Ιαπωνική λογοτεχνία

[BladeRunner]

Είπα να φτιάξω ένα τόπικ αποκλειστικά και μόνο για τους Γιαπωνέζους συγγραφείς, που από την μια είναι κάμποσοι και από την άλλη έχουν γράψει πολλά και σημαντικά λογοτεχνικά έργα διαφόρων ειδών. 

 

Βέβαια κάποιοι Γιαπωνέζοι συγγραφείς ήδη έχουν από δικό τους τόπικ στο φόρουμ, δηλαδή οι Χαρούκι Μουρακάμι (εδώ), Λίαν Χερν (εδώ) και Γιασουνάρι Καβαμπάτα (εδώ), οπότε στο παρόν τόπικ βάζουμε όλους τους υπόλοιπους.

 

Για παράδειγμα:

 

Γιούκιο Μισίμα, Ριου Μουρακάμι, Κόμπο Αμπέ, Ριονοσούκε Ακουταγκάουα, Γιουνιχίρο Τανιζάκι, Γιόκο Ογκάουα, Χιτόμι Κανεχάρα, Μπανάνα Γιοσιμότο, Κενζαμπούρο Οέ, Ιασούσι Ινούε, Σιουσάκου Έντο, Ακίρα Γιοσιμούρα, Ναγκάι Καφού, Τακάσι Ματσουόκα, Χικάρου Οκουιζούμι, Οκακούρα Κακούζο, Εντογκάουα Ράμπο και πάει λέγοντας. Ορισμένα από τα έργα όλων των παραπάνω συγγραφέων έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα.

 

Προσωπικά από τους παραπάνω έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (εκτός του Χαρούκι Μουρακάμι βέβαια), μόνο το Κάπα του Ριονοσούκε Ακουταγκάουα και το Το θύμα και η σκιά του, του Εντογκάουα Ράμπο. Μέχρι το βράδυ θα έχω τελειώσω και το κλασικό Η γυναίκα της άμμου, του Κόμπο Αμπέ, για το οποίο θα γράψω και ένα σχόλιο εδώ.

[BladeRunner]

Κόμπο Αμπέ - Η γυναίκα της άμμου (Suna No Onna, 1962)

 

Το πιο πολυδιαβασμένο έργο του Κόμπο Αμπέ και μέχρι στιγμής, δυστυχώς, το μοναδικό που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Ξέρω ότι άλλοι δυο συμφορουμίτες έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, ο Adicto το 2010 και ο Stanley το 2011 (σχόλιο του εδώ) και ότι και οι δυο του έβαλαν ένα ωραιότατο πέντε στα πέντε. Προσωπικά, και επειδή σε ορισμένα σημεία με κούρασε, δεν θα του έβαζα άριστα, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται πραγματικά για ένα ξεχωριστό και μοναδικό έργο που αξίζει και πρέπει να διαβαστεί κάποια στιγμή απ'όλους. Η ιστορία έχει ως εξής: Ένας ερασιτέχνης εντομολόγος, κατά την διάρκεια αναζήτησης εντόμων σε μια αμμώδη περιοχή, συναντά ένα χωριό χωμένο μέσα στους αμμόλοφους. Εκεί θα παρασυρθεί από τους κατοίκους σε μια παγίδα, καθώς θα πάει να ξεκουραστεί στο σπίτι μιας νεαρής γυναίκας που είναι χωμένο μέσα σε μια τρύπα, όπου η μοναδική έξοδος διαφυγής είναι μια ανεμόσκαλα. Χωμένος μες στην τρύπα, πρέπει να φτυαρίζει καθημερινά την ενοχλητική άμμο, η οποία χώνεται σε κάθε σημείο του σώματός του, δεν μπορεί παρά να βλέπει τα ίδια και τα ίδια πράγματα και, τέλος, πρέπει να αντιμετωπίσει την συμπεριφορά της γυναίκας, με την οποία θα δημιουργήσει μια παράξενη σχέση. Κι όλα αυτά για βδομάδες ολόκληρες, τι λέω, μήνες! Γιατί να τα ζήσει όλα αυτά, διαβάστε το βιβλίο και θα μάθετε. Αρκετά κλειστοφοβικό έως καφκικό υπαρξιακό δράμα και συνάμα θρίλερ, που θίγει πολλά ζητήματα. Μπορεί να διαβαστεί σαν ιστορία μ'έναν τύπο που κατακρατείται παράνομα και τις προσπάθειες του ν'αλλάξει την κατάσταση αλλά και σαν μια αλληγορία για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η γραφή είναι πολύ καλή και αλλάζει χροιά ανάλογα με αυτά που ήθελε να πει ο συγγραφέας κάθε φορά. Βέβαια κάποιες σκέψεις, κάποια flashbacks, με κούρασαν, αλλά δεν στάθηκαν ικανά να με αποτρέψουν από το να χαρώ την ιστορία. Η ατμόσφαιρα είναι φυσικά κλειστοφοβική και ασφυκτική. Γενικά, πολύ δυνατό και ιδιαίτερο βιβλίο που έχει κάποια πράγματα να πει, μ'έναν ξεχωριστό τρόπο. Μάλιστα μ'έκανε να βλέπω την άμμο με άλλο μάτι! Ο Κόμπο Αμπέ έχει γράψει αρκετά άλλα ενδιαφέροντα βιβλία (π.χ. The Box Man, The Face Of Another, The Ruined Map, Secret Rendezvous), τα οποία αν δεν μεταφραστούν στα ελληνικά κάποια στιγμή (γιατί όχι, δεν καταλαβαίνω), σίγουρα θα τα διαβάσω στ'αγγλικά. Το Η γυναίκα της άμμου έχει γίνει και ταινία, το 1964, με σκηνοθέτη τον Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, την οποία μπορεί να δει κανείς με αγγλικούς υπότιτλους στο Youtube. Εννοείται θα της ρίξω μια ματιά στο μέλλον.

