Ταινίες γουέστερν

[Drunk Elf]

Τι γνώμη έχετε για τα Westerns; Έχετε δει κανένα; Μέχρι πρόσφατα δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα. Είδα τα κλασικά: "Once Upon a Time in the West", "The Good, the Bad and the Ugly", "Unforgiven". Και μου άνοιξε η όρεξη. Έχετε να προτείνετε άλλα;

 

Κορυφαία ατάκα:

Ο σκληρός Charles Bronson/Harmonica έχει μόλις κατέβει από το τρένο και τον περιμένουν τρεις άλλοι σκληροί τύποι. Μετά από λίγη κουβέντα ο Harmonica λέει:

"Δε μου φέρατε άλογο;". Οι τύποι κοιτάνε πίσω, βλέπουν τα τρια άλογά τους και γελάνε. "Μάλλον φέραμε ένα άλογο λιγότερο." Και γελάνε πάλι.

"Φέρατε δυο άλογα παραπάνω." λέει. Οι τύποι μένουν και τους καθαρίζει.

Bring on the Cheese!

[Βάρδος]

Ο σκληρός Charles Bronson/Harmonica έχει μόλις κατέβει από το τρένο και τον περιμένουν τρεις άλλοι σκληροί τύποι. Μετά από λίγη κουβέντα ο Harmonica λέει:

"Δε μου φέρατε άλογο;". Οι τύποι κοιτάνε πίσω, βλέπουν τα τρια άλογά τους και γελάνε. "Μάλλον φέραμε ένα άλογο λιγότερο." Και γελάνε πάλι.

"Φέρατε δυο άλογα παραπάνω." λέει. Οι τύποι μένουν και τους καθαρίζει.

 

Άπαιχτο!

 

 

Πάντως, δε μου πολυαρέσουν τα Γουέστερν. Όσα έχω δει, τουλάχιστον, μ'άφησαν λιγάκι αδιάφορο. Υπάρχουν και κάποια καλά --ονόματα δε θυμάμαι, γιατί συνήθως τα βλέπω από σπόντα' για να μην πούμε και για τη μνήμη μου τώρα --, αλλά τα περισσότερα ανακυκλώνονται γύρω από τα ίδια θέματα, με λίγες πρωτοτυπίες, και με κάνουν να τα βαριέμαι.

[Drunk Elf]

Και εγώ μέχρι τώρα δεν τα πολυσυμπαθούσα αλλά μετά το Once upon a time in the west φτιάχτηκα κάπως και επειδή τα περισσότερα είναι απίστευτο τυρί (μετάφραση πολύ cheesy ) είπα να ρωτήσω για κανένα άλλο καλό.

Σε αυτή τη ταινία ο Bronson με τη φυσαρμόνικά του δίνουν ρέστα. Οι ατάκες είναι απίστευτες.

[Electroscribe]

Το γουέστερν, όπως και το φάνταζυ, είναι ένα είδος με συμβάσεις. Εξάσφαιρα, αγελάδες, σερίφηδες από τη μια. Μάγοι, δράκοι, σπαθιά από την άλλη. Σίγουρα, οι συμβάσεις του φάνταζυ είναι λιγότερο περιορισμένες σε εμβέλεια. Είδες, πάντως, το Kill Bill το οποίο απέτειε φόρο τιμής στα είδη ταινιών με συμβάσεις, ανανεώνοντάς τες (πρόσεξες τη western μουσική στην ιστορία της Ο' Ρεν;)

Η ουσία δεν είναι στη φόρμα που χρησιμοποιείς, αλλάς στο πώς την δίνεις και τι λες με αυτήν (σαν συμβολισμό).

Μερικές πρότάσεις κλασικού τύπου:

 

Pale Rider

High Noon

Silverado

Aces High

 

και κάποιες πιο σκοτεινές, με ήρωες... όχι και τόσο ήρωες (και άπόψεις για την άγρια δύση που δεν είχες φανταστεί)

 

The Wild Bunch

The Unforgiven

OK Coral

El Diablo

 

Υπάρχουν πολύ περισσότερες

[Drunk Elf]

Ευχαριστώ για τις προτάσεις. Θα τους ρίξω μια ματιά με την πρώτη ευκαιρία (αν υπάρχουν στο video club ;) )

[DinoHajiyorgi]

Σύμφωνα με το EmpireOnline.com μπορείτε κι εσείς να γίνετε ειδικοί στα western "σπουδάζοντας" τα σε 10 εύκολες ταινίες:

 

1. High Noon (1952)

 

2. Shane (1953)

 

3. Red River (1948)

 

4. The Searchers (1956)

 

5. Man of the West (1958)

 

6. The Magnificent Seven (1960)

 

7. Once Upon A Time In The West (1968)

 

8. The Wild Bunch (1969)

 

9. Little Big Man (1970)

 

10. Unforgiven (1992)

[dagoncult]

Δεν έχω δει την παλιά (1957), αλλά το remake (2007) του 3:10 to Yuma τα έσπαγε κατά τη γνώμη μου.

