Γεννέθλια να τα θυμάσαι..

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα:  MADnJIM
Είδος: Διασκευή παλιού ανέκδοτου
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: Περίπου 1950
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Πάντα λίγο γέλιο είναι χρήσιμο! Enjoy..

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

ΓΕΝΝΕΘΛΙΑ ΝΑ ΤΑ ΘΥΜΑΣΑΙ..
  

Ο Τζορτζ Μακμάλον κοιμόταν ακόμα, αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα θα χτυπούσε το ξυπνητήρι του και θα άρχιζε την ημέρα του. Μία ημέρα που θα έπρεπε να είναι σαν όλες τις άλλες, αλλά αυτή είχε δύο ιδιατερότητες. Ήταν η μέρα των γεννεθλίων του, γινόταν σαρανταπέντε χρονών. Και δεύτερον, αυτή η μέρα, αυτά τα γεννέθλια, έμελλε να είναι γεννέθλια να τα θυμάσαι!

 

Η γυναίκα του η Κέιτ ήταν η κόρη του ενός από τους δύο ιδιοκτήτες του δικηγορικού γραφείου που ήταν διευθυντής. Μεγάλη φίρμα! Η έδρα τους είναι ένα μοντέρνο πενταόροφο κτίριο στο κέντρο, μία ανάσα από τα δικαστήρια. Οι περισσότερες υποθέσεις της πόλης περνάνε από κει μέσα, και σίγουρα όλες όσες έχουν πραγματικά σημασία, είτε μιλάμε για κάποια υπόθεση κρατικού επιπέδου, είτε για την υπεράσπιση σε κάποια δίκη μεγάλου ονόματος με αμφισβητούμενη ηθική. Ο γάμος μαζί της του έδωσε την θέση του διευθυντή, και δύο παιδιά, τον πεντάχρονο Τζέρυ και την επτάχρονη Κριστίν. Ποτέ όμως δεν κατάφεραν να έρθουν κοντά οι δυο τους. Δεν υπήρχε δέσιμο μεταξύ τους, όπως δεν είχε υπάρξει ποτέ αίσθημα. Ο Τζορτζ μάλιστα υποψιαζόταν πως είχε και εραστή, αλλά δεν παραπονιόταν. Αγαπάει την οικογένειά του, και θα πέθαινε για τα παιδιά του. Και την Κέιτ την αγαπάει με τον τρόπο του, αν μη τι άλλο του χάρισε αυτά τα δύο αγγελούδια που δίνουν νόημα στη ζωή του. Όπως είναι φυσικό, πέρναγε τις περισσότερες ώρες του στο γραφείο, βυθισμένος στη δουλειά στην προσπάθεια να γεμίσει τα κενά του.

 

Χτύπησε το ξυπνητήρι, και το μονότονο ηλεκτρονικό τιτίβισμα τον ξύπνησε αμέσως. Άπλωσε το χέρι του και ανασηκώθηκε με τα μάτια του ακόμα κλειστά. Η Κέιτ δεν ήταν δίπλα του, και σκέφτηκε ότι θα είχε σηκωθεί νωρίτερα. Του ήρθε στο μυαλό ότι ήταν η μέρα των γεννεθλίων του και άνοιξε τα μάτια του. Για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινε η ιδέα ότι γινόταν σαρανταπέντε τον τάραζε. Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο, και κάθε λεπτό που περνούσε και ξυπνούσε τόσο πιο βαριά ένιωθε τη διάθεσή του. Δεν πειράζει, σκέφτηκε, για να σηκώθηκε νωρίτερα η Κέιτ σίγουρα θα μου έχει ετοιμάσει κάτι, θα μου φτιάξει το κέφι με τις ευχές της. Έκανε το ντουζ του, ξυρίστηκε, και γύρισε στην κρεβατοκάμαρα για να ντυθεί.

 

“Καλημέρα αγάπη μου..” είπε στην Κέιτ όταν κατέβηκε μετά από λίγα λεπτά για να πιει τον καφέ του πριν φύγει για το γραφείο.

 

Ήταν όρθια στον πάγκο της κουζίνας με δύο μπολ μπροστά της, και τα γέμιζε με γάλα και δημητριακά για το πρωινό των παιδιών. Δεν σήκωσε καν το κεφάλι της να τον κοιτάξει!

 

“Αν θες καφέ έχει στην καφετιέρα..” του πέταξε μόνο και συνέχισε με την ασχολία της.

 

Κοίταξε την πλάτη της για λίγο και αναστέναξε. Το ξέχασε, σκέφτηκε. Πιο δυστυχισμένος από πριν πήρε την κούπα του και έβαλε καφέ. Δεν πειράζει, συνέχισε τη σκέψη του, θα με θυμηθούν τα παιδιά και αυτό έχει σημασία. Κάθισε και είπιε μερικές γουλιές αμίλητος. Η Κέιτ έβαλε τα μπολ στο τραπέζι και κάθισε κι αυτή μπροστά στη δική της κούπα.