 

8.5/10

Edited October 5, 2014 by BladeRunner

[Cassandra Gotha]

Πέρυσι διάβασα το "Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών", του Γιασιμάρι Καουαμπάτα.

 

Πρόκειται για έναν οίκο ανοχής, όπου ηλικιωμένοι άντρες πληρώνουν για να κοιμηθούν -στην κυριολεξία- με νεαρά κορίτσια.

Αυτό. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Ο ίδιος ο συγγραφέας λέει τόσα πολλά, με την εκπληκτική γραφή του, χωρίς ούτε καν πλοκή.

 

Αξέχαστο, από αυτά που διαβάζονται ξανά και ξανά με την ίδια απόλαυση.

[BladeRunner]

Γιασουνάρι Καβαμπάτα - Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών

 

Με λιγότερα από δυο ευρώ αγόρασα από την Πολιτεία την συγκεκριμένη μικρή συλλογή του Καβαμπάτα, που ανήκει στην σειρά Βραβεία Νόμπελ, για να γνωρίσω έναν από τους μεγαλύτερους Γιαπωνέζους συγγραφείς. Η συλλογή αποτελείται από μια νουβέλα, Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών, αυτήν δηλαδή που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο, καθώς και από δυο μικρά διηγήματα, Το μπράτσο και Περί ζώων και πουλιών. Το κυρίως πιάτο, βέβαια, είναι η νουβέλα, η οποία έχει να κάνει μ'έναν περίεργο οίκο ανοχής όπου ηλικιωμένοι άντρες πληρώνουν για να κοιμούνται -στην κυριολεξία- με νεαρές παρθένες. Πρωταγωνιστής είναι ο ηλικιωμένος Εγκούτσι που περιγράφει τις επισκέψεις του στον περίεργο αυτό οίκο ανοχής. Δεν υπάρχει πλοκή, μέσα σε ενενήντα περίπου σελίδες ο Καβαμπάτα περιγράφει εντυπώσεις και συναισθήματα ενός γερασμένου άντρα. Σίγουρα όχι ακριβώς του γούστου μου, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω την εκπληκτική γραφή του Καβαμπάτα και την μελαγχολία που την διακατέχει. Γι'αυτό και παρά την μονοτονία της ιστορίας διαβάστηκε σχεδόν απνευστί. Από κει και πέρα τα δυο διηγήματα δεν μου έκαναν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, πέραν της ευκολίας του συγγραφέα να χειρίζεται την γλώσσα, αν και, να πω την αλήθεια, το Μπράτσο μου φάνηκε αρκετά κουλό και αστείο συνάμα. Αυτά τα ολίγα, στην βιβλιοθήκη μου έχω επίσης το Κιότο, ενώ σίγουρα κάποια στιγμή θα αγοράσω το πιο γνωστό του βιβλίο, το Η χώρα του χιονιού.  

 

7/10

[Adicto]

Αντιγράφω από τη φατσοσελίδα του βιβλίου μου αυτό που είχα γράψει για την μαγική Γίοκο Ογκάουα την συλλογή από τρεις νουβέλες που έχει εκδώσει η Άγρα (Η πισίνα των Καταδύσεων/ Ο Κοιτώνας/ Ημερολόγιο Εγκυμοσύνης):

 

Ξαναδιάβασα πριν λίγο καιρό την συλλογή αυτή της Γιόκο Ογκάουα (εκδ Άγρα) και υποκλίθηκα ξανά στο συγγραφικό της ταλέντο και στην πανέμορφη πρόζα της. Αν και τυπικά δεν ανήκει στην Λογοτεχνία Τρόμου, η Ογκάουα καταφέρνει να τραβήξει αριστοτεχνικά όλες τις απαραίτητες χορδές ώστε να αναστατώσει τον αναγνώστη της. 

Ο ρυθμός της αφήγησης είναι αργός, μα ταυτόχρονα σφιχτοδεμένος. H αφηγηματική φωνή, πάντα απαλή, δίχως εξάρσεις αλλά και αφόρητα διεισδυτική, μας πιάνει από το χέρι και μας τραβάει αργά στον παράδοξο και σκοτεινό κόσμο των ηρωίδων (που είναι πάντα γυναίκες) αντιμέτωπους με το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής... 

Η χρήση των υπαινιγμών είναι αριστοτεχνική, το χτίσιμο της ατμόσφαιρας το ίδιο. Ειδικά η δεύτερη ιστορία, "Ο Κοιτώνας" είναι υπόδειγμα εφιαλτικής κλιμάκωσης, ένα πραγματικό διαμάντι που πολλοί συγγραφείς Τρόμου θα ..."σκότωναν" για να το έχουν γράψει αυτοί. Η τρίτη ιστορία, το "Ημερολόγιο Εγκυμοσύνης", βυθίζει τον αναγνώστη στο νοσηρό κόσμο της διαταραγμενης αφηγήτριας λέξη με τη λέξη, κόβωντας του την ανάσα καθώς αρχίζει να αντιλαμβάνεται το τι η ηρωίδα υπαινίσσεται στο ημερολόγιο που κρατάει για την εγκυμοσύνη της αδερφής της... 

