FFL #11 (Lady Nina vs Morfeas vs Eugenia Rose vs Nirgal vs Natasha vs elgalla)

[Lady Nina]

Μ' αυτά και μ' αυτά μ'έχετε ψήσει και παρ'ότι έχω άλλη δουλίτσα κανονικά, δε θα σας αντισταθώ και θα λάβω μέρος! Αν θα τερματίσω δεν το ξέρω -το κεφάλι μου το κλούβιο ρωτήστε- αλλά θα παίξω. Ναι, θα παίξω!! 

[Mesmer]

Και το θέμα σας είναι:

 

αμνησία

 

Γράφτε τώρα. Γράφτε σαν τον άνεμο.

[DinMacXanthi]

Είχα μια καταπληκτική ιδέα γι'αυτό το θέμα αλλά τώρα μου διαφεύγει...   

Καλή επιτυχία!

Edited July 10, 2014 by DinMacXanthi

[Διγέλαδος]

Πόση ώρα έχουμε;

[Mesmer]

Μέχρι τις 12.00. Μπόλικο χρόνο ακόμα...

[Nirgal]

Μιάμιση ώρα. Εσείς μέχρι τις 12:00, εγώ μέχρι τις 10:00. Αδικία...

[Mesmer]

Αλλά εσύ γράφεις απ' τις 8.30. Άσ' τα αυτά 

[xrusaki]

Φόβαμαι ότι θα μου βγει θρίλερ και όχι τρόμου η φάνταζυ.. μάλλον είμαι εκτός πλαισίου , άρα αυτό που θα ολοκληρώσω θα το ανεβάσω αύριο στις άλλες ιστορίες..

[Mesmer]

Αν δεν μπορείς να βάλεις φανταστικό στοιχείο μέσα, δεν πειράζει. Αν θες ανέβασέ το εδώ, εκτός διαγωνισμού, για να σχολιαστεί μαζί με τα υπόλοιπα διηγήματα. Εκτός κι αν θέλεις να το δουλέψεις παραπάνω.

[xrusaki]

Εντάξει θα το προσπαθήσω.. 

[Lady Nina]

Έφτασεεε!

 

Ο Θαμπός Καθρέφτης.doc

Edited July 10, 2014 by Lady Nina

[Διγέλαδος]

Fail... Next time...

[Morfeas]

Δεν προλαβαίνω να το κοιτάξω, οπότε παίζει και να 'ναι ένας αχταρμάς από ασυναρτησίες κι ορθογραφικά...

 

Λέξεις:1577 (πότε πρόλαβα;;)

 

Ειδικός σε Θέματα Μνήμης.doc

Edited July 10, 2014 by Morfeas

[DinMacXanthi]

Λέξεις:1577

 

Χα, ακριβώς το ίδιο νούμερο κι εγώ. Αλλά η ιστορία δεν είναι έτοιμη, άργησα να ξεκινήσω και τώρα θα χρειαζόταν κανένα μισάωρο τουλάχιστον. Οπότε, μπαίνει κι αυτή στα "προσεχώς"

[Eugenia Rose]

Κάτι σαν... αποκάλυψη

 

 

Κοίταξε ξανά το κόκκινο γυάλινο βάζο που η σκόνη και οι ιστοί είχανε μετατρέψει σε ένα "ζωντανό" γκρί. Με το πρώτο φύσημα ένα σύννεφο σκόνης πέταξε έξω από το ορθάνοιχτο παράθυρο. Επάνω στο γυαλί υπήρχε σκαλισμένη στην παλιά γλώσσα η λέξη "λήθη".

"Λίγη λήθη στη σούπα και το κοινό θα παραληρεί για το καταπληκτικό γεύμα που δεν θα θυμάται," η Λυδία επανέλαβε δυνατά τα λόγια του τσελεμεντέ.

