Μάργκαρετ Άτγουντ (Margaret Atwood)

[Διγέλαδος]

Η συγγραφέας του Όρυξ και Κρέικ και την τριλογίας που ξεκίνησε από αυτό το βιβλίο. Η συγγραφέας που ανήκει όπως λέει κανονικά στον χώρο του "speculative fiction" και όχι του science fiction. Έχει έρθει στην Αθήνα κι εχθές έδωσε μια δημόσια συνέντευξη στον Θανάση Λάλα. Παρακάτω οι λεπτομέρειες. Απ΄όσο ξέρω έχει γίνει και βιντεοσκόπηση. Θα σας ενημερώσω:

 

Η χειρότερη όψη της οικονομικής κρίσης είναι η οικολογική απειλή, τόνισε καναδή συγγραφέας Μάργκαρετ Άτγουντ, στην ομιλία της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με θέμα «Δυστοπίες και η ελληνική επιρροή πάνω σε αυτές».

Όπως είπε, η δυστοπία είναι ένας δυσοίωνος κόσμος από τον οποίο οι άνθρωποι επιζητούν πάση θυσία να αποδράσουν. Η ουτοπία είναι ένα σύστημα κανόνων το οποίο μας δείχνει τρόπους για να αλλάξει η πραγματικότητα. Κατά τη διάρκεια του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα οι δυστοπίες, που έλκουν την καταγωγή από την αρχαία Ελλάδα, ήταν περιγραφές του παρόντος και έκρυβαν, παρά το ζοφερό τους τοπίο, προτάσεις για πολύ προωθημένες υλικές βελτιώσεις. Μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο αυτό έπαψε να ισχύει και τώρα μας αρέσει να σκεφτόμαστε φανερά τόσο το καλό όσο και το κακό.

Σε ερώτηση για το πώς θα όριζε στις ημέρες μας την έννοια της κρίσης, η Άτγουντ ξεκαθάρισε πως παρά το γεγονός πως ο καθημερινός άνθρωπος δεν γίνεται να ξεχάσει τις τεράστιες δυσκολίες τις οποίες προκαλούν τα οικονομικά προβλήματα, αδυνατώντας να απομακρυνθεί έστω και κατ΄ελάχιστον από αυτά, η κρίση έχει διαβαθμίσεις και η μεγαλύτερη κρίση που αντιμετωπίζουμε τις τελευταίες δεκαετίες είναι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης.

Γεννημένη το 1939 στην Οττάβα, η Μάργκαρετ Άτγουντ σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, άλλαξε πολλά επαγγέλματα, έγραψε πάνω από 40 βιβλία κι έχει ασχοληθεί, εκτός από το μυθιστόρημα, με την ποίηση και την κριτική. Ο φεμινισμός, η υπεράσπιση της καναδικής ταυτότητας και οι οικολογικοί κίνδυνοι που διατρέχει ο πλανήτης είναι τα τρία μεγάλα ζητήματα που την έχουν απασχολήσει κατ' επανάληψη.

Προκειμένου να γράψει για το πρόβλημα της οικολογίας, η Άτγουντ κατέφυγε στη φόρμα της επιστημονικής φαντασίας. Τα μυθιστορήματά της «Το τέλος του κόσμου» και «Όρυξ και Κρέικ», που κυκλοφόρησαν φέτος από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Έφης Τσιρώνη, κινούνται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας μολονότι η συγγραφέας αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τον όρο επιστημονική φαντασία, προτιμώντας να μιλήσει για μυθιστόρημα εικασιών: για ένα λογοτεχνικό είδος, δηλαδή, που αντί να καταγίνεται με καθαρώς φανταστικά πράγματα, αναφέρεται σε καταστάσεις οι οποίες είναι πολύ πιθανόν να συμβούν.

Σήμερα, Πέμπτη, στη 1 το μεσημέρι η βραβευμένη συγγραφέας θα παραστεί στα Public Συντάγματος όπου θα υπογράψει αντίτυπα του τελευταίου της βιβλίου με τίτλο «Το τέλος του κόσμου», ενώ στις 7 το απόγευμα θα δώσει ομιλία με τίτλο: «The sybil in the bottle: Greek mythology in my work» σε εκδήλωση του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στη Μεγάλη Αίθουσα του κεντρικού κτιρίου (Πανεπιστημίου 30).

 

πηγή: http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231350501

Edited September 25, 2014 by Διγέλαδος

[Διγέλαδος]

Παρόλο που δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω όλη τη συνέντευξη στο μέγαρο, πήγα από την αρχή στην παρουσίαση του έργου της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και πιστεύω ότι αμείφτηκα καταλλήλως.

