arjunk Posted July 18, 2014 Share Posted July 18, 2014 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Άρης arjunkΕίδος: Επιστημονική ΦαντασίαΒία; ΌχιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 5.287Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: ΤσεκΑρχεία: ΆλεφΜου-πόιντ.docx ΆλεφΜου-πόιντ.doc «Άλεφ; Άλεφ είσαι μέσα;» Ο Μου χτύπησε επανελειμμένα την είσοδο της οικίας. Καμία απάντηση. Το πιο πιθανό, είναι να μην ακούει, σκέφτηκε. Αμπαρωμένος στο εργαστήριό του, όπως πάντα. Κοίταξε γύρω του, τους αχανείς τοίχους του οικοπέδου της ένδοξης οικίας των Μαιτρ. Κατασκευαστικό θαύμα της εποχής, το σπίτι του Άλεφ ήταν ένας φόρος τιμής στα επιτεύγματα των προγόνων του, των μεγαλύτερων επιστημόνων-φιλόσοφων στην καταγεγραμμένη ιστορία – τον επονομαζόμενων Μαιτρ. Ο Άλεφ έχει μεγάλο βάρος να σηκώσει στους ώμους του, σκέφτηκε ο Μου... πολλές φορές ήθελε να του πει τί πιστεύει για όλα αυτά, πως θα έπρεπε να σηκωθεί, να τα παρατήσει όλα, να πάει ένα ταξίδι. Να ζήσει λίγο έξω απ’ το κεφάλι του. Ήξερε, όμως, πως δε θα άκουγε τίποτα. Η περηφάνια του τον καθιστούσε ουσιαστικά κωφό επί οποιασδήποτε κριτικής... Έβγαλε από την τσέπη του τον δυνητικό του βοηθό. Τελευταίο μοντέλο, στην ουσία τελιοποιημένο από – ποιον άλλον – τον πατέρα του Άλεφ, τον Ρες των Μαιτρ. Υπαγόρευσε, «ο πολιτισμός είναι χτισμένος πάνω στα θεμέλια του καθήκοντος». Του άρεσε να αποθηκεύει τέτοια τυχαία αποφθέγματα στο Δίκτυο. «Στείλ’ το στην προσωπική μου σελίδα, Ζευ.» «ΟΚ» απάντησε ο βοηθός, με την βαθιά και συννάμα μελωδική του φωνή. Για μια στιγμή ένιωσε μία γνώριμη αόριστη ανησυχία. Όσο και να θεωρούσε ασυνάρτητες τις κινδυνολογίες των Αντιδυνητικών, δε μπορούσε παρά να αισθάνεται λίγο άβολα κάθε φορά που θυμόταν την τελειότητά τους, το γεγονός πως αυτά τα όντα έχουν πλήρη συνείδηση και απόλυτη κυριαρχία στην πλέον αυτοματοποιημένη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Κούνησε το κεφάλι του: όσο τέλεια και αν είναι, δεν έχουν ψυχή. «Πάρε τον Άλεφ, σε παρακαλώ.» Ο βοηθός υπάκουσε. «Ναι.» Κοφτή απάντηση, χαρακτηριστική του Άλεφ όταν δουλεύει και δε θέλει να τον ενοχλούν. «Γεια σου Άλεφ. Ο Μου είμαι, είμαι έξω απ’ το σπίτι σου...» «Α, με συγχωρείς, δεν είδα καν ποιος με καλεί!» Ο τόνος του νεαρού Μαιτρ έχασε τη λεπίδα του. «Σου ανοίγω, πέρνα μέσα! Έχω να σου δείξω κάτι εκπληκτικό!» Ο Μου χαμογέλασε. Ανυπομονούσε να δει τί σκάρωνε πάλι ο φίλος του με τόση επιμονή. Ακούστηκε ένα μικρό καμπανάκι να χτυπά, σαν από τον ουρανό. Η τεράστια σιδερένια πόρτα της οικίας άνοιξε διάπλατα, φανερώνοντας έναν αχανή εσωτερικό χώρο, βυθισμένο στο σκοτάδι. Ο Μου έκανε ένα βήμα προς τα μέσα. Αμέσως, αλλά με διακριτική διαβάθμιση, ένα λευκό φως έλουσε το δωμάτιο υποδοχής. Γύρω του ξεκίνησαν το χορό τους ένα σωρό επιχρυσωμένα, αυτόματα γλυπτά: το καθένα πιστό αντίγραφο ενός προηγούμενου Μαιτρ και το καθένα να κάνει την προκαθορισμένη κίνηση που του είχε δώσει ο εκάστοτε αφέντης του Οίκου.Ο νέος κοντοστάθηκε να τους δει για άλλη μια φορά, με τον ίδιο θαυμασμό που είχε όταν τους πρωτοείδε – τα μεγαλύτερα μυαλά της ιστορίας, θεόσταλτα ταλέντα με μοναδική αποστολή την πρόοδο. Ανατρίχιασε. Ο μέγας Χετ, που δημιούργησε τα πανίσχυρα αλλά και ακίνδυνα πεδία που περικλείουν, πλέον, όλες τις κατοικημένες περιοχές, και έκαναν δυνατή την αποίκηση πολλών μακρυνών κόσμων.Ζωγράφιζε με τα χέρια του ένα μεγάλο ημικύκλιο πάνω απ’ το κεφάλι του, κάνοντας παύση στο τέλος και χαμογελόντας με στοργή και μεγαλοπρέπεια, σαν να επρόκειτο να αγκαλιάσει με αυτή του την κίνηση την ανθρωπότητα ολόκληρη. Γύρω του λαμπύριζε η χαρακτηριστική περιστασιακή θολούρα ενός πεδίου Χετ. Ο αείμνηστος Λάμεντ, που κατάφερε να χαληναγωγήσει την άπειρη ενέργεια του απόλυτου κενού, δίνοντας στους ανθρώπους την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι τα όνειρά τους – κάτι που, ειρωνικά, οδήγησε στον πιο καταστροφικό πόλεμο που έχει καταγραφεί ποτέ, φέρνοντας τον πολιτισμό στα όρια της εξαφάνισης. Ο ίδιος άνθρωπος είναι αυτός που κατάφερε να ενώσει, τότε, τα ξεχωριστά έθνη σε μία ενοποιημένη κυβέρνηση, υπό την απίστευτη απειλή της καταστροφής του ίδιου του πλανήτη! Με το τέλος του Τελευταίου Πολέμου, η ενέργεια Λάμεντ αποτέλεσε τον κύριο παράγοντα της πλανητικής ανάπτυξης και, αργότερα, της αποίκισης των κατοικίσημων πλανητών σε πολλά, μακρινά αστέρια. Το γλυπτό του ήταν καθισμένο σε μία χαλαρή στάση, με τα πόδια ανοιχτά σταυρωμένα και την πλάτη βυθισμένη – μόνο που δεν υπήρχε κάποιο κάθισμα από κάτω του: ίπτατο κάμποσα εκατοστά από το δάπεδο, σε μία αργή,επαναλαμβανόμενη κίνηση, που θύμιζε εκκρεμές. Είχε το δάχτυλο του ενός χεριού σηκωμένο επιτακτικά, σαννα λέει «ησυχία», ενώ απ’ την άλληκρατούσε το χαρακτηριστικό του μπαστούνι, το οποίο έπαιζε στην παλάμη στο ρυθμό της κίνησής του. Θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω, σκεπτότανε συχνά ο Μου. Πρέπει να ήταν και γαμώ του τυπάδες. Το πρώτο, βέβαια, αυτόματο που πρόσεχε κανείς, ήταν του Σαμέχ του Διαφωτιστή, πρώτο των Μαιτρ και επινοητή του όρου. Το