SythRetroNaut Posted August 19, 2014 Share Posted August 19, 2014 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Εγώ Είδος:επιστημονική φαντασία Βία; Ναι Σεξ; Ναι Αυτοτελής; Οχι, Πρόλογος Σχόλια: Το Περιεχόμενο θα είναι εικονογραφημένο, οπότε λεπτομέρειες και τρύπες δεν είναι καλυμένες στο κείμενο. Ευχαριστώ για την αναγνωση όπως και να χει. Σκοτάδι. Πέρασα τόσα χρόνια αποφεύγοντας το σαν να ήταν κάποιος δαίμονας που με κυνηγούσε. Με αυτό το σκεπτικό μεγάλωσα και έμαθα να ζω. Όλοι έτσι έμαθαν και ζουν στη νέα γη. Η τεχνολογία μας επιτρέπει να διανύουμε με οχήματα τις ανάλογες αποστάσεις για να μη μας βρει ποτέ το σκοτάδι. Ο πάροχος τις ενεργείας γι’ αυτά τα οχήματα, και κάθε μηχανής που χρειάζεται κάποιος για να επιβιώσι είναι επίσης πάροχος της ίδιας τις ζωής. Ο Άρχοντας όπως λένε μερικοί, αν και εγώ προτιμάω μια άλλη λέξη. Μια λέξη που είχα ακούσει από έναν αιρετικό, μια λέξη που πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει καλύτερα τον άρχοντα μας, ΜΟΝΑΡΧΗΣ. Ο Ήλιος είναι η αρχή και το τέλος τις ημέρας όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Ο Ήλιος λοιπόν, αυτός ο μονάρχης του κόσμου, μας έχει μόνιμους ακολούθους από εποχές που κάνεις δε ξέρει και δεν έχει ακούσει γι’ αυτές. Ο Χρόνος, το πρωτοπαλίκαρο του μονάρχη μας, έχει φροντίσει καλά τι δουλεία του όπως μόνο αυτός ξέρει. Έσβησε απ’ την μνήμη μας σχεδόν κάθε πληροφορία για το παρελθόν, διέγραψε σα να ‘ταν τίποτα την ιστορία, και μας άφησε, σα χαμένα παιδιά, να τριγυρίζουμε από δω και από κει, κάτω απ’ την ποδιά του αφέντη του, του μονάρχη μας. Όμως ακόμα και ένας στυγνός δολοφόνος σαν κι αυτόν άφησε στοιχειά πίσω του. Στοιχειά που όταν κάποιος εμβαθύνει με την σκέψη του, αρχίζει να αμφισβητεί τους νομούς τις ζωής που του είπαν ότι πρέπει να τηρεί. Πλέον βλέπει τον ευγενικό Άρχοντα του σαν Μονάρχη. Αυτά τα στοιχεία ψιθυρίζουν συνεχεία στο πίσω μέρος του εγκέφαλου του, αλλά συνεχίζει να τον ακολουθεί, γιατί φοβάται, και ας πιστεύει ότι κοροϊδεύει τον εαυτό του, και ας νιώθει σαν προδότης έναντι του άρχοντα του. Έτσι λοιπόν με βασανίζουν οι σκέψεις. Βρίσκω βέβαια παρηγοριά, γιατί μοιράζομαι την ίδια κατάρα με τον Έρικ. Ω! ναι, ο Έρικ, ο αδελφός μου εξ’ αίματος. Κάνεις δε μπορεί να ταξιδεύσει μόνος του στη νέα γη, εκτός και αν δε κοιμάται ποτέ.