 

“Πρωινό!..” φώναξε δυνατά κι επιτακτικά για να την ακούσουν τα παιδιά.

 

Πρώτος ο Τζέρυ μπήκε με φόρα στην κουζίνα κάνοντας με τη φωνή του σειρήνα. Πήδηξε στην καρέκλα του και όρμησε κυριολεκτικά στα δημητριακά του. Κι όπως  κάθε φορά πασάλειψε το μισό του πρόσωπο με γάλα καθώς έτρωγε. Η αδερφή του μπήκε αργά και κάθισε με ύφος. Πρόσφατα είχε αποκτήσει νέα συμπεριφορά, ήταν σνομπ. Ειδικά ότι έκανε ο Τζέρυ δεν έχανε την ευκαιρία να τον παρατηρήσει αμέσως. Και τώρα κοίταξε το πρόσωπό του και έκανε μία γκριμάτσα αποστροφής.

 

“Πόσο μωρό είσαι ακόμα..” του είπε, και με πόζα μεγαλοκυρίας που έκανε τον Τζορτζ να χαμογελάσει για πρώτη φορά απ' όταν σηκώθηκε, έβαλε μια κουταλιά από το πρωινό της στο στόμα της.

 

Αμέσως μετά όμως το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη του, κι ένιωσε ακόμα πιο δυστυχισμένος. Ούτε τα παιδιά με θυμήθηκαν, σκέφτηκε. Σκούπισε το στόμα του με μια χαρτοπετσέτα και σηκώθηκε.

 

“Εγώ φεύγω..” είπε, “..θα τα πούμε το βράδυ. Καλημέρα και να προσέχετε στο σχολείο, έτσι;..”
“Ναι μπαμπά..” του είπαν ταυτόχρονα τα παιδιά.
“Ναι, καλημέρα και σε σένα..” του είπε κι η Κέιτ κι έφερε την κούπα στα χείλη της.

 

Βγήκε στον δρόμο και πήρε μερικές βαθιές ανάσες στο πρωινό αεράκι. Μόλις ένιωσε λίγο καλύτερα μπήκε στο ακριβό του αυτοκίνητο και έφυγε για το γραφείο. Στον δρόμο δεν μπορούσε να σκεφτεί, να συγκεντρωθεί. Ευτυχώς δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να κάνει στη δουλειά, μόνο κάτι υποχρεώσεις ρουτίνας που δεν ήταν κάτι σημαντικό, γιατί αισθανόταν πολύ άσχημα και δεν ήθελε να ασχοληθεί με τίποτα. Έφτασε στο κτίριο, μπήκε στο υπόγειο πάρκινγκ, και σταμάτησε το αυτοκίνητο στη θέση του διευθυντή. Όταν βγήκε από το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο, η Τζάνετ, η όμορφη εικοσιπεντάχρονη γραμματέας του σηκώθηκε αμέσως χαμογελώντας μόλις τον είδε.

 

“Καλημέρα κύριε Τζορτζ,..” του είπε χαρούμενα και πήγε κοντά του, “..χρόνια πολλά και ευτυχισμένα γεννέθλια!..”

 

Τον ξάφνιασε κολλώντας στιγμιαία πάνω του όσο χρειαζόταν για να τον φιλήσει πεταχτά και στα δύο μάγουλα. Τραβήχτηκε πάλι, και κάθισε στην καρέκλα της πίσω από το γραφείο της. Το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπό της, ούτε τα μάτια της από το δικό του.

 

“Σ' ευχαριστώ πολύ Τζάνετ, το εκτιμώ πολύ, να'σαι καλά..” της απάντησε σαστισμένος και μπήκε στο γραφείο του κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

 

Κάθισε και άγγιξε αμίλητος το μάγουλό του. Ακόμη ένιωθε την υγρασία από τα χείλη της. Είναι και τόσο όμορφη, και το σώμα της σφριγηλό και νεανικό, και.. Κούνησε το κεφάλι του για να σταματήσει αυτές τις σκέψεις, και βάλθηκε να ανοίγει και να κοιτάζει τους φακέλους που τον περίμεναν. Του άρεσε η Τζάνετ, και μάλιστα πολύ, και σήμερα ήταν η μόνη που τον θυμήθηκε και του είπε χρόνια πολλά. Και τον φίλησε!! Ξανακούμπισε το μάγουλό του κι έγειρε πίσω στην πολυθρόνα του χαμογελώντας. Δεν τον είχε αγγίξει με το σώμα της, αλλά ο Τζορτζ μισόκλεισε τα μάτια του και φαντάστηκε την αίσθηση που θα ένιωθε αν το στήθος της πιεζόταν στο δικό του ενώ τον φίλαγε. Αναστέναξε πάλι και γύρισε στους φακέλους και στη δουλειά του. Μόνο που τώρα είχε πάλι κέφι, του το είχε φτιάξει η νεαρή γραμματέας του.

