνης, που καθρεφτίζονταν στα πιο κρυφά της βάθη. Και στο κέντρο τους στέκεται η ίδια - ή μάλλον εκείνη η άλλη που είναι η ίδια και την κοιτά με τα υπερήφανά της μάτια για τον κόσμο των θαυμάτων που έχει δημιουργήσει παίζοντας τη θεά. Η Άννα δοκιμάζει να κινήσει τα χέρια της και αποτυχαίνει. Δοκιμάζει να κινήσει οτιδήποτε, να προκαλέσει οτιδήποτε, να κάνει οτιδήποτε, αλλά αποτυχαίνει οικτρά στα πάντα. Ακόμη και οι μαγικές της αισθήσεις, αδυνατούν να την υπακούσουν. Εκείνη υψώνει το φρύδι της ερωτηματικά. Ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό της Άννας συνειδητοποιώντας ότι είναι αιχμάλωτη της πιο σκληρής της εχθρού, της εαυτής της. Ανόητη που ήταν, να της περάσει έστω και για μια στιγμή η σκέψη, μονάχα εκείνη τη στιγμή που την είδε βασανισμένη και αδιόρατα οικεία, ότι η αντιμετώπιση της εαυτής της θα ήταν πιο εύκολη από τις προηγούμενες μάχες της. Τότε το χαμόγελο εκείνης παγώνει καθώς ένας ρινόκερος εισβάλει από το δαιδαλώδες βιτρό του πύργου, τσαλαπατώντας τις αρχαίες χρυσοστόλιστες κουρτίνες, σκίζοντας τα πανάρχαια βιβλία, διαλύοντας τα πολύχρωμα θαύματα γύρω του, σπάζοντας ανεπανόρθωτα το πέτρινο πάτωμα πριν καρφώσει την εχθρό της με το κέρατό του και το αίμα της λεκιάσει τα πάντα στο δωμάτιο. Η Άννα, διατηρώντας τη ψυχραιμία της, όπως πάντα όταν τα πράγματα πάνε καλά για αυτήν, ανασηκώνεται ελευθερωμένη από τον θάνατο της άλλης Άννας, ευχαριστεί τον ρινόκερο με μία υπόκλιση αναρωτιόμενη ποια από εκείνες τις μαγικές της αισθήσεις που την είχαν κοπανήσει νωρίτερα είχε την φαεινή ιδέα να προσγειώσει έναν ρινόκερο στον πύργο του σκοτεινού αντικατροπτισμού της και ανεβαίνει στην ιπτάμενη της σκούπα πριν ο εξαγριωμένος ρινόκερος προλάβει να στρέψει την προσοχή του προς αυτήν. Αλλά ρινόκερος; Δεν μπορούσε να τη σώσει ένας όμορφος λευκός μονόκερος; Η Άννα κάνει μερικούς κύκλους πάνω από τον πύργο που γκρεμίζεται απ' την οργή του ρινόκερου μαζεύοντας τις αμολημένες μαγικές της αισθήσεις από τα πέρατα της ερημικής ονειροχώρας και ύστερα, όπως πάντοτε αφού χυθεί αίμα στο λευκό της φόρεμα, βυθίζεται σε περισυλλογή ώστε να συγκρατήσει όλες τις πτυχές των γεγονότων και των συναισθημάτων της, φτάνοντας σε ζεν τη στιγμή που ο πύργος καταρρέει από κάτω της με ένα μεγαλόπρεπο ήχο τέλους. «Το χάος ορίζει τα πάντα, αλλά με χάρη,» λέει η Άννα καθώς εξαφανίζεται από τις αλλοπρόσαλλες εκείνες διαστάσεις για τις γνώριμες εκτάσεις της γης. Πηδά από το σκουπόξυλο της σε κάποιο χωριό των Άνδεων και με το λεκιασμένο από το κόκκινο του αίματος, λευκό της φόρεμα κόβει επτά κατακόκκινα τριαντάφυλλα από μία από τις μεγαλοπρεπέστερες τριανταφυλλιές του κόσμου αυτού, τρομάζοντας ένα αγοράκι που φεύγει κλαίγοντας φωνάζοντας «Bruja, mamá! Bruja!» Η Άννα με επτά λουλούδια στο χρώμα του αίματος στην αγκαλιά της, υψώνει το ένα της φρύδι ερωτηματικά και με μία κίνηση του χεριού της, διαλύει τις ομίχλες του κόσμου και αρχίζει να περπατά τον μακρύ, εξουθενωτικά μακρύ διάδρομο, ανάμεσα στους τούβλινους γκρίζους τοίχους που λεκιάζονται μονάχα από το λευκό της φόρεμα και το κόκκινο στα μαλλιά της, στο ξεραμένο αίμα και στα επτά τριαντάφυλλά. Ένα για κάθε αμάρτημα. Με το μολύβι της περνά μία γραμμή πάνω και από την τελευταία γραμμή της λίστας τους σημειωματαρίου της. --- Η Άννα βαδίζει εκείνους τους αμετακίνητους μακριούς διαδρόμους ανάμεσα στους δυσοίωνους γκρίζους τούβλινους τοίχους αισθανόμενη μία αδιόρατη ανησυχία. Οι ώρες περνούν, ο ουρανός με το πέρασμα του κάθε σκοτεινού σύννεφου αποκτά μία πνιγερότερη