[BladeRunner]

Χιτόμι Κανεχάρα - Η γλώσσα του φιδιού

 

Πρόκειται για μια νουβέλα που μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε μια πλευρά της σύγχρονης νεολαίας στην Ιαπωνία, με τα τατουάζ, τα πίρσινγκ και την άθλια καθημερινότητα νέων ανθρώπων σε underground μέρη. Έχουμε την δεκαεννιάχρονη Λούι, που γνωρίζεται με τον Άμα, έναν τυπά με διχαλωτή γλώσσα, ζηλεύει και θέλει να κάνει και αυτή το ίδιο, έχει ήδη κάνει διάφορα πίρσινγκ στο μεταξύ, θέλει κάποια στιγμή να κάνει και ένα μεγάλο τατουάζ από πάνω, γνωρίζεται με έναν που κάνει και πίρσινγκ και τατουάζ, φίλο του γκόμενου της, έτσι δημιουργείται και ένα ερωτικό τρίγωνο, αλλά όχι μόνο αυτό, έχουμε και δυο φόνους στην μέση. Τέλος πάντων, αρκετά μέτρια πράγματα, τόσο από άποψη γραφής όσο και από άποψη πλοκής και χαρακτήρων, δεν μπορώ να πω όμως, είχε την σωστή ατμόσφαιρα παρακμής και διαβαζόταν πολύ γρήγορα και εύκολα. Το βιβλίο προτείνεται σε εξεζητημένα γούστα αλλά, και πάλι, το καλάθι πρέπει να είναι μικρό...

 

6.5/10

Edited January 2, 2015 by BladeRunner

[BladeRunner]

Γιούκιο Μισίμα - Ο ναυτικός που αρνήθηκε τη θάλασσα

Πρώτη μου επαφή με το έργο του Γιούκιο Μισίμα και δηλώνω μαγεμένος από την γραφή του και το ύφος της ιστορίας. Πρόκειται για ένα μικρό και άκρως ευκολοδιάβαστο βιβλίο, με μια ιστορία αρκετά απλή και στρωτή, αλλά σίγουρα όχι απλοϊκή, ούτε εύκολη. 

Έχουμε τον δεκατριάχρονο Νομπόρου, που βλέπει την πέντε ετών χήρα μητέρα του να γνωρίζει έναν ναυτικό, που μπούχτισε από την θάλασσα και την ζωή στο καράβι, και θέλει επιτέλους να στεριώσει κάπου. Ο πιτσιρικάς είναι εσωστρεφής και πρόωρα ωριμασμένος και ανήκει σε μια ομάδα παιδιών με σκοτεινές και αλλόκοτες ιδέες για τον κόσμο και τις αξίες της ανθρώπινης ζωής. Κάποια στιγμή η μάνα του και ο ναυτικός θα αποφασίσουν να παντρευτούν και ο Νομπόρου θα καταφύγει στην ομάδα με σκοπό την ματαίωση του γάμου. Τότε, ο αρχηγός της ομάδας θα καταστρώσει ένα πραγματικά διαβολικό σχέδιο... 

Αυτά σε γενικές γραμμές. Η ιστορία μέσα στην απλότητα της κρύβει βαθύτερα και αλληγορικά νοήματα και κατά βάθος είναι αρκετά σκοτεινή. Η δύναμη του βιβλίου εντοπίζεται κυρίως στην πραγματικά τρομερή γραφή του Μισίμα, με τις ατελείωτες προτάσεις για υπογράμμιση, τις ωραίες περιγραφές της παραθαλάσσιας πόλης όπου διαδραματίζεται η ιστορία και τις περιγραφές του κόσμου των ναυτικών. Με τις περιγραφές αυτές ο Μισίμα με ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, στην Ιαπωνία της δεκαετίας του '60. Επίσης, οι χαρακτήρες μου φάνηκαν ενδιαφέροντες και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα το βιβλίο να ήταν διπλάσιο σε μέγεθος, έτσι ώστε να τους γνωρίσω ακόμα καλύτερα!

Τέλος πάντων, αυτά είχα να πω, πρόκειται για ένα μικρό, όμορφο βιβλίο, γραμμένο με μοναδικό ύφος και με βαθύτερα νοήματα. Σίγουρα στο μέλλον θα διαβάσω και άλλα βιβλία του Μισίμα.

8/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Γιασουνάρι Καβαμπάτα - Η λίμνη

 

Δεύτερο βιβλίο του Γιασουνάρι Καβαμπάτα που διαβάζω, μετά την καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα συλλογή με τον τίτλο "Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών" που διάβασα τον Νοέμβριο του 2014. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό σε μέγεθος μυθιστόρημα, το οποίο μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά περισσότερο από το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα. Εντάξει, δεν είναι και ακριβώς του γούστου μου ιστορίες σαν κι αυτήν του μυθιστορήματος που μόλις τελείωσα, όμως κάτι στην υπέροχη γραφή του συγγραφέα, κάτι στην ενδοσκόπηση του βασικού πρωταγωνιστή, κάτι στην μελαγχολική ατμόσφαιρα της ιστορίας -τι να σας πω-, μου έκανε κλικ. Ουσιαστικά διάβασα το βιβλίο μονοκοπανιά, σε λιγότερες από τρεις ώρες, με ελάχιστα διαλείμματα. Η αλήθεια είναι ότι με συνεπήρε η όλη πλοκή, έγινα ένα με την μελαγχολική και μοναχική καθημερινότητα του πρωταγωνιστή. Όσον αφορά την ιστορία, έχουμε τον πρώην καθηγητή ονόματι Τζίνμπεϊ, που ακολουθεί νεαρές κοπέλες και φαντασιώνεται διάφορα πράγματα, ενώ ταυτόχρονα θυμάται στιγμές από τις εμπειρίες του με διάφορες νεαρές κοπέλες που είχε κατά το παρελθόν. Από πολλές απόψεις τα καμώματα και οι σκέψεις του πρωταγωνιστή δείχνουν μοναξιά και θλίψη, με τον συγγραφέα να καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να αναδεικνύει να μεταφέρει αυτά τα συναισθήματα στον αναγνώστη. Ουσιαστικά ένιωσα οίκτο και συμπόνια για τον προβληματικό Τζίνμπεϊ. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι τριγύρω μας. Τέλος πάντων... Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αγοράσω και θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα. Η γραφή του έχει αυτό το κάτι που με τραβάει.

