MadnJim Posted September 11, 2014 Share Posted September 11, 2014 Όνομα Συγγραφέα: MADnJIMΕίδος: Tρόμος..Βία; ΝαιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: περίπου 1120Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Μου συνέβη κάτι περίεργο με αυτή την ιστορία. Καταρχήν να πω ότι είναι το "πρόχειρο" που έφτιαξα με τα βασικά μόνο σημεία για να μην ξεχάσω την ιδέα, με σκοπό κάποια άλλη στιγμή να την γράψω σωστά. Θα μου πείτε, τότε γιατί την ανεβάζεις αφού δεν είναι έτοιμη. Πιστεύετε στις συμπτώσεις; Εγώ όχι, αντίθετα πιστεύω πως όλα είναι αλληλένδετα, όλα έχουν κάποιον συγκεκριμένο λόγο και σκοπό. Όταν λοιπόν το τελείωσα τσέκαρα από συνήθεια να δω πόσες λέξεις είναι, είναι όπως λέω και πιο πάνω περίπου 1120. Το μάτι μου έπεσε εντελώς τυχαία και στην καταμέτρηση χαρακτήρων, κάτι που ποτέ δεν κάνω γιατί δεν με ενδιαφέρει, και είδα έκπληκτος πως μαζί με την υπογραφή και την ημερομηνία στο τέλος ήταν ακριβώς 6666 χαρακτήρες (στον editor του OpenOffice που χρησιμοποιώ, εδώ δεν ξέρω..)!!!! Κι άντε τώρα να πείσεις έναν άνθρωπο σαν εμένα που κλείνω τα μάτια και βλέπω "άλλους" κόσμους να το ξαναπιάσω για να το γράψω όπως πρέπει.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΒΡΕΦΟΣ.. Ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή μέρα, μέχρι που ο Τζο Μακντέντ βγήκε από το μαιευτήριο μαζί με τη γυναίκα του Λία και τον νεογέννητο γυιο του. Ο ουρανός τότε γέμισε γρήγορα σύννεφα, και μια παγωμένη ψιλή βροχή ξεκίνησε που έκανε τους περαστικούς να ψάχνουν βιαστικά για κάποιο στέγαστρο. Μπήκαν στο ταξί που τους περίμενε χωρίς να δώσουν την παραμικρή σημασία στον περίεργο καιρό, το μόνο που υπήρχε για το ευτυχισμένο ζευγάρι ήταν το μωρό τους. Ο γιατρός που ξεγέννησε τη Λία ξεψύχησε μόνος του στο γραφείο του ενώ έτρωγε τη σαλάτα που είχε στο ταπεράκι μαζί του για μεσημεριανό, τη στιγμή ακριβώς που η νεαρή οικογένεια έβγαινε από το κτίριο που φιλοξενούσε την κλινική. Ήταν σχετικά νέος ακόμα, ούτε σαρανταπέντε χρονών, και υγιέστατος. Είχε τη γυμναστική αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς του, και δεν είχε καπνίσει ποτέ του. Έσβησε χωρίς κανένα λόγο εντελώς ξαφνικά, τόσο που το κεφάλι του έπεσε πάνω στο πλαστικό δοχείο, και η στρογγυλεμένη γωνία του καρφώθηκε λοξά κάτω από το αριστερό του μάτι. Κανείς δεν κατάλαβε το παραμικρό, εκτός από το νεογέννητο μωρό που καθώς η μητέρα του έσκυβε για να μπει στο ταξί εκείνο κοίταξε πάνω από τον ώμο της κατευθείαν στο παράθυρο του μαιευτήρα στον δεύτερο όροφο και χαμογέλασε αχνά. Η λάμψη στα μάτια του ήταν φευγαλέα, όπως και η ξαφνική στιγμιαία σκληράδα τους που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να ανήκει σε μάτια μωρού λίγων ημερών. Ο Τζο Μακντέντ και η