Το νησί του θανάτου..

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM
Είδος: Λίγο epic, λίγο horror, αρκετά action..
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: Περίπου 3600
Αυτοτελής; Ναι, προς το παρόν τουλάχιστον
Σχόλια: Ελπίζω να σας αρέσει..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ..
  

“Άγκναρ, εδώ..” ακούστηκε η φωνή του Κνουτ πίσω από τους θάμνους.

          Όλη η μικρή ομάδα μαζεύτηκε αμέσως τρέχοντας και στριμώχτηκαν δίπλα από τον μεγαλόσωμο συμπολεμιστή τους. Το πτώμα του χαμένου φίλου τους ήταν κυριολεκτικά πεταμένο πάνω στους θάμνους, εντελώς λευκό και στραγγισμένο από το αίμα του, ενώ ο λαιμός του έχασκε ορθάνοιχτος, ξεσκισμένος λες και κάποιο άγριο ζώο τον είχε αρπάξει στα δόντια του. Ο Κνουτ το κοίταζε όρθιος με το κοντό τσεκούρι στο ένα χέρι του, και το ξύλινο ρόπαλο με τα σιδερένια καρφιά στην άκρη στο άλλο. Κάθε μυς του κορμιού του ήταν τεντωμένος, και έδειχνε έτοιμος να ζητήσει αίμα απ' ότι ήταν υπεύθυνο για το θάνατο του φίλου του.

“Τι τον σκότωσε, βρήκες ίχνη;..” μούγκρισε ο Άγκναρ με σφιγμένα τα χείλη.

“Όχι, τίποτα απολύτως..” απάντησε ο Κνουτ χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το άψυχο κορμί.

