BladeRunner Posted September 23, 2014 Share Posted September 23, 2014 Καιρός ήταν να δημιουργηθεί ένα τόπικ και για τον συνονόματο Ζορζ Σιμενόν, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην αστυνομική λογοτεχνία. Ο Σιμενόν, λοιπόν, ήταν Βέλγος συγγραφέας που γεννήθηκε στην Λιέγη τον Φεβρουάριο του 1913 και πέθανε σε ηλικία 86 ετών και κάτι ψιλά τον Σεπτέμβριο του 1989 στην Λοζάνη. Πολυγραφότατος, με δεκάδες μυθιστορήματα και διηγήματα, είναι κυρίως γνωστός για την δημιουργία του επιθεωρητή Μαιγκρέ. Επειδή έχουν μεταφραστεί πολλά έργα του, από εκδόσεις ΒΙΠΕΡ, Άγκυρα, Άγρα (κυρίως), Ζαχαρόπουλο, Λιβάνη κλπ, και επειδή είναι βράδυ και βαριέμαι λίγο, δεν θα φτιάξω τώρα την λίστα με τα έργα του που έχουν βγει στα ελληνικά, κάποια στιγμή όμως υπόσχομαι ότι θα το κάνω. Οπότε υπομονή μέχρι να γίνει το σχετικό edit Προσωπικά έχω διαβάσει μόλις δυο του βιβλία: Ο τρελός του Μπερζεράκ και Οι δεσποινίδες. Σίγουρα όχι τα πιο γνωστά, όμως και τα δυο μου φάνηκαν, έστω, ενδιαφέροντα. Σύντομα λέω να πιάσω το κλασικό και ίσως πιο γνωστό του, το Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν. Έχω καλό προαίσθημα γι'αυτό! Έχετε διαβάσει τίποτα από τον κύριο; Αν ναι, ρίξτε τον οβολό σας εδώ. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted October 7, 2015 Author Share Posted October 7, 2015 (edited) Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Σιμενόν, τρίτο δικό του που διαβάζω, είναι από τα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα έργα του. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά για συνδυασμό υπαρξιστικού δράματος και μαύρης κωμωδίας, με λίγο από έγκλημα μέσα. Όπως και να'χει, το βιβλίο είναι πολύ καλό και ενδιαφέρον. Ο Ολλανδός Κέες Πόπινγκα είναι ένας μέσος άνθρωπος, με μια συμπαθητική οικογένεια και μια καλή δουλειά. Όμως μια μέρα μαθαίνει από το αφεντικό του ότι η εταιρεία χρεοκόπησε, με αποτέλεσμα ο ίδιος να μείνει στην ψάθα, γεμάτος χρέη. Τότε είναι που θ'αρχίσει η πτώση του και η μεγάλη αλλαγή του χαρακτήρα του. Αρχικά μ'έναν φόνο και στη συνέχεια με την περιπλάνησή του στους δρόμους και τα καφέ του Παρισιού, αναζητώντας την χαμένη ελευθερία και ταυτότητά του, θα οδηγηθεί στην τρέλα. Πραγματικά μου άρεσαν οι περιγραφές των σκέψεων και των πράξεων του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα, που η αλήθεια είναι ότι συμπάθησα αρκετά. Μου άρεσε επίσης η όλη περιπλάνηση του στους δρόμους του Παρισιού, με την οποία είχα την ευκαιρία να δω ένα Παρίσι από μια άλλη εποχή. Όσον αφορά την γραφή, είναι οπωσδήποτε εξαιρετική, χωρίς περιττές περιγραφές και ανούσιες λεπτομέρειες, διόλου βαριά και άκρως ευκολοδιάβαστη. Επίσης η ατμόσφαιρα είναι σχετικά ελαφριά, καθόλου δυσάρεστη. Ο Σιμενόν έγινε γνωστός χάρη στην δημιουργία του επιθεωρητή Μαιγκρέ, όμως έγραψε και βιβλία σαν κι αυτό, που προσφέρουν πολλά περισσότερα απ'όσα προσφέρει ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα. "Βρόμικο χιόνι", "Κόκκινα φώτα", "Σεληνιασμός" και πάει λέγοντας. Έχω λίγα βιβλία του και θα αγοράσω και άλλα στο άμεσο μέλλον. 