 

 

http://en.wikipedia..../Charlie_prince

 

 

Στο πιο μοντέρνο υπάρχουν και οι τρεις ταφές του Μελχιάντες Εστράντα,

καθώς και Η Ώρα Των Όπλων με Ντελ Τόρο και Ράιαν Φελίπε, που θα έλεγα ότι ήταν κάτι ανάμεσα σε μοντέρνο γουέστερν (λιγότερο) και γκανγκστεριλίκι (περισσότερο) δλδ μπόμπα!

 

http://en.wikipedia...._Way_of_the_Gun

[Δημήτρης]

Μου αρέσουν πολύ τα westerns, είναι από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά είδη. Έχω δει αρκετά από κασέτες που βρήκα και αγόρασα σε videoclubs, μιας και η τηλεόραση δεν βάζει πολύ συχνά. Θα ενημερώνω σιγά- σιγά το topic με αυτά που έχω δει. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν είδα:

 

- ''Ριψοκίνδυνος Καβαλάρης'' του Sam Peckinpah. Ο Steve McQueen υποδύεται τον Τζούνιορ Μπόνερ πρώην καουμπόι του ροντέο, που επιστρέφει στο πατρικό του και στους δικούς του που έχει να δει χρόνια. Εκεί πέρα τα πάντα είναι διαλυμένα. Χωρισμένοι γονείς και σπάταλος αδρεφός που ξοδεύει την οικογενειακή περιουσία. Ένα ροντέο που πρόκειται όμως να λάβει χώρα σε λίγες μέρες θα σταθεί η αφορμή για μία καινούργια αρχή. Δεν μου άρεσε γιατί έγερνε πιο πολύ προς το κοινωνικό, και ίσως και να είναι τέτοιο.

 

- ''Κρεμάστε τους Ψηλά'' με τον τιτάνα Clint Eastwood. Ένας φιλήσυχος κάουμπόι δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη μίας παρέας καβαλάρηδων στο ράντσο του. Αφού τον κατηγορήσουν αδίκως για ληστεία και φόνο, τον κρεμάνε. Κάποιος όμως θα τον ελεθευρώσει. Μία συγκυρία της τύχης θα τον χρήσει σερίφη σε μία γειτονική πόλη, και θα του δώσει την ευκαιρία να αναζητήσει τους παρ' ολίγον εκτελεστές του και να πάρει εκδίκηση. Φοβερή η σκηνή της κρεμάλας στην αρχή. Λέγοντας κανείς Clint Eastwood για westerns είναι σαν να λέει Michael Jordan, Maradona, ή Tiger Woods. Ο τύπος είναι ένας από τους αδιαφιλονίκητους βασιλιάδες του είδους, όπως επίσης και αυτός που ακολουθεί.

 

- ''Η Καραμπίνα του Θεού'' με τον τεράστιο Lee Van Cleef. Ένας εθελοντής φρουρός πρώην παπάς, κυνηγά μία συμμορία που σκότωσε έναν άνθρωπο σ' ένα σαλούν. Οι συμμορίτες επιστρέφοντας στην πόλη σκοτώνουν και τον φρουρό. Ένα μικρό αγόρι μάρτυρας στης σφαγής, αναζητώντας εκδίκηση στρέφεται στον δίδυμο αδερφό του αποθανών (είναι ο Cleef σε διπλό ρόλο) ο οποίος ήταν χαμένος για χρόνια. Αυτός θα αναλάβει να καθαρίσει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

 

- ''Young Guns'' με Emilio Estevez και Kiefer Sutherland. Ταινία που πραγματεύεται τον μύθο του Μπίλυ δε Κιντ. Δεν μου άρεσε καθόλου. Είχε μία κωμική χροιά, ενώ εμένα μου αρέσουν τα westerns να είναι σκληρά. Και τους πρωταγωνιστές να μιλούν περισσότερο με τα σιδερικά, παρά με τα στόματα τους. Αυτό είχε πολύ μπλα- μπλα. Προτιμώ σαφώς το ''Billy the Kid'' με τον Val Kilmer με το ίδιο θέμα.

 

 

[Δημήτρης]

Τρία ακόμη westerns που είδα τον περασμένο μήνα:

 

- ''Μονομαχία στον Ήλιο'': Ένας κτηματίας αφού σκοτώσει την γυναίκα του και τον εραστή της, στέλνει την κόρη του σε μακρινούς συγγενείς και παραδίνεται στην αστυνομία. Η όμορφη κόρη του θα αποτελέσει την πέτρα του σκανδάλου για τα δύο αδέρφια του καινούργιου της σπιτικού. Ο πατέρας τους όμως δεν την συμπαθεί γιατί είναι ατίθαση και μιγάδα. Αυτή για να βγει από το αδιέξοδο της θα παντρευτεί έναν άλλο άντρα. Αν και είχε πολύ καλές κριτικές και ήταν πρωτοπόρο για την εποχή του, δεν μου άρεσε. Ίσως γιατί έγερνε πιο πολύ προς το μελό.

 

- ''Ο Καβαλάρης του Θανάτου'' με Lee Van Cleef: Ένα μικρό παιδί γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας του πατέρα του, και του φόνου και βιασμού της μητέρας του και αδερφής του από μία συμμορία. Αρκετά χρόνια αργότερα το παιδί έχει γίνει πλέον άντρας και διψάει για εκδίκηση. Στον δρόμο του θα βρεθεί ένας παράνομος που έχει μόλις αποφυλακιστεί, και ο οποίος έχει επίσης λογαριασμούς με την συμμορία που παλαιότερα τον είχε προδώσει. Ο παράνομος παίρνει υπό την προστασία του τον μικρό και μαζί ξεκινάνε για να πετύχουν τον σκοπό τους.

