To δάσος

[xrusaki]

Είδος:  φαντασία
Βία; Οχι.
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: ~2.500
Αυτοτελής; Όχι, την συνεχίζω .. 
 

 

 

 

Οι μόνοι ήχοι που έφταναν στα αυτιά του ήταν το μελωδικό τραγούδι κάποιου κότσυφα και ένα υπόκωφο σύρσιμο του ανέμου. Το αεράκι δροσερό μείωνε ευχάριστα την ζέστη της ηλιόλουστης ημέρας. Μερικοί κούκοι έκραζαν στα πυκνά κλαδιά.Το κυριότερο ήταν το φως που ήταν πανέμορφο , ο ήλιος έλαμπε αρχοντικός στον καταγάλανο ουρανό. Μέσα στο δάσος υπήρχαν ζαρκάδια , λαγοί , αλεπούδες και κάθε λογής πουλιά που πετάγονταν έξαφνα μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές και τους θάμνους. Όλη η φύση έμοιαζε να σιγοτραγουδάει ένα ευχάριστο τραγούδι. Ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία μια όμορφη ημέρα.

Ο άντρας απολάμβανε την στιγμή , στάθηκε και θαύμασε την γαλήνη του λόφου. Το κορμί του ήταν λιπόσαρκο και μικροκαμωμένο , με μακριά και ευλύγιστα άκρα που τον έκαναν να θυμίζει αράχνη. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν λεπτά , με τα μεγάλα σμαραγδένια αμυγδαλωτά μάτια του να λαμπυρίζουν φωτεινά σαν άστρα. Τα μαλλιά του έπεφταν λευκά και χυτά πάνω στο χιονισμένο μέτωπο του. Το δέρμα του ενώ ο ήλιος του είχε δώσει χρώμα διατηρούσε μια στιλπνότητα  και έμοιαζε πορσελάνινο. Προχωρούσε με γρήγορο αποφασιστικό βήμα προς μία άγνωστη διαδρομή.Το ευλύγιστο του σώμα φαινόταν συνηθισμένο στις πορείες . Στο χέρι του κράταγε ένα λεπτό ξύλινο ραβδί, απαραίτητο σε κάθε ταξιδευτή και στους ώμους του κρεμόταν ένα μικρό σακίδιο. . Τα ανοιχτόχρωμα μάτια του άντρα τα αυλάκωναν βαθιές χαρακωμένες ρυτίδες, που μαρτυρούσαν ευγένεια, αλλά και μετρημένη αυστηρότητα

Τα πυκνά θεόρατα γέρικα πεύκα που τον προστάτευαν με τον ίσκιο τους δεν τον μπέρδευαν καθόλου στον δρόμο του καθώς διέσχισε το δάσος. Καθώς περπατούσε άκουγε τον ήχο από τις πευκοβελόνες στο έδαφος που έσπαγαν ενώ τις πατούσε. Η μυρωδιά του δάσους του έφερε ξέγνοιαστες εικόνες από την παιδική του ηλικία. Είχαν περάσει πολλά χρόνια που με τον πάτερα του και τον αδερφό του  τριγύριζαν στα δάση. Από τους τρεις τους μόνο αυτός ζούσε πια και δεν ήταν πλέον νέος.Τα δάση όμως πάντα τον καλοδέχονταν,  έμοιαζαν σαν τα γνωρίζει από χρόνια και να είναι παλιοί γνώριμοι και φίλοι. Που και που έβαζε το χέρι αντήλιο και παρατηρούσε το δεντροντυμένο λόφο που έλαμπε φωτεινός το ανοιξιάτικο απόγευμα. Αγνάντευε τα απέραντα καλλιεργήμενα χωράφια που απλώνονταν όσο έφτανε το βλέμμα του . Πέρα όχι πολύ μακριά του φαίνονταν πλέον ξεκάθαρα τα πρώτα σπίτια του χωριού. Στα ανατολικά υπήρχαν αμπέλια , ενώ δυτικά υπήρχαν οπωροφόρα δέντρα και άλλες εποχικές καλλιέργειες. Ηταν ένα πλούσιο χωριό , ευεργετημένο από την πεδιάδα που το αγκάλιαζε αλλά και απο τους θησαυρούς του γέρικου δάσους. Τα θηράματα και το κυνήγι αρκούσαν ώστε να τρέφονται πλουσιοπάροχα όλοι οι κάτοικοι του μικρού χωριού, που απείχε πολύ απο την πρωτεύουσα του κράτους. Η ηρεμία και η νωχελικότητα του χωριού  του μαρτυρούσε ότι οι άνθρωποι εκεί ζούσαν σε έναν δικό τους απλό μικρόκοσμο χωρίς να επηρεάζονται από τις εξελίξεις που επικρατούσαν στον γύρω απέραντο κόσμο. Κάπου παράμερα άκουγε ξεκάθαρα τον ήχο από ένα ποτάμι. Το χωριό διέσχιζε ένα μικρό ρυάκι..