 

Μέχρι το μεσημέρι δεν ξεμύτισε από το γραφείο του. Ξεχάστηκε με τη δουλειά, κι ούτε πως κατάλαβε πως πέρασε η ώρα. Όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε η Τζάνετ σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε με απορία να κλείνει την πόρτα πίσω της.

 

“Τι είναι Τζάνετ;..” τη ρώτησε όπως έκανε πάντα.
“Να, κύριε διευθυντά, εμ, κύριε Τζορτζ..” άρχισε διστακτικά, “..σκεφτόμουν σήμερα που είναι τα γεννέθλιά σας, αν θέλετε κι εσείς βέβαια, μέρα που είναι..”
“Για τι πράγμα μιλάς Τζάνετ;..”
“Να, θα μπορούσαμε αν θέλετε, τώρα που θα κάνουμε διάλειμμα για φαγητό, αντί να κατέβουμε στο εστιατόριο της εταιρίας θα μπορούσαμε να πάμε κάπου να φάμε, αλλού, μόνοι μας..”

 

Την κοίταξε με την καρδιά του να έχει ανεβάσει ξαφνικά παλμούς. Αυτό το όμορφο κορίτσι, αυτή η σέξυ κοπέλα του ζήταγε να πάνε για φαγητό οι δυο τους! Χαμογέλασε και σηκώθηκε κλείνοντας αφηρημένα τους φακέλους στο γραφείο του από συνήθεια.

 

“Φυσικά και θέλω!..” της είπε. “Που θα ήθελες να πάμε λοιπόν;..”
“Όπου προτιμάτε κύριε Τζορτζ, άλλωστε εσείς έχετε γεννέθλια σήμερα..”
“Πολύ ωραία τότε..” είπε αυτός και άνοιξε την πόρτα κάνοντας στην άκρη για να περάσει πρώτη, “..ξέρω το καλύτερο μέρος, είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει κι εσένα..”

 

Λίγη ώρα αργότερα βγαίνανε με το αυτοκίνητο του από την πόλη, και κατευθύνθηκαν προς την κοντινή παραλία. Εκεί σταμάτησαν στο ταβερνάκι ενός Έλληνα, και κάθισαν στη βεράντα στην άκρη της θάλασσας απολαμβάνοντας το απαλό και υγρό αεράκι να τους δροσίζει. Τρώγανε το νόστιμο ψάρι που τους έφερε ένα χαρούμενο έφηβο παιδί, και μιλούσανε για διάφορα πράγματα. Που και που εκείνη γελούσε με κάτι αστείο που θα της έλεγε, κι αυτός ένιωθε όλο και πιο άνετα μαζί της, όλο και πιο κοντά της, και φυσικά όλο και πιο χαρούμενος. Ο μεσήλικας ταβερνιάρης ήρθε κάποια στιγμή ο ίδιος στο τραπέζι τους και με μισά ελληνικά μισά αγγλικά τους πρότεινε να δοκιμάσουν ένα ποτό που μόλις του είχε έρθει από την Ελλάδα. Τους γέμισε τα ποτήρια με ούζο από ένα μπουκάλι που κρατούσε, και περίμενε χαμογελώντας να δοκιμάσουν.

 

“Χαα! Ούζο καλό, ε;..” τους είπε όταν τους είδε να κάνουν εκφράσεις ευχαρίστησης.
“Πολύ καλό, ευχαριστούμε..” του απάντησε ο Τζορτζ.

 

Ο ταβερνιάρης άφησε το μπουκάλι στο τραπέζι τους για να βάλουν όσο ακόμα θελήσουν, και έφυγε διακριτικά. Καθίσαν εκεί για καμιά ώρα, και είχαν ξαναγεμίσει τα ποτήρια τους άλλες τρεις φορές, όταν ο Τζορτζ θυμήθηκε το γραφείο και κοίταξε το ρολόι στον καρπό του.

 

“Πέρασε η ώρα..” μουρμούρισε σκυθρωπός.
“Πρέπει να γυρίσουμε στο γραφείο; Περνάω τόσο ωραία μαζί σου.. Τζορτζ..” του είπε η Τζάνετ, και άφησε τον ενικό στο τέλος να αιωρείται.