 

- ''Εκτέλεση: Τετάρτη Πρωί'' με John Wayne: Ένας κτηματίας βλέπει τα δύο παιδιά του να λαμβάνουν μέρος σε μία ληστεία, και να γίνονται άθελα τους θύτες δολοφονίας. Ενώ ξέρει ποιοι είναι οι πραγματικοί δράστες πίσω από αυτό, συλλαμβάνει επιτήδες αθώους ανθρώπους οι οποίοι θα εκτελεστούν σε λίγες μέρες. Και παράλληλα περιμένει να δει αν τα παιδιά του θα πουν την αλήθεια. Αφελέστατη ταινία, σαν να έβλεπα παιδικό ένα πράμα. Δεν πρόκειται να βγάλω συμπέρασμα για τον Wayne μόνο και μόνο από αυτό, αλλά και δύο άλλα έργα του που είδα απλώς δεν βλεπόντουσαν. Έλπίζω να μην ισχυει αυτό για την πλειοψηφία των ταινιών του.

Edited August 22, 2011 by Δημήτρης

[DinoHajiyorgi]

Δεν πρόκειται να βγάλω συμπέρασμα για τον Wayne μόνο και μόνο από αυτό, αλλά και δύο άλλα έργα του που είδα απλώς δεν βλεπόντουσαν. Έλπίζω να μην ισχυει αυτό για την πλειοψηφία των ταινιών του.

Μεγάλη η ιστορία μου με τον John Wayne, και σχετίζεται με τις μνήμες που έχω του πατέρα μου. Από τον καιρό που καθόμουν στα γόνατα του μπαμπά στο σινεμά. Ο ένας ήρωας που με σύστησε ήταν αυτός, ο … Τζον Βάινερ! Έτσι τον έλεγαν τότε οι Τούρκοι. «Πάμε να δούμε Τζον Βάινερ» έλεγε ο μπαμπάς και τρέχαμε στο σινεμά να δούμε τον υπέροχο καουμπόη με το σουέντ γελέκο, το σκούρο μπλε πουκάμισο και το μαντήλι στο λαιμό. Λάτρευα κυρίως τα χρώματα εκείνων των γουέστερν. Τις ασπρόμαυρες ταινίες, κυρίως του σκηνοθέτη John Ford, θα τις γνώριζα αργότερα, στη σχολή κινηματογράφου. Αν θέλεις να δεις καλό western με John Wayne δύο σκηνοθέτες σου δίνουν εγγύηση ποιότητας, ο John Ford και ο Howard Hawks.

 

Κάποιες στάνταρ επιλογές:

 

Stagecoach (1939)

Red River (1948)

She Wore a Yellow Ribbon (1949)

The Searchers (1956)

Rio Bravo (1959)

The Horse Soldiers (1959)

Alamo (1960)

The Man Who Shot Liberty Valance (1962)

El Dorado (1966)

The War Wagon (1967)

True Grit (1969)

Rooster Cogburn (1975)

The Shootist (1976)

 

To Rio Bravo και το El Dorado, σκηνοθετημένα και τα δύο από τον Howard Hawks, είναι βασικά το ίδιο σενάριο. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να τα δει κανείς μαζί. Στο πρώτο, τον μεθύστακα φίλο του ήρωα παίζει ο Dean Martin και τον νεαρό πιστολά ο τραγουδιστής Ricky Nelson. Στο δεύτερο, ο μεθύστακας είναι ο Robert Mitchum, και ο πιστολάς (με το κομμένο δίκαννο κανόνι) ο James Caan.

 

Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει μικρό το The War Wagon, πιθανό το πρώτο με John Wayne που είδα, με συμπρωταγωνιστή τον Kirk Douglass.

 

Για το True Grit ο Wayne πήρε το πρώτο Όσκαρ της ζωής του. Το Rooster Cogburn ήταν ένα sequel του True Grit.

 

Και η τελευταία του ταινία ήταν η «μεγάλη του έξοδος». Στο The Shootist παίζει έναν πιστολά που πεθαίνει από καρκίνο, τον καιρό που ο ίδιος ο ηθοποιός πάλευε με αυτή την αρρώστια. Συγκλονιστική η σκηνή του γιατρού (James Stewart) που εξηγάει στον ήρωα τις επιπτώσεις του καρκίνου στον οργανισμό του. Σαν μια σούμα μιας ολόκληρης ζωής, και καριέρας, ο πιστολάς ήρωας προσκαλεί όλους όσους θέλουν να τον σκοτώσουν σε μια τελική, εκρηκτική σύγκρουση.

[Δημήτρης]

Δεν πρόκειται να βγάλω συμπέρασμα για τον Wayne μόνο και μόνο από αυτό, αλλά και δύο άλλα έργα του που είδα απλώς δεν βλεπόντουσαν. Έλπίζω να μην ισχυει αυτό για την πλειοψηφία των ταινιών του.

