Πατρίσια Χάισμιθ (Patricia Highsmith)

[BladeRunner]

Η Πατρίσια Χάισμιθ (Patricia Highsmith, 19 Ιανουαρίου 1921 - 4 Φεβρουαρίου 1995) ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, ευρύτερα γνωστή για τα ψυχολογικά θρίλερ της, από τα οποία έχουν προκύψει πάνω από 20 κινηματογραφικές ταινίες. Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Ξένοι στο Τρένο», έχει διασκευαστεί αρκετές φορές για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1951, έγινε ταινία από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Εκτός από την ευρέως γνωστή σειρά μυθιστορημάτων με ήρωα τον Τομ Ρίπλεϊ, έγραψε αρκετά διηγήματα, τα περισσότερα σατιρικά ή με μαύρο χιούμορ. Τα βιβλία της έχουν υμνηθεί από διάφορους συγγραφείς και κριτικούς ως καλλιτεχνικές δημιουργίες μεγάλης ομορφιάς και πολυπλοκότητας. (wikipedia)

 

Τις ταινίες που βασίζονται σε έργα της, μπορείτε να τις δείτε εδώ: http://www.imdb.com/name/nm0383604/?ref_=ttfc_fc_wr3

 

Μυθιστορήματα

 

*Strangers on a Train (1950) – (Ελληνική έκδοση: «Ξένοι στο Τρένο», εκδ. Ροές, 2002)

*The Price of Salt (με το ψευδώνυμο Κλερ Μόργκαν) (1952), επίσης εκδόθηκε με τον τίτλο Carol – (Ελληνική έκδοση: «Κάρολ», εκδ. Μεταίχμιο, 2004 & εκδ. Πρόσπερος)

*The Blunderer (1954) – (Ελληνική έκδοση: «Θανάσιμα Λάθη» , εκδ. Ροές, 2003)

*The Talented Mr. Ripley (1955) – (Ελληνική έκδοση: «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ», εκδ. Λιβάνης, 2000 & ως «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϋ», εκδ. Άγρα, 2009)

*Deep Water (1957) – (Ελληνική έκδοση: «Βαθιά Νερά», εκδ. Ροές, 2002)

*A Game for the Living (1958) – (Ελληνική έκδοση: «Μοιραίο Παιχνίδι», εκδ. Ροές, 2003)

*This Sweet Sickness (1960) – (Ελληνική έκδοση: «Αυτή η Γλυκιά Αρρώστια», εκδ. Μεταίχμιο, 2002)

*The Cry of the Owl (1962) – (Ελληνική έκδοση: «Η Κραυγή της Κουκουβάγιας», εκδ. Παρατηρητής, 1989)

*The Two Faces of January (1964) – (Ελληνική έκδοση: «Τα Δυο Πρόσωπα του Ιανουαρίου», εκδ. Άγρα, 2004)

*The Glass Cell (1964) – (Ελληνική έκδοση: «Το Γυάλινο Κελί», εκδ. Ροές, 2002 & εκδ. Άγρα, 2007)

*A Suspension of Mercy (1965), επίσης εκδόθηκε με τον τίτλο The Story-Teller

*Those Who Walk Away (1967) – (Ελληνική έκδοση: «Κρυφτό με το Θάνατο», εκδ. Ροές, 2003)

*The Tremor of Forgery (1969) – (Ελληνική έκδοση: «Χωρίς Ενοχές», εκδ. Μεταίχμιο, 2003)

*Ripley Under Ground (1970) – (Ελληνική έκδοση: «Ο Ρίπλεϋ Κάτω Απ’ το Χώμα», εκδ. Άγρα, 2006 & ως «Ο Ρίπλεϊ Κάτω Από το Χώμα», εκδ. Παρατηρητής)

*A Dog's Ransom (1972)

*Ripley's Game (1974) – (Ελληνική έκδοση: «Ο Αμερικανός Φίλος», εκδ. Παρατηρητής, 1987 & ως «Το Παιχνίδι του Ρίπλεϋ», εκδ. Άγρα, 2008)

