Η ΣΚΙΑ I

[notis58]

Όνομα συγγραφέα: notis58

Είδος: Τρόμος
Βία: Ναί
Σεξ: Ναί
Αυτοτελής: Ναί
Αριθμός λέξεων: Περίπου 650

Σχόλια: Είναι η πρώτη ιστορία από μιά σειρά ιστοριών με τίτλο "Η σκιά"

 

 

 

Η  ΣΚΙΑ   I

Το τουριστικό λεωφορείο ανέβαινε αγκομαχώντας τον στριφογυριστό δρόμο, που αγκάλιαζε σαν φίδι την πλαγιά του βουνού. Η όμορφη νεαρή ξεναγός μας, όλη αυτήν την ώρα μας έλεγε την ιστορία του στοιχειωμένου πύργου, που πηγαίναμε να επισκευτούμε. Πως τάχα μιά αόρατη σκιά φυλάει τον πύργο, που ο τελευταίος του ιδιοκτήτης κάποιος κόμης Ντε Βινιόν, σκότωσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του με μαχαίρι, πρίν από εκατόν τριάντα χρόνια και κατόπιν εξαφανίστηκε. Από τότε ο πύργος δεν ξανακατοικήθηκε, παραμένει όμως σε καλή κατάσταση και πολλοί πλούσιοι ήθελαν να τον αγοράσουν κατα καιρούς. Η σκιά όμως που φυλάει τον πύργο, τους αναγκάζει να φύγουν τρομαγμένοι. Κανείς δεν την έχει δεί ως τώρα, αλλά ακούγονται πολλά τρομακτικά πράγματα, για το τί μπορεί να κάνει σε όποιον μπαίνει απρόσκλητος στον πύργο.
Ο οδηγός, σταμάτησε το λεωφορείο αρκετά μακρυά από την είσοδο, επηρρεασμένος από τις φήμες που τον ήθελαν στοιχειωμένο ή ίσως για να αυξήσει το δικό μας ενδιαφέρον. Βγήκαμε όλοι από το λεωφορείο και κοιτάξαμε τον πύργο από μακρυά. Η γυναίκα μου έπιασε το χέρι μου και τό ‘σφιξε.
- Εγώ λέω να μην πάμε, μου είπε, ας βγάλουμε καμιά φωτογραφία και να γυρίσουμε για φαγητό.
- Αν θέλεις κάθισε εδώ, της είπα, δεν το χάνω με τίποτα. Εξ άλλου ξέρεις καλά, ότι φαντάσματα και σκιές είναι τουριστικά τρίκ για να κάνουν χρυσές δουλειές, αλλά ο πύργος είναι φανταστικός και θα πάω όπωσδήποτε. Τελικά με ακολούθησε μουρμουρίζοντας, μαζί με άλλες τέσσερις γυναίκες και δύο άντρες. Από εκεί που στεκόμασταν, η θέα του πύργου στην κορυφή, συμπλήρωνε το απόκοσμο τοπίο και η χαμηλή συννεφιά, έδινε τον τόνο του τρομακτικού, που σε συνδυασμό με τις περιγραφές της συνοδού μας, καθήλωσε τους υπόλοιπους εκδρομείς στην ασφάλεια του λεωφορείου. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον φαρδύ χωματόδρομο που οδηγούσε στην είσοδο. Κοίταξα προς τα ‘κει. Τα σύννεφα έξυναν τους ακρόπυργους και ομίχλη πέρναγε μέσα από τις πολεμίστρες, δημιουργόντας ένα όχι και τόσο φιλόξενο σκηνικό.
Φτάσαμε κοντανασαίνοντας μπροστά στην είσοδο, όπου δέσποζε μιά τεράστια ξύλινη, θολωτή πόρτα, ενισχυμένη με μεταλλικά ελάσματα και χοντρά καρφιά. Πήρα την πρωτοβουλία και την έσπρωξα, θέλοντας να δείξω στην υπόλοιπη συντροφιά – και στις κυρίες βεβαίως – πως δεν φοβόμουν. Η βαριά πόρτα υποχώρησε με έναν οξύ τριγμό, απελευθερώνοντας βαριά μυρωδιά μούχλας και υγρασίας, που σαν φυλακισμένες για χρόνια πριγκίπισσες, ζητούσαν να ελευθερωθούν. Με αργά και προσεκτικά βήματα, προχώρησα στην είσοδο κρατώντας πάντα τη γυναίκα μου από το χέρι. Μας ακολούθησαν και οι άλλοι της παρέας και έτσι μαζευτήκαμε όλοι στον σκοτεινό προθάλαμο. Μονάχα δύο μικρές δέσμες φωτός, έπεφταν από ψηλά στό πάτωμα. Γύρισα να κοιτάξω την πηγή τους και έμεινα ακίνητος. Αισθάνθηκα πως κάποιος μας παρακολουθούσε και το φώς έβγαινε από τα μάτια του!  