Μεγάλη η ιστορία μου με τον John Wayne, και σχετίζεται με τις μνήμες που έχω του πατέρα μου. Από τον καιρό που καθόμουν στα γόνατα του μπαμπά στο σινεμά. Ο ένας ήρωας που με σύστησε ήταν αυτός, ο … Τζον Βάινερ! Έτσι τον έλεγαν τότε οι Τούρκοι. «Πάμε να δούμε Τζον Βάινερ» έλεγε ο μπαμπάς και τρέχαμε στο σινεμά να δούμε τον υπέροχο καουμπόη με το σουέντ γελέκο, το σκούρο μπλε πουκάμισο και το μαντήλι στο λαιμό. Λάτρευα κυρίως τα χρώματα εκείνων των γουέστερν. Τις ασπρόμαυρες ταινίες, κυρίως του σκηνοθέτη John Ford, θα τις γνώριζα αργότερα, στη σχολή κινηματογράφου. Αν θέλεις να δεις καλό western με John Wayne δύο σκηνοθέτες σου δίνουν εγγύηση ποιότητας, ο John Ford και ο Howard Hawks.

 

Κάποιες στάνταρ επιλογές:

 

Stagecoach (1939)

Red River (1948)

She Wore a Yellow Ribbon (1949)

The Searchers (1956)

Rio Bravo (1959)

The Horse Soldiers (1959)

Alamo (1960)

The Man Who Shot Liberty Valance (1962)

El Dorado (1966)

The War Wagon (1967)

True Grit (1969)

Rooster Cogburn (1975)

The Shootist (1976)

 

To Rio Bravo και το El Dorado, σκηνοθετημένα και τα δύο από τον Howard Hawks, είναι βασικά το ίδιο σενάριο. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να τα δει κανείς μαζί. Στο πρώτο, τον μεθύστακα φίλο του ήρωα παίζει ο Dean Martin και τον νεαρό πιστολά ο τραγουδιστής Ricky Nelson. Στο δεύτερο, ο μεθύστακας είναι ο Robert Mitchum, και ο πιστολάς (με το κομμένο δίκαννο κανόνι) ο James Caan.

 

Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει μικρό το The War Wagon, πιθανό το πρώτο με John Wayne που είδα, με συμπρωταγωνιστή τον Kirk Douglass.

 

Για το True Grit ο Wayne πήρε το πρώτο Όσκαρ της ζωής του. Το Rooster Cogburn ήταν ένα sequel του True Grit.

 

Και η τελευταία του ταινία ήταν η «μεγάλη του έξοδος». Στο The Shootist παίζει έναν πιστολά που πεθαίνει από καρκίνο, τον καιρό που ο ίδιος ο ηθοποιός πάλευε με αυτή την αρρώστια. Συγκλονιστική η σκηνή του γιατρού (James Stewart) που εξηγάει στον ήρωα τις επιπτώσεις του καρκίνου στον οργανισμό του. Σαν μια σούμα μιας ολόκληρης ζωής, και καριέρας, ο πιστολάς ήρωας προσκαλεί όλους όσους θέλουν να τον σκοτώσουν σε μια τελική, εκρηκτική σύγκρουση.

 

Σ' ευχαριστώ Ντίνο για τις πληροφορίες γιατί τις χρειαζόμουν πραγματικά. Θέλω κάποια στιγμή να δω ένα καλό western (αλλά και έργο γενικά) με τον Wayne γιατί ξέρω πολύ καλά ότι είναι ένας από τους αξιότερους εκπροσώπους του είδους. Θα τα τσεκάρω όπωσδηποτε αν πέσουν στα χέρια μου. Είναι και ένα- δύο ακόμη που είδα στις διακοπές στο εξοχικό, αλλά θα σχολιάσω κάποια άλλη στιγμη. Πρέπει να μου έχει μείνει και ένα τελευταίο που δεν είδα με τον Franco Nero, αλλά δεν θυμάμαι τίτλο.

Edited August 22, 2011 by Δημήτρης

[Nihilio]

O Howard Hawks δεν είναι αυτός που ο John Carpenter τον θεωρεί τεράστια επιρροή του;

 

Επίσης, ένα άλλο σπαγκέτι γουέστερν που είχα δει και μου άρεσε, αν και παραείναι "μαύρο" και χιονισμένο, είναι το The Great Silence, με τον Klaus Kinski να δίνει ρεσιτάλ ως κακός αρχηγός μιας ομάδας κυνηγών επικυρηγμένων που ο μουγκός ήρωας προσπαθεί να εμποδίσει.

[DinoHajiyorgi]

O Howard Hawks δεν είναι αυτός που ο John Carpenter τον θεωρεί τεράστια επιρροή του;

Ρητορική φαντάζομαι η ερώτηση, αλλά ναι, αυτός είναι, σκηνοθέτης και του The Thing From Another World.

 

To Rio Bravo μάλιστα ήταν η έμπνευση για τον Carpenter να γράψει το σενάριο του Attack on Precinct 13.