Κάποια στιγμή σταμάτησε μετρώντας με το βλέμμα το τοπίο , σαν να προσπαθούσε να διακρίνει παλιά ξεχασμένα από τον καιρό σημάδια. Κοίταξε ένα , ένα τα δέντρα και τους βράχους και εξέτασε προσεκτικά τους ρόζους στα κλαδιά και τα χαράγματα στους κορμούς τους , διέσχισε ξανά και ξανά το έδαφος σταματώντας σε κάθε λακκούβα και ρωγμή του εδάφους. Ύστερα πλησίασε τα δέντρα ξανά και ξεκίνησε ένα μακρόσυρτο μονότονο σκοπό σαν να τους μιλούσε. Mε το ραβδί του άρχισε να ζωγραφίζει κάποια τελετουργικά σχήματα κοντά στα δέντρα , άνοιξε το σακίδιο του και από μέσα έβγαλε κάτι ξύλινα σκαλιστά σύμβολα. Διάβασε τις περίτεχνες καλλιγραφημένες λέξεις που σχημάτιζαν  Τα τοποθέτησε  , προσεκτικά στα  σημεία που είχε καθορίσει και συνέχισε προσηλωμένος τον ύμνο που τραγουδούσε . Από τις ρίζες των δέντρων είχαν αρχίσει να αναδύονται μικρές χρυσαλλίδες στην αρχή συνοδευόμενες με καπνό , αχνό σαν από το ζέσταμα νερού μια πολύ ζεστή μέρα σε μια ιαματική λίμνη. Οι χρυσαλλίδες χαρούμενες σχημάτισαν λουλούδια στον αέρα και πέταξαν μακριά. Ο άντρας έσμιξε τα φρύδια του και τα χέρια άρχισαν να σφίγγουν. Λεπτές σταγόνες ιδρώτα σχηματίστηκαν στο μέτωπό του  Από αυτό το σημείο η διαδικασία ήταν πιο κουραστική. Οι χρυσαλλίδες έγιναν πιο χοντρές σαν φλόγες με διάφορα χρώματα και βγήκε σύννεφο καπνού που κάλυψε το γύρω μέρος σαν ομίχλη . Οι φλόγες τρεμόπαιξαν λίγο και ξεκίνησαν έναν αβέβαιο ασυγχρόνιστο  χορό στον αέρα.. χόρεψαν ανάλαφρα σαν χαρούμενες,χαριτωμένες νεαρές γυναίκες, όταν ξαφνικά άρχιζαν να τρεμουλιάζουν και να διαλύονται ζαλισμένες ,έντρομες σαν να υπήρχε κάποιος κίνδυνος που τις απειλούσε , ο άντρας ένιωσε μία ταραχή να τον τυλίγει και ένα κρύο ρίγος τύλιξε το κορμί του, κάποιος κίνδυνος του είχε ξεφύγει. Οι χρυσαλλίδες σηκώθηκαν πιο ψηλά στον αέρα και κύκλωσαν τον άντρα θαρρείς για να τον προστατεύσουν και να τον καλύψουν. Κάποιος απρόσκλητος επισκέπτης ήταν σίγουρα ο ένοχος για όλη αυτήν την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Ίσως κάποιος άλλος μάγος που παρακουλουθούσε την απόκρυφη τελετή. Κάποιος μυστικός και επικίνδυνος εχθρός. Το βλέμμα του άντρα σκλήρυνε και έγινε απειλητικό .Τότε συγκεντρώθηκαν όλες μαζί και όρμησαν προς ένα σημείο λίγο πίσω του. Γύρισε το βλέμμα του γρήγορα και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα ουρλιαχτό φόβου.. το θέαμα που αντίκρισε τον είχε συνταράξει. Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τρομοκράτημένος άλλα η ομίχλη τον εμπόδιζε να διακρίνει και τον κρατούσε φυλακισμένο στο δίχτυ της. Οι φλόγες τον είχαν κυκλώσει και δεν τον άφηναν να ξεφύγει..