γυναίκα του, τώρα και το μωρό τους, ζούσαν σε ένα ήσυχο προάστιο, από αυτά με τα μεγάλα σπίτια, τις αυλές με το γκαζόν, και τους ήσυχους από αυτοκίνητα δρόμους. Διάλεξαν επίτηδες αυτή τη γειτονιά επειδή ήταν ένα κατάλληλο μέρος για να μεγαλώσει κανείς τα παιδιά του. Χρεώθηκαν αρκετά, αλλά όταν είδαν για πρώτη φορά το παιδί τους στη θερμοκοιτίδα της κλινικής ξέχασαν τα πάντα. Ήταν ευτυχισμένοι. Όταν κατέβηκαν από το ταξί και διέσχισαν μέσα στη βροχή την καταπράσινη αυλή τους βιαστικά δεν πρόσεξαν πως πίσω τους το γρασίδι μαραίνονταν και στέγνωνε, σαν κάποιος να το κατάκαιγε με δυνατή φωτιά. Ο ταξιτζής ανακουφίστηκε αφήνοντας τη νεαρή οικογένεια, γιατί από τη στιγμή που μπήκαν στο αυτοκίνητο μια μυρωδιά σαν καμένο σπίρτο άρχισε να του καίει τη μύτη. Στο επόμενο τετράγωνο ένα μεγάλο τζιπ παραβίασε το στοπ κι έπεσε με ταχύτητα πάνω ακριβώς στην πόρτα του. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Ο Τζο και η Λία στη βιασύνη τους να μπουν στο σπίτι δεν δώσανε καμία σημασία στον δυνατό ήχο της σύγκρουσης, το μωρό όμως έστρεψε το κεφάλι του προς τα κει και χαμογέλασε ξανά. Αυτή τη φορά τα χείλη του χωρίστηκαν λίγο, και για μία μόνο στιγμή φάνηκαν στο στόμα του δύο σειρές μυτερά δόντια σαν αρπακτικού. Έπειτα μπήκαν στο σπίτι κι όλα έδειχναν πάλι εντελώς φυσιολογικά. Εκτός από τον φίκο δίπλα στην εξώπορτα που μαράθηκε αμέσως μόλις πέρασαν δίπλα του. Η Λία πέθανε πρώτη, δύο μόλις μέρες μετά και ενώ θήλαζε το μωρό της. Ο Τζο ήταν στη δουλειά, έτσι δεν είδε τη γυναίκα του εντελώς ακίνητη σαν κάτι να την κρατούσε και με τον τρόμο στα μάτια της να χάνει κάθε ίχνος ακμάδας και ζωής με κάθε γουλιά που έπινε ο μπέμπης από το στήθος της. Ούτε μπορούσε φυσικά να φανταστεί ποτέ του πως το μωρό αφού στράγγιξε τη νεαρή μητέρα του πήδηξε από τη νεκρή αγκαλιά της στο πάτωμα, και με άνετο βήμα πήγε στο κρεβατάκι του στο διπλανό δωμάτιο όπου και ξάπλωσε. Όταν ο ανύποπτος Τζο γύρισε σπίτι του το απόγευμα και βρήκε τη γυναίκα του κρύα και ακίνητη στην πολυθρόνα κόντεψε να καταρρεύσει, αλλά το μωρό άρχισε να κλαίει από το δωμάτιό του και κατάφερε να συγκρατηθεί για χάρη του. Έκλαψε όμως, αγκάλιασε το πτώμα της Λίας και έκλαψε βουβά για λίγη ώρα. Τα δάκρυα μούσκεψαν το πρόσωπό του κι ανακατεύτηκαν με τις εκκρίσεις από τα ρουθούνια του, που του βούλωσαν τη μύτη και δεν αντιλήφθηκε την αχνή μυρωδιά καμένου σπίρτου που, αν και χανόταν σιγά σιγά, ακόμα πλανιόταν μέσα στο σπίτι. Ούτε φυσικά είδε τον μπέμπη να χαμογελά με ικανοποίηση στο κρεβατάκι του με τα μάτια του να λάμπουν κατακίτρινα. Τον Τζο τον σκότωσε το επόμενο βράδυ, ενώ κοιμόταν. Είχε πάρει το μωρό στο κρεβάτι του, ήθελε να το νιώθει κοντά του, και μέσα απ' αυτό να νιώθει την γυναίκα του. Πήρε κι ένα από τα