Κάρλος Ρουίθ Θαφόν (Carlos Ruiz Zafón)

[Morfeas]

Ο Θαφόν είναι από τους αγαπημένους μου λογοτέχνες και, βλέποντας πως δεν υπάρχει αντίστοιχο τόπικ, είπα να καλύψω το κενό.

Ο Carlos Ruiz Zafón είναι Ισπανός λογοτέχνης, γεννηθείς το 1964 στη Βαρκελώνη.

Το γνωστότερό του έργο είναι η Σκιά του Ανέμου, το οποίο θεωρείται από τα πιο ευπώλητα βιβλία παγκοσμίως, με πάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα.

 

Βιβλιογραφία (από Wikipedia):

Νεανικά:

• El príncipe de la niebla (1993), republished as The Prince of Mist (2010)
• El palacio de la medianoche (1994), republished as The Midnight Palace (2011)
• Las luces de septiembre (1995), republished as The Watcher  in the Shadows (2013)
• Marina (1999), republished as Marina (2013), στα ελληνικά Μαρίνα

Μυθιστορήματα:

• La sombra del viento, 2001 (The Shadow of the Wind), στα ελληνικά Η Σκιά του Ανέμου
• El juego del angel, 2008 (The Angel's Game), στα ελληνικά Το Παιχνίδι του Αγγέλου
• El prisionero del cielo, 2011 (The Prisoner of Heaven), στα ελληνικά Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού

 

Από αυτά έχουν μεταφραστεί μέχρι στιγμής το Μαρίνα και η τριλογία "Το Κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων". Η τριλογία (προς το παρόν, δεν ξέρω αν θα επεκταθεί) περιλαμβάνει τα 3 παραπάνω μυθιστορήματα.

 

Η Σκιά του Ανέμου

Από το Οπισθόφυλλο:

 

Κρυμμένο στην καρδιά της παλιάς πόλης της Βαρκελώνης βρίσκεται το Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων, μια λαβυρινθώδης βιβλιοθήκη με ξεχασμένους τίτλους που δεν εκδίδονται πια. Σ' αυτή τη βιβλιοθήκη οδηγείται από τον πατέρα του ο δεκάχρονος Ντανιέλ για να επιλέξει ένα βιβλίο από τα ράφια. Διαλέγει τη "Σκιά του ανέμου" του Χουλιάν Καράξ. Καθώς ο Ντανιέλ μεγαλώνει, διάφοροι άνθρωποι φαίνεται να ενδιαφέρονται για το εύρημά του. Μια νύχτα, ενώ περιπλανιέται στους δρόμους, τον πλησιάζει μια φιγούρα που του θυμίζει έναν ήρωα από τη "Σκιά του ανέμου". Ο άντρας αυτός προσπαθεί να εντοπίσει όλα τα έργα του Καράξ για να τα κάψει. Αυτό που αρχίζει ως μια υπόθεση λογοτεχνικής περιέργειας εξελίσσεται σε έναν αγώνα για την ανακάλυψη της αλήθειας πίσω από τη ζωή και το θάνατο του Χουλιάν Καράξ.
Ένα βιβλίο-σταθμός, μια γοητευτική εξερεύνηση της εμμονής στη λογοτεχνία και στον έρωτα.

 

Προσωπική Γνώμη:

 

 

Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, ίσως να το έβαζα και στα 5 καλύτερα που έχω διαβάσει. Η γραφή, η ατμόσφαιρα, η γοτθική Βαρκελώνη, οι μυρωδιές, τα χρώματα, η ομίχλη, ο έρωτας, ο φόβος, η αγωνία, το μυστήριο. Μια ατμόσφαιρα πλεγμένη με noir στοιχεία, με στοιχεία από βιβλιοφιλικά μυθιστορήματα, αστυνομικό, ρομαντικό, συγκινητικό, ένα "βιβλίο μέσα σε βιβλίο". Μπορεί να ακούγεται σούπα, αλλά όλα αυτά δένουν απίστευτα πετυχημένα, μέσα από μια γραφή ζεστή, που κυλά αβίαστα και σε γεμίζει εικόνες και συναισθήματα.

Και νομίζω ότι το Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων (και κυρίως η υλοποίησή του) είναι κάτι που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον σε κάθε φίλο της λογοτεχνίας, φανταστικού και μη.

