Η Ρομφαία - Ανδρέας Λουδάρος

[Naroualis]

Η Ρομφαία
Συγγραφέας:Ανδρέας Λουδάρος

 

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Έτος 2009
Σελίδες: 317 
ISBN 978-960-14-1933-6
Τιμή € 16,31
 
 
 
 
Από τη Βιβλονέτ: 

 

Από την αρχή του κόσμου, ο άνθρωπος προσπαθεί να κατανοήσει την αέναη μάχη του Καλού και του Κακού. Περιγράφει, φαντάζεσαι, ψηλαφίζει, αλλά δεν έχει δει ποτέ.. Όμως αυτή τη φορά ήρθε η ώρα...

Ένα δάκρυ που γεννιέται στα μάτια του αρχάγγελου Εωσφόρου την ώρα που στην ψυχή του ισορροπούν απόλυτα το Καλό και Κακό πέφτει στην υγρή λεπίδα της Ρομφαίας του, μετατρέποντάς τη στο απόλυτο όπλο της δημιουργίας αλλά και της καταστροφής.

Κι όταν το Κακό τελικά τον κερδίζει, έκπτωτος πια, χάνει το σπαθί που ο ίδιος ο Θεός του έφτιαξε, για να γίνει σκοτεινός άρχοντας του Κάτω Κόσμου. Χιλιάδες αιώνες αργότερα, ένας Έλληνας καθηγητής Θεολογίας, ένας καθολικός επίσκοπος και ένας νεαρός ιμάμης ψάχνουν στη γη τη χαμένη Ρομφαία του Εωσφόρου, έχοντας δίπλα τους τον πάπα και απέναντί τους μια πανάρχαια μυστική αδελφότητα...

Ένα συγκλονιστικό, απόλυτο μυθιστόρημα για τη μάχη της εξουσίας των αγγέλων.

 

 

 

 

Τα νέα:

 

Βιβλίο της συνομοταξίας των ντανμπραουνικών, με twist ότι ο πάπας αυτή τη φορά είναι ο καλός της υπόθεσης. Αρχειοθετείται ως φαντασίας γιατί έχει άγγελους και διάβολους να παίζουν ξύλο και την ίδια τη Ρομφαία και κάποια στιγμή κάνει ένα καμέο κι ο ίδιος ο Γκαντ.

 

 

Τα καλά νέα:

 

Θεωρώ ότι είναι αξιοπρεπέστατο ανάγνωσμα από πλευράς γλώσσας και πλοκής, πιθανόν πιο ενδιαφέρον από τις περιπέτειες του καθηγητού Λάνγκτον και δε φοβάται καθόλου το φάνταζι κομμάτι. Οι σκηνές μάχης είναι επικές (μέχρι και πολιορκία της Εδέμ διαβάζουμε) έχει και πρωτότυπα τέρατα, και μια ψιλοσφαγούλα και σεισμούς-λιμούς-καταποντισμούς κι απ' όλα. Επίσης έχει έναν συγγραφέα που γνωρίζει πώς δουλεύουν τα πράγματα εντός της εκκλησίας και δε θεωρώ ότι τα ωραιοποιεί ή τα εκθειάζει. Μια μικρή ροπή προς την πρόζα περιοδικών όπως το "Προς τη Νίκη" διακρίνω, αλλά πρώτον δεν είναι κάτι που δεν το ελέγχει ο συγγραφέας και δεύτερον, δεν είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς θέλοντας να δεις τι θα γίνει παρακάτω.

 

Τα κακά νέα:

 

Τι δεν έχει το βιβλίο:

 

-λογοτεχνικό χαρακτήρα. Είναι γραμμένο σαν σενάριο, με το κλασσικό λάθος του μη-λογοτέχνη σεναριογράφου που περιγράφει ακόμη και τους νεκρούς χρόνους μέσα σε μια σκηνή. Κλασσικό, αλλά το έχουμε συνηθίσει πια...

 

-χαρακτήρες. Χάρτινοι θα ήταν μάλλον ήπιος χαρακτηρισμός. Η δε γυναίκα της υπόθεσης (η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι περίπου ο Λάρρυ Κινγκ με φουστάνια κι έχει κάνει και άπειρο πολεμικό ρεπορτάζ, αμέ) δεν κάνει απολύτως τίποτε. Α-π-ο-λ-ύ-τ-ω-ς. Κάτσε, σόρρυ. Κάνει κάτι. παίρνει κάτι φωτογραφίες από τις ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ και τις δίνει του πάπα. Χαχα. Ναι, ούτε καν η ίδια δεν τις βγάζει. Πιο comic-relief πεθαίνεις.

 

-προοικονομία. Κάπου η Στέφι Κινγκ αναφωνεί "αχ, θα πεθάνει, θα πεθάνει!" και μετά αποκαλύπτει τον Φλοξ της που θα πάρει όμως τη γειτόνισσα να τον ταΐζει, φιου το υπερπηδήσαμε κι αυτό το εμπόδιο.

 

-λυπάμαι που το λέω, αλλά έχει και θεολογικά προβλήματα το βιβλίο, κάτι που δεν θα το περίμενα ποτέ. Το εξής ένα και σοβαρότατο, πάνω στο οποίο βασίζεται όλη η ιδέα θεολογικό πρόβλημα: ο Εωσφόρος επαναστατεί ενάντια στο Θεό ΜΕΤΑ το προπατορικό αμάρτημα. Διορθώστε με δηλαδή, αλλά αλλιώς δεν έγιναν τα πράγματα; Ο Σατανάς δεν ηπάτησε την Εύα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Έπειτα οι άγγελοι της Ρομφαίας έχουν ηλικία (ένας νεαρός άγγελος) και συναισθήματα (θυμώνουν, χαίρονται, ανησυχούν) Δεν είναι η αγγελική περιγραφή αυτή που περίμενα, ούτε από τον συγκεκριμένο συγγραφέα με τις συγκεκριμένες περγαμηνές ούτε και από κάποιον άλλον. 

 

 

Αποτέλεσμα: σίγουρα βιβλίο παραλίας. Αλλά δε με χάλασε κιόλας που το διάβασα στο λεωφορείο.

[Nihilio]

Ελα μωρε βιβλιο παραλιας, στας εξοχας πηγαονες...

[Naroualis]

You... you. You, sir.