Αλγκέρνον Μπλάκγουντ (Algernon Blackwood)

[Δημήτρης]

Ο Άλτζερνον Μπλάκγουντ ήταν Βρετανός συγγραφέας τρόμου και φαντασίας. Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1869 και πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 1951. Άλλαξε πολλές δουλειές στη ζωή του μεταξύ των οποίων μπάρμαν, δημοσιογράφος, ξενοδόχος, εργάτης σε γαλακτοκομική φάρμα. Αποδείχθηκε όμως αδέξιος σε όλες. Ταξίδεψε πολύ σε Γερμανία, Γαλλία και Καναδά τα άγρια δάση του οποίου τον συγκλόνισαν και αποτέλεσαν φόντο για τις ιστορίες του. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά μιας και υπήρξε μεγάλος φυσιοδίφης. Παράλληλα ασχολήθηκε με τον αποκρυφισμό και την μαγεία ως μέλος σε αρκετές σχετικές οργανώσεις.

 

Ξεκίνησε να γράφει συστηματικά σε προχωρημένο σημείο στη ζωή του, όντας μετά τα τριάντα πέντε του. Μικρό το κακό πάντως γιατί σήμερα θεωρείται άξια ως ένας από τους θεμελιωτές του τρόμου, ενώ και ο Λάβκραφτ τον έχει εκθειάσει στο δοκίμιο του ''Ο Υπερφυσικός Τρόμος στη Λογοτεχνία''. Στα Ελληνικά κυκλοφορούν τα παρακάτω:

 

- Ιστορίες στο Λυκόφως (Terra Nova)

 

- Οι Ιτιές (Locus 7)

 

- Γουέντιγκο (Locus 7)

 

- Αρχαίες Μαγείες (Locus 7)

 

Λίγα λόγια για την συλλογή ''Ιστορίες στο Λυκόφως'' που μόλις τελείωσα:

 

- ''Αρχαία Μαγεία'': Ένας άνδρας που ταξιδεύει με τρένο στη Γαλλία, σε μία παρόρμηση της στιγμής θα κατέβει σε σταθμό άσχετο με τον προορισμό του και θα επισκεφτεί ένα γραφικό χωριουδάκι ξεχασμένο από τον χρόνο. Από την αρχή όμως κάτι τον ενοχλεί στη συμπεριφορά των κατοίκων του, μόνο που δεν μπορεί να προσδιορίσει τι ακριβώς είναι αυτό. Σαγήνη και τρόμος θα ενωθούν σ' ένα πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

 

- ''Τα Φτερά του Ώρου'': Η ιστορία ενός ανθρώπου που ήθελε να γίνει πουλί ή που μεταμορφώθηκε σε πουλί, δεν πολυκατάλαβα. Με άφησε αδιάφορο.

 

- ''Η Υπόθεση Πάικσταφ'': Θυμίζοντας αδιόρατα μία πιο soft εκδοχή του ''Τα Όνειρα του Σπιτιού της Μάγισσας'', διακατέχεται από αγωνία και κυνισμό. Στο σύνολο της δεν είναι τίποτα το φοβερό, αλλά έχει ορισμένες παραγράφους μαγευτικής ομορφιάς.

 

- ''Μυστική Λατρεία'': Το καλύτερο διήγημα του τόμου βασίζεται σε μία συνταγή που έχω συναντήσει και άλλες φορές, με την προκειμένη να είναι η καλύτερη. Αυτή ενός ανθρώπου που ηθελημένα ή όχι βρίσκεται σ' ένα μέρος που δεν είναι καθόλου αυτό που δείχνει. Και καλείται να τα βγάλει πέρα με τους κατοίκους του. Τρομερά ατμοσφαιρικό, πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι.

 

- ''Κινέζικη Μαγεία'': Δύο φίλοι συναντιούνται ύστερα από πολλά χρόνια και μοιράζονται τις εμπειρίες του ενός από τα χρόνια της εξορίας του στην Κίνα. Πεζό και με προβλέψιμο τέλος.

