Το ρεπορτάζ

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM
Είδος: Μυστηρίου, ίσως..
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: Περίπου 1820
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Ελπίζω να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ..
     

          Ο Νίκος ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο ουίσκι του και σηκώθηκε από το σκαμπό. Άφησε ένα χαρτονόμισμα των είκοσι κάτω από το ποτήρι του, και βγήκε αργά σχεδόν τρεκλίζοντας από το μικρό μπαρ της γωνίας. Στάθηκε όσο για να ανάψει ένα τσιγάρο και κίνησε για το σπίτι του λίγα τετράγωνα παρακάτω.

          Τίποτα δεν του πήγαινε καλά. Η μεγάλη ιστορία που περίμενε δεν έλεγε να 'ρθεί, το αφεντικό του στην εφημερίδα τον είχε για άχρηστο, ο σπιτονοικοκύρης του τον είχε προειδοποιήσει ότι αν δεν πλήρωνε το νοίκι μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα του έκανε έξωση.. Κι επιπλέον είχε κι αυτόν τον αναθεματισμένο πόνο στο στήθος τον τελευταίο καιρό που του έφερνε κρίσεις βήχα, και μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει αλλά προτιμούσε να μην το σκέφτεται καν.  Αν έβρισκε ένα δυνατό ρεπορτάζ, ήταν σίγουρος πως τότε η τύχη του θα άλλαζε.

          Με σκυφτό το κεφάλι συνέχισε το δρόμο του σέρνοντας το ένα βήμα μετά το άλλο. Είχε πιει λίγο παραπάνω απόψε, όπως και το προηγούμενο βράδυ, και το προπροηγούμενο, και κάθε βράδυ τελευταία που είχε γίνει μόνιμος θαμώνας του μικρού μπαρ στη γωνία. Γι' αυτό και δεν κατάλαβε αμέσως ότι κάποιος τον ακολουθεί. Μόνο όταν έστριψε στον παράδρομο για το σπίτι του τον αντιλήφθηκε, γιατί έστριψε κι αυτός πίσω του. Κοντοστάθηκε γεμάτος περιέργεια, κι ο άγνωστος άντρας τον πλησίασε και σταμάτησε μπροστά του. Ήταν ψηλός, γύρω στα τριανταπέντε με σαράντα, καλοντυμένος, με καστανόμαυρα κοντά μαλλιά και περιποιημένο μούσι. Κοιτάχτηκαν για λίγο αμίλητοι. Ο Νίκος ένιωσε άβολα και τράβηξε το βλέμμα του. Για να κρύψει την αμηχανία του έβγαλε ξανά το τσαλακωμένο πακέτο του και ψάρεψε ένα τσιγάρο.

“Λοιπόν;..” ρώτησε τον άγνωστο άντρα ανάβοντας το τελευταίο σπίρτο από το κουτάκι του.
“Είσαι ο Νίκος Ταδόπουλος, ρεπόρτερ των Τοπικών Νέων, σωστά;..”

          Ο Νίκος τον κοίταξε πιο προσεκτικά. Κάτι πάνω του τον ενοχλούσε, τον έκανε να θέλει να γυρίσει το βλέμμα του αλλού.

“Ας πούμε..” απάντησε επιφυλακτικά προσπαθώντας να ακουστεί άνετος. “Εσύ;..”
“Εγώ είμαι αυτός που θα σου δώσει την ιστορία που περιμένεις Νίκο..”

          Η απάντηση τον ξάφνιασε. Συνέχισε όμως να διατηρεί το άνετο ύφος και τράβηξε μια δυνατή τζούρα που του έφερε πάλι τον πόνο στο στήθος.

“Τι εννοείς φίλε;..”
“Το όνομα Γιώργος Νονός σου λέει τίποτα;..”