*Edith's Diary (1977) – (Ελληνική έκδοση: «Το Ημερολόγιο της Ήντιθ», εκδ. Ολκός, 1994)

*The Boy Who Followed Ripley (1980) – (Ελληνική έκδοση: «Το Αγόρι και ο Ρίπλεϊ», εκδ. Λιβάνης 1987 & ως «Το Αγόρι που Ακολουθούσε τον Ρίπλεϋ», εκδ. Άγρα, 2008)

*People Who Knock on the Door (1983) – (Ελληνική έκδοση: «Οι Απρόσκλητοι», εκδ. Γνώση, 1993)

*Found in the Street (1987) – (Ελληνική έκδοση: «Επικίνδυνη Ομορφιά», εκδ. Ροές, 2003)

*Ripley Under Water (1991) – (Ελληνική έκδοση: «Ο Ρίπλεϋ σε Βαθιά Νερά», εκδ. Άγρα, 2004)

*Small g: a Summer Idyll (1995) – (Ελληνική έκδοση: «Ένα. Καλοκαιρινό Ειδύλλιο», εκδ. Παπαδόπουλος, 1996)

 

Συλλογές διηγημάτων

 

*Eleven (1970 – επίσης γνωστό με τον τίλο The Snail-Watcher and Other Stories)

*Little Tales of Misogyny (1974) – (Ελληνική έκδοση: «Ιστορίες για Μισογύνηδες», εκδ. Γράμματα, 1982)

*The Animal Lover's Book of Beastly Murder (1975) – (Ελληνική έκδοση: «Το Εγχειρίδιο του Κτηνώδους Φόνου για Ζωόφιλους», εκδ. Άγρα, 2005)

*Slowly, Slowly in the Wind (1979) – (Ελληνική έκδοση: «Ιστορίες Μυστηρίου», εκδ. Ροές, 2002)

*The Black House (1981)

*Mermaids on the Golf Course (1985)

*Tales of Natural and Unnatural Catastrophes (1987) – (Ελληνική έκδοση: "Ιστορίες φυσικών και αφύσικων καταστροφών, εκδ. Άγρα, 2015)

*Nothing That Meets the Eye: The Uncollected Stories (2002 – εκδοθέν μετά θάνατον)

 

Διάφορα

 

*Plotting and Writing Suspense Fiction (1966) – (Ελληνική έκδοση: «Πώς να Γράψετε Ένα Μυθιστόρημα Αγωνίας (και Δράσης)», εκδ. Πατάκης, 2012)

*Miranda the Panda Is on the Veranda (1958 – βιβλίο για παιδιά με ποιήματα και ζωγραφιές, σε συνεργασία με την Doris Sanders)

 

----------------------------------------------------

 

Προσωπικά έχω διαβάσει μόνο το Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλευ (σχόλιο εδώ), όμως έχω αρκετά βιβλία της στην βιβλιοθήκη μου και σκοπεύω να διαβάσω αρκετά από αυτά στο άμεσο μέλλον.

Edited July 25, 2015 by BladeRunner

[BladeRunner]

Βαθιά νερά

 

Δεύτερο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ που διαβάζω, μετά το πολύ καλό και κλασικό "Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλευ" που διάβασα τον Αύγουστο του 2013. Σαφώς και δεν είναι το ίδιο γνωστό και πολυδιαβασμένο, όμως σίγουρα είναι πολύ καλό. Δεν θα το χαρακτήριζα αστυνομικό, μου έκανε περισσότερο με ψυχολογικό δράμα/θρίλερ με λίγο από έγκλημα, με μικρές και ενδιαφέρουσες νότες σασπένς και έντασης (ειδικά στο τέλος!).