μοναδικό άγαλμα σε διπλάσιο μέγεθος του πρωτότυπου, ήταν τοποθετημένο στο κέντρο του δωματίου πάνω σε ένα υπερυψωμένο βάθρο και η κίνησή του συνίστατο σε μία βαθιά και θεατρική υπόκλιση – τόσο σαν καλωσόρισμα στην οικία του, όσο καισαν παραπομπή στο μεγάλο του ‘δώρο’ προς την ανθρωπότητα: την εξίσωση της ψυχής. «Έλα,» άκουσε τη φωνή του φίλου του από την άλλη άκρη του δωματίου. «Ας’ τους μαλάκες και πάμε στο εργαστήριο.» Ο Μου γέλασε και τον ακολούθησε προς τα ενδότερα. Αναρωτήθηκε από μέσα του εάν ο Άλεφ αναγνώριζε ο ίδιος σε κάποιο βαθμό την παράλογη πίεση των επιτευγμάτων των προγόνων του και γι’ αυτό τους έβριζε. «Για πες μου φίλε μου, τί καλό μας φτιάχνεις;» είπε ανάλαφρα. «Ζωή» απάντησε ο Άλεφ. Ο Μου κοντοστάθηκε. Γνώριζε τον νεαρό επιστήμονα αρκετά καλά για να ξέρει πως εννοεί ακριβώς αυτό που λέει. «Για κάν’ το μου λίγο πιο λιανά;» «Φοβάμαι πως αν θες να εντριφίσω, θα πρέπει να μάθεις αναλυτικά την επιστήμη της βιολογίας, όπως έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια.» Μία σπίθα ενθουσιασμού λύκνισε στα μάτια του. «Αν πραγματικά το θες, έχω κάπου εδώ γύρω ένα κράνος επίγνωσης...» «Όχι, ευχαριστώ. Δεν έχω χώρο τώρα.» Αυτό ήταν ένα μικρό ψέμα, αλλά ο νέος δεν ήθελε να αναλύσει το γιατί δεν είχε όρεξη αυτή τη στιγμή να μάθει την επιστήμη της βιολογίας. Ήταν σίγουρος, άλλωστε, πως και να προσπαθούσε να του εξηγήσει δε θα καταλάβαινε. Το μυαλό αυτού του παιδιού, μέσα στην άπειρη σοφία του, ήταν αδύνατο να χωρέσει το απλό γεγονός πως δεν μοιραζόντουσαν όλοι οι άνθρωποι τον ενθουσιασμό του για τις επιστήμες. «Πες μου, ρε παιδί μου, όταν λες ζωή; Τι εννοείς; Σίγουρα όχι έμψυχα όντα;» Ξαφνικά ο Άλεφ σταμάτησε να περπατά και γύρισε να κοιτάξει τον Μου στα μάτια. Ξαφνιασμένος, χωρίς να ξέρει το νόημα πίσω από την έκφρασή του, αυτός σταμάτησε μαζί του και έκατσε να τον κοιτάει. Μετά από μία σιγή κάμποσων δευτερολέπτων, ο πρώτος τον ρώτησε αμήχανα, «Τί;». Εκείνος άφησε ένα ρουθούνισμα, γύρισε την πλάτη και συνέχισε να περπατάει. Ο Μου ακολούθησε. Φτάσανε μπροστά από τον ανελκυστήρα. Οι πόρτες ανοίξανε και οι δυο τους μπήκαν μέσα και βολεύτηκαν στους καναπέδες του ευρύχωρου εσωτερικού. Αθόρυβα, ανεπαίσθητα και με απίστευτη ταχύτητα, άρχισαν την άνοδό τους. Το ταξίδι θα διαρκούσε αρκετά λεπτά: το εργαστήρι των Μαιτρ, εδώ και κάμποσες γεννιές, βρισκόταν εκτός της ατμόσφαιρας. Ο Άλεφ ακούμπησε την επιφάνεια ενός μικρού τραπεζιού ανάμεσα στους καναπέδες. Εκεί που το άγγιξε, στο τραπέζι άνοιξε μία τρύπα, από όπου αναδύθηκε ένα γυάλινο ποτήρι γεμάτο από ένα γαλάζιο αφρίζον ποτό. Πήρε μία γουλιά όλο ευχαρίστηση, έβγαλε έναν αναστεναγμό ικανοποίησης και το άφησε κάτω. Η εικόνα της χλιδής, σκέφτηκε ο Μου. «Θες κι εσύ; Είναι καινούριο, δεν έχει βγει ακόμα στην αγορά. Σε λίγο καιρό θα κάνει παταγό, να με θυμηθείς.» «Αλκοολούχο;» «Πολύ.» «Άσε δε θα πάρω. Έχω πιο μετά σωματικό έλεγχο, το αλκοόλ θα επηρεάσει τα αποτελέσματα.» Ο άλλος γέλασε αποδοκιμαστικά. «Το ξέρεις πως αυτό δεν ισχύει, είναι μύθος. Στο ‘χω πει χίλιες φορές. Απλά στον κόσμο δεν αρέσει η φυσική του κατάσταση και επινοεί δικαιολογίες. Αλλά εφόσον θες να παραμείνεις στην παρα-επιστήμη του πλήθους, τί να σου πω...» Κοίταξε υπεροπτικά τον ορίζοντα από τη τζαμαρία του ανελκυστήρα, ο οποίος είχε αρχίσει να κυρτώνει στις άκρες. «Μη γίνεσαι μαλάκας.» Γέλασε. «Συγγνώμη, έχεις δίκιο.» Πήρε μια ακόμη γουλιά από το ποτό του. «Καλέ μου φίλε, Μου. Καλέ, καλέ μου φίλε, Μου...» «Έλα» απάντησε κοφτά και χλευαστικά ο φίλος του. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρεις» συνέχισε ο Άλεφ, απτόητος.«Με ρώτησες αν αυτά τα όντα που δημιούργησα έχουν ‘ψυχή’... Λοιπόν,» - και εδώ χαμογέλασε με νόημα - «έχουν τόσο ψυχή όσο εσύ κι εγώ.» «Μάλιστα. Φοβερό. Δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να προηγηθείόλη αυτή η ιστορία πριν μου πεις απλά ένα ‘ναι’ στην ερώτηση που σου έκανα, αλλά και πάλι. Φοβερό.» Παρ’ όλο την αόριστη αγένεια που του είχε δείξει μέχρι τώρα, ο Μου κοίταξε το νεαρό επιστήμονα με ειλικρινή θαυμασμό. Ορίστε, λοιπόν, άλλος ένας θεόσταλτος άνθρωπος, εδώ μπροστά μου. Δημιούργησε ζωή, όχι οποιαδήποτε ‘ζωή’ αλλά ζωή, όπως την κατέχει μόνο ο εξυψωμένος Άνθρωπος. Σκέφτηκε για λίγο τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές επιπτώσεις ενός τέτοιου πονήματος. Για άλλη μια φορά, η απομυθοποίηση του υπερφυσικού από τους Μαιτρ.