 

- ''Ο Άνθρωπος που τα Δέντρα Αγαπούσαν'': Η ιδέα αυτή καθαυτή είναι πολύ καλή, αλλά όχι του γούστου μου. Ίσως λίγο μεγαλύτερη απ' όσο έπρεπε ιδίως στην εισαγωγή, θα την βρει κανείς σε καλύτερη εκτέλεση στο ''Οι Ιτιές'' του ίδιου.

 

- ''Η Μεταβίβαση'': Άλλο ένα γνώριμο μοτίβο για τους τρομολάγνους, αυτό του εστιακού σημείου γης που έχει δύναμη και συνείδηση. Not exactly my style, αλλά διαβάζεται ευχάριστα.

 

Ο Μπλάκγουντ δεν είναι ο καλύτερος συγγραφέας που υπάρχει εκεί έξω. Το παράξενο, ιδιαίτερο του στυλ δείχνει ορισμένες φορές την ηλικία του και μπορεί να ξενίσει. Όμως σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι αξίζει κανείς να τον ανακαλύψει. Αν όχι όλο το έργο, τότε ορισμένες ιστορίες του είναι αυτό που λέμε must read. Ιδίως το φοβερό και τρομερό ''Γουέντιγκο'' που είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ.

Edited September 16, 2014 by Δημήτρης

[wasteland]

Μπράβο για το topic Δημήτρη!

Έχω διαβάσει μόνο τις Ιτιές και ξετρελάθηκα με την ατμοσφαιρική γραφή του.

Θα ψάξω και για τα υπόλοιπα που αναφέρεις.

[Tiessa]

Έχω διαβάσει τις Ιτιές και το Γουέντιγκο.

Παρόλο που οι συγκυρίες με οδήγησαν να τρομάξω λιγάκι εκεί που διάβαζα Γουέντιγκο ένα σούρουπο με πολύ αέρα, οι Ιτιές ήταν αυτές που μου άρεσαν πάρα πολύ. Δε θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες γιατί το έχω διαβάσει αρκετά χρόνια πριν, αλλά κάποιες σκηνές έχουν μείνει στο μυαλό μου εντονότατες.

Αναζήτησα μάλιστα το Γουέντιγκο ακριβώς επειδή είχα λατρέψει τις Ιτιές.

Κάποια στιγμή θα διαβάσω κι άλλα δικά του.

[BladeRunner]

Ωραίος ο Δημήτρης. Απ'αυτόν τον κλασικό συγγραφέα έχω διαβάσει μόνο το Ιτιές, που μου φάνηκε πάρα πολύ καλό. Έγραψα και ένα μικρό σχόλιο, εδώ. Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω και το Ιστορίες στο λυκόφωτος από τις εκδόσεις Terra Nova.

[heiron]

Έχω διαβάσει το Ιτιές και το Γουέντικο. Και τα δύο ωραία βιβλία (νουβέλες βασικά) και στο ίδιο στυλ. Αν γουστάρει κάποιος ιστορίες τρόμου στην άγρια φύση όπου το κακό συνδέεται με μια αρχέγονη δύναμη της φύσης αλλά μάλλον όχι αυτού του κόσμου τότε είναι ιδανική λύση ο Blackwood. Είναι κατά μία έννοια ξεπερασμένος βέβαια αλλά η γραφή του είναι μια χαρά, διαβάζεται άνετα κι ευχάριστα.

[BladeRunner]

Γουέντιγκο

 