 

Ο Βικ είναι ένας διανοούμενος τυπογράφος με πολλά χόμπι, παντρεμένος με την όμορφη Μελίντα, πατέρας μιας γλυκιάς κορούλας και κάτοικος ενός μεγάλου σπιτιού σε μια κωμόπολη της Μασαχουσέτης. Το θέμα είναι ότι η γυναίκα του γουστάρει συνέχεια να πηγαίνει σε πάρτι, εκδηλώσεις, δείπνα και πάει λέγοντας, φλερτάροντας ασύστολα με άντρες και έχοντας διάφορες εξωσυζυγικές περιπέτειες, εν γνώσει και υπό την απίστευτη ανοχή του άντρα της. Ο Βικ είναι ένας έξυπνος, ήσυχος τυπάκος με χιούμορ, που δεν μπορεί να συγκρατήσει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της γυναίκας του. Μέχρι όμως μια σειρά γεγονότων και συμπτώσεων να τον οδηγήσουν σε επικίνδυνες καταστάσεις...

 

Αν θέλετε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με γρήγορους ρυθμούς, δράση και ανατροπές, ψάξτε αλλού. Αν θέλετε όμως ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον ψυχολογικό-κοινωνικό δράμα με περίεργες οικογενειακές καταστάσεις, περιγραφές μιας επαρχιακής κοινωνίας και λίγο έγκλημα, τότε σίγουρα αξίζει τον χρόνο σας. Προσωπικά ήξερα τι να περιμένω και έμεινα αρκετά ευχαριστημένος, τόσο από την ιστορία αυτή καθαυτή όσο κυρίως από την εκβάθυνση των χαρακτήρων και τις περιγραφές της καθημερινότητάς τους. 

 

8/10

Edited June 9, 2015 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ιστορίες για μισογύνηδες

 

Τρίτο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ που διαβάζω, μετά το "Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ" και το "Βαθιά νερά". Αυτή την φορά δεν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά για μια μικρή συλλογή δεκαεπτά μικρών ιστοριών που έχουν να κάνουν με τις γυναίκες. Σε καθεμία ιστορία παρουσιάζεται και μια διαφορετική γυναίκα: Γυναίκες που παίζουν τους άντρες τους στα δάχτυλα και γυναίκες που οι άντρες τους τις εκμεταλλεύονται, γυναίκες ξετσίπωτες ή συμμαζεμένες, γυναίκες απελευθερωμένες ή θύματα. Η διάθεση της Χάισμιθ απέναντι στις γυναίκες (και κατ'επέκταση στους άντρες και ολόκληρη την κοινωνία) είναι έντονα σατιρική και χλευαστική, δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν. Αν και σε μικρό διαθέσιμο χώρο, η συγγραφέας κατάφερε να διακωμωδήσει καταστάσεις και να σατιρίσει θεσμούς και κοινωνικά πρότυπα, εκμεταλλεύοντας κάποια στερεότυπα και χρησιμοποιώντας χαρακτήρες-καρικατούρες και μπόλικο μαύρο χιούμορ. Είναι ό,τι πρέπει για μια γρήγορη και ανάλαφρη ανάγνωση στα ΜΜΜ ή στα διαλείμματα στην δουλειά, προσφέροντας παράλληλα και λίγη τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Βέβαια στο Goodreads θα του βάλω τρία αστεράκια, για να μην αδικήσω καλύτερα βιβλία. Πάντως πέρασα καλά.

 

7/10

[Cassandra Gotha]

Θανάσιμα Λάθη.

 

