Μισέλ Ουελμπέκ (Michel Houellebecq)

[BladeRunner]

Είπα να φτιάξω ένα τοπίκιον και για τον Γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ, με αφορμή την Επέκταση του πεδίου της πάλης που μόλις άρχισα να διαβάζω. Έχω ακούσει διάφορα σχόλια για το έργο και την προσωπικότητά του και σίγουρα θέλω να τον γνωρίσω σαν συγγραφέα.

Στην Ελλάδα έχουν κυκλοφορήσει τα παρακάτω, όλα από τις εκδόσεις Εστία:

01. Extension du domaine de la lutte - Η επέκταση του πεδίου της πάλης
02. Les Particules élémentaires - Τα στοιχειώδη σωματίδια
03. Plateforme - Πλατφόρμα
04. La Possibilité d'une île - Η δυνατότητα ενός νησιού
05. H.P. Lovecraft: Contre le monde, contre la vie - Χ. Φ. Λάβκραφτ: Εναντίον του κόσμου, εναντίον της ζωής
06. Lanzarote - Λανθαρότε
07. Ennemis publics - Δημόσιος κίνδυνος (με τον Bernard-Henri Lévy)
08. La carte et le territoire - Ο χάρτης και η επικράτεια
09. Soumission - Υποταγή
10. Sérotonine - Σεροτονίνη
11. Interventions 2020 - Παρεμβάσεις 2020
12. Anéantir - Εκμηδένιση

Μην ντρέπεστε, αν έχετε διαβάσει κάποιο βιβλίο του, ρίξτε τον οβολό σας εδώ

Edited January 22, 2022 by BladeRunner

[BladeRunner]

Η επέκταση του πεδίου της πάλης

 

Πρώτη επαφή με το έργο του Μισέλ Ουελμπέκ και σίγουρα δεν θα είναι η μοναδική. Το βιβλίο το βρήκα με τέσσερα ευρώ στην Πρωτοπορία (στα μεταχειρισμένα) και ακόμα και αν έδινα τα διπλάσια δεν θα το μετάνιωνα. Σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα, έχει τις ιδιαιτερότητές του, αλλά εμένα με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Ουσιαστικά βλέπουμε τις σκέψεις του τριαντάχρονου αφηγητή μας που δουλεύει σε εταιρεία πληροφορικής στο Παρίσι και μέσω αυτών βλέπουμε, όπως ωραία λέει το οπισθόφυλλο, την σεξουαλική απελευθέρωση σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού, την ανθρώπινη μοναξιά στην σύγχρονη κοινωνία και την βαρετή, προγραμματισμένη καθημερινότητα. Αυτά εν ολίγοις αλλά πρέπει να διαβάσει το βιβλίο κανείς για να καταλάβει με τι έχει να κάνει ακριβώς. Δεν έχει κάποια πλοκή, ίσα-ίσα το λες μυθιστόρημα, περισσότερο για τις ιδέες και τις σκέψεις του αφηγητή/συγγραφέα θα το διαβάσει κανείς παρά για την ιστορία ή την σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Αυτό που μου άρεσε πραγματικά ήταν η γραφή, το ύφος της, ο έντονος σαρκασμός του αφηγητή, αν ήμουν από αυτούς που υπογραμμίζουν τα βιβλία το μολύβι μου θα είχε πολύ δουλειά να κάνει. ΟΚ, μερικά σημεία μου φάνηκαν κάπως, αλλά συνολικά το έργο με κέρδισε. Στην βιβλιοθήκη μου έχω και την Πλατφόρμα (αγορά από το Μοναστηράκι) και σίγουρα θα αγοράσω Στοιχειώδη σωματίδια και Η δυνατότητα ενός νησιού. Αύριο κιόλας .

 

7.5/10

Edited August 24, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Υποταγή

Δεύτερο βιβλίο του Μισέλ Ουλμπέκ που διαβάζω, μετά το "Η επέκταση του πεδίου της πάλης", που διάβασα τον Αύγουστο του 2014. Το "Υποταγή" είναι σαφώς πιο αμφιλεγόμενο και πολυσυζητημένο βιβλίο σε σχέση με το προηγούμενο, χάρη κυρίως στις αναφορές γύρω από το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους, που όσο να'ναι είναι μια πολύ καυτή πατάτα στις μέρες μας, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Πάντως γενικά δεν μπορώ να πω ότι μου φάνηκε υβριστικό ή έντονα καταγγελτικό απέναντι στο Ισλάμ, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι χαϊδεύει αυτιά. 