χαλαρωτικά χάπια που του άφησε ο οικογενειακός τους γιατρός όταν την προηγούμενη μέρα έφευγε αφού πρώτα ειδοποίησε την αστυνομία για το συμβάν. Κατάφερε να αποκοιμηθεί λίγο μετά τα μεσάνυχτα, με τον αντίλαλο από το ρολόι της κοντινής πλατείας ακόμη στ' αυτιά του να χτυπάει δώδεκα. Το μωρό περίμενε υπομονετικά λίγα λεπτά, και μετά σήκωσε με ευκολία το χέρι του πατέρα του που το αγκάλιαζε, και γλίστρησε στο πάτωμα. Πήγε στην κουζίνα και πήρε το μεγάλο μαχαίρι, αυτό που χρησιμοποιούσε ο Τζο για να κόβει εύκολα φέτες από το ψητό της Λίας κάθε Κυριακή. Κινούνταν γρήγορα και με σιγουριά παρά τα στραβά ακόμα στρουμπουλά ποδαράκια του, και κουβαλούσε το μαχαίρι με άνεση κι ας ήταν σχεδόν ίσα με το δικό του μπόι. Με την ίδια άνεση το σήκωσε πάνω από το κεφάλι του και το ακούμπησε στα σεντόνια του κρεβατιού, και σκαρφάλωσε μετά πατώντας πρώτα στο κάτω ράφι του κομοδίνου κι από κει στο μαξιλάρι δίπλα στο κοιμισμένο πρόσωπο του πατέρα του. Ο Τζο ξύπνησε απότομα όταν ένιωσε την κρύα λάμα να του ανοίγει διάπλατα το λαιμό, και στα λίγα δευτερόλεπτα που του μείνανε πριν ξεψυχήσει πρόλαβε να δει το μωρό του, τον γυιο του, να στέκεται όρθιος δίπλα του με το μαχαίρι στα χέρια του να στάζει αίμα κι ένα τεράστιο δαιμονικό χαμόγελο να χωρίζει το παιδικό προσωπάκι στα δύο σαν κάποιος να του είχε κόψει τα μάγουλα. Είδε τα κοφτερά δόντια, είδε τα σκληρά λαμπερά κατακίτρινα μάτια, είδε όλο το κακό που ξεχείλιζαν. Και άκουσε, την τελευταία στιγμή άκουσε το μωρό του να μιλάει με μια βραχνή ενήλικη φωνή που σε άλλη περίπτωση θα τον ανατρίχιαζε, αλλά τώρα το αίμα του είχε στραγγίξει πάνω στο κρεβάτι του, και το κορμί του έμοιαζε να είναι σε άλλη πόλη. Μόνο ένα δάκρυ έτρεξε από το δεξί του μάτι, και εξατμίστηκε πριν κατέβει στο μάγουλό του.“Δεν σε χρειάζομαι άλλο..” ήταν τα λόγια που είπε το μωρό. Μετά πήδηξε πάλι στο πάτωμα και έκανε μία κυκλική κίνηση με τα χέρια του. Ο αέρας μπροστά του κλυδωνίστηκε, τρεμόπαιξε, και άνοιξε όσο έπρεπε για να κάνει το μωρό να γρυλίσει ευχαριστημένο. Ένα νεύμα ακόμη από τα παιδικά χεράκια και δαίμονες άρχισαν να περνούν μέσα από το άνοιγμα, κατάμαυροι και τερατώδης, με κέρατα και οπλές, και μάτια κατακίτρινα σαν του Άρχοντά τους που κατάφερε να βρει τον τρόπο να περάσει στον κόσμο των θνητών και να ανοίξει την πύλη. Τώρα ο κόσμος αυτός θα γνώριζε τι σημαίνει στ' αλήθεια Κόλαση..