Greek Psycho Posted April 18, 2005 Share Posted April 18, 2005 Εχω 3 ωρες μπροστα σε αυτο το γαμημενο μηχανημα. 3 ωρες ψαχνω να βρω αυτο το καταραμενο password. "Ειμαι απαραδεκτος. Μα πως ειναι δυνατον να το ξεχασω? Θα με καθαρισει ο "big brother"..." Γαμημενη Βαση δεδομενων. Ξεκολλα γαμω την καταδικη μου." Αναβω ενα τσιγαρο. Γραφω 5 γραμμες κωδικα. Κανω save το script και σβηνω το τσιγαρο νευρικα. Κοιταω την οθονη. Με τον δεικτη του χεριου μου παταω με δυναμη το "Enter". Σειρες απο γραμματα και αριθμους αρχισαν να εμφανιζονται στην οθονη. Σ'ενα λεπτακι θα ξερω, αμα δε δουλεψει και τωρα θα το σπασω. Θα το κανω 1000 κομματια το κολομηχανημα. Σηκωνομαι αποτομα και περνω την αδεια κουπα του καφε απο το γραφειο μου. Χρειαζομαι καφε επειγοντος. Ευχομαι να μην χρειαστει να πιω αλλον σημερα. Ολοι εχουν φυγει για σπιτι. Εχω μεινει εγω και οι σεκιουριταδες στο κτιριο της NeuralNet. Μετα απο τοσες ωρες μπροστα στο κολομηχανημα τα ματια μου βλεπουν γραμματα και αριθμους. δυαδικα ψηφια, bytes. Στα αυτια μου ακομα ακουω τους ηχους που κανει το πληκτρολογιο οταν καποιος πληκτρολογει με μανια. Με λιγα λογια κολοδουλεια. Compile, de-compile, debug και μαλακιες. Το 2026 η NeuralNet καταφερε και κατασκευασε τον πρωτο επεξεργαστη με 0.01 micro τεχνολογια. Ο επεξεργαστης ηταν ενα Hybrid-Chip βασισμενο σε ανθρακα και ανθρωπινους ιστους. Ο Επεξεργαστης κυκλοφορησε με τον κωδικο "Cy80rg-X-3cut3". Με τον συγκεκριμενο επεξεργαστη η NeuralNet καταφερε και εφερε τα πανω κατω στην τεχνολογια. Καταφερε και εσπασε ολα τα εμποδια της στασιμης-τοτε τεχνολογιας. Ολοι ξερανε πως επρεπε να βρουνε αλλο τροπο για την κατασκευη πιο αποτελεσματικων και ταχυτερων επεξαργαστων περα απο την χρηση πυριτιου. Το ερωτημα ηταν "Πως?". Θεωρητικα υπηρχαν σχεδια για την χρηση του ανθρακα και χρηση κβαντικης φυσικης οπως και προτοτυπα-επεξεργαστων οι οποιοι αποτελουσαν ζωντανους οργανισμους. Αλλα κανεις δεν ηξερε τον τροπο να το κανει. Ετσι, απο το πουθενα η NeuralNet καταφερε να το κανει. Εδω και 4 χρονια η NeuralNet εχει μονοπωλειο στην αγορα. Ολοι πλεον μας βλεπουνε σαν εχθρους. We declared darkness as the new standard. NeuralNet και κανενας αλλος. Το δωματιο που παιρναμε καφε ηταν στο τερμα του διαδρομου δεξια απο το γραφειο μου, ακριβως απεναντι απο το γκομενο-ντιπαρτμεντ. Γραμματεια και τα λοιπα. Το γκομενο-ντιπαρτμεντ το εξυνε ολη μερα. Η μονη τους ασχολια ηταν οτι αφορουσε γραφειοκρατια. Μια χαρα. Τι κωδικας και μαλακιες? Οι αριθμοι ηταν για τα "φυτα". Σταθηκα μπροστα σ'ενα μηχανημα με "touch-screen" οθονη. Τοποθετησα την κουπα μου στην υποδοχη κατω απο την οθονη και πληκτρολογησα [CE-3]. Σε 5 δευτερολεπτα ο καφες μου ηταν ετοιμος. Τον αφηνω πανω σ'εναν παγκο απεναντι απο το μηχανημα, βγαινω εξω απο το δωματιο και παω τουαλλετα. Δισταζα να γυρισω στο δωματιο. Φοβομουνα για το τι θα αντικρυσω στην οθονη. "Πρεπει να το τελειωσω σημερα." Βγαζω ενα πακετο καπνο και 2 χαρτακια. Απο την τσεπη του jacket μου βγαζω ενα σακουλακι γεματο πρασινη σκονη. Πανε 7 χρονια που το χασις κυκλοφορει σε τυποποιημενη μορφη σκονης. εξελιξη βλεπεται. Κολαω τα χαρτακια, απλωνω μια δοση καπνου και ριχνω μια ευθεια γραμμη κατα μηκος του τσιγαρου απο την πρασινη σκονη. Στριβω και το αναβω αφου εχω φροντισει να σαμποταρω το Fire alarm με την βοηθεια μιας τσιχλας. Ακουμπαω στον τοιχο χαλαρωνοντας και διωχνοντας καθε κακη σκεψη απολαμβανοντας το τσιγαριλικι μου. 10 λεπτα αργοτερα πεταω το τσιγαρο σε μια λεκανη, τραβαω καζανακι να το εξαφανισω, ξεκολαω την τσιχλα απο το fire alarm και βγαινω απο την τουαλλετα. Παιρνω τον καφε μoυ και βαδιζω αργα προς το δωματιο μου προσευχοντας να εχει δουλεψει το scriptακι μου. Μπαινω στο γραφειο, παραταω τον καφε και τα ματια μου πεφτουν σε μια σειρα γραμματων πανω στην οθονη. "Access Granted. Proceed?" Ενα χαμογελο σχηματιζετε στο προσωπο μου. Επιτελους το μαρτυριο μου ειχε τελειωσει. Δουλεψε επειτελους. Παταω [Εnter]. Κανω τις απαραιτητες αλλαγες στο συστημα, [Εnter] again και [Print]. Πινω μια γουλια απο τον καφε μου, αναβω ενα τσιγαρο και περιμενω να τελειωσει η εκτυπωση. Μαζευω τον κωδικα που μολις ειχα εκτυπωσει, τον βαζω σε μια διαφανης θηκη και τον τοποθετω σε εναν φακελο με την επιγραφη "Top Secret". Παιρνω τον φακελο και βγαινω απο το γραφειο μου. Πηγαινω στο Safe-deposit Room. Στο βαθος του δωματιου ειχε ενα χρηματοκιβωτιο. Πληκτρολογω τον κωδικο ασφαλειας, ανοιγω το πορτακι του και τοποθετω τον φακελο μεσα. Κλεινω το πορτακι παταω ενα μαυρο κουμπι με την ενδειξη [Lock] επιστρεφω στο γραφειο μου. Πινω οτι ειχε απομεινει στην κουπα του καφε μου, σβηνω το τσιγαρο που ειχα παρατησει στην σταχτοθηκη και φευγω. Καθε μερα το ιδιο πραγμα. Δουλεια-σπιτι-δουλεια-σπιτι. Fucking non-sense life. Oταν εμαθα πως με δεχτηκανε στην NeuralNet θυμαμαι ημουν τρισευτιχισμενος. Τωρα ειναι τελειως διαφορετικα. Εχω εντελως διαφορετικη γνωμη. Μισω την δουλεια μου αφανταστα. Πολυ μυστικοτητα ρε πουστη μου. Ενα λαθος και το πληρωνουμε σε ολη μας την ζωη. Ολη η φαση εχει αρχισει να με πιεζει αφανταστα. Ισως πρεπει ν'αρχισω να ψαχνω τροπο να φυγω. Θελει καλο σχεδιο ομως. Δεν θα ειναι και τοσο απλο. Αναψα ενα τσιγαρο και συνεχισα να προχοραω με ταχυ βημα. Σε 10 λεπτα ειχα βγει απο το συμπλεγμα εταιριων οπου βρισκοτανε το κτιριο της NeuralNet. Η κατασταση στον δρομο μου εφερνε κρισεις πανικου. Οχηματα απο δω, οχηματα απο κει, ιπταμενα οχηματα πιο πανω. Η κινηση στην πολη ηταν γενικα πολυπλοκη. Ειδικα κατι τετοιες ωρες αιχμης. Στο σημειο οπου βρισκομουν ξεκινουσαν τα Slums. Φτωχογειτονιες οπου ζουσαν κυριως εργατες και λοιποι low-levellers. Περπατουσα αναμεσα απο ζητιανους και αλητες. Απο διπλα μου ενα γκρεμισμενο κτιριο. Ειχε γινει πλεον ασυλο αστεγων. Περπατουσα οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Ειναι ψιλοεπικινδυνα εδω. Λιγο πιο κατω ακουγεται φασαρια και βλεπω κοσμο να τρεχει απο δω και απο κει. Κοιταω καλυτερα και καταλαβαινω οτι ειναι επιχειρηση απο Psiops. Ειχανε στησει 2 τυπαδες στον τοιχο και τους ανακρινανε. Απο οτι ακουσα τα 2 ατομα ειχαν στην κατοχη τους 2 Psibanes. Τα Psiops ειναι πεζες ομαδες κινητης καταστολης που ελεγχανε την ασφαλεια στην πολη. Για να ενταχθει καποιος στα Psiops επρεπε να κατεχει γνωσεις και δυνατοτητες παραψυχολογιας. Κατεχω τετοιες δυναμεις. μιας και παλια ανηκα στο σωμα των Psiops. Στα Psiops με την βοηθεια συσκευων εικονικης πραγματικοτητας και διαφορων εξασκησεων του μυαλου καταφερναμε να ξεφυγουμε απο τα ορια του ανθρωπινου μυαλου καταφερνοντας την επικοινωνια μεσω τηλεπαθειας. Αυτες οι ομαδες εντοπιζανε τους εγκληματιες απλα με την σκεψη. Μονο με την χρηση του μυαλου τους. Παει καιρος που εφυγα απο εκει. Απο οτι εχω ακουσει, πλεον ακομα και αν καποιος δεν εχει τετοιες παραψυχολογικες δυνατοτητες, του δινετε η ευκαιρια να της αποκτησει μεσω εμφυτεψης ενος chip βασισμενου σε nano-technology, που μεταλλασει το κεντρικο νευρικο συστημα. Οι Psiops εχουν σαν κυριο οπλο το μυαλο. Σε περιπτωση μαχης η αντιστασης με την δυναμη του μυαλου τους μπορουνε να προκαλεσουν μεχρι και