Θεϊκές αϋπνίες 2 - Με τα μάτια της μάνας

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM
Είδος: Σατυρικό
Βία; Όχι
Σεξ; Θα μπορούσε κανείς να το πει κι έτσι..  
Αριθμός Λέξεων: Περίπου 1540
Αυτοτελής; Όχι, είναι κάτι σαν 2ο μέρος
Σχόλια: Είναι κάτι σαν συνέχεια από την "Θεϊκές αϋπνίες" , που προτείνω να διαβάσετε πρώτη, και "γεννήθηκε" μετά από ένα σχόλιο που διάβασα εκεί..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

ΘΕΪΚΕΣ ΑΫΠΝΙΕΣ 2 – Με τα μάτια της μάνας..

 

“Σσσσττ..” είπε ο Ακρίσιος στην γυναίκα του την Ευρυδίκη, και έφερε το δάχτυλό του στα χείλη του.

          Η Ευρυδίκη τον κοίταξε με κατακόκκινα δακρυσμένα μάτια και σαστισμένη σταμάτησε για λίγο την γκρίνια. Από τη μέρα που ο άντρας της και βασιλιάς του Άργους γύρισε από τους Δελφούς και διέταξε να κλείσουν την κορούλα τους σε εκείνο το χάλκινο δωμάτιο μαζί με την παραμάνα της, είχε πλαντάξει στο κλάμα. Τι τον παρακάλεσε, τι τον απείλησε πως θα τον χωρίσει, τι του ορκίστηκε πως δεν θα του ξανακάτσει ποτέ αν δεν ελευθερώσει την Δανάη, ο Ακρίσιος ήταν ανένδοτος. Του είχαν πει λέει στο Μαντείο πως το εγγόνι του θα τον σκότωνε, κι ο φοβιτσιάρης ήρθε τρέχοντας πίσω στο παλάτι έτοιμος να σκοτώσει την μικρή πριγκίπισσα, αλλά ευτυχώς πείστηκε τελικά πως αν την κρατήσει κάπου κλεισμένη και παρθένα δεν θα έχει πρόβλημα. Αφού δοκίμασε τα πάντα και απέτυχε, η Ευρυδίκη κατέφυγε στο δυνατότερο όπλο της, την ασταμάτητη μουρμούρα. Τη συνδύασε μάλιστα και με το κλάμα, και το αποτέλεσμα ήταν ένας τέλειος ψυχολογικός πόλεμος, που, δε μπορεί, σκέφτηκε, θα τρέλαινε κάποια στιγμή τον Ακρίσιο και θα έκανε αυτό που του ζητούσε.

           Όμως τώρα τον είδε ξαφνιασμένο, να κοιτάει από το ανοιχτό ταβάνι της καλοκαιρινής τους κάμαρας προς τον ουρανό σαν να προσπαθεί να ακούσει κάτι, κι αυτό της κίνησε την περιέργεια.

“Τι, τι είναι;..” ψιθύρισε και κοίταξε κι αυτή ψηλά.
“Άκου..” της απάντησε ο Ακρίσιος έχοντας στρέψει όλη την προσοχή του κάπου αόριστα προς τα πάνω.
“Δεν ακούω τίποτα..”
“Σσσττ..” της ξανάπε απότομα.

          Η Ευρυδίκη προσπάθησε να ακούσει αυτό που του τράβηξε την προσοχή, αλλά ο μόνος ήχος που έφτανε στ' αυτιά της ήταν ο άνεμος.

“Με δουλεύεις Ακρίσιε;..” τον ρώτησε καχύποπτα αφού σιγουρεύτηκε πως δεν ακούγεται κάτι άξιο προσοχής.
“Όχι, όχι, δηλαδή τώρα σταμάτησε, αλλά θα ορκιζόμουν πως μου φάνηκε ότι άκουσα κάποια γυναίκα να τα ψέλνει στον άντρα της για.. κάποιο στοίχημα νομίζω;..” της είπε αυτός χωρίς να κατεβάσει το βλέμμα του, λες και τ' αστέρια στον καθαρό ουρανό θα του έδιναν κάποια εξήγηση.