Αφηγητής είναι ένας Γάλλος ακαδημαϊκός, ειδικός στο έργο και την ζωή του Ουισμάνς, γύρω στα σαράντα και κάτι, που πλέον ζει μια μάλλον μέτρια και ανιαρή ζωή, με λίγο σκόρπιο σεξ και χωρίς ιδιαίτερους στόχους για το μέλλον (κοντινό ή μακρινό), με την ακαδημαϊκή του καριέρα να έχει φτάσει σ'ένα τέλμα. Όλα αυτά, την ίδια ώρα που ένα Μουσουλμανικό κόμμα παίρνει τα ηνία της χώρας και είναι αυτό που θα κυβερνήσει. Ποια πράγματα θα αλλάξουν στην γαλλική κοινωνία, αλλά και ειδικότερα στην ζωή του κάπως απογοητευμένου ακαδημαϊκού πρωταγωνιστή μας;

Λοιπόν, το βιβλίο καλύτερα να μην διαβαστεί για την πλοκή ή το βάθος των χαρακτήρων, γιατί όσοι το κάνουν μάλλον θα απογοητευτούν. Δεν συμβαίνουν και πάρα πολλά πράγματα από άποψη δράσης (και όταν λέω δράση δεν εννοώ πίου πίου) και δύσκολα θα δεθεί κανείς με κάποιον από τους χαρακτήρες. Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί για τα ζητήματα που θίγονται, για τις σκέψεις του συγγραφέα, αλλά και φυσικά για την πολύ ωραία και συγκροτημένη γραφή. Κενότητα της καθημερινότητας, ματαιότητα της ζωής, Ευρωπαϊκός πολιτισμός και δυναμικότητα του Ισλάμ, είναι μερικά από τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας. Μέσα σε όλα αυτά, γίνονται και αναφορές σε κλάδους της φιλοσοφίας, της θρησκειολογίας και της λογοτεχνίας. 

Μην ανησυχείτε, δεν είναι και ιδιαίτερα βαρύ σαν βιβλίο. Υπάρχει μεν κάποιος πεσιμισμός, αλλά δεν σου βαραίνει την ψυχή. Όμως σε ορισμένα σημεία η αλήθεια είναι ότι με κούρασε λίγο με όλο το ακαδημαϊκό-φιλοσοφικό μπλα μπλα και τις αντίστοιχες αναφορές σε έργα, κλάδους και ρεύματα, όμως υποθέτω ότι όλα αυτά ήταν απαραίτητα για να στηρίξει ο συγγραφέας τις απόψεις και τις σκέψεις του. Από την άλλη μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η όλη "κοσμοπλασία" γύρω από την επικράτηση του Ισλάμ στην πολιτική ζωή της Γαλλίας και κατ'επέκταση στην γαλλική κοινωνία, με τις ανάλογες αλλαγές σε νόμους και ήθη. Δεν χαϊδεύει αυτιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υβρίζει, δεν καταγγέλλει, δεν βλασφημεί. Όποιοι το πιστεύουν αυτό, απλά δεν βάζουν το μυαλό τους να σκεφτεί έξω από τα όρια και, φυσικά, δεν έχουν καθόλου χιούμορ.

Αυτά. Το βιβλίο δεν πρέπει να διαβαστεί σαν ένα απλό μυθιστόρημα, αλλά περισσότερο σαν ένα φιλοσοφικό κείμενο για τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, τον ακαδημαϊκό κόσμο, την μονότονη καθημερινότητα. Είναι ένα αρκετά ευκολοδιάβαστο και σίγουρα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, με πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις και σκέψεις γύρω από πολύ ενδιαφέροντα και αμφιλεγόμενα ζητήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο σήμερα, που όμως σε ορισμένα σημεία ίσως κουράσει. Πάντως, χωρίς αμφιβολία, άξιζε τα δέκα ευρώ και τον χρόνο που ξόδεψα, και μπορώ να πω ότι ο Ουελμπέκ είναι ένας πολύ σημαντικός και ιδιαίτερος συγγραφέας.

