R. Frederick Hamilton - Αντικλείδι

[BladeRunner]

Είπα να φτιάξω ένα τόπικ για το σκληρό και βρόμικο βιβλιαράκι τρόμου του νεαρού Αυστραλιανού συγγραφέα, Φρέντερικ Χάμιλτον, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2012 από τις εκδόσεις Λογείον, σε μετάφραση Βάγιας Ψευτάκη. Το βιβλίο αποτελείται από μια μεγαλούτσικη νουβέλα με τον τίτλο "Αντικλείδι", ένα μεγάλο διήγημα με τον τίτλο "Οι Σκηνοθέτες" και ένα μικρότερο διήγημα με τον τίτλο "Συγγραφική ένδεια". 

 

Όσον αφορά την νουβέλα, έχουμε να κάνουμε μ'έναν ανώμαλο σαδιστή τύπο που μετακομίζει σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων, με μοναδικά αντικείμενα στον σάκο του τα αγαπημένα εργαλεία της δουλειάς και τα χάπια του που υποτίθεται ότι θα γιατρέψουν τα "οράματά" του για το Κόκκινο Δωμάτιο. Αμ δε, όμως, ο τύπος είναι πραγματικά άρρωστος, τον παίζει όλη μέρα και σκέφτεται αυτά που έκανε στο παρελθόν και, βλέποντας καθημερινά την όμορφη γειτόνισσα στο διπλανό διαμέρισμα, σκέφτεται πως με την σειρά της θα γίνει το επόμενο θύμα του. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά... Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου άρεσε. Η γραφή δεν είχε κάτι το ξεχωριστό, αλλά μου φάνηκε καλή και ευκολοδιάβαστη, βοήθησε στην γρήγορη ανάγνωση. Η πλοκή όπως θα περίμενε κανείς ήταν αρκετά απλή και μονότονη θα έλεγα, με το σπλάτερ της και τις άρρωστες στιγμές της, με μια γαμάτη έκπληξη προς το τέλος όμως. Πραγματικά το ευχαριστήθηκα το τέλος και σίγουρα δεν το περίμενα. Από κει και πέρα οι χαρακτήρες μου φάνηκαν εντάξει, σχετικά ενδιαφέροντες, χωρίς ιδιαίτερο βάθος πάντως. Σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα ούτε για όλα τα στομάχια, μπορεί ν'αργεί να πάρει μπρος αλλά υπάρχουν πολλές σκηνές και περιγραφές με σαδισμό και αίμα.

 

Η παραπάνω νουβέλα ήταν το κυρίως πιάτο και το πιο χορταστικό. 

 

Το πρώτο διήγημα, "Οι Σκηνοθέτες", περίπου είκοσι σελίδων, σχετικά δυνατό με κεντρικό θέμα τον βασανισμό ανηλίκων από ανήλικους, είχε το ενδιαφέρον του και τις σκληρές στιγμές του, όμως καμία σχέση με την νουβέλα. Σίγουρα πάντως ευκολοδιάβαστο και σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι μου άρεσε.

 

Τέλος, το τρίτο διήγημα, με τον τίτλο "Συγγραφική ένδεια", έκτασης περίπου δέκα σελίδων, ήταν θα έλεγα αρκετά περίεργο και σχετικά πρωτότυπο. Πιο ελαφρύ από τις προηγούμενες δυο ιστορίες όσον αφορά την βία και το σπλάτερ, αλλά συνάμα αρκετά άρρωστο σαν ιδέα. Σίγουρα μου άρεσε.

 

Επιγραμματικά, έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά βίαιο και βρόμικο βιβλιαράκι τρόμου, που δεν προτείνεται σε όλους για αρκετούς λόγους. Δεν είναι ότι μου αρέσει να διαβάζω ιστορίες με λεπτομερείς σαδισμούς και ανώμαλες έως άρρωστες φαντασιώσεις, αλλά το συγκεκριμένο μου άρεσε. Βοήθησε βέβαια και το τέλος της νουβέλας, αλλά ακόμα και λίγο πριν από αυτό είχα αποφασίσει τον βαθμό. Τέσσερα αστεράκια. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμα και οι φαν του είδους θα μείνουν το ίδιο ευχαριστημένοι, έτσι;

 

7.5/10

Edited July 23, 2014 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Το ζαχάρωνα να το πιάσω καιρό, ύστερα από πολύ ψάξιμο που το βρήκα. Και εδέησα να το κάνω στην άδεια, για να το απολαύσω με την ησυχία μου 

Στη πρώτη που ονοματίζει και την συλλογή, πρωταγωνιστεί ένα πολύ μυστήριο τρένο. Σε τέτοιο όμως βαθμό, που ξεκάθαρα κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καθόλου καλά με το μυαλό του. Αναμενόμενα ενδεχομένως, μιας και οι βάσεις μπήκαν από νωρίς. Στη σπιτική ''θαλπωρή'' που έλαβε στη παιδική του ηλικία. Και όπως και αρκετοί άλλοι, μετουσιώνει τα βιώματα του σε πράξεις. Νοσηρές, αρρωστημένες. Πεδίο δράσης το καινούργιο του σπίτι, εκεί όπου δεν τον ξέρει κανείς. Εύκολο λοιπόν υποψήφιο θύμα, η γοητευτική του γειτόνισσα. Θέλει όμως προσοχή, γιατί τα πράγματα ίσως να μην είναι έτσι όπως δείχνουν! Υποψιάστηκα ως ένα βαθμό την εξέλιξη από σκόρπια hints. Και ήταν δυνατή, πολύ δυνατή. Πραγματικά με ικανοποίησε στο έπακρο.

Όχι τόσο καλή ''Οι σκηνοθέτες''. Αλλά ναι, με τον τρόπο της θα έλεγα ότι ήταν πιο διεστραμμένη, πιο αληθινή. Είναι πάντα τραγικό όταν λαμβάνουν χώρα τέτοιου είδους καταστάσεις. Είναι όμως χίλιες φορές χειρότερο όταν θύτες και θύματα είναι μικρά παιδιά. Το ταμπλό όπου παίζεται το ''παιχνίδι'' αυτομάτως γίνεται πιο εμετικό, εκμηδενίζεται η όποια επίφαση αθωότητας είχε απομείνει. Κατωτέρου επιπέδου πλην όμως ικανοποιητική, το ''Συγγραφική ένδεια''. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν όντως ο τύπος έβγαλε από το μυαλό του όσα έζησε ή όχι, μου φάνηκε κάπως μετέωρο. Ευρηματική πάντως μορφή εκδίκησης. 

Κάθε καινούργιο splatter που διαβάζω, μου επιβεβαιώνει ότι το συγκεκριμένο υποείδος μου αρέσει πολύ. Έχω γεμίσει ένα- δύο κουτιά παπουτσιών, πρέπει να αρχίσω να φορτσάρω. 

Edited December 24, 2024 by Δημήτρης