θανατο στον εχθρο τους. Οι ιδιοτητες του μυαλου τους εξαρτιονται απο τον βαθμο του καθε Psiop. Υπαρχουν διαφορες κατηγοριες Psiop και σε καθε ομαδα ειναι αναμεικτοι Manifesters, Mindcrushers, Dislocators, Dissipaters, Teleporters, Soulcrushers και Mindfeeders. Τα κατωτερα στρωματα ηταν συνεχεια σε πολεμο με τα Psiops. Μετα απο καιρο καταφερανε να φτιαξουν ενα οπλο ωστε να μπορουν να αντιμετωπιζουν τα Psiops, το Psibane. To Psibane ηταν ενα ειδος σπαθιου το οποιο εκπεμπε εναν υπερηχο ο οποιος μπερδευε τα Psiops. Μπερδευοντας τα Psiops ηταν πολυ ευκολο να τα σκοτωσουν με την χρηση της λεπιδας. Βγαινοντας απο τα slums η αλλαγη ειναι ορατη. Καλυτερος κοσμος και πιο μοντερνα κτιρια. Ακουω θορυβο απο πανω μου. Σηκωνω το κεφαλι μου και βλεπω ενα ασανσερ να κατεβαινει. Λιγο πιο ψηλα μια εξεδρα με κοσμο. Ειναι το ασανσερ που ενωνει το εδαφος με τα travel spots. Τα travel spots ειναι σημεια στην πολη τα οποια αποτελουν στασεις των ΤΑΧΙ και των airbuses. Ταχι και τα αιrbuses κινουνται στο δευτερο επιπεδο εναεριας κυκλοφοριας. Η κινηση στην Μητροπολη γινοτανε σε πολλα επιπεδα. Στον δρομο εβλεπες παλια αυτοκινητα που ανηκανε κυριως σε ανθρωπους χαμηλων ταξεων, εργατες κ.τ.λ. Απο εκει και περα ολα τα αλλα ηταν ιπταμενα. Η κινηση στον αερα ειχε 4 επιπεδα. Στο πρωτο επιπεδο περιπου 15 μετρα πανω απο το εδαφος κυκλοφορουσανε τα οχηματα συντηρησης πολης, σκουπιδιαρικα, ασθενοφορα και πυροσβεστικα. Επισης στις φτωχες περιοχες κυκλοφορουσανε και οχηματα περισυλλογης νεκρων. Τα συγκεκριμενα οχηματα τα καταλαβαινε κανεις απο το περιπλοκο σχημα τους το οποιο προκαλουσε εντυπωση μιας και ητανε πολυ High Tech style. Στο δευτερο επιπεδο 25 μετρα πανω απο το εδαφος κυκλοφορουσανε τα μεσα μαζικης μεταφορας. Ta airbuses ητανε οχηματα σε σχημα ατρακτου και μακροστενα. Απο την αλλη τα ΤΑΧΙ ειχανε Retro σχημα που θυμιζε οχηματα παρμενα απο παλιες γκανγκστερικες ταινιες στην πιο εξελιγμενη τους μορφη. Τα οχηματα μαζικης μεταφορας μαζευανε κοσμο απο διαφορα συγκεκριμενα σημεια, τα travel spots. Τα σημεια αυτα βρισκοτανε σε εξωτερικες εξεδρες προσκολλημενεσ πανω στα κτιρια σαν αυτη που βρισκεται απο πανω μου . Οι εξεδρες συνδεονταν με ασανσερ τα οποια χρησιμευαν στην μετακινηση του κοσμου απο τη εξεδρα στο εδαφος και το αντιθετο. Στο τριτο επιπεδο 40 μετρα σχεδον πανω απο το εδαφος κυκλοφορουσανε τα ιδιωτικα. Τα αναγνωριζε κανεις απο το σχημα τους. Φανταστειτε 2 σταγονες νερο να τις ενωνει ενα μεταλλικο περιβλημα. Ολα τα ιδιωτικα ηταν διθεσια. Επισης στο επιπεδο των ιδιωτικων αυτοκινητων ισχυανε κανονες ταχυτητας. Καθε περιοχη χωριζοτανε σε ζωνες. Καθε ζωνη ειχε τα δικα της ορια ταχυτητας. Πολυ ψηλα στο τελευταιο επιπεδο εβλεπε κανεις τα οχηματα δημοσιας ταξης, περιπολικα και στρατιωτικα. Τα αναγνωριζε κανεις πολυ ευκολα μιας και ητανε τα μοναδικα που δεν ειχανε τζαμια. Η πλοηγηση και ο ελεγχος γινοτανε με συστηματα υψηλης τεχνολογιας. Επισης ηταν τα μοναδικα οχηματα που δεν ειχαν ορια στο τροπο κινησης τους. Σε περιπτωση καταδιωξης η ελεγχου ειχαν την δυνατοτητα να αλλαζουν επιπεδα κινησης. "Γαμωτο, δεν εεχω ορεξη να παω σπιτι. Πρεπει να ηρεμησω." Τελειωνοντας την σκεψη μου μπηκα σε μια καφετερια. Η διακοσμηση της καφετεριας ητανε πολυ futuristic και ολα ειχαν αποχρωσεις του μπλε. Το αξιοπεριεργο ηταν οτι στο κεντρο τησ καφετεριας βρισκοτανε ενας μπλε τηλεφωνικος θαλαμος με μια επιγραφη στην κορυφη που εγραφε "Tardis: Time And Relative Dimensions In Space" Ολα μεσα στην καφετερια δουλευανε με ολογραμματα. Εικονικοι σερβιτοροι και Bar staff. Καθησα σ'ενα τραπεζι διπλα στην τζαμαρια που εβλεπε εξω στον δρομο. Ενα θυληκο ολογραμμα ερχετε να μου παρει παραγγελια. Το ονομα της Eliza. "Καλως ηρθατε στο Tardis. Τι θα παρετε?" "Ενα Cenocaf με λιγη ζαχαρη παρακαλω" Η Eliza πληκτρολογησε κατι σε μια μικρη συσκευη που εμοιαζε με δισκο και πολυχρωμες ακτινες εμφανιστηκαν στην κορυφη της συσκευης. Ακολουθησε μια λαμψη και αμεσως μετα την θεση της πηρε ενα ποτηρι Cenocaf. Mou αφησε το ποτηρι στο τραπεζι, πληρωσα και η Eliza με ευχaριστησε και εφυγε. Αναψα ενα τσιγαρο, ηπια μια γουλια Cenocaf και κοιταξα εξω παρατηρωντας την πολη. Η Μητροπολη συνδυαζε στοιχεια και ρυθμους του παρελθοντος με υψηλη τεχνολογια. Μοιαζει να ειναι χτισμενη σε μια ενναλακτκη χρονικη περιοδο. Ειτε την εβλεπες το πρωι, ειτε το βραδυ ηταν το ιδιο σκοτεινη. Παντου εβλεπες συστοιχιες απο ψηλα, στυλατα και παραλληλα τρομακτικα κτιρια. Ολα τα κτιρια κατα περιεργο τροπο ενωνονταν και σχηματιζανε σειρες απο βαθμιδες. Παρατηρωντας την κινηση των οχηματων εμοιαζε λες και κινουμενες φωτεινες σφαιρες περνουσαν αναμεσα απο την πολη με ιλλιγιωδη ταχυτητα. Μια φορα ετυχε και ειδα την Μητροπολη απο μακρυα και με τρομαξε. Στον δρομο κυκλοφορουσε καθε λογης κοσμος. Οι περρισοτεροι χαμηλων ταξεων. Ειχα απορροφηθει απο τις σκεψεις μου. "Εδω και μια βδομαδα κατι δε παει καλα. Καθε μερα πριν κοιμοιθω βλεπω με το μυαλο μου οτι μπαινω στο σωμα αγνωστων σε μενα ανθρωπων και βλεπω οτι βλεπουν. Το περιεργο ειναι οτι σε ολες τις περιπτωσεις βλεπω ακριβως το ιδιο πραγμα. Επισης ο χωρος στον οποιο βρισκονται ολοι μοιαζει τρομερα με τον δικο μου και ειδικα η εισοδος. Καθε εισοδο που εχω δει ειναι παρομοια με την δικι αμου. Μια μεταλλικη πορτα με ενα μεγαλο τετραγωνο ημιδιαφανες τζαμι στο κεντρο. Σε ολα τα ατομα που ειδα ετυχε ακριβως το ιδιο πραγμα. Ολοι βλεπανε τηλεοραση σενα σκοτεινο δωματιο στο οποιο επικρατουσε μια παρανοικη ησυχια. Ξαφνικα χτυπουσε η πορτα. Ολοι βαδιζανε προς την πορτα με αργα βηματα. Μολις φτανανε στην πορτα, στο ημιδιαφανες τζαμι διακρινανε 2 φιγουρες μικρων κοριτσιων τα οποια ειχανε αουμπησει το χερι τους στο αχνισμενο απο την υγρασια τζαμι. Ανοιγανε την πορτα και τα 2 κοριτσια τελεια συγχρονισμενα χορευανε αρμονικα γυρω γυρω απο τον καθεναν προφερωντας τραγουδιστα το εξης: "No matter how much you've given, its too late to be forgiven, May this song be your last goodbye, cause tonight you are gonna die". Τα κοριτσακια οσο περνουσε ο χρονος χορευανε ολο και πιο γρηγορα, ξαφνικα βαρια βηματα ακουγονταν απο τον διαδρομο. Μια σκια ενος γεροδεμενου αντρα διαγραφοτανε κοντα στην ανοιχτη πορτα. Καθως ο αντρας εστριβε στην πορτα ολη τον κοιτουσανε με φρικη. Ηταν ενας ψηλος γεροδεμενος αντρας, με αρβυλες, κολλητο παντελονι, χακι πουκαμισο, σακακι των SS και στρατιωτικο πηλικιο σαν αυτο που ειχε ο Χιτλερ. Το πιο τρομακτικο ομως πανω του ηταν η φατσα του. Ο τυπος ειχε φατσα απο γουρουνι. Ο τρομακτικος τυπος εβαζε τον καθενα να κανει 10 καμψεις ενω τα κοριτσακια χορευανε ακομα πιο παρανοικα. Στην 10η καμψη τους πυροβολουσε στο κεφαλι." Παντα στην τελευταια σκηνη πεταγομουνα πανω. Το περιεργο ειναι το πως οσο γινετε αυτη η διαδικασι απου εισβαλλω στην ζωη του καθενος δε μπορω να ξεσυνδεθω παρα μονο στην τελευταια σκηνη. Μαλλον εχω αρχισει και τρελαινομαι απο την κολοδουλεια. Σε μια φαση το ματι μου πεφτει πανω στο Digital ρολοι που βρισκοτανε στον τοιχο απεναντι μου. "Γαμωτο, ξεχαστηκα.". Σηκωνομαι βιαστικα, μαζευω τα τσιγαρα μου και βγαινω στους δρομους. Επρεπε να παω στο σπιτι του Δημητρη. Ειχαμε κανονισει να μαζευτουμε εκει αποψε. Μπαινω στο ασανσερ του πρωτου Travel spot που βρηκα μπροστα μου. Μολις φτανω στην εξεδρα πηγαινω στο μηχανημα που ειναι απεναντι μου, τοποθετω την καρτα μυ στην υποδοχη και πληκτρολογω τον κωδικο της κατευθηνσης μου. Infinite loop district [iLD-1]. Σε 2 δευτερολεπτα ειχα το εισητηριο στα χερια μου. Παιρνω πισω την καρτα μου και στεκομαι στην πλατφορμα περιμενωντας το airbus που εφτανε σε 3 λεπτα. Οσο περιμενα πηρα ενα τηλεφωνο με το κινητο μου τον Δημητρη να τον ενημερωσω για την αφιξη μου. Διακιολογησα την αργοπορια μου με μια δηθεν υπερωρια στην δουλεια και ολα ητανε ενταξει.