Δεν υπήρχε φεγγίτης, παρά μόνο δύο τρύπες στον τοίχο. Μιά κυρία με τον άντρα της βγήκαν έξω τρομαγμένοι, όσοι μείναμε, προχωρήσαμε σφιγμένοι πρός την επόμενη πόρτα, που έχασκε μισάνοιχτη. Από μέσα της ερχόταν ένα υπόλευκο φως, αρκετό για να μας οδηγήσει πρός τα ‘κεί. Την σπρώξαμε απαλά και με προσοχή, για ν’ ανοίξει και αντικρίσαμε την τεράστια σάλα υποδοχής του πύργου. Όλα τα έπιπλα ήταν καλυμμένα με λευκά υφάσματα, ενώ μεγάλες και βαριές σκουρόχρωμες κουρτίνες, κρατούσαν το φώς έξω. Ωστόσο υπήρχε αρκετό για να μπορούμε να διακρίνουμε το μέγεθος της σάλας και τους ιστούς από τις αράχνες στους πολυελαίους και στα ταβάνια. Η γυναίκα μου σφίχτηκε πάνω μου και την άκουγα που έλεγε προσευχές.
Ξαφνικά πίσω μας ακούστικαν στριγγλιές. Γυρίσαμε τρομαγμένοι και είδαμε τη Στέλλα, μιά εικοσιτριάχρονη κοπέλα της συντροφιάς μας, να ουρλιάζει και να προσπαθεί να συγκρατήσει τα ρούχα της, που σκίζονταν βίαια. Το πουλόβερ και ο στηθόδεσμος πέταξαν μακρυά, αποκαλύπτοντας το στήθος της που προσπαθούσε μάταια να το κρύψει. Προσπαθήσαμε όλοι να πάμε κοντά της, μα πηγαίναμε πρός τα πίσω! Φτάσαμε έτσι μέχρι τον τοίχο και μείναμε ακίνητοι σαν καρφωμένοι, παρακολουθώντας την τρομερή σκηνή. Το παντελόνι της Στέλλας σκίστικε στα δύο και πετάχτηκε πέρα, η κοπέλα συνέχισε να ουρλιάζει από τον τρόμο, ζητώντας βοήθεια που κανείς μας δεν μπορούσε να της προσφέρει. Το εσώρουχό της τραβήχτηκε απότομα και πλέον τελείως γυμνή και παγωμένη έπεσε με δύναμη στο πάτωμα. Οι υπόλοιπες γυναίκες, ούρλιαζαν ακίνητες και ανίκανες να κουνηθούν, φοβούμενες ότι θα έρθει και η σειρά τους. Το θέαμα που ήμασταν αναγκασμένοι να βλέπουμε ήταν φριχτό. Η Στέλλα ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα, με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά και ακίνητα, τα ουρλιαχτά της είχαν πάψει, μονάχα βογκητά και αναφιλητά έβγαιναν από το στόμα της. Η κοιλιά και το στήθος της ανεβοκατέβαιναν βίαια, κάτι είχε μπεί μέσα της με ορμή. Ξαφνικά τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. Μας κοίταξε ικετευτικά δακρυσμένη και σε λίγο σταμάτησε να κινείται.
Σκεπάσαμε το γυμνό κορμί της νεκρής κοπέλας με τα ρούχα μας και την μεταφέραμε έξω από τον καταραμένο πύργο. Κάποιος πήγε να ειδοποιήσει τον οδηγό, να φέρει ως εκεί το λεωφορείο για να μας πάρει.  
Από ψηλά ξαναβλέπω το φίδι που αγκαλιάζει το βουνό. Πρέπει να περάσουμε από μέσα του για να ξεφύγουμε...