[Stanley]

Λέμε για γουέστερν και δεν υπάρχει το κορυφαίο όλων;;;Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, με διαφορά. Μαζί με την Οδύσσεια του Κιούμπρικ, η αγαπημένη μου ταινία. 3 ώρες που τις περνάς καθηλωμένος, Λεόνε, Ίστγουντ, Βαν Κλιφ, Γουάλας, Μορικόνε, η σκηνή στο νεκροταφείο( Ecstasy of Gold), η τελική μονομαχία. Κόβω φλέβα για αυτήν την ταινία, κλαίω! Ασύγκριτο.

 

Από εκεί και πέρα: Όλα του Λεόνε, εκτός από το "My Name is Nobody", που είναι πολύ καλό κι αυτό, αλλά όχι εξαιρετικό. ΄Γιατί εξαιρετικό είναι και το Fistful of Dynamite.

 

Unforgiven, High Plains Drifter

 

The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford( λατρεία)

 

Ο Γκραντ δεν μου αρέσει, ούτε ο Φορντ. Άσπρο μαύρο, κακοί ινδιάνοι καλοί σερίφηδες, διδακτισμός.

 

 

 

 

[DinoHajiyorgi]

 

Ένα από τα αγαπημένα μου έργα είναι το ατμοσφαιρικό western The Stalking Moon με πρωταγωνιστές τον Gregory Peck και την Eva Marie Saint. Από την εντύπωση που μου είχε κάνει όταν το είχα δει για πρώτη φορά μικρός, στον κινηματογράφο, μέχρι σήμερα, το βλέπω και ως ένα creature movie.

 

Ο ήρωας είναι ένας ανιχνευτής του ιππικού που αποσύρεται από την ενεργό δράση, και παίρνει μαζί στο ράντσο του μια λευκή γυναίκα που ανακαλύφθηκε σε μια φυλή ινδιάνων, μαζί με τον μιγάδα γιο της. Το κατόπι τους γεμίζει από πτώματα, καθώς τους ακολουθεί ο Σαλβάχε, ένας θρύλος των ινδιάνων, τρόμος για τους λευκούς, πατέρας του αγοριού της λευκής. Όλα οδηγούν σε μια τελική, βίαιη σύγκρουση στις βουνοπλαγιές του ράντσου. Ο Σαλβάχε είναι ένα «φάντασμα» σε όλη την διάρκεια του έργου, δεν τον βλέπεις ποτέ, παρά μόνο τον «νιώθεις», βλέπεις μόνο τα αποτελέσματα των σφαγών του. Και από την στιγμή που εμφανίζεται για την μονομαχία με τον ανιχνευτή ήρωα, η δράση είναι φρενήρης και η κάμερα δεν ξεκουράζεται ούτε δευτερόλεπτο πάνω στα χαρακτηριστικά του. Και με τους τίτλους του τέλους, είναι σίγουρο ότι δεν είδες ποτέ το πρόσωπο του εχθρού.

[Δημήτρης]

Λέμε για γουέστερν και δεν υπάρχει το κορυφαίο όλων;;;Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, με διαφορά. Μαζί με την Οδύσσεια του Κιούμπρικ, η αγαπημένη μου ταινία. 3 ώρες που τις περνάς καθηλωμένος, Λεόνε, Ίστγουντ, Βαν Κλιφ, Γουάλας, Μορικόνε, η σκηνή στο νεκροταφείο( Ecstasy of Gold), η τελική μονομαχία. Κόβω φλέβα για αυτήν την ταινία, κλαίω! Ασύγκριτο.

 

 

Δεν το ανέφερα αυτό γιατί αν και είναι ένα από τα καλύτερα υπέθεσα ότι λίγο- πολύ το ξέρετε όλοι και το έχετε δει.

 

 

Ένα από τα αγαπημένα μου έργα είναι το ατμοσφαιρικό western The Stalking Moon με πρωταγωνιστές τον Gregory Peck και την Eva Marie Saint. Από την εντύπωση που μου είχε κάνει όταν το είχα δει για πρώτη φορά μικρός, στον κινηματογράφο, μέχρι σήμερα, το βλέπω και ως ένα creature movie.

 

Ο ήρωας είναι ένας ανιχνευτής του ιππικού που αποσύρεται από την ενεργό δράση, και παίρνει μαζί στο ράντσο του μια λευκή γυναίκα που ανακαλύφθηκε σε μια φυλή ινδιάνων, μαζί με τον μιγάδα γιο της. Το κατόπι τους γεμίζει από πτώματα, καθώς τους ακολουθεί ο Σαλβάχε, ένας θρύλος των ινδιάνων, τρόμος για τους λευκούς, πατέρας του αγοριού της λευκής. Όλα οδηγούν σε μια τελική, βίαιη σύγκρουση στις βουνοπλαγιές του ράντσου. Ο Σαλβάχε είναι ένα «φάντασμα» σε όλη την διάρκεια του έργου, δεν τον βλέπεις ποτέ, παρά μόνο τον «νιώθεις», βλέπεις μόνο τα αποτελέσματα των σφαγών του. Και από την στιγμή που εμφανίζεται για την μονομαχία με τον ανιχνευτή ήρωα, η δράση είναι φρενήρης και η κάμερα δεν ξεκουράζεται ούτε δευτερόλεπτο πάνω στα χαρακτηριστικά του. Και με τους τίτλους του τέλους, είναι σίγουρο ότι δεν είδες ποτέ το πρόσωπο του εχθρού.

