Eroviana Posted April 14, 2005 Share Posted April 14, 2005 (edited) Η πλωτή Όπερα Το μεγάλο σπίτι ήταν βυθισμένο στην ησυχία και τη γαλήνη του πρωινού, λίγη ώρα πριν τους πρώτους ήχους της νέας ημέρας. Όλες οι κοπέλες κοιμούνταν αβασάνιστα στα δωμάτια που μοιράζονταν μεταξύ τους. Δηλαδή, όλες εκτός από δύο που υποκρίνονταν τις κοιμισμένες ενώ στην πραγματικότητα έκαναν κάτι το απαγορευμένο, κάτι το αδιανόητο και ασύλληπτο. Ονειρεύονταν. Είχαν εξασκηθεί πάρα πολύ ώστε να καταφέρνουν να κοροϊδεύουν όλες τις υπόλοιπες. Ο ρυθμός της αναπνοής έπρεπε, πάση θυσία, να παραμένει σταθερός. τα μάτια, σε καμία περίπτωση, δεν έπρεπε να τρεμοπαίζουν – χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων ονειρεύονται. Δεν έπρεπε ποτέ να υπνολαλήσουν – πόσο μάλλον να υπνοβατήσουν. Όλα αυτά, βέβαια, ήταν πολύ δύσκολο να τα ελέγξουν, εφόσον επισκέπτονταν ονειροχώρες όπου όλα είναι πιθανά και τα πάντα επιτρέπονται. Έπρεπε να κρατήσουν ένα μικρό κελί στο μυαλό τους. ένα κελί όπου φυλάκιζαν τη συνείδησή τους και το οποίο τους επέτρεπε να καταλαγιάζουν τις εξωτερικές αντιδράσεις του σώματός τους. Απαιτούνταν πειθαρχεία και αφοσίωση για να επιτευχθούν οι στόχοι τους, όπως επίσης και απόλυτη συνεργασία μεταξύ τους. Το τελευταίο, ήταν ό,τι πιο εύκολο αφού οι δύο κοπέλες ήταν δίδυμες από μονοζυγωτικό ωάριο και είχαν αυτή τη συνεργασία εκ γενετής. Δεκάξι «ανείρευτα» χρόνια πέρασαν, γεμάτα σκληρή δουλειά – διαβάζοντας τους εκατό τόμους της εγκυκλοπαίδειας «Η Ιστορία του μεγάλου Ονειρευτή». Η ιστορία βέβαια δεν καταλάμβανε παρά έναν μόνο τόμο από τους εκατό, ενώ οι υπόλοιποι ενενήντα εννιά ήταν οι αναλύσεις και τα ερμηνευτικά σχόλια των επιστημόνων – υπνηλατών. Ήταν τυχερές και μόνο που υπήρχαν ακόμα αυτά τα βιβλία, γιατί οι υπνηλάτες καταδιώκονταν και τα έργα τους καταστρέφονταν με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πλέον ούτε οι μεν ούτε τα δε. Λόγω όμως σεβασμού προς την Πανώρια Θεά, δεν μπορούσαν να καταστρέψουν κανένα βιβλίο. Έτσι λοιπόν αρκέστηκαν στην καταστροφή όλων των ονειροπαγίδων αλλά και των ίδιων των ονείρων. Γιατί τα όνειρα δεν μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς την Ελπίδα για όνειρα, κι αυτή η ελπίδα ήταν οι ίδιοι οι υπνηλάτες. Αυτές λοιπόν οι δύο κοπέλες ήταν οι μόνες που έρχονταν σε επαφή με τα συγκεκριμένα βιβλία. Ήταν οι επιλεγμένοι φύλακες του Τύμβου, ενός ανήλιαγου κελιού. Από τη στιγμή που γεννήθηκαν έμαθαν να μισούν τα όνειρα και ό,τι είχε σχέση με αυτά. Κι εκείνες προσπάθησαν να υπακούσουν και να νιώσουν το μίσος, αλλά δεν μπορούσαν να έρθουν σε αντίθεση με τη μοίρα τους, με το είναι τους. Η σύλληψή τους έγινε μέρα εκλείψεως και ο σκοπός τους ήταν αναπόφευκτος. Σίγουρα όμως έπρεπε να κρατήσουν τα προσχήματα και να υποκρίνονται συνέχεια όταν βρίσκονταν μπροστά σε άλλους. Σήμερα θα ήταν η έβδομη επίσκεψή τους στην ονειροχώρα και ήταν πολύ ανήσυχες. Ήταν η τελευταία τους ευκαιρία να απελευθερώσουν την Ελπίδα και έτσι να καταφέρουν να ονειρεύονται όσο θέλουν χωρίς να κρύβονται, και να δώσουν το δώρο τους σε όλους τους φυλακισμένους ανθρώπους. Η τελευταία επίσκεψη. αν δεν τα κατάφερναν και αυτή τη φορά όλα θα χάνονταν. Γνώριζαν καλά τους κανόνες. Τώρα ήταν φυγάδες. παράνομοι ονειρευτές χωρίς διαβατήριο. Έπρεπε να βρούνε την Ελπίδα. Ακούγονταν αχνά οι ήχοι ύπνου των άλλων γυναικών στα διπλανά κρεβάτια. Ο χρόνος κυλούσε και το φεγγάρι τις εγκατέλειπε. Ξεκίνησαν πάλι από το ίδιο σημείο ως ένα ον, αδιαίρετο, αρμονικό και συνάμα δυαδικό. Το ον ένιωσε τον κίνδυνο από την πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησε το πόδι του στην εξέδρα. Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη και οι αστραπές έβαφαν κόκκινο τον ουρανό πάνω από το κεφάλι του. ή μήπως έφταιγε το χρώμα της πλωτής Όπερας που κυρίευε πλέον όλο το οπτικό του πεδίο. Ο άνεμος σφύριζε μανιασμένα καθώς ρυτίδιαζε τις βαθυκόκκινες σημαίες του πλωτού. Έκανε το πρώτο βήμα πάνω στο, καλυμμένο με βελούδινο χαλί, σκαλοπάτι αφήνοντας πίσω την ασφάλεια της ξύλινης και τόσο γνώριμης πια εξέδρας. Το πλωτό άρχισε να ταλαντώνεται με μεγαλύτερη δύναμη έχοντας αναγνωρίσει έναν εισβολέα πάνω του. Καθώς ανέβαινε τα εννιά σκαλοπάτια, άκουσε το απαίσιο ουρλιαχτό του κήτους, της καρδιάς της πλωτής Όπερας. Αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα και το ον βόγκηξε από τον πόνο στα πόδια του. Αν δεν επιβαλλόταν στον εαυτό του σε λίγο δε θα μπορούσε να κάνει ούτε ένα βήμα παραπάνω. τέτοια ήταν η δύναμη του ουρλιαχτού. Χτυπούσε κατευθείαν στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Άπλωσε τα χέρια του για να στηριχτεί από τα δοκάρια και να ηρεμήσει. Η σιγουριά του λεπτού ξύλου το βοήθησε και αργά αλλά σταθερά κατάφερε να φτάσει στο τέλος του διαδρόμου και να μπει στην αίθουσα χορού. Τα μάτια του άρχισαν να δακρύζουν από το εκτυφλωτικό φως που φαινόταν να μην έχει καμία πηγή αλλά να λάμπει προς και από όλες τις κατευθύνσεις. Το δεύτερο χτύπημα, πολύ πιο δυνατό και συνδυασμένο με την ολοένα αυξανόμενη ταλάντωση του πλωτού, κατάφερε ένα καίριο πλήγμα. Τα αλμυρά δάκρυα που έπεφταν από τα μάγουλά του και γευόταν τόση ώρα, άρχισαν να αλλάζουν γεύση προς αυτή του μετάλλου. Τα άγγιξε με το αριστερό του χέρι και έφερε τα δάχτυλά του μπροστά στα υγρά και πονεμένα μάτια του. ήταν βαμμένα με πηχτό αίμα, το αίμα των ονείρων του. Ένιωθε να εξασθενεί πολύ γρήγορα, τη ζωή του να χάνεται. Με μισάνοιχτα τα μάτια είδε μια ανεπαίσθητη αλλαγή στην εκτυφλωτική λάμψη. Κάπου στα δεξιά του, γύρω στα δύο μέτρα από το κατώφλι της αχανούς αίθουσας, υπήρχε μια μαύρη κουκίδα. μια υποψία σκοταδιού. Με αργά, βασανιστικά βήματα έφτασε μπροστά της και τότε ένιωσε τι έπρεπε να κάνει. Έπρεπε να πιστέψει με όλη τη δύναμη της θέλησής του, ότι δεν υπάρχει μόνο φως, υπάρχει και σκοτάδι. Μόλις εδραιώθηκε αυτή η σκέψη στο κουρασμένο μυαλό του όντως, το φως εξαφανίστηκε και τη θέση του πήρε μια απαλή, γαλάζια αύρα, βάλσαμο για τα καταματωμένα μάτια του. Είχε αποτινάξει και το δεύτερο χτύπημα. Ξάπλωσε για λίγο ανάσκελα στο δροσερό πάτωμα και λικνίστηκε στον ίδιο ρυθμό με το πλωτό, που είχε ελαττώσει ελαφρά την ξέφρενη ταλάντωσή του. Το ον χρειαζόταν ξεκούραση για να ανακτήσει τις δυνάμεις του αλλά ήξερε ότι το ξημέρωμα πλησίαζε και μαζί μ’ αυτό η καταδίκη. Και τότε το άκουσε. Αυτή τη γλυκιά μελωδία, αυτή τη θεσπέσια φωνή να γεμίζει όλο του το πνεύμα και να το πλημμυρίζει με αγαλλίαση. Ήταν η Ελπίδα, τη βρήκε επιτέλους… Η χαρά του δεν κράτησε πολύ. Ένιωσε το πλωτό να βουλιάζει και μαζί του να παίρνει και το