Το κακό είχε γίνει. Πισω του ανάμεσα στα δέντρα με τις πυκνές φλόγες να ορμούν πάνω στον απρόσκλητο επισκέπτη για να προστατεύσουν τον κύριο, πατέρα και αφέντη τους απο αδιάκριτα και μαρτυριάρικα μάτια βρισκόταν ένα μικρό αγόρι.. μετα δυσκολίας 3 χρονών,  που κοιτούσε την σκηνή με τις χρωματιστές γλώσσες που έπαιζαν στον αέρα αποσβολωμένο. Οι φλόγες το τύλιξαν σε δευτερόλεπτα απειλητικές  και θεόρατες, πολλαπλάσιες από το μικρό του ανάστημα  , έτοιμες να το καταβροχτίσουν, τότε αυτό ατρόμητο και χωρίς δισταγμό , με μια φυσική χάρη σήκωσε τα χέρια του και με μία κίνηση σαν να έσπρωχνε ελαφρά την μπάλα για να την ρίξει στον φίλο του τις έσπρωξε με ηρεμία πως την αντίθετη κατεύθυνση, σαν να το έκανε όλη την σύντομη ζωή του . Ένα ελαφρό αεράκι ξεχύθηκε από τα μικροσκοπικά χεράκια Οι φλόγες υπάκουσαν για λίγο , χωρίς αντίδραση ,μετά πέταξαν μακριά.

Ο άντρας έμεινε για λίγο ξαφνιασμένος και αμίλητος, παρατηρούσε το μικρό αγόρι μπροστά του με τα διάπλατα μάτια , προσεκτικά. η δύναμη του ελέγχου της φωτιάς και  του ανέμου ήταν ενά πολύ σπάνιο χάρισμα , που το κατείχαν ελάχιστοι μάγοι σε όλη την επικράτεια. Ο ίδιος πότε δεν ήταν προικισμένος με τέτοια ευλογία. Επίσης ο έλεγχος δύο τέτοιων ισχυρών δυνάμεων από ένα μάγο και μάλιστα τόσο νεαρής ηλικίας εμφανίζονταν σε ελάχιστους προικισμένους άνδρες. Είχε γνωρίσει δαμαστές αυτών των δυνάμεων στα ταξίδια του. Και γνώριζε την σπανιότητα και την δύναμη αυτών των χαρισμάτων .Κοίταξε ξάνα το αγόρι. Έμοιαζε ένα απλό αγράμματο χωριατόπαιδο , δεν πρέπει να είχε συμμετάσχει ποτέ σε μυστικιστικές τελετές ,σίγουρα δεν είχε πάει πότε του σχολειό  ούτε και ήξερε τι ήταν όλα όσα είχαν εκτυλιχτεί μπροστά στα παιδικά του μάτια. Φέρθηκε με όση φυσικότητα μπορούσε , προσποιούμενος οτι δεν είχε συμβεί τίποτα το τρομερό, ώστε να μην υποψιάσει το παιδί.

Το πλησίασε ενώ ο μικρός τον κοιτούσε ατάραχα με τα θαρραλέα σκοτεινά του μάτια.