          Η Ευρυδίκη ανασηκώθηκε στο κρεβάτι και κάθισε έτσι που να είναι ακριβώς φάτσα στον άντρα της.

“Αν νομίζεις Ακρίσιε πως με τέτοια παραμύθια θα με σταματήσεις είσαι πολύ γελασμένος..” του είπε επικίνδυνα ήρεμα και σιγανά.
“Ε; Όχι, δεν κατάλαβες..” γύρισε επιτέλους και την κοίταξε. “Αλήθεια σου λέω καλή μου, άκουσα μια γυναίκα να..”
“Κόφ' το Ακρίσιε, με έχεις εκνευρίσει ήδη αρκετά, έβαλες την κόρη μας φυλακή, τώρα θα με δουλεύεις κιόλας;..”

          Σηκώθηκε όρθια κι έριξε με κοφτές κινήσεις μια μεταξωτή ρόμπα πάνω από τη νυχτικιά της.

“Τι κάνεις, που πας;..” τόλμησε ο βασιλιάς, αλλά έφαγε ένα τέτοιο βλέμμα που ευχήθηκε να μην το είχε κάνει.
“Όπου θέλω! Μείνε εδώ να ακούς τις αόρατες φωνές σου, άκαρδε παλιάνθρωπε..” του φώναξε και πήγε προς την πόρτα.

          Τη βρόντηξε πίσω της με δύναμη και βάδισε βιαστικά προς την εξώθυρα, ενώ άκουγε τον άντρα της να της ανταποδίδει τις φιλοφρονήσεις με το παραπάνω.

“Θα σου 'λεγα κι άλλα ρε καθίκι, αλλά ας όψεται που είσαι βασιλιάς και θα χώσεις κι εμένα σε κάνα μπουντρούμι, και τότε ποιος θα σώσει το μωρό μου;..” μονολόγησε θυμωμένα και κατέβηκε τα λίγα σκαλοπάτια μέχρι την πανέμορφη αυλή.

           Κλώτσησε θυμωμένη ένα χαλίκι, μετάνιωσε αμέσως γιατί ήταν μεγάλο κι αυτή ήταν ξυπόλητη, μουρμούρισε κάτι πολύ άκομψο για βασίλισσα, και μετά άρχισε να περπατάει πέρα δώθε ανάμεσα στα παρτέρια με τα λουλούδια και τα μαρμάρινα αγάλματα, Πήρε ένα πήλινο ποτιστήρι και το πέταξε με μανία σε μια προτομή του άντρα της. Γέλασε άγρια όταν είδε πως είχε σπάσει ένα μικρό κομμάτι από τη μύτη του. Τότε της έπεσε μια σταγόνα στα μαλλιά, και ασυναίσθητα γύρισε το κεφάλι της προς τα πάνω.

“Μόνο βροχή μου έλειπε..” μουρμούρισε. “Κι έφτιαξα και τα μαλλιά μου σήμερα..”

          Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, όμως άλλη μια σταγόνα ήρθε και πιτσίλισε το μάγουλό της. Περίεργο, σκέφτηκε, αφού δεν έχει σύννεφα πως.., αλλά τότε είδε κάτι ακόμα πιο παράξενο και κοκάλωσε σαστισμένη. Χιλιάδες μικρές λάμψεις άρχισαν να πέφτουν μέσα στη νύχτα, σταγόνες σαν από χρυσάφι λαμπύριζαν στο φως του φεγγαριού. Μόνο που δεν ήταν βροχή, όχι κανονική τουλάχιστον, γιατί πέφτανε συγκεντρωμένες, σαν κάποιος να είχε ανοίξει έναν κρουνό στον ουρανό και χύνονταν χρυσάφι που ο αέρας το έκανε σταγόνες!