          Ο Άγκναρ γύρισε στους υπόλοιπους της ομάδας που έστεκαν ακίνητοι κοιτώντας το αποτρόπαιο θέαμα με παγωμένα τα πρόσωπά τους χωρίς να δίνουν την παραμικρή σημασία στη δυνατή βροχή που τους μούσκευε μέχρι τα κόκκαλα. Είναι μαθημένοι στο θάνατο οι Βίκινγκς, αρκεί να είναι στη μάχη. Μόνο τότε έχουν το δικαίωμα να μπούνε στη Βαλχάλα και να καθίσουν στο τραπέζι του Θωρ. Αλλιώς περιφέρονται καταραμένοι στην ανυπαρξία, ταπεινωμένοι και ανάξιοι, ξεχασμένοι και από τους θεούς και από τους ανθρώπους για πάντα.
“Σηκώστε τον..” είπε κοφτά, “..γυρίζουμε στο πλοίο..”
          Ο Μπγιορ και ο Χάρεκ έσπευσαν να ακολουθήσουν τη διαταγή του αρχηγού τους. Ο Κνουτ γύρισε την πλάτη κι άρχισε να απομακρύνεται, με τον Σβεν και τον Μάγκνους να τον ακολουθούν αμέσως. Ο Άγκναρ περίμενε μέχρι που το σώμα σηκώθηκε από τους θάμνους, και ακολούθησε κι αυτός τελευταίος την ομάδα του, με τα μάτια του να σαρώνουν τριγύρω το δάσος μέσα στο μισοσκόταδο.
          Όταν νωρίτερα το απόγευμα είχαν δει τη στεριά στον ορίζοντα ευχαρίστησαν όλοι τον Θωρ που τους έσωσε. Η καταιγίδα τους είχε πετύχει καταμεσής στη θάλασσα, και τα τεράστια κύματα έκαναν το πλοίο τους να πετάγεται από δω κι από κει σαν καρυδότσουφλο σε ορμητικό ποτάμι. Οι οχτώ άντρες πάλευαν με τα σχοινιά προσπαθώντας απελπισμένα να κρατήσουν το ξύλινο σκαρί ακέραιο, αλλά ήξεραν πως ο αγώνας τους ήταν μάταιος. Η θάλασσα θα νικούσε, και η παγωμένη της αγκαλιά θα τους τράβαγε στο βυθό, μακρυά από το βλέμμα του Όντιν. Ήταν ο Ζίγκουρντ, ο μικρότερος αδερφός του Άγκναρ που είδε μέσα στο χαλασμό την κορυφή ενός βουνού μακρυά στ' αριστερά τους, και ουρλιάζοντας για να ακουστεί πάνω από τις βροντές και τα δυνατά σκασίματα των κυμάτων στα πλαϊνά του καραβιού το έδειξε με άγρια χαρά και στους υπόλοιπους. Πέσανε αμέσως στα κουπιά όλοι μαζί, και με υπεράνθρωπη προσπάθεια, με μια δύναμη που ο άνθρωπος αποκτάει μόνο όταν έρχεται αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με το τέλος του, κατάφεραν να φτάσουν σε έναν μικρό όρμο όπου μπορούσαν να προφυλαχτούν κάπως από τη μανία της φύσης.
          Βγήκαν στην αμμουδιά και τραβήξανε το πλοίο τους μέχρι που η καρίνα του ξεμύτισε από το νερό πάνω στην άμμο. Το δέσανε με μακρυά σκοινιά από τα δέντρα που ξεκινούσαν μόλις λίγα μέτρα πιο μέσα για να το ασφαλίσουν, και μόνο τότε καθίσανε καταγής μέσα στη βροχή προσπαθώντας να βρούνε ξανά την ανάσα τους. Κι εκεί αντιλήφθηκαν ότι ο Ζίγκουρντ έλειπε. Στο μεταξύ είχε πέσει η νύχτα, και με τον ουρανό γεμάτο βαριά σύννεφα να κρύβουν το φεγγάρι, το μόνο φως που τους έμενε ήταν αυτό από τις αστραπές που πέφτανε η μία μετά την άλλη. Ξεκίνησαν αμέσως για να τον βρούνε. Χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες των δύο και μπήκαν στο δάσος με τα τσεκούρια τους έτοιμα στα χέρια, κι όλες τις αισθήσεις τους σε πλήρη εγρήγορση, αφήνοντας μόνο τον νεαρό Όλεφ πίσω να φυλάει το καράβι τους. Ο έμπειρος Μπγιορ  πήγε μαζί με τον γενναίο Χάρεκ, ο δυνατός Σβεν με τον ατρόμητο Μάγκνους, και ο μεγαλόσωμος Κνουτ με τα τεράστια χέρια που τσάκιζαν εύκολα ανθρώπινο κεφάλι ακολούθησε τον αρχηγό και φίλο του. Και πριν περάσει αρκετή ώρα ήταν ο Κνουτ που βρήκε τελικά το σώμα του Ζίγκουρντ πάνω στους θάμνους.
          Όταν βγήκαν από το δάσος στην μικρή παραλία είδαν έκπληκτοι το πλοίο τους να βολοδέρνει ανεξέλεγκτο ανάμεσα στα κύματα καμιά πεντακοσαριά μέτρα μέσα στη θάλασσα. Τα σκοινιά που το κρατούσαν δεμένο ήταν κομμένα, αλλά όχι από μαχαίρι. Περισσότερο σαν μασημένα έδειχναν έτσι που κρέμονταν ακανόνιστα οι ίνες τους. Δίπλα σε έναν βράχο βρήκαν το κορμί του Όλεφ, πεταμένο κι αυτό, με τις αφύσικες γωνίες που είχε η στάση του καθώς κοιτούσε ανάσκελα τον μαύρο ουρανό με νεκρά μάτια να μαρτυρούν πως ήταν κατατσακισμένο σαν τρυφερό κλαδάκι. Στο πρόσωπό του είχε αποτυπωθεί μία έκφραση απόλυτου τρόμου και πόνου. Ο λαιμός του ήταν ανοιχτός σαν από δόντια ζώου όπως και του Ζίγκουρντ, ενώ το χρώμα του έδειχνε πως και σ' αυτόν δεν είχε μείνει σταγόνα αίμα στο σώμα του.
          Ο Μπγιορ κι ο Χάρεκ άφησαν το κουφάρι του Ζίγκουρντ στην άμμο δίπλα σ' αυτό του Όλεφ, και στάθηκαν αμίλητοι μαζί με τους συντρόφους τους να κοιτούν σκεφτικοί ο ένας τον άλλον.
“Τι στον Λόκι συνέβη εδώ;..” γρύλισε ο Άγκναρ σπάζοντας τη σιωπή.
“Δεν υπάρχουν ούτε εδώ ίχνη..” του απάντησε ο Κνουτ αμέσως.
“Υπάρχουν όμως δύο νεκροί..” γύρισε ο αρχηγός του φανερά θυμωμένος. “Κάτι πρέπει να τους σκότωσε, δε μπορεί να κατέβηκε ο ίδιος ο Φενρίρ και να τους έσκισε το λαιμό..”
          Ο Κνουτ έσκυψε το κεφάλι με σεβασμό, δεν είχε ιδέα τι να του απαντήσει. Ο Μάγκνους έκανε ένα βήμα μπροστά και ετοιμάστηκε να μιλήσει, αλλά τον πρόλαβε η δυνατή φωνή του Σβεν.