Αλλά κάτι τέτοιο φτάνειστα όρια του αδύνατου, ένα επίτευγμα που αγγίζει αυτό του Πρώτου, του Διαφωτιστή... Ο Άλεφ διέκοψε τον ειρμό της σκέψης του απότομα. «Άκου,» είπε. Είχε ένα περίεργο βλέμμα, σαν να συνομιλούσε με κάποιον που δεν έλεγε να καταλάβει. «Θα στο πω απλά. Δεν υπάρχει ψυχή. Ποτέ δεν υπήρχε.» Ο Μου αφουγκράστηκε. Δεν ένιωθε πως ο φίλος του τον κορόιδευε... «Θες να πεις,» είπε αργά, «πως επαναπροσδιόρισες την ψυχή; Αυτό εννοείς; Ο Διαφωτιστής είχε κάποιο λάθος στα μαθηματικά του, το οποίο διόρθωσες...» «Ο Διαφωτιστής, ο πρώτος Μαιτρ, ο πατέρας της σύγχρονης επιστήμης και προ-προ-προ-και βάλε-πάππος μου... ήταν ένας μεγάλος ψεύτης. Η εξίσωση της ψυχής είναι ένα πανούργο τέχνασμα, το οποίο δεν περιέχει ίχνος επιστημονικής ακεραιότητας.» «Αχά!» ξεφώνησε ο Μου, ξαφνιάζοντας τον φίλο του, ο οποίος αναπήδησε στη θέση του, παραλίγο χύνοντας το ποτό του. «Τρελάθηκες. Το ήξερα ότι θα συνέβαινε κάποτε, προσπάθησες τόσο πολύ να βρεις κάτι αντάξιο της κληρονομιάς σου που άρχισες να φτιάχνεις ιστορίες στο κεφάλι σου. Και πάλι όμως, έδωσες ρέστα... ο Διαφωτιστής, ψεύτης... άμα σε άκουγε κανείς, είσαι και αυτός που είσαι... φαντάζεσαι το χάος που θα επικρατούσε;» Ο Άλεφ, προς έκπληξη του Μου, αφού άκουσε υπομονετικά ό,τι είχε να του πει, χαμογέλασε και απάντησε ήρεμα: «Εσύ το είπες. Είμαι αυτός που είμαι. Γι’ αυτό και ξέρω πως αυτό που σου λέω είναι γεγονός. Είναι κοινό μυστικό της οικογένειας των Μαιτρ, καθώς και κάμποσων ανθρώπων σε ψηλές κυβερνητικές θέσεις. Πίστεψέ το.» Ο Μου έμεινε λίγο σιωπηλός. Το μυαλό του έτρεχε. «Η απόδειξη της ύπαρξης και κβαντοποίησης της ψυχής υπάρχει στο Δίκτυο, ο καθένας μπορεί να την ανατρέξει...» «Αλλά πόσοι μπορούν να την καταλάβουν; Ίσως δυο-τρειςφυσικοί στον κόσμο, μαεγώ σου λέω πως ούτε αυτοί μπορούν να τη δουν για αυτό που είναι. Ο Σαμέχ ήταν ψεύτης, αυτό δε σημαίνει πως δεν ήταν ιδιοφυία. Η εξίσωσή του πηγάζει από την έρευνά του και βγάζει απόλυτο νόημα, αλλά δεν αποδεικνύει τίποτα. Είναι αρκετά αστείο.» «Δε βλέπω πώς κάτι τέτοιο είναι αστείο, ή πράγματι δυνατόν...» τον έκοψε ο Μου. «Θες να μου πεις πως εδώ και σχεδόν χίλια χρόνια, δεν υπήρξε ούτε ένας μαθηματικός, ένας φυσικός, κάποιος που να μπόρεσε να δει το λάθος σε μία λανθασμένη εξίσωση; Όσο ιδιοφυής και να είναι κάποιος, δε μπορεί να ξεφύγει από το μάτια εκατομμυρίων, δισεκατομμυρίων... πάνω στην απόδειξή του είναι βασισμένες πόσες θεωρίες, η φιλοσοφία του μοντέρνου ανθρώπου, η δεύτερη Αναγέννηση!» «Ακριβώς!» επισήμανε ο Άλεφ. «Αυτός είναι και ο λόγος που απέκτησε τη φήμη που έχει: ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζότανε ο κόσμος. Όπως ξέρεις, μέχρι τότε επικρατούσε επιστημονική αναρχία: όσο πιο κοντά βρισκόμασταν σε μία ουσιαστική, καθόλικη απάντηση στη θεωρία των πάντων, τόσο περισσότερο τα γεγονότα φαίνονταν να ξεγλυστράνε από τα χέρια μας και να μας κοροϊδεύουν κατάματα!Χρειαζόμασταν κάτι σταθερό, μία επιστροφή στα ντετερμινιστικά, ανθρωπιστικά πρότυπα που γέννησαν τις επιστήμες, για να προχωρήσουμε. Και αυτό έγινε. »Αλλά προτρέχω. Με ρώτησες πώς είναι δυνατόν να μην είναι εμφανές το οποιοδήποτε λάθος της εξίσωσης, από τη στιγμή που δεν ισχύει. Αυτό, φίλε μου, είναι γιατί δεν υπάρχει κάποιο λάθος! Η εξίσωση ισχύει.» Σταμάτησε λίγο για να απολαύσει την έκφραση εμφανούςαπορίας στο πρόσωπο του φίλου του. Εκείνος απλά του έκανε νεύμα να συνεχίσει. «Όπως ξέρεις, ο Σαμέχ ήταν ένας απλός δάσκαλος, χωρίς μεγάλα όνειρα ή εντυπωσιακή εκπαίδευση. Παρ’ όλα αυτά είχε πάθος με τα μαθηματικά και τη φυσική – και μία μεθυσμένη βραδιά, παίζοντας παιχνιδιάρικα με ιδέες και αριθμούς, κατέληξε στην περίφημη εξίσωση της ψυχής. Απέδειξε οριστικά, με πανέμορφα μαθηματικά, τη μοναδικότητα του ανθρώπου σε σχέση με κάθε άλλο ον: τη φαία ουσία που τον διακατέχει, του προσδίδει συνείδηση, αυτό που πάσχιζε η ανθρωπότητα να αποδείξει από τις απαρχές της φιλοσοφίας.» Χαμογέλασε. «Σκέτη έμπνευση, έτσι;» «Και είναι όλα ένα ψέμα.» «Όχι ακριβώς. Ο Σαμέχ είχε όντως μεγάλο ενδιαφέρον για τις επιστήμες και πράγματι ήταν ιδιαίτερα δημιουργικός. Αλλά όχι με τον τρόπο που τον παρουσιάζουν. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για έναν κατακρεουργημένο άνθρωπο, στα πρόθυρα της ολικής ψυχικής καταστροφής. »Αυτό που σου λέω δεν είναι επίσημα καταγεγραμμένο στα ιστορικά, αλλά απ’ ότι φαίνεται υπέστει κάποιο ατύχημα με τα μεταφορικά της εποχής – ο ίδιος σώθηκε οριακά, αλλά πέθαναν η γυναίκα και τα δύο του παιδιά. Χωρίς άλλη οικογένεια και καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αυτό που κάποτε ήταν ευφάνταστο χόμπυ μετατράπηκε στην έκφραση μίας μανιώδους τρέλας.» Εδώ έκανε μια παύση και ήπιε μία γουλιά ακόμα από το ποτό του. Ανακάθησε. «Προσπαθούσε να απορρίψει τον θάνατο, Μου. Όλοτου το έργο ήταν η αναζήτηση της απόδειξηςτης ανυπαρξίας της μη-ύπαρξης. Ένα παράδοξο.»Εδώ ξαναχαμογέλασε, αλλά πιο χαιρέκακα. «Έλα μου όμως, που τα κατάφερε ο μπαγάσας! Μέσα στην μανία του, χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο αυτό το άπιαστο όνειρο, σίγουρα με μία γερή δόση τύχης, κατάφερε να εκφράσει το ανέκφραστο! Στην ουσία, απέδειξε μία και καλή, πως τα μαθηματικά δεν αποτελούν τον αντικατοπτρισμό της πραγματικότητας, αλλά είναι μία ανθρώπινη γλώσσα – η οποία τυχαίνεινα είναι πολύ χρήσιμη για εμάς. Τίποτα παραπάνω.» Άφησε τα λόγια του να αιωρηθούν λίγο στον αέρα. Έπρεπε να παραδεχθεί πως διασκέδαζε πολύ να αραδιάζει τόσο βαριές ιδέες στον φίλο του, έτσι ξαφνικά. Ήθελε πολύ καιρό να πει το μυστικό του σε κάποιον που δε το ήξερε ήδη, να δει την αντίδραση που θα προκαλούσε. Ένιωθε ξαλαφρωμένος. Συνέχισε. «Όταν ο ίδιος συνειδητοποίησε τί είχε καταφέρει, ήταν γι’ αυτόν το κερασάκι στην τούρτα. ‘Τίποτα δεν έχει νόημα,’ κατέληξε! ‘Αν τα μαθηματικά είναι απλά μία γλώσσα, μπορώ να την κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να αποδείξω πως 2 = 1. Πως υπάρχει, ή δεν υπάρχει Θεός. Μπορώ να αποδείξω πώς δεν μπορώ να αποδείξω το ότι δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα!’ Οι αποδείξεις αυτές υπάρχουν.Είναι κλειδωμένες στο υπόγειο του Οίκου. Μερικές φορές, όταν με παίρνει από κάτω, πάω και τις διαβάζω. Δεν έχω κάτσει να τις αναλύσω διεξωδικά, αλλά και πάλι είναι απίστευτες! Ο άνθρωπος ήταν ποιητής. Ποιητής με τη γλώσσα των μαθηματικών.» Ο Μου φαινόταν να επεξεργάζεται τα όσα άκουγε με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. «Οπότε ό,τι μαθαίνουμε στο σχολείο είναι λάθος. Μία μεγάλη συνωμοσία. Χα» έριξε ένα μικρό γέλιο. «Απίστευτο! Οι εξτρεμιστές έχουν δίκιο, είμαστε απλά θύματα ενός μεγάλου κυβερνητικού κόλπου!» «Αν θυμόσουν όντως τα όσα μαθαίναμε στο σχολείο, θα έβλεπες πως πάντα έτσι ήταν, και πριν τη δεύτερη Αναγέννηση. Δε μπορείς να πεις, όμως» είπε στοϊκά, «είχε τα αποτελέσματά του. Ο Λάμεντ, ο πατέρας μου, όλοι οι Μαιτρ, τα επιτεύγματά μας είναι υπαρκτά. Χρήσιμα. Και όλα βασίζονται στο μυστικό του πρώτου, το ‘πρωπατορικό αμάρτημα’ όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Μόλις συνειδητοποιήσεις την ευπλασία των μαθηματικών, μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα.» Κάτι δεν καθότανε καλά στον Μου. «Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που λες βγάζει νόημα... πώς γίνεται κάτι υποκειμενικό, να έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στην πραγματικότητα;» «Αυτό είναι κάτι που πράγματι είναι δύσκολο να το χωρέσει ο νους. Ίσως ο μόνος που πραγματικά το κατάφερε να ήταν ο Σαμέχ. Η προσωπική μου θεωρία είναι πώς όλοι ζούμε μέσα στο όνειρο κάποιου ανώτερου όντος» είπε με απολύτως σοβαρό τόνο. Ο Μου δεν άντεξε. Έσκασε στα γέλια. «Συγκρατήσου» τον αποδοκίμασε ο Άλεφ, λίγο ενοχλημένος στην αντίδραση του φίλου του. «Έλα με συγχωρείς...» αγκομάχησε μέσα από τα ασταμάτητα γέλια του. «Απλά... μου φαίνεται απίστευτο...» σταμάτησε. «Μάλιστα» έκανε. «Ώστε έτσι, το λοιπόν. Τί μας λες, βρε τί μας λες.» «Ελπίζω να παίρνεις σοβαρά τα όσα σου λέω,» είπε ανήσυχα ο Άλεφ. Ίσως να ήταν λάθος που του τα έριξε όλα με τη μία. Θα πρέπει να ακούγεται σα κακόγουστη φάρσα, σκέφτηκε. «Όσο σοβαρά μπορώ να τα πάρω, σε διαβεβαιώνω.» Ακούστηκε ένας υπόκωφος ήχος, σαναπόμακρα ουρλιαχτά. Ο ανελκυστήρας άρχισε να φρενάρει. Σε λίγο θα βρίσκονταν εκτός του ωκεανού οξυγόνου τους, στο αχανές κενό. Ήδη ένιωθαν ανάλαφροι από την έλλειψη βαρύτητας. «Μία τελευταία ερώτηση,» έκανε ο Μου. «Γιατί μου τα λες όλα αυτά;» Ο Άλεφ αναστατώθηκε. «Γιατί πρέπει! Είναι γελοίο να παίζουμε με τα γεγονότα όπως μας καθήσει. Η αλήθεια είναι μία και ο κόσμος πρέπει να τη μάθει! Σκέψου το. Ακόμα και αν ίσως κάποτε το χρειαζόμασταν για να προχωρήσουμε μπροστά, μετά από όλα αυτά τα επιτεύγματα, ποιος ό λογος να κρυβόμαστε, πια;» Είχε αναψοκοκκινίσει. «Δε θα σου πω ψέμματα. Είμαι ο μόνος γνώστης του μυστικού με αυτήν την άποψη. Πολύ πιθανό να προσπαθήσουν μέχρι και να με δολοφονήσουν, αν επιχειρήσω να το φέρω στη δημοσιότητα. Ας δοκιμάσουν! Είμαι ο Άλεφ των Μαιτρ, στα δάχτυλά μου παίζω την πραγματικότητα την ίδια! Και εκτός αυτού» είπε, ηρεμώντας λίγο, «πρέπει να το ξέρεις για να εκτιμήσεις πλήρως αυτό που θέλω να σου δείξω.» Ο Μου κοίταξε τον φίλο του με γουρλωμένα μάτια. Όλα αυτά, για να καυχηθεί! Διακινδυνεύει την ίδια του τη ζωή, για να το παίξει μάγκας! Δεν ήξερε αν ήθελε να τον πει ηλίθιο ή θαρραλέο... μάλλον ηλίθιο. Μια ηλίθια ιδιοφυία. «Με συγχωρείτε, κύριοι» ακούστηκε ξαφνικά μία ζεστή, γυναικεία φωνή. Ο Μου πετάχτηκε και ο Άλεφ γέλασε. «Σε λίγο φτάνουμε στον προορισμό μας. Παρακαλώ όπως δέσετε τις ζώνες σας-- » «Άσε μας σε παρακαλώ πολύ, Γαία. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Απλά θα σταματήσουμε ανεπαίσθητα, όπως κάθε φορά, οι πόρτες θα ανοίξουν, όπως κάθε φορά... θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε πιρουέτες. Δεν έχεις κάποιο υπολογισμό να τριπλοτσεκάρεις;» «Ωραίοι τρόποι» έκανε αποδοκιμαστικά η Γαία – όσο αποδοκιμαστικά μπορούσε να ακουστεί η μελωδική της φωνή. «Και το ποτό σας, κύριε, βρίσκεται στο ταβάνι. Να είστε πιο προσεκτικός.» Ο Άλεφ αναστέναξε. «Μας άκουγε τόσην ώρα;» έκανε ο Μου σκεπτικός. «Ναι αλλά μην ανησυχείς. Οι βοηθοί είναι στην ουσία κουφοί όσον αφορά το μυστικό. Ο πατέρας μου επινόησε αυτό το κομμάτι της σύνθεσής τους, μετά το φιάσκο της προηγούμενης γενιάς δυνητικών... παρ’ όλο την απόλυτη αφοσίωσή τους στη θέλησή μας για εχεμύθεια, αυτά τα πλάσματα είναι υπερβολικά κουτσομπόλικα μεταξύ τους. Παραλίγο να βγει παραέξω όταν ένας πιτσιρικάς κρυφάκουσε μία συνομιλία μεταξύ τους! Ευτυχώς δεν το πήρε κανείς στα σοβαρά.» Μια καινούρια σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό του Μου. «Δηλαδή... σύμφωνα με αυτά που λες... δεν έχουμε και κάποια διαφορά από τους δυνητικούς.» Ο Άλεφ μόρφασε. «Και βέβαια έχουμε! Είμαστε όντα, με σάρκα και οστά. Μπορεί στην πράξη να φερόμαστε το ίδιο, αλλά εμείς έχουμε οργανική υπόσταση, δεν είμαστε μυαλά στον αέρα! Θα καταλάβεις με αυτά που θα σου δείξω.» Ο ανελκυστήρας ήρθε μαλακά σε στάση. Οι πόρτες του άνοιξαν και οι δύο φίλοι πέταξανμέχρι τον θάλαμο υποδοχής του εργαστηρίου. «Κρεατόσακοι» μονολόγησε η Γαία. «Δεν έχω σάρκα και οστά αλλά εγώ θα μαζεύω τα ποτά απ’ τα ταβάνια. Αχ...» Αναστέναξε με μία φωνή που θα έφερνε και στον πιο σκληρό άνθρωπο αισθήματα συμπόνοιας. Το ποτό απορροφήθηκε από το ταβάνι, ως δια μαγείας. Οι δύο νέοι βγήκανε στο χώρο υποδοχής. Ο Μου φαινόταν συνεπαρμένος, πλέον, με την ιδέα της συνωμοσίας. «...