 

Η Μάργκαρετ μας μίλησε για την παιδική της ηλικία και πώς όλα ξεκίνησαν δείχνοντας πρώτα το self-portrait της,

κι έτσι καταλάβαμε ότι θα επακολουθήσουν κι άλλες ζωγραφιές της. Όπως ένα φίδι, μια αιγυπτιακή σφίγγα, μια ζωγραφιά με το όνομα hatching the alphabet. Όπως επίσης μια διπλή Περσεφόνη:

Όπου η μια Περσεφόνη είναι το αρνητικό της άλλης. Μια ζωγραφιά της για την αρχαία Φιλομήλα. Και μια άλλη με τον τίτλο how did all begin. From a or apple? Art or Reality? Μετά ένα άλλο πορτραίτο της που να μοιάζει με την αρχαία Μέδουσα γιατί πολλοί της έλεγαν ότι τα μαλλιά της έμοιαζαν με τα μαλλιά της Μέδουσας. Από αυτές τις ζωγραφιές της μας έδειξε πόσο πολύ είχε επηρεαστεί από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μυθολογία. Εκτός από τα κόμικ που είχε αυτή και ο αδερφός της με τον Captain Marvel και την wonder woman είχαν το βιβλίο για την ελληνική μυθολογία από τον Charles Kingsley. Όλα αυτά σε ένα σπίτι δίπλα στη λίμνη στον Καναδά χωρίς ρεύμα. 

Μας είπε για τις επόμενες ζωγραφιές της για φανταστικά κουνέλια και για θεατρικά έργα με γίγαντες ενώ ο αδερφός της να γράφει ιστορίες για πολέμους στον Κρόνο και για τα ζώα του Ποσειδώνα.

Δοκίμασε κι αυτή να ζωγραφίσει διάφορα πραγματάκια:

 

Στο γυμνάσιο διάβασε την Οδύσσεια, Virgil, και τον Οδυσσέα του Τennyson. Μας είπε ότι αρχικά το όνειρό της ήταν να γίνει Βιολόγος. Αλλά δεν μπορούσε να αφήσει τη συγγραφή και για κάθε βιβλίο της ζωγράφιζε το εξώφυλλό του. Μέχρι που φτάσαμε στο εξώφυλλο του τελευταίου βιβλίου της: MaddAddam ή στα ελληνικά Το τέλος του κόσμου, στο οποίο φαίνεται ένα γουρουνάκι με φτερά. Και μας είπε ότι μοιάζει με την έκφραση: Do pigs fly? (Σαν το δικό μας, πετάει ο γάιδαρος;)
 

Και για τέλος μας απάγγειλε το τραγούδι της σειρήνας....
 

This is the one song everyone
would like to learn: the song
that is irresistible:

the song that forces men
to leap overboard in squadrons
even though they see beached skulls

the song nobody knows
because anyone who had heard it
is dead, and the others can’t remember.
Shall I tell you the secret
and if I do, will you get me
out of this bird suit?
I don’t enjoy it here
squatting on this island
looking picturesque and mythical
with these two feathery maniacs,
I don’t enjoy singing
this trio, fatal and valuable.

I will tell the secret to you,
to you, only to you.
Come closer. This song

is a cry for help: Help me!
Only you, only you can,
you are unique

at last. Alas
it is a boring song
but it works every time.

Edited September 26, 2014 by Διγέλαδος

[Διγέλαδος]

μπορείτε να την παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συνέντευξη με τον Θανάση Λάλα στο www.blod.gr του Ιδρύματος Μποδοσάκη, στη διεύθυνση: http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=1588

[Διγέλαδος]

Η συγγραφέας θα απαντήσει σε ερωτήσεις σας στις 29 Δεκεμβρίου του 2014, from 2-4pm EST στο reddit

[BladeRunner]

Το καινούργιο βιβλίο της Margaret Atwood, με τον τίτλο The Heart Goes Last, θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός μέσα στο 2016.

 

 

 

Living in their car, surviving on tips, Charmaine and Stan are in a desperate state. So, when they see an advertisement for Consilience, a ‘social experiment’ offering stable jobs and a home of their own, they sign up immediately. All they have to do in return for suburban paradise is give up their freedom every second month – swapping their home for a prison cell. At first, all is well. But then, unknown to each other, Stan and Charmaine develop passionate obsessions with their ‘Alternates,’ the couple that occupy their house when they are in prison. Soon the pressures of conformity, mistrust, guilt and sexual desire begin to take over.

 

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το "Όρυξ και Κρέικ" και δεν ενθουσιάστηκα. Ενώ ξεκίνησε καλά, στη συνέχεια (ιδίως από τη μέση και μετά) έπιασε τις φλυαρίες και έχασα το ενδιαφέρον μου.