          Έβγαλε μια μικρή κραυγή και έτρεξε αμέσως να βρει υπόστεγο. Όταν στάθηκε κάτω από ένα από τα μπαλκόνια του παλατιού γύρισε και ξανακοίταξε το απίθανο θέαμα. Είδε τις σταγόνες να φτάνουν μέχρι λίγα εκατοστά από το έδαφος, αλλά να μην το ακουμπούν, παρά να στρίβουν και να συνεχίζουν οριζόντια! Ήρθαν κατά πάνω της, και πριν προλάβει να κάνει το παραμικρό την περικύκλωσαν, έκαναν μερικές φορές το γύρο της, και μετά τραβήχτηκαν πάλι μακρυά της. Της φάνηκε πως άκουσε ένα “συγνώμη, λάθος” αλλά με τόση ταραχή δεν ήταν καθόλου σίγουρη. Για την ακρίβεια δεν ήταν καν σίγουρη ότι βλέπει αυτό που βλέπει, γι' αυτό και τσίμπησε δυνατά το αριστερό της χέρι για να σιγουρευτεί τουλάχιστον πως είναι ξύπνια. Το ξαφνικό τσούξιμο της απέδειξε περίτρανα πως ότι συνέβαινε μπροστά της ήταν αληθινό.

“Ωχ θεέ μου..” τραύλισε σιγανά μέσα στην σαστιμάρα της.

          Οι σταγόνες στάθηκαν τότε και γύρισαν πάλι προς το μέρος της. Ένα γενειοφόρο πρόσωπο μεσήλικα εμφανίστηκε αχνά να τρεμοπαίζει πάνω τους, που της χαμογέλασε και της έκλεισε το μάτι.

“Παρών..” της είπε, και μετά χάθηκε πάλι, αφήνοντας πίσω μόνο το γέλιο του, ενώ οι σταγόνες ξαναγύρισαν και συνέχισαν την πορεία τους.

           Η Ευρυδίκη έμεινε για λίγο ακίνητη με τα μάτια τόσο γουρλωμένα που είναι θαύμα πως δεν βγήκαν από τις κόγχες τους και να πέσουν κάτω. Ξαφνικά συνειδητοποίησε τι είδε και έπεσε στα γόνατα κολλώντας το κεφάλι της στο έδαφος με σεβασμό.

“Ω μεγάλε Δία..” είπε γεμάτη χαρά κι ελπίδα, “..είδες την αδικία και ήρθες να σώσεις τη Δανάη μου;..”

          Είδε τη χρυσή βροχή να κυκλώνει το χάλκινο κελί που ήταν κλεισμένη η κόρη της, και μετά να ανεβαίνει γλύφοντας τους τοίχους, μέχρι που βρήκε ένα άνοιγμα στην οροφή και μπήκε μέσα. Δευτερόλεπτα μετά εμφανίστηκε ξαφνικά η παραμάνα της μικρής που ήταν κι αυτή φυλακισμένη μαζί της, να στέκει με τη νυχτικιά της αγουροξυπνημένη μες τη μέση της αυλής, και να κοιτάει τριγύρω προσπαθώντας να καταλάβει πως βρέθηκε εκεί έξω αφού κοιμόταν μέσα.

“Τι..” έκανε να πει, αλλά είδε την Ευρυδίκη γονατιστή και απόρησε ακόμα περισσότερο. “Τι, δηλαδή πως..” ξανάπε μόνο, και σωριάστηκε λιπόθυμη πάνω σ' ένα παρτέρι με ζουμπούλια.