το τρελό είναι, πώς αν είναι όπως μου τα λες, τότε ισχύει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποτίθεται -- » Ο Άλεφ τον σώπασε βάζοντας γρήγορα το χέρι του μπροστά του.Μπροστά τους στεκόταν μία κοπέλα, γύρω στα 30, μελαχρινή, με γυαλιά. Φορούσε τη χαρακτηριστική λευκή ποδιά του εργαστηριακού. Είχε ένα ενοχλημένο βλέμμα. Ο Άλεφ βιάστηκε να κάνει τις συστάσεις. «Μου, από δω η Μεσκνέτ, επικεφαλής του Πειραματικού Ινστιτούτου των Μαιτρ – όταν εγώ απουσιάζω, προφανώς» πρόσθεσε, κλείνοντάς της το μάτι. «Μες, από δω -- » «Ο Μου, άκουσα» έκανε ψυχρά η Μες. «Άλεφ, κοίταζα τα πορίσματα του πειράματος που κάναμε. Ήταν λάθος να σταματήσουμε τον κύκλο στη μέση, οι ενδείξειςδείχνουν ανεβασμένο στρες και καχυποψία.» «Καχυποψία;» έκανε ο Μου, με ένα έπληκτο γέλιο. Η ελαφρύτητα με την οποία αντιμετώπιζε το πείραμα δεν πέρασε απαρατήρητη απ’ τη Μες. «Ναι, καχυποψία. Τί σου έλεγε τόσην ώρα, δε κατάλαβες τίποτα;» Ο εκνευρισμός της αυξήθηκε φανερά όταν είδε τη χαλαρή, σχεδόν ανέμελη έκφραση του νεαρού, καθώς αυτός σήκωσε τους ώμους του. Ο Άλεφ μόρφασε και έβγαλε τη γλώσσα του, δείχνοντας με τον αντίχειρά του προς τα κάτω. «Έλα Μου, πάμε.» Προσπέρασε την επικεφαλής επιστήμονα και κατευθύνθηκε προς τα ενδότερα του εργαστηρίου. Ο Μου ακολούθησε με πλατύ βήμα, χαιρετόντας και ρίχνοντας ένα φαιδρό χαμόγελο προς τη κατεύθυνση της Μες. Αυτή παρέμεινε ανέκφραστη, έως ότου να σιγουρευτεί πως έχουν φύγει και οι δύο. «Σκατόπαιδο, μαλακισμένο» μουρμούρησε. «Άμα διηύθηνα εγώ το μέρος θα είχαμε τελειώσει πρό-περσυ. Κωλόπαιδα!» Κλώτσησε τον τοίχο. «Θες ένα ποτάκι, μον σερί;» ακούστηκε η Γαία. Η Μες γύρισε αδιάφορα, έφτιαξε τα γυαλιά της πάνω στο πρόσωπό της θυμωμένα και έφυγε με βροντιστό βηματισμό. «Αχ...» ξαναβάσταξε το πρόγραμμα κελαϊδιστά, καθώς έκλεινε η πόρτα. «...Στην ουσία, το μεγάλο μου επίτευγμα είναι αυτό εδώ το χάπι.» Εξήγησε ο Άλεφ. Ο Μου κοίταξε μέσα στο μεγάλο δοχείο που κρατούσε ο φίλος του. Στην αρχή νόμιζε πως δεν έβλεπε τίποτα, αλλά μετά συνειδητοποίησε πως στην άκρη υπήρχε ένα μικρό, λευκό χαπάκι. «Αυτό εδώ το πραγματάκι;» «Περίμενες κάτι πιο εντυπωσιακό;» «Κρίνοντας απ’ το δοχείο, σίγουρα.» Ο Άλεφ χαμογέλασε. Έπιασε από έναν πάγκο ένα σταγονόμετρο, ήδη γεμάτο με ένα κίτρινο υγρό. Άφησε το δοχείο στο πάτωμα και έριξε μέσα μία σταγόνα. Αμέσως, με μια απότομη κίνηση, έκλεισε το καπάκι του. Ο Μου περίμενε την έκρηξη. Δεν ήρθε. «Πρέπει να του στερήσεις αμέσως το φως,» εξήγησε ο μικρός Μαιτρ. Σήκωσε το δοχείο και το κούνησε δυνατά. Το ξανάφησε κάτω και το άνοιξε. «Α έτσι! Αυτό μάλιστα!» Στη θέση του χαπιού βρισκόταν ένα μεγάλο, κατακόκκινο, ζουμερό φρούτο. Το μόνο που σε προϊδέαζε για τη τεχνητή του προέλευση, ήταν η τέλεια σφαιρικότητά του. «Αυτό είναι το κλειδί για τη μετάβασή τους στη συνείδηση.»έκανε ο Άλεφ. Κοίταξε κοφτά τη Μες. Καθάρισε τον λαιμό του. «Αυτό εδώ, φίλε μου, τους δίνει ψυχή!» είπε μεγαλεπίβολα. Ο Μου έμεινε για λίγο ανέκφραστος. Άρχισε να χαχανίζει. Η Μεσκνέτ σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε ερευνητικά. Αφού έπνιξε τα γέλια του, ο Μου γύρισε και την κοίταξε στα ίσα. Μετά από μια μικρή σιγή, του είπε «Να σου πω. Εσύ έχεις κάποια ψυχική διαταραχή που αντικαθιστά την έκλπηξη με το γέλιο;» Αυτός χαμογέλασε. Η Μες σκέφτηκε λίγο. «Αυτό,» είπε, «δεν ξεκαθαρίζει τα πράγματα.» «Σταματήστε τα σαλιαρίσματα» επενέβη ο Άλεφ. Η κοπέλα γύρισε την προσοχή της στην οθόνη που κρατούσε στα χέρια της. «Λοιπόν,» συνέχισε ο Μαιτρ. «Ήρθε η ώρα να σου δείξω τα ανθρωπάκια μας! Πλησιάζει, άλλωστε, η ώρα της μετάβασης κύκλου. Είσαι τυχερός, αυτό συμβαίνει μία φορά το μήνα.» «Εκτός από αυτή τη φορά, που ήρθε εις διπλούν μέσα στην ίδια ώρα,» πρόσθεσε ειρωνικά η Μες. «Ιδού!» Ο νεαρός πάτησε θεατρινίστικα έναν διακόπτη, πάνω σε μία κονσόλα. Ακούστηκε ένας βαρύς, μεταλλικός θόρυβος, και ο ένας τοίχος του δωματίου άνοιξε στα δύο. Πίσω του, ο Μου διέκρινε προς έκπληξή του ένα αχανές, πανέμορφο, καταπράσινο τοπίο. «Κι εσείς ζείτε μέσα στα μέταλλα;» του βγήκε αυθόρμητα. Και οι δύο γύρισαν και τον κοιτάξανε περίεργα. Αυτός κούνησε το κεφάλι του. «Και που είναι τα περίφημα ζωάκια;» «Ανθρωπάκια» τον διόρθωσε ο Άλεφ. «Κάτσε να τους δώσω την τροφή τους και θα βγούνε.» Έπιασε το ‘χάπι’ και περπάτησε προς τον ‘κήπο’. Στάθηκε στην είσοδό του. Ο Μου συνειδητοποίησε πως ανάμεσα σ’ αυτούς και το τοπίο βρισκότανε