8/10 Edited October 21, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted September 18, 2016 Author Share Posted September 18, 2016 (edited) Κόκκινα φώτα Το "Κόκκινα φώτα", το τέταρτο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω, ανήκει στην κατηγορία των κοινωνικών και "σκληρών" αστυνομικών μυθιστορημάτων του συγγραφέα, όπου πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, με τα προβλήματα και τις ανάγκες τους, που μπλέκονται σε διάφορες δύσκολες και περίεργες καταστάσεις. Ο Σιμενόν είναι γνωστός για την δημιουργία του Επιθεωρητή Μαιγκρέ, όμως κάτι τέτοια βιβλία είναι που τον κάνουν μεγάλο λογοτεχνικό όνομα και εκτός του αστυνομικού είδους. Δεκαετία του '50, στις Ηνωμένες Πολιτείες, βρισκόμαστε στο τελευταίο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού. Ο Στιβ και η Νάνσι, αντρόγυνο από την Νέα Υόρκη, ξεκινούν με το αυτοκίνητο για να πάρουν τα δυο τους παιδιά από μια κατασκήνωση στο Μέιν. Η κυκλοφορία στις εθνικές οδούς είναι ασφυκτική. Το ίδιο και η ατμόσφαιρα μέσα στο αυτοκίνητο, όπου το ζευγάρι κουβαλάει όλη την ένταση της πεζής καθημερινότητάς του. Ώσπου ένας καταζητούμενος δραπέτης θα μετατρέψει το ταξίδι των δυο αυτών ανθρώπων σ'έναν πραγματικό εφιάλτη. Ίσως, όμως, η εμφάνισή του να σημάνει μια νέα αρχή... Ο Σιμενόν, λιτά αλλά περιεκτικά και διεισδυτικά, καταφέρνει να περιγράψει την ζωή ενός ζευγαριού. Πως η μονότονη, βαρετή και ίσως μάταιη καθημερινότητα των δυο τους, έχει οδηγήσει την σχέση τους σ'ένα τέλμα. Η πλοκή είναι απλή και δεν κρύβει πολλές εκπλήξεις, είναι όμως γεμάτη ένταση και αγωνία για την συνέχεια, και, συν τοις άλλοις, μέσω αυτής, βλέπουμε και την ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες την δεκαετία του '50. Πραγματικά, οι περιγραφές των χαρακτήρων και των σκέψεων τους, των τοπίων και των διάφορων σκηνικών, είναι εξαιρετικές. Η ατμόσφαιρα νουάρ και κάπως μελαγχολική. Γενικά είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και καλογραμμένο κοινωνικό μυθιστόρημα με λίγα στοιχεία εγκλήματος, που καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη ένα με τον κεντρικό χαρακτήρα και τα προβλήματά του. Κάτι τέτοια "αστυνομικά" βιβλία είναι που μου αρέσουν πάρα πολύ. Γιατί, ναι μεν συνήθως έχουν ικανοποιητική πλοκή (χωρίς, όμως, πολλές πολυπλοκότητες), όμως κύριο μέλημά τους είναι η εξέταση διαφόρων κοινωνικών θεμάτων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εμβαθύνω ακόμα περισσότερο στο έργο του Σιμενόν. Είναι ένας συγγραφέας αντάξιος της φήμης του. 8.5/10 Edited October 21, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 23, 2017 Author Share Posted February 23, 2017 (edited) Σεληνιασμός Πέμπτο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω και δηλώνω για ακόμα μια φορά ικανοποιημένος και ευχαριστημένος, τόσο από την ίδια την ιστορία, όσο και από την γραφή. Το βιβλίο αυτό ανήκει πιο πολύ στα κοινωνικά μυθιστορήματα του συγγραφέα -με λίγα στοιχεία εγκλήματος-, παρά στην αστυνομική λογοτεχνία. Δεν είναι ένα θρίλερ που ψάχνεις να βρεις τον δολοφόνο, που έχει ανατροπές ή μυστήριο. Καμία σχέση. Όσοι θέλουν να διαβάσουν κάτι τέτοιο, ας πιάσουν άλλο βιβλίο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δραματικό νουάρ. Ένας νεαρός Γάλλος, ο Ζοζέφ Τιμάρ, που για να