 

Ουάου! Πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή. Μιας και ο Ινδιάνος δεν εμφανίζεται παρά μόνο στο τέλος, πρέπει να είναι ένα έργο που παίζει με τα νεύρα σου. Με την καλή έννοια εννοώ. Είναι σπάνιο αυτό Ντίνο;

[DinoHajiyorgi]

Λέμε για γουέστερν και δεν υπάρχει το κορυφαίο όλων;;;Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, με διαφορά. Μαζί με την Οδύσσεια του Κιούμπρικ, η αγαπημένη μου ταινία. 3 ώρες που τις περνάς καθηλωμένος, Λεόνε, Ίστγουντ, Βαν Κλιφ, Γουάλας, Μορικόνε, η σκηνή στο νεκροταφείο( Ecstasy of Gold), η τελική μονομαχία. Κόβω φλέβα για αυτήν την ταινία, κλαίω! Ασύγκριτο.

Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Δεν παρουσιάζαμε όλα τα αγαπημένα μας γουέστερν Σταν. Τα έπη του Λεόνε/Μορικόνε είναι άλλο, ξεχωριστό και σπέσιαλ κεφάλαιο στη ζωή μου. Οχτάχρονο αγοράκι στα θερινά σινεμά ποτίστικα τον Μπλόντυ, τον Βαν Κλιφ και την απίστευτη μουσική. [Κι έχει προσέξει κανείς την "μουσική χροιά" των πυροβολισμών στα σπαγκέτι γουέστερν;] Άλλη κουβέντα αυτή λοιπόν.

 

Μιας και ο Ινδιάνος δεν εμφανίζεται παρά μόνο στο τέλος, πρέπει να είναι ένα έργο που παίζει με τα νεύρα σου. Με την καλή έννοια εννοώ. Είναι σπάνιο αυτό Ντίνο;

Ποιο είναι σπάνιο; Να βρεις το έργο; Να παίζει το συγκεκριμένο γουέστερν με την αγωνία σου; Να μην δείχνει τον κακό παρά μόνο στο τέλος; Δεν θυμάμαι άλλο περόμοιο γουέστερν φυσικά, και δεν το έχω βρει ακόμα σε dvd για να το αγοράσω. Τελευταία φορά που το είδα, το είχε ολόκληρο, σε συνέχειες, στο youtube.

Edited August 23, 2011 by DinoHajiyorgi

[Δημήτρης]

Μιας και ο Ινδιάνος δεν εμφανίζεται παρά μόνο στο τέλος, πρέπει να είναι ένα έργο που παίζει με τα νεύρα σου. Με την καλή έννοια εννοώ. Είναι σπάνιο αυτό Ντίνο;

Ποιο είναι σπάνιο; Να βρεις το έργο; Να παίζει το συγκεκριμένο γουέστερν με την αγωνία σου; Να μην δείχνει τον κακό παρά μόνο στο τέλος; Δεν θυμάμαι άλλο περόμοιο γουέστερν φυσικά, και δεν το έχω βρει ακόμα σε dvd για να το αγοράσω. Τελευταία φορά που το είδα, το είχε ολόκληρο, σε συνέχειες, στο youtube.

 

Χαχα δίκιο έχεις δεν το διευκρίνησα. Εννοούσα αν είναι σπάνιο το έργο, αν είναι εύκολο να βρεθεί. Θα ρίξω μία ματιά αν υπάρχει εκεί που είπες. Ευχαριστώ.

Edited August 23, 2011 by Δημήτρης

[Dimzar]

Από τα καινούργια το True Grit είναι πολύ καλό. Το κοριτσάκι είναι όλα τα λεφτά. Από τα αγαπημένα μου τα τελευταία χρόνια που δεν έχουν αναφερθεί είναι το Maverick με τον Mel Gibson και Jodie Foster και το Last of the Mohicans με Daniel day Lewis.

 

 

Βέβαια το καλύτερο όλωN των εποχών και ένα από τα 10 καλύτερα μου έργα γενικώς είναι το Good , Bad and the Ugly..... BLONDIEEEEEEEE!

 

http://www.youtube.com/watch?v=qqb2X3zmNB0&feature=related

 

[Δημήτρης]

Δύο westerns που είδα τώρα τελευταία:

 

- ''Hombre'' με Paul Newman: Ο Τζον Ράσελ έχει μοιράσει τα παιδικά του χρόνια ανάμεσα σε Ινδιάνους Απάτσι και σε μία γυναίκα της δικής του φυλής. Σαν ενήλικος προτιμά να ζει στον καταυλισμό με τους Ινδιάνους. Όταν πληροφορείται ότι έχει κληρονομήσει ένα σπίτι στην πόλη, το ανταλλάσει με ένα κοπάδι. Για να γίνει αυτό ταξιδεύει με άμαξα σε άλλη πόλη παρέα με συνταξιδιώτες. Πέφτουν όμως θύμα ληστείας και το σκάνε στην έρημο, μαζί με τα λεφτά που θέλει η συμμορία που τους επιτέθηκε. Και εκεί ο Ράσελ θα δείξει τις ικανότητες του. Μέτρια ταινία, με μερικά όμως πολύ ωραία τοπία από την αμερικάνικη έρημο. Μονάχα η ερμηνεία του Paul Newman σώζει τα προσχήματα. Αλήθεια, τον έχετε φανταστεί ποτέ σας με μαύρα μακριά μαλλιά και κορδέλα να τα συγκρατεί; Εγώ πάντως τον είδα

