Το Δαχτυλίδι της Οργής

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM
Είδος: Hρωική φαντασία;..
Βία; Μόνο η απαραίτητη..
Σεξ; Όχι..
Αριθμός Λέξεων: Περίπου 2200..
Αυτοτελής; Ναι..
Σχόλια: Παλιότερη ιστορία μου, όταν "ψαχνόμουν" με τους διαλόγους. Ελπίζω να σας αρέσει..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ...
 

 

          Όλες οι συζητήσεις και οι ψίθυροι σταμάτησαν μεμιάς μόλις ο βασιλιάς Έοθεν μπήκε στη μεγάλη αίθουσα. Οι φρουροί στάθηκαν αμέσως προσοχή, με τις αρματωσιές τους να βροντούν καθώς μέταλλο χτυπούσε με μέταλλο. Πέρασε ανάμεσά τους και ανέβηκε φανερά οργισμένος τα τρία σκαλιά μέχρι τον θρόνο του.

          Ένα σούσουρο απλώθηκε μόλις εμφανίστηκαν ο Άρκον κι ο Θόαν, οι δυο γυιοί του. Είχαν ακόμα πάνω τους τα αίματα από τη μεγάλη μάχη πέρα στα Μαύρα Βουνά, εκεί όπου ξεκληρίστηκε ολόκληρος ο μικρός στρατός τους. Και οι ογδόντα καλά εκπαιδευμένοι άντρες πέθαναν, κι ο βασιλιάς Έοθεν περίμενε να ακούσει από τους μόνους επιζήσαντες, τους γυιους του, τι ακριβώς είχε συμβεί.

          Τους κοίταξε βλοσυρός που φτάσανε μπροστά στα σκαλιά και γονάτισαν, με το ένα τους χέρι να κρατάει σφιχτά τη λαβή του σπαθιού τους, και με το άλλο στο στήθος τους μπροστά στην καρδιά σφιγμένο γροθιά.
“Σηκωθείτε..” τους είπε χαμηλόφωνα , αλλά και πάλι ο ήχος της φωνής του προκάλεσε ρίγη στους ευγενείς που βρίσκονταν μαζεμένοι στην αίθουσα.

          Οι δυο πρίγκηπες σηκώθηκαν και στάθηκαν ακίνητοι. Οι κάποτε αστραφτερές τους φορεσιές ήταν βρώμικες και στραβωμένες από τα χτυπήματα της μάχης. Παρόλ' αυτά το βασιλικό τους παράστημα φαινόταν στη στάση τους.
“Λοιπόν;..” τους ρώτησε ανυπόμονα.

          Ο Άρκον κοίταξε φευγαλέα τον αδερφό του κι έκανε ένα βήμα μπροστά αποφασίζοντας να μιλήσει πρώτος.
“Έπρεπε να πιστέψουμε στους οιωνούς πατέρα και βασιλιά μου..” είπε. “Οι θεοί δεν ήταν στο πλευρό μας..”

          Ο Θόαν ξεφύσηξε με οργή. Έδειχνε να έχει τελείως άλλη γνώμη για το τι έφταιξε για την ήττα τους.
“Οι θεοί βοηθούν αυτούς που πρέπει..” μούγκρισε με περιφρόνηση.
“Τι θες να πεις Θόαν;..” του αντιγύρισε αμέσως ο Άρκον επιθετικά.
“Ξέρεις καλά αδερφέ, είδες τα πάντα από κει που ήσουν κρυμμένος..”

          Ο Άρκον έκανε να τραβήξει το σπαθί του, αλλά ο βασιλιάς Έοθεν σηκώθηκε όρθιος και η παρουσία του γέμισε την αίθουσα.
“Αρκετά..” είπε δυνατά, και οι δύο πρίγκηπες έσκυψαν αμέσως τα κεφάλια.