Αρκετά τυχερός στάθηκα σήμερα, μιας και βρήκα ιδιαίτερα φτηνά την συγκεκριμένη νουβέλα, που είναι η δεύτερη πιο γνωστή ιστορία του Μπλάκγουντ, μετά τις "Ιτιές", που διάβασα και απόλαυσα τον Μάρτιο του 2013. Όσον αφορά το Γουέντιγκο, πρόκειται για ένα δυνατό σφηνάκι υπαινικτικού τρόμου, με την όλη ιστορία να διαδραματίζεται στην άγρια φύση του Καναδά, με πρωταγωνιστές τέσσερις άντρες που έχουν πάει στις ερημιές με σκοπό το κυνήγι. Σ'αυτά τα απομακρυσμένα και κρύα μέρη, κάτι υπάρχει, μια ανώτερη δύναμη, αρχέγονη, που θα συνταράξει τους πρωταγωνιστές μας. Τίποτα το περίπλοκο, έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά καλογραμμένη και ατμοσφαιρική ιστορία, με τρομερές και άκρως ρεαλιστικές περιγραφές της άγριας φύσης και ωραίες, παλαιάς κοπής ανατριχίλες. Αν και η ιστορία είναι εκατό χρόνων και βάλε, διαβάζεται αρκετά ευχάριστα και ξεκούραστα. Πάντα απολάμβανα  ιστορίες που διαδραματίζονται σε άγρια μέρη, και η ιστορία του Μπλάκγουντ είναι σίγουρα μια από τις καλές και πιο χαρακτηριστικές του είδους. 

 

8/10

[Νίκη]

Διάβασα τις Ιτιές στα αγγλικά και την απόλαυσα πραγματικά. Είναι μια καταπληκτική νουβέλλα και η πιο ταιριαστή (σ' εμένα τουλάχιστο) μορφή κοσμικού τρόμου. Όχι πια άλλες εξωγήινες απειλές, αλλά κάτι πολύ απλό και απτό, η δύναμη της φύσης. Αυτό με ξετρέλλανε, γιατί το δέος μπροστά στα υποβλητικά τοπία το έχουμε όλοι μας νιώσει. Μάλιστα, μου θύμισε κάτι που είχε πει η μάνα μου, όταν είχε έρθει στο Περτούλι. Δεν της άρεσε και τη φόβισε γιατί, όπως είπε: "Τα δέντρα είναι πολύ πυκνά (δάσος από έλατα) και στέκονται το 'να δίπλα στ' άλλο σαν στρατιώτες".

Η δομή κλιμακώνεται πολύ επιτυχημένα,  αρχίζοντας από μικροπεριστατικά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν φαντασίες του αφηγητή, λόγω του υποβλητικού τοπίου, και μετά αυξάνει η ένταση, καθώς τα αλλόκοτα συμβάντα γίνονται όλο και πιο πολλά και έντονα και επηρεάζεται και ο ρεαλιστής φίλος του ήρωα. Αυτή η επίδραση ανατριχιάζει έντονα τον αναγνώστη, καθώς ο τρόπος που περιγράφει τον κολλητό του σε κάνει να σκεφτείς ότι ο τύπος αυτό δεν θα επηρεαζόταν από το υπερφυσικό.

Μ' άρεσε επίσης ότι τα υπερφυσικά συμβάντα είναι ειπωμένα με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσε να τα θεωρήσει κανείς παιχνίδια του ματιού ή της ακοής, παραισθήσεις ή τυχαία συμβάντα. Ο συγγραφέας δεν βασίζεται σε αυτά για να τρομάξει τους ήρωες του και τους αναγνώστες, αλλά στην ψυχολογική επίδραση. 

Πολύ ρεαλιστικές και υποβλητικές περιγραφές της φύσης, στις οποίες βασίζεται κατ' ουσίαν ολόκληρη η ιστορία.

Το μόνο που μου ξίνισε κάπως είναι ότι στην αρχή λέει ο κολλητός στον αφηγητή ότι 

Spoiler

οι δυνάμεις του νησιού δεν θέλουν να τους σκοτώσουν αλλά να τους τρελάνουν κι αυτή είναι η θυσία που απαιτούν

Στο τέλος όμως βλέπουμε κάτι άλλο, δηλαδή 

Spoiler

ότι υπάρχει ένας πνιγμένος

Α, επίσης κι ότι η σωτηρία τους παραείναι τυχαία. 

Spoiler

Πού βρέθηκε στα καλά καθούμενα να περνάει άνθρωπος από έρημα νερά μέσα στη νύκτα, ώστε οι δυνάμεις του νησιού να στραφούν σε αυτόν κι όχι στους δύο πρωταγωνιστές.