 

- ''Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα'' με Russell Crowe: Ένας κτηματίας που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και έχει χάσει τον έλεγχο στην οικογένεια του, βλέπει στη σύλληψη ένος διάσημου κακοποιού την ευκαιρία να πατήσει στα πόδια του. Ο σερίφης πληρώνει αδρά για να προσλάβει μισθωτούς που θα συνοδέψουν τον κακοποιό στο ταξίδι με τρένο για το δικαστήριο της Γιούμα. Παράλληλα όμως η συμμορία του προσπαθεί να τον ελευθερώσει, και έτσι η τελική σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. Καλή ιδέα αλλά η εκτέλεση δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω αν το έργο είναι remake. Αν ναι, τότε σαφώς και θα προτιμούσα να είχα δει το παλαιότερο.

Edited September 9, 2011 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Είδα δύο ακόμη westerns με τον Lee Van Cleef:

 

- ''Death Rides a Horse'': Ένα παιδί βλέπει την οικογένεια του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του από μία συμμορία πα- ρανόμων, και μεγαλώνοντας ψάχνει να πάρει εκδίκηση. Στην αναζητήση του θα έχει άλλοτε μαζί του, και άλλοτε απέναντι του έναν πιστολά που επίσης θέλει να εκδικηθεί την συμμορία για τους δικούς του λόγους. Μόνο που φαίνεται να γνωρίζει περι- σσότερα απ' όσα δείχνει, για το προ δεκαπέντε ετών μακελειό, στο ράντσο του αγοριού. Κλασικό έργο με τον Lee Van Cleef στα καλύτερα του. Μόνο που το dvd το οποίο αγόρασα από το Μοναστηράκι, αποδείχτηκε λίγο ελαττωματικό. Στο τελευταί- ο μισάωρο έδειχνε τους υπότιτλους με πέντε λεπτά καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να μεταφράζω στον φίλο μου τι λεγόταν. Κατά τ' άλλα, ήταν πολύ καλό.

 

- ''Ο Καβαλάρης της Καταιγίδας'': Ο Lee Van Cleef υποδύεται έναν σερίφη που μπλέκεται στη διαφωνία μεταξύ δύο οικογε- νειών. Ένας επικυρηγμένος παράνομος, κατηγορείται από την μία οικογένεια ότι σκότωσε τον πατέρα τους, ως αντίποινα για την δολοφονία του δικού του πατέρα. Και ενώ ο παράνομος πιάνεται σε μία πόλη και οι κάτοικοι της είναι έτοιμοι να τον κρε- μάσουν, εμφανίζεται ο σερίφης με μία δική του εκδοχή της αλήθειας. Αυτό δεν μου πολυάρεσε γιατί ήταν λίγο μπερδεμένο και φλύαρο μπορώ να πω. Η ιδέα ήταν ωραία, αλλά δεν μου άρεσε η εκτέλεση. Αλλά ok, έστω και μόνο που έπαιζε ο Cleef, έφτανε και περίσευε Στα συν, η τρομερή μουσική που αργότερα δανείστηκε ο Tarantino για το Kill Bill (στη σκηνή με το anime στο πρώτο μέρος). Νομίζω ότι υπάρχει και με τον τίτλο ''Κεραυνός κάτω από τον Ήλιο'' αλλά δεν είμαι σίγουρος.

Edited April 5, 2012 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, τα γουέστερν που έχω διαβάσει είναι διπλάσια από αυτά που έχω δει! Με λίγα λόγια έχω διαβάσει δεκατέσσερα γουέστερν και έχω δει μόλις... έξι!

 

01. Breakheart Pass. Βασίζεται σε βιβλίο του Άλιστερ Μακλίν, το οποίο διάβασα αφού είδα την ταινία πρώτα, αλλά τι να κάνουμε... Πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Τσαρλς Μπρόνσον και η ταινία είναι πολύ καλή, χωρίς όμως να ενθουσιάζει. Το μεγαλύτερο μέρος έχει λίγο μυστήριο, ενώ η πολύ δράση αρχίζει προς το τέλος. Πάντως μου άρεσε πολύ η όλη ατμόσφαιρα και πολλές σκηνές, και φυσικά ο Μπρόνσον. 7/10

 

02. Django. Με τον Φράνκο Νέρο φυσικά, το αγαπημένο γουέστερν του Ταραντίνο, και μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Σπαγκέτι γουέστερν με διάφορα περίεργα και γαμάτη υπόθεση. Ακόμα θυμάμαι πολλές σκηνές και ευτυχώς την έχω σε DVD για να την βλέπω όποτε θέλω... 7/10

 

03. Appaloosa. Βασίζεται σε βιβλίο του Ρόμπερτ Μπ. Πάρκερ, σκηνοθέτης είναι ο Εντ Χάρις ο οποίος παίζει κιόλας, μαζί με τους Ρενέ Ζελβέγκερ, Τζέρεμι Άιρονς και Βίγκο Μόρτενσεν. Δεν μπορώ να πω ότι είναι και το κλασικό γουέστερν, περισσότερο δράμα είχε και έγκλημα (crime). Πάντως σίγουρα αξίζει μια ματιά, γενικά σαν ταινία. 6/10