καφέ υφή και καθώς η Άννα βαδίζει τους απειλητικούς, ανοίκειους διαδρόμους του ακίνητου αυτού κόσμου όπου το φενγκ σούι είναι λάθος, φτάνοντας στο τέλος του δρόμου της, μπροστά από τη μαύρη καγκελόπορτα του νεκροταφείου. Περνά μέσα από μια συστάδα πεύκων, εξουθενωμένη. Σταματά μπροστά από έναν παλιό απεριποίητο τάφο, όπου μικρές τούφες χορταριού ξεπηδούν από ρωγμές του μαρμάρου. Αφήνει τα τριαντάφυλλά της να πέσουν από την παλάμη της ένα-ένα. Επτά τριαντάφυλλα. Σκούρο κόκκινο. Σαν τα μαλλιά της. Σαν τις ξεραμένες κηλίδες στο φόρεμά της. Επτά. Ένα για κάθε αμάρτημα. Κι όταν σκύβει με τα δάχτυλα κολλημένα πάνω στην πλάκα -θαρρείς κι έτσι θα επικοινωνούσε καλύτερα με το νεκρό- ψιθυρίζει στον άνεμο τη συνήθη απαρίθμηση, αυτή τη φορά χωρίς να αισθάνεται τίποτα: «Άλλος δεν μένει. Και το χρέος ξεπληρώθηκε.» Για μερικά λεπτά μονάχα ανασαίνει βαθιά. Ανοίγει το γριμόριο της, φυσά τη σκόνη του χρόνου από τον σκοτεινό τάφο, αποκαλύπτοντας τη λέξη 'άνθρωπος' σκαλισμένη πάνω του. Η Άννα ξεροκαταπίνει. Είναι διαφορετικό πράγμα να σχεδιάζει την ανάσταση του ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να δει έξω από την πνιγερή σπηλιά του και διαφορετικό να στέκεται μπροστά στον τάφο του, ως ιέρεια του, λεκιασμένη από το αίμα των επτά θανάσιμων αμαρτιών του, περιμένοντας την πανσέληνο να ξετρυπώσει ανάμεσα στα σκοτεινά σύννεφα σημαίνοντας μεσάνυχτα. Μεσάνυχτα· η ώρα της μάγισσας. Και η πανσέληνος λούζει με το ασημόχρωμο φεγγαρόφως τον μαρμάρινο τάφο κάτω από τον μεγάλο σταυρό και η Άννα βγάζει το μαγικό της ραβδί, εξαπολύει τις μαγικές της αισθήσεις πιο ελεύθερες από ποτέ και ξεκινά να πλέκει το πολυπλοκλότερο ξόρκι που έχει επιχειρήσει ποτέ. Και όταν το φεγγάρι χάνεται πίσω από ένα καφέ σύννεφο, μία ανθρώπινη μορφή ανασηκώνεται από τον γκρίζο τάφο, εκπνέει μία κρυστάλλινη ανάσα και η επιγραφή 'άνθρωπος' μετατρέπεται σε 'θεός' και η Άννα παρακολουθεί άφωνη και προδομένη τον θεό να ζωντανεύει και να εξαφανίζεται από μπροστά της. «Ωχ,» αναφωνεί η Άννα «πώς το διορθώνω τώρα το λάθος αυτό;» Edited June 25, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ΔημήτρηςΤ Posted June 27, 2014 Share Posted June 27, 2014 Γεια σου Myst Στην ιστορία σου κάποια πράγματα μου άρεσαν και κάποια άλλα όχι τόσο. Στα αρνητικά: Πολύ πιθανό να μην έπιασα εγώ κάτι, αλλά δεν μου είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις της μάγισσας. Φαίνεται να θέλει να υπερβεί την ανθρώπινη φύση της αλλά θα προτιμούσα να μας έδινες κάποια στοιχεία παραπάνω. Θα ήθελα να δω περισσότερα στην μάχη με τον άλλο εαυτό της. Ο ρινόκερος που ήρθε απ' το πουθενά και τέλειωσε την μάχη δεν με άφησε ικανοποιημένο. Σ' αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για το ποια είναι η Άννα εκτός από εκκεντρική και λίγο κυνική μάγισσα. Γενικά και πιθανότατα ως απόρροια των δύο παραπάνω, η Άννα μου φάνηκε απόμακρη, σαν να παρακολουθεί απ' έξω τα γεγονότα. Ίσως να το ήθελες εσύ έτσι, πάντως δεν μου άφησε καλή γεύση. Στα θετικά: Η ατμόσφαιρα της ιστορίας ταιριάζει μ' αυτή της εισαγωγής. Μου άρεσε η διάσταση του νεκροταφείου και η περιγραφή της. Εντάξει η παρομοίωση με την εισβολή στην Ρωσία ήταν θεϊκή. Μου άρεσαν τα συστατικά της ιστορίας (μαγικές αισθήσεις, άλλες διαστάσεις, θεογονία κτλ) Μου άρεσε και η επίσκεψη στις Άνδεις. Αυτά από μένα και για να καταλήξω, δεν έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος απ' αυτά που μας προσφέρει η ιστορία. Φυσικά ο χρόνος για να την γράψεις ήταν περιορισμένος, όπως και ο αριθμός λέξεων. Η ίσως να ήταν και επιλογή σου. Όπως και να 'χει θα την προτιμούσα πιο ανεπτυγμένη. Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια! Γράφεις στα σχόλια πως η πρωταγωνίστρια είναι παλιά γνώριμη. Θα μπορούσες να μου πεις το όνομα του topic? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted June 27, 2014 Author Share Posted June 27, 2014 Γράφεις στα σχόλια πως η πρωταγωνίστρια είναι παλιά γνώριμη. Θα μπορούσες να μου πεις το όνομα του topic? Witchinh Hour Riot http://community.sff.gr/topic/15407-witching-hour-riot/ Eυχαριστώ για τα σχόλια σου. θα απαντήσω αφού σχολιάσουν και οι υπόλοιποι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 27, 2014 Share Posted June 27, 2014 Έχοντας διαβάσει δυο φορές την ιστορία σου, μια φορά το μεσημέρι σε κατάσταση ελαφριάς υπνηλίας και μία τώρα για να αποκαταστήσω τις ισορροπίες, έχω να πω ότι ενώ, γενικά, μου άρεσε αυτό που διάβασα, μου άφησε και κάποιες απορίες που δεν θα τις ήθελα. Γι' αυτόν το λόγο θα σταθώ λίγο περισσότερο σ' αυτά που θεωρώ αρνητικά. -Υπάρχουν μερικές αρκετά μεγάλες προτάσεις μέσα στο κείμενο (δύο στην αρχή, μετά την εισαγωγή, και ακόμη μία αργότερα), με κάπως πιο λυρικό ύφος και ορισμένες φορές με λάθος στίξη, που δυσκολεύεσαι να βγάλεις νόημα και καθυστερούν τη ροή της ιστορίας. Απ' ό,τι καταλαβαίνω, το κάνεις «επίτηδες» για να δώσεις στην ιστορία αυτήν την αίσθηση μαγείας που θέλεις. Απλά, πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να φορτώνεις με επίθετα μια ήδη μεγάλη πρόταση για να το κάνεις αυτό. Ή προσπάθησε να μικρύνεις τις προτάσεις. -Ο χαρακτήρας της Μαίρης δεν αξιοποιείται καθόλου. Την χρησιμοποιείς μόνο για να παρουσιάσει την Άννα, να κάνει κάποια σαρκαστικά σχόλια και μετά την ξεχνάς. Έτσι έχεις μερικές αλλαγές οπτικής γωνίας χωρίς λόγο. Ίσως θα ήταν καλύτερο να κρατήσεις μόνο την ΟΓ της Άννας και να δώσεις κάποιες σκέψεις της μέσω αυτής. Πχ, το πώς ερμήνευε η Άννα τον τρόπο με τον οποίο την κοιτούσε καθώς έμπαινε ή με το πώς κουνούσε τον κεφάλι της. -Η ιστορία, αν και με ψιλοσκοτεινή ατμόσφαιρα και θέμα, είναι κάπως ανάλαφρη, και ίσως να μην ταιριάζει και τόσο στις ιστορίες τρόμου. -Από άποψη πλοκής τώρα. Νιώθω ότι χάνω κάτι έξυπνο. Τόσο οι προθέσεις της Άννας, όσο και αυτό που πέτυχε στο τέλος μού είναι λιγάκι μπερδεμένα. Έτσι όπως το κατάλαβα, ήθελα να αναστήσει/απελευθερώσει τον άνθρωπο, σκοτώνοντας τις αμαρτίες. Η μάχη με τον εαυτό της συμβολίζει την νίκη ενάντια σε μια από τις αμαρτίες (την υπερηφάνεια, όπως μας λέει η ίδια), αλλά δεν κατάλαβα αν το ότι πολεμάει τον εαυτό της παίζει κάποιον πιο ουσιαστικό ρόλο. Και στο τέλος τι γίνεται; Ανασταίνεται ο άνθρωπος και παίρνει τη θέση του θεού, ενώ ο θεός μπαίνει στον τάφο; Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως πάλι, να τα κατάλαβα όλα λάθος. Περιμένω τις διευκρινίσεις. Από τα θετικά, -Ο ρινόκερος, χμμ. Μ' αρέσει ο σουρεαλισμός της κατάστασης και μάλλον θέλω να το περιμένω σε μια ιστορία σαν κι αυτή, να με ξαφνιάσει με την αλλόκοτη μαγεία της. Είναι μια υπερβολή καλοδεχούμενη και ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της ιστορίας. -Μ' αρέσει η ανεμελιά της Άννας. -Μ' αρέσει και η μποέμικη μαγεία της, που μοιάζει να ζει στο δικό της κόσμο. -Επίσης, θα το βάλω και στα θετικά αυτό, μ' αρέσει που νομίζω ότι χάνω κάτι έξυπνο. Ίσως να φταίω εγώ που δεν το έπιασα. Αυτά από μένα. Ελπίζω να βοήθησα. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 30, 2014 Share Posted June 30, 2014 Και βλέπω, Είδος: witchpunk. Και αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό; Απάντηση: Ε, αυτό είναι :-) Μου άρεσε η ατμόσφαιρα της ιστορίας. Μου άρεσε ο τρόπος που χειρίστηκες την εισαγωγή. Μου άρεσαν πολλές από τις περιγραφές. Δεν μου άρεσε που δεν κατάλαβακαι πολύ καλά τι έγινε και ποιο ήταν το κίνητρο. Επίσης νομίζω ότι δεν ήταν καλή ιδέα να έχουμε αλλαγή οπτικής γωνίας μόνο σε ένα σημείο, γιατί βλέπουμε τη Μαίρη και τη χάνουμε μετά, ενώ μας έχει δημιουργηθεί η προσδοκία ότι κάπου θα αξιοποιηθεί και αυτός ο χαρακτήρας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted June 30, 2014 Share Posted June 30, 2014 Αρκετά καλή η ιστορία σου. Πέτυχες το ύφος και την επιβράδυνση που χρειάζεται για να μας δώσεις την ένταση που αρμόζει στο είδος. Ομολογώ και εγώ κάπου την έχασα αλλά η γεύση που αφήνει στο τέλος είναι τόσο καλή που θεωρώ ότι και λίγο μυστήριο δεν χαλάει τόσο την εικόνα. Άλλωστε, δεν υποστήριξα ποτέ ότι θα πρέπει να γράφουμε όλοι με γνώμονα την σαφήνεια αλλά με το τι επιθυμούμε να εκφράσουμε. Αυτό που προσωπικά με κούρασε ήταν η επανάληψη του ονόματος. Θα μπορούσες να το αντικαταστήσεις "η κοπέλα", "εκείνη" κλπ. Τέλος όντως, ο χαρακτήρας της Μαίρης μένει μετέωρος. Καλή επιτυχία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted July 1, 2014 Share Posted July 1, 2014 Χμμ… Περίεργο κείμενο. Για μένα το κείμενό σου ήταν δίκοπο μαχαίρι: τα δυνατότερα σημεία εμπεριείχαν και τις μεγαλύτερες αδυναμίες. Η γλώσσα και γενικότερα η γραφή. Σε πολλά σημεία με δυσκόλεψε το κείμενο, ξεκινώντας από την πρώτη παράγραφο μετά την εισαγωγή: μία περίοδος, τόσες προτάσεις, σχεδόν κανένα κόμμα, μπλέξιμο δευτερευουσών προτάσεων. Σε πολλά σημεία, ακόμα κι αργότερα που γίνεται πιο απλή η σύνταξη, δυσκολευόμουν να καταλάβω το νόημα, διάβαζα ξανά και ξανά τις προτάσεις αναζητώντας υποκείμενο κι αντικείμενο, μπας και ξεκαθαρίσει κάπως το πράγμα. Με επιμονή τα περισσότερα κομμάτια λύθηκαν αλλά έμειναν κι άλλα άλυτα: Π.χ. Από την άλλη ποιος θα 'ρθει στη βιβλιοθήκη πρωί πρωί με τόση ζέστη που τα μάτια της κάνουν ροκ τραγουδίστριες στο αναγνωστήριό της; Αυτό ακόμα το παλεύω… Κάτι δεν πάει καλά εδώ, νομίζω. Εννοείς ότι τις φαντάζεται; Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πολλά ωραία σημεία, ακόμα και στα δυσνόητα κομμάτια, όπου διαβάζονται με όρεξη, ωραίες φράσεις. Ενδεικτικά θα πω ότι μου άρεσε πολύ το «αλλά αποτυχαίνει οικτρά στα πάντα» ή εκείνο το «της εαυτής της», παρ’ όλο που κι εκείνα τα σημαία με τον εαυτό της ήταν μπλέξιμο. Και ενώ γενικά έχει προσεγμένο λεξιλόγιο, σου ξεφεύγουν κάμποσα σημεία με κάποιες αστοχίες (όπως στο παραπάνω ροκ παράδειγμα). Μου άρεσαν και οι σουρρεαλιστικές περιγραφές της διάστασης(;) με το ρινόκερο. Μου έβγαλαν κάτι ιδιαίτερο, κάτι εκτός πραγματικότητας, για το οποίο θα ήθελα να μάθω περισσότερα. Α, και στο σημείο που επαναλαμβάνεις την εισαγωγή προς το τέλος, δε νομίζω ότι κολλάει το «αυτή τη φορά χωρίς να αισθάνεται τίποτα». Αφού και την προηγούμενη φορά δεν αισθανόταν. (δηλαδή με ένα «πάλι» αντί για «αυτή τη φορά» θα ήταν καλύτερα) Συνεπώς, αυτό που του λείπει του κείμενου είναι κάμποσες δεκάδες κόμματα (ή καλύτερα συντομότερες προτάσεις αν γίνεται, σε πολλά σημεία μάλιστα θα μπορούσαν να μπουν τελείες και η μόνη αλλαγή που θα χρειαζόταν θα ήταν το κεφαλαίο πρώτο γράμμα της επόμενης λέξης), συντακτικές διορθώσεις κι ελάχιστες γραμματικές (κάπου σου ξεφεύγει «ένα είδος σεβασμό» κλπ). Δηλαδή του λείπει η επιμέλεια, δίχως την οποία χάνει πολλούς