δουλέψει και να δει τον κόσμο ταξιδεύει στην εξωτική και απομακρυσμένη Γκαμπόν, στο ξενοδοχείο όπου θα μείνει, γνωρίζει μια αισθησιακή γυναίκα, την Αντέλ, που θα τον μαγέψει, αν και δεν είναι και τόσο νέα πια. Όμως, η δολοφονία ενός μαύρου και ο θάνατος του συζύγου της Αντέλ, μπερδεύουν κατά πολύ τα πράγματα. Οι λευκοί που βρίσκονται στην χώρα, τι κάνουν ακριβώς; Η Αντέλ σε τι ιστορίες είναι μπλεγμένη; Πόσο θέλει ο άνθρωπος για να σεληνιαστεί, με την συνεχόμενη ζέστη, τους ξένους ολόγυρα, όλα τα περίεργα που συμβαίνουν, και μια γυναίκα που σε έχει ξετρελάνει; Την διαφορά στο βιβλίο δεν την κάνει τόσο η πλοκή -που είναι ενδιαφέρουσα και έχει μια κάποια αγωνία για την συνέχεια αλλά δεν σε μαγεύει κιόλας-, αλλά η υπέροχη γραφή του Σιμενόν, έτσι λιτή και διεισδυτική όπως είναι, με τις υπέροχες περιγραφές των τοπίων, των διαφόρων σκηνικών και των χαρακτήρων της ιστορίας. Πραγματικά, ο άνθρωπος κατάφερε να με ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, στο Λιμπρεβίλ και στα διάφορα άλλα εξωτικά μέρη της αποικιοκρατικής Γκαμπόν. Επίσης, κατάφερε να μου δείξει πως ήταν τότε τα πράγματα σε μια Αφρικανική χώρα και, επίσης, την κατάπτωση και την τρέλα ενός ανθρώπου που δεν του ταιριάζουν τέτοια μέρη, μακριά από τον τόπο του. Προτείνεται. 8/10 Edited October 21, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 14, 2017 Author Share Posted December 14, 2017 Ο δραπέτης Δεύτερο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω φέτος, έκτο συνολικά. Και για ακόμη μια φορά δηλώνω ικανοποιημένος. Εντάξει, γενικά μου φάνηκε λιγάκι πιο αδύναμο σε σχέση με τα αμέσως δυο προηγούμενα που διάβασα ("Κόκκινα φώτα" και "Σεληνιασμός"), όπως και να'χει όμως πέρασα καλά. Η πλοκή κινούνταν με αργό ρυθμό και χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, όμως κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή, οξυδερκής και διεισδυτική, χωρίς περιττές λεπτομέρειες και κουραστικές περιγραφές, ο Σιμενόν περιγράφει μόνο τα απαραίτητα. Το μικρό αυτό μυθιστόρημα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ακριβώς αστυνομικό, ούτε φυσικά και θρίλερ. Κατά βάση είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία μυστηρίου και ελάχιστο σασπένς. Σίγουρα η όλη θεματολογία του βιβλίου, το ύφος της γραφής, καθώς και η ατμόσφαιρα, μπορώ να πω ότι είναι του γούστου μου. Αλλά όσοι θέλουν δράση, κάποιο φοβερό μυστήριο και τίποτα τρομερές ανατροπές και εκπλήξεις στην πλοκή, καλύτερα να ψάξουν αλλού. 8/10 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 6, 2019 Author Share Posted April 6, 2019 (edited) Το μπλε δωμάτιο Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν ήταν τον Δεκέμβριο του 2017 και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε πολύ. Αυτό είναι το έβδομο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και δεν έχω παρά να δηλώσω και πάλι ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο κυρίως από τη γραφή και την όλη καθηλωτική ατμόσφαιρα. Όπως ακριβώς συνέβη και με τα αμέσως τέσσερα προηγούμενα βιβλία του Σιμενόν που έτυχε να διαβάσω, έτσι κι αυτό δεν είναι ακριβώς αστυνομικό μυθιστόρημα, ούτε ιστορία μυστηρίου, αλλά