Thomas Covenant

[The Unbeliever]

 Γεια σας, αυτη ειναι η πρωτη μου αναρτηση καθως ειμαι καινουργιος στο φορουμ αυτο, γραφτηκα χθες. Θα ηθελα να μιλησω για μια σειρα βιβλιων που ανακαλυψα προσφατα, ονομαζεται Thomas Covenant The Unbeliever.

 O κυριος χαρακτηρας ειναι ο Thomas Covenant ενας best-selling συγγραφεας o οποιος ζει στο 1970ς σε μια φαρμα εξω απο μια μικρη πολη με την γυναικα του και το νεογεννητο παιδι τους ξαφνικα ομως προσβαλλεται απο μια ασθενεια, την λεπρα, Η λεπρα λειτουργει με το να καταστρεφει συγκεκριμενα νευρα του συστηματος μας ετσι ο αρρωστος δεν νιωθει πονο και χανει την αισθηση της αφης, επιπλεον αν γρατσουνιστει, κοπει στο ξυρισμα η εχει ενα απλο μωλωπα αυτο μπορει να οδηγησει στην παραμορφωση, ακομη και στον θανατο. Η λεπρα σταδιακα σαπιζει το δερμα του αρρωστου και επηρεαζει την οραση με αποτελεσμα μετα απο λιγα χρονια να τυφλωνεται εντελως, σαν να μην εφταναν ολα αυτα εκπεμπει και μια δυσαρεστη μυρωδια. Ενω σημερα υπαρχει θεραπεια πισω στα 70ς δεν υπηρχε, η εν λογω αρρωστια δεν ειναι κολλητικη παρα μονο στα παιδια αλλα και ακομη και αυτα εχουν πολυ μικρη πιθανοτητα να κολλησουν, παρολα αυτα, ακομη και σημερα δεν ξερουμε απο που προερχεται και ετσι οι ανθρωποι ελεγαν πως ειναι τιμωρια απο τον Θεο και δεν δεχοταν πως μια τετοια τρομερη αρρωστια μπορει να μην ειναι κολλητικη και ετσι ο λεπρος παντα ηταν στο περιθωριο, περιφρονημενος και ενα προσωπο μισους οταν στην ουσια αυτοι οι ανθρωποι χρειαζονται περισσοτερο απο ολους την συμπονια.

 Αυτη ειναι με λιγα λογια η αρρωστια που αντιμετωπιζει ο ηρωας μας, οι γιατροι για να σταματησουν την διαδοση της αρρωστιας σε ολο του το σωμα ακρωτηριασαν το σεξουαλικο του μοριο καθως και τρια δαχτυλα απο ενα απο τα χερια του. Οταν μαθαινει η γυναικα του πως εχει λεπρα, παιρνει τον γιο τους για να τον προστατευσει και τον αφηνει για παντα, οταν εμαθαν στην πολη πως ειναι λεπρος ολοι τον μισουσαν και παραπονιοντουσαν πως ενα τετοιο τερας μπορει να κυκλοφορει αναμεσα τους. Ο ιδιος ο Θωμας αποφασιζει να παει σε ενα νοσοκομειο ειδικα σχεδιασμενο για λεπρους για να τους περιποιουνται και να του μαθουν να ζει με την αρρωστια για την υπολοιπη ζωη του. Του λενε πως δεν υπαρχει ελπιδα θεραπειας και οποιαδηποτε τετοια ελπιδα μπορει με το χρονο να αποδειχθει μοιραια καθως πολλοι λεπροι, πεφτοντας θυματα της φαντασιας και των αναμνησεων τους. αυτοκτονουν. Πρεπει να μαθει να ζει παντα στο περιθωριο σε μια κοινωνια που θα τον μισει, θα τον φοβαται και θα τον φτυνει μια ζωη.