 

8/10

[BladeRunner]

Τζουνίτσιρο Τανιζάκι - Το εγκώμιο της σκιάς

Ο Τανιζάκι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ιαπωνικής λογοτεχνίας και το μικρό αυτό βιβλιαράκι είναι μάλλον το πιο πολυδιαβασμένο έργο του. Η Ιαπωνική κουλτούρα είναι μια από αυτές που σέβομαι και εκτιμώ και είναι πάντα απόλαυση να διαβάζω απόψεις και αντιλήψεις γύρω από αυτήν, πόσο μάλλον όταν εκφράζονται από έναν μεγάλο Ιάπωνα συγγραφέα.

Εδώ ο συγγραφέας παραθέτει ουσιαστικά την αντίληψή του για την ομορφιά της γιαπωνέζικης και κατ'επέκταση της ανατολίτικης αισθητικής στις τέχνες αλλά και την καθημερινή ζωή, θίγει την ομορφιά και την γαλήνη που μπορεί να κρύβονται σ'ένα δωμάτιο χωρίς πολύ φως και γεμάτο σκιές ή σε εστιατόρια, ξενοδοχεία και μαγαζιά όπου ο φωτισμός από ηλεκτρικό ρεύμα είναι ο ελάχιστος δυνατός. Επίσης ασχολείται ακόμα και με πιο απλά πράγματα και αναδεικνύει την ομορφιά και την απλότητα που μπορεί να έχουν τα έπιπλα από λάκα, οι παραδοσιακές τουαλέτες, τα παλιά οικιακά αντικείμενα, η κλασική αρχιτεκτονική, και πάει λέγοντας.

Το βιβλίο εκδόθηκε στην Ιαπωνία το 1933 και τότε ο Τανιζάκι έβλεπε όλες τις αλλαγές που γινόντουσαν τριγύρω του, πόσο άρχισε η Ιαπωνία να θέλει να μοιάσει όλο και περισσότερο στην Δύση και να ξεφύγει από πολλές παραδοσιακές αξίες. Κάποιες από τις αλλαγές τις καταλαβαίνει και ως ένα βαθμό τις δέχεται, για κάποιες άλλες όμως γκρινιάζει σαν γέρος. Και με το δίκιο του, θα έλεγα. Απλώς αναρωτιέμαι τι θα έλεγε τώρα, με όλα αυτά τα πράγματα που έχουν αλλάξει, με όλες αυτές τις παραδόσεις που έχουν χαθεί και ξεχαστεί. Αν έβλεπε το σημερινό Τόκιο για παράδειγμα, με τις τεράστιες οθόνες, τις φωτεινές επιγραφές, τα πολλά φώτα, τον θόρυβο, την ατμόσφαιρα, την γενική απομάκρυνση από το παρελθόν... Το πιθανότερο είναι ότι θα έκανε χαρακίρι.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο, που δεν διαβάζεται τόσο για μια απλή αναγνωστική απόλαυση (η γραφή μου άρεσε και μου φάνηκε ευκολοδιάβαστη, αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας), όσο για την παλιά Ιαπωνική άποψη και αντίληψη για την ομορφιά, την γαλήνη και την απλότητα που μπορεί να υπάρχουν και στα πιο απλά πράγματα. Για να εκτιμήσει κανείς το βιβλίο αυτό, πρέπει να έχει την κατάλληλη όρεξη και να ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους θέματα.

8/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Σιουσάκου Έντο - Σιωπή

Λοιπόν, το βιβλίο αυτό το αγόρασα τον Οκτώβριο του 2011 με πέντε ευρώ από το Μοναστηράκι, χωρίς να γνωρίζω και πολλά πράγματα για τον συγγραφέα ή το ίδιο το βιβλίο. Ουσιαστικά στην τύχη το πήρα, μιας και τότε ούτε καν ήξερα ότι θα γινόταν ταινία από τον Μάρτιν Σκορσέζε, έναν από τους πλέον αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Μια το ότι η όλη ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα, μια το σημείωμα του Μάρτιν Σκορσέζε που υπάρχει στην αρχή του βιβλίου, μια το (σχεδόν) αλάνθαστο ένστικτο που έχω με τα βιβλία, βοήθησαν πολύ στο να το αγοράσω. Όταν γύρισα σπίτι, μπήκα στο Goodreads και διάβασα κριτικές και κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα αρκετά πολυσυζητημένο και δυνατό βιβλίο. Έπρεπε να περάσουν εξήμισι και πλέον χρόνια από την αγορά του, για να κάτσω και να το διαβάσω τελικά. Καλύτερα, γιατί τώρα θεωρώ τον εαυτό μου πιο ώριμο και έμπειρο αναγνώστη και απόλαυσα το βιβλίο τόσο μα τόσο πολύ.

Ο Ιησουίτης Σεμπαστιάου Ροντρίγκες, ένας ιδεαλιστής Πορτογάλος ιεραπόστολος, φτάνει στην Ιαπωνία του 1640, με σκοπό να συμπαρασταθεί στους καταπιεζόμενους από το κράτος χριστιανούς Ιάπωνες, αλλά και να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τις φήμες περί αποστασίας του δασκάλου του, του έμπειρου ιεραπόστολου Φερέιρα, ο οποίος δεν άντεξε το μαρτύριο του λάκκου στο Ναγκασάκι και απαρνήθηκε την πίστη του. Δεν θα αργήσει η στιγμή που και ο ίδιος ο Ροντρίγκες θα βρεθεί μπροστά σε τρομερά ηθικά διλήμματα, όντας θεατής των διωγμών εναντίον των Χριστιανών και ανήμπορος να βοηθήσει πέρα από τις προσευχές του. Επίσης θα βρεθεί μπροστά στην απόλυτη σιωπή του Θεού, που φαίνεται να αποδέχεται τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται οι πιστοί Του.