Το airbus εφτασε και ανοιξε τις πυλες του. Μπηκα μεσα και καθησα σε μια θεση διπλα σε παραθυρο. Αν και εχω μια φοβια γενικως με το υψος μου αρεσε να παρατηρω την πολη απο ψηλα. Φωτισμενη και με τα χιλιαδες οχηματα που σχιζανε τους αιθερες εδειχνε περιεργα γοητευτικη. Σε 5 λεπτα ημουν στην Infinite loop District. Κατεβηκα την εξεδρα του Travel Stop και περασα απεναντι. Στο επομενο τετραγωνο βρισκοταν το σπιτι του Δημητρη. Σταματαω στην εισοδο, πληκτρολογω τον κωδικο ξεκλειδωματος που μου ειχε δωσει ο Δημηγτρης και ανοιγω την εξωπορτα. Ανεβαινω στον δευτερο οροφο οπου με περιμενε ο Δημητρης με ανοιχτη την πορτα. Ημασταν πολλα ατομα. Ο Δημητρης, η Αθηνα, ο Πανος, ο Κωστας και η Σονια. Κατι δε μου αρεσε. Ολοι φαινονταν ανησηχοι. Η Σονια καθοτανε σε μια πολυθρονα και αμεσως καταλαβα πως ειχε μεγαλη νευρικοτητα. "τι εγινε ρε παιδια?" ρωταω και τους κοιταω ολους εναν εναν. "Μηπως ξερεις που ειναι ο Νικος?" με ρωταει ο Δημητρης "Οχι, στην δουλεια θα ειναι μαλλον. Μπορει να κανει υπερωρια. Δε μιλησατε καθολου?" "Οχι, και δε μπορουμε να τον βρουμε ουτε στο τηλεφωνο" "Χμμμ.Περιεργο" σκεφτομαι Με τον Νικο δουλευουμε για την ιδια εταιρεια. Ο Νικος δουλευει ομως στο απεναντι κτιριο. Δεν ετυχε να τον δω σημερα μια ς και δεν εκανα διαλλειμα το μεσημερι. Η Σονια σηκωθηκε και με παρακαλουσε να της πω τι συμβαινει με τον Νικο τελευταια. Δεν καταλαβα τι εννουσε. Μου εξηγησε πως την τελευταια βδομαδα ο Νικος δεν συμπεριφεροταν σωστα. Εδειχνε πολυ αναστατωμενος και αγχωμενος και δεν ελεγε στην Σονια τι τον απασχολουσε. Κατι θα εγινε στην δουλεια μαλλον υπεθεσα. Το προβλημα με την δουλεια μας ειναι οτι απαγορευεται να μιλαμε γαι το τι κανουμε εκει ακομα και στα πιο κοντινα μας προσωπα. Παραβιαση αυτου του κανονισμου σημαινει θανατος. Υπηρχαν πολλοι αντιπαλοι της NeuralNet που περιμενανε να πιαστουνε απο ενα λαθος. Λεω την Σονια να περιμενει και βρισκω δικαιολογια να παω στο μπανιο για 5 λεπτα. Πηγαινω στο μπανιο και βγαζω απο την εσωτερικη τσεπη του jacket μου μια μικρη συσκευη που εμοιαζε με κινητο. Την ανοιγω και περιμενω να ξεκινησει. Username: [Gpsy] [ENTER] Password: [*********] [ENTER] Access granted... loading base system...o.k Loading modules...o.k System is up and running. Με την βοηθεια του touchpad που ηταν embedded πανω στην συσκευη ανοιγω ενα προγρμματακι. Στην οθονη μου εμφανιστηκε ενας μικροσοπικος χαρτης της Μητροπολης. Ανοιγω το Command line και πληκτρολογω.: [Load search function] [ENTER] [sudo su] [ENTER] [Password: *******] [ENTER] [Trace Nicsyn} [ENTER] ..... ..... .... .... ... . . Can't find user. Please try again later... "χμμμ. Αυτο ειναι περιεργο" σκεφτομαι. Ολοι στην NeuralNet ειχαμε αυτην την συσκευη. Μπορουσαμε να βρουμε οποιονδηποτε ψαχναμε και παραλληλα ειχαμε την δυνατοτητα να στειλουμε messages με κωδικους που μονο εργαζομενοι της NeuralNet γνωριζανε. Η συσξκευη ειχε την ιδιοτητα να μην κλεινει ποτε. Ο μονος τροπος να την σταματησει κανεις ηταν να την καταστρεψει. Τι να συνεβαινε αραγε?. Εκλεισα την συκευη, την εβαλα παλι στην τσεπη μου και βγηκα απο το μπανιο. Τους βρηκα ολους στο καθιστικο. Καθησα 5 λεπτα και η Σονια συνεχεια με παρακαλουσε να κανω κατι να δω αμα ο Νικος ειναι καλα. Την πηρα πιο περα απο τους αλλους και της ψυθιρισα : "Σονια, αμα ο Νικος ηταν σε μυστικη αποστολη το ξερεις πολυ καλα οτι δε μπορουσε να μιλησει. Γνωριζεις πως απαγορευεται να μιλαμε για την δουλεια μας. Δε πιστευω να του συνεβη κατι. Αμα οντως ειναι ετσι μην τον πιεσεις παραπανω. Ισως εχει αναλαβει καποια δουλεια η οποια να απαιτει απολυτη μυστικοτητα. Θ απροσπαθησω να μαθω αλλα το μοναδικο πραγμα που θα μπορεσω να σου πω θα ειναι αν ειναι καλα η οχι. Ο.κ? Με καταλαβαινεις?" Η Σονια κουναει καταφατικα το κεφαλι της. Της λεω να περασει αργα απο το σπιτι μου σε περιπτωση που δεν εχει επιστρεψει ο Νικος να δουμε τι θα κανουμε. Οση ωρα μου ειχε απομεινει θα προσπαθουσα να επικοινωνησω με καποιους συνδεσμους μηπως και μπορω να μαθω τι γινεται. Καπνιζω ενα τελευταιο τσιγαρο και φευγω απο το σπιτι του Δημητρη. Εμενα στο επομενο στενο. Εξω ερημια και σκοταδι. Τυχαινει να ζω σε σχετικα ησυχη περιοχη. Ουτε καν κινηση εχει. Εφτασα στην εισοδο της πολυκατοικιας στην οποια εμενα. Διπλα στην εισοδο στο υψος των ματιων μου βρισκοταν μια μαυρη συσκευη. Η συσκευη εδειχνε εξαιρετικα πολυπλοκη. Σε ολη την επιφανεια της ειχε ενα σχημα που εμοιαζε με προσωπο. Λιγο πιο πανω απο την μεση του ποροσωπου βρισκοτανε 2 τρυπες που κανεις θα ελεγε πως ειναι ματια. Οι τρυπες ειχαν καλυμα ενα ειδος γυαλιου. Οποιος κοιτουσε μεσα απο το γυαλι θα εβλεπε 2 κοκκινες λαμψεις που φωτιζαν αμυδρα. Εβαλα το προσωπο μου κοντα στην επιφανεια της συσκευης προσπαθωντας να κεντραρω με τα ματια μου τις 2 κοκκινες λαμψεις. Αφου το συστημα με αναγνωρισε ακουστηκε ενα "Beep" και σχεδον παραλληλα ενας ηχος ξεκλειδωματος. Εσπρωξα την πορτα προς τα μεσα, μπηκα στην πολυκατοικια και εκλεισα την πορτα πισω μου. Ανεβηκα στον 4ο οροφο χρησιμοποιωντας τις σκαλες και μπηκα στο δωματιο μου. Πηρα μερικα τηλεφωνα. Κανεις δεν ειχε ακουσει τπτ για τον Νικο. Τον ειχανε δει σημερα το πρωι στην δουλεια οπως καθε μερα. Απο εκει και περα ομως τιποτα. Σε οσους δεν απαντησαν αφησα ενα μηνυμα λεγοντας τους να επικοινωνησουν μαζι μου το συντομοτερο δυνατον σε περιπτωση που ηξεραν κατι. Πηγα στην κουζινα και εβγαλα απο το ψυγειο ενα μπουκαλι "Pepsi christ". Εβαλα λιγο παγο σ'ενα ποτηρι, αδειασα το επριεχομενο του μπουκαλιου και επεστρεψα στο σαλονι μου. Εχβησα το φως και ανοιξα την ΤV. Σκοταδι... Ξυπνησα απο εναν δυνατο χτυπο στην πορτα. Η τηλεοραση εδειχνε μια ταινια χωρις ηχο σε Black and White . Το ποτηρι μου ειχε πεσει στο πατωμα και ειχε σπασει. Ποσο κομματια ημουν? Ποση ωρα κοιμαμαι? Ποιος χτυπαει?. Αμεσως θυμηθηκα οτι ειχα πει στην Σονια να ερθει αργα να με βρει εδω. Σηκωνομαι να παω ν'ανοιξω. Με αργα βηματα κατευθυνομαι προς την πορτα. Οπως πλησιαζω την πορτα στο Τετραγωνο ημιδιαφανες τζαμια διακρινω 2 φιγουρες μικρων κοριτσιων. Χτυπανε την πορτα ξανα και ξανα και με τις παλαμες τους αγγιζουν το αχνισμενο τζαμι απο την υγρασια, αφηνοντας αποτυπωματα χεριων επανω στην επιφανεια του. ανοιγω την πορτα διστακτικα. Τα 2 κοριτσακια περνανε την εισοδο και αρχιζουν να χορευουν απολυτα συγχρονισμενα και αρμονικα γυρω μου διαγραφοντας κυκλο. Τα κοιταω απορρημενος και τα ακουω να μου ψυθιριζουν τραγουδιστα: "No matter how much you've given, its too late to be forgiven, May this song be your last goodbye, cause tonight you are gonna die". Σιγα σιγα αρχιζουν να χορευουν ολο και πιο γρηγορα διαγραφοντας κυκλους γυρω μου. Βηματα ακουγονται απο τον διαδρομο εξω απο την εισοδο. Βλεπω μια σκια ενος γεροδεμενου αντρα να πλησιαζει. Σε λιγα δευτερολεπτα μπροστα μου στεκεται ενας ψηλος γεροδεμενος αντρας. Φορουσε δερματινες αρβυλλες και ενα κολλητο μαυρο παντελονι. Απο την μεση και πανω φορουσε ενα χακι πουκαμισο, ενα στρατιωτικο σακακι με το σημα των SS και στο κεφαλι ειχε ενα πηλικιο ιδιο με του Χιτλερ. Εφαγα μεγαλη φρικη οταν κοιταξα το προσωπο του. Το πρωσωπο του δεν ηταν ανθρωπινο. Ο τυπος ειχε φατσα γουρουνιου. Θεε μου. Τι ηταν αυτο μπροστα στα ματια μου? Με κοιτουσε με τρομερο μισος. Ηρθε κοντα μου σε αποσταση αναπνοης και με δυνατη φωνη με διεταξε να κανω 10 καμψεις. Απο την φρικη μου υπακουσα και αρχισα να κανω καμψεις. Στο μυαλο μου γυριζε συνεχεια το ψυθιριστο τραγουδι των κοριτσιων "No matter how much you've given, its too late to be forgiven, May this song be your last goodbye, cause tonight you are gonna die"...Καθως εκανα καμψεις με την ακρη των ματιων μου εβλεπα τα κοριτσακια να διαγραφουν κυκλους γυρω μου με παρανοικο ρυθμο...Ο χρονος κυλουσε πολυ αργα μπροστα στα ματια μου, ειχα καταιδρωσει, ημουν σε κατασταση κρισης πανικου...6....7.....8.....9.....10.....ΒΑΜ! Ακουσα εναν πολυ δυνατο κροτο. Σε κλασματα δευτερολεπτου κατι σαν χτυπημα πιεσε με δυναμη στο πατωμα....Σκοτοδινη....κατι υγρο και ζεστο κυλουσε στο προσωπο μου.....δεν ακουγα τπτ....δεν ενιωθα τπτ....εβλεπα πολυ θολα...Η οραση μου εφευγε και επεστρεφε ανα διαστηματα...ενιωθα να παγωνω.....εσβηνα.....Εμοιαζε με κακο ονειρο....σαν βουτια στα βαθια, σαν να τα βλεπω ολα απο τον βυθο και ειναι θολα τα ματια μου τσουζουν.....τα αυτια μου βοθιζουν και το μονο που ακουω αμυδρα ειναι ο παφλασμος του ζεστου υγρου που σταζει απο το μετωπο μου στο πατωμα....Μηπως πεθανα?...προσπαθησα να κουνηθω....τιποτα....ενιωθα παραλυτος....ανικανος να κανω οποιαδηποτε κινηση......οσο περνουσε η ωρα ενιωθα να σβηνω ολο και περρισοτερο...ενα ριγος διετρεξε το σωμα μου απο πανω μεχρι κατω..... Ξαφνικα ενιωσα κατι να με γυριζει πλευρα.....ενα ζεστο χερι κατηαρισε το ζεστο υγρο απο τα ματια μου....καταφερα να τα ανοιγοκλεισω 2-3 φορες.....αρχισα να βλεπω λιγο πιο καθαρα.....Ειδα ενα γνωριμο προσωπο....μου μιλουσε αλλα δεν ακουγα τι ελεγε.....Τα χαλκοκοκκινα μαλλια της χαιδευανε τους ωμους της....Τα ματια της ειχαν μια περιεργη αποχρωση του μπλε. Τρομερα εκφραστικα και παραλληλα μελαγχολικα. Τα ματια μου φτασανε στα χειλη της. Δυο τελεια σαρκωδη κοκκινα χειλη. Πανω δεξια απο τα χειλη της μια μικρη ελια που επρεπε να εισαι πολυ κοντα να την προσεξεις εδενε αρμονικα δινοντας την δικη της πινελια στο πανεμορφο προσωπο που αντικρυζα. Φορουσε μια ολοσωμη ενδυμασια φτιαγμενη απο Stellarplex ( ενα ειδος υφασματος που αποτελειτε απο ανθρακονηματα με αλυσιδες πιριτιου). Ο αριστερος της ωμος ηταν γυμνος και μπορουσα να διακρυνω ενα τατουαζ. Το τατουαζ απεικονιζε ενα κινεζικο συμβολο που σημαινε "Φυλακας Αγγελος".Η ομορφια του σωματος της ηταν εκθαμβωτικη, εμοιαζε τοσο ευθραυστη με το μελαγχολικο της βλεμμα αλλα παραλληλα εξεπεμπε μια πρωτογνωρη ζωντανια και δυναμη. Σε συνδυασμο με το ενδυμα απο Stellarplex που τυλιγε το κορμι της το ολο θεαμα μου εκοβε την ανασα. Ενιωθα πως κατι πολυ δυνατο με εδενε μαζι της αλλα δε μπορουσα να προσδιορισω τι ακριβως.. Τα ματια της ειχαν δακρυσει και τα χερια της ειχαν γαντζωθει στους ωμους μου.Καθησε κατω και ακουμπησε το κεφαλι μου στα γονατα της. Μου χαιδεψε τα μαλλια απαλα. Εσκυψε αργα πανω απο το κεφαλι μου και τα δακρυα της κυλουσανε πλεον στο προσωπο μου. Τα χειλη μας ενωθηκανε σ'ενα ατελειωτο φιλι. Μια ζεστασια διετρεξε το κορμι μου και ενιωσα την θερμοκρασια του σωματος μου να επανερχεται. Ανοιξα τα ματια μου και εβλεπα καλυτερα. Απλωνω το χερι μου και χαιδευω το μαγουλο της..."Dimi?...Εσυ?" ψυθιριζω καθως εχω πλεον συνειδητοποιησει ποιο ειναι το πανεμορφο προσωπο μπροστα μου. "Ναι εγω...ηρεμησε, ολα θα πανε καλα" μου απαντησε καθως μου κατεβασε τα βλεφαρα με ενα απαλο της χαδι σφιγγοντας με στην αγκαλια της........ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 18, 2005 Share Posted April 18, 2005 Αρκετά καλό, αν και δε φαίνεται να έχει μεγάλη νοηματική συνοχή. Παρόλα αυτά βρήκα την ανάγνωση απολαυστική. Όμως έχω κάποιες ενστάσεις ως προς αυτά που γράφεις. Για αρχή νομίζω ότι πρέπει να μειώσεις τις αγγλικές λέξεις και εκφράσεις στο κείμενο, ενώ το 'τπτ' που χρησιμοποιείς χτυπάει λίγο άσχημα. Επίσης πρόσεξα κάμποσα typos και πιο συγκεκριμένα τα: τον βαζω σε μια διαφανης θηκη με την δικι αμου τα οποια ειχανε αουμπησει το χερι τους στο αχνισμενο απο την υγρασια τζαμι. Η συσξκευη ειχε την ιδιοτητα να μην κλεινει ποτε. Θ απροσπαθησω να μαθω Κανεις δεν ειχε ακουσει τπτ για τον Νικο Εχβησα το φως και ανοιξα την ΤV. τα αυτια μου βοθιζουν ενα ζεστο χερι κατηαρισε το ζεστο υγρο απο τα ματια μου. Καλό θα ήταν να χρησιμοποιείς τον ορθογραφικό έλεγχο του word. Πάντως ήταν καλή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted April 18, 2005 Share Posted April 18, 2005 Αρκετά ενδιαφέρον, ειδικά στο σημείο του ονείρου με τον γουρουνόφατσα και τα κοριτσάκια. Τη χρήση των αγγλικών τη βρίσκω ok μιας και μου φένεται να ταιριάζει με τον μελλοντικό κόσμο της παγκοσμοιοποίησης και εκτεταμένης χρήσης της αγγλικής. Όμως έχεις μερικά σημεία που τα βαραίνεις πολύ αραδειάζοντας πάρα πολλές λεπτομέρειες και πληροφορίες που ο αφηγητής δεν έχει ουσιαστικά κανένα λόγο να πει (ήδη τις ξέρει, είναι μέρος της καθημερινότητάς του). Θα μπορούσες να τις περάσεις πιο έμμεσα και ομοιόμορφα μέσα στο κείμενο. Επίσης η πλοκή μου φάνηκε κάπως σπασμένη και χωρίς συνοχή. Αν το προσέξεις λίγο σε κάποια σημεία και το ανατπύξεις περισσότερο, πιστεύω πως το κείμενο έχει περιθώρια βελτίωσης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted April 18, 2005 Share Posted April 18, 2005 Κοίτα, για να σ'το πω στα ελληνικά, it shows promise. Ως ιδέα, είναι καλό. Αν το ξαναέγραφες, με περισσότερη προσοχή, θα μπορούσες να επιτύχεις και μια καλή εκτέλεση. Αρχικά, να πούμε ότι συμφωνώ με τα σχόλια Μελδόκιου και Nihilio. Μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να γράψει κανείς στα αγγλικά ορισμένους όρους υπολογιστή, όπως το πλήκτρο Enter, αλλά όλα τα υπόλοιπα --όπως διάφορα αντικείμενα στον κόσμο που πλάθεις-- δίνουν, απλά, την εντύπωση ότι δεν ήξερες πώς αλλιώς να το πεις και ανέτρεξες στην εύκολη λύση. Εκτός από αυτό, το Word έχει μια υπέροχη ιδιότητα να διορθώνει τα ορθογραφικά λάθη... Επίσης, έχεις κάποια έχθρα με τους τόνους; Όχι, δε θέλω να ακουστώ εχθρικός, αλλά, όταν γράφεις κάτι με σκοπό να το διαβάσουν οι άλλοι --ή αν απλά θέλεις να είσαι αξιοπρεπής--, οφείλεις να το γράφεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορείς. Και δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος που μπορείς. Άλλο ένα θέμα είναι