Ξεκινάμε με όλα να έχουν συμβεί, και λίγο-λίγο μαθαίνουμε πώς συνέβησαν, με φλας μπακ. Στο παρόν γίνεται μόνο ένα πράγμα, που, ενώ είναι τεράστιο, η συγγραφέας φέρεται σαν να μην είναι τόσο σημαντικό. Έχω την εντύπωση, όμως, ότι ο ήρωας -ο Χιονάνθρωπος- θα είχε άλλη γνώμη. Του στέρησε την τελευταία πράξη, το να μας νοιάζει η απόφασή του -το να πάρει μία απόφαση! Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά μου με το βιβλίο: η χλιαρότητα. Σε σημεία προς το τέλος δείχνει καθαρά μία αμηχανία, ότι δεν μπορεί να χειριστεί τις καταστάσεις. Ότι έγραψε, είπε αυτά που ήθελε, αλλά της έμεινε ο κεντρικός χαρακτήρας σε μία κατάσταση που δεν ξέρει πώς να την κλείσει.

 

Η συγγραφέας μου φαίνεται σαν ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι το να σκέφτεσαι κάτι είναι το ίδιο με το να το ζεις.

Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς κακή συγγραφέας, απλά διαφωνώ με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και δίνει τα πράγματα. Για παράδειγμα, τον Χιονάνθρωπο τον συμπάθησα (μάλλον περισσότερο από την ίδια! ) τον έχω στο μυαλό μου πολύ πραγματικό, και αυτό δεν το πετυχαίνει ένας κακός συγγραφέας.

[wordsmith]

Σε γενικές γραμμές δίκιο έχεις, αλλά εμένα μου άρεσε και έτσι. Για τις ιδέες και για την πειστικότητα. Η υπόθεση και η δράση δεν είναι και τόσο απαραίτητα - είναι τα πρώτα που θα μπορούσαν να λείπουν χωρίς να επηρεάζουν την ποιότητα ενός βιβλίου, κατά τη γνώμη μου.

[Cassandra Gotha]

Συμφωνώ. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι κάπως έτσι. Αλλά αυτό εδώ νομίζω ότι δεν έχει ψυχή, (τώρα κατάφερα να εκφράσω την αίσθηση που μου άφησε).

[Διγέλαδος]

Τελείωσα το δεύτερο βιβλιο της σειράς που ξεκινάει με το Όρυξ και Κρέικ. Στο δεύτερο βιβλίο η συγγραφέας προσθέτει μια άλλη οπτική γωνία του Χιονάθρωπου μέσα από τα μάτια μιας πρώην του μαζί με την ακραία οικολογική ομάδα της (το βιβλίο περισσότερο μιλάει για αυτήν την ομάδα παρά για τον Χιονάθρωπο). Ίσως κάπως έτσι να προστίθεται η ψυχή που λες Cassandra. Αν κι εγώ το ευχαριστήθηκα όπως ήταν το πρώτο βιβλίο.

Edited October 31, 2015 by Διγέλαδος

[vaggelis]

Το πρώτο βιβλίο της Άτγουντ που διάβασα είναι το "Η ιστορία της πορφυρής δούλης". Η υπόθεση εξελίσεται στις Η.Π.Α. όπου μετά από πραξικόπημα επιβάλεται ένα θεοκρατικό καθεστώς με τις γυναίκες να χάνουν σχεδόν όλα τα δικαιώματά τους, να διαχωρίζονται σε κάστες και ορισμένες από αυτές να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τεκνοποίηση με την ονομασία "Πορφυρές δούλες". Η Άτγουντ μέσα από την ιστορία της πρωταγωνίστριας περιγράφει πως δημιουργήθηκε το καθεστώς, πως λειτουργεί και πως δημιουργούνται ομάδες αντίστασης εναντίον του. Δεν ανήκει στην καθαρή επιστημονική φαντασία, άλλα περισσότερο στην κατηγορία της πολιτικής φαντασίας. Μοιάζει με βιβλία όπως "Ο άνθρωπος στο απόρθητο κάστρο" του Ντίκ ή το "1984" του Όργουέλ. Δείχνει πως θα ήταν η ζωή σε μια κοινωνία που εξουσιάζεται από φανατικούς θεοκράτες και αν και γράφτηκε το 1985 μπορείς να το αντιπαραβάλεις με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα σε πολλές περιοχές του σύγχρονου κόσμου.

 

Μου άρεσε πολύ και σε αυτό βοήθησε και η πολύ καλή μετάφραση του Πάυλου Μάτεσι.

Σημειώστε ότι πλέον μπορεί να το βρεί κάποιος σε υπερβολικά καλή τιμή. Το αγόρασα πρόσφατα από την Πρωτοπορία με μόλις 4,76 ευρώ.