 

 

 

Το Παιχνίδι του Αγγέλου

Από το Οπισθόφυλλο:

 

Στην καρδιά της Βαρκελώνης, σ' ένα εγκαταλειμμένο μέγαρο, ένας νεαρός άντρας, ο Νταβίδ Μαρτίν, βγάζει τα προς το ζην γράφοντας ερωτικά μυθιστορήματα τρόμου με ψευδώνυμο. Στιγματισμένος από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και βασανισμένος από έναν ανέφικτο έρωτα, έχει βρει καταφύγιο στον κόσμο των βιβλίων και περνάει τις νύχτες του επινοώντας μπαρόκ ιστορίες για τον υπόκοσμο της πόλης. Μια μέρα, τα βήματά του τον οδηγούν σ' ένα μυστικό κλειδωμένο δωμάτιο, όπου ανακαλύπτει φωτογραφίες και γράμματα που μιλάνε για τον μυστηριώδη θάνατο του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού. Ο Νταβίδ αποφασίζει να εξιχνιάσει την υπόθεση που εμποτίζει σιγά σιγά το είναι του σαν αργό δηλητήριο. Η παράλληλη πρόταση ενός Γάλλου εκδότη να γράψει ένα βιβλίο που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ποτέ, με αντάλλαγμα μια περιουσία και κάτι παραπάνω, θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Σύντομα ο Νταβίδ θα συνειδητοποιήσει ότι περιβάλλεται από σκιές που απειλούν την ίδια του τη ζωή. Ο μάγος της ισπανικής λογοτεχνίας μας μεταφέρει και πάλι στο Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων, σε μια περιπέτεια έρωτα και μυστηρίου, με φόντο την ατμοσφαιρική αλλά και σκοτεινή Βαρκελώνη.

 

Προσωπική Γνώμη:

 

Η πρώτη μου επαφή με το συγγραφέα. Λάτρεψα το ύφος της αφήγησης, το σαρκασμό, το λεπτό χιούμορ. Η γραφή σε σταθερά ζηλευτά επίπεδα. Αν κάτι με χάλασε αυτό ήταν το τέλος (εκεί που ήμουν σίγουρος ότι τίποτα δε θα πήγαινε στραβά κι ότι διάβαζα το μελλοντικό "αγαπημένο μου βιβλίο"), που με ξενέρωσε προσωπικά. Δεν ήταν κακό, αλλά ήταν ένα ψεγάδι σε κάτι που μέχρι τότε με είχε κερδίσει 100%. Τώρα που έχουν περάσει κάμποσα χρόνια, δε μου φαίνεται και τόσο κακό. Ενδεχομένως αν το ξαναδιάβαζα να μου φαινόταν πολύ καλύτερο. Παραμένει πάντως εξαιρετικό ανάγνωσμα.

 

 

Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού

Από το Οπισθόφυλλο:

 

Βαρκελώνη 1957. Ο Ντανιέλ είναι μόνος του στο μαγαζί όταν μπαίνει ένας μυστηριώδης άντρας που κουτσαίνει. Εντοπίζει ένα πολύτιμο βιβλίο που φυλάσσεται σε βιτρίνα, μια μοναδική εικονογραφημένη έκδοση του "Κόμη του Μόντε Κρίστο". Παρά το γεγονός ότι ο ξένος δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για βιβλία, θέλει να αγοράσει αυτή την ακριβή έκδοση. Και, προς μεγάλη έκπληξη του Ντανιέλ, γράφει πάνω στο βιβλίο τις λέξεις: "Για τον Φερμίν Ρομέρο ντε Τόρες, που επέστρεψε από τους νεκρούς και κρατάει το κλειδί του μέλλοντος". Έτσι ξετυλίγεται μια ιστορία προδοσίας που σηματοδοτεί την επιστροφή ενός θανάσιμου εχθρού.

Το τρίτο βιβλίο στον κύκλο των μυθιστορημάτων, που ξεκίνησε με τη ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ και ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ, μεταφέρει και πάλι τον αναγνώστη στον κόσμο του Κοιμητηρίου των Λησμονημένων Βιβλίων και στο μυστηριώδες βιβλιοπωλείο Σεμπέρε & Υιοί.

 

Προσωπική Γνώμη:

 

Δεν έχω προσωπική γνώμη. Ελπίζω μες στο 2015 να αποκτήσω.