 Η πρώτη μου επαφή με την συγγραφέα. Το βιβλίο μου κράτησε το ενδιαφέρον, αλλού χωρίς κόπο και αλλού οριακά.
 Το πρώτο κομμάτι του το βρήκα κουραστικό, με όλα εκείνα τα παιχνίδια μίσους. Δεν με ενδιέφεραν αυτοί οι άνθρωποι, για να ασχοληθώ μαζί τους. Η συνήθεια να δίνει ένα σύντομο βιογραφικό για κάθε χαρακτήρα με το που εμφανίζεται, επίσης κουραστική. Ο πρωταγωνιστής μιλάει σε κάποιον σε ένα πάρτυ και πρέπει να μάθουμε όχι μόνο το όνομά του και τη σχέση του μαζί του, αλλά και πού σπούδασε, πού μένει, πού έργάζεται και αν είναι παντρεμένος. Χωρίς λόγο, έτσι, όπως μας περιγράφει και το ότι ο πρωταγωνιστής ντυνόταν. Πολλές λεπτομέρειες. Κάποιες έπρεπε μάλλον να λείπουν.
 Το υπόλοιπο βιβλίο κύλησε καλά, μπορώ να πω ότι με κέρδισε, αλλά στο τελευταίο τέταρτο πάλι έγινε πολύ κουραστικό, με όλες εκείνες τις συζητήσεις και τις απειλές που επαναλαμβάνονταν. Η αγωνία δεν κλιμακώθηκε όπως περίμενα, ήταν όλα κάπως χλιαρά, σαν να έγραφε πράγματα που δεν τα πίστευε.
 Μπορώ να πω ότι είχε καλά στοιχεία, αλλά η συνολική εικόνα είναι μάλλον φτωχή.

[BladeRunner]

Η κραυγή της κουκουβάγιας

 

Τέταρτο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ που διαβάζω, μετά το εξαιρετικά απολαυστικό "Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ", το πολύ καλό "Βαθιά νερά" και την καλούτσικη συλλογή διηγημάτων "Ιστορίες για μισογύνηδες", και για άλλη μια φορά δηλώνω ικανοποιημένος και -μπορώ να πω- μαγεμένος από την γραφή και την μαεστρία της στην δημιουργία δραματικών νουάρ ιστοριών και στην σκιαγράφηση κάποιων εξαιρετικά δυνατών και μοιραίων χαρακτήρων.

 

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης, υπάρχει αυτό το μικρό κειμενάκι που αναφέρεται στην πλοκή του βιβλίου: "Ο Ρόμπερτ Φόρεστερ δεν έμοιαζε άνθρωπος που θα κινούσε υποψίες. Η πρώην γυναίκα του είχε πει στην αστυνομία ότι ήταν αλλοπρόσαλλος, ότι είχε βίαιες τάσεις και μάλιστα ότι την είχε πυροβολήσει. Ίσως να ήταν ψυχοπαθής δολοφόνος". Δεν μπορεί να πει κανείς ότι πρόκειται για περίληψη της ιστορίας, έτσι λιτό και αινιγματικό όπως είναι το κειμενάκι. Και νομίζω ότι αυτό είναι και το σωστό στην προκειμένη περίπτωση: Όσα λιγότερα ξέρει κανείς, τόσο το καλύτερο. Έχουμε να κάνουμε με μια πραγματικά ιδιαίτερα καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα δραματική ιστορία, με στοιχεία εγκλήματος και εξαιρετική νουάρ ατμόσφαιρα. Μην περιμένετε μυστήριο, απίθανες εκπλήξεις στην πλοκή και πολλή δράση, παρά μονάχα ένα δράμα χαρακτήρων, μια ευκαιρία της συγγραφέως να θίξει κάποιες από τις παθογένειες της Αμερικάνικης κοινωνίας της δεκαετίας του '60.

 

Όσοι περιμένουν ένα θρίλερ με γρήγορους και αγωνιώδεις ρυθμούς, μπόλικο μυστήριο και... χορταστική δράση, καλύτερα να ψάξουν αλλού. Το βιβλίο αυτό μπορεί να ανήκει γενικά στην Αστυνομική Λογοτεχνία, αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα δραματικό νουάρ, με φοβερά σκιαγραφημένους χαρακτήρες και κάποιες περίεργες καταστάσεις που αναδεικνύουν το καλό και το κακό πρόσωπο που μπορεί να έχει ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος. Η γραφή είναι τρομερή, από τις ωραίες και λιτές περιγραφές του αστικού τοπίου, των σκηνικών και των σκέψεων των χαρακτήρων, έως τους εξαιρετικά ρεαλιστικούς διαλόγους. Αργά αλλά σταθερά, η Πατρίσια Χάισμιθ αρχίζει να γίνεται η αγαπημένη μου γυναίκα συγγραφέας...