 Αφου περνουν μερικοι μηνες τον αφηνουν ελευθερο να συνεχισει την ζωη του, ανακαλυπτει πως η κοινωνια της πολης στην οποια ζει τον εχει στο περιθωριο, σε τετοιο σημειο που του πληρωνουν ολα τα εξοδα νερου και ηλεκτρικης ενεργειας για να μην περπαταει αναμεσα τους. Ετσι ζει ο ηρωας μας μεσα στην πικρα και μαθαινει πως οσα χρονια και να περασουν δεν μπορεις να μαθεις να ζεις διχως την συμπονια και διχως να εισαι μελος της κοινωνιας.

 Ξαφνικα, διχως εξηγηση βρισκει τον εαυτο του στην Χωρα, ενα φανταστικο κοσμο οπου οι ανθρωποι τον θεωρουν ως μετενσαρκωση του μεγαλυτερου τους ηρωα και περιμενουν να πολεμησει ενα αρχαιο κακο. Το προβλημα ειναι πως ο Κοβεναντ ειναι ενας λεπρος και κατι τετοιο θα μπορουσε να τον σκοτωσει. Επιπλεον, οτι βλεπει σε αυτη τη Χωρα αντιπροσωπευει υγεια, αγαπη προς τον συνανθρωπο και προς την γη, συμπονια και ευτυχια. Πραγματα που ο Κοβεναντ θελει στην ζωη του και δεν θα μπορεσει ποτε να αποκτησει. Οσο περισσοτερο χρονο περναει σε αυτη το κοσμο τοσο καλυτερα νιωθει. Ετσι, ισχυριζεται πως ονειρευεται και τιποτα απο ολα αυτα δεν ειναι αληθινα, παρολα αυτα βλεπει τους κατοικους αυτου του κοσμου να θυσιαζουν σημαντικα πραγματα ωστε να τον προστατευσουν ελπιζοντας πως θα τους σωσει, επισης οσο περναει ο καιρος βλεπει μεταξυ αλλων, θαυματα και μυθικα πραγματα, Γιγαντες, μεγαλοπρεπη κτηρια και η αισθηση της αγαπης και της απελπισιας αυτων των ανθρωπων μεγαλωνει οσο πλησιαζει το τελος το οποιο κανει τον Θωμας να αμφισβητει πια τι ειναι αληθινο και τι οχι και να προσπαθει να κρατηθει στην ζωη. Τι ειναι αληθεια? τι ειναι ψεμα? ειναι ενα αρρωστο σωμα το πιο σημαντικο πραγμα απο ολα? Μπορει ενας ανθρωπος σε τετοια κατασταση να ελπιζει για κατι καλυτερο? Η επιρροη του Τολκιν ειναι εμφανης παρολα αυτα αυτο που κατα τη γνωμη μου καθιστα τον Θωμας ως το καλυτερο εργο ειναι ο κυριος χαρακτηρας, ενας σπασμενος χαρακτηρας απο τον κοσμο μας που ξαφνικα μεταφερεται σε ενα κοσμο παραμυθιου.

 Υπαρχει καποιος που εχει διαβασει ολοκληρο το εργο επειδη ειναι και μεγαλουτσικο? Πως σας φανηκε? Εγω τελειωνω μολις το πρωτο βιβλιο της σειρας και πρεπει να πω πως την λατρευω ηδη!

Edited October 20, 2014 by The Unbeliever

[heiron]

Kατά τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη σειρά είναι σημείο καμπής μεταξύ του τολκιονειδούς φάντασυ και του μαρτινοειδούς. Από τη μία ο ήρωας μπαίνει σε έναν φανταστικό κόσμο και γίνεται ο ήρωας, από την άλλη είναι αντιήρωας κι όχι ο δοξασμένος καλός ήρωας του φάντασυ. Πρωτοgrimdark κατά μία έννοια δηλαδή. Αν δεν κάνω λάθος το πρώτο βιβλίο βγήκε την πρωτοχρονιά του 1977, δηλαδή γράφτηκε τη χρονιά που βγήκε και το Σπαθί των Σανάρα και ξεκινούσε ουσιαστικά η μόδα των επίδοξων διαδόχων του Τόλκιν(τώρα που το κοιτάζω, 1977 ήταν η χρονιά που βγήκε και το Σιλμαρίλλιον...). Παραδόξως, αυτή η ελαφρώς εναλλακτική οδός του Ντόναλντσον έδειχνε να χάνει μπροστά στην επέλαση των αρπιτζοειδών της δεκαετίας του 80 πχ.