Όλοι ταξιδεύουν σε ομάδες, ή δυάδες, όπως εμείς. Περίπου 2/6 τις γης κοιμάται ο ένας και οδηγεί ο άλλος, έτσι υπολογίζεται ο χρόνος πάνω κάτω, μιας και δε κοιμόμαστε την νύχτα όπως στα αρχαία χρόνια. Ο ύπνος είναι υψίστης σημασίας, τα σώματα μας είναι εξελιγμένα ζωτικά με αποτέλεσμα να χρειάζονται συχνά ξεκούραση. Πάντα έβρισκα περίεργο το ότι την ενέργεια στις μηχανές την δίνει το φως, ενώ ο άνθρωπος βυθίζετε στο σκοτάδι του ύπνου για να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά τα αναλύω ακόμα και τώρα, όπως κάνω τις άλλες μέρες. Τώρα που η σημερινή ημέρα δε ξεκίνησε καθόλου όπως τις άλλες. Ίσως φταίει που με το που ξύπνησα είδα τον Έρικ να ξαπλώνει γεμάτος αίματα στο θαλαμίσκο του, βογκώντας και μουγκρίζοντας βρισιές από τον πόνο. Πιο πολύ όμως νομίζω ότι φταίει αυτό που αντίκρισα μετά, αφού σηκώθηκα, ενώ ο Έρικ κρύφτηκε στην ασφάλεια του Θαλάμου του. Πάτησα σε λάσπη, λάσπη πλασμένη από άμμο και αίμα. Αμέσως τράβηξα το πολεμοχαρές ρεβόλβερ μου, δε χρειαζόταν όμως. Πριν καλά καλά το σηκώσω σε θέση βολής, είδα τα τρία πτώματα που προφανώς άφησε ο Έρικ πίσω του. Δεν ήταν ούτε αυτό που με έκανε να σοκαριστώ και να πνίγω στις προηγούμενες σκέψεις, μιας και ο Έρικ είναι περισσότερο πολεμόχαρης απ’ το ρεβόλβερ. Ο φωτισμός είναι που με σόκαρε. Είχε κόκκινο χρώμα. Σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρισα κάτι που δεν είχα ξαναδεί, κάτι που ήθελα αλλά ποτέ δεν είχα τα κότσια να αντιμετωπίσω: Μπροστά μου τον Ήλιο να βυθίζετε στον ορίζοντα, να πνίγετε ανάμεσα στις βουνοκορφές, πληγωμένος βαριά, λουσμένος με το χρώμα του αίματος, βαθύ κόκκινο, να αποδέχετε την ήττα του απ’ το σκότος. Με δέος βλέπω το σκοτάδι να εξαπλώνετε στη κοιλάδα και με πιάνει ένα ρίγος, κρύο. Πρώτη φορά αισθάνομαι αυτό που λένε κρύο. Η αίσθηση του κίνδυνου αρχίζει να αγριεύει, ο Κοσμοναύτης δε παίρνει μπρος, φυσικά, αφού ο πάροχος του πέθανε μπροστά μου. Ανάβω ένα τσιγάρο, έχω την εντύπωση ότι θα με ζεστάνει. Σήμερα είναι η μέρα που αυτό που αποφεύγει όλη η ανθρωπότητα, νομίζοντας ότι τη καταδιώκει, έπιασε έμενα. Κι όμως δε φοβάμαι, ανέλυσα τις σκέψεις μου όπως κάθε άλλη μέρα. Θα ‘πρεπε να κάνω κάτι, να φτιάξω ένα πρόχειρο οχυρό, να βρω μέρος να κρυφτώ, να κάτσω σε μια πλεονεκτική θέση, αλλά δε με νοιάζει. Πέρασα όλη μου την ζωή με αυτό το μυστήριο για το τι βρίσκετε στο σκότος, μα το μόνο που με τρώει είναι η περίεργα μου. <<ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΕΡΙΚ ΕΔΩ?>>. Ούτε που κατάλαβα ότι το φώναξα κάπως. Αυτός ο παλιομαλάκας: σκότωσε τρία άτομα που πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου, με άφησε στη δύση του ηλίου, μόνο, να αντιμετωπίσω ότι σκατά υπάρχει μες ‘την νύχτα, μιας και κανείς δε ξέρει πραγματικά, ο Κοσμοναύτης δεν λειτουργεί για να το σκάσω επειδή δεν έχει ήλιο. Έχω μόνο 12 σφαίρες συνολικά, μαζί με αυτές στις θαλάμες, τρία τσιγάρα, καμία εξήγηση γιατί ήταν πιο σημαντικό να σκοτώσει τρείς άγνωστους απ’ το να ακολουθήσει τον ήλιο, και αυτός κοιμάτε του καλού