          Αχνά βογγητά άρχισαν να ακούγονται μέσα από το κελί, που όταν άρχισαν να δυναμώνουν κίνησαν την περιέργεια της Ευρυδίκης και σήκωσε δειλά το κεφάλι της κοιτάζοντας με τρόπο. Τα ύποπτα βογγητά έγιναν μικρές κραυγές που στην αρχή την ανησύχησαν και πετάχτηκε όρθια, άλλα όταν άκουσε την τελική δυνατή κραυγή της μικρής άρχισε να υποψιάζεται πως ο θεός ίσως και να μην είχε έρθει για να τη σώσει ακριβώς. Σιγουρεύτηκε όταν άκουσε τη Δανάη να φωνάζει από μέσα “ναι, ναι, ναι, τι μου κάνεις θεέ μου, έλα παπούλη, μη σταματάς τώρα που πήρα φωτιά η παρθένα, εκεί που καίγομαι πολύ θέλω να νιώσω το φιλί, ναι, πιο χαμηλά, πιο χαμηλάάάά..”. Δεν ήξερε τι να κάνει, τι να σκεφτεί, έτσι έμεινε εκεί αποσβολωμένη να κοιτάει με μισάνοιχτο το στόμα από την έκπληξη και την ταραχή τη χρυσή βροχή να ξαναβγαίνει μετά από λίγο από την οροφή και να υψώνεται στον αέρα, για να σταματήσει σαν να το ξανασκέφτηκε και να γυρίσει πίσω προς το μέρος της.

          Οι σταγόνες σταμάτησαν μπροστά της, και το πρόσωπο εμφανίστηκε πάλι χαμογελώντας όπως πριν.

“Ω Ζευ..” μουρμούρισε ανήμπορη ακόμα και να σκεφτεί κάτι πιο έξυπνο.
“Καληνύχτα.. μέλλουσα γιαγιά!..” της είπε ο Αρχιθεός, και γελώντας έδωσε μια και χάθηκε στον νυχτερινό ουρανό του Άργους.

          Η Ευρυδίκη έμεινε για πολύ ώρα να χαζεύει τ' αστέρια ενώ σκεφτόταν τι θα μπορούσε να εννοεί ο Δίας, μέχρι που ξαφνικά κατάλαβε και έλαμψε ολόκληρη. Η Δανάη θα έκανε παιδί! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα ήταν και ημίθεος, και σύμφωνα με τον χρησμό θα σκότωνε τον Ακρίσιο όταν θα μεγάλωνε!

“Ω, σ' ευχαριστώ μεγάλε Δία..” φώναξε μέσα στην ησυχία της νύχτας κάνοντας δύο σκυλιά να αρχίσουν να γαβγίζουν, μέχρι που κάποιος από τη φρουρά τα κλώτσησε βρίζοντας και σώπασαν μετά από λίγα κλαψουρίσματα.

          Επέστρεψε στην βασιλική κάμαρα και κοίταξε τον άντρα της που ροχάλιζε του καλού καιρού. Κούνησε το κεφάλι της ευχαριστημένη, κι έβγαλε τη ρόμπα της και ξάπλωσε δίπλα του. Για πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες ένιωθε χαρούμενη, δικαιωμένη, και ήξερε πως τώρα πια όσο κι αν ο βασιλιάς προσπαθούσε να το αποφύγει, αυτή θα είχε να περιμένει κάτι που θα του έδινε κάποια στιγμή το μάθημα που του χρειαζόταν.

          Όταν βρήκαν οι υπηρέτες το πρωί τη γριά παραμάνα να κοιμάται πάνω στα ζουμπούλια λαχτάρησαν, και το βάλανε στα πόδια ουρλιάζοντας. Οι στρατιώτες που ήρθανε αμέσως για να δουν τι ήταν αυτή η φασαρία, είδαν την γιαγιά να σηκώνεται από το παρτέρι φρεσκοξυπνημένη κι ακόμα απορημένη, θεώρησαν πως είναι κάποιο είδος μάγισσας αφού κατάφερε να βγει από το κελί, και την έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη σουρωτήρι με τα δόρατά τους.