          Ο Νίκος αυτή τη φορά τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια κι ανατρίχιασε. Φυσικά και του έλεγε, πολλά μάλιστα. Ο Νονός ήταν ο βασιλιάς της νύχτας στην πόλη. Αυτός έλεγχε τα πάντα, από προστασίες σε κλαμπ και μπαρ μέχρι όλη τη διακίνηση της κόκας και των γυναικών από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Οι μπάτσοι προσπαθούσαν καιρό να τον βάλουν στο χέρι, αλλά το λαδωτήρι του έφτανε πολύ ψηλά και πάντα τη σκαπούλαρε. Αυτός που θα έβρισκε κάτι δυνατό για τον Νονό θα είχε σίγουρα πολλά να γράψει.

“Σ' ακούω φίλε..” απάντησε νιώθοντας την αδρεναλίνη του να ανεβαίνει.
“Όχι εδώ..”
“Έχεις δίκιο! Πάμε πίσω στο μπαρ..”
“Θα προτιμούσα να ανεβαίναμε στο σπίτι σου..”
“Πολλά μάτια εκεί, ε; Χμμ, οκέυ, ακολούθα με..”

          Ο σπιτονοικοκύρης του τον άκουσε που ανέβαινε και πετάχτηκε αμέσως στο διάδρομο όπως ήταν με το σώβρακο και τη φανέλα για να του ζητήσει ξανά το νοίκι. Τον πέτυχε ακριβώς στη στιγμή που άνοιγε την πόρτα του και έκανε στο πλάι για να μπει πρώτος ο άγνωστος άντρας, λέγοντάς του με ένα νευρικό γελάκι να του συγχωρέσει την ακαταστασία. Έκανε αμέσως πίσω ήσυχα κοιτάζοντας τη σκηνή με απορία, και μια ελαφριά ανησυχία γιατί συμπαθούσε τον Νίκο κατά βάθος και δεν του άρεσε να τον βλέπει έτσι. Θα'ναι μεθυσμένος πάλι, σκέφτηκε και κουνώντας το κεφάλι μπήκε στο διαμέρισμά του κι έκλεισε την πόρτα.

          Ο Νίκος μάζεψε γρήγορα μερικά από τα ρούχα που ήταν πεταμένα πάνω στον καναπέ κι έδειξε στον άγνωστο να καθίσει.

“Να βάλω ένα ουίσκι;..” τον ρώτησε πηγαίνοντας προς το μικρό μπαράκι δίπλα στην τηλεόραση.
“Όχι, ευχαριστώ. Θα προτιμούσα να μην έβαζες κι εσύ, έχεις ήδη πιει αρκετά γι' απόψε..”

          Ότι είχε πιάσει το μπουκάλι! Τον κοίταξε έντονα και ξαναβίδωσε το καπάκι. Κάθισε σε μια καρέκλα απέναντι από τον ξένο και άναψε άλλο ένα στραπατσαρισμένο τσιγάρο.

“Στο ψητό τότε..” είπε σιγανά. “Καταρχήν ποιός είσαι;..”
“Όλα εν ελθέτω χρόνο Νίκο, για την ώρα το όνομά μου δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία για σένα να ξέρεις είναι πως μπορώ να σου δώσω τα στοιχεία που χρειάζεσαι για να ξεμπροστιάσεις τον Νονό μια κι έξω..”
“Οκέυ! Να υποθέσω ότι ανήκεις στην.. εταιρία του ας πούμε;..”
“Α όχι, όχι, ειδικά τώρα πια σίγουρα όχι..”

          Ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του άγνωστου άντρα για πρώτη φορά. Ο Νίκος προσπάθησε να αγνοήσει τον πονοκέφαλο που άρχιζε να απλώνεται ύπουλα στο κεφάλι του και εστίασε όλη την προσοχή του πάνω του.

“Ωραία λοιπόν, σ' ακούω..”