οι σωροί πληροφοριών. Όπως είπε κι ο φίλος μου ο Μελδόκιος, ο χαρακτήρας σου δεν είναι λογικό να τα περιγράφει όλα αυτά --ο ίδιος ξέρει τον κόσμο του' γιατί να τον σκέφτεαι ξανά; Είναι σαν εγώ να προσπαθούσα να περιγράψω τι είναι οι πολυκατοικίες. Μα, γιατί; Οι πάντες ξέρουν τι είναι οι πολυκατοικίες! Επιπλέον, είναι βαρετό για τον αναγνώστη να διαβάζει ατελείωτες πληροφορίες για τον κόσμο. Αυτά μπορούν, κάλλιστα, να περνάνε έμμεσα. Ένα τελευταίο πράγμα που πρέπει να προσέξεις είναι η παραγραφοποίηση. Το κείμενο δεν έχει ρυθμό και δε δημιουργεί ατμόσφαιρα. Πρέπει να χωρίζεις τις παραγράγους σου πιο έντεχνα. Δεν αλλάζεις παράγραφο όπου φαίνεται ότι η προηγούμενη έγινε "πολύ παχιά". Λοιπόν. Δε θέλω να σε στεναχωρήσω μ'όλες αυτές τις μπαρούφες μου. Πιστεύω, όμως, ότι, αν προσπαθούσες λίγο περισσότερο, θα μπορούσες να γράψεις κάτι πραγματικά αξιόλογο και ευπαρουσίαστο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Greek Psycho Posted April 21, 2005 Author Share Posted April 21, 2005 Δεκτες και σεβαστες οι παρατηρησεις...Η αληθεια ειναι πως το κειμενο γραφτηκε βιαστικα μιας και τελευταια δεν εχω πολυτελεια χρονου. Παραλληλα εχω αποφασισει να το συνεχισω ολο το Concept γενικως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted April 21, 2005 Share Posted April 21, 2005 Μου άρεσε πολύ, καταρχήν με έκανε να θέλω να το διαβάσω όλο και αυτό είναι σπάνιο, μιας και έχω διαβάσει τόσα πολλά βιβλία που πλέον διαβάζω μόνο ότι μου αρέσει πολύ, όχι περίπου, όχι λιγάκι. Είναι μια πολλά υποσχόμενη ιστορία αν διορθώσεις κάποια ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Φαίνεται φτιαγμένη για μεγαλύτερο κείμενο, ίσως κομμάτι βιβλίου. Επίσης προσπάθησε να μπεις περισσότερο στο πετσί ενός ανθρώπου της εποχής που περιγράφεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morgoth_dark_lord_of_Angbad Posted October 21, 2005 Share Posted October 21, 2005 (edited) Ο τροπος γραφής ειναι αρκετά καλός, αν και δεν του έδωσα μεγάλη σημασία με την πρώτη αναγνωση, όντας απορροφημένος με την πλοκή. Το μονο που με ενόχλησε φανερά είναι οι μεγάλες ποσότητες πληροφοριών(Ειδικά τοτε με τους Psi-Ops, ηταν αρκετά βαρετό).Με ενόχλησαν λίγο και τα αγγλικά ονόματα που είχαν π.χ. οι psi-ops οπως οι teleporters. Παντως γενικα μου άρεσε.Συνέχισε να γράφεις και να βελτιώνεσαι. Edited October 21, 2005 by Morgoth_dark_lord_of_Angbad Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Posted April 12 Share Posted April 12 (edited) On 4/18/2005 at 8:23 AM, Greek Psycho said: Εχω 3 ωρες μπροστα σε αυτο το γαμημενο μηχανημα. 3 ωρες ψαχνω να βρω αυτο το καταραμενο password. "Ειμαι απαραδεκτος. Μα πως ειναι δυνατον να το ξεχασω? Θα με καθαρισει ο "big brother"..." Γαμημενη Βαση δεδομενων. Ξεκολλα γαμω την καταδικη μου." Αναβω ενα τσιγαρο. Γραφω 5 γραμμες κωδικα. Κανω save το script και σβηνω το τσιγαρο νευρικα. Κοιταω την οθονη. Με τον δεικτη του χεριου μου παταω με δυναμη το "Enter". Σειρες απο γραμματα και αριθμους αρχισαν να εμφανιζονται στην οθονη. Σ'ενα λεπτακι θα ξερω, αμα δε δουλεψει και τωρα θα το σπασω. Θα το κανω 1000 κομματια το κολομηχανημα. Σηκωνομαι αποτομα και περνω την αδεια κουπα του καφε απο το γραφειο μου. Χρειαζομαι καφε επειγοντος. Ευχομαι να μην χρειαστει να πιω αλλον σημερα. Ολοι εχουν φυγει για σπιτι. Εχω μεινει εγω και οι σεκιουριταδες στο κτιριο της NeuralNet. Μετα απο τοσες ωρες μπροστα στο κολομηχανημα τα ματια μου βλεπουν γραμματα και αριθμους. δυαδικα ψηφια, bytes. Στα αυτια μου ακομα ακουω τους ηχους που κανει το πληκτρολογιο οταν καποιος πληκτρολογει με μανια. Με λιγα λογια κολοδουλεια. Compile, de-compile, debug και μαλακιες. Το 2026 η NeuralNet καταφερε και κατασκευασε τον πρωτο επεξεργαστη με 0.01 micro τεχνολογια. Ο επεξεργαστης ηταν ενα Hybrid-Chip βασισμενο σε ανθρακα και ανθρωπινους ιστους. Ο Επεξεργαστης κυκλοφορησε με τον κωδικο "Cy80rg-X-3cut3". Με τον συγκεκριμενο επεξεργαστη η NeuralNet καταφερε και εφερε τα πανω κατω στην τεχνολογια. Καταφερε και εσπασε ολα τα εμποδια της στασιμης-τοτε τεχνολογιας. Ολοι ξερανε πως επρεπε να βρουνε αλλο τροπο για την κατασκευη πιο αποτελεσματικων και ταχυτερων επεξαργαστων περα απο την χρηση πυριτιου. Το ερωτημα ηταν "Πως?". Θεωρητικα υπηρχαν σχεδια για την χρηση του ανθρακα και χρηση κβαντικης φυσικης οπως και προτοτυπα-επεξεργαστων οι οποιοι αποτελουσαν ζωντανους οργανισμους. Αλλα κανεις δεν ηξερε τον τροπο να το κανει. Ετσι, απο το πουθενα η NeuralNet καταφερε να το κανει. Εδω και 4 χρονια η NeuralNet εχει μονοπωλειο στην αγορα. Ολοι πλεον μας βλεπουνε σαν εχθρους. We declared darkness as the new standard. NeuralNet και κανενας αλλος. Το δωματιο που παιρναμε καφε ηταν στο τερμα του διαδρομου δεξια απο το γραφειο μου, ακριβως απεναντι απο το γκομενο-ντιπαρτμεντ. Γραμματεια και τα λοιπα. Το γκομενο-ντιπαρτμεντ το εξυνε ολη μερα. Η μονη τους ασχολια ηταν οτι αφορουσε γραφειοκρατια. Μια χαρα. Τι κωδικας και μαλακιες? Οι αριθμοι ηταν για τα "φυτα". Σταθηκα μπροστα σ'ενα μηχανημα με "touch-screen" οθονη. Τοποθετησα την κουπα μου στην υποδοχη κατω απο την οθονη και πληκτρολογησα [CE-3]. Σε 5 δευτερολεπτα ο καφες μου ηταν ετοιμος. Τον αφηνω πανω σ'εναν παγκο απεναντι απο το μηχανημα, βγαινω εξω απο το δωματιο και παω τουαλλετα. Δισταζα να γυρισω στο δωματιο. Φοβομουνα για το τι θα αντικρυσω στην οθονη. "Πρεπει να το τελειωσω σημερα." Βγαζω ενα πακετο καπνο και 2 χαρτακια. Απο την τσεπη του jacket μου βγαζω ενα σακουλακι γεματο πρασινη σκονη. Πανε 7 χρονια που το χασις κυκλοφορει σε τυποποιημενη μορφη σκονης. εξελιξη βλεπεται. Κολαω τα χαρτακια, απλωνω μια δοση καπνου και ριχνω μια ευθεια γραμμη κατα μηκος του τσιγαρου απο την πρασινη σκονη. Στριβω και το αναβω αφου εχω φροντισει να σαμποταρω το Fire alarm με την βοηθεια μιας τσιχλας. Ακουμπαω στον τοιχο χαλαρωνοντας και διωχνοντας καθε κακη σκεψη απολαμβανοντας το τσιγαριλικι μου. 10 λεπτα αργοτερα πεταω το τσιγαρο σε μια λεκανη, τραβαω καζανακι να το εξαφανισω, ξεκολαω την τσιχλα απο το fire alarm και βγαινω απο την τουαλλετα. Παιρνω τον καφε μoυ και βαδιζω αργα προς το δωματιο μου προσευχοντας να εχει δουλεψει το scriptακι μου. Μπαινω στο γραφειο, παραταω τον καφε και τα ματια μου πεφτουν σε μια σειρα γραμματων πανω στην οθονη. "Access Granted. Proceed?" Ενα χαμογελο σχηματιζετε στο προσωπο μου. Επιτελους το μαρτυριο μου ειχε τελειωσει. Δουλεψε επειτελους. Παταω [Εnter]. Κανω τις απαραιτητες αλλαγες στο συστημα, [Εnter] again και [Print]. Πινω μια γουλια απο τον καφε μου, αναβω ενα τσιγαρο και περιμενω να τελειωσει η εκτυπωση. Μαζευω τον κωδικα που μολις ειχα εκτυπωσει, τον βαζω σε μια διαφανης θηκη και τον τοποθετω σε εναν φακελο με την επιγραφη "Top Secret". Παιρνω τον φακελο και βγαινω απο το γραφειο μου. Πηγαινω στο Safe-deposit Room. Στο βαθος του δωματιου ειχε ενα χρηματοκιβωτιο. Πληκτρολογω τον κωδικο ασφαλειας, ανοιγω το πορτακι του και τοποθετω τον φακελο μεσα. Κλεινω το πορτακι παταω ενα μαυρο κουμπι με την ενδειξη [Lock] επιστρεφω στο γραφειο μου. Πινω οτι ειχε απομεινει