πόντους – αναγκάστηκα να το διαβάσω δεύτερη φορά για να το καταλάβω, μιας και την πρώτη χάθηκα κυρίως λόγω σύνταξης. Κι αυτό το ρίχνει, ενώ φαίνεται ότι η γραφή σου έχει δυνατότητες κι οι εικόνες σου αν διαβαστούν προσεκτικά και ξεχωριστά είναι όμορφες και λυρικές. Το περιεχόμενο Κι εκεί έχω κάποια θέματα: 1)Αυτή η Μαίρη που μας πετάς ξαφνικά παίζει κάνα σοβαρό ρόλο στο διήγημα; Γιατί πιο πολύ μου φάνηκε σαν guest εμφάνιση. Μου φαίνεται αχρείαστη και συντέλεσε σ’ όλο αυτό το μπέρδεμα (φαίνεται για βασικός χαρακτήρας, ενώ υπάρχει για να μας εισάγει μια σκηνή και για να μας δώσει ελάχιστες πληροφορίες για την πραγματική πρωταγωνίστρια). Αν βέβαια διορθωνόταν η γραφή, μπορεί και να μη με ενοχλούσε. Απλώς δεν ξέρω πόσο απαραίτητη είναι ή αν προσφέρει ουσιαστικά κάτι (καλό). 2) Άλλος ένας μένει. Ποιος όμως; Αν κατάλαβα καλά τα αμαρτήματα δεν αντιμετώπιζε; Σ’ αυτή την περίπτωση θα ταίριαζε περισσότερο «Άλλο ένα» ή έστω «Άλλη μία (αμαρτία)». Εκτός αν σκότωνε ανθρώπους ή μάζευε κάτι άλλο και δεν το έπιασα. 3)Το τέλος είχε ένα μπέρδεμα (ήταν θεός που την κορόιδεψε ότι είναι άνθρωπος για να κάνει το ξόρκι, εξ ου κι η τελευταία της φράση;/ ήταν (πιο συμβολικά) η έννοια του ανθρώπου που αφότου σκότωσε (ή μήπως απλώς του τα χάρισε, αφού τα αιχμαλώτισε;) για χάρη του όλα τα αμαρτήματα έγινε θεός- αν είναι αυτό πολύ ωραία ιδέα btw!). 4) Η ιέρεια γιατί τα έκανε όλα αυτά; Δε μου είναι ξεκάθαρο το κίνητρό της. Και ποιο ακριβώς είναι το χρέος για το οποίο μιλά; 5)Αυτό παίζει να πηγαίνει στη γραφή, μπερδεύτηκα με τις γραμμές στο τετράδιο. Ήταν εφτά, οι 6 σβησμένες και η αρχή της 7ης. Στην 7η γραμμή υπάρχουν 2 αμαρτήματα, το ένα σβησμένο. Κι αν κάθε μία από τις 6 γραμμές περιέχει κι από τουλάχιστον ένα αμάρτημα συνολικά βγαίνουν πάνω από 8. Γενικά αυτό με τον άνθρωπο ως ιδέα μου άρεσε αρκετά (ιδίως η δεύτερη ερμηνεία), ήταν ανώτερη της εισαγωγής, πιο φιλοσοφική ομολογώ η προσέγγιση, σε σχέση με τη φύση του αμαρτήματος, ακόμα κι από τη θρησκευτική σκοπιά (ο άνθρωπος χωρίς αμαρτήματα είναι θεός; Ή μήπως θεός γίνεται εκείνος ο οποίος «αποκτά»/διαπράττει όλα τα αμαρτήματα, το οποίο είναι ύβρις και γι’ αυτό κι ο θεός (μάλλον των Χριστιανών) το απορρίπτει). Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, μου δημιούργησε προβληματισμούς. Κι αυτό πολύ καλό (ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν στις προθέσεις σου)! Οι ιδέα των διαστάσεων αν και δε μου ήταν απολύτως κατανοητή, μου άρεσε. Και η περίεργη λειτουργία της μαγείας μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Τέλος, για μένα το ιδανικό θα ήταν να ξαναασχοληθείς άμεσα με το κείμενο (σε πρώτο επίπεδο για τα θέματα επιμέλειας και σε επόμενο ώστε να λυθούν θέματα που δεν είναι ξεκάθαρα) κι αντί να απαντήσεις στις ερωτήσεις, να μας ποστάρεις το διορθωμένο κείμενο . Έτσι και τα προβλήματα θα λυθούν και η εικόνα που θα μας μείνει τελικά θα είναι καλύτερη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted July 2, 2014 Author Share Posted July 2, 2014 (edited) Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια. Έφτασε λοιπόν η ώρα των εξηγήσεων... Ένα μικρό δείγμα του τι δεν πήγε καλά στην ιστορία: Από την άλλη ποιος θα 'ρθει στη βιβλιοθήκη πρωί πρωί με τόση ζέστη που τα μάτια της κάνουν ροκ τραγουδίστριες στο αναγνωστήριό της; Αυτό ακόμα το παλεύω… Κάτι δεν πάει καλά εδώ, νομίζω. Εννοείς ότι τις φαντάζεται; Η Άννα βρισκόταν στο αναγνωστήριο της και η Μαίρη την είδε στιγμιαία να κάθεται να διαβάζει πριν γίνει αόρατη, βγει