“Κάποιος είναι στα δέντρα..” φώναξε δείχνοντας προς την καταπράσινη γραμμή, που τώρα μέσα στη νύχτα και στη βροχή φάνταζε κατάμαυρη σαν βαριά κουρτίνα.
          Οι έξι Βίκινγκς γύρισαν αστραπιαία, και συσπειρώθηκαν προτάσσοντας τα όπλα τους και τις στρογγυλές ασπίδες τους. Από τη σκοτεινιά ξεπρόβαλαν τρεις όμορφες γυναίκες, κι αυτό τους ξάφνιασε όλους. Η μία ήταν κατάξανθη, όπως οι γυναίκες τους πίσω στην πατρίδα, ενώ οι άλλες δύο ήταν μελαχροινές. Κι οι τρεις φορούσαν ανάλαφρα ριχτά υφάσματα στα κορμιά τους, που με τη βροχή κόλλαγαν πάνω τους και άφηναν να φανούν οι τέλειες καμπύλες τους. Το νερό που έπεφτε ασταμάτητα έδειχνε να μην τις ενοχλεί καθόλου, αντίθετα γλυστρούσε πάνω τους για να φτάσει στη γη και να χαθεί σαν να μην τις είχε αγγίξει ποτέ. Χαμογελούσαν, και το άσπρο των δοντιών τους ξεχώριζε καθαρά μέσα στη σκιά και το σκοτάδι.
          Η ξανθιά έκανε μερικά βήματα προς το μέρος της ομάδας και σταμάτησε. Σε κανέναν δεν ξέφυγε το γεγονός ότι τα πόδια της δεν άφηναν καθόλου χνάρια στην βρεγμένη άμμο.
“Θωρ..” μουρμούρισε ο Κνουτ και έσφιξε το τσεκούρι του.
          Ο Άγκναρ λύγισε ελαφρά το κορμί του σε θέση μάχης και έφερε μπροστά στο στήθος του την ασπίδα του.
“Ναι, το πρόσεξα..” του απάντησε σιγανά θαρρείς και του είχε πει για το παράξενο που συνέβαινε μπροστά τους. “Ποιες είστε;..” φώναξε δυνατά απευθυνόμενος στην γυναίκα.
          Απαλά γέλια ακούστηκαν από τις άλλες δύο, αλλά η ξανθιά γυναίκα παρέμεινε σοβαρή. Έκανε άλλο ένα βήμα και οι Βίκινγκς σήκωσαν αμέσως τα όπλα τους.
“Μέχρι εκεί..” της είπε προστακτικά ο Άγκναρ. “Ποιες είστε και τι μέρος είναι αυτό;..”
          Εντελώς απότομα οι δύο μελαχροινές γυναίκες βρέθηκαν μία σε κάθε πλευρά της ομάδας. Όρμησαν σιωπηλά, και τα πρόσωπά τους είχαν αλλάξει σε τερατώδεις μάσκες βγαλμένες από τα βαθύτερα σπήλαια του Χέλχαϊμ. Τα στόματά τους άνοιγαν υπερφυσικά, και σειρές από μυτερά δόντια ήταν έτοιμα να ξεσκίσουν σάρκες και κόκκαλα με ένα κλείσιμο. Δεν πατούσαν στην άμμο, παρά γλυστρούσαν στον αέρα σαν αερικά, με τα χέρια τους τεντωμένα μπροστά οπλισμένα με δυνατά μακρυά νύχια. Ο Μάγκνους τίναξε το χέρι του και πέταξε με δύναμη το τσεκούρι του πάνω στη μία που ερχόταν ταχύτατα προς το μέρος του. Την πέτυχε στο στήθος και την τίναξε πίσω. Η γυναίκα άφησε μία κραυγή πόνου και αποτραβήχτηκε σαν σκυλί που κάποιος το κλώτσησε πίσω από την ξανθιά που στεκόταν ακόμη ακίνητη. Η άλλη όμως έπεσε με φόρα πάνω στον Χάρεκ κι έκλεισε αμέσως τα σαγόνια της στο λαιμό του. Το αίμα του τινάχτηκε σαν πίδακας, και η γυναίκα το έγλυψε λαίμαργα για μια στιγμή μπροστά στα ξαφνιασμένα μάτια των υπόλοιπων Βίκινγκ, πριν αφήσει το άψυχο πια σώμα να πέσει κάτω και ορμήσει στον Σβεν. Μόλις που πρόλαβε αυτός να σηκώσει την ασπίδα του για να προφυλαχτεί. Τίναξε το χέρι της και τα νύχια της διέλυσαν την ξύλινη ασπίδα σαν να ήταν από χαρτί, αλλά πριν προλάβει να του ξαναεπιτεθεί ο Κνουτ την χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της με το ρόπαλό του. Εκείνη έσκουξε και πετάχτηκε μακρυά του, με το καρφωμένο στο κεφάλι της όπλο να γλυστράει από τα χέρια του Βίκινγκ και να εξέχει πίσω της σαν μια μακάβρια ακίνητη κοτσίδα.
“Χελώνα..” μούγκρισε ο Άγκναρ, κι αμέσως οι πέντε που ήταν ακόμη όρθιοι κόλλησαν πλάτη με πλάτη και ύψωσαν τις ασπίδες τους προστατεύοντας ο ένας τον άλλον. “Σβεν, βέλος..” διέταξε αμέσως.
          Οι ασπίδες άνοιξαν όσο χρειαζόταν για να τοξεύσει ο Σβεν. Το βέλος του πήγε κατευθείαν πάνω στην ξανθιά, αλλά εκείνη το έπιασε στον αέρα ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό της, και το πέταξε δίπλα της αδιάφορα. Πίσω της ήρθε κλαψουρίζοντας η δεύτερη γυναίκα-τέρας, με το ρόπαλο του Κνουτ ακόμα στο κεφάλι της. Η ξανθιά γύρισε την πλάτη στην ομάδα των Βίκινγκ και επέστρεψε αργά στη σκοτεινιά της δεντροσειράς, για να εξαφανιστεί λες και το σκοτάδι την κατάπιε. Σαν πιστά σκυλιά οι άλλες δύο την ακολούθησαν αμέσως, και εντελώς ξαφνικά όπως άρχισαν έτσι και τελείωσαν όλα.
“Τι ακριβώς έγινε τώρα;..” γρύλισε πρώτος ο Κνουτ μετά από λίγο.
“Τι στον Λόκι ήταν αυτά;..” είπε αμέσως κι ο Μπγιορ κατεβάζοντας αργά την ασπίδα του.
“Βαλκυρίες..” μουρμούρισε ο Μάγκνους.
“Αποκλείεται..” γύρισε αμέσως ο Κνουτ, “..γιατί να μας στείλει ο Όντιν τις κόρες του; Δεν κάναμε κάτι που να τον προσβάλει..”
          Ο Άγκναρ βγήκε από την αμυντική στάση για να τον ακολουθήσουν αμέσως και οι άλλοι.
“Σιωπή..” βρυχήθηκε, “..ότι κι αν ήταν αυτά τα πλάσματα σίγουρα δεν ήταν από την Άσγκαρντ. Ίσως αυτό το μέρος να ανήκει στην Χελ, κι αυτές να ήταν υπηρέτριές της..”
“Εμένα δεν μου φάνηκαν για υπηρέτριες..” είπε ο Μάγκνους, “..αυτές ήταν πολεμίστριες..” Σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα και συνέχισε πιο σιγανά, “Ότι κι αν ήταν..”