- By MADnJIM 10Σεπ2014 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Το δαιμονικό βρέφος...doc 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 12, 2014 Share Posted September 12, 2014 Πολύ καλό. Πρέπει να ομολογήσω πως δεν με τρόμαξε ιδιαίτερα, γιατί το γράψιμο σου με έχει συνηθίσει σε πολύ υψηλά στάνταρ (τα οποία εδώ δεν υπήρχαν). Για σχέδιο όμως είναι αρκετά καλό. Μου άρεσε η ιδέα σου και θα σου πρότεινα να το ξαναγράψεις κάποια στιγμή. Που ξέρεις, μπορεί και οι λέξεις να σου βγούν 6666! Πιστεύω πως θα ήταν ακόμη πιο τρομακτικό να μην σκοτώσεις τον πατέρα, αλλά να τον βάλεις να υπηρετεί το μωρό, παραδομένος στη δύναμή του. Το μόνο που ξέρω είναι πως άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι και τον δικό μου μπέμπη. Συνέχισε την καλή δουλειά! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted September 12, 2014 Author Share Posted September 12, 2014 (edited) Να'σαι καλά φίλε μου, και για τα καλά σου λόγια, αλλά και για την ιδέα με τον πατέρα που θα έδινε πραγματικά μια άλλη πλοκή στην ιστορία. Δεν συνηθίζω να φτιάχνω "πρόχειρα" για αργότερα, αντίθετα γράφω επιτόπου και σερί. Δυο τρεις φορές που το έκανα τα "πρόχειρα" βρίσκονται ακόμα στον φάκελο "Ακατέργαστα" στο λαπτόπ μου. Όταν μου ήρθε η ιδέα δεν είχα κέφι να καθίσω να γράψω, κι επειδή έχω ξεχάσει πολλές ιδέες έτσι είπα να τη "σημειώσω". Οπότε έτσι κι αλλιώς πολύ αμφιβάλω αν κάποια στιγμή την ξανάπιανα, πιθανότατα να έμενε κι αυτή στον ίδιο φάκελο με τις άλλες. Αυτή η.. σύμπτωση όμως, όσο κι αν ακούγεται αστείο, δεν μου κάθισε καλά, και η αναφερθείσα χάριν αστεϊσμού πιθανότητα να βγει όλη η ιστορία τόσες λέξεις απλά με ανατριχιάζει! Είμαι λίγο δεισιδαίμων τύπος!.. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να γίνει ωραίο "παιχνίδι"!! Με τις ευχές μου λοιπόν, πετάω το γάντι, όποιος δεν ανατριχιάζει από τέτοιες συμπτώσεις και πιστεύει ότι μπορεί ας την αναπτύξει στην ολοκληρωμένη μορφή της, αρκεί να ανεβάσει μετά το αποτέλεσμα στη Βιβλιοθήκη να το διαβάσουμε. Για να δω, θα "τολμήσει" να σηκώσει κανείς το γάντι, ή το "συμβάν" είναι τελικά το ίδιο αποτρεπτικό και για σας; (Χεχε, θα μπορούσε να πάρει και μέρος στον τρέχοντα διαγωνισμό, αν σκεφτεί κανείς ότι και ο εν λόγω μπέμπης δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία ενσάρκωση..) (Το edit για να διορθώσω ένα ορθογραφικό που μου έβγαλε το μάτι τώρα που το είδα..) Edited September 12, 2014 by MadnJim 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted September 12, 2014 Share Posted September 12, 2014 Με τις ευχές μου λοιπόν, πετάω το γάντι, όποιος δεν ανατριχιάζει από τέτοιες συμπτώσεις και πιστεύει ότι μπορεί ας την αναπτύξει στην ολοκληρωμένη μορφή της, αρκεί να ανεβάσει μετά το αποτέλεσμα στη Βιβλιοθήκη να το διαβάσουμε. Για να δω, θα "τολμήσει" να σηκώσει κανείς το γάντι, ή το "συμβάν" είναι τελικά το ίδιο αποτρεπτικό και για σας; https://www.youtube.com/watch?v=ro0yZyVR0Qk Φυσικά μην το περιμένετε άμεσα, και μην περιμένετε μια πιο αφηγηματική έκδοση αυτής της περιληπτικής ιστορίας. Θα είναι διασκευασμένο σενάριο loosely based στο παραπάνω και ...enough said... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted September 13, 2014 Author Share Posted September 13, 2014 Πολύ χαίρομαι! Ανυπομονώ να διαβάσω την ιστορία σου Απόστολε.. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gantz Posted October 18, 2014 Share Posted October 18, 2014 Σπύρο το μονο που έχω να σου πω για την ιστορία σου ,,τι να σου πω? Γράφεις καταπληκτικά !!!! Το γράψιμο σου είναι εντελώς γαματο Λες και διαβάζω βιβλιο ...!!! Και το στορυ τέλειο επίσης κωμικοτραγικό σε αυτό το στυλ συνέχισε!! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted October 18, 2014 Author Share Posted October 18, 2014 Σ' ευχαριστώ πολύ Κατερίνα, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε. Ελπίζω να βρεις κι άλλες ιστορίες μου εξίσου ενδιαφέρουσες.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 14, 2015 Share Posted February 14, 2015 Καθόλου άσχημο το γράψιμο και η ατμόσφαιρα. Αλλά σαν ιδέα/σειρά γεγονότων δε φτάνει, είναι ανολοκλήρωτο. Αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα: γιατί αυτό ειδικά το ζευγάρι, γιατί δεν τους χρειαζόταν τους γονείς για να το μεγαλώσουν, αφού ήταν ακόμα μωρό, κλπ. Και βέβαια παραέχει πολύ υπερφυσικό στοιχείο, όλα του έρχονται βολικά ως δια μαγείας, αγνοώντας τους νόμους της φύσης όποτε χρειάζεται. Κατά τα άλλα μου θύμισε το "Άρωμα" του Ζίσκιντ, όπου κάμποσοι δευτερεύοντες χαρακτήρες πεθαίνουν μόλις πάψει να έχει σχέση μαζί τους ο πρωταγωνιστής. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted February 14, 2015 Share Posted February 14, 2015 Με ανατρίχιασες φίλε μου και με την ιστορία και με το ιστορικό της. Ένα τέτοιο συναίσθημα είχα γράφοντας το Απόλυτο Κακό. Δεν θα το επιχειρήσω, είναι για' μενα αποτρεπτικό, αλλά είδα ότι ήδη έχει αποδεχθεί την πρόκληση ο Drake. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted February 14, 2015 Author Share Posted February 14, 2015 Κέλλυ, είναι ανολοκλήρωτο, όπως λέω στον πρόλογό μου πρόκειται για απλή σημείωση των βασικών για να μην ξεχάσω την ιδέα, αλλά το ανέβασα για λόγους που επίσης εξηγώ στον πρόλογό μου. Όσο για το μωρό, υποτίθεται πως είναι ο ίδιος ο Διάβολος, το αναφέρω ως "Άρχοντας" στο τέλος. Αλλά οπωσδήποτε έχεις δίκιο, θέλει "γέμισμα", κι εγώ δεν προτίθεμαι να το κάνω, γι' αυτό και την "έδωσα" σε όποιον θέλει να δοκιμάσει, αρκεί να διαβάσουμε εδώ στη βιβλιοθήκη το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του. William φίλε μου, αυτός ήταν ο σκοπός, η ανατριχίλα, κι αν αυτό επιτυγχάνεται με αυτό το πρόχειρο προσχέδιο φαντάσου τι δυναμική θα είχε αν ποτέ γινόταν όπως του πρέπει. Να πω και κάτι που απ' ότι είδα τώρα δεν είπα ακόμα γι' αυτήν την ιστορία. Το έναυσμα για να την γράψω το