έξω και ξαναμπεί μέσα. Α! Έτσι εξηγείται... Και αυτό ρε Myyst γιατί δεν το 'γραψες πουθενά; Μα το 'γραψα: Κάθεται (ξανά) στην καρέκλα της και ανοίγει (ξανά) τη Θεία Κωμωδία στη σελίδα που είχε αφήσει τον σελιδοδείκτη της. ... Δεν το πιάσατε, ε; Η Άννα ξημεροβραδιαδιαζόταν πραγματικά στη βιβλιοθήκη και είχε αφήσει και τη Θεία Κωμωδία ανοιχτή... Όχι, ε; Ας περάσουμε λοιπόν στα πιο σοβαρά θέματα της ιστορίας: Πολύ πιθανό να μην έπιασα εγώ κάτι, αλλά δεν μου είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις της μάγισσας. Φαίνεται να θέλει να υπερβεί την ανθρώπινη φύση της αλλά θα προτιμούσα να μας έδινες κάποια στοιχεία παραπάνω. -Από άποψη πλοκής τώρα. Νιώθω ότι χάνω κάτι έξυπνο. Τόσο οι προθέσεις της Άννας, όσο και αυτό που πέτυχε στο τέλος μού είναι λιγάκι μπερδεμένα. Έτσι όπως το κατάλαβα, ήθελα να αναστήσει/απελευθερώσει τον άνθρωπο, σκοτώνοντας τις αμαρτίες. Η μάχη με τον εαυτό της συμβολίζει την νίκη ενάντια σε μια από τις αμαρτίες (την υπερηφάνεια, όπως μας λέει η ίδια), αλλά δεν κατάλαβα αν το ότι πολεμάει τον εαυτό της παίζει κάποιον πιο ουσιαστικό ρόλο. Και στο τέλος τι γίνεται; Ανασταίνεται ο άνθρωπος και παίρνει τη θέση του θεού, ενώ ο θεός μπαίνει στον τάφο; Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως πάλι, να τα κατάλαβα όλα λάθος. Περιμένω τις διευκρινίσεις. Δεν μου άρεσε που δεν κατάλαβακαι πολύ καλά τι έγινε και ποιο ήταν το κίνητρο. Ομολογώ και εγώ κάπου την έχασα 2) Άλλος ένας μένει. Ποιος όμως; Αν κατάλαβα καλά τα αμαρτήματα δεν αντιμετώπιζε; Σ’ αυτή την περίπτωση θα ταίριαζε περισσότερο «Άλλο ένα» ή έστω «Άλλη μία (αμαρτία)». Εκτός αν σκότωνε ανθρώπους ή μάζευε κάτι άλλο και δεν το έπιασα.3)Το τέλος είχε ένα μπέρδεμα (ήταν θεός που την κορόιδεψε ότι είναι άνθρωπος για να κάνει το ξόρκι, εξ ου κι η τελευταία της φράση;/ ήταν (πιο συμβολικά) η έννοια του ανθρώπου που αφότου σκότωσε (ή μήπως απλώς του τα χάρισε, αφού τα αιχμαλώτισε;) για χάρη του όλα τα αμαρτήματα έγινε θεός- αν είναι αυτό πολύ ωραία ιδέα btw!). 4) Η ιέρεια γιατί τα έκανε όλα αυτά; Δε μου είναι ξεκάθαρο το κίνητρό της. Και ποιο ακριβώς είναι το χρέος για το οποίο μιλά; 5)Αυτό παίζει να πηγαίνει στη γραφή, μπερδεύτηκα με τις γραμμές στο τετράδιο. Ήταν εφτά, οι 6 σβησμένες και η αρχή της 7ης. Στην 7η γραμμή υπάρχουν 2 αμαρτήματα, το ένα σβησμένο. Κι αν κάθε μία από τις 6 γραμμές περιέχει κι από τουλάχιστον ένα αμάρτημα συνολικά βγαίνουν πάνω από 8. Γενικά αυτό με τον άνθρωπο ως ιδέα μου άρεσε αρκετά (ιδίως η δεύτερη ερμηνεία), ήταν ανώτερη της εισαγωγής, πιο φιλοσοφική ομολογώ η προσέγγιση, σε σχέση με τη φύση του αμαρτήματος, ακόμα κι από τη θρησκευτική σκοπιά (ο άνθρωπος χωρίς αμαρτήματα είναι θεός; Ή μήπως θεός γίνεται εκείνος ο οποίος «αποκτά»/διαπράττει όλα τα αμαρτήματα, το οποίο είναι ύβρις και γι’ αυτό κι ο θεός (μάλλον των Χριστιανών) το απορρίπτει). Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, μου δημιούργησε προβληματισμούς. Κι αυτό πολύ καλό (ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν στις προθέσεις σου)! Ας (ξανα)διηγηθούμε λοιπόν την ιστορία... Η Άννα λοιπόν, ως καλή μάγισσα, βλέποντας το χάλι των ανθρώπων γύρω της αποφασίζει να κάνει κάτι. Ως άνθρωπος εμποτισμένη με τη κυρίαρχη δυτική κουλτούρα, μετά από εντρύφηση στον "κανόνα" της λογοτεχνίας, αξιολογεί σαν σημαντικότερα προβλήματα του ανθρώπου τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που αποτελούν τη ρίζα των κακών της κοινωνίας. Χρεός της ανθρωπότητας είναι ο θάνατος των 7 δαιμόνων, το