          Κατέβηκε τα σκαλιά και χωρίς να διστάσει χαστούκισε πρώτα τον Άρκον και μετά τον Θόαν. Τα βαριά δαχτυλίδια του άφησαν παράλληλες κόκκινες γραμμές στα μάγουλα των αδερφών.
“Μίλα Άρκον, πες μου τι έγινε..” διέταξε, “Θέλω να μάθω ποιοί ήταν αυτοί που κατάφεραν να σκοτώσουν τους καλύτερους φρουρούς μου..”
“Μας έστησαν ενέδρα πατέρα..” απάντησε αυτός με το κεφάλι σκυφτό. “Αν ο Θόαν δεν είχε σφάξει εκείνους στο ξέφωτο για να σώσει την τσούλα που πετροβολούσαν..”
“Δέκα άντρες έριχναν πέτρες σε μια δεμένη γυναίκα!..” πετάχτηκε ο Θόαν αγανακτισμένος.
“Δεν ήταν δικιά μας δουλειά!..” του αντιγύρισε αμέσως ο Άρκον, και τα χέρια των δυο αδερφών πήγαν αμέσως στις λαβές των σπαθιών τους ξανά.
“Σιωπή!!..” φώναξε ο βασιλιάς.

          Γύρισε και ξαναπήγε στο θρόνο του. Κάθισε αργά και τους κοίταξε οργισμένος και τους δύο. Κοκκόρια, σκέφτηκε, η φωτιά που καίει στα στήθη των νέων.
“Μίλα Άρκον, κι εσύ Θόαν σιώπησε μέχρι να σου δώσω το λόγο, ακούς;..”
“Μάλιστα πατέρα..” είπαν κι οι δυο ταυτόχρονα, και κοιτάχτηκαν αμέσως με το μίσος να βγαίνει σαν φλόγες από τα μάτια τους.
“Το ξέραμε πριν ξεκινήσουμε πως οι οιωνοί δεν ήταν καλοί..” ξανάρχισε ο Άρκον να απολογείται. “Ο Μάγιστρος είδε τα κόκαλα πριν φύγουμε και μας είπε πως έβλεπε μόνο αίμα. Αλλά ο Θόαν επέμενε να μην τους πιστεύει..”

          Το γέλιο του αδερφού του τον διέκοψε. Ο βασιλιάς τον κοίταξε όμως απότομα και αμέσως έσκυψε το κεφάλι υπακούοντας στη σιωπηλή διαταγή.
“Συνέχισε..” είπε στον Άρκον ενώ κοίταζε ακόμα βλοσυρά τον Θόαν.
“Είχε από ώρα πάρει να κατεβαίνει ο ήλιος όταν βγήκαμε από το δάσος στο ξέφωτο. Ψάχναμε για κάποιο καλό σημείο που να μπορούμε με ασφάλεια να περάσουμε τη νύχτα που ερχόταν. Είχαν μπήξει έναν πάσσαλο στη γη κι εκεί είχαν δεμένη τη γυναίκα και της πετούσαν πέτρες. Θα ήταν μάγισσα το δίχως άλλο γιατί οι πέτρες δεν την πλήγωναν.  Ο Θόαν όρμησε αμέσως κι άρχισε να μοιράζει σπαθιές δεξιά κι αριστερά. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να τον ακολουθήσω. Σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει, και ο Θόαν πήγε και έλυσε τη γυναίκα από τον πάσσαλο. Αυτή όμως είχε δαίμονα μέσα της, όρμησε αμέσως πάνω του κι άρχισε να τον χτυπάει με τις γροθιές και τα νύχια της ενώ μας καταριόταν σκούζοντας σαν μανιασμένη. Ο Θόαν την χτύπησε με τη γροθιά του στο μέτωπο και την έριξε κάτω, και με τον θυμό του να τον κυριεύει της κάρφωσε το σπαθί του στο στήθος της..”
“Ήταν δαιμονισμένη..” μουρμούρισε ο Θόαν και αμέσως έσκυψε το κεφάλι πριν ο βασιλιάς τον κατσαδιάσει ξανά.
“Ακριβώς, ήταν δαιμονισμένη!..” είπε ο Άρκον με στόμφο. “Γι' αυτό δεν έπρεπε να ανακατευτούμε από την αρχή. Ξεψύχησε γελώντας πατέρα, και μας είπε ότι θα πληρώναμε ακριβά το αίμα της. Και το πληρώσαμε!..”