Η ώρα περνούσε και το "συγγενολόι" δεν θα αργούσε να έρθει. Καθένας με την δική του παραξενιά. Ο θείος Σταύρος αλλεργικός στους ξηρούς καρπούς, ο Μανώλης στα θαλασσινά. Η θεία Αλεξάνδρα με την καταγωγή από την πόλη και τις υψηλές απαιτήσεις. Η μαμά, η Σοφία που θα ήταν σίγουρα η πρώτη που θα παραπονιόταν, ίσα ίσα για να ξεσηκώσει και τους υπόλοιπους.

Η Λυδία ξεροκατάπιε και έχωσε βιαστικά το μπουκαλάκι στην μπροστινή τσέπη της ποδιάς της. Κατέβηκε τις σκάλες της σοφίτας και όρμησε στην κουζίνα.

Στο πρώτο μάτι στην υψηλότερη θερμοκρασία έβραζε η σούπα.

"Πόσο λίγη είναι λίγη λήθη;" αναρωτήθηκε για μερικές στιγμές.

Ύστερα άδειασε το μισό μπουκάλι στη σούπα και άφησε τον πορτοκαλί καπνό που λικνίστηκε για λίγο πάνω από την κατσαρόλα να την μεθύσει.

Το γεύμα ήταν ακριβώς όπως το περίμενε. Ή τουλάχιστον στην αρχή.

Ο θείος Σταύρος έφτασε πρώτος, ψηλόλιγνος με γυαλιά με χρυσό σκελετό και αρχή φαλάκρας. Άφησε στον πάγκο της κουζίνας τη λίστα με τα συστατικά που δεν έπρεπε να δοκιμάσει "ούτε στην άκρη της γλώσσας" όπως ξεκαθάρισε. Αλλιώς θα συνέβαινε το "ανεπανόρθωτο". Από μικρή η Λυδία αναρωτιόταν πως ένα τόσο ισχυρός αλχημιστής φοβόταν να πει τα πράγματα με το όνομα τους.

Η Σοφία ήρθε αμέσως μετά κάνοντας μακροβούτι από έναν κομήτη που περνούσε εκείνη την ώρα από τον ουρανό. Πάντα έκανε εντυπωσιακές εισόδους. Ύστερα έφτασε η θεία Αλεξάνδρα πάνω σε έναν μοσχομυριστό αέρα και με το δεξί φρύδι πάντα σηκωμένο. Σύντομα μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι και το δείπνο σερβιρίστηκε σε αιωρούμενα πιάτα που η Λυδία είχε ρυθμίσει να γυρίζουν δεξιόστροφα, μία θέση το λεπτό.

"Σαν να σου έχει πέσει λίγο παραπάνω αλατάκι στο..." ξεκίνησε η Σοφία που αν και τρία χρόνια μικρότερη από την Λυδία είχε πάντα τον πρώτο λόγο στα πάντα.

"Ναι;" την ρώτησε η Λυδία έτσι από πείσμα προσπαθώντας συνάμα να κρύψει ένα χαιρέκακο χαμόγελο. Η Σοφία έμεινε με μισάνοιχτο το στόμα για τόση ώρα που μια από τις πεταλούδες που στόλιζαν τον ξανθό της κότσο βαρέθηκε και άρχισε να κόβει βόλτες γύρω της.

"Τίποτα ξέχνα το,"' είπε τελικά νευριασμένη, κλείνοντας το στόμα της τόσο απότομα που παραλίγο να την καταπιεί.

"Τα μπουρεκάκια δεν έχουνε την ίδια γεύση με την συνταγή που σου έδωσα. Είσαι σίγουρη ότι την ακολούθησες κατά γράμμα;" ρώτησε προβληματισμένη η θεία Αλεξάνδρα. Τα σγουρά της μαλλιά ανέμιζαν καθώς ετοιμαζόταν για μία ακόμα ιστορία μαγειρικής από την Πόλη γεμάτη μπαχάρια και λίγη ανωτερότητα.

"Αχ, δεν θυμάμαι θεία μου. Μπορείς να μου επαναλάβεις τη συνταγή;"

Την επόμενη μία ώρα η θεία Αλεξάνδρα την πέρασε χωμένη στην τσάντα της, κατακόκκινη, ξεφυλλίζοντας και τους 25 τσελεμεντέδες που είχε χωρέσει στο πορτοφολάκι με τις συνταγές.