πήρα από ένα τόπικ κάπου εδώ στο φόρουμ που δεν θυμάμαι πια ποιο είναι για να σας βάλω λινκ, όπου γινόταν κάποια συζήτηση ακριβώς γι' αυτό το θέμα, για το αν και κατά πόσο θα μπορούσε να γίνει μία horror ιστορία με πρωταγωνιστή ένα μωρό. Μου ήρθε η ιδέα, βαρυόμουν να γράψω όμως εκείνη τη στιγμή και σημείωσα στα γρήγορα τα σημεία που θα πάταγα όταν θα την συνέχιζα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σας ευχαριστώ πολύ όλους.. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
μαμαλουκ Posted February 22, 2015 Share Posted February 22, 2015 Λοιπόν, Μου εβγαλε μια αίσθηση τύπου 'Μωρό της Ρόζμαρυ' αλλά σε διήγημα. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που δεν κρύβεται τίποτα και δεν υπάρχουν κενά στη δράση αλλά θα ήθελα παραπάνω λεπτομέρειες για το κακόμοιρο ζευγάρι. Από την άλλη όμως η μικρή φόρμα και η συντομία του τρόμου είναι ανεξάρτητο είδος από μόνο του και όσον αφορά αυτό το είδος η δουλειά είναι εξαιρετική. Μα τώρα σοβαρά, η γωνία του πλαστικού τάπερ καρφώθηκε στο μάτι; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted February 22, 2015 Author Share Posted February 22, 2015 Χαίρομαι που σου άρεσε φίλε Βαγγέλη, και φυσικά καταλαβαίνω την επιθυμία σου για περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί (όπως έχω ήδη εξηγήσει πολλές φορές) δεν είναι ολοκληρωμένη σαν ιστορία. Ελπίζω να βρεις κι άλλες ιστορίες μου (που είναι ολοκληρωμένες) ενδιαφέρουσες. Μ' αυτά και μ' αυτά έχω μπει στον πειρασμό να την "φτιάξω", αν το κάνω τελικά (γιατί την παράτησα για συγκεκριμένο λόγο που αναφέρω στον πρόλογο) θα την ανεβάσω σε δικό της τόπικ να την διαβάσετε... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted February 22, 2015 Share Posted February 22, 2015 (edited) Τι μωρό, μιας βδομάδας και έχει δόντια, βλέπει καλά και κινείται με άνεση. Κι ακόμα καλύτερα έχει την δύναμη να κόψει ένα ζωντανό σώμα με ένα μαχαίρι. Δεν με πείθει. Μπορεί να προκαλεί θανάτους από την αύρα του την δυσοίωνη, να ρουφάει τη μαμά του, αλλά όχι να κινείται έτσι γιατί αλλιώς δεν είναι μωρό. Νομίζω ότι θέλει πιο σιγανό τέμπο η ιστορία, μια πιο βαθιά έκφραση της δεισιδαιμονίας που κουβαλάει και βήμα βήμα. Από την άλλη η ιστορίες με τα σατανικά μωρά είναι πάντοτε πολύ ανατριχιαστικές είτε το θέλουμε είτε όχι. Νομίζω ότι χρειάζεται το λιγότερο 8.000 λέξεις και το καλύτερο ένα μυθιστόρημα. Αν κρίνω από το τάπερ και έχεις πολλά ενδιαφέροντα ατυχήματα να περιγράψεις. Το τάπερ είναι όλα τα λεφτά. Γράψε το σε βιβλίο. (666 σελίδες) Edited February 22, 2015 by deadend 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted March 1, 2015 Share Posted March 1, 2015 Mcdead???? MCDEAD??? Seriously? Καημένη μανούλα! Dead ο Mcdead. Εμ βέβαια. Ο