          Ξανά το σούσουρο απλώθηκε στην αίθουσα. Ο βασιλιάς σήκωσε το χέρι του και το χτύπησε με δύναμη στο ξύλινο τραπεζάκι δίπλα στο θρόνο.

“Σιωπή!!..” είπε δυνατά και η ησυχία γύρισε αμέσως. “Συνέχισε..” είπε στον γυιο του.
“Καβαλήσαμε τα άλογα και φύγαμε, αλλά μας πρόλαβε η νύχτα πριν βρούμε καταφύγιο. Σταματήσαμε ανάμεσα στα δέντρα και ανάψαμε φωτιές ένα γύρο, κι εγώ ο ίδιος έβαλα τους σκοπούς στα σημεία τους. Είχε πανσέληνο, και το φως της έκανε τις σκιές να δείχνουν μεγαλύτερες και τάραζαν τα άλογα. Δεν είχα ύπνο, και καθόμουν σε μια φωτιά όταν είδα έναν άντρα να με κοιτάει ακίνητος, κάτασπρος σαν πεθαμένος, ούτε πέντε μέτρα μακρυά μου. Πως πέρασε τις σκοπιές δεν ξέρω, ούτε ποιός ήταν, ούτε τι ήθελε. Μόνο με κοίταζε και έστεκε εκεί σαν μαρμαρωμένος. Όταν τράβηξα το σπαθί μου γέλασε, και μου είπε μόνο πως θα πεθάνουμε όλοι. Μετά το φεγγάρι κρύφτηκε για μια στιγμή από ένα σύννεφο κι εκείνος χάθηκε στη σκοτεινιά το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθε πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε. Αλλά όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να σε επισκεφτεί ένας άντρας μόνος του σε πανσέληνο, δεν υπάρχει πιο σίγουρος οιωνός για θάνατο. Ξύπνησα τον Θόαν και του είπα τι έγινε, αλλά δεν με πίστεψε..”
“Αν η ανάσα σου δεν βρώμαγε κρασί ίσως σε πίστευα..” πετάχτηκε πάλι ο αδερφός του που με το ζόρι κρατιόταν ήσυχος.
“Δεν ήμουν πιωμένος και το ξέρεις Θόαν, δυο γουλιές είχα πιει όλο κι όλο για να πάει κάτω το φαί. Εσύ ήσουν αυτός που άδειασε ολόκληρο το φλασκί κι έπεσες ξερός για ύπνο!..”

          Ο Θόαν μισοτράβηξε το σπαθί του κι έκανε να ορμήσει, αλλά ο βασιλιάς Έοθεν σηκώθηκε αμέσως και τον σταμάτησε πριν ξεφύγει η κατάσταση. Κατέβηκε από το θρόνο του και στάθηκε ανάμεσα στα δύο αδέρφια. Έπιασε το σπαθί του Θόαν από τη λαβή και το έσπρωξε απότομα πίσω στη θήκη του.
“Εδώ μέσα θα με υπακούτε, αλλιώς θα βάλω τον Εκτελεστή να σας μαστιγώσει και τους δύο, ακούτε;..” είπε σιγανά κι απειλητικά.

          Ο Θόαν γονάτισε μπροστά του αμέσως. Ο βασιλιάς γύρισε προς τον Άρκον, κι εκείνος μιμήθηκε αμέσως τον αδερφό του.
“Μίλα..” του είπε ανυπόμονα, “.., ακόμα δεν μου είπες τι απέγιναν ογδόντα στρατιώτες μου.”