Με λίγη τύχη και πολλή λήθη το βράδυ κίνησε ομαλά. Αλλά η καλύτερη στιγμή ήρθε όταν η μαμά την φίλησε στο μέτωπο με μάτια που έλαμπαν.

"Πολύ όμορφο το δείπνο αγάπη μου," της ψιθύρισε στο αυτί. Να μην τις ακούσει και η Σοφία και μαγειρέψει στο επόμενο τραπέζι τα αγαπημένα της "φίδια σαγανάκι".

"Η Λυδία μου μεγάλωσε και έγινε κανονική νοικοκυρά."

Κοκκίνισε για μια στιγμή και ύστερα έψαξε με το βλέμμα τη Σοφία που τις παρακολουθούσε από την άλλη πλευρά του δωματίου. Σίγουρα μια από τις πεταλούδες πετούσε κάπου κοντά τους και δεν θα αργούσε να μάθει τα πάντα. Αλλά δεν την ένοιαζε. Για μια νύχτα τα είχε κάνει όλα τέλεια. Ε, και αν δεν ήταν τέλεια κανείς δεν θα το θυμόταν.

Τότε ήταν που η θεία Αλεξάνδρα κοίταξε ανήσυχη δεξιά και αριστερά.

"Λυδία, που είναι ο θείος Σταύρος;" ρώτησε με τσιριχτή φωνή. "Ελπίζω να μην έφαγε κατά λάθος κάτι από τη λίστα."

Η Λυδία ένιωσε τα γόνατά της να κόβονται. Σαν ένα σύννεφο σκόνης άρχισε να αραιώνει θυμήθηκε τη λίστα του θείου.
"Οι ατμοί," σκέφτηκε αμέσως. "Πρέπει να το έπαθα και εγώ."  Έτρεξε στην κουζίνα, κοίταξε τριγύρω. Η λίστα είχε κάνει φτερά. Ένιωθε το κεφάλι της να γυρίζει και το σουβλερό βλέμμα της αδερφής της καρφωμένο πάνω της. Έπεσε στο πάτωμα, κυλίστηκε κάτω από τον πάγκο. Τίποτα. Τότε είδε μια μικρή πεταλούδα να φεύγει από την άλλη πλευρά του πάγκου και κατάλαβε. Γύρισε πίσω στο τραπέζι και γραπώθηκε από το φουστάνι της θείας Αλεξάνδρας που κοιτούσε ανήσυχη έξω από το παράθυρο.

"Θεία σε τι είναι αλλεργικός ο θείος Σταύρος;" ρώτησε με τρεμάμενη φωνή αν και δεν ήθελε να ξέρει την απάντηση.

"Δε... δε θυμάμαι," απάντησε μουδιασμένη η θεία Αλεξάνδρα. "Δεν ξέρω τι έχω πάθει σήμερα δεν μπορώ να θυμηθώ κανένα φαγητό."

"Θεία προσπάθησε σε παρακαλώ!"

"Ε να. Είναι όχι από αυτά που πετάνε. Ούτε από τα άλλα με τα τέσσερα πόδια."

"Είναι θαλασσινό;" ρώτησε η Λυδία όλο αγωνία.

"Ναι μπράβο!" είπε με ξαφνικό ενθουσιασμό η θεία της σαν κάποιος να της είχε θυμίσει το όνομα κάποιου που είχε να δει σαράντα χρόνια.

"Είναι πολύ κοινό και το φτιάχνουμε με τα μακρόστενα που τρώνε οι Ιταλοί, κάτσε να δεις..."

"Μακαρονάδα;" είπε η Λυδία με ανυπομονισία.

"Ναι γεια σου!"

"Εεεε... στρείδια, μύδια, γαρίδες, αστακός."

Η θεία Αλεξάνδρα κούνησε το κεφάλι με απογοήτευση.