στην κουπα του καφε μου, σβηνω το τσιγαρο που ειχα παρατησει στην σταχτοθηκη και φευγω. Καθε μερα το ιδιο πραγμα. Δουλεια-σπιτι-δουλεια-σπιτι. Fucking non-sense life. Oταν εμαθα πως με δεχτηκανε στην NeuralNet θυμαμαι ημουν τρισευτιχισμενος. Τωρα ειναι τελειως διαφορετικα. Εχω εντελως διαφορετικη γνωμη. Μισω την δουλεια μου αφανταστα. Πολυ μυστικοτητα ρε πουστη μου. Ενα λαθος και το πληρωνουμε σε ολη μας την ζωη. Ολη η φαση εχει αρχισει να με πιεζει αφανταστα. Ισως πρεπει ν'αρχισω να ψαχνω τροπο να φυγω. Θελει καλο σχεδιο ομως. Δεν θα ειναι και τοσο απλο. Αναψα ενα τσιγαρο και συνεχισα να προχοραω με ταχυ βημα. Σε 10 λεπτα ειχα βγει απο το συμπλεγμα εταιριων οπου βρισκοτανε το κτιριο της NeuralNet. Η κατασταση στον δρομο μου εφερνε κρισεις πανικου. Οχηματα απο δω, οχηματα απο κει, ιπταμενα οχηματα πιο πανω. Η κινηση στην πολη ηταν γενικα πολυπλοκη. Ειδικα κατι τετοιες ωρες αιχμης. Στο σημειο οπου βρισκομουν ξεκινουσαν τα Slums. Φτωχογειτονιες οπου ζουσαν κυριως εργατες και λοιποι low-levellers. Περπατουσα αναμεσα απο ζητιανους και αλητες. Απο διπλα μου ενα γκρεμισμενο κτιριο. Ειχε γινει πλεον ασυλο αστεγων. Περπατουσα οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Ειναι ψιλοεπικινδυνα εδω. Λιγο πιο κατω ακουγεται φασαρια και βλεπω κοσμο να τρεχει απο δω και απο κει. Κοιταω καλυτερα και καταλαβαινω οτι ειναι επιχειρηση απο Psiops. Ειχανε στησει 2 τυπαδες στον τοιχο και τους ανακρινανε. Απο οτι ακουσα τα 2 ατομα ειχαν στην κατοχη τους 2 Psibanes. Τα Psiops ειναι πεζες ομαδες κινητης καταστολης που ελεγχανε την ασφαλεια στην πολη. Για να ενταχθει καποιος στα Psiops επρεπε να κατεχει γνωσεις και δυνατοτητες παραψυχολογιας. Κατεχω τετοιες δυναμεις. μιας και παλια ανηκα στο σωμα των Psiops. Στα Psiops με την βοηθεια συσκευων εικονικης πραγματικοτητας και διαφορων εξασκησεων του μυαλου καταφερναμε να ξεφυγουμε απο τα ορια του ανθρωπινου μυαλου καταφερνοντας την επικοινωνια μεσω τηλεπαθειας. Αυτες οι ομαδες εντοπιζανε τους εγκληματιες απλα με την σκεψη. Μονο με την χρηση του μυαλου τους. Παει καιρος που εφυγα απο εκει. Απο οτι εχω ακουσει, πλεον ακομα και αν καποιος δεν εχει τετοιες παραψυχολογικες δυνατοτητες, του δινετε η ευκαιρια να της αποκτησει μεσω εμφυτεψης ενος chip βασισμενου σε nano-technology, που μεταλλασει το κεντρικο νευρικο συστημα. Οι Psiops εχουν σαν κυριο οπλο το μυαλο. Σε περιπτωση μαχης η αντιστασης με την δυναμη του μυαλου τους μπορουνε να προκαλεσουν μεχρι και θανατο στον εχθρο τους. Οι ιδιοτητες του μυαλου τους εξαρτιονται απο τον βαθμο του καθε Psiop. Υπαρχουν διαφορες κατηγοριες Psiop και σε καθε ομαδα ειναι αναμεικτοι Manifesters, Mindcrushers, Dislocators, Dissipaters, Teleporters, Soulcrushers και Mindfeeders. Τα κατωτερα στρωματα ηταν συνεχεια σε πολεμο με τα Psiops. Μετα απο καιρο καταφερανε να φτιαξουν ενα οπλο ωστε να μπορουν να αντιμετωπιζουν τα Psiops, το Psibane. To Psibane ηταν ενα ειδος σπαθιου το οποιο εκπεμπε εναν υπερηχο ο οποιος μπερδευε τα Psiops. Μπερδευοντας τα Psiops ηταν πολυ ευκολο να τα σκοτωσουν με την χρηση της λεπιδας. Βγαινοντας απο τα slums η αλλαγη ειναι ορατη. Καλυτερος κοσμος και πιο μοντερνα κτιρια. Ακουω θορυβο απο πανω μου. Σηκωνω το κεφαλι μου και βλεπω ενα ασανσερ να κατεβαινει. Λιγο πιο ψηλα μια εξεδρα με κοσμο. Ειναι το ασανσερ που ενωνει το εδαφος με τα travel spots. Τα travel spots ειναι σημεια στην πολη τα οποια αποτελουν στασεις των ΤΑΧΙ και των airbuses. Ταχι και τα αιrbuses κινουνται στο δευτερο επιπεδο εναεριας κυκλοφοριας. Η κινηση στην Μητροπολη γινοτανε σε πολλα επιπεδα. Στον δρομο εβλεπες παλια αυτοκινητα που ανηκανε κυριως σε ανθρωπους χαμηλων ταξεων, εργατες κ.τ.λ. Απο εκει και περα ολα τα αλλα ηταν ιπταμενα. Η κινηση στον αερα ειχε 4 επιπεδα. Στο πρωτο επιπεδο περιπου 15 μετρα πανω απο το εδαφος κυκλοφορουσανε τα οχηματα συντηρησης πολης, σκουπιδιαρικα, ασθενοφορα και πυροσβεστικα. Επισης στις φτωχες περιοχες κυκλοφορουσανε και οχηματα περισυλλογης νεκρων. Τα συγκεκριμενα οχηματα τα καταλαβαινε κανεις απο το περιπλοκο σχημα τους το οποιο προκαλουσε εντυπωση μιας και ητανε πολυ High Tech style. Στο δευτερο επιπεδο 25 μετρα πανω απο το εδαφος κυκλοφορουσανε τα μεσα μαζικης μεταφορας. Ta airbuses ητανε οχηματα σε σχημα ατρακτου και μακροστενα. Απο την αλλη τα ΤΑΧΙ ειχανε Retro σχημα που θυμιζε οχηματα παρμενα απο παλιες γκανγκστερικες ταινιες στην πιο εξελιγμενη τους μορφη. Τα οχηματα μαζικης μεταφορας μαζευανε κοσμο απο διαφορα συγκεκριμενα σημεια, τα travel spots. Τα σημεια αυτα βρισκοτανε σε εξωτερικες εξεδρες προσκολλημενεσ πανω στα κτιρια σαν αυτη που βρισκεται απο πανω μου . Οι εξεδρες συνδεονταν με ασανσερ τα οποια χρησιμευαν στην μετακινηση του κοσμου απο τη εξεδρα στο εδαφος και το αντιθετο. Στο τριτο επιπεδο 40 μετρα σχεδον πανω απο το εδαφος κυκλοφορουσανε τα ιδιωτικα. Τα αναγνωριζε κανεις απο το σχημα τους. Φανταστειτε 2 σταγονες νερο να τις ενωνει ενα μεταλλικο περιβλημα. Ολα τα ιδιωτικα ηταν διθεσια. Επισης στο επιπεδο των ιδιωτικων αυτοκινητων ισχυανε κανονες ταχυτητας. Καθε περιοχη χωριζοτανε σε ζωνες. Καθε ζωνη ειχε τα δικα της ορια ταχυτητας. Πολυ ψηλα στο τελευταιο επιπεδο εβλεπε κανεις τα οχηματα δημοσιας ταξης, περιπολικα και στρατιωτικα. Τα αναγνωριζε κανεις πολυ ευκολα μιας και ητανε τα μοναδικα που δεν ειχανε τζαμια. Η πλοηγηση και ο ελεγχος γινοτανε με συστηματα υψηλης τεχνολογιας. Επισης ηταν τα μοναδικα οχηματα που δεν ειχαν ορια στο τροπο κινησης τους. Σε περιπτωση καταδιωξης η ελεγχου ειχαν την δυνατοτητα να αλλαζουν επιπεδα κινησης. "Γαμωτο, δεν εεχω ορεξη να παω σπιτι. Πρεπει να ηρεμησω." Τελειωνοντας την σκεψη μου μπηκα σε μια καφετερια. Η διακοσμηση της καφετεριας ητανε πολυ futuristic και ολα ειχαν αποχρωσεις του μπλε. Το αξιοπεριεργο ηταν οτι στο κεντρο τησ καφετεριας βρισκοτανε ενας μπλε τηλεφωνικος θαλαμος με μια επιγραφη στην κορυφη που εγραφε "Tardis: Time And Relative Dimensions In Space" Ολα μεσα στην καφετερια δουλευανε με ολογραμματα. Εικονικοι σερβιτοροι και Bar staff. Καθησα σ'ενα τραπεζι διπλα στην τζαμαρια που εβλεπε εξω στον δρομο. Ενα θυληκο ολογραμμα ερχετε να μου παρει παραγγελια. Το ονομα της Eliza. "Καλως ηρθατε στο Tardis. Τι θα παρετε?" "Ενα Cenocaf με λιγη ζαχαρη παρακαλω" Η Eliza πληκτρολογησε κατι σε μια μικρη συσκευη που εμοιαζε με δισκο και πολυχρωμες ακτινες εμφανιστηκαν στην κορυφη της συσκευης. Ακολουθησε μια λαμψη και αμεσως μετα την θεση της πηρε ενα ποτηρι Cenocaf. Mou αφησε το ποτηρι στο τραπεζι, πληρωσα και η Eliza με ευχaριστησε και εφυγε. Αναψα ενα τσιγαρο, ηπια μια γουλια Cenocaf και κοιταξα εξω παρατηρωντας την πολη. Η Μητροπολη συνδυαζε στοιχεια και ρυθμους του παρελθοντος με υψηλη τεχνολογια. Μοιαζει να ειναι χτισμενη σε μια ενναλακτκη χρονικη περιοδο. Ειτε την εβλεπες το πρωι, ειτε το βραδυ ηταν το ιδιο σκοτεινη. Παντου εβλεπες συστοιχιες απο ψηλα, στυλατα και παραλληλα τρομακτικα κτιρια. Ολα τα κτιρια κατα περιεργο τροπο ενωνονταν και σχηματιζανε σειρες απο βαθμιδες. Παρατηρωντας την κινηση των οχηματων εμοιαζε λες και