 

 

Μαρίνα

Από το Οπισθόφυλλο:

 

Η Μαρίνα μου είπε κάποτε πως θυμόμαστε μόνο αυτό που δε συνέβη ποτέ. Θα περνούσε μια αιωνιότητα προτού καταλάβω το νόημα αυτών των λέξεων. Έτσι ξεκινά την αφήγησή του ο Όσκαρ Ντράι, ο οποίος εγκατέλειψε την πόλη όπου γεννήθηκε με μια μάταιη προσπάθεια να ξεφύγει από τις αναμνήσεις του, πιστεύοντας πως, αν απομακρυνόταν αρκετά, οι φωνές του παρελθόντος θα σώπαιναν για πάντα. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα επιστρέφει στη Βαρκελώνη για να ξορκίσει τα φαντάσματά του και να έρθει αντιμέτωπος με τη μνήμη του· τη μακάβρια περιπέτεια που στιγμάτισε τη νιότη του, τη φρίκη και την τρέλα που περιέβαλλαν παραδόξως, την πιο όμορφη ερωτική ιστορία. Γιατί "όλοι έχουμε ένα μυστικό διπλοκλειδωμένο στη σοφίτα της ψυχής μας."

 

Προσωπική Γνώμη:

 

Ευχάριστο ανάγνωσμα αλλά σίγουρα δε φτάνει τα άλλα δύο. Είναι περισσότερο σα μια εφηβική μεταφορά της τριλογίας (αν και προγενέστερο). Διαβάζεται πολύ άνετα, όμως, κι έχει όμορφα σημεία.

 

 

Γενικά Σχόλια για τον Συγγραφέα:

Ο Συγγραφέας έχει μια από εκείνες τις πένες που ζηλεύω κι αγαπώ να διαβάζω (έστω και μεταφρασμένη). Μου αρέσουν οι διάλογοί του, οι εικόνες, οι φράσεις, ο λυρισμός της γραφής, τα κλισέ του, οι εμμονές του, το χιούμορ (όσο υπάρχει). Μπορεί τα βιβλία του να μοιάζουν πολύ θεματολογικά και ως ιστορίες, αλλά καθένα έχει τις ιδιαιτερότητές του.

Επίσης χαρακτηριστικό του είναι ότι στα βιβλία του μπλέκει με πολλά είδη, το αστυνομικό με το ρομάντζο, τον τρόμο με το κοινωνικό, το μυστήριο με το ιστορικό και το θρίλερ. Ακόμα και το μεταφυσικό με το φιλοσοφικό. Πετυχημένα. Με δικό του χρώμα κι ατμόσφαιρα.

 

Τα βιβλία του θα αρέσουν: Σε όσους άρεσε η Λέσχη Δουμάς και η Μαύρη Φιλολογία και παρόμοια "βιβλιοφιλικά" θρίλερ. Σε όλους

 

Τα βιβλία του δε θα αρέσουν: Προσέχεις καθόλου; Εντάξει δεν ξέρω. Ή μάλλον ξέρω (για κάποια βιβλία) αλλά δε θέλω να κάνω spoiler...

 

[BladeRunner]

Μπράβο για το τόπικ και την παρουσίαση αυτού του ενδιαφέροντα συγγραφέα. Προσωπικά έχω διαβάσει μόνο το Μαρίνα, για το οποίο έγραψα το παρακάτω σχόλιο όταν το τελείωσα, τον Νοέμβριο του 2013:

 