"Όχι, όχι και όχι," απάντησε. "Κάτι άλλο, κάτι που υπάρχει σε πολλά βιβλία δικά μας βιβλία, όχι μόνο τσελεμεντέδες. Κάτι που αν το φάει ο θείος σου τότε θα συμβεί το ανεπανόρθωτο. Όπως το 78' στον Βόσπορο."

Στη Λυδία δεν άρεσε αυτή η απειλή στη φωνή της θείας Αλεξάνδρας. Κοίταξε απελπισμένα τριγύρω και το βλέμμα της έπεσε στο βαθύ πιάτο με το κοφτό μακαρονάκι.

Ένα βαθύ γρύλισμα ακούστηκε έξω από το παράθυρο και η θεία Αλεξάνδρα ούρλιαξε.  Η μυρωδάτη αύρα της χύθηκε στο δωμάτιο και όλοι πάγωσαν από τρόμο. Ο νυχτερινός ουρανός έμοιαζε να σκοτεινιάζει μονομιάς και η Λυδία κατάλαβε ότι ήταν επειδή κάτι μπήκε ανάμεσα στη γη και στα αστέρια. Γύρισε αργά και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Το μακρουλό πράγμα που έφραζε το φεγγάρι της θύμισε το πρώτο πράγμα που είχε διαβάσει στη λίστα.

"Μήπως... χταποδάκι;" ψέλλισε.

 

[Nirgal]

«Αν ισχύουν όσα μου λες, τότε απόδειξέ το μου. Πες μου ποιοι αριθμοί θα κληρωθούν αύριο στο λαχείο».

«Δεν μπορώ» απάντησε ο η Σύλβια, «είναι μια ανάμνηση θολή ακόμα. Το πολύ να μπορέσω να θυμηθώ έναν, δύο αριθμούς».

«Τότε, τι σόι ανάμνηση του μέλλοντος έχεις;» ρώτησε ο Μιλς.

«Μπορώ να θυμηθώ ποιους αριθμούς θα παίξεις, αν αποφασίσεις ότι θα το κάνεις τώρα, και παίξεις στις επόμενες ώρες».

«Δηλαδή με βλέπεις να παίζω;»

«Ναι. Μπορώ να σου πω πότε και σε που».

«Μπορείς να μου πεις και τους αριθμούς που θα παίξω;» ρώτησε γεμάτος έκπληξη ο Μιλς.

Η Σύλβια κούνησε θετικά το κεφάλι της, χαμογελώντας. «Και η απάντησή μου είναι ‘όχι’» είπε αμέσως μετά.

«Όχι;»

«Στην ερώτηση που θα μου κάνεις».

Ο Μιλς κούνησε το χέρι του ενοχλημένος. «Μην αλλάζεις τη συζήτηση και μην προτρέχεις» είπε. Η μούρη του ήταν σαν να είχε δοκιμάσει ξινισμένα  σταφύλια. «Άρα μπορείς να μου πεις με ποιους αριθμούς θα κερδίσω;»

«Όχι. Αλλά μπορώ να σου πω ποιους αριθμούς θα παίξεις και θα χάσεις».

«Μα αν μου πεις τους αριθμούς με τους οποίους θα χάσω, τότε θα τους αλλάξω».

«Γι’ αυτό δεν θα σου τους πω. Θα τους γράψω σε ένα χαρτί και θα σου τους δείξω μετά».

«Δεν αρκεί» είπε ο Μιλς. «Χρειάζομαι κι άλλες αποδείξεις».

Η Σύλβια πήρε ένα χαρτί και ένα μολύβι. Έγραψε μία μικρή λίστα και μερικούς αριθμούς. Έσκισε το χαρτί, δίπλωσε τα δύο κομμάτια και έδωσε το ένα στον Μιλς. «Πάμε» του είπε, «και μην κοιτάξεις το χαρτί πριν σου πω».

Βγήκαν στον δρόμο και σταμάτησαν το πρώτο ταξί. «Τώρα κοίτα αυτό που σου έδωσα».

«Το χαρτί;» ρώτησε ο Μιλς.