 

[Δημήτρης]

Διάβασα την συλλογή ''Το Άγγιγμα του Πάνα''. 

Οκτώ διηγήματα εκ των οποίων αν δεν κάνω λάθος, μόνο ένα έχει ξαναμεταφραστεί. Μου άρεσαν όλα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Ξεχώρισα το ''Η Γητειά του Χιονιού''. Είναι γνωστό ότι τα βουνά ασκούν με τις χιονισμένες τους ερημιές μία ιδιαίτερη γοητεία. Σαγήνη όμως που αν δεν προσέξει κανείς, μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε θανάσιμη παγίδα. Πόσο μάλλον αν συνεπικουρείται και από άλλα. Καλή αλλά θα αρέσει περισσότερο αν διαβαστεί στο καταχείμωνο. Κακό timing  ''Ο Γοργοπόδης Λύκος'' πάρααααα πολύ καλό. Είναι από τις ιστορίες που θα διαβάζω ξανά και ξανά. Και πως να γίνει διαφορετικά με φόντο τα αιωνόβια δάση του Καναδά; Σε αντίθεση με του Αμαζονίου που έχουν εξαλειφθεί, είναι ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα μέρη του αρχαίου κόσμου. Όταν μάλιστα διακατέχεται και από έντονο Ινδιάνικο στοιχείο, δεν γινόταν παρά να μου χύσει τα μυαλά στο πάτωμα. Πιστεύω ότι είναι έντονα βιογραφική. Όχι τόσο επειδή πρωταγωνιστεί ξενοδοχοϋπάλληλος, δουλειά την οποία έκανε και ο ίδιος. Ή για το ότι τα γνώρισε από πρώτο χέρι. Όσο γιατί φαίνεται έντονα η αγάπη του για την φύση. Όπως επίσης περιγράφονται με μυθιστορηματική κάλυψη, απόκρυφες γνώσεις που κατείχε. Ασυνήθιστες εμπειρίες που βίωσε και που ουδέποτε δέχτηκε να μεταφέρει στο χαρτί σε μορφή έρευνας. Πραγματικά ο αναγνώστης αισθάνεται να είναι και αυτός εκεί, να νιώθει τον παφλασμό των κυμάτων και το χώμα κάτω από τα πόδια του. Creepy, στέλνει ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά. Τέλος, ωραία και η ιστορία που ονοματίζει την συλλογή. Επιστροφή στις ρίζες! Παίρνοντας ως δεδομένο τον τίτλο της περίμενα κάτι πιο ''ζουμερό'', πιο χυδαίο. Και πάλι όμως καλό ήταν με όλη αυτή την επίπλαστη αίσθηση πολιτισμού που αφήνει. 

Προτείνεται. Όλες άνω του μετρίου και θα βρει κανείς ένα- δύο διαμάντια. 

Edited May 5, 2020 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Η ανθρώπινη συγχορδία (The Human Chord)

Τρίτη ιστορία του Άλτζερνον Μπλάκγουντ που διαβάζω, μετά τις καταπληκτικές Ιτιές που διάβασα το 2013 και το πάρα πολύ καλό Γουέντιγκο που διάβασα το 2015, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά, μιας και τούτη η ιστορία δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε όσο οι προηγούμενες δυο. Οπωσδήποτε έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες που μου κίνησαν την προσοχή, που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, και σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι η ανάλογη, κάπως ανατριχιαστική και παράξενη, όμως το πομπώδες ύφος γραφής και η μονοτονία στην αφήγηση, καθώς και το αρκετό μπλα μπλα και η έμφαση στη λεπτομέρεια, θα έλεγα ότι με κούρασαν. Η κεντρική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη η εκτέλεση όχι τόσο συναρπαστική, όχι όσο καθηλωτική θα μπορούσε να είναι. Πάντως σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση, είναι ένα κλασικό έργο ενός πολύ σημαντικού συγγραφέα του Παράξενου, και η ελληνική έκδοση (κυκλοφορία της φετινής εκδοτικής χρονιάς) είναι πολύ αξιόλογη.

6.5/10