καιρού. Γαμώ το κεφάλι του, δεν μπορώ να τον ξυπνήσω γιατί ο ύπνος είναι τεχνητός, είναι σαν να πέφτεις σε κώμα. Έμπλεξα άσχημα. Πετάω το τσιγάρο στη λάσπη, ανάβω αμέσως το επόμενο και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μπορείτε να διαβάσετε το 1ο κεφάλαιο σε αυτό το post. Edited October 9, 2022 by Ghost Προστέθηκε link που παραπέμπει στο 1o κεφάλαιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
arjunk Posted August 19, 2014 Share Posted August 19, 2014 (edited) Μου άρεσε το γεγονός ότι ρέει ωραία και κατανοητά, τουλάχιστον στην αρχή, οπότε σε "πιάνει" ώστε να θες να διαβάσεις παρακάτω. Στο μυαλό μου σχεδιάζει αόριστα ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, ή μια αποικία σε έναν επικίνδυνο πλανήτη (μου ήρθε μια ταινία, όπου κάποιοι έχουν πάθει βλάβη και προσγειώνονται σε έναν πλανήτη όπου κυκλοφορούν αιμοδιψή άλιεν, μόνο όπου υπάρχει σκοτάδι). Η λεπτομέρεια του ρεβόλβερ του δίνει πολύ ωραίες αποχρώσεις western. Κάπου-κάπου ομολογώ πως μπερδεύτηκα. Μπορεί να χρειάζομαι τις εικόνες που λείπουν, αλλά κατ' εμέ ένα κείμενο θα 'πρεπε να μπορεί να στέκει μόνο του. Ας πούμε εδώ: Όλοι ταξιδεύουν σε νομαδες, οι δυαδες οπως εμεις. Μήπως εννοείς "Όλοι ταξιδεύουν σε ομάδες, ή δυάδες, όπως εμείς;" + κάποια παρόμοια, που υποπτεύομαι είναι αντίστοιχα θέματα έκφρασης. Μαζί με κάποια ορθογραφικά, όλα είναι θέμα ενός ξεκαθαρίσματος editing, οπότε συνολικά, καλή δουλειά! ΥΓ η αρχή μου έφερε επίσης στο μυαλό αυτό Edited August 19, 2014 by arjunk 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
rom Posted August 19, 2014 Share Posted August 19, 2014 Καλή, τραβάει. Πάμε για το κεφάλαιο 1 γιατί τον πρόλογο τον φάγαμε και τώρα άνοιξε η όρεξη; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SythRetroNaut Posted August 19, 2014 Author Share Posted August 19, 2014 ευχαριστώ παιδιά, σκοπεύω να κάνω πολλά extras γιατί θέλω να φαίνεται θεατρικό και όχι σαν μυθιστόρημα ακριβώς. εδώ θα postaro μόνο το core. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SythRetroNaut Posted August 25, 2014 Author Share Posted August 25, 2014 παιδιά δε μπορώ να βρω το edit, επίσης πως κάνω το post με σελίδες για να βάλω το πρώτο κεφάλαιο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted August 25, 2014 Share Posted August 25, 2014 παιδιά δε μπορώ να βρω το edit, επίσης πως κάνω το post με σελίδες για να βάλω το πρώτο κεφάλαιο; Για να κάνεις Edit κάνε Report στην ιστορία σου, ζήτα αυτό που θέλεις και κάποιος υπεύθυνος moderator θα επικοινωνήσει μαζί σου. Για να προσθέσεις καινούρια κεφάλαια, μπορείς να κάνεις ένα νέο post στο παρόν topic και να βάλουμε ένα link στο αρχικό post. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SythRetroNaut Posted August 27, 2014 Author Share Posted August 27, 2014 Όνομα Συγγραφέα: ΕγώΕίδος:επιστημονική φαντασίαΒία; ΝαιΣεξ; ΝαιΑυτοτελής; Οχι, 1ο ΚεφάλαιοΣχόλια: Το Περιεχόμενο θα είναι εικονογραφημένο, οπότε λεπτομέρειες και τρύπες δεν είναι καλυμένες στο κείμενο. Ευχαριστώ για την αναγνωση όπως και να χει. Η Έρημος της Δικαιοσύνης Το πόδι μου άρχισε να κουράζεται από τη δύναμη που ασκώ. Κάθε φορά που βρίσκω ευκαιρία ερχομαι σε αυτό το μέρος. Έχει κάτι που με εξιτάρει, μια επιβλητικότητα, κάτι που δε βρίσκεις εύκολα στη Νέα Γη. Νομίζω ότι ισχύει για όλους όσους ζουν και έχουν περάσει από εδώ, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι φοβούνται και το αποφεύγουν, άλλοι βρίσκουν ασφάλεια και αγαλλίαση, κάποιοι πάλι έρχονται αναγκαστικά. Δε μπορώ σίγουρα να σας πω όλες τις κατηγορίες ανθρώπων που περνάνε από εδώ γιατί οι λόγοι που τους φέρνουν είναι πολλοί και πολύπλοκοι, κάποιους είμαι σίγουρος ότι δε μπορώ καν να τους φανταστώ. Εγώ προσωπικά έρχομαι γιατί ψάχνω κάτι. Όχι ότι δε μ’αρέσει και το θέαμα, αλλά ο βασικός λόγος είναι αυτός. Στη Νέα Γη τίποτα δεν είναι σταθερό. Πολλά πράγματα δε θα τα βρεις στο ιδιο μέρος. Όμως αυτή η περιοχή ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ, η Έρημος της Δικαιοσύνης. ..Χμμμ.. ακόμα και το όνομα είναι επιβλητικό. Βρίσκομαι στον Ειρηνικό Ωκεανό. Εδώ που κάποτε βασίλευε η θάλασσα, τώρα βασιλεύει η Έρημος, το θαλασσινό νερό έχει εξατμιστεί. Δε νομίζω οτι όρισαν τυχαία την τοποθεσία της Ερήμου της Δικαιοσύνης στον Ειρηνικό. Σίγουρα κρύβεται λίγη ειρωνία εδώ αλλά είναι αρκετά έξυπνο. Η Έρημος της Δικαιοσύνης συμβάλλει στην Ειρήνη απλά δεν είναι και πολύ ειρηνικός ο τρόπος της. Ως εκεί που βλέπει το μάτι υπάρχουν σταυροί, αμέτρητοι, άλλοι ανάποδοι, άλλοι κανονικοί. Ανάλογα με το πόσο σάπιοι είναι προδίδουν και την ηλικία τους. Σίγουρα κάποιοι βρίσκονται χιλιετίες στο ίδιο μέρος, ίσως από την εποχή πριν από το Νέο Κόσμο ακόμα. Φαίνεται άλλωστε. Αυτός ο τρόπος θανάτωσης, αυτό το σχήμα, βγάζει κάτι το πρωτόγονο. Δεν είναι τυχαίο οτι έχει επιβιώσει μέχρι τώρα πάντως και αύτο είναι περίεργο. Γιατί οι άνθρωποι να κρατήσουν κάτι τόσο βάναυσο σαν τη σταύρωση μέχρι σήμερα; Δε βοηθάει στην εξέλιξη. Έχω υποψίες ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τους σταυρούς, απλά ξεχάστηκε με τα χρόνια και μας έμεινε μόνο το είδωλο του. Τέλος πάντων, πάνω τους μπορείς να διακρίνεις απομεινάρια απο ανθρώπους που πέθαναν παλιά ή και πρόσφατα. Σε άλλους δεν υπάρχει τίποτα πλέον, λες και δεν ανέβηκε ποτέ κανείς. Σε κάποιους έχουν μείνει στάμπες από