Δεν πρόκειται για ένα ευχάριστο βιβλίο. Δεν είναι ένα βιβλίο που θα το διαβάσεις για να περάσει ωραία και ψυχαγωγικά η ώρα σου. Σκέφτεσαι ότι μικρό είναι, καλοκαίρι έχουμε, θα το ξεπετάξω τσακ-μπαμ στην παραλία. Όχι. Είναι ένα αρκετά απαιτητικό βιβλίο, μουντό, κάπως καταθλιπτικό, ίσως και δυσκολοχώνευτο. Η γραφή είναι πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη, με τρομερές περιγραφές των τοπίων, των γεγονότων και των σκέψεων του πρωταγωνιστή. Όμως ο συγγραφέας μέσω αυτής της ιστορίας θίγει διάφορα ζητήματα και θέτει κάποια σκληρά διλήμματα, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προβληματίσουν ακόμα και τον αναγνώστη που δηλώνει άθρησκος ή και άθεος. Σίγουρα μπορεί να αγγίξει περισσότερο και με διαφορετικούς τρόπους έναν πιστό Καθολικό σε σχέση με κάποιον άθεο ή πιστό άλλου δόγματος, όμως όπως και να έχει δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη και συζήτηση γύρω από την θρησκεία, την πίστη και την ηθική.

Την στιγμή που το αγόραζα πριν κάμποσα χρόνια δεν ήξερα τίποτα γι'αυτό, αμέσως μετά έμαθα και κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα δυνατό και ιδιαίτερο βιβλίο, τώρα που το διάβασα μπορώ να πω χωρίς αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα, που με κράτησε καθηλωμένο από την αρχή μέχρι και το τέλος. Άθεος δεν είμαι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω και κάποια ιδιαίτερα στενή σχέση με την θρησκεία, πέρα από τα βασικά. Όμως η όλη πλοκή, οι περιγραφές των τοπίων και των γεγονότων, η μουντή και κάπως μελαγχολική ατμόσφαιρα, η ένταση στην αφήγηση, μ'έκαναν να δεθώ με τον βασικό πρωταγωνιστή και τα τρομερά διλήμματά του. Οπωσδήποτε τώρα καταλαβαίνω γιατί άγγιξε τόσο πολύ τον Σκορσέζε. Δεν βλέπω την ώρα να δω και την ταινία. 

9.5/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[rolandofgileaad]

Σιουσάκου Έντο - Σιωπή

 

Λοιπόν, το βιβλίο αυτό το αγόρασα τον Οκτώβριο του 2011 με πέντε ευρώ από το Μοναστηράκι, χωρίς να γνωρίζω και πολλά πράγματα για τον συγγραφέα ή το ίδιο το βιβλίο. Ουσιαστικά στην τύχη το πήρα, μιας και τότε ούτε καν ήξερα ότι θα γινόταν ταινία από τον Μάρτιν Σκορσέζε, έναν από τους πλέον αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Μια το ότι η όλη ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα, μια το σημείωμα του Μάρτιν Σκορσέζε που υπάρχει στην αρχή του βιβλίου, μια το (σχεδόν) αλάνθαστο ένστικτο που έχω με τα βιβλία, βοήθησαν πολύ στο να το αγοράσω. Όταν γύρισα σπίτι, μπήκα στο Goodreads και διάβασα κριτικές και κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα αρκετά πολυσυζητημένο και δυνατό βιβλίο. Έπρεπε να περάσουν εξήμισι και πλέον χρόνια από την αγορά του, για να κάτσω και να το διαβάσω τελικά. Καλύτερα, γιατί τώρα θεωρώ τον εαυτό μου πιο ώριμο και έμπειρο αναγνώστη και απόλαυσα το βιβλίο τόσο μα τόσο πολύ.

 

Ο Ιησουίτης Σεμπαστιάου Ροντρίγκες, ένας ιδεαλιστής Πορτογάλος ιεραπόστολος, φτάνει στην Ιαπωνία του 1640, με σκοπό να συμπαρασταθεί στους καταπιεζόμενους από το κράτος χριστιανούς Ιάπωνες, αλλά και να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τις φήμες περί αποστασίας του δασκάλου του, του έμπειρου ιεραπόστολου Φερέιρα, ο οποίος δεν άντεξε το μαρτύριο του λάκκου στο Ναγκασάκι και απαρνήθηκε την πίστη του. Δεν θα αργήσει η στιγμή που και ο ίδιος ο Ροντρίγκες θα βρεθεί μπροστά σε τρομερά ηθικά διλήμματα, όντας θεατής των διωγμών εναντίον των Χριστιανών και ανήμπορος να βοηθήσει πέρα από τις προσευχές του. Επίσης θα βρεθεί μπροστά στην απόλυτη σιωπή του Θεού, που φαίνεται να αποδέχεται τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται οι πιστοί Του.

 

Δεν πρόκειται για ένα ευχάριστο βιβλίο. Δεν είναι ένα βιβλίο που θα το διαβάσεις για να περάσει ωραία και ψυχαγωγικά η ώρα σου. Σκέφτεσαι ότι μικρό είναι, καλοκαίρι έχουμε, θα το ξεπετάξω τσακ-μπαμ στην παραλία. Όχι. Είναι ένα αρκετά απαιτητικό βιβλίο, μουντό, κάπως καταθλιπτικό, ίσως και δυσκολοχώνευτο. Η γραφή είναι πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη, με τρομερές περιγραφές των τοπίων, των γεγονότων και των σκέψεων του πρωταγωνιστή. Όμως ο συγγραφέας μέσω αυτής της ιστορίας θίγει διάφορα ζητήματα και θέτει κάποια σκληρά διλήμματα, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προβληματίσουν ακόμα και τον αναγνώστη που δηλώνει άθρησκος ή και άθεος. Σίγουρα μπορεί να αγγίξει περισσότερο και με διαφορετικούς τρόπους έναν πιστό Καθολικό σε σχέση με κάποιον άθεο ή πιστό άλλου δόγματος, όμως όπως και να έχει δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη και συζήτηση γύρω από την θρησκεία, την πίστη και την ηθική.