 

Ο Τζορτζ άκουσε τον ενικό και χάρηκε. Τόση ώρα που μιλούσαν του είχε πει μεταξύ άλλων και πως δεν έχει κάποιον δεσμό αυτόν τον καιρό, κάτι που του τράβηξε αμέσως την προσοχή. Μετά η άνεσή της, και τώρα ο ενικός!

 

“Κανονικά πρέπει, αλλά αν έχεις κάτι καλύτερο να προτείνεις είμαι στη διάθεσή σου..” της απάντησε.
“Χαχαχα, άλλωστε εσύ είσαι ο διευθυντής, σωστά;..” γέλασε η Τζάνετ, και μαζί της κι ο Τζορτζ.
“Ναι, σωστά..” της είπε τελικά. “Λοιπόν; Που θες να πάμε τώρα αφού την κοπανάμε από το γραφείο;..”

 

Τον κοίταξε για λίγο χαμογελώντας αμίλητη, και μετά κατέβασε το βλέμμα της.

 

“Μπορούμε να πάμε στο σπίτι μου για καφέ..” του είπε σιγανά, αλλά στον Τζορτζ ακούστηκε λες και έβγαινε η φωνή από ηχείο.

 

Τον ξανακοίταξε και χαμογέλασε. Συνειδητοποίησε πως την χάζευε σαν χάνος, και της χαμογέλασε κι αυτός κάνοντας πίσω στην καρέκλα του.

 

“Τι;..” τον ρώτησε η Τζάνετ.
“Όχι, τίποτα, θέλω να πω, ναι, φυσικά, καφέ, φυσικά και θέλω..” είπε ο Τζορτζ σχεδόν με μια ανάσα, και γέλασαν κι οι δυο. “Φυσικά και θέλω..” της είπε πάλι όταν τελικά σταμάτησαν να γελάνε.

 

Φώναξε το παιδί που τους σέρβιρε και πλήρωσε αφήνοντας όλα τα ρέστα για πουρμπουάρ. Σηκώθηκαν και μπήκανε στο αυτοκίνητο μάλλον βιαστικά, ή τουλάχιστον έτσι ένιωθε ο Τζορτζ εκείνη τη στιγμή, ανυπομονησία. Πως άρχισε η μέρα του, και τι του φύλαγε για τη συνέχεια! Σκέτη μιζέρια το πρωί, και τώρα η θεά γραμματέας του τον πήγαινε στο σπίτι της μετά από ρομαντικό γεύμα στη θάλασσα και αρκετά ποτά. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, η αδρεναλίνη του ανέβαινε όσο πλησίαζαν, και το αίμα στις φλέβες του είχε μία μόνο κατεύθυνση προς ένα σημείο χαμηλά στους λαγόνες του.

 

Όταν έφτασαν στην πολυκατοικία της ανέβηκαν με το ασανσέρ στον όροφό της. Ήθελε να την αρπάξει εκεί, να την αγκαλιάσει και να την φιλήσει, να νιώσει τη γεύση της, να μυρίσει την ανάσα της στο στόμα του, το κορμί της στο δικό του. Κρατήθηκε όμως γιατί δεν του έδωσε κάποιο σημάδι που θα του έδινε το πράσινο φως. Όταν όμως μπήκαν στο διαμέρισμα όλα ήταν διαφορετικά.

 

“Βάλε ποτό κι έρχομαι, πάω να φορέσω κάτι πιο άνετο..” του είπε και με ένα χαμόγελο τον άφησε στο σαλόνι.

 

Έμεινε μόνος του να την φαντάζεται να βγαίνει φορώντας κάτι αραχνοΰφαντο, καυτό και σέξυ. Ένα αεράτο μπέιμπι ντολ για παράδειγμα, ή μία κοντή μεταξωτή ρόμπα και τίποτα από κάτω. Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα της κρεβατοκάμαρας άνοιξε πάλι, και βγήκε η Τζάνετ. Μόνο που ήταν ακόμα ντυμένη, και στα χέρια της κρατούσε μία τούρτα με μερικά αναμένα κεράκια καρφωμένα πάνω της. Πίσω της βγήκε η γυναίκα του, τα παιδιά του, μερικοί συγγενείς, κάποιοι κοντινοί φίλοι, και δυο τρεις καλοί συνεργάτες. Μπόλικος κόσμος! Φώναζαν “Έκπληξη!!..” και τραγουδούσαν όλοι μαζί το τραγουδάκι των γεννεθλίων.

 

Κι αυτός τους άκουγε έκπληκτος καθισμένος στον καναπέ του σαλονιού, αμίλητος και ακίνητος σαν άγαλμα, εντελώς ξαφνιασμένος........ κι ολόγυμνος..-
     By MADnJIM

[MadnJim]