ένα πεδίο Χετ. «Μες», έκανε ο Μαιτρ. «Το ανοίγω... τώρα» είπε αυτή. Ο Άλεφ πέταξε μέσα γρήγορα το χάπι και φώναξε «ΟΚ!». Ακούστηκε ένα σχίσιμο στον αέρα και το πεδίο ήταν ξανά στη θέση του. «Τους διατηρούμε πάντα πλήρως περικυκλωμένους από τουλάχιστον ένα πεδίο,» εξήγησε. «Στο τελικό τους στάδιο είναι ικανοί να μηχανευτούν έναν τρόπο να τρυπήσουν μέχρι και μέταλλο! Εγώ σου λέω, πως έχουν τη δυνατότητα να ξεπεράσουν νοητικά και εμάς τους ίδιους,» πρόσθεσε περήφανα. Η Μες κοίταξε προς το ταβάνι με φανερή αποδοκιμασία. «Να ‘τα τα παιδιά μου! Έρχονται!» Μέσα από τα κλαδιά κάποιων θάμνων και μερικών δέντρων, ξεπρόβαλαν τα πλασματάκια. Από τον Μου ξέφυγε ένα έκλπηκτο αναφωνητό. «Γιατί είναι όλα τόσο μικρά;» Ο Άλεφ γύρισε στο φίλο του ενοχλημένος. «Δεν είναι μικρά, εσύ είσαι μεγάλος!» του πέταξε. «Πάντως δε μου φαίνονται και τόσο έξυπνα...» «Κοίτα, δε μπορείς να τα συγκρίνεις με μας. Η νοημοσύνη μας οφείλεται και στην επίκτητη γνώση, όπου περνά από γενιά σε γενιά. Δώστους μερικές εκατονταετίες...» «Ζούνε λιγότερο από αιώνα;» έιπε σκεπτικός ο Μου. «Μου φαίνονται όλο και περισσότερο σα ζώα...» Ο Άλεφ δε φαινόταν ικανοποιημένος με την αντίδραση του φίλου του. Η Μες χαμογέλαγε χαιρέκακα. «Άκου, τα ανθρωπάκια μου είναι σε θέση να καταλάβουν πολλά πράγματα, σίγουρα πράγματα που ζώα δε θα μπορούσαν. Βασικά μαθηματικά, ας πούμε. Έχουν αίσθηση του χιούμορ. Δεν είναι άμεσα εμφανές... αλλά καταλαβαίνεις τί σημαίνει αυτό; Ξεκλείδωσα το νόημά τους, Μου! Το ότι δημιούργησα αυτά τα όντα, δεν είναι παρά μόνο η απόδειξη του ότι ξεκλείδωσα τους μηχανισμούς του μυαλού μας!» Ο Μου κοιτούσε το φίλο του με ένα ανέκπληκτο βλέμμα. Ο μικρός Μαιτρ δε επρόκειτο να το αφήσει να περάσει. «Στην ουσία τί παίζει, τα πιθηκάκια αρχικά είναι πολύ καλά στο να επικοινωνούν τις γνώσεις τους μεταξύ τους... εκεί βρίσκεται η βάση, στη γλώσσα -- » Ξαφνικά τα φώτα έπεσαν για μια στιγμή και ξανάναψαν. Ο Άλεφ και η Μες σήκωσαν τα κεφάλια τους προς το ταβάνι. «Κακό αυτό» μονολόγησε η Μες. «Κυρίες και Κύριοι του ερευνητικού σταθμού...» ακούστηκε μία φωνή. Είχε μια περίεργη χροιά, σα να κρατούσε επίσημο τόνο επιτηδευμένα, κοροϊδευτικά. «Ακούστε με προσεχτικά. Απ’ ότι βλέπω στις οθόνες μου, το καλώδιο που μας κρατούσε αγκυρωμένους στη Γη, έχει αφεθεί ελεύθερο. Θα σας αφήσω λίγο να συνειδητοποιήσετε τί είπα μόλις.» Ακολούθησε μία σιωπή κάμποσων δευτερολέπτων. «Λοιπόν, χάρηκα για τη γνωριμία, αλλά βασικά τί χάρηκα; Εγώ ήθελα να γίνω πιλότος. Στα διάλα να πάτε όλοι σας!» Ο Άλεφ, ο Μου και η Μεσκνέτ κοιτάχτηκαν ανήσυχα. Άρχισε να ακούγεται ένας μακρόσυρτος συναγερμός. Τα φώτα τρεμόπαιξαν. Πίσω από την πόρτα του διαδρόμου ακούγονταν πανικοβλημένες φωνές και κινήσεις. «Το μυστικό» μουρμούρησε χαμηλόφωνα ο Άλεφ. «Είναι διατεθημένοι να φτάσουν σε τέτοια άκρα;...» «Ε...» έκανε ο Μου. «Τί συμβαίνει;» Δεν έλαβε απάντηση. «Εε!» Φώναξε. «Ξυπνάτε! Τί θα απογίνουμε;!» «Θα εκσφενδονιστούμε στο διάστημα,» είπε ο Άλεφ. Για λίγο το πρόσωπό του έλαμψε. «Αν και αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει ακαριαία...» «Βρισκόμαστε σε τροχιά γύρω από τη Γη» είπε έκπληκτη η Μες. Κοιτούσε την οθόνη που κρατούσε στα χέρια της. «Όχι...» είπε, καθώς η καρδιά της βούλιαξε. «Δεν είμαστε σε τροχιά. Πέφτουμε ραγδαία.» Σωριάστηκε σε μια καρέκλα. «Η περιστροφή συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό, γι αυτό δεν έχουμε νιώσει την αλλαγή στη βαρύτητα...» «Τι; Τι;» έσκουζε ο Μου. «Πώς είναι δυνατόν;» ρώτησε ο Άλεφ. «Τί σε νοιάζει;» είπε απότομα η Μες. «Μάλλον η περιστροφή μας ήταν αρκετά δυνατή για να μας κρατήσει πιο σταθερούς απ’ όσο υπολογίζαμε. Ή ο Θεός αποφάσισε να μας παίξει μία τελευταία φάρσα. Διάλεξε ό,τι θες, σε λίγο θα συντριβούμε και θα πεθάνουμε όλοι μας, ούτως ή άλλως.» Ο νεαρός επιστήμονας έτρεξε εμπρός από μία κονσόλα. Έριξε κάποιους διακόπτες, πάτησε κάποια κουμπιά. «Δε μπορούμε να παράγουμε αρκετά μεγάλο πεδίο για να καλύψουμε ολόκληρο το σταθμό επαρκώς...» «Τί μας λες, ιδιοφυία» του πέταξε η κοπέλα. «Εγώ τα έλεγα, έπρεπε να είχαμε εγκαταστήσει τον δεύτερο αντιδραστήρα...» Σταμάτησε. Για μια στιγμή οι δύο επιστήμονες αντάλλαξαν απόκοσμα βλέμματα. Ο Μου έστρεψε τα - σχεδόν ρυθμικά πλέον - ‘τί’ του προς την κατεύθυνσή τους. «Αν συντριβούμε... θα συντριβεί και ο αντιδραστήρας...» είπα αργά ο Άλεφ. «Πόσο χρόνο έχουμε;» Η Μες είχε ξυπνήσει και έκανε μανιωδώς υπολογισμούς στην οθόνη της. «Έχουμε ακόμα επτά λεπτά. Οι επικοινωνίες έχουν πέσει.» «Ρεεεεεε!» ξεφώνησε ο Μου. «Σκάσε επιτέλους!» Η Μες τον χτύπησε στο κεφάλι. «Άμα συγκεντρώσουμε όλη την ενέργεια σε πολλαπλά πεδία μόνο γύρω απ’ τον αντιδραστήρα;» είπε προς στον Άλεφ. «Δε γίνεται,» απάντησε ο Μαιτρ. «Δεν έχει τις απαραίτητες υποδομές. Και να τις είχε, δε θα κρατούσαν τόσο κοντά στην πηγή. Το μόνο μέρος που σηκώνει τόσα πολλαπλά πεδία...» Κοίταξε προς τον κήπο των πιθηκανθρώπων. Μέσα επικρατούσε μία περίεργη γαλήνη, που τον έκανε να νιώθει πώς όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο. Τα πλάσματα πρέπει να είχαν γυρίσει