ίδιο στον υγρό τάφο που τους περίμενε από κάτω. Πανικοβλήθηκε και άρχισε να ουρλιάζει το όνομα της Ελπίδας μέχρι που τα πνευμόνια του άρχισαν να το καίνε και κατάλαβε ότι έκαψε τη φωνή του για πάντα. Ένα μικρό μέρος του μυαλού του άρχισε να το ενοχλεί, σα να προσπαθούσε να του θυμίσει κάτι, να το προειδοποιήσει για ένα κίνδυνο μεγαλύτερο απ’ τη λήθη. Δε του έδινε σημασία στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί πού βρίσκεται και τότε κατάλαβε ότι αυτό ήταν το τρίτο και τελευταίο χτύπημα. Ο πανικός και το γεγονός ότι δεν έψαχνε να βρει την Ελπίδα αλλά αφέθηκε να πεθάνει. Σηκώθηκε με κόπο και κατάλαβε ότι το πλωτό είχε σταματήσει να ταλαντεύεται. Δε βούλιαζε πλέον και βαριά σιωπή κατακάθισε παντού γύρω του. προχώρησε προς τη μεγαλοπρεπή σκηνή στο κέντρο της αίθουσας, όπου βρισκόταν η Ιδέα, η ίδια η Ελπίδα, ως μια μικρή σφαίρα γαλάζιου φωτός που το καλούσε να την πάρει στα χέρια του. Το ον άπλωσε και τα δυο του χέρια προς το μέρος της… Ένιωσε να γίνεται χίλια κομμάτια και να του ξεσχίζουν το άλλο του μισό. Η κοπέλα ξύπνησε απότομα, κρατώντας το λαιμό της σφιχτά. Γύρισε το κεφάλι της για να κοιτάξει τη μεγαλύτερη αδελφή της να αποκεφαλίζεται από μία μισητή διώκτρια των ονείρων. Πάλευε να πάρει ανάσα και να φωνάξει και να θρηνήσει για αυτό τον άδικο χαμό. Τόσο κοντά στην ελευθερία. Δεν πρόλαβε να πει κουβέντα την ώρα που με τρόμο έβλεπε την εκτελέστριά της να κατεβάζει το σπαθί στο λευκό λαιμό που ακόμα κρατούσε σφιχτά… Έτσι πέθαναν οι δύο ονειρεύτριες μια μέρα εκλείψεως… Edited April 15, 2005 by Eroviana Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted April 14, 2005 Share Posted April 14, 2005 Ω... Υπέροχο... Με έκανες να νιώσω τόσα πολλά. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις , μου θυμίζει εμένα, πολύ ποιητικό κέιμενο, μαγικό. Γράψε κι άλλα μαγικά έργα σε παρακαλώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 14, 2005 Share Posted April 14, 2005 Εμπνευσμένο αναμφίβολλα. Δεν είναι κάποια ιστορία που συναντάς κάθε μέρα. Πέρα από καλογραμμένη έχει και ένα αρκετά καλό σενάριο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted April 15, 2005 Share Posted April 15, 2005 Πολύ όμορφη ιστορία. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που δημιουργείς και περιγράφεις κόσμους. Μια απορία; Έχεις διαβάσει το 1984, του George Orwell; Σε 'μένα πάντως τριγύριζε στο μυαλό μου όλη την ώρα, όσο διάβαζα την ιστορία σου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted April 16, 2005 Author Share Posted April 16, 2005 Τσου! Αυτός έχει γράψει και το Big Brother ή κάνω λάθος. Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Πάντως και αρνητική να ήτασν η κριτική δε θα με πείραζε(για όσους ντρέπονται) B) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 16, 2005 Share Posted April 16, 2005 Εμ, Eroviana, το 1984 και το Big Brother που αναφέρεις είναι το ίδιο βιβλίο. Επίσης έχει γράψει και τη φάρμα των ζώων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