μπέμπης πάντως, ντροπή του, ούτε τα προσχήματα δεν κράτησε. Εμένα μου θύμισε Προφητεία περισσότερο από Ρόζμαρι. Θα ήθελα να το δω ολοκληρωμένο. Πολύ αυθόρμητος δαίμονας, καθόλου δεν το είχε οργανώσει. Τους σκοτώνει, ανοίγει τις Πύλες και γαία πυρί μειχθήτω. Ήταν πολύ ενδιαφέρον το φλασάκι σου! (666 σελίδες είπαμε να περιμένουμε;) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted March 1, 2015 Author Share Posted March 1, 2015 Χαχαχα, Ειρήνη, το έχουν διαβάσει πολλοί μέχρι τώρα, κι εδώ και αλλού, είσαι η πρώτη -επιτέλους- που σχολίασε το όνομα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted March 1, 2015 Share Posted March 1, 2015 Και εμένα μου είχε θυμίσει την Προφητεία. Έλα φίλε μου, το κοινό το καλεί, δώσε του μια έκταση, άσε το μπέμπη από την κόλαση να σκορπίσει το χάος! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted March 1, 2015 Author Share Posted March 1, 2015 (edited) Και εμένα μου είχε θυμίσει την Προφητεία. Έλα φίλε μου, το κοινό το καλεί, δώσε του μια έκταση, άσε το μπέμπη από την κόλαση να σκορπίσει το χάος! Χαχαχα, οκέυ, με πείσατε, θα τη φτιάξω λοιπόν οσονούπω. Φυσικά 666 σελίδες δεν θα είναι, αλλά αν βγει 6666 λέξεις να ξέρετε πως δεν θα φταίω εγώ.. Όποιος φώναξε «ψωνάρααα» να κάνει ένα βήμα μπροστά αμέσως! Edited March 1, 2015 by MadnJim 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Disco_Volante Posted May 16, 2015 Share Posted May 16, 2015 Φίλε Σπύρο η ιστορία σου είναι απλά υπέροχη. Όμως, όπως σχολίασαν και άλλοι πριν από μένα, πρέπει να τη μεγαλώσεις οπωσδήποτε! Έχεις μια πολύ καλή πρώτη ύλη η οποία δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη. Φυσικά και εμένα μου θύμισε το The Omen (κυρίως την πρώτη ταινία του 76) αλλά και το Pet Sematary στην τελευταία σκηνή που μικρός καθαρίζει τον πατέρα του με το μαχαίρι! Μια πρόταση. Αν αποφασίσεις να μεγαλώσεις την ιστορία και να μας περιγράψεις και άλλους θανάτους καθώς ο μικρός μεγαλώνει κάνε το εξής: πιστεύω ότι το σημείο που ανοίγει την πύλη για να έρθουν και άλλοι δαίμονες πρέπει να είναι αργότερα. Να έχει μεγαλώσει λίγο πρώτα ο μικρός και η είσοδος των δαιμόνων να γίνει μια ειδική στιγμή (π.χ., σε κάποιο ηλιοστάσιο, έκλειψη, κτλ). Δε σε φοβάμαι πάντως. Σίγουρα κάτι καλό θα σκεφτείς! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest /george/ Posted June 13, 2015 Share Posted June 13, 2015 Δυνατή και ανατριχιατική ιστορία! Σίγουρα με έκανε να βλέπω πλέον με άλλο μάτι τα μέχρι πρότεινος αθώα παιδάκια! Θα συμφωνήσω και εγώ ότι μια τόσο καλή ιδέα θα πρέπει να αναπτυχθεί περισσότερο και να γίνει γιατί όχι καιμια νουβέλα. Όρεξη μόνο να υπάρχει γιατί ιδέες και υλικό έχεις άφθονο! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.