          Η βροχή είχε αρχίσει να κοπάζει, και ήταν μια σιγανή ψιχάλα τώρα που τους μούσκευε ακόμα, αλλά κανείς δεν της έδωσε σημασία. Ο Άγκναρ πήγε στην άκρη της θάλασσας και κοίταξε το καράβι τους να διαγράφεται στον ορίζοντα σαν σκοτεινή σιλουέτα.
“Έχουμε μεγαλύτερο πρόβλημα..” είπε κι έδειξε προς τα κει.
“Σίγουρα αυτές έκοψαν τα σχοινιά..” μούγκρισε ο Κνουτ.
“Και σκότωσαν τον Ζίγκουρντ και τον Όλεφ..” πετάχτηκε ο Σβεν. “Είδατε πως έγλυφε το αίμα εκείνη από το λαιμό του Χάρεκ; Βάζω στοίχημα πως θα τον στράγγιζε εντελώς κι αυτόν όπως τους άλλους αν είχε τον χρόνο..”
          Ο Άγκναρ γύρισε και τους κοίταξε έναν έναν. Το πρόσωπό του ήταν παγωμένο σαν πέτρινο.
“Τι θα κάνουμε τώρα;..” τον ρώτησε ο Κνουτ.
          Ο αρχηγός πήγε πάνω από το πτώμα του Χάρεκ που ακόμα πότιζε την άμμο με αίμα, και το κοίταξε αμίλητος και σκεφτικός. Μετά έστρεψε πρώτα το βλέμμα του προς το καράβι τους στ' ανοιχτά, και τελικά στράφηκε προς το δάσος.
“Τις βρίσκουμε και τις σκοτώνουμε..” είπε μόνο κι έδειξε με το τσεκούρι του προς τα δέντρα.
          Οι άλλοι τέσσερις αμέσως σήκωσαν τα όπλα τους ψηλά και κράυγασαν δυνατά συμφωνόντας με τον αρχηγό τους.
“Κνουτ εσύ μαζί μου,..” άρχισε να τους ορίζει ο Άγκναρ, “..Μπγιορ και Μάγκνους εσείς θα πηγαίνετε μπροστά, Σβεν εσύ θα ακολουθείς λίγο πιο πίσω με το τόξο σου έτοιμο. Ξεκινάμε..”
          Ο Μάγκνους και ο Μπγιορ ξεκίνησαν αμέσως και κατευθύνθηκαν προς το δάσος όπου είχαν εξαφανιστεί οι γυναίκες τέρατα. Δέκα βήματα πιο πίσω ξεκίνησε ο Άγκναρ με τον Κνουτ, κι όταν χάθηκαν όλοι στη σκοτεινή δεντρογραμμή ξεκίνησε κι ο Σβεν με το τόξο του έτοιμο να τινάξει βέλος.Δεν προσπάθησαν να ψάξουν για ίχνη, είχαν δει όλοι πως κινούνταν τα τέρατα και ήξεραν ότι μάταια θα έχαναν το χρόνο τους. Τράβηξαν ευθεία μπροστά κρατώντας οπτική επαφή μεταξύ τους, και χώθηκαν βαθιά μέσα στο δάσος ανάμεσα στα δέντρα και τους πυκνούς θάμνους.