          Για την επόμενη μια ώρα ο άγνωστος του παρέθετε με συγκλονιστικές λεπτομέρειες κάθε κίνηση, κάθε δουλειά του αρχιμαφιόζου της πόλης. Λεπτομέρειες που αρκετές ο Νίκος τις ήξερε, άλλες τις υπέθετε, κι άλλες που άκουγε για πρώτη φορά και δεν είχε καν φανταστεί. Ονόματα, διευθύνσεις, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, του είπε στοιχεία που θα καίγανε πολλούς από την αφρόκρεμα της πόλης μαζί με τον Νονό. Είχε βγάλει το μπλοκάκι του και  σημείωνε αυτά που του έλεγε, και τον διέκοπτε σπάνια μόνο για να διευκρινίσει κάτι που του φαινόταν λίγο περίεργο, ή κάπως γενικό. Αν όλα αυτά είχαν κάποια βάση τότε είχε πιάσει την καλή, ήταν πράγματι η ιστορία που έψαχνε!

          Όταν τέλειωσε και σταμάτησε να μιλάει η ησυχία που απλώθηκε ήταν απόλυτη. Ο Νίκος έκανε πίσω στην καρέκλα του προσπαθώντας να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του. Είχε το λαβράκι στα χέρια του κι αυτό θα έπρεπε να του είναι αρκετό, αλλά και πάλι κάτι τον έτρωγε ακόμα.

“Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά φίλε..” μουρμούρισε σκεφτικός, “.. είναι όλα όμως θεωρίες που πέφτουν εύκολα. Ξέρεις καλά ότι ο Νονός έχει πολύ κόσμο στο τσεπάκι του ακριβώς για να ξεγλιστράει από τέτοιες κατηγορίες..”
“Πράγματι!..” συμφώνησε ο άγνωστος, “.. γι' αυτό σου έχω και την απόδειξη που σου χρειάζεται. Θυμάσαι τον εισαγγελέα Θεοφίλου που έψαχνε τις υποθέσεις του;..”
“Φυσικά! Εξαφανίστηκε πριν καμιά βδομάδα! Λένε πως τα πήρε χοντρά από τον Νονό και την έκανε για εξωτικά νησιά..”
“Το πιστεύεις αυτό;..”
“Γιατί όχι;..”
“Γιατί ήταν πραγματικά αδιάφθορος και είχε βάλει σκοπό του να καταστρέψει τον Νονό, ήθελε να τον δει πίσω από τα κάγκελα, και πίστεψέ με, είχε φτάσει πολύ κοντά!..”
“Θες να πεις ότι τον φάγανε τα παλικάρια του Νονού;..”
“Όχι, τον σκότωσε ο ίδιος ο Νονός, και το πιστόλι που τον πυροβόλησε έχει πάνω τα δακτυλικά του αποτυπώματα..”

          Ο Νίκος έφερε στο μυαλό του όσα είχε ακούσει για την περίπτωση Θεοφίλου. Ένας νέος εισαγγελέας που είχε αναλάβει την πρώτη του μεγάλη υπόθεση. Πολύ μεγάλη, και τελευταία αν ο άγνωστος έλεγε αλήθεια.

“Δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα του, πόσο μάλλον το όπλο του εγκλήματος..” είπε δύσπιστα.
“Το όπλο και το πτώμα είναι μαζί, θαμμένα στο άλσος πίσω από το Δημοτικό Θέατρο..”
“Είσαι σίγουρος γι' αυτό που λες φίλε; Αυτό θα έχωνε τον Νονό μέσα μια και καλή..”
“Απόλυτα σίγουρος! Και όποτε θες μπορώ να σου δείξω ακριβώς το σημείο..”
“Τώρα είναι μια καλή ώρα..” είπε ο Νίκος και σηκώθηκε όρθιος.