αίμα που πότισε το ξύλο. Το σκοτάδι ξέρει να μας κοροϊδεύει καλά, δεν έχει αφήσει στοιχεία για το τι κρύβει μέσα του, δε φέρεται σε όλους τους σταυρωμένους με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, μας αφήνει ανίκανους για συμπεράσματα, να κάνουμε υποθέσεις για το τι μπορεί να γίνεται όταν πνίγει τούτη την Έρημο. Έχει γίνει πολύ άβολος ο τρόπος που στέκομαι. Το πόδι μου μούδιασε. Μπορώ να χαλαρώσω λίγο, έχω ώρα ακόμα πριν ξυπνήσει. Η παλάμη μου ξύνετε, έτσι μεταφράζει το σώμα μου το μήνυμα που στέλνει το ένστικτο, έρχονται μπελάδες. Πάντα είχα αυτή την έκτη αίσθηση για το κακό, την απειλή που 8α βρω μπροστά μου και ποτέ, μα ποτέ, δεν έχω κάνει λάθος. θα μπορούσα να πω ότι βλέπω το μέλλον κατά κάποιο τρόπο. Ένα εξαίρετο χάρισμα για άνθρωπο στη Νέα Γη. Ο αδερφός μου ο Μπράιαν από την άλλη έχει κάτι το διαφορετικό, όχι τόσο χάρισμα αλλά κατάρα, είναι αυτό που λέμε Αλαφροΐσκιωτος. Δε το έλεγε σε κανέναν γιατί ντρεπόταν, ήξερε ότι δε θα πιστέψουν τις φαντασίες ενός παιδιού. Όμως ήμασταν πάντα μαζί και ‘γώ καταλάβαινα ότι φέρετε περίεργα, κάτι τον προβλημάτιζε. Πολλές φορές τρόμαζε χωρίς λόγο, με ξυπνούσε με τις φωνές του τα βράδια απ' τους εφιάλτες που 'βλεπε. Έτσι αποφάσισα να του εκμυστηρευτώ το χάρισμα μου, θυμάμαι συγκεκριμένα πως ένιωσε μεγάλη ανακούφιση όταν το άκουσε και ακόμα μεγαλύτερη όταν μου είπε το δικό του. Κάνεις απ' τους δύο δεν ήταν δύσπιστος, καθίσαμε και κάναμε ερωτήσεις ο ένας στον άλλο συντάσσοντας μια τεράστια συζήτηση. Φυσικά αυτό δεν έφτανε για να ηρεμήσει τελείως αλλά του ορκίστηκα ότι πότε δεν διαισθάνθηκα κάτι κακό γύρω μας, αυτό ήταν αλήθεια, όμως δεν ίσχυε για τους γονείς μας. Σημασία έχει έπαψε να φοβάται και όταν δεν ήταν σίγουρος με κοιτούσε, συνεννοούμασταν με τα μάτια, πάντα τον καθησύχαζα. Οι εφιάλτες σταμάτησαν. Πλέον έβλεπε όνειρα, όνειρα που μου τα διηγούνταν με κάθε λεπτομέρεια, και όλα ήταν βασισμένα σε ένα παραμύθι που μας έλεγαν οι γονείς μας. Το όνομα του ήταν η Νέα Ατλαντίδα. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, πάνω κάτω μιλούσε για δύο αγόρια και τις περιπέτειες τους για να βρουν τη Νέα Ατλαντίδα στη Νέα Γη, στο τέλος τη βρίσκουν και έζησαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα. Πολύ βολικό που οι πρωταγωνιστές ήταν δύο αγόρια όπως εμείς. Σαν παιδιά ταυτιστήκαμε ολοκληρωτικά με αυτή την ιστορία, έγινε το παιχνίδι μας. Διαδραματίζαμε τις περιπέτειες των αγοριών υποδυόμενοι ότι είμαστε εμείς και πάντα βρίσκαμε τη χαμένη αυτή πόλη. Οι γονείς μας πέθαναν, εμείς μεγαλώσαμε και καταλάβαμε πώς η Ατλαντίδα είναι απλά ένας μύθος που έλεγαν όλοι στη Νέα Γη, δημιουργώντας έτσι ψεύτικες ελπίδες. Μια πόλη όπου μπορούσες να κατοικήσεις μόνιμα χωρίς να φοβάσαι τη νύχτα. Επίσης αυτό το παραμύθι δε το ήξερε κανείς άλλος, το επινόησαν οι δικοί μας και μεις σαν παιδιά το πιστέψαμε. Θυμάμαι ως ενήλικος πλέον, τριγύριζα σε μια αγορά, έψαχνα να βρω ένα καλό σπαθί. Δοκίμασα πολλά, τίποτα δε μου είχε αρέσει ώσπου είδα έναν περίεργο τύπο. Είχε ένα τεράστιο ζβάιχαντερ ακουμπισμένο μπροστά του, δεν ήταν έμπορος. Το ένα του μάτι ήταν κλειστό συνέχεια με μια τεράστια ουλή που ξεκινούσε λοξά από το μέτωπο του, περνούσε απ' το κλειστό του μάτι και έφτανε μέχρι την αριστερή γωνία στο σαγόνι του. Μελαμψός και φορούσε πάνινα ρούχα στα χρώματα τις ερήμου. Αναμφίβολα πολεμιστής, είχε πολλά όπλα πάνω του μάλλον κυνηγός επικηρυγμένων. Την στιγμή που έφτασα μπροστά του άναψε τσιγάρο και με κοίταξε επιβλητικά με το κατάμαυρο μάτι που του χε απομένει. Εκεί δίπλα έπαιζαν παιδιά και ξεφωνίζανε τραγουδάκια δικιάς τους στιχουργικής για την χαμένη πόλη. Τον ρώτησα αν πουλάει το σπαθί, δεν πήρα απάντηση απλά συνέχισε να με κοιτάει. Τον ξαναρωτάω συνθέτοντας αλλιώς την πρόταση λαμβάνοντας την ίδια απάντηση, ο τύπος άρχισε να με τσαντίζει. Δε γίνετε να μη καταλαβαίνει τη λέω, όλοι την ίδια γλώσσα μιλάμε. Κατάπια το σάλιο μου, δυνάμωσα το τόνο τις φωνής μου και επανέλαβα την ερώτηση. Πήρε μια τζούρα απ' το τσιγάρο συνεχίζοντας να καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου. Αυτό σε συνδυασμό με τα ηλίθια τραγουδάκια των παιδιών με εξόργισε. Γύρισα και ούρλιαξα στα παιδιά <<ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΝΕΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ>>. Αυτά πάγωσαν για μια στιγμή και μετά συνέχισαν το παιχνίδι σιωπηλά, με μια θλίψη να διαγράφετε στα πρόσωπα τους. Ένα χέρι γαντζώνετε στον ώμο μου, γυρνάω και βλέπω το περίεργο αυτό τύπο σε απόσταση αναπνοής. Μου βάζει το σπαθί στα χέρια, φυσάει το καπνό του πάνω μου και μου λέει ψιθυριστά <<Έχεις άδικο, υπάρχει, έζησα εκεί>>. Εκείνη την ώρα πάγωσα, έμεινα ακίνητος ενώ αυτός ανέβηκε σε ένα μονοθέσιο μοτοσυκλετιστικού τύπου κοσμοναύτη και χάθηκε. Δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που κοκάλωσα εκείνη τη φάση. Την ίδια μέρα έμεινα ξύπνιος για να αφηγηθώ στον Μπράιαν πρόσωπο με πρόσωπο την ιστορία. Ήθελα να κοιτιόμαστε στα μάτια, είχα την ανάγκη να δω αυτό το σπινθήρισμα στις κόρες, που άναψε σαν τσακμάκι φλόγες πάνω απ' τα κεφάλια μας. Το παραμύθι τις παιδικής μας ηλικίας έγινε αμέσως πραγματικότητα. Τα όνειρα του αδερφού μου μετατράπηκαν σε οράματα και το χάρισμα μου μεταμορφώθηκε σε κάτι που αποκαλώ Δαίμων. Α, και για να μην αναρωτιέστε ΝΑΙ, ρώτησα αν ήξερε κανείς τον τύπο που