distaros Posted April 18, 2005 Share Posted April 18, 2005 Υπέροχο,υπέροχο,υπέροχο,υπέροχο... Έφυγε για το σύνδρομο...Και απαιτείται εικονογράφηση. Α,και επ'ευκαιρίας...Ήταν να έρθεις κάτα εδώ με αφορμή την προβολή...Ήρθες τελικά ή τι? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted April 20, 2005 Author Share Posted April 20, 2005 Εχμ.... Ρώτα ErnestoDoUrden. Αυτός φταίει για όλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted April 22, 2005 Share Posted April 22, 2005 Πολύ ωραίο... [Σταμάτησα στη μέση και συνέχισα αργότερα και ίσως και γι' αυτό] μου φάνηκε πως είχε μια ανωμαλία στην πλοκή κάπου εκεί... Ίσως θα το περίμενα λίγο μεγαλύτερο, δεν είμαι σίγουρος - θα το ξαναδιαβάσω και θα δούμε. Ερωβιάνα-Χάρε: έχω χάσει κάτι ή (α) αναμένεται η απάντηση της μεν στην πρόταση του δε; / (β) μπορώ να προσφερθώ για εικονογράφηση; Μην με αποπάρετε αν μίλησα in spite κάποιας προηγούμενης συνομιλίας! ΥΓ1: Επιτέλους! ΥΓ2: Ο υπότιτλος είναι δόλωμα! ΥΓ3: Εχμμ... δε σ'αρέσει η όπερα, ε; Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted April 22, 2005 Author Share Posted April 22, 2005 Ορφέα, λες να έλεγα ποτέ όχι σε εικονογράφηση; Σας αφήνω το ελεύθερο. Προφανώς ο Χάρος δεν περίμενε απάντησή μου, και καλά κάνει, αφού αναφέρει ότι απαιτείται εικονογράφηση! Λες εγώ να διαφωνήσω; Θα με βοηθούσε πάρα πολύ αν μου έλεγες σε ποιο σημείο υπάρχει κατά τη γνώμη σου πρόβλημα, για να αποφασίσω αν όντως κάτι θέλει αλλαγή και να το αλλάξω. Γι αυτό είναι άλλωστε οι κριτικές, αλλά πρέπει να είναι συγκεκριμένες ώστε να με βοηθήσουν. Υ.Γ: Δε φταίω εγώ για την όπερα, το υποσυνείδητό μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted April 22, 2005 Share Posted April 22, 2005 (edited) OK! Θα δω τι θα μπορέσω να κάνω! Θα το ξαναδιαβάσω προσεκτικά κάποια στιγμή -ίσως και σήμερα/τώρα- και θα σου πω αν και πού το 'βλέπω'... (Ι see dead people!) [Είπα ότι το διάβασα only once, n'est-ce pas?] ΥΓ0: Χμμ... ΥΓ1: Το υποσυνείδητο, ε; Ενδιαφέρον... ΥΓ2α: Έχεις MSN? Θες να μιλήσουμε; ΥΓ2β: Χμμμ... αυτό έπρεπε να ήταν ΠΜ, υποθέτω ΥΓ3: Ναι! χαίρομαι με τα χρωματάκια!!! ΥΓ4: Α! έχω μια τάση να το κάνω αυτό: δες το κειμενάκι μου! είναι λίγο αλλά περιμένω εναγωνίως την πρώτη γνώμη ε; Thanks either way Edited April 22, 2005 by Orpheus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted April 26, 2005 Share Posted April 26, 2005 Poly kalo erovianna alla ligo asafes.Ok eipame na einai kapws mystiriwdes kai atkosfairiko alla egw kapou hathika stin prwti anagnwsi .Padws mou arese to telos poly!Gamato.. Genika pistevw pws oi istories me kako finale einai mia klasi anwteres.Ase pou oi perissoteres tragwdies(arhaioellinikes kai tou shakespear) ehoun sto telos pollous thanatous kai thewroudai aristourgimata.A,kai diavase epitelous 1984!Thewreitai teleio akoma kai apo atoma pou sihainodai sf-fantasy ktl. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted April 26, 2005 Share Posted April 26, 2005 Πολύ όμορφο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted May 5, 2005 Share Posted May 5, 2005 δεν έχω να πω τίποτε άλλο εκτός του ότι είναι μία υπέροχη ιστορία. Το τέλος δεν είναι έτσι όπως θα το περίμενε κάποιος. Από αυτήν την ιστορία καταλαβαίνει κανείς ότι η Ελπίδα τελικά πέθανε τελευταία. Πολύ καλή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 Πολύ γλυκόπικρο, μελαγχολικό και... ονειρικό. Χάρηκα που το διάβασα και αξίζει τα φώτα του προβολέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.