         Ο Μπγιορ ήταν ο πρώτος που τις είδε, και ο πρώτος που πέθανε πριν προλάβει να βγάλει άχνα. Μία γυναίκα τέρας έπεσε κάθετα πάνω του από ένα δέντρο, τον άρπαξε, και τραβήχτηκε πάλι πίσω μέσα στα κλαδιά παίρνοντάς τον μαζί της. Οι άλλοι ίσα που πρόλαβαν να δουν τα πόδια του να κλωτσάνε στον αέρα πριν εξαφανιστεί εντελώς ανάμεσα στα φυλλώματα.
“Θωρ..” μούγκρισε ο Μάγκνους και στριφογύρισε μερικές φορές με το τσεκούρι του έτοιμο κοιτώντας ψηλά.
          Ο Άγκναρ και ο Κνουτ έτρεξαν κοντά του με τα όπλα τους έτοιμα.
“Τον πήραν..” τους είπε ο Μάγκνους, “..σήκωσαν τον Μπγιορ σαν να ήταν παιδί!..”
“Σιωπή..” βρυχήθηκε ο αρχηγός με τα μάτια του να προσπαθούν να διαπεράσουν το σκοτάδι.
          Ξαφνικά ένα δυνατό ουρλιαχτό έσκισε την ησυχία της νύχτας. Και οι τρεις γυρίσανε απότομα προς την κατεύθυνση απ' όπου ήρθε η κραυγή.
“Ο Σβεν..” είπε ο Κνουτ κι έκανε να τρέξει προς τα κει, αλλά το δυνατό χέρι του Άγκναρ τον έπιασε από τον ώμο και τον σταμάτησε.
“Θα είναι νεκρός τώρα..” του είπε.
“Όντιν βοήθησέ μας..” μουρμούρισε ο Μάγκνους.
“Τι κάνουμε τώρα;..” ρώτησε ο Κνουτ.
          Ο Άγκναρ τον κοίταξε ψυχρά.
“Συνεχίζουμε,..” είπε, “..ένας ένας με πέντε βήματα απόσταση μεταξύ μας. Κνουτ πηγαίνεις μπροστά, Μάγκνους εσύ θα είσαι πίσω..”
          Ξεκίνησαν πάλι όπως τους είχε ορίσει, ο ένας πίσω από τον άλλον. Για λίγο περιπλανήθηκαν μέσα στο δάσος μέχρι που βγήκαν σε ένα ξέφωτο. Εκεί υπήρχαν τα ερείπια ενός αρχαίου κτίσματος, φτιαγμένο πολύ πριν ο άνθρωπος περπατήσει πάνω στη γη. Χορταριασμένοι τοίχοι από μεγάλους ογκόλιθους υψώνονταν αρκετά μέτρα ψηλά, αλλά αν ποτέ υπήρχε στέγη τώρα είχε γκρεμιστεί. Στο κέντρο ανοίγονταν μία φαρδιά πύλη, κι εκεί στεκόταν χαμογελώντας η ξανθιά γυναίκα. Οι τρεις πολεμιστές σταμάτησαν αμέσως μόλις την είδαν και πήραν θέση μάχης.
“Δεν χρειάζεστε όπλα..” είπε η γυναίκα με μια μελωδική φωνή που τους χάιδεψε τα αυτιά. “Έχουμε χορτάσει γι' απόψε..” συνέχισε, και πίσω της άρχισαν να ξεπροβάλλουν αργά η μία πίσω από την άλλη πάνω από δύο ντουζίνες μελαχροινές γυναίκες.
          Με τον χαρακτηριστικό τρόπο που κινούνταν σαν να γλυστρούν πήγαν και στάθηκαν στις δύο πλευρές της ξανθιάς.
“Με λένε Γκρίμα..” είπε πάλι σαν να τραγουδούσε, “..κι αυτές είναι όλες κόρες μου, δικές μου και του άντρα και θεού μου που θα γνωρίσετε σε λίγο..” συνέχισε δείχνοντας τις άλλες γύρω της με μια αέρινη κίνηση του χεριού της.
          Ο αρχηγός έκανε ένα βήμα μπροστά και χτύπησε το τσεκούρι του στην ασπίδα του.
“Είμαι ο Άγκναρ, γιος του Χάραλντ..” είπε περήφανα. “Ήρθαμε στο νησί σας για να προφυλαχθούμε από τη μανία του Θωρ κι εσείς μας είδατε σαν.. φαί;..” τέλειωσε την κουβέντα του πετώντας την τελευταία λέξη σαν να έφτυνε.
“Το είδος σου είναι φαγητό για μας  γενναίε Άγκναρ..” του απάντησε η γυναίκα.
“Χα! Και το τσεκούρι μου θα είναι ο θάνατός σου..” πετάχτηκε ο Κνουτ εκνευρισμένος.
          Η γυναίκα γέλασε και την μιμήθηκαν όλες οι υπόλοιπες. Όταν όμως σταμάτησε σταμάτησαν κι εκείνες.
“Εσείς να σκοτώσετε εμάς!..” είπε κοροϊδευτικά.
          Το τσεκούρι του Κνουτ έφυγε από το χέρι του με ταχύτητα στριφογυρίζοντας μέχρι που πέτυχε στο στήθος την μελαχροινή που ήταν ακριβώς δίπλα της. Είχε τόση δύναμη το χτύπημα που την σήκωσε και την τίναξε πάνω στον πέτρινο τοίχο σαν να την κλώτσησε μουλάρι.
“Ακριβώς, εμείς θα σκοτώσουμε εσάς..” μούγκρισε ο Κνουτ και όρμησε καταπάνω τους τραβώντας ένα μαχαίρι από τη ζώνη του.
          Ο Άγκναρ δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, παρά να ακολουθήσει τον φίλο και συμπολεμιστή του. Με μια δυνατή ιαχή όρμησε πίσω του, ακολουθούμενος από τον Μάγκνους. Η γραμμή των γυναικών άνοιξε αμέσως, και οι τρεις άντρες βρέθηκαν περικυκλωμένοι. Τα τέρατα έδειχναν τα δόντια τους και γρύλιζαν, αλλά δεν τους όρμαγαν. Οι Βίκινγκ ακούμπησαν πλάτη με πλάτη κι άρχισαν να γυρνούν αργά απειλώντας που και που κάποια που θα ερχόταν λίγο κοντύτερα. Με έκπληκτα μάτια είδαν εκείνη που την πέτυχε το τσεκούρι να είναι ανάμεσα στις άλλες.
“Όντιν, δεν πεθαίνουν..” μουρμούρισε ο Μάγκνους.
“Σιωπή..” γρύλισε ο Άγκναρ, αλλά την είχε δει κι αυτός.
          Ο κύκλος γύρω τους άνοιξε και η Γκρίμα ήρθε μπροστά τους. Έκανε χαμογελώντας ένα νεύμα με το χέρι της, και οι κόρες της κλείσανε τον κύκλο και πέσανε όλες μαζί πάνω στους τρεις πολεμιστές ακινητοποιώντας τους.
“Πηγαίντε τους μέσα..” τις διέταξε, κι εκείνες υπάκουσαν αμέσως τραβώντας βίαια τους τρεις άντρες στο εσωτερικό του αρχαίου κτιρίου.
          Κλώτσαγαν και τινάζονταν, αλλά μάταια. Τα τέρατα ήταν πολύ περισσότερα, και τα χέρια τους μπορεί να έδειχναν γυναικεία αλλά έσφιγγαν σαν μέγγενες. Τους έσυραν μέχρι μια σκάλα που κατέβαινε σκοτεινή σε μια στοά κάτω από το έδαφος. Εκεί τους έσπρωξαν τον έναν μετά τον άλλον, και τους άφησαν να κουτρουβαλήσουν τα πέτρινα σκαλοπάτια ώσπου βρήκαν πάλι πάτωμα και σταμάτησαν βογκώντας.