Πρώτη επαφή με το έργο του Θαφόν, οι εντυπώσεις είναι σίγουρα θετικές. Το βιβλίο το αγόρασα χτες μισοτιμής και το άρχισα άμεσα, μιας και το μέγεθος του πολύ μεγάλο δεν ήταν και μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον από την περίληψη και, άλλωστε, ήθελα επιτέλους να διαβάσω ένα βιβλίο του συγγραφέα για να δω προς τι η όλη φασαρία για το όνομά του. Πρόκειται για ένα γοτθικό μυθιστόρημα, που συνδυάζει τον τρόμο, την φαντασία και, γιατί όχι, την επιστημονική φαντασία. Αφηγητής της ιστορίας είναι ο δεκαπεντάχρονος Όσκαρ Ντράι που ζει και σπουδάζει σ'ένα οικοτροφείο στην Βαρκελώνη, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Σε μια από τις βόλτες του στην Βαρκελώνη, γνωρίζεται με την Μαρίνα, μια συνομήλικη του, που ζει με τον άρρωστο πατέρα της σ'ένα παλιό αρχοντικό, που γειτονεύει με άλλα παρόμοια αρχοντικά, χρόνια εγκαταλελειμμένα. Η Μαρίνα κάποια μέρα τον οδηγεί σε ένα ξεχασμένο νεκροταφείο, όπου μια μυστηριώδης γυναίκα στα μαύρα, την ίδια ώρα και μέρα κάθε μήνα, αφήνει ένα λουλούδι σ'έναν τάφο δίχως όνομα, παρά μόνο μια μαύρη πεταλούδα στην ταφόπλακα. Η απόφασή τους ν'ακολουθήσουν την γυναίκα στα μαύρα, για να δουν τι τρέχει μαζί της, θα αλλάξει για πάντα την ζωή του Όσκαρ και της Μαρίνας, μιας και θα μάθουν μια απίστευτη, τρελή ιστορία και θα ζήσουν στιγμές τρόμου και φρίκης... Πολύ ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, κάπως σκοτεινό, σε στιγμές ξεχνούσα ότι η όλη ιστορία διαδραματιζόταν στην σύγχρονη εποχή και όχι διακόσια χρόνια πριν. Αρκετή δράση, μπόλικο μυστήριο, ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις και κάποιες σκηνές που προσφέρουν αρκετό μπρρρ, είναι μερικά από τα θετικά στοιχεία του βιβλίου. Και βέβαια η γραφή είναι και αυτή πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και βοηθά πολύ στην γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Αν δεν είχα και άλλες δουλειές, θα το τελείωνα χαλαρά την ίδια μέρα που το ξεκίνησα. Στην βιβλιοθήκη μου έχω και το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του Θαφόν, την Σκιά του Ανέμου, που την είχα βρει με εφτά-οχτώ ευρώ στο Μοναστηράκι και πιστεύω ότι κάποια στιγμή τον επόμενο χρόνο θα την διαβάσω και αυτήν...

 

 

Και στην βιβλιοθήκη μου έχω βέβαια το πιο γνωστό του, το Η σκιά του ανέμου, και κάποια στιγμή θα αγοράσω και τα υπόλοιπα που έχουν βγει στα ελληνικά.

Edited September 19, 2014 by BladeRunner

[stelios026]

Έχω διαβάσει τη σκιά του ανέμου και είναι καταπληκτικό. Στη βιβλιοθήκη μου έχω και το Παιχνίδι του Αγγέλου αλλά ακόμα δεν έχω προλάβει να το ξεκινήσω.

[notis58]

Από την σκιά του ανέμου που έχω διαβάσει, τον θεωρώ ζεστό και ανθρώπινο συγγραφέα. Φαίνεται να έχει το πάθος της βιβλιοφιλίας και το περνάει στην γραφή του έξοχα. Αλλά κάπου διάβασα για τον νέο Θερβάντες της Ισπανίας!!! Δεν θα το σχολιάσω.

[T.C.Cook]

Η Σκιά του Ανέμου

 

 Κρυμμένο στην καρδιά της παλιάς πόλης της Βαρκελώνης βρίσκεται το Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων, μια λαβυρινθώδης βιβλιοθήκη με ξεχασμένους τίτλους που δεν εκδίδονται πια. Σ' αυτή τη βιβλιοθήκη οδηγείται από τον πατέρα του ο δεκάχρονος Ντανιέλ για να επιλέξει ένα βιβλίο από τα ράφια. Διαλέγει τη "Σκιά του ανέμου" του Χουλιάν Καράξ.   

 Αυτό που αρχίζει ως μια υπόθεση λογοτεχνικής περιέργειας για τον μικρό Ντανιέλ εξελίσσεται σε έναν αγώνα για την ανακάλυψη της αλήθειας πίσω από τη ζωή και το θάνατο του Χουλιάν Καράξ.  

 

 Η ιστορία αν και συμπαθητική, δεν καταφέρνει να συγκινήσει. Πολλές και συχνές ανατροπές που κουράζουν. Ιστορία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και με 200 σελίδες λιγότερες και να ικανοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό. Το σκοτάδι και το μυστήριο που απλώνει ο συγγραφέας στο έργο του, μεταφέρεται μεν με ακρίβεια μέσα από τα μάτια του κεντρικού ήρωα της ιστορίας (τον δεκάχρονο Ντανιέλ), χωρίς όμως να συναρπάζει.