 

Την στιγμή που το αγόραζα πριν κάμποσα χρόνια δεν ήξερα τίποτα γι'αυτό, αμέσως μετά έμαθα και κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα δυνατό και ιδιαίτερο βιβλίο, τώρα που το διάβασα μπορώ να πω χωρίς αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα, που με κράτησε καθηλωμένο από την αρχή μέχρι και το τέλος. Άθεος δεν είμαι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω και κάποια ιδιαίτερα στενή σχέση με την θρησκεία, πέρα από τα βασικά. Όμως η όλη πλοκή, οι περιγραφές των τοπίων και των γεγονότων, η μουντή και κάπως μελαγχολική ατμόσφαιρα, η ένταση στην αφήγηση, μ'έκαναν να δεθώ με τον βασικό πρωταγωνιστή και τα τρομερά διλήμματά του. Οπωσδήποτε τώρα καταλαβαίνω γιατί άγγιξε τόσο πολύ τον Σκορσέζε. Δεν βλέπω την ώρα να δω και την ταινία. 

 

9.5/10

Το αγόρασα και εγώ πρόσφατα και επειδή είναι μικρό, ίσως κάνω 1 διάλειμμα από τη Νεσμποάδα μου σύντομα. Ξεφεύγω λίγο γράφοντας πως η ταινία θέλει αρκετή υπομονή - ξεχωρίζει η παντελής έλλειψη μουσικής, υπάρχουν μόνο φυσικοί ήχοι καθόλη τη διάρκεια της, ίσως έπρεπε να είναι πιο μαζεμένη + κακή αποτύπωση σκηνής- η φάση στη θάλασσα με τον δεύτερο μοναχό αι τους Ιαπωνέζους από πάνω του στη βάρκα(και στο βιβλίο, έτσι θα είναι, ξέρεις τι εννοώ) είναι σαν να έχει γυριστεί στην 1η λυκείου από ερασιτέχνες. Δυνατή ταινία πάντως, σε κάνει να σκέφτεσαι πράγματα για την πίστη αλλά η μεγάλη διάρκεια χωρίς στιγμές κορύφωσης δράματος (να σου μείνει σκηνή όπως στον εξίσου μεγάλο σε διάρκεια, Λύκο της Ουόλ Στρητ του Σκορσέζε) την περιόρισαν αρκετά  -και εμπορικά και κριτικά.

[BladeRunner]

Γιασούσι Ινόουε - Το κυνηγετικό όπλο

Καλογραμμένη δραματική νουβέλα, που μιλάει για τον παράνομο έρωτα και τις συνταρακτικές συνέπειες στη ζωή τριών γυναικών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχαν κάποιο ρόλο. Ουσιαστικά έχουμε τρία διαφορετικά γράμματα τριών διαφορετικών γυναικών, που βγάζουν στη φόρα τα συναισθήματά τους σχετικά με τον παράνομο αυτό έρωτα, συναισθήματα όπως είναι ο θυμός, η πίκρα, οι ενοχές... Είναι μια νουβέλα χαμηλών τόνων που δείχνει λιγάκι τα χρόνια της, όμως ασχολείται μ'ένα διαχρονικό θέμα και έχει τη δύναμη να περάσει κάποια μηνύματα στους αναγνώστες. 

7.5/10

[BladeRunner]

Γιόκο Ογκάουα - Ο παράμεσος

Η παράξενη αυτή νουβέλα αποτελεί την πρώτη μου επαφή με το έργο της Γιόκο Ογκάουα. Λοιπόν, όσο ευκολοδιάβαστη, στρωτή και φαινομενικά απλή είναι η γραφή της Ογκάουα, τόσο ιδιόρρυθμη είναι η ιστορία και τόσο παράξενη η όλη ατμόσφαιρα. Έχουμε να κάνουμε με την Ιαπωνική προσέγγιση του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας, γεμάτη υπαινιγμούς και συμβολισμούς, με ίσως λίγες νότες του φανταστικού και του αλλόκοτου. Ο ρυθμός είναι κάπως αργός και ήρεμος, χωρίς εξάρσεις, καταφέρνει όμως να κρατήσει τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Το τέλος μπορεί να ξαφνιάσει, ενώ θα έλεγα ότι είναι αρκετά ανοικτό για διαφορετικά συμπεράσματα, ανάλογα με την κρίση και την οπτική που έχει ο κάθε αναγνώστης. Σίγουρα μέσα στη χρονιά θα διαβάσω και άλλο βιβλίο της Ογκάουα.