μου δώσε το σπα8ι του και μια μπουνιά στο ΕΙΝΑΙ μου αλλά κανείς δεν γνώριζε ποιος ήταν, κλισέ ξέρω. Από τότε όμως υπάρχει νόημα, κίνητρο και στόχος στη ζωή μας. Πλέον δεν είμαστε χαμένα παιδιά όπως τους υπόλοιπους, κανένας Μονάρχης δε μπορεί να μπει στο δρόμο μας. Αρκετά, ας επιστρέψουμε στο παρόν. Ο λόγος που έρχομαι με κάθε ευκαιρία στην έρημο τις δικαιοσύνης είναι ότι ψάχνω γι’ αυτόν τον περίεργο. Ήταν σίγουρα κυνηγός επικηρυγμένων και ως γνωστών δεν είναι απ' τα καλύτερα παιδιά, πολύ από αυτούς καταλήγουν εδώ, άλλη μια ειρωνεία, υποτίθεται ότι απονέμουν δικαιοσύνη όπως αυτή εδώ η έρημος σε αυτούς. Έστω και αν είναι ελάχιστη η πιθανότητα να τον βρω εδώ πέρα, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να την εξαντλήσω. Βρε, Βρε. Ο άντρακλας που πατάω τόση ώρα το κεφάλι του αρχίζει να ξυπνάει. Πάλι καλά γιατί πραγματικά πιάστηκα. Όταν έφτασα τον βρήκα να ψαχουλεύει τους σταυρωμένους. Πήγαινα τον ρωτήσω ευγενέστατα μήπως είδε το άτομο που ψάχνω και αυτός είπε ότι θέλει να με προσθέσει στη συλλογή από αυτιά που έχει. Κλασσικό έθιμο τις συμμορίας των Ψυχοφάγων. Πιστεύουν πως όταν αφαιρούνε μια ζωή μπορούν να παγιδεύσουν με μια ιεροτελεστία τι ψυχή του θύματος στο κομμένο του αυτί, έτσι αν το φοράνε πάνω τους είναι πιο δυνατοί. Όσα περισσότερα αυτιά έχεις τόσο υψηλόβαθμος είσαι. Ο κύριος λοιπόν αυτός είχε γύρω στα πενήντα, αξιόλογος αριθμός και βαθμός φυσικά, όμως δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Άμα μάζευα τα αυτιά από αυτούς που έχω σκοτώσει θα μπορούσα να χτίσω σπίτι. Δύο μπουνιές έφαγε και λιποθύμησε ο άχρηστος, περίμενα να ξυπνήσει για να τον καθαρίσω, είναι θέμα αρχής. Μπορώ να διακρίνω και τα φιλαράκια του πλέον (η μπελάδες που λέγαμε) τέσσερα άτομα χωρισμένα σε ζευγάρια των δύο, υπόθεση ενός λεπτού. << Πάρε το πόδι σου από πάνω μου ΓΑΜΗΜΕΝΕ>>. Τραβάω το σπαθί αργά. Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε το θράσος του που έχει σε μια τόσο μειονεκτική θέση. Διαπέρασα το σπαθί στο κεφάλι του με χειρουργική ακρίβεια από τον ένα κρόταφο στον άλλο. Στο διάστημα που περνάει από τη στιγμή που μπίγω τη μύτη στο δέρμα μέχρι να διαπεράσει το κρανίο και να καρφωθεί τελικά στο έδαφος, νιώθω όλα τα νεύρα του σώματος μου να ερεθίζονται λες και κάτι θεϊκό, κάτι αέναο διασχίζει σαν ηλεκτρικό ρεύμα τη σάρκα μου. Η ζωή του χάνετε και αστράφτει μπροστά απ' τα μάτια μου. Πάει αυτός, φρόντισα ο σταυρός τις λαβής να κοιτάει προς το ένα ζευγάρι για να στηρίξω το πενηντάρι. Άντρας, γυναίκα. Πάω στοίχημα πώς ο μαλάκας θα μπει μπροστά για να τις δήξει πόσο άνετος και ... ΜΠΑΜ. Είχα δίκαιο. Πάλι καλά. Δε χρειαζόταν να σπαταλήσω δύο σφαίρες. Το