          Ο Κνουτ σηκώθηκε πρώτος και προσπάθησε να δει γύρω του, αλλά το σκοτάδι ήταν τόσο παχύ που θαρρείς θα μπορούσε κάποιος να το κόψει με ένα μαχαίρι. Ο Άγκναρ σηκώθηκε κι αυτός αργά, και τράβηξε και τον Μάγκνους να σηκωθεί μόνο για να ανακαλύψει πως ο σύντροφός του είχε σπάσει τον σβέρκο του κατά την πτώση και ήταν νεκρός. Ένα σύρσιμο ακούστηκε τότε, και ένα αλλόκοτο κιτρινιάρικο φως άρχισε να φωτίζει σιγά σιγά το χώρο. Κατάφεραν να δουν πως βρισκόταν μέσα σε μία μεγάλη σάλα, με κολώνες να στηρίζουν την οροφή. Στο κέντρο υπήρχε ένας βωμός, και πίσω του ένας υπερυψωμένος πέτρινος θρόνος. Πάνω του καθόταν βαριεστημένα ακουμπώντας στο πλάι ένας νεαρός ξανθός όμορφος άντρας, ντυμένος με μαύρα ρούχα ευγενή από τη Δανία. Τους κοιτούσε με ελάχιστο ενδιαφέρον.
“Ποιος είσαι εσύ;..” βρυχήθηκε ο Κνουτ με θάρρος.
          Ο άντρας σηκώθηκε και κατέβηκε από το θρόνο. Τους πλησίασε κι έκανε το γύρο τους σαν να τους μελετούσε από κάθε πλευρά. Τελικά ήρθε πάλι μπροστά τους και ακούμπισε πάνω στον βωμό χαμογελώντας.
“Από που έρχεστε γενναίοι πολεμιστές;..” τους ρώτησε ήρεμα χωρίς να χάσει στιγμή το χαμόγελό του.
          Οι δύο Βίκινγκς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
“Τι σημασία έχει από που ερχόμαστε;..” σφύριξε ο Άγκναρ περιφρονητικά. “Σημασία έχει πως ήρθαμε στο νησί σας για να σωθούμε από την καταιγίδα, κι αντί να μας βοηθήσετε όπως προστάζει ο Όντιν εσείς μας σκοτώνετε..” συνέχισε και όταν τέλειωσε έφτυσε στο πάτωμα μπροστά στον άγνωστο οικοδεσπότη.
          Εκείνος γέλασε και τους γύρισε την πλάτη. Με τον τρόμο να τους γεμίζει οι δύο πολεμιστές είδαν το γιλέκο του να σκίζεται και από την πλάτη του να ξεφυτρώνουν δύο μακρυά άκρα σαν πόδια αράχνης, χοντρά σαν μπράτσα ενήλικα άντρα. Στην άκρη τους κατέληγαν σε ένα γυριστό νύχι που έσταζε κάτι υγρό, σίγουρα δηλητήριο. Ξαναγύρισε κατά πρόσωπο και τώρα έμοιαζε σαν να είχε βγει από εφιάλτη. Το μέτωπό του είχε φουσκώσει και είχε πεταχτεί προς τα έξω, τα μάτια του είχαν γίνει σαν δύο αναμμένα κάρβουνα, η μύτη του είχε γίνει λεπτή και γαμψή, ενώ από τα χείλη του ξεπετάγονταν δύο μακριοί κάτασπροι κυνόδοντες.
“Δεν υπάρχει Όντιν εδώ, ούτε Θωρ, ούτε άλλος θεός εκτός από μένα..” είπε βραχνά. “Εγώ είμαι ο μόνος κυρίαρχος σ' αυτό το νησί, κι εσείς δεν είστε τίποτα παραπάνω από ενοχλητικά έντομα που τα λιώνω κάτω από τη σόλα μου..”
          Τα δύο άκρα από την πλάτη του τινάχτηκαν και τρύπησαν τον Κνουτ στους ώμους. Αυτός μούγκρισε και τα άρπαξε με τα τεράστια χέρια του, αλλά όταν αυτά τον σήκωσαν ψηλά δεν άντεξε και ούρλιαξε από τον πόνο που τον ξέσκιζε. Ο Άγκναρ έκανε να τον βοηθήσει αλλά δεν πρόλαβε. Με μια κίνηση ο οικοδεσπότης άνοιξε τα άκρα του, και μαζί το κορμί του Κνουτ στα δύο, και πέταξε τα κομμάτια του στο πάτωμα κοντά στον τοίχο.
“Θωρ..” μούγκρισε ο Άγκναρ χωρίς να πιστεύει αυτό που έβλεπε.
          Το κεφάλι του Κνουτ ήταν στο ένα κομμάτι του, και ακόμα ανοιγόκλεινε τα μάτια του και το στόμα του σαν να προσπαθούσε να πει κάτι. Ο Άγκναρ στράφηκε στον άγνωστο άντρα και προσπάθησε να του ορμήσει, αλλά εκείνος τον έπιασε απότομα από το λαιμό και τον σήκωσε ψηλά με το ένα χέρι του λες και δεν είχε καθόλου βάρος.
“Εσένα θα σε κρατήσω..” μουρμούρισε, και τον έφερε κοντά στο πρόσωπό του.
          Έσκυψε και του κάρφωσε τους κυνόδοντες στο πλάι του λαιμού του. Ο Άγκναρ έβρισε δυνατά και προσπάθησε να τον χτυπήσει, αλλά σαν το τέρας άρχισε να του ρουφάει το αίμα γρήγορα ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν και το σκοτάδι να τον τυλίγει.
“Θωρ λυπήσου με..” ψιθύρισε μόνο πριν σβήσουν όλα στο μυαλό του.
          Όταν ξανάνοιξε τα μάτια του ένιωθε πιο ζωντανός από ποτέ. Ήταν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι από φτέρες και φυλλωσιές, και αν και σκοτάδι γύρω του αυτός έβλεπε άνετα ότι βρισκόταν σε κάποιο άλλο δωμάτιο με τους πέτρινους τοίχους γύρω του. Πήγε να σηκωθεί και έκανε χωρίς να το θέλει ένα άλμα που σχεδόν τον έφτασε στο ταβάνι! Ξαφνιάστηκε, αλλά ταυτόχρονα του άρεσε η αίσθηση της δύναμης που τον πλημμύριζε. Το μόνο που τον ενοχλούσε ήταν το στομάχι του που το ένιωθε άδειο, και μια πείνα που για κάποιον λόγο ήξερε πως δεν θα έσβηναν όσο κι αν έτρωγε.
          Πήγε στην πόρτα του δωματίου και κοίταξε έξω. Η Γκρίμα ήταν εκεί και μόλις τον είδε του χαμογέλασε και ξεκίνησε για να έρθει κοντά του. Της χαμογέλασε κι αυτός, και οι ολοκαίνουριοι κυνόδοντές του έλαμψαν κάτασπροι μέσα στο σκοτάδι. Αυτό το νησί θα ήταν πλέον το σπίτι του για πάντα, και σ' αυτό το νησί υπήρχε μόνο θάνατος..-
       By MADnJIM