 

8.5/10

[Μάρβιν ΑΑΠ]

από τις αγαπημένες η Χάισμιθ. στον "Ρίπλεϊ κάτω απ' το χώμα" υπάρχει μια από τις πιο ευφυείς και παιγνιώδεις υπονομεύσεις της έννοιας του αυθεντικού στην τέχνη που έχω διαβάσει ποτέ : ))

[watcher]

Blade δες καί την ταινία τώρα  φυσικά δεν φτάνει το βίβλιο

[BladeRunner]

Αυτή η γλυκιά αρρώστια

Πέμπτο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα και δηλώνω για ακόμα μια φορά ιδιαίτερα ικανοποιημένος μαζί της, τόσο από την ιστορία, όσο κυρίως από τη γραφή και την ικανότητά της στη σκιαγράφηση των βασικών χαρακτήρων. Η Χάισμιθ έγραφε κυρίως δραματικά, ψυχογραφικά νουάρ με στοιχεία εγκλήματος, και όχι αστυνομικά μυθιστορήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όσοι θέλουν απλώς να διαβάσουν μια αστυνομική ιστορία με μυστήριο και ανατροπές, καλύτερα να διαβάσουν κάποιο αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα, μιας και τούτη η ιστορία περιέχει ένα έντονο ψυχογράφημα ενός ασταθούς και διπολικού πρωταγωνιστή, του οποίου ο δίχως ανταπόκριση έρωτας για μια κοπέλα έχει γίνει εμμονή.

Μπορεί κάποιοι να χαρακτηρίσουν πολλά σημεία του βιβλία ως βαρετά και ανιαρά, προσωπικά όμως απόλαυσα σε μεγάλο βαθμό την αποτύπωση της καθημερινότητας ενός ανθρώπου που έπεσε στην παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα, κάτι που μπορεί να οδηγήσει έναν ασταθή χαρακτήρα σε περίεργες και επικίνδυνες καταστάσεις. Η συγγραφέας κατάφερε να με κάνει ένα με το δράμα του πρωταγωνιστή, τον οποίο από τη μια μπορεί κάποιος να συμπαθήσει (ή, τέλος πάντων, να λυπηθεί), από την άλλη όμως ίσως εκνευριστεί μαζί του για την εμμονή του, γι'αυτά που κάνει ηθελημένα ή άθελά του, αλλά και για τη συμπεριφορά του απέναντι σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που δείχνει να ενδιαφέρεται γι'αυτόν.

Γενικά, είμαι από αυτούς που λατρεύουν τα νουάρ μυθιστορήματα παλαιότερων δεκαετιών (ειδικά τα αμερικάνικα και τα γαλλικά), μιας και μεταξύ άλλων μου δίνουν μια εικόνα από την κοινωνία και την καθημερινότητα των ανθρώπων εκείνης της εποχής, και το συγκεκριμένο πληροί (σχεδόν) όλα τα κριτήρια που έχω για τα βιβλία του είδους. Και, βέβαια, όταν η γραφή είναι τόσο υπέροχη και τόσο οξυδερκής όσο είναι της Χάισμιθ, όταν έχει τέτοιο βάθος στις περιγραφές και τις σκέψεις των χαρακτήρων, τότε δεν μπορώ παρά να απολαύσω το βιβλίο, έστω και αν η πλοκή δεν είναι ιδιαίτερα σύνθετη. Ουσιαστικά για κάποιες λεπτομέρειες δεν τσιμπάει και πέμπτο αστεράκι.