          Μισή ώρα αργότερα διασχίζανε το σκοτεινό πάρκο δίπλα δίπλα. Που και που μιλάγανε μεταξύ τους, τραβώντας την προσοχή από μια δυο ιερόδουλες που έτυχε να περάσουν κοντά τους. Γύρισαν για να κοιτάξουν με απορία και κούνησαν το κεφάλι αποδοκιμαστικά πριν επιστρέψουν στις θέσεις τους κάτω από τις λάμπες του Δήμου. Είχαν δει πολλά τα μάτια τους για να εντυπωσιαστούν.

“Δεν πας καλά φίλε..” φώναξε η μία, αλλά δεν της δώσανε σημασία.

          Φτάσανε σε ένα απόμερο σημείο του πάρκου κι ο άγνωστος σταμάτησε. Έμεινε ακίνητος να κοιτάζει ένα μικρό σωρό από χώμα λίγα μέτρα από το τοιχάκι που χώριζε το άλσος από τον δρόμο.

“Εκεί..” είπε σιγανά.
“Πού, εκεί στο σωρό;..”
“Ναι, εκεί στο σωρό. Έλα αύριο με την αστυνομία και βάλτους να σκάψουν εκεί ακριβώς. Θα βρουν το πτώμα του Θεοφίλου και το πιστόλι με τα αποτυπώματα του Νονού..”
“Οκέυ, θα το κάνω. Όμως μην περιμένεις πολλά φίλε, ο Νονός την έχει γλυτώσει κι άλλες φορές..”
“Αυτή τη φορά τα στοιχεία είναι αδιάψευστα. Εξάλλου θα φροντίσεις να γίνει πρωτοσέλιδο, έτσι κανείς δεν θα μπορεί να τον προφυλάξει..”

          Μ' αυτά τα λόγια ο άγνωστος γύρισε κι άρχισε να απομακρύνεται αφήνοντας τον Νίκο μόνο του με τις σκέψεις του και τον πονοκέφαλο που είχε δυναμώσει και ανταγωνιζόταν τον πόνο στο στήθος του. Έπρεπε να ελαττώσει και το ποτό και το τσιγάρο, σκέφτηκε, κι άναψε ασυναίσθητα ένα καινούριο με τη γόπα του προηγούμενου. Κοίταξε τον άγνωστο να φεύγει με ήρεμο βήμα.

“Περίμενε!..” του φώναξε ξαφνικά. “Εσύ τι κερδίζεις ρίχνοντας τον Νονό;..”

          Ο άντρας κοντοστάθηκε και τον κοίταξε χαμογελώντας για δεύτερη φορά μέσα στο βράδυ. Πιο κει ένα πρεζόνι ξαπλωμένο στο γρασίδι κάτω από ένα δέντρο παρακολουθούσε νομίζοντας πως δεν βλέπει καλά λόγω της βελόνας. Του φάνηκε αστείο και γέλασε, αλλά γρήγορα η παραμύθα τον τράβηξε πίσω στους κόσμους της και σταμάτησε να ασχολείται.

“Θα καταλάβεις μόνος σου Νίκο, θα καταλάβεις μόνος σου..” του απάντησε και έφυγε οριστικά αυτή τη φορά.

          Την άλλη μέρα ο Νίκος πήρε τηλέφωνο έναν φίλο του μπάτσο που του χρώσταγε μια χάρη και του είπε πως ξέρει που είναι θαμμένος ο εισαγγελέας Θεοφίλου. Λίγο πριν το μεσημέρι το σημείο που τους υπέδειξε είχε αποκλειστεί, και ο σωρός χώματος σκάφτηκε μέχρι που ήρθε στο φως ένα σώμα τυλιγμένο σε νάιλον οικοδομών. Όταν το ανοίξανε είδανε πως ήταν όντως ο Θεοφίλου, και μαζί του βρέθηκε πράγματι το πιστόλι όπως τους είχε πει ο Νίκος! Μεγάλη επιτυχία για την αστυνομία, που επιτέλους θα είχανε όσα χρειάζονταν για να κλείσουν μέσα τον Νονό.

          Ο Νίκος χαμογελούσε καθώς σκεφτόταν το ρεπορτάζ που θα έδινε στον εκδότη του σε λίγο. Το πρωτοσέλιδο θα τον έφερνε στην κορυφή, θα έβγαινε επιτέλους από τη μιζέρια του. Πλησίασε τους ιατροδικαστές που κάνανε τις πρώτες επιτόπου εξετάσεις στο πτώμα του εισαγγελέα, αλλά του τράβηξε το βλέμμα η φιγούρα του άγνωστου άντρα που κοίταζε όσα γίνονταν από ένα λοφάκι καμιά τριανταριά μέτρα παραπέρα. Τον χαιρέτησε με μια κίνηση του κεφαλιού, κι ο άγνωστος ανταπέδωσε σηκώνοντας το χέρι του. Αμέσως μετά γύρισε την προσοχή του στους ιατροδικαστές, και τότε είδε για πρώτη φορά το πτώμα. Ήταν ένας καλοντυμένος άντρας γύρω στα τριανταπέντε με σαράντα, με καστανόμαυρα κοντά μαλλιά και περιποιημένο μούσι. Το χρώμα έφυγε από το πρόσωπό του Νίκου αμέσως.

          Στράφηκε και ξανακοίταξε τον άγνωστο άντρα που ακόμα έστεκε παράμερα και παρακολουθούσε. Εκείνος σήκωσε πάλι το χέρι του και μετά χαμογελώντας γύρισε κι έφυγε αφήνοντας τον Νίκο σύξυλο να τον κοιτάει μέχρι που χάθηκε πίσω από τα δέντρα του πάρκου.

“Ανάθεμά με..” μουρμούρισε ο Νίκος και κατέβασε το κεφάλι του σαστισμένος.

          Ο άγνωστος άντρας που του έδωσε την υπόθεση δεν ήταν άγνωστος πια. Είχε όνομα, εισαγγελέας Θεοφίλου, νεκρός πριν μια βδομάδα περίπου, και τώρα μπορούσε να ησυχάσει..-

                                                                            By MADnJIM

[WILLIAM]

Να ένα κομμάτι διαφορετικό από ότι μας έχει συνηθίσει.

Ωραία ιστορία, την έδωσες πολύ καλά και πετυχημένη η ανατροπή. Έχεις ταλέντο στις ανατροπές, πρέπει να στο έχω ξαναπεί.

[MadnJim]

Χαχαχαχα, εννοείς τις funny ιστορίες μου, σωστά; Γράφω σε διάφορα είδη, απλά τρέφω μια προτίμηση στις funny γιατί μου φτιάχνουν τη διάθεση ενώ τις γράφω. Αν κοιτάξεις στη βιβλιοθήκη θα βρεις πολλές ιστορίες μου που μόνο funny δεν είναι (ελπίζω δηλαδή να μην είναι  )... 

 

Χαίρομαι που για άλλη μια φορά ευχαριστήθηκες το χρόνο σου διαβάζοντας μια ιστορία μου, να' σαι καλά..

[wonderergr]

Απλά ανατριχιαστικό. Διαβάζοντας την ιστορία δεν καταλαβαίνεις ποιος είναι ο πληροφοριοδότης, ενώ για μια στιγμή πίστεψα πως μπορεί να είναι ο ίδιος ο Νονός και να πάρει άλλη τροπή η ιστορία. Το

υπερφυσικό

τέλος που έδωσες όμως είναι μακράν πιο τρομακτικό. Μπράβο!

[MadnJim]

Σ' ευχαριστώ φίλε Πέτρο, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε κι αυτή η ιστορία μου. Να 'σαι καλά..

[WILLIAM]

Το ότι μπορεί να είναι ο ίδιος ο Νονός το σκέφθηκα και' γω. ακόμα σκέφθηκα ότι μπορεί να ήταν τύφλα και να ήταν της φαντασίας του αλλά αυτό που συνέβαινε έκανε την έκπληξη,