οποίο χρέος αναλαμβάνει η Άννα ως (αυτοχρισμένη) ιέρεια. (Εξού και το παράλογο τελετουργικό με τα τριαντάφυλλα.) Στόχος της είναι η ανάσταση του ανθρώπου, από τον τάφο που είχε βρει σε εκείνην την παράξενη παράλληλη διάσταση και έγραφε πάνω του "άνθρωπος" Ύστερα καταρτίζει μία λίστα με σκοπό να βρει ποια ακριβώς είναι αυτά τα αμαρτήματα. Η πρώτη της λίστα είναι η κλασική της καθολικής εκκλησίας, όπου η οκνηρία (acedia) βρίσκεται τελευταία. Στη Θεία Κωμωδία αντιθέτως είναι η υπερηφάνια (superbia) που βρίσκεται τελευταία στη λίστα. Η Άννα αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τη λίστα του Δάντη, που ταιριάζει περισσότερο στα ήθη της εποχής της, αλλά και στη λίστα των "7 θανάσιμων αμαρτιών της επιστήμης" όπου το 7ο αμάρτημα είναι το "playing god" (όπως ουσιαστικά κάνει η Άννα.) Αυτό που αντιμετωπίζει η Άννα είναι δαίμονες (που όμως είναι άνθρωποι, ή κομμάτια ανθρώπων.) Έτσι αντιμετωπίζει τον εαυτό της και δεν πεθαίνει γιατί πεθαίνει μονάχα ένα κομμάτι της. Οι φόνοι λοιπόν, είναι φόνοι δαιμόνων (αν και δεν μας λέει κανείς ότι οι προηγούμενοι άνθρωποι δεν πέθαιναν - μεταξύ μας, πέθαναν.) Το τέλος τώρα... Εμ, ναι... Όταν πεθαίνουν οι αμαρτίες, δεν ανασταίνεται ο άνθρωπος, αλλά ο Θεός (που είναι άνθρωπος κατά τη φιλοσοφία της ύστερης αρχαιότητας και τη θεολογία της χριστιανοσύνης.) Έχει πεθάνει απλούστατα για τον λόγο ότι οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον ανάγκη έναν Θεό, ώστε να εξηγήσουν τη φύση (αφορμή για την πλοκή υπήρξε μετά την εισαγωγή η φράση από το "Τάδε Έφη Ζαρατούστρα" του Νίτσε "Είναι δυνατόν; Αυτός ο γέροντας, άγιος στο δάσος του, δεν άκουσε ακόμη τίποτα για το ότι ο Θεός είναι νεκρός;" Η Άννα της μόνη της έκανε την παρανόηση της γιατί φυσικά ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τη φιλοσοφική ανάσταση που πίστευε, καθώς είναι ζωντανός, ενώ τα προβλήματα του αποτελούν μέρος της ανθρώπινης φύσης τους. Ανέστησε όμως τη φιλοσοφική ουσία του Θεού και ο Θεός απλώς της το εξήγησε στο τέλος, πριν πάει να ξαναγίνει Θεός... Και οοόλα αυτά τα πράγματα που θες να τα φανταστούμε εμείς ρε Myyst;; Τα νύχια μας θα μυρίσουμε;; Μα κάπου εκεί ανάμεσα στις γραμμές είναι κρυμμένα όλα τα στοιχεία, καλά τα περισσότερα κάποια δηλαδή... Η συνέχεια για τα υπόλοιπα στοιχεία του διηγήματος σε επόμενο post, γιατί αυτό έχει γίνει ήδη μεγάλο. Τριανταφυλλάκι; Edited July 2, 2014 by Myyst 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted July 2, 2014 Author Share Posted July 2, 2014 -Η ιστορία, αν και με ψιλοσκοτεινή ατμόσφαιρα και θέμα, είναι κάπως ανάλαφρη, και ίσως να μην ταιριάζει και τόσο στις ιστορίες τρόμου. Σωστή παρατήρηση. Ταιριάζει για εμένα τόσο στη βιβλιοθήκη τρόμου, όσο στη βιβλιοθήκη φαντασίας. Προσωπικά μπορώ να τη δω σαν τρόμο, παρά την ανάλαφρη προσέγγιση, αλλά αν υπάρχουν αντιρρήσεις, κανένα πρόβλημα να μεταφερθεί. Γενικά και πιθανότατα ως απόρροια των δύο παραπάνω, η Άννα μου φάνηκε απόμακρη, σαν να παρακολουθεί απ' έξω τα γεγονότα. Ίσως να το ήθελες εσύ έτσι, πάντως δεν μου άφησε καλή γεύση. Μμ, όχι, τα στοιχεία που ήθελα να αναδείξω είναι αυτά: -Μ' αρέσει η ανεμελιά της Άννας. -Μ' αρέσει και η μποέμικη μαγεία της, που μοιάζει να ζει στο δικό της κόσμο. Ίσως με τις διορθώσεις να λυθεί. Ο Ρινόκερος Όταν κάτι προκαλεί έντονη διχογνωμία, θεωρώ ότι είναι θετικό στοιχείο και καθώς μ' αρέσει ούτως ή αλλώς, θα τον κρατήσω. Ίσως εκεί να χρειάζονται μερικά στοιχεία παραπάνω για την Άννα, όπως έγραψε ο Tyelcur - π.