περισσότερο ένα "σκληρό" δραματικό νουάρ με στοιχεία εγκλήματος και ερωτικού πάθους. Ο Σιμενόν δίνει κυριολεκτικά ρέστα με το ψυχογράφημα του βασικού πρωταγωνιστή και της παράνομης σχέσης του με την ερωμένη του, μιας σχέσης που θα έχει τραγικές συνέπειες για το παράνομο ζευγάρι - και όχι μόνο. Τα βασικά προσόντα της ιστορίας είναι η αρκετά μοντέρνα δομή της αφήγησης, η κλιμακούμενη ένταση, η επιβλητική ατμόσφαιρα, καθώς επίσης οι λιτές μα στοχευμένες περιγραφές των σκηνικών και των γεγονότων. Πρόκειται για ένα τραχύ μυθιστόρημα γεμάτο στιλ, στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ, το οποίο αναδεικνύει τις συνέπειες της λαγνείας και του παράφορου πάθους, στα πλαίσια μιας παράνομης σχέσης. Λίαν συντόμως θα δω και την ομότιτλη ταινία του Ματιέ Αμαλρίκ. 8.5/10 Edited April 6, 2019 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted July 9, 2019 Author Share Posted July 9, 2019 (edited) Οι δαίμονες του πιλοποιού Όγδοο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω, δεύτερο για φέτος μετά εξαιρετικό "Το μπλε δωμάτιο" που διάβασα και απόλαυσα τον Απρίλιο, και έχω να δηλώσω για ακόμη μια φορά άκρως ικανοποιημένος. Το "Οι δαίμονες του πιλοποιού" ανήκει και αυτό στην κατηγορία των σκληρών και μαύρων μυθιστορημάτων του συγγραφέα, μυθιστορήματα που δεν είναι και τόσο αστυνομικά, όσο κυρίως ψυχολογικά θρίλερ με στοιχεία εγκλήματος και κοινωνικής κριτικής. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια παραθαλάσσια πόλη της Γαλλίας, προς τα τέλη της δεκαετίας του '40, με την πόλη να ζει μέσα στον τρόμο, λόγω των δολοφονιών δια στραγγαλισμού έξι γυναικών από κάποιον άγνωστο δολοφόνο. Μόνο που ο δολοφόνος είναι γνωστός στους αναγνώστες, μιας και πρόκειται για τον πιλοποιό Λεόν Λαμπέ, έναν ευυπόληπτο πολίτη που δεν δημιουργεί καμία υποψία στους συμπολίτες του. Ίσως μονάχα ο Κασουντάς, ένας Αρμένιος ραφτάκος που ζει και δουλεύει απέναντί του, να γνωρίζει την σκοτεινή πλευρά του. Όμως δεν αποτελεί τόσο μεγάλο κίνδυνο για τον Λαμπέ, όσο ένα ενδιαφέρον παιχνίδι γάτας με το ποντίκι... Σκοπός του Σιμενόν (και) με αυτό το μυθιστόρημα, δεν ήταν να προσφέρει μια αστυνομική ιστορία με μυστήριο και ανατροπές, αλλά να κάνει μια βαθιά ανατομία της Γαλλικής επαρχίας της εποχής του και να αναδείξει κατά κάποιο τρόπο τη σκοτεινή πλευρά που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε, καθώς επίσης και τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες ένας άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί στο έγκλημα και την τρέλα. Η γραφή του Σιμενόν είναι αριστουργηματική, με εξαιρετικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων που δημιουργούν μια μελαγχολική και κάπως νοσηρή ατμόσφαιρα, ενώ ο συγγραφέας δίνει και πάλι ρέστα με το ψυχογράφημα του βασικού πρωταγωνιστή. Προτείνεται με κλειστά μάτια. 