8/10

[vaggelis]

Ομορφιά και θλίψη του Γιασουνάρι Καουαμπάτα

Η ιστορία ξεκινάει όταν ο πετυχημένος συγγραφέας Όκι Τόσιο νοιώθει την ανάγκη να συναντήσει μετά από πολλά χρόνια την παλιά του αγάπη Οτόκο Ουένο, πράγμα που θα κάνει όταν ταξιδέψει με αφορμή την γιορτή  της πρωτοχρονιάς στο Κιότο, όπου η Οτόκο είναι πλέον μια καταξιωμένη ζωγράφος. Στο Κιότο όμως ο Όκι συναντά εκτός της Οτόκο και την μαθήτριά της Κέικο Σακάμι, η οποία όσο εκπληκτική ομορφιά διαθέτει, άλλο τόσο ιδιόρρυθμο χαρακτήρα έχει. Ο Καουαμπάτα μέσα από τις αναμνήσεις του Όκι και της Ουένο αναπλάθει τον τραγικό ερωτά τους, τον οποίο δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα, αλλά επίσης έχει σημαδέψει τους κοντινούς τους ανθρώπους και οι συνέπειές του εξακολουθούν να υπάρχουν είκοσι χρόνια μετά.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι η ατμόσφαιρά που δημιουργεί ο Καουαμπάτα, είτε μέσω των διαλόγων των πρωταγωνιστών, είτε μέσω των εκπληκτικών περιγραφών των τοπίων της Ιαπωνίας ή ακόμα και όταν περιγράφει απλώς έναν πίνακα ζωγραφικής. Γενικά ένα πολύ καλό μυθιστόρημα.

9,5/10

[BladeRunner]

Μπανάνα Γιοσιμότο - Kitchen

Τούτο το βιβλίο, που αποτελείται από δυο νουβέλες (η μια είναι χωρισμένη σε δυο μέρη), είναι από τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα βιβλία Ιαπώνων συγγραφέων εκεί έξω. Και εγώ τους Ιάπωνες συγγραφείς τους εκτιμώ πάρα πολύ. Δυστυχώς, όμως, για μένα πέρασε και δεν ακούμπησε. Είχα καιρό να διαβάσω κάτι πραγματικά αδιάφορο και άχρωμο, όπως μου φάνηκε το συγκεκριμένο βιβλίο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό βιβλίο και σίγουρα η γραφή της Γιοσιμότο έχει αυτό το κάτι που μπορεί να αγγίξει πολλούς αναγνώστες, όμως υποθέτω ότι απλώς δεν ταίριαξαν τα χνώτα μας. Μου φάνηκε πολύ μελό και γλυκανάλατο για τα γούστα μου, ενώ σε κανένα σημείο δεν ένιωσα κάτι για τους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους. Άραγε, να μην είχα την κατάλληλη διάθεση να διαβάσω τέτοιου είδους ιστορίες; Ίσως, αλλά αμφιβάλλω ότι φταίει μονάχα αυτό. Τέλος πάντων, με άριστα το δέκα του βάζω κάπως χαριστικά ένα πεντάρι (οπότε δυο αστεράκια στο Goodreads, αφού δεν μπορώ να βάλω δυόμισι), γιατί όπως είπα κακό βιβλίο δεν το λες, ενώ το πρώτο μέρος της νουβέλας "Kitchen" ήταν τουλάχιστον κάπως συμπαθητικό.

5/10

Edited September 8, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Γιόκο Ογκάουα - Η αστυνομία της μνήμης

Πόσο χάρηκα όταν έμαθα ότι το βιβλίο αυτό -που συνέχεια έβρισκα μπροστά μου στο Goodreads- επιτέλους θα το βλέπαμε στα ελληνικά. Και με το που έσκασε μύτη, το τσίμπησα και το διάβασα στο πιτς φιτίλι. Είναι το δεύτερο βιβλίο της Γιόκο Ογκάουα που διαβάζω, μετά την πολύ ωραία και κάπως παράξενη νουβέλα "Ο παράμεσος" που διάβασα πέρυσι τον Μάρτιο, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο κυρίως από τη γραφή και την ενδοσκόπηση των χαρακτήρων.

Μιλάμε σαφώς για ένα δυστοπικό μυθιστόρημα με παραξενιές, στα χνάρια του "1984" και του "Φαρενάιτ 451", με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού και με κάποιες αλληγορικές προεκτάσεις. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ, πάρα πολύ ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα, η γραφή είναι στρωτή και φαινομενικά απλή, όμως θα έλεγα ότι κρύβει μια δύναμη στις εικόνες και τα συναισθήματα, με όλα όσα συμβαίνουν και με όλα όσα σκέφτεται η ανώνυμη αφηγήτρια της ιστορίας δημιουργείται μια παράξενη και κλειστοφοβική αίσθηση, κάτι που φυσικά είναι βασικό και απαραίτητο σε ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που επικρίνει τους κρατικούς μηχανισμούς παρακολούθησης και επιτήρησης.

Αν μη τι άλλο η συγγραφέας κατάφερε με περισσή ευκολία να με μπάσει στον μαύρο και μάλλον καταθλιπτικό κόσμο της ιστορίας, να με κάνει ένα με τους χαρακτήρες και να με αγχώσει με το δράμα τους. Βέβαια, θα έλεγα ότι υπάρχει και μια... αφαιρετικότητα στην όλη κοσμοπλασία, δηλαδή δεν μαθαίνουμε και πολλά πράγματα για τον κόσμο αυτό καθαυτό, ή βασικά για την Αστυνομία της Μνήμης, που τόσο καταπιέζει τους ανθρώπους. Θέλω να πω, ποιος αποφασίζει ποια πράγματα πρέπει να εξαφανιστούν δια παντός, και γιατί; Και πώς γίνεται όλο αυτό με τις εξαφανίσεις των πραγμάτων και με το σχετικό κενό που δημιουργείται στη μνήμη των ανθρώπων; Ποιοι αποτελούν την Αστυνομία της Μνήμης, πού μένουν, τι γίνεται με αυτούς όταν εξαφανίζεται κάτι;

Γενικά, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ανακύπτουν πολλά σχετικά αναπάντητα ερωτήματα, κάτι πάντως που ισχύει για τα περισσότερα δυστοπικά μυθιστορήματα με αλληγορικά στοιχεία. Και το τέλος είναι επίσης αφαιρετικό, ανοικτό σε ερμηνείες και διαφορετικά συμπεράσματα, αλλά υποθέτω ότι σκοπός της Ογκάουα ήταν να θίξει κάποια ζητήματα σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη, τη μνήμη, τα απολυταρχικά καθεστώτα κλπ, και όχι να τα δώσει όλα έτοιμα στο πιάτο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο και άκρως ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, που δίνει τροφή για σκέψη, που κινητοποιεί τον εγκέφαλο, που προσφέρει αφορμές για ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει πέμπτο αστεράκι.