          Ο Άρκον περίμενε γονατιστός μέχρι που ο πατέρας του ξανακάθισε στο θρόνο του. Τότε σηκώθηκε και συνέχισε την ιστορία του.
“Με το πρώτο φως έβαλα τους ανιχνευτές να βρουν τα ίχνη του, αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Ούτε ένα χνάρι στο χορτάρι, ούτε ένα κλαδάκι σπασμένο, τίποτα, σα να μην υπήρξε. Αλλά ήταν εκεί, τ' ορκίζομαι στους θεούς πως ήταν εκεί και μου είπε πως θα πεθάνουμε όλοι! Όταν ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό καβαλήσαμε τα άλογα και ξεκινήσαμε πάλι για τα Μαύρα Βουνά. Υπολογίζαμε πως θα φτάναμε το απόγευμα, και θα σταματούσαμε για τη νύχτα στους πρόποδες. Κι έτσι θα γινόταν αν δεν πέφταμε στην ενέδρα..”
“Ποιοί σας επιτέθηκαν; Ληστές;..” είπε ο βασιλιάς σκύβοντας μπροστά με ενδιαφέρον.
“Μακάρι να ήταν ληστές πατέρα..” απάντησε ο Άρκον με τη φωνή του να τρέμει για πρώτη φορά από την ώρα που άρχισε να μιλά. “ Αν ήταν ληστές δεν θα τα έβγαζαν πέρα μαζί μας. Όχι, δεν ήταν ληστές. Ήταν δαίμονες!!..”

          Ψίθυροι άρχισαν αμέσως ανάμεσα στους ευγενείς που παρακολουθούσαν την αφήγηση. Πολλοί έφεραν τη γροθιά τους στα μέτωπά τους επικαλούμενοι έτσι την εύνοια των θεών. Ο βασιλιάς περίμενε να σωπάσουν, και του έκανε εντύπωση που αυτή τη φορά ο Θόαν δεν πετάχτηκε να πει κάτι υποτιμητικό για τον αδερφό του, που σήμαινε πως κι αυτός το ίδιο πίστευε.
“Τι εννοείς δαίμονες Άρκον;..” ρώτησε το γυιο του γεμάτος περιέργεια τώρα.
“Δεν πέθαιναν πατέρα, τα σπαθιά μας δεν τους τρυπούσαν. Τα δικά τους όμως μια χαρά έκοβαν όπου έβρισκαν κορμί μπροστά τους. Έπεσαν πάνω μας με αλαλαγμούς και ουρλιαχτά σ' ένα στενό μονοπάτι ανάμεσα σε ψηλούς βράχους. Είχαν κάτασπρα σώματα σαν τον άντρα που είδα το βράδυ, καθόλου μαλλιά, και τα μάτια τους ήταν κίτρινα και θολά σαν πεθαμένου. Μας αιφνιδίασαν, και αρκετοί άντρες έπεσαν νεκροί πριν προλάβουν να βγάλουν τα σπαθιά από τις θήκες τους. Οι υπόλοιποι πάλεψαν σα λιοντάρια, αλλά η μάχη ήταν άνιση. Ο Θόαν μπορεί να στο βεβαιώσει πατέρα, ήταν πρώτος στη μάχη, δεν σκοτώνονταν από το ατσάλι μας..”

          Ο Θόαν σηκώθηκε και πήγε δίπλα στον αδερφό του. Κοίταξε γύρω στην αίθουσα τον κόσμο που κρέμονταν από τα χείλη τους και περίμεναν ανυπόμονα να ακούσουν παρακάτω.
“Έτσι είναι..” είπε δυνατά, “.. όπως τα λέει ο αδερφός μου. Ήταν δαίμονες! Εγώ ο ίδιος χτύπησα πολλούς με το σπαθί μου, αλλά τα κορμιά τους δεν τρυπιόταν. Αντίθετα πετσόκοβαν τους στρατιώτες μας μέχρι που τους σκότωσαν όλους. Τότε σταμάτησαν ξαφνικά και τραβήχτηκαν πίσω στα βράχια..”
“Κι εσάς γιατί δεν σας έσφαξαν;..” τον ρώτησε ο βασιλιάς την εύλογη απορία όλων των παρεβρισκόμενων.

          Τα δυο αδέρφια κοιτάχτηκαν και σκύψανε τα κεφάλια. Δεν ξέρανε πως να πούνε αυτό που συνέβη και να τους πιστέψουν ότι δεν λένε ψέμματα.
“Λοιπόν;..” επέμεινε ο βασιλιάς θέλοντας να ακούσει τι έγινε μετά.
“Στάθηκαν πάνω στα βράχια και μας είχαν περικυκλωμένους..” είπε αργά ο Άρκον. “Με τον Θόαν πλάτη με πλάτη στριφογυρνούσαμε με τα σπαθιά μας έτοιμα για νέα επίθεση, αλλά δεν έγινε ποτέ..”
“Τότε την ακούσαμε που γέλαγε..” τον διέκοψε ο Θόαν. “ Ήταν εκείνη πατέρα, η μάγισσα από το ξέφωτο!..”
“Έστεκε ψηλότερα απ' όλους και γέλαγε με το στριγκό της γέλιο..” συνέχισε πάλι ο Άρκον. “ Δεν έδειχνε καθόλου νεκρή, αλλά ήταν, είδα τον Θόαν να την σκοτώνει την προηγούμενη μέρα με τα μάτια μου!..”
“Και την σκότωσα είναι σίγουρο..” επιβεβαίωσε ο αδερφός του.
“Είχε σηκωμένο ψηλά το χέρι της και καταλάβαμε πως έτσι κρατούσε τους δαίμονες να μη μας επιτεθούν. Φόραγε το Δαχτυλίδι πατέρα, το Δαχτυλίδι της Οργής!..”

          Αυτή τη φορά δεν ήταν ούτε σούσουρο ούτε ψίθυροι που απλώθηκαν στην αίθουσα, αλλά επιφωνήματα έκπληξης και επιδοκιμασίας. Μέχρι κι ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε. Το Δαχτυλίδι της Οργής το φόραγε η μάγισσα Ουλχάρα στις μάχες με τους Πρώτους Ανθρώπους πολλούς αιώνες πριν, και τώρα πια μόνο στους μύθους και στις ιστορίες το χειμώνα μπροστά στο τζάκι υπήρχε περίπτωση να ακούσει κανείς γι' αυτήν. Ήταν ο πρόγονός τους, ο βασιλιάς Άραθον ο Κατακτητής που την είχε νικήσει και την είχε κρεμάσει πρώτη μπροστά στους στρατιώτες της. Λέγανε πως το σώμα της χάθηκε μόλις την κατέβασαν από την αγχόνη, και κανείς δεν είχε ξανακούσει κάτι γι' αυτήν από τότε, μέχρι που σιγά σιγά σχεδόν ξεχάστηκε και μόνο στους θρύλους αναφερόταν πια το όνομά της και το Δαχτυλίδι της που της έδινε τη δύναμή της.

          Ο βασιλιάς Έοθεν σηκώθηκε όρθιος και έκανε νόημα να αδειάσει η αίθουσα του θρόνου. Αμέσως όλοι έφυγαν αφήνοντας μόνους τους δύο πρίγκηπες μαζί του.
“Είστε σίγουροι γι' αυτό που λέτε;..” τους ρώτησε μετά από αρκετά λεπτά σκέψης.
“Ναι πατέρα..” απάντησαν κι οι δυο σαν ένας.
“Πώς μπορείτε να είσαστε τόσο σίγουροι;..” επέμεινε ο βασιλιάς.
“Αυτό ήταν που έλεγχε τους δαίμονες..” μουρμούρισε ο Άκρον κατεβάζοντας το βλέμμα του.
“Μας είπε να γυρίσουμε και να σε προειδοποιήσουμε πατέρα..” είπε ο Θόαν και κατέβασε κι αυτός τα μάτια του.
“Να με προειδοποιήσετε, για ποιο πράγμα; Μιλήστε λοιπόν!..”
“Κατέβηκε από τον βράχο που στεκόταν..” ξεκίνησε να λέει ο Άρκον, “.. και ήρθε μπροστά μας..”
“Πρώτα έβγαλε τη δική μου καρδιά, επειδή εγώ την κάρφωσα με το σπαθί μου..” συνέχισε ο Θόαν σιγανά.
“Μετά πήρε τη δικιά μου, ενώ ο Θόαν έπεφτε πλάι μου νεκρός..”
“Και έπεσε δίπλα μου κι ο Άκρον, με το στήθος του ανοιχτό..”
“Η Μάγισσα κρατούσε τις καρδιές μας μία σε κάθε της χέρι, και το Δαχτυλίδι άρχισε να λάμπει και να βγάζει φωτιά..”
“Μας είπε μόλις σηκωθήκαμε να γυρίσουμε πίσω και να σε προειδοποιήσουμε..”

          Άνοιξαν κι οι δυο τα πουκάμισά τους και ο βασιλιάς πισωπάτησε με τρόμο αντικρύζοντας τα σχισμένα κι ορθάνοιχτα στήθια τους. Τα δυο αδέρφια τράβηξαν τα σπαθιά τους και τον κάρφωσαν χωρίς δισταγμό.
“Θα πεθάνουμε όλοι πατέρα..” είπε ο Άρκον.
“Γιατί η Ουλχάρα θέλει πίσω το βασίλειό της..” συμπλήρωσε ο Θόαν.

          Το δέρμα τους είχε γίνει κάτασπρο, και τα μάτια τους κίτρινα και θολά σαν των πεθαμένων.
“Και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το Δαχτυλίδι της Οργής..” είπαν με μια φωνή, ενώ ένα στριγγό γέλιο γέμισε ξαφνικά την αίθουσα.

          Μάχη ακούστηκε να αρχίζει έξω, σπαθιά που χτυπούσαν μεταξύ τους, και κραυγές πόνου και αγωνίας αντήχησαν σ' όλο το παλάτι. Σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει, και ησυχία απλώθηκε. Ησυχία που μόνο το γέλιο της Μάγισσας χαλούσε..-

         By MADnJIM

[MadnJim]

[alucardos]

Μου αρεσε η ιστορια και ο τροπος που γραφεις (epic fantasy δεν την αφηνω να παει χαμενη). Δεν το περιμενα το τελος, κατι που κανει την ιστορια ακομα καλυτερη. Θα υπαρξει συνεχεια;

[MadnJim]

Να'σαι καλά φίλε μου, πάντα με κάνει πολύ χαρούμενο να βλέπω ότι ταξίδεψαν μαζί μου κι άλλοι!..

Άλλη αν εννοείς συνέχεια αυτής όχι, είναι παλιότερη ιστορία μου όπως γράφω και στον πρόλογο, και ήταν περισσότερο "άσκηση" για να βρω κάποια πράγματα που ήθελα με τους διαλόγους. Δεν σκέφτηκα ποτέ να τη συνεχίσω, αν και ομολογώ πως με "έβαλες στην πρίζα" τώρα.. Αν εννοείς αν έχω κι άλλες ιστορίες ηρωικής φαντασίας, ναι, έχω στη μέση ένα μυθιστόρημα τύπου Κόναν, κομμάτια από το οποίο που δεν θα χρησιμοποιήσω τελικά για διάφορους λόγους τα έκανα short stories για να μην χαθούν. Ένα από αυτά είναι και το full action "Στην Αρχαία Γέφυρα Του Άρνοθ" που έχω ήδη ανεβάσει πριν καιρό. Κάποια στιγμή θα ανεβάσω κι άλλα..

[Naya]

Ωραία ιστορία, κλασικό δείγμα ηρωικής φαντασίας!

Αναπάντεχο το τέλος, όντως, μπράβο...

Μμμμ οι διάλογοι θέλουν δουλειά πάντως...

Και τα αδέρφια έτσι όπως μιλάνε μου θύμισαν τον Tweedledee και τον Tweedledum από το Alice in Wonderland  (το λέω με όλη την καλή διάθεση προς τους γενναίους λεβεντόκορμους πρίγκιπες...)

[WILLIAM]

Εντάξει να σου πω ότι έχεις ταλέντο με τις ανατροπές θα το έχεις βαρεθεί, το λέω συνέχεια.

Αλλά αυτή τη φορά ήταν ένα καλό διήγημα ικανό να είναι η αρχή ενός φοβερού μυθιστορήματος φαντασίας. Με εξέπληξες ευχάριστα φίλε μου.

[Ιρμάντα]

Το τέλος δεν το περίμενα -αλλά το περίμενα.