 Ο Zafón χρησιμοποιεί για κεντρικό ήρωα ένα παιδί. Μας τον συστήνει από την ηλικία των 10 ετών. Τον ακολουθούμε σε όλη την πορεία της ενηλικίωσης του χωρίς ωστόσο να καταλαβαίνουμε την πάροδο του χρόνου. Το μυστήριο που επικρατεί σε αυτό το γοτθικό μυθιστόρημα δεν σοκάρει. Υπάρχει αλλά οφείλει την ύπαρξη του στην μαγεία που αποτυπώνεται στα μάτια των παιδιών που βρίσκονται στην ίδια τρυφερή ηλικία όμοια με αυτήν του δεκάχρονου Ντανιέλ.

 

 Στο πρώτο μυθιστόρημα του Carlos Ruiz Zafón κυριαρχούν η επιτήδευση (σχεδόν σε κάθε σελίδα υπάρχει από μια έως και δυο σημειώσεις από τον μεταφραστή...χαρά στο κουράγιο του) οι "σοκαριστικές" ανατροπές που μου θύμισαν λίγο από ελληνοτούρκικα σήριαλ καθώς και οι υπερβολικές και σε πολλά σημεία κουραστικές επαναλαμβανόμενες φράσεις τύπου "είδα την αντανάκλαση του προσώπου μου στις μαύρες κόρες των ματιών του..." 

 

Θεωρώ πως η "Σκιά του Ανέμου" είναι και αυτή μέρος της νεανικής βιβλιογραφίας του Carlos Ruiz Zafón.

 

ΥΓ Κάπου διάβασα πως ο Zafón μεταφέρει στα βιβλία του με απίστευτη ακρίβεια την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην πόλη της Βαρκελώνης στα μέσα του περασμένου αιώνα. Δεν ξέρω, δεν είχα ζήσει ούτε εκεί ούτε και γενικότερα για να μπορώ να εκφέρω άποψη… ίσως αυτός που το έγραψε να είχε ζήσει και γι αυτό το λόγο να είναι και τόσο απόλυτος. Προσωπικά η Βαρκελώνη του Zafón δεν κατάφερε να με συγκινήσει στο ίδιο βαθμό που το έπραξαν το Βερολίνο του Philip Kerr ή η Σικελία του Mario Puzo.

 

2/5

 

 

 

Το παιχνίδι του Αγγέλου

 

 

 Το prequel του "Η Σκιά του Ανέμου" ξεκινάει δυνατά με φόντο και πάλι την  Βαρκελώνη στις αρχές του 20^ου αιώνα. Η επιτήδευση απουσιάζει. Φράσεις όπως "είδα την αντανάκλαση του προσώπου μου στις μαύρες κόρες των ματιών του..." κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους αλλά προσπερνιούνται εύκολα από τους απολαυστικούς και αιχμηρούς διαλόγους μεταξύ του κεντρικού ήρωα Νταβίδ Μαρτίν και της νεαρής βοηθού του Ισαβέλας που δίνει έναν ξεχωριστό και όμορφο τόνο σε αυτό το μυθιστόρημα  Η γραφή του Zafón απλά καταπληκτική και τόσο γερή που δεν σε αφήνει να ξεφύγεις από το κράτημα της.

 

 Ο κυκλοθυμικός  χαρακτήρας του πρωταγωνιστή ταιριάζει απόλυτα με την σκοτεινή ιστορία του μυθιστορήματος. Οι επισημάνσεις του συγγραφέα γύρω από τις θρησκείες και την πίστη καταλυτικές. Το βιβλίο σε κρατάει σε εγρήγορση και διαβάζεται ευχάριστα. Η προσμονή για το τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια… φουντώνει. Υπολείπονται 200 σελίδες ακόμα για την ολοκλήρωση του βιβλίου. Αρχίζω να σκέφτομαι πως τα 8 χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του τελευταίου βιβλίου του Zafón, ο συγγραφέας δούλεψε πάνω σε κάτι καλό…

 