< Γεια σου μικρέ, ποιο είναι το όνομα σου; Τι κάνεις μόνος σου εδώ; Που είναι οι γονείς σου;>

 

< Γεια σου , > του είπε το παιδί < ο μπαμπας μου είναι εδώ γύρω με τους αδερφούς μου , κόβουν δέντρα για το τζάκι. Και η μάμα μου με τις φίλες της και τα αδέρφια μου ετοιμάζουν να φάμε, πριν γυρίσουμε στο σπίτι. Θες να έρθεις; Είναι καλοί.> Είπε το παιδί με ασυνήθιστα σωστό λόγο για την ηλικία του. Τα κατάμαυρα μάτια του έλαμπαν από εξυπνάδα και διάθεση για σκανταλιές. Ήταν ένα αγόρι γεροδεμένο και ψηλό για την ηλικία του , το κεφάλι του ήταν μάλλον μεγάλο ,με σκούρα μαύρα ατίθασα μαλλιά που σχημάτιζαν μπούκλες, που και που και αλλού μπερδευόταν άτακτα. Η ταν στρουμπουλό και καλοθρεμμένο και τα κόκκινα μάγουλα του έσταζαν το χρώμα της υγείας. Τα ρούχα του ήταν απλά , πολύφορεμενα και λίγο μεγάλα πάνω του. Σίγουρα πριν από αυτόν είχαν φορεθεί από τα αδέρφια του , ίσως και τα ξαδέρφια του. Δεν ηταν ιδιαιτερα όμορφο παιδί,ούτε και άσχημο τα χαρακτηριστικά του ήταν πολύ κανονικά και δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο ή το σπάνιο . Εδινε την ίδια εντύπωση με να συνηθισμένο χωριατόπουλο, όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από αυτό που φαινόταν, σκέφτηκε ο άντρας.  Προσπάθησε να φερθεί φιλικά με τον μικρό και φόρεσε στο πρόσωπο του το πιο γοητευτικό του χαμόγελο.

< Και εσύ γιατί γυρνάς μόνος εδώ; πόση ώρα είσαι εδώ; >

Το παιδί τον κοίταξε με πονηρό βλέμμα ..είχε καταλάβει το κρυφό νόημα της ερώτησης.

< Δεν είμαι μόνος μου, εδώ δίπλα είναι όλοι , μου είπαν να πάω να παίξω και όταν με φωνάξουν θα τους ακούσω και θα γυρίσω. Είμαι εδώ από την αρχή που έβαλες φωτιά στα δέντρα>

Το βλέμμα του άντρα σκοτείνιασε. Αυτή η απάντηση δεν ήταν τόσο καλή.

< Δεν έβαλα ακριβώς φωτιά, έπαιζα ένα παιχνίδι. Θες να σου δείξω;>

 

Ο μικρός τον πλησίασε χαρούμενος. Επιτέλους είχε βρει έναν πρόθυμο σύντροφο για το παιχνίδι. Αυτός ο άγνωστος άντρας έπαιζε και μιλούσε μαζί του, ενώ όλοι οι γνωστοί του απασχολημένοι με τις δουλειές τους, τον άφηναν να τριγυρνάει μόνος.Ο άντρας σχημάτιζε με το ραβδί σχήματα στο έδαφος με μεγάλη επιδεξιότητα. Τα σχήματα ήταν αρχικά απλά και εύκολα για τα παιδικά του χεράκια ,μετά πιο περίπλοκα και απαιτητικά .Ύστερα έδινε το ραβδί στο παιδί και αυτό με το μικρό του ασυνήθιστο μικρό χέρι με δυσκολία ζωγράφιζε αδέξια το ίδιο σχήμα στο έδαφος. Φαινόταν να διασκεδάζει αφάνταστα τα όσα έκανε, άλλα και την προσοχή που του έδειχνε ο άγνωστος . Ο άντρας κοίταξε τα σχήματα ευχαριστημένος με την ευκολία που το παιδί αντιλάμβανοταν τα όσα έβλεπε.

< Από που είσαι ; > Ρώτησε το παιδί τον άντρα;

< Είμαι από μακρυά , μου αρέσει να γυρίζω τον κόσμο> είπε ο άντρας. < Εσύ έχεις ταξιδέψει πότε; έξω από αυτό το χωριό;>

Τον κοίταξε παραξενεμένο με ένα διάπλατο χαμόγελο στο πρόσωπο του.