Φυσιολογικά είναι το τέλος που θα ήθελα- ή θα μάντευα ότι θα έχει μία τέτοια ιστορία. Εκεί που με μπέρδεψε είναι οι κάπως αφελείς χαρακτήρες των δύο αδελφών. Εξαιτίας αυτής της ελαφρότητας, ας το πούμε έτσι, δεν πίστευα ότι τελικά θα ήταν πεθαμένοι. Πάντως όντως φανήκανε κάπως αφελή και θρασιμάκια τα παιδιά. Σαν να λέμε πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι!

Οι διάλογοί σου θέλουν στρώσιμο. Δεν ξέρω αν είναι καλή η φράση χτυπούσε με τα νύχια της, που λες κάπου. Ή αν ταιριάζει να αποκαλέσουμε φορεσιά την μεταλική αρματωσιά. Το φορεσιά με παραπέμπει σε ύφασμα.

Τα ονόματα Έοθεν και Άραθον θυμίζουν πολύ Τόλκιν. Μάλιστα Éothain was Eomer's second in command when Éomer was the Third Marshall of the Mark, όπως διαβάζουμε στη διεύθυνση http://lotr.wikia.com/wiki/Eothainκαι φυσικά Άραθον παραπέμπει στον Άραθορν, τον μπαμπά του Άραγκορν. Αν λειτουργεί για σένα έτσι τα αφήνεις έτσι, εννοείται.

Θα διαβάσω και άλλα κείμενά σου! Να είσαι πάντα καλά!

[MadnJim]

Να πω κάτι γι' αυτήν την ιστορία που θα λύσει πιστεύω κάθε απορία.

Όταν την έγραψα πριν χρόνια δεν είχα κατά νου να πω μια ιστορία. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, τίποτα. Αυτό που ήθελα ήταν να δοκιμάσω αν μπορώ να δώσω ολόκληρη πλοκή μόνο μέσα από διαλόγους. Μια "άσκηση" ας πούμε. Δεν με ενδιέφερε τι θα γίνει παρακάτω, πως θα καταλήξει, όλα αυτά έρχονταν μόνα τους και πήγαιναν όπου και όπως ήθελαν ενώ έγραφα. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να παιχτεί όλη η ιστορία μέσα από τους διαλόγους, κι αυτό τελικά δεν το κατάφερα όπως θα ήθελα γιατί στα καίρια σημεία δεν είναι διάλογοι αλλά αφήγηση. Όταν την τέλειωσα και κάθισα να την διαβάσω στραβομουτσούνιασα λίγο γιατί υπάρχει μια τρανταχτή ανακολουθία που μου βγάζει το μάτι (η γκρίνια των δύο αδερφών στην αρχή ενώ όπως φαίνεται μετά δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος γι' αυτό αφού συνέβη ότι συνέβη τελικά), και οφείλεται ακριβώς στο ότι δεν σκόπευα να διηγηθώ κάτι αλλά να πειραματιστώ. Γι' αυτό αλλιώς ξεκινάει κι αλλιώς καταλήγει, η "ελαφρότητα" των χαρακτήρων, οι όποιες ομοιότητες στα ονόματα με αυτά του Τόλκιν, ο τίτλος, κλπ, κλπ. Όμως, από τότε την έχουν διαβάσει πάρα πολλοί κι όχι μόνο εδώ, κι έχω εκπλαγεί ευχάριστα βλέποντας ότι αρέσει!

 

Ευχαριστώ για το χρόνο σας, Κωνσταντίνα, φίλε William, και Ειρήνη. Έχετε δίκιο για τις επισημάνσεις σας, κι όπως ίσως είδατε επαυξάνω κιόλας. Να'στε καλά, πάντα χαίρομαι όταν όσοι διαβάζουν κάτι δικό μου περνάνε ευχάριστα την ώρα τους μαζί μου.

[SymphonyX13]

Ψάχνοντας στις ιστορίες σου, σταμάτησα στο "Δαχτυλίδι.." που είναι από τις αγαπημένες μου, αυτόνομες (γιατί υπάρχει και ο Ν`Γκάρα) ιστορίες σου ηρωικής φαντασίας, μαζί με το "Νησί του Θανάτου" Την διάβασα, ακόμη μια φορά και την απόλαυσα το ίδιο με την πρώτη! Υπέροχη...keep rocking φίλε μου!