 …κάπου εκεί έρχεται και η πρώτη μεγάλη ανατροπή… Η ιστορία αρχίζει να περιπλέκεται γύρω από έρωτες.  Αναπάντεχα, αδιευκρίνιστα και διόλου ευκαταφρόνητα συμβάντα απλώνονται σαν μαύρες σκιές πάνω από το μυθιστόρημα. Οι διάλογοι χάνουν την ευθύτητα τους. Μετατρέπονται σε διαλόγους βγαλμένους από άρλεκιν κακής ποιότητας. Η πλοκή καταρρέει ολοκληρωτικά. Το μυστήριο με φόντο την ατμοσφαιρική και σκοτεινή Βαρκελώνη αρχίζει και βουλιάζει …σκουριάζει. Η ιστορία μπάζει από παντού.  Ένα ασυνάρτητο χάος, διόλου ευχάριστο και καθόλου διασκεδαστικό.

 

 Ο μάγος της ισπανικής λογοτεχνίας κάνει το θαύμα του. Εξαφανίζει με μαγικό τρόπο ό,τι ο ίδιος έχτισε στα πρώτα μισά του μυθιστορήματος του.

 

ΥΓ  Υπάρχει ένα ράφι σε μια γωνία της βιβλιοθήκης μου με βιβλία και συγγραφείς που μου προκαλούν απέχθεια. Ο Carlos Ruiz Zafón δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας από αυτούς. Κάποια στιγμή θα διαβάσω και το 3^ο από τα βιβλία του που έχω στην κατοχή μου, το "Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού". Μέχρι τότε τα βιβλία του θα συντροφεύουν το "Σοφό Παιδί" και την "Ελένη".

 

1.5/5

[Cassandra Gotha]

Διάβασα τη σκιά του ανέμου και πέρασα πολύ ωραία. Μέχρι εκεί, όμως. Το κακό με αυτό το βιβλίο είναι ότι κάπου αλλού τα έχουμε ξαναδιαβάσει όλα αυτά (εμένα αυτή την αίσθηση μου άφησε) και ότι σε κάποια φάση θυμίζει λίγο σαπουνόπερα. Ήθελε λίγο λιγότερο, από όλα. Επίσης, έχει πάρα πολλές μεταφορές, σε σημείο να κουράζει. Σαν να έβαλε τα δυνατά του ο συγγραφέας να μας εντυπωσιάσει, πράγμα που συνήθως έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Στα της έκδοσης, τώρα: Η μετάφραση έχει τα θεματάκια της και έχουν ξεφύγει αρκετά από την επιμέλεια (κάτι φράσεις δεν βγάζουν νόημα).

 

Ίσως επειδή δεν έχω πολλή ώρα που ξύπνησα, ίσως επειδή τελευταία βαριέμαι να γράφω σχόλια για τα βιβλά που διαβάζω, δεν ξέρω, πάντως φαίνεται ότι έγραψα μόνο τα αρνητικά για αυτό τη σκιά του ανέμου. Ας πω και δυο λόγια για τα θετικά, λοιπόν:

Με έκανε να νοιάζομαι για τους χαρακτήρες. Για όλους.

Η αφήγηση ρέει, δεν κολλάει πουθενά με ατέλειωτες ψυχολογικές αναζητήσεις και παζλ ή βαρετές περιγραφές.

Ο συγγραφέας σίγουρα ξέρει να χτίζει ατμόσφαιρα, και χωρίς πολλη προσπάθεια. Περιγράφει τα πάντα σαν να ήταν εκεί, και το φανταστικό είναι ότι γεννήθηκε κάτι δεκαετίες αργότερα.

Το βιβλίο έχει φαντασία, χιούμορ και... καλοσύνη (πράγμα που σπανίζει στην τέχνη,  στους ανθρώπους, γενικά).

Edited March 8, 2016 by Cassandra Gotha

[Joshua York]

Πολυ καλος ο Θαφον. Εχει διαβασει κανεις το νεο του 2τομο: "Ο λαβυρυνθος των πνευματων" (Κυκλοφορησε 9/11).