 

Προφανώς θεωρείται κλασική σειρά, εγώ τα έχω δυστυχώς στα προσεχώς αν και προηγείται η σειρά ΕΦ που έχει γράψει ο Ντόναλντσον(Gap series) η οποία επίσης μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος της σύγχρονης space opera κατά κάποιο τρόπο.

[The Unbeliever]

Kατά τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη σειρά είναι σημείο καμπής μεταξύ του τολκιονειδούς φάντασυ και του μαρτινοειδούς. Από τη μία ο ήρωας μπαίνει σε έναν φανταστικό κόσμο και γίνεται ο ήρωας, από την άλλη είναι αντιήρωας κι όχι ο δοξασμένος καλός ήρωας του φάντασυ. Πρωτοgrimdark κατά μία έννοια δηλαδή. Αν δεν κάνω λάθος το πρώτο βιβλίο βγήκε την πρωτοχρονιά του 1977, δηλαδή γράφτηκε τη χρονιά που βγήκε και το Σπαθί των Σανάρα και ξεκινούσε ουσιαστικά η μόδα των επίδοξων διαδόχων του Τόλκιν(τώρα που το κοιτάζω, 1977 ήταν η χρονιά που βγήκε και το Σιλμαρίλλιον...). Παραδόξως, αυτή η ελαφρώς εναλλακτική οδός του Ντόναλντσον έδειχνε να χάνει μπροστά στην επέλαση των αρπιτζοειδών της δεκαετίας του 80 πχ.

 

Προφανώς θεωρείται κλασική σειρά, εγώ τα έχω δυστυχώς στα προσεχώς αν και προηγείται η σειρά ΕΦ που έχει γράψει ο Ντόναλντσον(Gap series) η οποία επίσης μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος της σύγχρονης space opera κατά κάποιο τρόπο.

 Ναι εχεις δικιο, θυμιζει Μαρτιν ως προς την αντιηρωικη φιλοσοφια και στην ουσια ο ιδιος ο Μαρτιν με προτρεψε να αρχισω αυτη τη σειρα ο οποιος μαλιστα παραδεχτηκε πως ο Κοβεναντ ειχε μεγαλη επιρροη στο εργο του καθως και το οτι ειναι πολυ καλοι φιλοι και ζουν και στην ιδια πολη. Παντως στο καιρο του ηταν και αυτο μια επιτυχια αλλο που τωρα ειναι κατα κυριο λογο ξεχασμενο, εχει πουλησει παραπανω απο 10.000.000 αντιτυπα. Παρολα αυτα και η επιρροη του Τολκιν ειναι εμφανης και αν δεν ηταν για τον Κοβεναντ το εργο του Ντοναλντσον θα ηταν ενας κλωνος του Τολκιν. 

 

Οσο για το The Gap ειναι και αυτο στα προσεχως, εχω ηδη αγορασει το πρωτο βιβλιο και περιμενει μεχρι να τελειωσω εστω την πρωτη τριλογια του Κοβεναντ και αλλα δυο τρια βιβλια που περιμενουν καιρο να διαβαστουν και τα αναβαλλω συνεχως.

 

ΥΓ. Πως μπορω να γραψω και εγω ενα μηνυμα για να εμφανιζεται σε καθε αναρτηση-απαντηση που κανω οπως εχεις και εσυ το "Now it is done and I am here.I shall always be here .

And if, as wise men tell me, time is cyclic,then I shall one day return to part of the cycle

I knew as twentyfirst century,for (it was no wish of mine) I am immortal." ?