8.5/10

Edited September 8, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Οσάμου Νταζάι - Όχι άνθρωπος πια

Ένα από τα πιο κλασικά, πολυδιαβασμένα και αγαπημένα μυθιστορήματα στην Ιαπωνία, επιτέλους μεταφράζεται και στα ελληνικά. Πρόκειται για ένα κοινωνικό και υπαρξιακό δράμα, με τον πρωταγωνιστή και αφηγητή της ιστορίας να νιώθει αποξενωμένος από την κοινωνία γύρω του, χωρίς να καταλαβαίνει ιδιαίτερα τους ανθρώπους και τα κίνητρά τους. Δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για να περάσει ωραία η ώρα, αντίθετα έχει τη δύναμη να σε μελαγχολήσει και να σε βάλει σε διάφορες σκέψεις για τη ζωή και την ανθρώπινη κοινωνία, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι διαθέτει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, μιας και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας έχει πάρα πολλά κοινά με τον ίδιο τον συγγραφέα, η κατάληξη του οποίου ήταν αν μη τι άλλο τραγική (έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε ορισμένα πράγματα για τη ζωή και το έργο του). Η γραφή είναι πολύ καλή, όχι βαριά και ασήκωτη, αντίθετα είναι προσιτή και συνάμα οξυδερκής και περιεκτική. Πολύ ευχαρίστως θα διάβαζα και άλλα βιβλία του συγγραφέα.

8/10

Edited September 8, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Νατσούμε Σοσέκι - Μποτσάν, ο δασκαλάκος

Εδώ και τρία χρόνια περίπου (δηλαδή από τότε που κυκλοφόρησε στα ελληνικά) έχω το αρκετά ογκώδες "Είμαι μια γάτα" του ίδιου συγγραφέα, αλλά να που η πρώτη επαφή με το έργο του έμελε να είναι το "Μποτσάν, ο δασκαλάκος", που κυκλοφόρησε στα ελληνικά πριν λίγες μέρες. Εδώ που τα λέμε, αυτό είναι πιο ταιριαστό για πρώτη επαφή, με την έννοια ότι είναι μικρό σε μέγεθος, οπότε δεν μπαίνεις κατευθείαν στα βαθιά. Λοιπόν, μου άρεσε πολύ. Το βρήκα παράξενα αστείο, αρκετά ιδιαίτερο και σίγουρα εθιστικό, ουσιαστικά το διάβασα με μια ανάσα και σχεδόν φωναχτά, μιας και κάτι στη γραφή, το όλο ύφος και τον ρυθμό με έκαναν να θέλω να το διαβάσω δυνατά και όχι από μέσα μου. Ένιωσα πολύ ωραία διαβάζοντάς το, χάρη στο χιούμορ, τα διάφορα τρελά σκηνικά, τους αξιοπερίεργους χαρακτήρες κ.λπ. ξεχάστηκα τελείως, και μπορώ να πω ότι συμπάθησα τον κάπως παράξενο πρωταγωνιστή και αφηγητή της ιστορίας, πολύ ευχαρίστως θα διάβαζα και διπλάσιες ή και τριπλάσιες σελίδες με τα κατορθώματά του, με αυτό το στιλ αφήγησης. Πιθανότατα σαν ιστορία και γραφή δεν είναι για όλα τα γούστα, αλλά μπορώ να πω ότι τα χνώτα μου ταίριαξαν σε πολύ μεγάλο βαθμό με αυτά του Σοσέκι, και πολύ χαίρομαι γι' αυτό. Είδα ότι σύντομα θα κυκλοφορήσει σε νέα μετάφραση το "Kokoro" (που είναι εδώ και χρόνια εξαντλημένο στα ελληνικά), οπότε θα έχω τουλάχιστον δυο ακόμα βιβλία του Σοσέκι να με περιμένουν για να τα διαβάσω!

8.5/10

[BladeRunner]

Ο δύων ήλιος

Δεύτερο βιβλίο του Οσάμου Νταζάι που διαβάζω μετά το πολύ ιδιαίτερο "Όχι άνθρωπος πια" που διάβασα πέρυσι τον Σεπτέμβριο, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ικανοποιημένος. Το βρήκα πιο άμεσο και πιο συναισθηματικό από το άλλο βιβλίο του που διάβασα, και ίσως όχι στον ίδιο βαθμό φιλοσοφικό, πάντως δεν του λείπουν οι συμβολισμοί, ενώ ο Νταζάι μας δείχνει μια ευρύτερη εικόνα της μεταπολεμικής Ιαπωνίας και περιγράφει την κοινωνική και οικονομική πτώση μιας κάποτε αριστοκρατικής οικογένειας, με τα βασικά μέλη της (μητέρα, κόρη, γιος) να έχουν κάθε είδους προβλήματα και αδιέξοδα στη ζωή τους. Εννοείται ότι δεν είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις για να περάσει γρήγορα και ευχάριστα η ώρα, όσο να 'ναι υπάρχει μια ποια μελαγχολία, μια κάποια απαισιοδοξία, με την ιστορία, τους χαρακτήρες και τα θέματα που αγγίζει βάζει σε διάφορες σκέψεις τους αναγνώστες, εξάλλου είναι γνωστή η ιστορία και η κατάληξη του συγγραφέα.

8/10