«Δεν ξέρω. Έπρεπε να σου πω να κοιτάξεις αυτό που σου έδωσα. Δεν θυμάμαι τι ήταν».

«Α, ναι. Θυμάσαι το μέλλον και δεν θυμάσαι το παρελθόν. Με δουλεύεις άγρια» είπε ο Μιλς δύσθυμα.

«Δεν σε δουλεύω. Λέω την αλήθεια».

«Δηλαδή δεν θυμάσαι τι έχεις γράψει;»

«Θυμάμαι ότι δεν θα μου δώσεις το χαρτί, γιατί διαφορετικά θα ήξερα τι θα σου διαβάσω. Οπότε, όχι, δεν θυμάμαι τι σου έγραψα.

Ξεδίπλωσε το χαρτί και διάβασε:

• Το ταξί έχει διαφήμιση στο πλάι για ταξίδι στο Παρίσι
• Πινακίδα του ταξί: ΤΑΑ 6544
• Από το ραδιόφωνο θα ακουστεί το ‘Σ’ έχω κάνει θεό!’ αμέσως μόλις ξεκινήσουμε
• Ο ταρίφας είναι από το Μπαγκλαντές
• Στο πρακτορείο ένας πελάτης θα φωνάξει ‘Πάρ’ τα ρε μαλάκα!’ μόλις μπούμε
• Οι αριθμοί που θα παίξει και θα χάσεις είναι στο δικό μου χαρτί. Μην παίξεις πολλά (αν και ξέρω πόσα θα παίξεις –και ανησυχώ– πλάκα κάνω)

Ο Μιλς κοίταξε το αυτοκίνητο και σούφρωσε τα χείλη του. «Σιγά. Τα μισά ταξί διαφημίζουν ταξίδια».

«Ο αριθμός όμως;» ρώτησε η Σύλβια.

«Αχά!» έκανε ο Μιλς πανηγυρικά. «Άρα θυμάσαι τι μου έχεις γράψει. Μη μου λες μπούρδες ότι δεν θυμάσαι το παρελθόν σου!»

«Θυμήθηκα ότι θα πρέπει να σε κάνω αυτήν την ερώτηση. Ξέρω ότι αφορά τον αριθμό του ταξί. Λοιπόν;»

Ο Μιλς κοίταξε τον αριθμό. Ήταν σωστός.

«Τα μπείτε;» ακούστηκε από το ταξί.

Ο Μιλς έσκυψε και κοίταξε τον οδηγό. Ήταν ένας μελαμψός τύπος. Άνοιξε την πόρτα και άφησε τη Σύλβια να περάσει πρώτη.

«Πού τέλετε πάτε;»

«Πλατεία Βάθης» είπε ο Μιλς κοιτώντας τη Σύλβια με μισό μάτι.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του και ο Μπαγκλαντεσιανός φώναξε με πάθος: «Τραγκουδάρα! Τσανίση, Τσανίση!»

Από το ραδιόφωνο μια βαριά φωνή άρχισε ‘Σ’ έχω κάνει θεό!’ Ο ταρίφας συνόδευε φάλτσα: «Να του μπω τα γκυρίσειειει!»

Ευτυχώς η διαδρομή ήταν μικρή. Φτάνοντας ο Μιλς ρώτησε: «Ποιος θα πληρώσει;»

«Άσε εμένα» είπε η Σύλβια.

Βγήκαν από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκαν στο πρακτορείο «Η Καλή Ελπίς». Ο Μιλς μπήκε και-

«Πάρ’ τα, μαλάκα! Σου το είχα πει ότι θα βάλουν γκολ στο 92’»

«Ναι, αλλά το στοίχημα ίσχυε για την κανονική διάρκεια. Αυτές είναι οι καθυστερήσεις».

Ούτε ο Μιλς, ούτε η Σύλβια, ούτε και κανείς άλλος έδωσε σημασία στη συνέχεια της συζήτησης. Ο Μιλς πήρε ένα δελτίο και άρχισε να σκέφτεται.

«Όσο και να σκεφτείς θα γράψεις ό,τι έχω εδώ» είπε η Σύλβια και χτύπησε απαλά την τσέπη της.