άλλο ζευγάρι σάστισε. Παιδαρέλια, γύρω στα δέκα αυτιά ο καθένας. Τα όπλα σε ετοιμότητα, ο ένας κρατάει μια αυτοσχέδια βαλλίστρα και ο άλλος ένα κοντόκανο δόκανο σαν το δικό μου. Αυτό σημαίνει σφαίρες, τώρα τουλάχιστον δεν είναι τελείως άσκοπη αυτή η μάχη. Κατευθύνονται προς τα δω, λογικό αφού από δω ξεκίνησε ο πυροβολισμός. Το σκαρφάλωμα σε σταυρό είναι πανεύκολο αρκεί να αφήσω ως έχει το σπαθί και το πενηντάρι μου. Παίρνω στάση εσταυρωμένου με το κοντόκαννο στο δεξί χέρι. Ήδη ένας γύπας κατέβηκε για να γευματίσει. Ακούω βήματα, πολύ μ' αρέσει όταν είναι προσεκτικοί. Σίγουρα έχουν δει το πτώμα και τα αφημένα όπλα, ξέρουν ότι είναι παγίδα αλλά κάνουν πάντα το ίδιο λάθος, κοιτάνε διεξοδικά παντού εκτός από τους νεκρούς δηλαδή αυτούς που βρίσκονται πάνω στο σταυρό. Ο ένας περνάει γρήγορα από κάτω δεξιά μου φαίνετε να θέλει να διώξει το γύπα. Ο άλλος έρχεται ακριβώς από πίσω πιο μουλωχτά και τον καλύπτει. Με έχουν και οι δύο πλάτη, ένας ακριβώς μπροστά μου, ένας σκύβει στον νεκρό, πιθανόν αρχηγό τους, πίσω βασίλευε ο ήλιος. Σέρνω αργά το χέρι μου πατώντας τη σκανδάλη τη στιγμή που η αριστερή κάννη στοχέυη πλέον στο πίσω μέρος του κεφαλιού του σκυμμένου Ψυχοφάγου. Ο άλλος γυρίζει απότομα, τα μάτια του έπεσαν πάνω μου την ώρα που ξεκίνησα το άλμα. Έχει κόντρα τον ήλιο οπότε βλέπει μια κατάμαυρη μορφή να έρχεται προς τα πάνω του από ψηλά. Αντίθετα εγώ διακρίνω πεντακάθαρα πως οι κόρες των ματιών του σχεδόν εξαφανίστηκαν απ' το φόβο, το στόμα του είναι μισάνοικτο από την έκπληξη. Και πως να μην είναι? Μόλις είδε την ανάσταση ενός εσταυρωμένου. Έχω προωθημένο το χέρι που βαστάω τη καραμπίνα. Με τη φόρα που πέφτω χώνονται οι κάννες στο μισάνοιχτο στόμα του σπάζοντας τα δόντια. Προσγειώνομαι στα πόδια μου ενώ ο αυτός πλέον αιωρήτε σχεδόν οριζοντίως. Λυγίζω τον αγκώνα και σπρώχνω το όπλο προς τα κάτω παρασέρνοντας το κεφάλι και μαζί το υπόλοιπο άχαρο τομάρι του κάθετα στο έδαφος. Τραβάω σκανδάλη. Από την άνω γνάθο και πάνω το κεφάλι έσκασε με δύναμη στην άμμο, ενώ το υπόλοιπο σώμα έκανε μια περιστροφή και προσεδαφίστηκε άτσαλα. Δέκα βλήματα για καραμπίνα το κέρδος από αυτήν την ιστορία. Βάζω χιαστή το πενηντάρι και το σπαθί στη πλάτη μου, γεμίζω το δίκαννο και κατευθύνομαι στο κοσμοναύτη. Σε λίγο θα ξυπνήσει ο Μπράιαν. Πρέπει να του εξασφαλίσω το πρωινό του και να ηχογραφήσω τη σημερινή αναφορά, αυτό δε θα πάρει και πολύ χρόνο αφού πάλι δε βρήκα αυτό που ψάχνουμε. Πρόλογος εδώ http://community.sff.gr/topic/15815-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%8E%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82/ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.