Edited September 18, 2014 by notis58

[WILLIAM]

Καλό ήταν, και ατμοσφαιρικό αλλά μου φάνηκε λίγο βιαστικό.

[wonderergr]

Ατμοσφαρικό, με αρκετά καλές περιγραφές. Φαίνεται λίγο βιαστικό αλλά σαν το πρώτο μιας σειράς ιστοριών (δηλαδή σαν πρόλογος) και όχι σαν μία ιστορία που στέκεται μόνη της είναι αρκετά καλό. Θα πρέπει να διαβάσω και τα υπόλοιπα για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Θα ήθελα το "κάτι παραπάνω" για να είναι πιο τρομακτικές οι περιγραφές σου. Να κάνεις δηλαδή πιο σαφές οτι τα θύματα και οι θεατές είναι ανήμπορα μπροστά στη δύναμη της σκιάς. Ελπίζω να βοήθησα!

[MadnJim]

Κι εμένα μου φάνηκε πολύ λίγο. Θα ήθελα άλλες καναδυό χιλιάδες λέξεις, τους επιζήσαντες ας πούμε να προσπαθούν μέσα σε τρελό πανικό να βγουν από τον πύργο, πως τελικά γλύτωσαν, ίσως κι άλλο-α θύμα-τα, λίγη αγωνία παραπάνω δηλαδή πέρα από τις "ορέξεις" της σκιάς, που παρεπιπτόντως ποτέ δεν εμφανίστηκε. Κάτι αόρατο βίαζε την κοπέλα, η σκιά δεν είναι αόρατη, ίσως να έπρεπε να την έβλεπαν οι παρεβρισκόμενοι.

 

Η τελευταία φράση για μένα "όλα τα λεφτά", πόσες δυνατότητες δίνει για συνέχειες!!

 

Μου άρεσε πολύ όμως σαν ιδέα, πάντα οι στοιχειωμένοι πύργοι μου εξιτάρουν τη φαντασία. Ίσως γι' αυτό να θέλω κι άλλο. Περιμένω λοιπόν την επόμενη της σειράς (που δεν κατάλαβα αν θα είναι αυτοτελή "επεισόδια" ή η συνέχεια αυτής εδώ)..

[notis58]

Κατ' αρχάς ευχαριστώ που το διαβάσατε, κατά δεύτερον κι άλλο ευχαριστώ για τις υποδείξεις σας, με βοηθάνε πάρα πολύ. Ωφείλω να πώ, ότι δεν μ' αρέσει η πολυλογία σε σημείο βέβαια να γίνομαι ίσως πολύ σύντομος. Γενικά μου ερέσουν οι μικρές ιστορίες με τον αναγνώστη να έχει τις δικές του εξηγήσεις για τα διάφορα περιστατικά.

 

Η Σκιά, είναι απλώς ο τίτλος μιας σειράς σύντομων αυτοτελών ιστοριών, που έχουν σαν σκοπό την προπόνηση πάνω σε θέματα φαντασίας ή τρόμου. Επειδή τα υπόλοιπα είναι ήδη έτοιμα, δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο, όμως θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ στις αιτιάσεις σας στα επόμενα.