[Φάντασμα]

Πολύ ωραίο το διήγημα σου MADnJIM με απορρόφησε απόλυτα λες και έβλεπα ταινία.

 

 

 

[MadnJim]

Πολύ ωραίο το διήγημα σου MADnJIM με απορρόφησε απόλυτα λες και έβλεπα ταινία.

Αυτό ίσως να είναι το καλύτερο σχόλιο που έχω δεχθεί ποτέ για ιστορία μου!! Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε μου, χαίρομαι που σου άρεσε..

[Βελόρεν]

Φίλε μου συγχαρητήρια! Πραγματικά με συνεπήρε το διήγημά σου! Μπράβο σου! Είσαι πολύ καλός! Ο τρόπος γραφής σου είναι εξαιρετικός!

Edited September 7, 2014 by Βελόρεν

[MadnJim]

Σ΄ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα καλά σου λόγια φίλε μου, να' σαι καλά!!..

[SymphonyX13]

Άλλη μια αγαπημένη μου ιστορία σου, όπως ξέρεις Σπύρο. Με υπέροχες περιγραφές και συνεχόμενη δράση. Κύλησε και τώρα σαν νεράκι, όπως την πρώτη φορά που την διάβασα. Εξαιρετικός συνδιασμός επικού στοιχείου με τρόμο,που όποτε τον έχεις δοκιμάσει έχει βγάλει καταπληκτικά αποτελέσματα!

[elgalla]

Καλή ιστορία, Σπύρο, με ωραίες περιγραφές και ατμόσφαιρα. Με τα κόμματα έχεις ένα θέμα, υπάρχουν εκεί που δεν θα έπρεπε και δεν υπάρχουν εκεί που θα έπρεπε. Επίσης, το τραπέζι στη Βαλχάλα είναι του Όντιν, όχι του Θωρ, το όνομα που θα έπρεπε να έχεις χρησιμοποιήσει είναι Μπιορν (που σημαίνει αρκούδα) ή Μπιοργκ (που σημαίνει σωτήρας) και όχι Μπγιορ (που σημαίνει κάστορας και που, επίσης, δεν είναι κύριο όνομα). Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν τα ονόματα Χάρεκ και Γκρίμα υφίστανται καν -το λέω διότι κρατάς ένα ιστορικό background στην ιστορία σου, οπότε τέτοια πράγματα ίσως θες να τα κοιτάξεις. Και, βέβαια, το Μάγκνους είναι λατινικό όνομα. Κάτι ακόμη που μου χτύπησε είναι ότι αναφέρεσαι σε τρεις διαφορετικούς θεούς, αλλά με τον ίδιο τρόπο, σαν να είναι ο ίδιος θεός - αν βγάζει νόημα αυτό που σου λέω. Μου έδωσε λίγο την εντύπωση ότι δεν ήθελες να ξεχάσουμε ότι είναι Βίκινγκς, περισσότερο, παρά ότι εξυπηρετεί κάποιο σκοπό η αναφορά και των τριών (εγώ θα κρατούσα μόνο τον Όντιν, για παράδειγμα). Και μία λεπτομέρεια που τη θυμάμαι επειδή μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση: ο όρος Βίκινγκς είναι μεταγενέστερος και οι ίδιοι δεν τον χρησιμοποιούσαν καθόλου. Για του λόγου το αληθές:

 

As in the Old Norse usages, the term is not employed as a name for any people or culture in general. The word does not occur in any preserved Middle English texts. The word Viking was introduced into Modern English during the 18th-century Viking revival, at which point it acquired romanticised heroic overtones of "barbarian warrior" or noble savage.