χ. κάποια από εκείνα τα στοιχεία της ιστορίας που δεν διηγήθηκα. Η Μαίρη: Έχει έναν κομβικό ρόλο στο διήγημα, του δίνει μία ανθρώπινη διάσταση (αν αφηνόταν μόνο στην Άννα, το διήγημα θα ήταν υπερβατικά σουρεαλιστικό και μπορεί να αντιμετώπιζε άλλα προβλήματα.) Θα μπορούσα να την αναπτύξω λίγο παραπάνω, πάντως, έχετε δίκιο. Οι μεγάλες προτάσεις: Δεν κρύβω ότι αγαπώ τις μεγάλες προτάσεις και μου λείπουν κατά κανόνα από τη λογοτεχνία που διαβάζω, όταν όμως αυτές αρχίζουν να μην βγάζουν νόημα, είναι πρόβλημα. Η λειτουργία των διαστάσεων και της μαγείας: Καθώς για τα στοιχεία αυτά, γράφετε θετικά πράγματα, να υποθέσω ότι παρά το ότι δεν εξηγώ πως ακριβώς λειτουργούν, οι νύξεις μου ήταν αρκετές; Ε; έκανα κάτι σωστά ως προς την απόκρυψη πληροφοριών; Α, και στο σημείο που επαναλαμβάνεις την εισαγωγή προς το τέλος, δε νομίζω ότι κολλάει το «αυτή τη φορά χωρίς να αισθάνεται τίποτα». Αφού και την προηγούμενη φορά δεν αισθανόταν. (δηλαδή με ένα «πάλι» αντί για «αυτή τη φορά» θα ήταν καλύτερα) Λάθος στην επιμέλεια. Η οποία... Η επιμέλεια: Εμ, ναι, το κείμενο μου έχει ανάγκη από επιμέλεια. Θα το επιμεληθώ το γρηγορότερο. Συγνώμη για την κατάσταση στην οποία το παρέδωσα, αλλά είχε περάσει ήδη η μία παράταση (και παρ' όλα αυτά αργοπόρησα.) Με συγχωρείτε, εργαζόμουν συνεχώς εκείνες τις ημέρες, πρωί στην μία εργασία, απόγευμα στην άλλη, ακόμη και τις στιγμές που δεν εργαζόμουν ήμουν κουρασμένος... Τότε γιατί βρε καλέ μου Myyst ήθελες να παίξεις και μας παιδεύεις όλους; Σε δέκα δύο (πλέον) μέρες τελειώνεις με τη μία και τη εργασία σου στο θέατρο, μάλλον διασκέδαση τη λες, παρά δουλειά. Ε, ναι ξέρετε όμως είχα καιρό να γράψω κάτι, με έτρωγε ο καρπός μου και ήθελα να μπω σε κατάλληλη διάθεση για το summerwrimo του Ιουλίου. Και 'μεις ρε Myyst τι σου φταίμε που είχες καιρό να γράψεις;; Ένα ακόμη τριανταφυλλάκι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted July 2, 2014 Share Posted July 2, 2014 Στέφανε κατ' αρχήν καλησπέρα και σε ευχαριστώ για τον ωραίο διαγωνισμό. Δεν θα σχολιάσω το διήγημα σου διότι όλα όσα ήθελα να σου πω τα έχουν πει ήδη οι προηγούμενοι. Το μόνο στο οποίο θα σταθώ είναι το εξής.... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ; Περιμένω σε προσωπικό μήνυμα τις εντυπώσεις σου και τα σχόλια σου. Καλή επιτυχία με την επιμέλεια σου και περιμένω να ξανασυναγωνιστούμε.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted July 12, 2014 Share Posted July 12, 2014 Αν και, ως επί το πλείστον, με κάλυψαν οι παραπάνω, να πω πως η επεξήγηση της ιστορίας μου άρεσε περισσότερο από την ίδια την ιστορία κι αυτό είναι κομματάκι προβληματικό. Θυμόμουν την Άννα από την προηγούμενη ιστορία της -η οποία μου είχε αρέσει, αλλά εδώ η συνταγή κάπως δεν πέτυχε 100%. Το σουρεαλιστικό, ανάλαφρο κομμάτι λειτουργεί ωραία και μου άρεσε που πήγες να κάνεις κάτι μη κοινότυπο με την εισαγωγή που σου δόθηκε, όμως νομίζω σε νίκησε η ίδια σου η φιλοδοξία, τελικά. Η ιδέα είναι πολύ δυνατή και το χιούμορ και το παράλογο ως μέσα απόδοσης μιας τέτοιας φιλοσοφικής/θεολογικής/υπαρξιακής αναζήτησης τα εκτίμησα δεόντως. Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση πως πρέπει να την ξαναδουλέψεις με το πάσο σου και εκτός διαγωνισμού για να αποδώσεις αυτό που πραγματικά ήθελες να πεις. Υ.Γ. Ένα μεγάλο "ναι", από μένα, για το Ρινόκερο (που είναι και ένα από τα αγαπημένα μου θεατρικά έργα και ταιριάζει απόλυτα ως αναφορά στην ιστορία, ακόμη κι αν δεν την έκανες επίτηδες). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.