κινουμενες φωτεινες σφαιρες περνουσαν αναμεσα απο την πολη με ιλλιγιωδη ταχυτητα. Μια φορα ετυχε και ειδα την Μητροπολη απο μακρυα και με τρομαξε. Στον δρομο κυκλοφορουσε καθε λογης κοσμος. Οι περρισοτεροι χαμηλων ταξεων. Ειχα απορροφηθει απο τις σκεψεις μου. "Εδω και μια βδομαδα κατι δε παει καλα. Καθε μερα πριν κοιμοιθω βλεπω με το μυαλο μου οτι μπαινω στο σωμα αγνωστων σε μενα ανθρωπων και βλεπω οτι βλεπουν. Το περιεργο ειναι οτι σε ολες τις περιπτωσεις βλεπω ακριβως το ιδιο πραγμα. Επισης ο χωρος στον οποιο βρισκονται ολοι μοιαζει τρομερα με τον δικο μου και ειδικα η εισοδος. Καθε εισοδο που εχω δει ειναι παρομοια με την δικι αμου. Μια μεταλλικη πορτα με ενα μεγαλο τετραγωνο ημιδιαφανες τζαμι στο κεντρο. Σε ολα τα ατομα που ειδα ετυχε ακριβως το ιδιο πραγμα. Ολοι βλεπανε τηλεοραση σενα σκοτεινο δωματιο στο οποιο επικρατουσε μια παρανοικη ησυχια. Ξαφνικα χτυπουσε η πορτα. Ολοι βαδιζανε προς την πορτα με αργα βηματα. Μολις φτανανε στην πορτα, στο ημιδιαφανες τζαμι διακρινανε 2 φιγουρες μικρων κοριτσιων τα οποια ειχανε αουμπησει το χερι τους στο αχνισμενο απο την υγρασια τζαμι. Ανοιγανε την πορτα και τα 2 κοριτσια τελεια συγχρονισμενα χορευανε αρμονικα γυρω γυρω απο τον καθεναν προφερωντας τραγουδιστα το εξης: "No matter how much you've given, its too late to be forgiven, May this song be your last goodbye, cause tonight you are gonna die". Τα κοριτσακια οσο περνουσε ο χρονος χορευανε ολο και πιο γρηγορα, ξαφνικα βαρια βηματα ακουγονταν απο τον διαδρομο. Μια σκια ενος γεροδεμενου αντρα διαγραφοτανε κοντα στην ανοιχτη πορτα. Καθως ο αντρας εστριβε στην πορτα ολη τον κοιτουσανε με φρικη. Ηταν ενας ψηλος γεροδεμενος αντρας, με αρβυλες, κολλητο παντελονι, χακι πουκαμισο, σακακι των SS και στρατιωτικο πηλικιο σαν αυτο που ειχε ο Χιτλερ. Το πιο τρομακτικο ομως πανω του ηταν η φατσα του. Ο τυπος ειχε φατσα απο γουρουνι. Ο τρομακτικος τυπος εβαζε τον καθενα να κανει 10 καμψεις ενω τα κοριτσακια χορευανε ακομα πιο παρανοικα. Στην 10η καμψη τους πυροβολουσε στο κεφαλι." Παντα στην τελευταια σκηνη πεταγομουνα πανω. Το περιεργο ειναι το πως οσο γινετε αυτη η διαδικασι απου εισβαλλω στην ζωη του καθενος δε μπορω να ξεσυνδεθω παρα μονο στην τελευταια σκηνη. Μαλλον εχω αρχισει και τρελαινομαι απο την κολοδουλεια. Σε μια φαση το ματι μου πεφτει πανω στο Digital ρολοι που βρισκοτανε στον τοιχο απεναντι μου. "Γαμωτο, ξεχαστηκα.". Σηκωνομαι βιαστικα, μαζευω τα τσιγαρα μου και βγαινω στους δρομους. Επρεπε να παω στο σπιτι του Δημητρη. Ειχαμε κανονισει να μαζευτουμε εκει αποψε. Μπαινω στο ασανσερ του πρωτου Travel spot που βρηκα μπροστα μου. Μολις φτανω στην εξεδρα πηγαινω στο μηχανημα που ειναι απεναντι μου, τοποθετω την καρτα μυ στην υποδοχη και πληκτρολογω τον κωδικο της κατευθηνσης μου. Infinite loop district [iLD-1]. Σε 2 δευτερολεπτα ειχα το εισητηριο στα χερια μου. Παιρνω πισω την καρτα μου και στεκομαι στην πλατφορμα περιμενωντας το airbus που εφτανε σε 3 λεπτα. Οσο περιμενα πηρα ενα τηλεφωνο με το κινητο μου τον Δημητρη να τον ενημερωσω για την αφιξη μου. Διακιολογησα την αργοπορια μου με μια δηθεν υπερωρια στην δουλεια και ολα ητανε ενταξει.Το airbus εφτασε και ανοιξε τις πυλες του. Μπηκα μεσα και καθησα σε μια θεση διπλα σε παραθυρο. Αν και εχω μια φοβια γενικως με το υψος μου αρεσε να παρατηρω την πολη απο ψηλα. Φωτισμενη και με τα χιλιαδες οχηματα που σχιζανε τους αιθερες εδειχνε περιεργα γοητευτικη. Σε 5 λεπτα ημουν στην Infinite loop District. Κατεβηκα την εξεδρα του Travel Stop και περασα απεναντι. Στο επομενο τετραγωνο βρισκοταν το σπιτι του Δημητρη. Σταματαω στην εισοδο, πληκτρολογω τον κωδικο ξεκλειδωματος που μου ειχε δωσει ο Δημηγτρης και ανοιγω την εξωπορτα. Ανεβαινω στον δευτερο οροφο οπου με περιμενε ο Δημητρης με ανοιχτη την πορτα. Ημασταν πολλα ατομα. Ο Δημητρης, η Αθηνα, ο Πανος, ο Κωστας και η Σονια. Κατι δε μου αρεσε. Ολοι φαινονταν ανησηχοι. Η Σονια καθοτανε σε μια πολυθρονα και αμεσως καταλαβα πως ειχε μεγαλη νευρικοτητα. "τι εγινε ρε παιδια?" ρωταω και τους κοιταω ολους εναν εναν. "Μηπως ξερεις που ειναι ο Νικος?" με ρωταει ο Δημητρης "Οχι, στην δουλεια θα ειναι μαλλον. Μπορει να κανει υπερωρια. Δε μιλησατε καθολου?" "Οχι, και δε μπορουμε να τον βρουμε ουτε στο τηλεφωνο" "Χμμμ.Περιεργο" σκεφτομαι Με τον Νικο δουλευουμε για την ιδια εταιρεια. Ο Νικος δουλευει ομως στο απεναντι κτιριο. Δεν ετυχε να τον δω σημερα μια ς και δεν εκανα διαλλειμα το μεσημερι. Η Σονια σηκωθηκε και με παρακαλουσε να της πω τι συμβαινει με τον Νικο τελευταια. Δεν καταλαβα τι εννουσε. Μου εξηγησε πως την τελευταια βδομαδα ο Νικος δεν συμπεριφεροταν σωστα. Εδειχνε πολυ αναστατωμενος και αγχωμενος και δεν ελεγε στην Σονια τι τον απασχολουσε. Κατι θα εγινε στην δουλεια μαλλον υπεθεσα. Το προβλημα με την δουλεια μας ειναι οτι απαγορευεται να μιλαμε γαι το τι κανουμε εκει ακομα και στα πιο κοντινα μας προσωπα. Παραβιαση αυτου του κανονισμου σημαινει θανατος. Υπηρχαν πολλοι αντιπαλοι της NeuralNet που περιμενανε να πιαστουνε απο ενα λαθος. Λεω την Σονια να περιμενει και βρισκω δικαιολογια να παω στο μπανιο για 5 λεπτα. Πηγαινω στο μπανιο και βγαζω απο την εσωτερικη τσεπη του jacket μου μια μικρη συσκευη που εμοιαζε με κινητο. Την ανοιγω και περιμενω να ξεκινησει. Username: [Gpsy] [ENTER] Password: [*********] [ENTER] Access granted... loading base system...o.k Loading modules...o.k System is up and running. Με την βοηθεια του touchpad που ηταν embedded πανω στην συσκευη ανοιγω ενα προγρμματακι. Στην οθονη μου εμφανιστηκε ενας μικροσοπικος χαρτης της Μητροπολης. Ανοιγω το Command line και πληκτρολογω.: [Load search function] [ENTER] [sudo su] [ENTER] [Password: *******] [ENTER] [Trace Nicsyn} [ENTER] ..... ..... .... .... ... . . Can't find user. Please try again later... "χμμμ. Αυτο ειναι περιεργο" σκεφτομαι. Ολοι στην NeuralNet ειχαμε αυτην την συσκευη. Μπορουσαμε να βρουμε οποιονδηποτε ψαχναμε και παραλληλα ειχαμε την δυνατοτητα να στειλουμε messages με κωδικους που μονο εργαζομενοι της NeuralNet γνωριζανε. Η συσξκευη ειχε την ιδιοτητα να μην κλεινει ποτε. Ο μονος τροπος να την σταματησει κανεις ηταν να την καταστρεψει. Τι να συνεβαινε αραγε?. Εκλεισα την συκευη, την εβαλα παλι στην τσεπη μου και βγηκα απο το μπανιο. Τους βρηκα ολους στο καθιστικο. Καθησα 5 λεπτα και η Σονια συνεχεια με παρακαλουσε να κανω κατι να δω αμα ο Νικος ειναι καλα. Την πηρα πιο περα απο τους αλλους και της ψυθιρισα : "Σονια, αμα ο Νικος ηταν σε μυστικη αποστολη το ξερεις πολυ καλα οτι δε μπορουσε να μιλησει. Γνωριζεις πως απαγορευεται να μιλαμε για την δουλεια μας. Δε πιστευω να του συνεβη κατι. Αμα οντως ειναι ετσι μην τον πιεσεις παραπανω. Ισως εχει αναλαβει καποια δουλεια η οποια να απαιτει απολυτη μυστικοτητα. Θ απροσπαθησω να μαθω αλλα το μοναδικο πραγμα που θα μπορεσω να σου πω θα ειναι αν ειναι καλα η οχι. Ο.