8.5/10 Edited July 9, 2019 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 13, 2019 Author Share Posted December 13, 2019 Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα Τρίτο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω φέτος, ένατο συνολικά. Επίσης είναι μόλις το δεύτερο βιβλίο με ήρωα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ, μετά το "Ο τρελός του Μπερζεράκ" που διάβασα το 2012 και το οποίο θυμάμαι ότι δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα (ίσως να έφταιγε και η παλιομοδίτικη μετάφραση). Τέλος πάντων, τούτο το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, ειλικρινά με μεγάλη δυσκολία το άφηνα στην άκρη για να κάνω οτιδήποτε άλλο, έτσι καλογραμμένο και ενδιαφέρον όπως ήταν. Πέρα από την υπέροχη και οξυδερκή γραφή του Σιμενόν, το πιο απολαυστικό στοιχείο του βιβλίου είναι η όλη αποτύπωση των αστυνομικών διαδικασιών και του τρόπου σκέψης του Μαιγκρέ για την εξιχνίαση μιας σειράς ανθρωποκτονιών από έναν κατά συρροή δολοφόνο. Με λιτές περιγραφές ο Σιμενόν δημιούργησε μια καταπληκτική νουάρ ατμόσφαιρα, ενώ επίσης με μετέφερε στο καλοκαιρινό Παρίσι της δεκαετίας του '50. Και, βέβαια, κατάφερε να με κάνει ένα με την αγωνία του Μαιγκρέ για να βρει τον δολοφόνο και να σταματήσει το καταστροφικό του έργο. Σίγουρα είναι λιγότερο σκοτεινό και δραματικό από τα "μαύρα" αυτοτελή μυθιστορήματά του, αλλά δεν παύει να είναι μια απόλυτα ψυχαγωγική και αγωνιώδης αστυνομική ιστορία. 8.5/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 18, 2020 Author Share Posted June 18, 2020 Ο πάτος του μπουκαλιού Έξι μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν και η νέα αυτή κυκλοφορία μου φάνηκε σαν μια ιδανική ευκαιρία για να τον ξαναπιάσω στα χέρια μου. Αυτό είναι το δέκατο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, με τη σειρά του με άφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο. Το "Ο πάτος του μπουκαλιού" ανήκει στην κατηγορία με τα λεγόμενα "σκληρά" μυθιστορήματα του Σιμενόν, τα οποία εμπεριέχουν στοιχεία δράματος και εγκλήματος, με την ατμόσφαιρά τους συνήθως να είναι αρκετά μαύρη και κλειστοφοβική. Εδώ το δραματικό/κοινωνικό στοιχείο είναι σαφώς πιο έντονο από το... εγκληματικό, μιας και ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με δυο αδερφούς, που πήραν εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις στη ζωή τους και που, κατά κάποιο τρόπο, θα έρθουν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο. Το βιβλίο αυτό έχει αρκετά καλούδια: Ωραία σκηνικά, φοβερή ατμόσφαιρα και μια πολύ καλή αποτύπωση του μικρόκοσμου των κτηματιών που ζουν και εργάζονται κοντά στα σύνορα με το Μεξικό. Και, φυσικά, η γραφή είναι εξαιρετική, οξυδερκής και κοφτερή, με ωραίες περιγραφές και φυσικούς διαλόγους. Δεν ξέρω, η πένα του Σιμενόν έχει μια ιδιαίτερη δύναμη, μέσα σε λίγες σειρές καταφέρνει να πει και να δείξει τόσα πράγματα, αποδεικνύει ότι δεν χρειάζονται ατελείωτες περιγραφές και ανούσιες φλυαρίες για να πεις μια καλή ιστορία. 8/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 21, 2020 Author Share Posted December 21, 2020 Το λιμάνι στην ομίχλη Ενδέκατο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω και μόλις τρίτο με ήρωα τον Επιθεωρητή Μαιγκρέ (το καλούτσικο "Ο τρελός του Μπερζεράκ" και το εξαιρετικό "Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα" τα προηγούμενα δυο), το μόνο σίγουρο είναι ότι πέρασα καταπληκτικά την ώρα μου. Εντάξει, το "Το λιμάνι στην ομίχλη" σαν μυστήριο δεν μου