[Spyrex]

Η σκιά του ανέμου 

Το εν λόγω βιβλίο ήταν δώρο σε κάποια γενέθλιά μου. Τον Θαφόν μέχρι τότε δεν τον είχα καν ακουστά. Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Ο Θαφόν είναι μαιτρ στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Ξέρει πώς να χτίζει τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των προσώπων του μυθιστορήματος. Η ιστορία κυλάει με το ρυθμό που πρέπει, τα νέα στοιχεία στην υπόθεση εμφανίζονται ένα ένα, και το μυστήριο υπάρχει από την αρχή μέχρι το τέλος όπου ξεδιαλύνονται όλα. Οι διάλογοι είναι καταπληκτικοί, με σταδιακά ευχάριστες χιουμοριστικές νότες. Ο Θαφόν γράφει με ένα «σίγουρο» χέρι. Αν το εν λόγω στυλ λογοτεχνίας αρέσει σε κάποιον, σίγουρα δεν θα απογοητεύσει. Εγώ, θα έλεγα πως είναι μία ιστορία μυστηρίου και αγάπης με ένα στυλ γραφής που θυμίζει κλασικά βιβλία. 

Η ιστορία έχει να κάνει με έναν νεαρό που σιγά σιγά ανακαλύπτει τα μυστικά και τις απολαύσεις της ζωής. Απογοητεύται, φιλοδοξεί, ελπίζει, αγαπά. Η ταύτιση με τον κεντρικό ήρωα της ιστορίας όσον αφορά τις ερωτικές του περιπέτειες είναι αναπόφευκτη. Από κει και πέρα το βιβλίο αποτυπώνει την αγάπη για τη λογοτεχνία, την εμμονή σε αυτήν και την περιέργεια που πεθαίνει μόνο όταν ικανοποιείται. 

10/10

[Spyrex]

Το Παιχνίδι του Αγγέλου 

Ίσως να αποδειχτεί η απογοήτευση της αναγνωστικής μου χρονιάς. Αυτό που δεν μου άρεσε εξ αρχής είναι ότι κατάλαβα ότι ο Θαφόν δεν αλλάζει ύφος στο γράψιμό του. Άπειρα σχήματα λόγου, κι από κει και πέρα ίδιο μοτίβο στην εξέλιξη της πλοκής, δηλαδή 

Spoiler

ερωτικές περιπέτειες και απογοητεύεσεις, η περιέργεια που κατακλύζει τον πρωταγωνιστή, και, το χειρότερο, η «ανάσταση» ενός υποτιθέμενου αποθανόντος (στο πρώτο βιβλίο, οκ, το δέχτηκα, αλλά η δεύτερη φορά κουράζει).

Πέρα από αυτά, το βιβλίο μου άρεσε αρκετά μέχρι τη μέση. Από κει και πέρα παίρνει μία τροπή η πλοκή που με κούρασε, με ζάλισε, με νευρίασε. Το βιβλίο, ενώ μέχρι τη μέση ήταν ένα βιβλίο μυστηρίου και αγάπης, έγινε ένα βιβλίο δράσης. Ανυπομονούσα να το τελειώσω, για να πάω σε κάτι άλλο. Θα κάνω καιρό να διαβάσω το δίτομο Ο Λαβύρινθος των Πνευμάτων που έχω στη κατοχή μου. 

6/10

Edited March 3, 2019 by Spyrex

[Spyrex]

 

Ο Λαβύρινθος των πνευμάτων τόμοι 1 + 2

Τα ίδια Παντελάκη μου. Μέχρι τη μέση (ο πρώτος τόμος) μου άρεσε πολύ το μυστήριο που κατέκλυζε την πλοκή αλλά και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Κάποιες φορές την αγαπούσα, και άλλες αγαπούσα να τη μισώ. Ωραίοι διάλογοι, πλοκή που φέρνει νέα στοιχεία στο φως και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Όλα αυτά στον πρώτο τόμο. Ο δεύτερος ήταν άλλη μια απογοήτευση. Ο τρόπος που εξελίχθηκε η ιστορία μου φάνηκε «εύκολος». Επίσης, ένας χαρακτήρας που, ναι, γίνεται αστείος μερικές φορές, αλλά από ένα σημείο και μετά εκνευριζόμουν με το γεγονός ότι έπρεπε να γίνεται αναγκαστικά αστείος ανεξαρτήτως των συνθηκών και καταστάσεων. Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι μου με τον Θαφόν. Είναι καλός συγγραφέας, ξέρει να γράφει, τα σχήματα λόγου είναι άπειρα και ως επί το πλείστον επιτυχημένα, αλλά δεν είναι για εμένα μάλλον.

Edited October 14, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.