κ? Με καταλαβαινεις?" Η Σονια κουναει καταφατικα το κεφαλι της. Της λεω να περασει αργα απο το σπιτι μου σε περιπτωση που δεν εχει επιστρεψει ο Νικος να δουμε τι θα κανουμε. Οση ωρα μου ειχε απομεινει θα προσπαθουσα να επικοινωνησω με καποιους συνδεσμους μηπως και μπορω να μαθω τι γινεται. Καπνιζω ενα τελευταιο τσιγαρο και φευγω απο το σπιτι του Δημητρη. Εμενα στο επομενο στενο. Εξω ερημια και σκοταδι. Τυχαινει να ζω σε σχετικα ησυχη περιοχη. Ουτε καν κινηση εχει. Εφτασα στην εισοδο της πολυκατοικιας στην οποια εμενα. Διπλα στην εισοδο στο υψος των ματιων μου βρισκοταν μια μαυρη συσκευη. Η συσκευη εδειχνε εξαιρετικα πολυπλοκη. Σε ολη την επιφανεια της ειχε ενα σχημα που εμοιαζε με προσωπο. Λιγο πιο πανω απο την μεση του ποροσωπου βρισκοτανε 2 τρυπες που κανεις θα ελεγε πως ειναι ματια. Οι τρυπες ειχαν καλυμα ενα ειδος γυαλιου. Οποιος κοιτουσε μεσα απο το γυαλι θα εβλεπε 2 κοκκινες λαμψεις που φωτιζαν αμυδρα. Εβαλα το προσωπο μου κοντα στην επιφανεια της συσκευης προσπαθωντας να κεντραρω με τα ματια μου τις 2 κοκκινες λαμψεις. Αφου το συστημα με αναγνωρισε ακουστηκε ενα "Beep" και σχεδον παραλληλα ενας ηχος ξεκλειδωματος. Εσπρωξα την πορτα προς τα μεσα, μπηκα στην πολυκατοικια και εκλεισα την πορτα πισω μου. Ανεβηκα στον 4ο οροφο χρησιμοποιωντας τις σκαλες και μπηκα στο δωματιο μου. Πηρα μερικα τηλεφωνα. Κανεις δεν ειχε ακουσει τπτ για τον Νικο. Τον ειχανε δει σημερα το πρωι στην δουλεια οπως καθε μερα. Απο εκει και περα ομως τιποτα. Σε οσους δεν απαντησαν αφησα ενα μηνυμα λεγοντας τους να επικοινωνησουν μαζι μου το συντομοτερο δυνατον σε περιπτωση που ηξεραν κατι. Πηγα στην κουζινα και εβγαλα απο το ψυγειο ενα μπουκαλι "Pepsi christ". Εβαλα λιγο παγο σ'ενα ποτηρι, αδειασα το επριεχομενο του μπουκαλιου και επεστρεψα στο σαλονι μου. Εχβησα το φως και ανοιξα την ΤV. Σκοταδι... Ξυπνησα απο εναν δυνατο χτυπο στην πορτα. Η τηλεοραση εδειχνε μια ταινια χωρις ηχο σε Black and White . Το ποτηρι μου ειχε πεσει στο πατωμα και ειχε σπασει. Ποσο κομματια ημουν? Ποση ωρα κοιμαμαι? Ποιος χτυπαει?. Αμεσως θυμηθηκα οτι ειχα πει στην Σονια να ερθει αργα να με βρει εδω. Σηκωνομαι να παω ν'ανοιξω. Με αργα βηματα κατευθυνομαι προς την πορτα. Οπως πλησιαζω την πορτα στο Τετραγωνο ημιδιαφανες τζαμια διακρινω 2 φιγουρες μικρων κοριτσιων. Χτυπανε την πορτα ξανα και ξανα και με τις παλαμες τους αγγιζουν το αχνισμενο τζαμι απο την υγρασια, αφηνοντας αποτυπωματα χεριων επανω στην επιφανεια του. ανοιγω την πορτα διστακτικα. Τα 2 κοριτσακια περνανε την εισοδο και αρχιζουν να χορευουν απολυτα συγχρονισμενα και αρμονικα γυρω μου διαγραφοντας κυκλο. Τα κοιταω απορρημενος και τα ακουω να μου ψυθιριζουν τραγουδιστα: "No matter how much you've given, its too late to be forgiven, May this song be your last goodbye, cause tonight you are gonna die". Σιγα σιγα αρχιζουν να χορευουν ολο και πιο γρηγορα διαγραφοντας κυκλους γυρω μου. Βηματα ακουγονται απο τον διαδρομο εξω απο την εισοδο. Βλεπω μια σκια ενος γεροδεμενου αντρα να πλησιαζει. Σε λιγα δευτερολεπτα μπροστα μου στεκεται ενας ψηλος γεροδεμενος αντρας. Φορουσε δερματινες αρβυλλες και ενα κολλητο μαυρο παντελονι. Απο την μεση και πανω φορουσε ενα χακι πουκαμισο, ενα στρατιωτικο σακακι με το σημα των SS και στο κεφαλι ειχε ενα πηλικιο ιδιο με του Χιτλερ. Εφαγα μεγαλη φρικη οταν κοιταξα το προσωπο του. Το πρωσωπο του δεν ηταν ανθρωπινο. Ο τυπος ειχε φατσα γουρουνιου. Θεε μου. Τι ηταν αυτο μπροστα στα ματια μου? Με κοιτουσε με τρομερο μισος. Ηρθε κοντα μου σε αποσταση αναπνοης και με δυνατη φωνη με διεταξε να κανω 10 καμψεις. Απο την φρικη μου υπακουσα και αρχισα να κανω καμψεις. Στο μυαλο μου γυριζε συνεχεια το ψυθιριστο τραγουδι των κοριτσιων "No matter how much you've given, its too late to be forgiven, May this song be your last goodbye, cause tonight you are gonna die"...Καθως εκανα καμψεις με την ακρη των ματιων μου εβλεπα τα κοριτσακια να διαγραφουν κυκλους γυρω μου με παρανοικο ρυθμο...Ο χρονος κυλουσε πολυ αργα μπροστα στα ματια μου, ειχα καταιδρωσει, ημουν σε κατασταση κρισης πανικου...6....7.....8.....9.....10.....ΒΑΜ! Ακουσα εναν πολυ δυνατο κροτο. Σε κλασματα δευτερολεπτου κατι σαν χτυπημα πιεσε με δυναμη στο πατωμα....Σκοτοδινη....κατι υγρο και ζεστο κυλουσε στο προσωπο μου.....δεν ακουγα τπτ....δεν ενιωθα τπτ....εβλεπα πολυ θολα...Η οραση μου εφευγε και επεστρεφε ανα διαστηματα...ενιωθα να παγωνω.....εσβηνα.....Εμοιαζε με κακο ονειρο....σαν βουτια στα βαθια, σαν να τα βλεπω ολα απο τον βυθο και ειναι θολα τα ματια μου τσουζουν.....τα αυτια μου βοθιζουν και το μονο που ακουω αμυδρα ειναι ο παφλασμος του ζεστου υγρου που σταζει απο το μετωπο μου στο πατωμα....Μηπως πεθανα?...προσπαθησα να κουνηθω....τιποτα....ενιωθα παραλυτος....ανικανος να κανω οποιαδηποτε κινηση......οσο περνουσε η ωρα ενιωθα να σβηνω ολο και περρισοτερο...ενα ριγος διετρεξε το σωμα μου απο πανω μεχρι κατω..... Ξαφνικα ενιωσα κατι να με γυριζει πλευρα.....ενα ζεστο χερι κατηαρισε το ζεστο υγρο απο τα ματια μου....καταφερα να τα ανοιγοκλεισω 2-3 φορες.....αρχισα να βλεπω λιγο πιο καθαρα.....Ειδα ενα γνωριμο προσωπο....μου μιλουσε αλλα δεν ακουγα τι ελεγε.....Τα χαλκοκοκκινα μαλλια της χαιδευανε τους ωμους της....Τα ματια της ειχαν μια περιεργη αποχρωση του μπλε. Τρομερα εκφραστικα και παραλληλα μελαγχολικα. Τα ματια μου φτασανε στα χειλη της. Δυο τελεια σαρκωδη κοκκινα χειλη. Πανω δεξια απο τα χειλη της μια μικρη ελια που επρεπε να εισαι πολυ κοντα να την προσεξεις εδενε αρμονικα δινοντας την δικη της πινελια στο πανεμορφο προσωπο που αντικρυζα. Φορουσε μια ολοσωμη ενδυμασια φτιαγμενη απο Stellarplex ( ενα ειδος υφασματος που αποτελειτε απο ανθρακονηματα με αλυσιδες πιριτιου). Ο αριστερος της ωμος ηταν γυμνος και μπορουσα να διακρυνω ενα τατουαζ. Το τατουαζ απεικονιζε ενα κινεζικο συμβολο που σημαινε "Φυλακας Αγγελος".Η ομορφια του σωματος της ηταν εκθαμβωτικη, εμοιαζε τοσο ευθραυστη με το μελαγχολικο της βλεμμα αλλα παραλληλα εξεπεμπε μια πρωτογνωρη ζωντανια και δυναμη. Σε συνδυασμο με το ενδυμα απο Stellarplex που τυλιγε το κορμι της το ολο θεαμα μου εκοβε την ανασα. Ενιωθα πως κατι πολυ δυνατο με εδενε μαζι της αλλα δε μπορουσα να προσδιορισω τι ακριβως.. Τα ματια της ειχαν δακρυσει και τα χερια της ειχαν γαντζωθει στους ωμους μου.Καθησε κατω και ακουμπησε το κεφαλι μου στα γονατα της. Μου χαιδεψε τα μαλλια απαλα. Εσκυψε αργα πανω απο το κεφαλι μου και τα δακρυα της κυλουσανε πλεον στο προσωπο μου. Τα χειλη μας ενωθηκανε σ'ενα ατελειωτο φιλι. Μια ζεστασια διετρεξε το κορμι μου και ενιωσα την θερμοκρασια του σωματος μου να επανερχεται. Ανοιξα τα ματια μου και εβλεπα καλυτερα. Απλωνω το χερι μου και χαιδευω το μαγουλο της..."Dimi?...Εσυ?" ψυθιριζω καθως εχω πλεον συνειδητοποιησει ποιο ειναι το πανεμορφο προσωπο μπροστα μου. "Ναι εγω...ηρεμησε, ολα θα πανε καλα" μου απαντησε καθως μου κατεβασε τα βλεφαρα με ενα απαλο της χαδι σφιγγοντας με στην αγκαλια της........ 20 χρόνια μετά και με το ΑΙ (Artificial Intelligence , Τεχνητή Νοημοσύνη) , είμαστε ένα βήμα πριν από αυτό το δυστοπικό μέλλον... Με σοκάρουν κάτι τέτοιες φουτουριστικές ιστορίες που γράφτηκαν πριν αρκετά χρόνια και πέφτουν τόσο μέσα... Edited April 12 by Thodoris Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.