< Όχι, ούτε ξέρω πολλούς σαν και εσένα που να ταξιδεύουν. Εμείς ζούμε πάντα εδώ.>

Το παιδί γέλασε δυνατά

<Και πως σε λένε μικρέ;>

 

< Με λένε Θριορ, ο μικρότερος γιος του Λιρ του ξυλοκόπου και της Μισέ, σε λίγο θα με φωνάξουν να φάμε , αν θες έλα > Θα γυρίσω μην ανησυχήσουν και με γυρεύουν.  Το παιδί είχε θυμηθεί τους δικούς του και ήταν έτοιμο να εγκαταλείψει τον νέο του φίλο.

< Γειά σου , μικρέ > είπε ο άντρας ..

 

Ο άντρας προσπάθησε να σκεφτεί ποιο θα ήταν το μέλλον αυτού του μικρού χαρούμενου παιδιού σε λίγα χρόνια. Σίγουρα θα έμενε αγράμματος όπως οι περισσότεροι χωρικοί. Σε λίγα χρόνια θα δούλευε σκληρά στα χωράφια και στο δάσος με τα αδέρφια του και τον πατέρα του.  Θα παντρευόταν σε νεαρή ηλικία και θα προσπαθούσε να προστατεύσει την οικογένεια του από την πείνα, το κρύο τον χειμώνα και τις αρρώστιες. Ήταν κρίμα να πάει χαμένο αυτό το ταλέντο και το φωτεινό μυαλό του παιδιού. Η μοίρα έπαιζε ένα παιχνίδι μαζί του. Του έκλεινε πονηρά το μάτι. Αυτός θα αποφάσιζε ποια μοίρα θα διαλέξει. Η απόφαση του θα άλλαζε τα πάντα. Όχι μόνο για τον ίδιο.

Ο μικρός έτρεξε χαρούμενος να πει την απίστευτη ιστορία στην οικογένεια του Και τότε ο άντρας κατάλαβε ότι έπρεπε να αποφασίσει, ο χρόνος έτρεχε από τα χέρια του. Ήταν μόνο μία στιγμή και μετά όλα θα τελείωναν. Ήταν τόσο απλό. Δεν ήταν επιπόλαιος ούτε παρορμητικός. Όλη αυτή η ιστορία έμοιαζε σαν για κάποιο λόγο η μοίρα τον έσπρωξε να βρεθεί σε αυτό το δάσος εκείνη την ημέρα και να τελέσει το ξόρκι σε εκείνο το μαγεμένο δάσος. Αυτή σίγουρα γνώριζε καλύτερα. Δεν έπρεπε να εναντιωθεί στο θέλημα της. Κάθε στιγμιαίος δισταγμός του τον εγκατέλειψε. Και καθώς το αγόρι απομακρυνόταν με μια κίνηση του ραβδιού το έριξε κοιμισμένο και αναίσθητο στο έδαφος. Σήκωσε το μικρό σώμα με προσπάθεια και το έκρυψε κάτω από τις πτυχές του χιτώνα του κρατώντας το καλυμμένο κάτω από το στήθος του με τα δύο του χέρια και περπατώντας προσεκτικά χωρίς να κάνει θόρυβο, χωρίς να σηκώσει κανένα από όσα είχε αφήσει όταν εκτελούσε το μυστικό του τελετουργικό, χάθηκε ανάμεσα στα δέντρα.

 

Αρκετή ώρα αργότερα όταν το δάσος γέμισε απο ανήσυχες φωνές που αναζητούσαν  τον Θριορ βρισκόταν ήδη στο πανδοχείο του με την μικρή του συντροφιά που τον περίμενε ανυπόμονα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Κανένας δεν γνώριζε οτι η άμαξα του είχε ένα επιπλέον μικρό μα πολύτιμο φορτίο.

                                                             .....................................                      