φάνηκε εξίσου δυνατό με το "Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα" που διάβασα πέρυσι τέτοια εποχή, όμως αν μη τι άλλο ήταν με τη σειρά του άκρως ατμοσφαιρικό και καλογραμμένο. Η αλήθεια είναι περισσότερο μου άρεσε το σκηνικό στο οποίο διαδραματίστηκε η όλη υπόθεση, καθώς επίσης η ατμόσφαιρα και φυσικά η υπέροχη γραφή του Σιμενόν, παρά η ιστορία αυτή καθαυτή. Πάντως υπήρξε ένα μυστήριο και μια κάποια αγωνία για το τέλος, ενώ ενδιαφέρον είχε η όλη αντιμετώπιση της υπόθεσης εκ μέρους του Μαιγκρέ, απλώς η πλοκή δεν με εντυπωσίασε και τόσο πολύ. Σίγουρα προτείνεται στους λάτρεις των κλασικών γαλλικών νουάρ. 8/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 24, 2022 Author Share Posted January 24, 2022 (edited) Ο ενοικιαστής Το Σάββατο που μας έρχεται η ΕΡΤ3 θα δείξει την ταινία "Το αστέρι του Βορρά" ("L'étoile du Nord", 1982) που βασίζεται σε αυτό το βιβλίο, έτσι αποφάσισα να το διαβάσω πριν δω την ταινία -γιατί έτσι κάνω συνήθως, τουλάχιστον όταν έχω την ευκαιρία-, αν και εδώ που τα λέμε καιρός ήταν να ξαναδιαβάσω βιβλίο του αγαπημένου και συνονόματου Ζορζ Σιμενόν, μιας και το τελευταίο το είχα διαβάσει τον Δεκέμβριο του 2020. Λοιπόν, ίσως να μην είναι και από τις πιο δυνατές στιγμές του συγγραφέα, όμως προσωπικά το βρήκα ιδιαίτερα καλογραμμένο (αλίμονο!) και αρκούντως ατμοσφαιρικό και ενδιαφέρον. Είναι το δωδέκατο βιβλίο του Σιμενόν που διαβάζω και κανονικά δεν θα έπρεπε να με εκπλήττει η ποιότητα της πένας του, όμως και πάλι θαύμασα το στιλ γραφής του, τον λιτό και συνάμα οξυδερκή τρόπο να περιγράφει χαρακτήρες και σκηνικά, το μεγάλο του ταλέντο στο να μεταφέρει τους αναγνώστες στον γκρίζο κόσμο των ιστοριών του. Ναι, σίγουρα μου άρεσε και αυτό το βιβλίο, με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος, έστω και αν έχω διαβάσει καλύτερα από τον αγαπημένο αυτό συγγραφέα. 7.5/10 Edited January 28, 2022 by Ghost Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted July 9, 2022 Author Share Posted July 9, 2022 Το τραίνο Δεύτερο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω φέτος, δέκατο τρίτο συνολικά. Για καιρό αναρωτιόμουν γιατί στο διάτανο οι εκδόσεις Άγρα δεν είχαν μεταφράσει αυτό το τόσο γνωστό μικρό μυθιστόρημα που αποτελεί και τη βάση για την ομότιτλη ταινία του 1973 με τους Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και Ρόμι Σνάιντερ, αλλά τελικά μάλλον κατάλαβαν την παράλειψή τους και φέτος το έφεραν και στη χώρα μας. Λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν σχετικά διαφορετικό Ζορζ Σιμενόν, μιας και το βιβλίο δεν περιέχει ούτε ίχνος αστυνομικού, μυστηρίου ή θρίλερ, όπως φυσικά περιέχουν αυτά με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Μαιγκρέ ή ακόμα και τα "σκληρά" μυθιστορήματά του. Όμως αν μη τι άλλο μια αγωνία υπάρχει σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, γιατί όπως και να το κάνουμε ο πρωταγωνιστής φεύγει κακήν κακώς μαζί με την έγκυο γυναίκα του και τη μικρή του κόρη από το χωριό κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο στο οποίο μένει (μιας και οι Γερμανοί πλησιάζουν επικίνδυνα), ενώ στη διαδρομή με το τραίνο για τον Γαλλικό Νότο χωρίζεται ξαφνικά από την οικογένειά του και γνωρίζει μια νέα και μυστηριώδη γυναίκα, με την οποία θα ενωθεί σαρκικά και ψυχικά για όσο κρατήσει η περιπλάνησή του. Εννοείται ότι ο Σιμενόν έκανε εξαιρετική δουλειά με τη σκιαγράφηση του πρωταγωνιστή και αφηγητή της ιστορίας, μέσα σε λίγες σελίδες κατάφερε και δημιούργησε ένα πλήρες ψυχολογικό πορτρέτο ενός ανθρώπου που ζει μια μάλλον βαρετή και συμβατική ζωή, που όμως θέλει να ζήσει κάτι έντονο, κάτι διαφορετικό, κάτι που να τον κάνει να νιώσει πάθος, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, έστω κι αν έτσι προδίδει ολίγον τι την οικογένειά του... Σίγουρα έχει και ορισμένες υπαρξιακές προεκτάσεις σαν έργο, όμως παράλληλα λειτουργεί και σαν μια ακόμα ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία που διαδραματίζεται κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με αρκετά έντονο ρεαλισμό χάρη και στις εμπειρίες του ίδιου του Σιμενόν. Όσον αφορά τη γραφή, είναι φυσικά εξαιρετικά ποιοτική, οξυδερκής και λιτή, δεν είναι απαραίτητο να το λέω κάθε φορά αυτό, έτσι; Ένα ακόμα πολύ καλό βιβλίο από τον αγαπημένο Ζορζ Σιμενόν! 8.5/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted October 28, 2022 Author Share Posted October 28, 2022 (edited) Τρία δωμάτια στο Μανχάτταν Τρίτο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω φέτος, δέκατο τέταρτο συνολικά, ήταν κι αυτό ιδιαίτερα ποιοτικό και οξυδερκές όσον αφορά τη γραφή, όμως δεν μπορώ να πω ότι σαν πλοκή ή θεματολογία μου έκανε κάποια τρομερή εντύπωση, αν και σίγουρα η ιστορία ξεκίνησε πολύ καλά. Το βιβλίο αυτό είναι αμιγώς κοινωνικό/ερωτικό δράμα, χωρίς στοιχεία εγκλήματος ή μυστηρίου, όπως υπάρχουν σε άλλα από τα λεγόμενα "σκληρά" μυθιστορήματα του συγγραφέα. Και όπως είπα, αρχίζει ωραία, με δυο μοναχικές ψυχές (ένας ξεπεσμένος ηθοποιός μέσης ηλικίας, μια αρκετά νεότερη γυναίκα με μυστηριώδες παρελθόν) που συναντιούνται μια νύχτα σε μια καντίνα, με την ερωτική έλξη να είναι αμοιβαία και να μοιάζει αναπόφευκτη, με τον Σιμενόν να περιγράφει με εξαιρετικό και στακάτο τρόπο τη νυχτερινή ζωή της Νέας Υόρκης, όμως με το πέρασμα των σελίδων η ιστορία μετατρέπεται λίγο σε μελόδραμα, εμφανίζονται τα κλισέ και οι ψυχολογικές ενδοσκοπήσεις... και μετά απλώς βαρέθηκα. Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω την ατμόσφαιρα, την όλη αίσθηση της ιστορίας, καθώς φυσικά και τη φοβερή γραφή του Σιμενόν, οπότε τελικά θα τσιμπήσει και τέταρτο αστεράκι από μένα. 7.5/10 Edited October 28, 2022 by Ghost Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted December 21, 2022 Share Posted December 21, 2022 Μόλις τελείωσα το Οι αρραβώνες του κυρίου Ιρ. Πρώτη επαφή με τον κύριο. Αυτό που κυρίως με ενθουσίασε ήταν το καταπληκτικό γράψιμο του Georges Simenon. Δεν συνηθίζω να τελειώνω βιβλία τόσο γρήγορα (λιγότερο από 24ωρο) και σε αυτό σίγουρα βοήθησε αυτό το γράψιμο το οποίο ακόμα και όταν δεν συνέβαινε τίποτα συνταρακτικό στην ιστορία, με κρατούσε εκεί και συνέχιζα να διαβάζω σαν να ήμουν κι εγώ εκεί και από κάπου να παρακολουθώ τον ήρωα της ιστορίας μας. Ανεξαρτήτως το πού βρισκόμουν (είτε το διάβαζα στο σπίτι, είστε στο τραίνο), η ιστορία με κυρίευε