8/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Σεροτονίνη

Τρίτο βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ που διαβάζω, μετά το "Η επέκταση του πεδίου της πάλης" που διάβασα το 2014 και το "Υποταγή" που διάβασα το 2016, και ενώ πέρυσι ήμουν έτοιμος να διαβάσω κάποιο από τα άλλα βιβλία του που έχω έτσι ώστε να συνεχίσω και το σερί ένα βιβλίο ανά δυο χρόνια που έτυχε να κάνω, τελικά δεν έγινε, αλλά να που πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε στα ελληνικά το καινούργιο του μυθιστόρημα, κάτι που μου φάνηκε σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τον ξαναπιάσω στα χέρια μου, έστω και με μια κάποια καθυστέρηση, παντελώς αδικαιολόγητη. 

Σαν συγγραφέας, ο Μισέλ Ουελμπέκ δεν είναι για όλα τα γούστα, αλλά ούτε για όλα τα στομάχια. Χωρίς αμφιβολία ξέρει να γράφει, είναι οξυδερκής, έχει την ικανότητα να αναστατώνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους αναγνώστες και να τους βάζει κάθε φορά να σκέφτονται ορισμένα πράγματα για τη ζωή τους και την κοινωνία γύρω τους, όμως δεν είναι λίγοι που θα διαφωνήσουν κάθετα και οριζόντια με τις απόψεις του και την οπτική που έχει για την πολιτική, την οικονομία, τις ερωτικές σχέσεις, γενικά την ανθρώπινη κοινωνία, και θα τον μισήσουν σφόδρα ακόμα και για την ίδια του την ύπαρξη, πόσο μάλλον τη συγγραφική του καριέρα. Αλλά, μετά συγχωρήσεως, στα τέτοια του, αυτός θα γράψει έτσι κι αλλιώς ό,τι θέλει και όπως θέλει, και σε όποιον αρέσει.

Στα της ιστορίας τώρα, πρωταγωνιστής είναι ένα alter ego του συγγραφέα, ένας λευκός τύπος μέσης ηλικίας, γεωργικός μηχανικός στο επάγγελμα, που έρχεται αντιμέτωπος με μια βαριά αρρώστια, την αναθεματισμένη την κατάθλιψη. Αρχίζει να αφηγείται γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του, τις φιλίες που (δεν) έκανε και τους έρωτες που έζησε, στιγμές από τον εργασιακό του βίο που χαρακτηρίζονται από την απόλυτη ματαιότητα, ενώ φέρνει στην επιφάνεια τα λάθη και τις παραλήψεις του, τα ιδανικά της νιότης και την αναπόφευκτη αποτυχία τους, την αυτολύπηση για τη σεξουαλική του εκμηδένιση ελέω της χρήσης βαριών αντικαταθλιπτικών. Και ούτω καθεξής. 

Προφανώς πρόκειται για ένα βιβλίο ιδεών, για μια κυνική κριτική απέναντι στη σύγχρονη κοινωνία, για μια φωνή απελπισίας. Φυσικά, υπάρχει και μια κάποια πλοκή, με ορισμένες πολύ δυνατές σκηνές και εικόνες, ενώ θα γνωρίσει κανείς και μερικούς αξιοσημείωτους χαρακτήρες. Δεν χρειάζεται να πω πολλά για τη γραφή, είναι πραγματικά πολύ δυνατή, χειμαρρώδης και καθηλωτική, με τον κυνισμό και τον πεσιμισμό να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, μέσα από τις περιγραφές και τις σκέψεις του αφηγητή. Είναι ένα βιβλίο που κυριολεκτικά με καθήλωσε και δεν βρίσκω τον λόγο να μην του βάλω πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια), τα πρώτα που βάζω σε βιβλίο του συγγραφέα, όντας απόλυτα σίγουρος ότι δεν θα είναι τα τελευταία.