[gregacm]

Τελειωσα το Ορυξ και Κρεϊκ και το βρηκα παρα πολυ καλο. Η ιδεα ειναι ολα τα λεφτα ενω μου αρεσε και ο τροπος αφηγησης, οπου σιγα σιγα ξετυλιγεται το κουβαρι με τα φλασμπακ και μαθαινουμε τι συνεβη. Ψηθηκα και για το επομενο βιβλιο της σειρας.

[BladeRunner]

Το παιδί της Τρικυμίας

 

Ουσιαστικά το βιβλίο αυτό αποτελεί την πρώτη μου επαφή -έστω και έμμεση- με το έργο του Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Κάπου βολοδέρνει μέσα στο σπίτι ένας τόμος με τέσσερα έργα του (Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Μάκβεθ, Ριχάρδος ο Β') που έδωσε κάποια στιγμή πέρυσι η εφημερίδα "Το Βήμα", αλλά ούτε καν τον έχω ξεφυλλίσει ακόμα ο ανεπρόκοπος. Τέλος πάντων, θα έρθει και αυτουνού η ώρα. Όσον αφορά το βιβλίο που μόλις τελείωσα -το οποίο είναι και το δεύτερο της Άτγουντ που περνάει στην λίστα με τα διαβασμένα μετά το "Όρυξ και Κρέικ" που διάβασα πριν έξι και βάλε χρόνια-, αποτελεί μια παραλλαγή, ένα ξαναγράψιμο της Τρικυμίας, ένα αρκετά γνωστό θεατρικό έργο του Σαίξπηρ.

 

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Φίλιξ, ένας μεγάλος καλλιτεχνικός διευθυντής του θεατρικού Φεστιβάλ Μακέσιγουεγκ, οι παραγωγές του οποίου σαστίζουν τα πλήθη κάθε φορά, με τις κριτικές να είναι σχεδόν πάντα διθυραμβικά. Στα άμεσα σχέδιά του είναι να ανεβάσει μια πρωτοποριακή παράσταση της Τρικυμίας, που δεν θα έχει προηγούμενο. Όμως τα πράγματα δεν θα πάνε κατ'ευχήν: Ο Φίλιξ θα απολυθεί από το Φεστιβάλ και θα καταλήξει εξόριστος σε μια απομονωμένη τρώγλη, σαν κανένας ξεπεσμένος γέρος, με την ανάμνηση της από χρόνια νεκρής κόρης του και την σκέψη για εκδίκηση να τον στοιχειώνουν καθημερινά. Χρόνια αργότερα θα πιάσει δουλειά στην κοντινή φυλακή, στο πλαίσιο ενός θεατρικού προγράμματος για τους κρατουμένους, και επιτέλους θα βρει την ευκαιρία να ανεβάσει την Τρικυμία, και ίσως να πάρει και κάποιου είδους εκδίκηση...

 

Δεν έχω διαβάσει το πρωτότυπο θεατρικό έργο για να ξέρω ποιες είναι οι διαφορές και οι ομοιότητες και αν η συγγραφέας "σεβάστηκε" το κείμενο του Σαίξπηρ (είμαι σίγουρος ότι το έκανε όσο δεν πάει), αλλά σαν βιβλίο μου άρεσε πολύ: Η πλοκή, τα μηνύματα της ιστορίας, οι χαρακτήρες, η όλη ατμόσφαιρα... Και, πάνω απ'όλα, η γραφή της Άτγουντ, οι περιγραφές των σκηνικών και των χαρακτήρων, οι διάλογοι, οι σκέψεις του πικραμένου πρωταγωνιστή. Η ιστορία είναι γλυκόπικρη, ευκολοδιάβαστη και κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος, ενώ δίνει μια άλλη αίγλη στο έργο του Σαίξπηρ. Είναι, φυσικά, το πρώτο βιβλίο της σειράς "Hogarth Shakespeare" που διαβάζω, σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα. Και σίγουρα θα διαβάσω στο άμεσο μέλλον και τον κανονικό Σαίξπηρ (πιθανότατα για αρχή θα πιάσω τον Μάκβεθ που φαίνεται να ταιριάζει πολύ με τα γούστα μου).

 

8.5/10

[RoboMagistra]

Για την Δυστοπικη της Τριλογια:

Η Χρονια της Πλημμυρας ειναι το πιο μεστό

Το Ορυξ και Κρεηκ ακολουθούν

Το Τελος του Κοσμου, στο τελος του βαρεθηκα λιγακι

Για οσα δεν εχουν χρηματα διαβαστε μονο Το Χρονιά της πλημμυρας και ειστε οκ (αν και ξερω θα το αγαπησετε και θα θελετε να ξερετε το πριν και το μετά)