και ήμουν απλά χαμένος στις σελίδες. Πολύ περίεργο βιβλίο. Περίμενα κάτι σε στυλ Άγκαθα Κρίστι, αλλά νομίζω απέχει πολύ από αυτό το στυλ. Αστυνομικό είναι, αλλά έχω την αίσθηση ότι δίνει μια δική του διάσταση στα αστυνομικά βιβλία, με την έννοια ότι ναι μεν υπάρχει φόνος και ύποπτος, αλλά η ιστορία ξετυλίγεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τον κύριο Ιρ και την κοινωνική του απομόνωση παρά στο έγκλημα το ίδιο και την εξιχνίασή του. Χαρακτήρες που δεν έχεις παρά να αντιπαθήσεις και έναν κύριο Ιρ που δεν έχεις παρά να οικτίρεις. Δεν ξέρω αν πρέπει να υποθέσω ότι υπάρχει κάθαρση στο τέλος της ιστορίας, θα ήθελα να πει κάποιος τη γνώμη του σε αυτό, αν τυχόν το διαβάσει. Επίσης, ο τίτλος με μπέρδεψε λίγο, δεν κατάλαβα ποιοι είναι οι αρραβώνες στους οποίους αναφέρεται. Εκτός αν εννοεί τις επισκέψεις του σε οίκους ανοχής. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 31, 2023 Author Share Posted August 31, 2023 Ο Μαιγκρέ και ο νεκρός του Δέκατο πέμπτο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν που διαβάζω, αλλά μόλις το τέταρτο με πρωταγωνιστή τον συμπαθέστατο Επιθεωρητή Μαιγκρέ, τον οποίο "συνάντησα" για τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 2020 στο πολύ καλό "Το λιμάνι στην ομίχλη". Εδώ, ο Μαιγκρέ δέχεται τηλεφωνήματα από έναν άγνωστο και φοβισμένο άνδρα, που καλεί από διάφορα καφέ και άλλα μέρη, ζητώντας βοήθεια από τον Μαιγκρέ, γιατί φοβάται ότι κάποιοι δολοφόνοι είναι στον κατόπιν του. Δυστυχώς, ο Μαιγκρέ δεν θα μπορέσει να τον βοηθήσει, γιατί ο άνδρας βρίσκεται νεκρός. Η υπόθεση στοιχειώνει τον Μαιγκρέ, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να τη λύσει και να βρει ποιος ήταν ο άνδρας και ποιοι τον σκότωσαν. Πολύ ωραία αστυνομική ιστορία, ίσως όχι με τίποτα τρομερές ανατροπές ή αποκαλύψεις, αλλά οπωσδήποτε με ένταση και αγωνία, ενώ η όλη αστυνομική έρευνα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και γλαφυρά δοσμένη. Φυσικά η γραφή του Σιμενόν είναι εξαιρετική, ρέει αβίαστα, διαθέτει χιούμορ και λίγο κυνισμό, ο Σιμενόν ήταν/είναι μάστορας στην αφήγηση και παραδίδει μαθήματα στους επίδοξους συγγραφείς του είδους. Πολύ θα ήθελα να δω και την ταινία με τον Ρόουαν Άτκινσον (αγαπημένος ηθοποιός), όπως βέβαια και όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Άτκινσον στον ρόλο του Επιθεωρητή Μαιγκρέ. 8.5/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted November 19, 2023 Share Posted November 19, 2023 Τρία δωμάτια στο Μανχάτταν Διαφορετικός Σιμενόν σε σχέση με το προηγούμενο που είχα διαβάσει. Νομίζω συνήθως γράφει αστυνομικά, αλλά εδώ μας εκπλήσσει με ένα, μάλλον, ρομαντικό (;) μυθιστόρημα. Δύο άνθρωποι που συναντιούνται, μάλλον ερωτεύονται (δεν είμαι σίγουρος αν είναι έρωτας αυτό ή ενθουσιασμός που βρέθηκε μία παρέα και δεν είναι ο καθένας πια μόνος) και ο Σιμενόν σκιαγραφεί την ψυχοσύνθεσή τους μέσα από διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν. Καλό ήταν, αν και πολλές πράξεις/ επιλογές των δύο πρωταγωνιστών δεν μπόρεσα να τις καταλάβω. Θα συνεχίσω να διαβάζω Σιμενόν μιας και μου αρέσει πολύ το γράψιμό του. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.