απ’ όπου είχαν έρθει, γιατί δεν βρισκόντουσαν πουθενά. «Μπείτε μέσα,» είπε βιαστικά. «Θα κατεβάσω το πεδίο...» Η Μες φαινόταν να ακολουθεί τις σκέψεις του νεαρού. «Δηλαδή...» «Ναι» είπε ο Άλεφ. «Φοβάμαι πώς σας χαιρετώ. Να προσέχετε...» σταμάτησε να μιλάει. Στην πραγματικότητα, δεν είχε ιδέα τί θα αντιμετώπιζαν μόλις τα πράγματα καταλάγιαζαν. Λυπότανε που έμενε πίσω, αλλά κάποιος έπρεπε να το κάνει και είχε αποφασίσει πως θα ήταν αυτός. Τί να κάνει, άλλωστε, σε έναν κόσμο χωρίς τις αγαπημένες του επιστήμες;... προς έκλπηξή του, συνειδητοποίησε πώς δάκρυζε. Τουλάχιστον, σκέφτηκε, θα πάρω μαζί μου τους δολοφόνους μου... άραγε έχουν καταλάβει τί έκαναν; Ο Μου τα είχε χαμένα. «Πάμε στους πιθήκους;» ρώτησε χαζά. «Πάμε» είπε η Μες κοφτά και τον πήρε από το χέρι. «Κλαις;» ρώτησε άχαρα ο νέος. «Μη μιλάς» ήρθε η άμεση απάντηση. Περάσανε το κατώφλι του τοίχου και μπήκανε στην πρασινάδα. Το χορτάρι μύριζε έντονα και κάπου ακουγόταν ένα πουλί να κελαηδά. Πίσω τους ακούστηκε ο ήχος του πεδίου που ξανάναβε. Γυρίσανε να κοιτάνε τον Άλεφ, ο οποίος χειριζότανε με απίστευτη σβελτάδα την κονσόλα. Η Μες σπάραζε στο κλάμα. «Θυσιάζεται για να μας σώσει;» «Ναι...» «Θα μου εξηγήσεις τί γίνεται ακριβώς -- » Ξαφνικά τα πάντα γύρω τους σκοτείνιασαν. Ακολούθησε μία εκθαμβωτική λάμψη. Αναταραχθήκανε βίαια. Ένα σωρό κραυγές γέμισαν το χώρο και μετά, σιωπή. Ο Μου ξύπνησε από το φως του ήλιου. Για μια στιγμή σκέφτηκε να ξαναπέσει για ύπνο... μετά πετάχτηκε σαν ελατήριο. «Μες! Μες!» «Εδώ είμαι.» Γύρισε και την είδε να κάθεται πάνω σ’ έναν πεσμένο κορμό δέντρου. Γύρω της ήταν τα πιθηκάκια, τα οποία χόρευαν και έβγαζαν άναρθρους ήχους. Αυτή τα κοίταζε με ένα κενό βλέμα. Έμοιαζε σαν μια κουρασμένη μητέρα με πολλά μικρά καλικατζαράκια για παιδιά. «Τί έγινε;» «Συντριβήκαμε. Μας έσωσαν τα πεδία Χετ. Βρισκόμαστε στη Γη.» Ο Μου κοίταξε γύρω του. Ο τεχνητός κήπος φαινόταν σχεδόν άθικτος. Πέρα από αυτόν, στον ορίζοντα... «Πέσαμε σε έρημο;» ρώτησε. «Όχι. Πρέπει να έχουμε πέσει κάπου στην ήπειρο της Αμερικής...» «Τότε, πού είναι οι πόλεις...;» Η Μες έβαλε τα κλάματα. Ο νεαρός κάθησε να την κοιτά για λίγο αποσβολωμένος. Μετά έτρεξε να την αγκαλιάσει. Τον αγκάλιασε κι αυτή σφιχτά. «Μόνο εμείς μείναμε! Μόνο εμείς μείναμε!» φώναζε ανάμεσα στους σπαραγμούς της. «Σσς...» προσπαθούσε να την ηρεμήσει ο Μου. Αυτό συνέχισε για κάμποσα λεπτά. Ακόμα και μετά το κλάμα, παραμείνανε αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα. «Τί θα κάνουμε τώρα;» ρώτησε τελικά η Μες. «Θα πεθάνουμε της πείνας;» «Όχι, ο κήπος αποτελεί πλήρη βιόσφαιρα από μόνος του... έχουμε φρούτα, καρπούς. Μέχρι και ζώα αν θέλουμε να κυνηγήσουμε.» «Μπορούμε να βγούμε απ’ το πεδίο;» «Με τίποτα. Ακόμα κι αν καταφέρναμε να το ρίξουμε κάπως, έξω απο δω η ατμόσφαιρα είναι κατεστραμμένη. Θα πεθαίναμε.» «Και θα κρατήσει;» «Για τουλάχιστον μισή χιλιετία. Μέχρι τότε τα πράγματα θα έχουν αποκατασταθεί. Χωρίς τα νοσοκομεία μας, όμως, εμείς δε θα διαρκέσουμε ούτε ένα διακοσάρι χρόνια...» Κοίταξε τα πλασματάκια. «Τουλάχιστον έχουμε παρέα.» «Είμαστε κι εμείς εδώ,» ακούστηκε από τον ουρανό η φωνή της Γαίας. Ξαφνιασμένοι, οι δύο επιζώντες γύρισαν γύρω τους. «Ποιοι εσείς;» ρώτησε ο Μου. «Είναι μαζί μου ο Ζεύς, ο Ουρανός... και όλοι οι βοηθοί που επέλεξαν να ζήσουν. Είμαστε στο πεδίο.» Πάνω στο διάφανο τείχος που τους περιέβαλε, εμφανίστηκαν κάμποσες μορφές. Έμοιαζαν με ανθρώπους, αλλά ήταν μικροκαμωμένες σαν τα πιθηκάκια. Ήταν ντυμένες με περίεργα και παρδαλά υφάσματα. «Η παρέα μας πληθαίνει,» προσπάθησε να ελαφρύνει την κατάσταση ο Μου. Κοίταξε τη Μες στα μάτια. Ξαφνικά ένιωσε μία ανεξήγητη ζωηράδα. «Δε θα ενδώσουμε. Θα επικρατήσουμε. Θα διατηρήσουμε όσα κομμάτια του πολιτισμού μπορούμε. Θα μάθουμε τα πιθηκάκια, θα τα κάνουμε αντάξιά μας. Δε θα ενδώσουμε,» επανέλαβε, τόσο προς την Μες όσο και προς τον εαυτό του. Αυτή κούνησε το κεφάλι καταφατικά, αλλά ξαναέβαλε τα κλάμματα. «Σσς... μη κλαις... σε παρακαλώ...» Οι βοηθοί στεκόντουσαν και κοιτούσαν αμίλητοι. «Έλα, να δούμε τί θα κάνουμε για σπίτι.» «Δε χρειαζόμαστε... δε θα βρέξει, δε θα φυσήξει... το κλίμα διατηρείται ιδανικό...» «Δεν έχει σημασία. Δεν είμαστε ζώα.» Γύρισε προς τους βοηθούς. «Μπορείτε να με βοηθήσετε να φτιάξω κάτι για να περάσουμε το βράδι;» Αυτοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. «Μπορούμε να σου δώσουμε οδηγίες.» «Τέλεια. Δώστε μου.» Εκατό χρόνια αργότερα, αποκαλούσαν τη σφαίρα ύπαρξής τους, Εδέμ. Στην δικιά τους γλώσσα, αυτό σήμαινε ‘βασιλικά ανάκτορα’. Edited July 23, 2014 by Mesmer Αλλαγές από συγγραφέα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted July 21, 2014 Share Posted July 21, 2014 Ενδιαφέρουσα ιστορία. Μ' άρεσε που δεν ψυλλιάστηκα το προς τα πού πήγαινε (άσχετα αν το Άλεφ θα έπρεπε να μου είχε δώσει κάποιο στοιχείο) Αρκετά πετυχημένος ο τρόπος που έδωσες όλη την επιστημονική φιλοσοφία πίσω από την ανακάλυψη που είχε γίνει και το πώς τη συνδέεις στο τέλος με αυτό που έχει απομείνει. Αυτές οι επιστημονικής ψευτοορολογίες μού αρέσουν, όταν δεν φορτώνουν πολύ το κείμενο, κι εδώ εσύ το κάνεις άνετα, δίνοντας μια ανάλφρη ατμόσφαιρα στην ιστορία σου. Επίσης, στηρίζεις πολύ καλά την ιστορία σου πάνω σ' αυτήν την ιδέα. Μάλλον δεν ήταν και τόσο πολύ απαραίτητη η αλλαγή στην οπτική γωνία του Μου. Οι υπόλοιπες, του φρουρού, της Μες και των ΤΝ, αν μπαίνουν για να μας εισάγουν τους νέους χαρακτήρες, το κάνουν κάπως σφηνωτά. Καλωσόρισες στις Βιβλιοθήκες του φόρουμ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
arjunk Posted July 21, 2014 Author Share Posted July 21, 2014 Ενδιαφέρουσα ιστορία. Μ' άρεσε που δεν ψυλλιάστηκα το προς τα πού πήγαινε (άσχετα αν το Άλεφ θα έπρεπε να μου είχε δώσει κάποιο στοιχείο) Αρκετά πετυχημένος ο τρόπος που έδωσες όλη την επιστημονική φιλοσοφία πίσω από την ανακάλυψη που είχε γίνει και το πώς τη συνδέεις στο τέλος με αυτό που έχει απομείνει. Αυτές οι επιστημονικής ψευτοορολογίες μού αρέσουν, όταν δεν φορτώνουν πολύ το κείμενο, κι εδώ εσύ το κάνεις άνετα, δίνοντας μια ανάλφρη ατμόσφαιρα στην ιστορία σου. Επίσης, στηρίζεις πολύ καλά την ιστορία σου πάνω σ' αυτήν την ιδέα. Μάλλον δεν ήταν και τόσο πολύ απαραίτητη η αλλαγή στην οπτική γωνία του Μου. Οι υπόλοιπες, του φρουρού, της Μες και των ΤΝ, αν μπαίνουν για να μας εισάγουν τους νέους χαρακτήρες, το κάνουν κάπως σφηνωτά. Καλωσόρισες στις Βιβλιοθήκες του φόρουμ. Χαίρομαι που έπιασες αυτό με το όνομα του Άλεφ! Γενικότερα έχω πρόβλημα με τα ονόματα, οπότε είχα την ιδέα να τα κάνω όλα κάτι που θα μπορούσε να έχει 'ξεμείνει' στον τωρινό πολιτισμό, όπως αρχαία γράμματα αλφαβήτου (τα ονόματα των Μαιτρ, πχ Χετ είναι 'φράχτης', Λάμεντ 'ρόπαλο' κλπ), αρχαιο-ελληνικών θεών (ΤΝ) και Αιγύπτιων (Μεσκνέτ είναι μία μητρική θεότητα, Βησά μία θεότητα-φρουρός). Το μόνο που δεν έχει κάποια υποβόσκουσα αντιστοιχία είναι του Μου, που νομίζω είναι μία αρχαία μυθική πόλη, χωρίς να είμαι σίγουρος. Επίσης χαίρομαι που έπιασες το 'τουίστ', η πιο συχνή κριτική ήταν το ότι δε φαίνεται αρκετά. Αυτό που λες για τις οπτικές γωνίες, είναι ένα πρόβλημα. Κι εγώ το κατάλαβα ενώ το έγραφα, πως κάνω συχνές εναλλαγές που δεν εμβαθύνουν αρκετά ώστε να γίνονται με άνεση. Προσπαθώ να προσθέσω λεπτομέρειες όπου βρω (σκέψου το κομμάτι του Βησά ήταν χωρίς τις σκέψεις του για τη Γη και την τεχνητή πόλη *γκουχ*Ατλαντίδα*γκουχ*, αλλά πάλι βγήκε μικρό). Στην ουσία τις εναλλαγές τις κάνω για να προχωρήσει η ιστορία και όχι τόσο για να παρουσιάσω τους χαρακτήρες, αλλά εάν βγαίνουν υπερβολικά επιφανειακοί είναι πρόβλημα. Θα προσπαθήσω να συμπεριλάβω κάποια πράγματα απ' το background τους. Ευχαριστώ για την απάντησή σου και καλώς σας βρήκα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
arjunk Posted July 23, 2014 Author Share Posted July 23, 2014 Σόρι για το διπλό ποστ, αλλά δε βρίσκω το edit Έκανα μία προσπάθεια να αφαιρέσω τις άλλες οπτικές. Ποστάρω την ιστορία εδώ, αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει ως προς το πώς να ανανεώσω το ορίτζιναλ... ΆλεφΜου-πόιντ.docx Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted July 23, 2014 Share Posted July 23, 2014 Σόρι για το διπλό ποστ, αλλά δε βρίσκω το edit Έκανα μία προσπάθεια να αφαιρέσω τις άλλες οπτικές. Ποστάρω την ιστορία εδώ, αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει ως προς το πώς να ανανεώσω το ορίτζιναλ... ΆλεφΜου-πόιντ.docx Μπορείς να κάνεις edit σε κάποιο post σου μέχρι μια-δυο ώρες (κι εγώ δεν θυμάμαι ακριβώς ) μετά τη δημοσίευση του post. Από εκεί μετά, όταν θες να κάνεις κάποια αλλαγή, κάνεις Report (θα βρεις το κουμπί κάτω δεξιά σε κάθε post) στο αντίστοιχο topic-post, ζητάς αυτό που θέλεις και κάποιος υπεύθυνος moderator θα επικοινωνήσει μαζί σου. Κάνω εγώ τις αλλαγές που ζήτησες. Πάντως, μπράβο που ασχολήθηκες τόσο άμεσα με το κείμενό σου. Ελπίζω να βρω χρόνο να το ρίξω μια ματιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
arjunk Posted July 23, 2014 Author Share Posted July 23, 2014 Σόρι για το διπλό ποστ, αλλά δε βρίσκω το edit Έκανα μία προσπάθεια να αφαιρέσω τις άλλες οπτικές. Ποστάρω την ιστορία εδώ, αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει ως προς το πώς να ανανεώσω το ορίτζιναλ... ΆλεφΜου-πόιντ.docx Μπορείς να κάνεις edit σε κάποιο post σου μέχρι μια-δυο ώρες (κι εγώ δεν θυμάμαι ακριβώς ) μετά τη δημοσίευση του post. Από εκεί μετά, όταν θες να κάνεις κάποια αλλαγή, κάνεις Report (θα βρεις το κουμπί κάτω δεξιά σε κάθε post) στο αντίστοιχο topic-post, ζητάς αυτό που θέλεις και κάποιος υπεύθυνος moderator θα επικοινωνήσει μαζί σου. Κάνω εγώ τις αλλαγές που ζήτησες. Πάντως, μπράβο που ασχολήθηκες τόσο άμεσα με το κείμενό σου. Ελπίζω να βρω χρόνο να το ρίξω μια ματιά. Thanks! Η δουλειά δεν ήταν τόσο δύσκολη, καθώς πρόσθεσα ελάχιστα πράγματα και αφαίρεσα πολλά Στη ουσία βγήκε ο Βησά, οι ΤΝ και η εισαγωγή της Μες και μπήκαν μικρο-αλλαγές για consistency. Το πρόβλημα είναι πως το χω διαβάσει τόσες φορές που δε μπορώ να καταλάβω αν η ιστορία βγάζει πλέον νόημα! Για να δουμε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.