Γιεβγκένι Ζαμιάτιν (Yevgeny Zamyatin)

[Myyst]

Ο Yevgeny Zamyatin είναι ένας Ρώσος συγγραφέας με κομβικό ρόλο στην ανάπτυξη της δυστοπικής λογοτεχνίας. Πέθανε το 1937 σε ηλικία 53 χρονών στο Παρίσι.

 

 

Εμείς

 

Η νουβέλα ολοκληρώθηκε το 1921 στη Σοβιετική Ένωση και εκδόθηκε το 1924 στην Αγγλία. Ο συγγραφέας εισάγει τον αναγνώστη σε μία κοινωνία που αναπτύχθηκε μετά από μία επανάσταση, μία κοινωνία κονφορμιστική και τυποποιημένη. Η νουβέλα είναι γραμμένη σε μορφή ημερολογίου, το οποίο γράφει ο πρωταγωνιστής, ένας μαθηματικός, αφοσοιωμένο μέλος της κοινωνίας, με όνομα D-503, με σκοπό να συμπεριληφθεί στα κείμενα που θα μπουν στο διαστημόπλοιο που θα ταξιδέψει στα άστρα και θα μεταφέρει το μεγαλείο του "One State" σε εξωγήινους πολιτισμούς. Τοποθετημένη μακριά στο μέλλον, η ιστορία μοιάζει να έχει σταματήσει σε μία αιώνια μαθηματική πρόοδο της κοινωνίας, που όπως πιστεύει ο ιδεαλιστής για τα μέτρα της κοινωνίας του D-503, με την πρόοδο της επιστήμης, μία ημέρα θα φτάσει σε τέτοια επίπεδα τελειότητας που όλοι οι άνθρωποι το ίδιο πρόσωπο -ένα από τα ελάχιστα στοιχεία που μπορεί ακόμη να προκαλέσει συναισθήματα όπως η ζήλεια.-

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το "Εμείς".

Άλλη μια απογοητευσάρα. Τελευταία, είναι όλο και συχνότερες.
Ήταν τελικά, πολύ απαισιόδοξο και δεν ήθελα κάτι τέτοιο (και όταν λέω απαισιόδοξο, το εννοώ με τον πιο άσχημο, άχρηστο, στείρο τρόπο. Για παράδειγμα, η τελευταία σκηνή στην ταινία Brazil μου βγάζει μια περίεργη, γλυκόπικρη αισιοδοξία. Το ίδιο και το τέλος στο βιβλίο Υφαντόκοσμος. Όταν μιλάω, λοιπόν, για αισιοδοξία στη Ε.Φ. δεν εννοώ ένα βεβιασμένο happy end).
Αλλά εκτός από αυτή την άχρηστη απαισιοδοξία του (άραγε, υπάρχει και γόνιμη μορφή της; ) ήταν και χάλια γραμμένο! Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι λογοτεχνική αξία έχει το να μιλάνε οι χαρακτήρες με μισόλογα και να μην τελειώνουν τις προτάσεις. "Ω, μα, εσείς θέλετε να... εγώ... Ω, αυτό θα ήταν τρομερό! Εγώ τότε θα..." Συνέχεια. Σε όλο το βιβλίο. Θα; Θα; Θα κάνεις τι, Αριθμέ 500κάτι; Πέσ' το!

Τα μηνύματά του, φυσικά, ήταν καλά και μπράβο του, αλλά σαν μυθιστόρημα δεν αξίζει τη φήμη του. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι ο ίδιος Γ. Ζαμυάτιν που έγραψε τη νουβέλα "Πλημμύρα", εκτός κι αν δεν είναι ο ίδιος και υπάρχουν δύο συγγραφείς εκείνης της εποχής με το ίδιο όνομα.

Η μετάφραση είναι ντροπή. Και όχι μόνο επειδή είναι μετάφραση της μετάφρασης (από τα αγγλικά), αλλά επειδή είναι σαν να έγινε με ηλεκτρονικό μεταφραστή και μετά δεν μπήκε κανείς στον κόπο να κάνει επιμέλεια. Λάθη τύπου "τα θραύσματα ήταν τέλεια και μεγαλειώδης" υπάρχουν πολλά στο βιβλίο και έκαναν την ανάγνωση ενός έτσι κι αλλιώς δύσκολου (λόγω βαρεμάρας) βιβλίου ακόμα δυσκολότερη.

Να σημειώσω ότι το διάβασα από τις εκδόσεις Καινό, οπότε αναφέρομαι σε αυτή τη μετάφραση, δεν ξέρω πόσες άλλες υπάρχουν.

edit για να απαντήσω στο ερώτημά μου: ναι, και βέβαια υπάρχει γόνιμη μορφή απαισιοδοξίας. Τρανταχτό παράδειγμα, το "1984" του Όργουελ. Μας κάνει να φοβηθούμε για το ίδιο μας το μυαλό και το πόσο δυνατό πρέπει να το χτίσουμε, να το κρατάμε αφυπνισμένο διαρκώς. Βόμβα βιβλίο. Ο Ζαμυάτιν εδώ, δεν κατάφερε να με κάνει να νιώσω έτσι.

Edited May 29, 2018 by Cassandra Gotha