 

Πολλούς κόσμους μακριά , γύρω στις 30 μέρες με ένα καλό και ακούραστο άλογο και μερικές βδομάδες αργότερα η αυλή του παλατιού της πρωτεύουσας Νιάσετ ,της χώρας Ντουλέ , καλωσόριζε τον ερχομό του βασιλικού ακόλουθου ευγενή και ιππότη Ναρζαν  ύστερα από μακρύ , πολύχρονο ταξίδι για αναψυχή αλλά και για  λόγους που αφορούσαν τα εσωτερικά της χώρας. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που έφευγε για πολιτικούς αλλά και διπλωματικούς λόγους , μα κυρίως όλοι αναγνώριζαν οτι ήταν μια ανήσυχη φιλομαθής φύση, Ο Ναρζάν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους βασιλικούς κύκλους εξαιτίας της καλλιέργειας και των καλών του τρόπων. Ακούραστος χαροκόπος  στα γλέντια  και στα κυνήγια των χαρούμενων συντροφιών αλλά και στα βασιλικά σαλόνια. Φημισμένος τροβαδούρος και γόης στα νιάτα του είχε κάνει πολλές καρδιές να σπάσουν για χάρη του. Ήταν περιβόητος για την εκλεπτυσμένη σχεδόν εύθραυστη ομορφιά του Και πολλές γυναίκες είχαν περάσει από το κρεβάτι του, μάλιστα μία από αυτές , την είχε παντρευτεί αλλά πέθανε σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατος της ξαφνικά και αναπάντεχα τον είχε αφήσει απαρηγόρητο. Υπήρχε όμως ένα γεγονός που τον έκανε πολύ πιο ευπρόσδεκτο από όλη την βασιλική ομήγυρη και από τον βασιλιά του ίδιο που ήταν σχεδόν ηλικιωμένος και ο θείος του Ναρζάν , αδερφός του πατέρα του και ο πιο κοντινός του συγγενής. Καθώς ο πατέρας του και ο μεγαλύτερος αδερφός του Νάρζαν είχαν πεθάνει , ήταν πλέον ο μοναδικός τόσο στενός του συγγενής. Και πάντα διατηρούσαν μία πολύ εγκάρδια σχέση , αναστρέφοντας τον σχεδόν σαν γιο του, ενώ δεν ήταν δικό του παιδί. Σαν τον πιθανότερο διάδοχο του θρόνου. Κανένας από τους δύο , παρόλο που και οι δύο είχαν πολλές σχέσεις με ευάριθμες γυναίκες , όλα τους τα χρόνια, δεν είχε καταφέρει να ποτέ να αποκτήσει παιδί και να κληροδοτήσει την χώρα με έναν  διάδοχο που θα είχε το αίμα τους . Και απλωνόταν μια κακόβουλη φήμη που οργίαζε μέσα στα βασιλικά σαλόνια και στα κουτσομπολιά  ότι οι όλοι άντρες της βασιλικής οικογένειας ,με εξαίρεση τον πατέρα του Νάρζαν  , πέθαναν χωρίς απογόνους. Καιρός ήταν αυτό το επάρατο και επικίνδυνο κουτσομπολιό , που ταλάνιζε τον βασιλικό οίκο για τόσα χρόνια  να σταματήσει. Ήταν γνωστό ότι πολλοί από τους ευγενείς παρακουλουθούσαν κρατώντας την ανάσα τους καθώς περνούσαν τα χρόνια , υπολoγίζοντας και μηχανοραφόντας για το ποια θα ήταν η πορεία του θρόνου . ‘Ηδη έψαχναν να βρουν στα οικογενειακά δέντρα παλιούς μακρινούς δεσμούς με την βασιλική οικογένεια ή να γίνουν αρεστοί και δημοφιλείς στον λαό μέσον ευεργεσιών .Ο Ναρζάν , διέψευσε όλες τις κακές γλώσσες, αλλά και τις τίμιες ή και άτιμες φιλοδοξίες ορισμένων,  γύρισε από το πολύχρονο ταξίδι του φέρνοντας μια νεαρή γυναίκα που έλεγαν οτι ήταν μια  δούκισσα που την είχε παντρευτεί σε μία μακρινή χώρα , ελάχιστοι την είχαν δει και έναν μικρό γιο , σχεδόν μωρό που γεννήθηκε κάτα την διάρκεια του ταξιδιού. Και το καλύτερο , το παιδί είχε κληρονομήσει λένε την μαγική δύναμη του πατέρα του . Κρατούσε προστατευμένο το παιδί και την νέα του οικογένεια , αλλά όσοι το είχαν δει έλεγαν ότι ήταν ένα υγιέστατο, δυνατό αγόρι, απαλλαγμένο από την φιλαρρώστια του πατέρα του και της υπόλοιπης οικογένειας.. Πόσο ευχάριστα νέα για το βασίλειο που θα απέτρεπαν δολοπλοκίες και αναταραχή και πιθανούς πολέμους ,που θα δίχαζαν και αιματοκυλουσαν την πολιτεία. Τα συννέφα του πολέμου που πλήσιαζαν απειλητικά είχαν πλέον διαλυθεί οριστικά, ευτυχώς. Ενα νέο που χρόνια το περίμεναν και επιτέλους ήρθε. Το αγόρι το λέγαν Λαρζ όπως τον πατέρα του Ναρζάν. Λάρζ ο γιός του Ναρζάν , ο νέος διάδοχος του θρόνου.

Edited July 11, 2014 by xrusaki

[Φάντασμα]

xrusaki αρκετά καλό το διήγημα σου μου άρεσαν οι περιγραφές σου το κάνουν να ζωντανεύει ακόμη περισσότερο. Απο το σημείο που γράφει  - Mε το ραβδί του άρχισε να ζωγραφίζει κάποια τελετουργικά σχήματα κοντά στα δέντρα, -  το ενδιαφέρον μου άρχισε να δυναμώνει περισσότερο γιατι διεσθανθηκα ότι κάτι θα συμβεί όπως και έγινε.

Μου άρεσαν επίσης και τα ονόματα των χαρακτήρων τα βρήκα αρκετά θα μπορούσα να πώ ευχάριστα στην ανάγνωση.

 

Από ότι παρατήρησα είναι δύο ξεχωριστές ιστορίες σωστά; οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους στην πορεία της ιστορίας;

 

*Κάτι μου λέει ότι η ιστορία αυτή θα έχει πολύ ενδιαφέρον όσο εξελίσσετε.

 

Κάποιες όχι ιδιαίτερα σημαντικές παρατηρήσεις:

Η ταν στρουμπουλό και καλοθρεμμένο - υπάρχει κενό μεταξύ του Η και του τ

Αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει ένα κενό στο κόμμα; π.χ. ...τελετουργικά σχήματα κοντά στα δέντρα , (το κενό μεταξύ α κενό κόμμα)

Και τέλος εκεί που γράφει - απαραίτητο σε κάθε ταξιδευτή και στους ώμους του κρεμόταν ένα μικρό σακίδιο. .  (έχει δύο τελείες)

 

Καλή συνέχεια με την ιστορία σου

Edited July 11, 2014 by Dreamer

[AlienBill]

Αυτό το κείμενο μπορεί να λειτουργήσει πολύ καλά όταν το συνεχίσεις, σε μια μεγάλη ιστορία. Το απόλαυσα γιατί εντάσσεται το είδος του φάνταζι που μου αρέσει (swords and sorcery). Δεν παίρνει τον αναγνώστη από τα μούτρα και τον πετάει με τη μία σε ένα φανταστικό κόσμο που να μην προλαβαίνει να αφομοιώσει τους κανόνες του, αλλά ξεκινάει από μια απλή καθημερινή σκηνή, που τον βάζει στο κλίμα των φανταστικών κανόνων του κόσμου σιγά-σιγά.

 

Γι' αυτό μου άρεσε η πρώτη σκηνή.

 

Στο δεύτερο μέρος, λες κάποια πράγματα για τον Ναρζάν και την ιστορία του. Κι αυτό μου άρεσε γιατί έχει πολλά ρεαλιστικά στοιχεία έτσι ώστε να μπορούσε να είναι και ένας άνθρωπος του μεσαίωνα στη δική μας πραγματικότητα.

 

Γενικά μου αρέσει όταν το φανταστικό στοιχείο δεν είναι υπερβολικό.

 

Βέβαια είναι ξεκάθαρα απόσπασμα αυτό το κείμενο (δεν ξέρω τι θα προκύψει όταν ολοκληρωθεί) πάντως προς το παρόν έχει ενδιαφέρον...