Ο Μιλς το πήρε απόφαση και άρχισε να σβήνει αριθμούς. Πήγε στον πράκτορα και κατέθεσε το δελτίο. Επέστρεψε με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του, αλλά τρόμαξε όταν είδε ότι η Σύλβια ήταν χλωμή. «Τι έπαθες;»

«Σου έχει τύχει να ξεχνάς κάτι που έκανες στο παρελθόν και έτσι να κάνεις κάποια χοντράδα αργότερα;»

«Πολλές φορές».

«Μάλλον έκανα κι εγώ μια μαλακία. Στο χαρτί σου έγραψα να μην ποντάρεις πολλά. Το ξέρω γιατί σε λίγο θα το ανοίξεις και θα το διαβάσουμε μαζί».

«Ναι. Θα σου αποδείξω ότι δεν είναι δυνατόν να θυμάσαι το μέλλον».

«Και δυστυχώς θα χάσεις πολλά» είπε η Σύλβια χτυπώντας το κεφάλι της.

[Natasha]

Ετοιμη! Ουφ! 1319 λέξεις

 

edit: το ιδιο και σε doc αν υπάρχει θέμα με το ρτφ

FFL SFF.rtf

FFL SFF.doc

Edited July 10, 2014 by Natasha

[Mesmer]

Φτάνουμε στο τέλος σιγά-σιγά. Μερικά λεπτά ακόμη για ανεβούν όλες οι ιστορίες.

[elgalla]

Ορίστε κι από μένα. 

Δίπτυχο από πλαστικό.doc

[Nirgal]

άτιτλο και ολίγον τι εκτός προθεσμίας

Επίσης και λίγο χωρίς τέλος, αλλά μέχρι εκεί πρόλαβα

 

Sorry, παίδες. Αν θέλετε το λαμβάνεται υπόψιν, αν όχι, δεν πειράζει .Έτσι κι αλλιώς δεν είναι και πολύ σόι.

 

Καλή επιτυχία σε όλους.

[Morfeas]

 

Λέξεις:1577

 

Χα, ακριβώς το ίδιο νούμερο κι εγώ. Αλλά η ιστορία δεν είναι έτοιμη, άργησα να ξεκινήσω και τώρα θα χρειαζόταν κανένα μισάωρο τουλάχιστον. Οπότε, μπαίνει κι αυτή στα "προσεχώς"

 

Γιατί άργησες να ξεκινήσεις;; Εγώ ήμουν σαν τις πανελλήνιες: παίρνω το θέμα, πέντε-δέκα λεπτά να διαβάσω την εκφώνηση και να σκεφτώ την "ιστορία" και μετά τρέξιμο (τζόκιν στον πρόλογο, με το χέρι να πετάει στον επίλογο)

Τουλάχιστον θα την ανεβάσεις όταν την έχεις έτοιμη... Κάτι είναι κι αυτό!

εντίτιο: ορθογραφικό

Edited July 10, 2014 by Morfeas

[Mesmer]

Είναι κανείς άλλος που δεν έχει ανεβάσει ακόμα, να περιμένουμε λίγο, ή να το λήξουμε;

[xrusaki]

Από εμένα λήξτε το, βρήκα τρόπο να το κάνω εντος πλαισίου αλλα δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω.. θα το ανεβάσω μάλλον αυρίο.. καλή επιτυχία στους υπόλοιπους..

[Turambar]

Παταγώδης αποτυχία, η δική μου ιστορία. Καλή επιτυχία σε όλους τους υπόλοιπους. Μέχρι πότε ψηφίζουμε;

Edited July 10, 2014 by Turambar

[Mesmer]

Κι αφού δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά άλλη ιστορία, κλείνουμε εδώ τις συμμετοχές.

 

6 διηγήματα, λοιπόν, περιμένουν να διαβαστούν και να σχολιαστούν.

 

Ετοιμάζω το poll, και επιστρέφω σε λίγο με τα διαδικαστικά της ψηφοφορίας.