          Εννιά μήνες μετά ο ανυποψίαστος ως τότε Ακρίσιος πετάχτηκε έντρομος ένα απόγευμα ενώ απολάμβανε τη σιέστα του, ακούγοντας ξαφνικά το κλάμα του νεογέννητου εγγονού του..-

                                                          By MADnJIM

Edited October 10, 2014 by MadnJim

[wordsmith]

Έχει μια κάποια πλάκα, δε λέω, και είναι αρκετά καλογραμμένο. Γέλασα με το "Παρών" του Δία στο "Ωχ θεέ μου". Αλλά σε μερικά σημεία γίνεται πολύ καρικατούρα, σαν σεξιστικό ανέκδοτο. Δε θα αντιμετώπιζε έτσι μια τόσο μικρή και άσχετη ένα μαγικό φαινόμενο που μάλιστα καταλήγει στο σεξ. Το ξέρω ότι το κάνεις για πλάκα, αλλά είναι υπερβολικά κλισέ. Η κωμωδία δε χρειάζεται να είναι στα πρότυπα των βιντεοταινιών με τον Ψάλτη και τον Τζεβελέκο, ανανέωσέ το λίγο το είδος. Και επίσης αυτό στην τελευταία πρόταση είναι πολύ αυθαίρετο: πού ήξερε ο Ακρίσιος ποιο μωρό είναι αυτό; Και γιατί δεν το είχε πάρει χαμπάρι νωρίτερα, αφού το φοβόταν μη συμβεί και είχε εννιά μήνες καιρό; Δε χρειάζονται τόσα κενά και αυθαιρεσίες για να κρατήσεις τα αστεία.

[MadnJim]

Χαίρομαι που το βρήκες αρκετά καλογραμμένο, σ' ευχαριστώ πολύ.

Το μόνο που θέλω να πω είναι πως εγώ δεν έγραψα κωμωδία. Ένα "κάφρικο" σατυρικό έγραψα για να γελάσουμε και να περάσει η ώρα, πάνω σε μία γνωστή σκηνή που έτσι κι αλλιώς είναι υπερβολική και εξωφρενική έτσι όπως την διδασκόμαστε, οπότε ναι, έχεις δίκιο που την βρήκες υπερβολική και καρικατούρα και χαίρομαι, γιατί ακριβώς αυτό ήθελα να φτιάξω.

Ελπίζω κάποια άλλη ιστορία μου να σε ικανοποιήσει περισσότερο, και πάλι σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου να διαβάσεις και να σχολιάσεις κάτι δικό μου, να 'σαι καλά.

[WILLIAM]

Την επόμενη φορά να ασχοληθείς με την αρπαγή της ωραίας Ελένης, υποψιάζομαι ότι θα είναι αντικείμενο αρκετού γέλιου από την πένα σου.

[MadnJim]

Την επόμενη φορά να ασχοληθείς με την αρπαγή της ωραίας Ελένης, υποψιάζομαι ότι θα είναι αντικείμενο αρκετού γέλιου από την πένα σου.

 

Χαχαχαχα, θα με κάνεις να διαβάζω πάλι μυθολογία για να τα θυμηθώ!

[Ιρμάντα]

Ναι, το πρώτο μέρος νομίζω πως μου άρεσε περισσότερο.

Λοιπόν, έχω να παρατηρήσω ξανά πως το έχεις το χιουμοριστικό. Με χάλασαν οι κουβέντες της μικρής, πιο χαμηλά και τα σχετικά, μου θύμισαν κάτι τραγουδάκια του στυλ έλα στον παππού/ αυτός έχει τα λεφτά/και μην κοιτάς αλλού.

Εννοώ θα μπορούσες να είσαι το ίδιο διασκεδαστικός χωρίς τις συγκεκριμένες τρεις τέσσεριςαράδες.

Αλλά ρε παιδί μου την κρεβατομουρμούρα την θεωρείς δεδομένη, για θνητούς τε και αθανάτους! Κάνε και κανα χιουμοριστικό με τον Αγαμέμνωνα, που πρήζει τον Αχιλλέα για τη Βρησίδα....άντε δηλαδή!

Σε ευχαριστούμε για την ωραία ιστορία σου! :rain: :rain:   (σύννεφα μαζεύονται, λες να βρέξει;;;;)

Και, ναι, καλά να πάθει ο Ακρίσιος... :ranting: :ranting: