Ο Τζόνι πήρε το όπλο του

[BladeRunner]

Είπα να φτιάξω ένα ξεχωριστό τόπικ για το αντιπολεμικό αυτό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο, το οποίο τελείωσα πριν από λίγη ώρα. Τι κριτική μπορεί να γράψει κανείς για ένα τέτοιο βιβλίο, που μπορεί να σε ψυχοπλακώσει ακόμα και αν είσαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου και έξω έχει την πιο φωτεινή μέρα; (Βέβαια σήμερα συννεφιά έχει έξω και το πάει για βροχή).

 

Το βιβλίο μιλάει για τον πόλεμο, για τις συνέπειες αυτού, αλλά όχι περιγράφοντας σκηνές από το πεδίο της μάχης ή τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες στον πληθυσμό και τις χώρες. Έχουμε μια συγκεκριμένη, προσωπική περίπτωση, ενός νέου Αμερικανού που τον κάλεσαν να πολεμήσει για την πατρίδα, την ελευθερία και την δημοκρατία και κατέληξε όπως κατέληξε. Βλέπουμε την καθημερινότητά του μετά τον τραυματισμό του και τις σκέψεις του. Υποθέτω όλοι ξέρετε τι έπαθε ο καημένος ο Τζο. Έμεινε χωρίς πόδια, χέρια, όραση και ακοή, αλλά σκέφτεται κανονικά και έχει τις (όποιες) αισθήσεις του. Καταλαβαίνει τι έχει πάθει. Πραγματικά ό,τι χειρότερο, έτσι; Δεν ξέρει πότε ονειρεύεται και πότε είναι ξύπνιος. Κάποια στιγμή θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει με αυτούς που τον φροντίζουν, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

 

Το βιβλίο είναι βαρύ και αρκετά ψυχοπλακωτικό, αλλά απαραίτητο να διαβαστεί. Η γραφή είναι καταπληκτική, εξαιρετική, τρομερή, τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε μένα. Σίγουρα συναισθηματικά αρκετά βαριά αλλά απόλυτα ρεαλιστική και ταιριαστή με την κατάσταση του καημένου Τζο. Αυτά είχα να πω, δεν περιγράφω άλλο που λένε. Διαβάστε το.

 

10/10

 

ΥΓ. Κάποια στιγμή θα δω και την ταινία, αν και θα ψυχοπλακωθώ πάλι.

[Cassandra Gotha]

Το διάβασα σε πολύ νεαρή ηλικία (15) και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Θυμάμαι, κούναγα τα δάχτυλα των ποδιών μου και ευχαριστούσα την τύχη μου που τα είχα. Δεν θέλω να το ξαναδιαβάσω, ακόμα θυμάμαι πολύ καλά την κλειστοφοβική αίσθηση, την τεράστια μοναξιά και την απελπισία. Τρομερή εντύπωση (πάλι) κάνει η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Πραγματικά, δεν έχει όρια. Επίσης, η υποκρισία και η δειλία.

Είναι ένα από τα βιβλία που αξίζει να διαβαστούν, παρά το ψυχοπλάκωμα (εκτός και αν είστε επιρρεπείς στην κατάθλιψη, οπότε αφήστε το καλύτερα).

[Count Baltar]

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν πρόκειται. Είδα την ταινία πριν από καμιά 25αριά χρόνια - υπέροχη, αλλά τέτοιο ψυχοπλάκωμα ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.

[Mictantecutli]

Είχα κάνει το λάθος να το διαβάσω στον στρατό... Μόλις τελείωσα, νόμιζα ότι είχα ένα μενίρ στο στήθος μου. Τρομερό βιβλίο, αλλά δεν το ξαναδιαβάζω ούτε με σφαίρες...

[Δημήτρης]

Το διάβασα και με τον τρόπο του ήταν ''καλό''. Αν και σαφώς αυτή δεν είναι η πιο κατάλληλη λέξη. 

 

Παρακολουθούμε τις μαύρες σκέψεις ενός ανάπηρου βετεράνου του Α' Π.Π. Πριν καταταγεί, όταν ήταν ακόμη ξέγνοιαστος και υγιής. Με τα κορίτσια, τους φίλους, την οικογένεια του και γενικά όλα αυτά τα μικροπράγματα που χρωματίζουν την καθημερινότητα ενός μέσου ανθρώπου. Θύμησες που του έρχονται στο μυαλό καλύτερη εκ των οποίων του Χοσέ με τις πίτες  Και με εναλλαγές, μετά την λήξη του, στο κρεβάτι του πόνου. Σακατεμένος, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει το αληθινό του νόημα. Αυτό της φρίκης, της τρέλας και του παραλογισμού. Ότι τα πυροτεχνήματα και τα σημαιάκια στις συγκεντρώσεις πριν τις αναχωρήσεις, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ότι οι κουστουμαρισμένοι που βγάζουν τους εμψυχωτικούς ή δακρύβρεχτους λόγους στις εξέδρες, είναι ψεύτες και υποκριτές. Ότι ποτέ δεν πάνε οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, παρά μόνο ενθαρρύνουν άλλους. Στο όνομα δήθεν ιδανικών όπως η πατρίδα ή η ελευθερία, όταν το μόνο που αξίζει είναι να ζήσει κανείς αμέριμνος την ζωή του. Χωρίς να ενοχλεί κανέναν και χωρίς να τον ενοχλεί κανείς.  

 

Ωραίο ήταν αν και σύμφωνα με αυτά που διάβασα πιο πάνω δεν με ψυχοπλάκωσε. Δεν ξέρω, ίσως να χρειάζεται και το κατάλληλο mood. 

Edited November 27, 2016 by Δημήτρης