 

04. Maverick. Ε, κλασικές αξίες. Σκηνοθέτης είναι ο Ντόνερ, του Φονικού Όπλου. Παίζει ο Μελ Γκίμπσον, που μ'αρέσει σαν ηθοποιός, παίζουν και διάφορες άλλες φάτσες, είναι και η υπόθεση ωραία, έχει και πλάκα, είναι δυνατόν να μην μου αρέσει; 8/10

 

05. The Good, The Bad and The Ugly. Προσκυνώ. Σκηνοθεσία; Τσεκ. Ηθοποιίες; Τσεκ. Μουσική; Τσεκ. Μεγάλη διάρκεια για μεγαλύτερη απόλαυση; Τσεκ. Ό,τι και να πω είναι λίγα, είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες γενικά. Μια φορά την είχε βάλει η τηλεόραση, μαντέψτε τι ώρα: 2:30 το πρωί, για όνομα του Θεού! Οπότε την νοίκιασα σε DVD και ησύχασα.

 

06. 3:10 To Yuma. Το ριμέικ, που έδειξε πρόσφατα η τηλεόραση. Είχα διαβάσει πρόπερσι την ιστορία του Έλμορ Λέοναρντ, πάνω στην οποία βασίζεται η ταινία, που βέβαια έχει πολλά περισσότερα πράγματα, μια και η ιστορία του Λέοναρντ είναι ένα διήγημα 25-30 σελίδων και η ταινία κοντά δυο ώρες. Εξαιρετικά ενδιαφέρον σενάριο, καλή εκτέλεση, αν και πιστεύω ότι θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερη. Γενικά πάντως είναι ένα καλό γουέστερν που δεν μπορεί να συγκριθεί με τα παλιά και κλασικά, αλλά δεν απογοητεύει. 7/10

 

Πάντως έχω κάπου τριάντα γουέστερν στην ταινιοθήκη μου, ανάμεσά τους κάποια πολύ κλασικά (The Wild Bunch, Unforgiven, A Fistful Of Dollars) και πολλά σπαγκέτι και παλπ (κάτι τέτοιο). Να είναι καλά η Real News και ο Ελεύθερος Τύπος. Άντε, αύριο θα δω ένα καλό γουέστερν, αυτό από τα παλιά.

Edited April 5, 2012 by BladeRunner

[wordsmith]

Πρέπει να έχω δει όλα τα έργα όπου παίζει ο Clint Eastwood(λατρεία αξεπέραστη!). Δε θα έλεγα ότι αξίζουν όλα και δεν τα θυμάμαι και όλα. Τα τρία σπαγκέτι του όμως τα έχω δει δεκάδες φορές το καθένα, ειδικά τα For a few Dollars More και The Good, the Bad and the Ugly. Για τον "Καλό, Κακό και Άσχημο" τι να πει κανείς... Για τη μουσική, την απίστευτη ατμόσφαιρα, τις μία και μία φάτσες, τις ατάκες, την έρημο, τις σκηνές με τους βόρειους και τους νότιους στρατιώτες, τις κρεμάλες και το τουφέκι που κόβει το σκοινί... Αλλά ισάξιο(ή σχεδόν) θεωρώ και το "Μονομαχία στο Ελ Πάσο"(aka "For a few dollars more"), το δεύτερο, δηλαδή, από τα τρία σπαγκέτι του Sergio Leone. Μεγάλο συν της ταινίας ο αξεπέραστος Gian Maria Volonte (που ήταν ο πιο νέος από όλους αυτούς και πέθανε και πρώτος, στη Φλώρινα το 1994, που γύριζε ταινία με τον Αγγελόπουλο). Πιο ωραίος από τον Κακό και τον Άσχημο, αλλά φάτσα ληστή παρ'όλα αυτά.

 

 

 

 

Και το πιο

μουσικό κομμάτι του Μορικόνε που έχω ακούσει είναι αυτής της ταινίας.

 

 

Bladerunner: Ε, καλά, αν έβαζε κάτι άλλο η τηλεόραση μέσα στη νύχτα, ποιος θα καθόταν να το δει; Ενώ κάτι τέτοιες ταινίες δεν είναι και πολύ παράλογο να ξενυχτήσεις για να τις δεις.

[BladeRunner]

Να την έβαζαν στις 9. Με σχολή την επόμενη μέρα στις 10 το πρωί, είναι παράλογο. Μα, στη μέση της εβδομάδας, τα ξημερώματα; Δηλαδή έβλεπα την ταινία, μαζί με τις διαφημίσεις, και αμέσως μετά έπαιρνα το ΚΤΕΛ για την σχολή... χωρίς ύπνο. Και μου βάζουν στις 9 κάτι επικές μούφες...

[DinoHajiyorgi]

Όχι τα καλύτερα western αλλά παιδικά φετίχ, με γερή δόση νοσταλγίας:

 

Guns for San Sebastian

 

 

100 Rifles

 

Edited April 6, 2012 by DinoHajiyorgi