9/10

Edited May 13, 2019 by BladeRunner

[BladeRunner]

Χ. Φ. Λάβκραφτ: Εναντίον του κόσμου, εναντίον της ζωής

Τέταρτο βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ που διαβάζω, πρώτο που δεν είναι μυθιστόρημα αλλά ένα εκτενές δοκίμιο για τον σπουδαιότερο, ίσως, συγγραφέα στο είδος του τρόμου και του φανταστικού, τον ιδιόρρυθμο Χ. Φ. Λάβκραφτ. Τώρα, όταν ένας συγγραφέας του επιπέδου του Ουελμπέκ, με την οξυδέρκεια και την ευρύτητα πνεύματος που κατά τη γνώμη μου τον διακρίνουν, ασχολείται με τη ζωή και το έργο μιας τόσο παράδοξης και ιδιαίτερης προσωπικότητας, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι άκρως ενδιαφέρον, ιντριγκαδόρικο και ικανό να προβληματίσει και να ταρακουνήσει. Ο Ουελμπέκ προσπαθεί και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει να κατανοήσει τον ψυχισμό και τον τρόπο σκέψης του Λάβκραφτ, που με τη στάση του απέναντι στον κόσμο και τη ζωή, έδειχνε ότι μάλλον ήταν ένας ξένος, κάποιος που δεν ταίριαζε. Ένας άνθρωπος που αδιαφορούσε σε ακραίο βαθμό για τις αξίες του σύγχρονου κόσμου, που υπέφερε από τους εφιάλτες της πεζής καθημερινότητας, με το υπέροχο αλλά όχι για όλα τα γούστα έργο του να αντανακλά τον ψυχικό του κόσμο και τον τρόπο που αντιμετώπιζε τη ζωή. Προφανώς τούτο το βιβλιαράκι δεν αποτελεί ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο του Χ. Φ. Λάβκραφτ, όμως παρουσιάζει στους αναγνώστες κάποιες κρυφές πτυχές της ζωής και του έργου του. Στα συν της έκδοσης είναι η πραγματικά υπέροχη εισαγωγή του Στίβεν Κινγκ.

7.5/10

[BladeRunner]

Εκμηδένιση

Τελευταία φορά που διάβασα μυθιστόρημα του Μισέλ Ουελμπέκ ήταν τον Μάιο του 2019, τότε που διάβασα το (πολύ καλό κατά τη γνώμη μου) "Σεροτονίνη". Είναι το τέταρτο μυθιστόρημά του που διαβάζω (και πέμπτο βιβλίο συνολικά), και χωρίς αμφιβολία είναι το καλύτερο μέχρι στιγμής. Η αλήθεια είναι ότι εδώ ο Ουελμπέκ είναι λιγάκι διαφορετικός σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία του που έχει τύχει να διαβάσω, είναι κάπως λιγότερο καυστικός και κυνικός, μάλλον κομματάκι πιο ανθρώπινος και πιο... ρομαντικός; Είναι ποτέ δυνατόν; Ναι, είναι! Γιατί όχι; Σίγουρα θίγει πολλά ζητήματα της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας (και κατ' επέκταση όλου του Δυτικού πολιτισμού), όπως για παράδειγμα η πολιτική, η σύγχρονη τεχνολογία, η οικονομία και οι οικογενειακές και ερωτικές σχέσεις, με το γνωστό του στιλ και τη γνωστή του κυνική και ίσως πεσιμιστική ματιά απέναντι στους πάντες και τα πάντα κρίνει και κατακρίνει την παρακμή του Δυτικού ανθρώπου, αλλά παράλληλα μου φάνηκε πιο ανθρώπινος, πιο προσιτός, κατάφερα και διέκρινα μια χαραμάδα ελπίδας, μια ακτίνα φωτός μέσα σε όλο το σκοτάδι. Ο Ουελμπέκ με καθήλωσε από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα και με έκανε να διαβάζω το βιβλίο σαν θρίλερ, αν και σίγουρα οι ρυθμοί ανάγνωσης πρέπει να είναι πιο ήρεμοι, πιο αργοί, για πλήρη κατανόηση του τρόπου σκέψης του και όλων αυτών των θεμάτων που αγγίζει με την πένα του. Ναι, την λάτρεψα την Εκμηδένιση, με έβαλε σε σκέψεις, μου χάρισε εικόνες και συναισθήματα, και σίγουρα θα μου λείψει...

9.5/10