 

 

Αναφέρονταν στον εαυτό τους αλλά και άλλοι τους ανέφεραν ως Βόρειους (Norsemen). Τώρα, όλα αυτά που σου λέω ειναι λεπτομέρειες που θα βελτιώσουν απλά την ιστορική αληθοφάνεια του κειμένου, το οποίο κατά τα άλλα είναι πολύ καλό και ατμοσφαιρικό. Είπαμε, σου πάει ο τρόμος.

[MadnJim]

Αταλάντη σ' ευχαριστώ για όλες τις επισημάνσεις σου.

Δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου την ιστορική αληθοφάνεια, δεν με ενδιέφερε αυτό. Ήθελα απλώς να υπάρχει συνέχεια η αίσθηση στον αναγνώστη ότι η ομάδα αυτή είναι σκληροτράχηλοι Βίκινγκς και γι' αυτό κάνω αναφορές σε διάφορα στοιχεία που δημιουργούν αυτή την εικόνα εύκολα και γρήγορα. Η ιστορία αφορά το νησί και τον τρόμο που το κατοικεί, επέλεξα να είναι Βίκινγκς οι χαρακτήρες λόγω έμπνευσης της στιγμής, θα μπορούσε να είναι ένας οποιοσδήποτε άλλος ναυτικός λαός σε οποιοδήποτε timing, ή εντελώς φανταστικοί χαρακτήρες, ή ακόμα και σε σύγχρονο με ένα γιοτ ας πούμε που βγαίνει εκτός πορείας σε μια καταιγίδα, δεν έχει καμία σημασία. Τα ονόματα τα διάλεξα από μία μεγάλη λίστα που βρήκα στο ίντερνετ πατώντας "Ονόματα Βίκινγκς".

 

Χαίρομαι που σου άρεσε, να' σαι καλά.

[elgalla]

Μωρέ, εγώ μαζί σου, απλά, ξέρεις, είπα να στα πω σε περίπτωση που σε ένοιαζε. Όπως είπα άλλωστε είναι τόσο ψιλολόγια που στο 97% του κοινού θα περάσουν απαρατήρητα, μην κοιτάς που εγώ είμαι λίγο sucker για μυθολογίες και συγκρατώ τις πιο κουλές λεπτομέρεις. Για ονόματα, πάντως, σου συνιστώ το αγαπημένο μου site το οποίο αναφέρει και τις σημασίες τους κι έχει απίστευτα πολύ υλικό (για γενική χρήση αυτό όχι για τη συγκεκριμένη ιστορία).

Edited August 27, 2015 by elgalla

[Ιρμάντα]

Γενικώς συμφωνώ με την Αταλάντη, αν και δεν το βρίσκω παράδοξο που σκέφτονται το Θωρ στην αρχή γιατί υποτίθεται ότι προστάτευε τους ναυτικούς, επίσης. Το τραπέζι ναι, ήταν του Όντιν.

Λοιπόν, ζωντανό, κινηματογραφικό γράψιμο, ιστορία που ξέρει που πατάει, με την έννοια ότι θες να κάνεις μία αιματηρή περιπέτεια και κάθεσαι και την κάνεις, χωρίς πολλές κορδέλες. Σαν πλοκή σε μένα ίσως να άρεσε κάτι περισσότερο στο τέλος. Δηλαδή απλά ο τύπος βρυκολάκιασε. Γουέλ. Ένα μυστικούλι, μια ανατροπούλα, ένα κάτι;

Τώρα βέβαια είναι προσωπική άποψη και εγώ έχω ένα θέμα με τις ανατροπές.

Δεν ξεχνώ τι άλλο έχω να διαβάσω, και τι χρωστώ, μην στεναχωριέσαι, αλλά το suwrimo με έχει γονατίσει.

Α, μήπως κατά τύχη παρακολουθείς αυτό; (Η σκηνή στο 0:22 με τα κεφάλια στο πλοίο είναι η αγαπημένη μου.)

[MadnJim]

Ειρήνη: Φυσικά και βλέπω το "Vikings", τη θεωρώ μάλιστα μία από τις καλύτερες σειρές που έχω δει, και έχω δει και βλέπω πάρα μα πάρα πολλές (φανατικός "σειροφάγος" ).

Αταλάντη: Το site που μου πρότεινες μπήκε κιόλας στην μπάρα άμεσης πρόσβασης του Chrome. Να 'σαι καλά, θα χρησιμεύσει πολλές φορές σίγουρα.

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια και τις δυο σας, χαίρομαι που το βρήκατε ενδιαφέρον...

[mariosdimitriadis]

Πολύ ευχάριστο γενικά και κινηματογραφικό, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω. Ωραία η ροη της ιστοριας και καλές οι περιγραφες σου. Μερικές αστοχίες μονάχα και καποια λαθος κομματα, τα οποία διορθώνονται όμως αν θέλεις να είναι γυαλισμένο. Καλή δουλειά γενικά. Αρκετή δραση. Μου άρεσε.

[MadnJim]

Να 'σαι καλά φίλε μου, σ' ευχαριστώ που το διάβασες και χαίρομαι που σου άρεσε.

[Blacksword]

Μου άρεσε αρκετά, αν και στην αρχή μου θύμισε πολύ την σειρά και λέω μήπως είναι καμιά παραλλαγή. Μετά μπήκε το πιο φανταστικό/τρομακτικό που πραγματικά του άλλαξε το ύφος και το απογείωσε.

Πολύ ωραίο και το φινάλε αν και έχω μια υποψία ότι κάπου το έχω ξαναδεί (ίσως από τον Howard;) αλλά δεν με πείραξε γενικά.