8.5/10

[vaggelis]

Καταδίωξη στη Βενετία

Περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ παρά αστυνομικό μυθιστόρημα, ασχολείται με τις περιπέτειες δυο Αμερικανών στην Βενετία, γαμπρού και πεθερού, του Ρέι Γκάρετ και του Εντ Κόουλμαν. Ο Κόουλμαν θεωρεί υπεύθυνο τον γαμπρό του για την αυτοκτονία της κόρης του, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που θέλει να τον δει νεκρό, με αποτέλεσμα όταν βρίσκονται στη Ρώμη οι δυο τους για διακοπές να τον πυροβολήσει και νομίζοντας τον για νεκρό, φεύγει για την Βενετία ώστε να απομακρυνθεί από τον τόπο του εγκλήματος. Όμως εκεί ανακαλύπτει ότι ο Γκάρετ είναι ακόμα ζωντανός και μάλιστα ότι τον έχει ακολουθήσει στην Βενετία για να του ζητήσει να τα βρουν, όμως ο Κόουλμαν τον μισεί τόσο πολύ που προσπαθεί να τον πνίξει σε ένα κανάλι της Βενετίας, χωρίς όμως να καταφέρει να τον σκοτώσει ούτε αυτή τη φορά.
Μου άρεσε το ψυχολογικό προφίλ που έφτιαξε η συγγραφέας για τους δυο ήρωες του βιβλίου, ενώ πολύ ενδιαφέροντες είναι και οι δευτεραγωνιστές, όπως και η όλη ατμόσφαιρα της χειμερινής Βενετίας όπως την παρουσιάζει η Χάισμιθ. Αν τώρα βάλετε και την (λίγη) αγωνία για το αν ο πεθερός θα σκοτώσει τελικά τον γαμπρό τότε έχετε ένα αρκετά κάλο βιβλίο.

8/10

Edited July 10, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Ξένοι στο τρένο

Έκτο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ που διαβάζω, ήταν και αυτό με τη σειρά του εξαιρετικά καλογραμμένο, ενδιαφέρον και ατμοσφαιρικό. Μάλιστα, αυτό είναι το πρώτο βιβλίο που έγραψε και έκδωσε η μεγάλη αυτή συγγραφέας, πριν καν συμπληρώσει τα τριάντα της. Και, βέβαια, ένα χρόνο μετά την έκδοσή του είδε τον μεγάλο και τρανό Άλφρεντ Χίτσκοκ να το μεταφέρει με τεράστια επιτυχία στον κινηματογράφο, με την ταινία να είναι στη λίστα με τα σπουδαιότερα φιλμ νουάρ όλων των εποχών. Λοιπόν, το βιβλίο μου άρεσε πολύ, αλλά ήξερα τι να περιμένω με βάση τα άλλα βιβλία της Χάισμιθ που έτυχε να διαβάσω πριν από αυτό: Ένα βραδυφλεγές νουάρ μυθιστόρημα με στοιχεία κοινωνικού δράματος και εγκλήματος, με εξαιρετική σκιαγράφηση των δυο πρωταγωνιστών, κάπως σκοτεινή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ελάχιστες εξάρσεις αγωνίας και έντασης. Θέλω να πω, όσοι ψάχνουν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με γρήγορους ρυθμούς και μπόλικη ένταση, καλύτερα να ψάξουν αλλού (θαρρώ ότι αυτό το έχω ξαναγράψει στις κριτικές άλλων βιβλίων της Χάισμιθ που έχω διαβάσει), γιατί αυτό δεν είναι τέτοιο. Η γραφή είναι, φυσικά, πάρα πολύ καλή, οξυδερκής και κοφτερή, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, το μόνο σίγουρο είναι ότι από το πρώτο κιόλας μυθιστόρημα η συγγραφέας έδειξε τη δύναμη και την ποιότητα της πένας της. Αν και δεν έχει τύχει ακόμα να βάλω πέντε αστεράκια σε βιβλίο της (έφτασα πολύ κοντά με το "Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ" και το "Αυτή η γλυκιά αρρώστια"), εντούτοις είναι μια συγγραφέας που σέβομαι και εκτιμώ απεριόριστα. 

8.5/10

Edited July 10, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Κάρολ

Έβδομο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ που διαβάζω, από άποψη θεματολογίας αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα βιβλία της, όπως και να 'χει όμως, το βρήκα και αυτό εξίσου καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό. Εδώ δεν έχουμε νουάρ ατμόσφαιρα, φόνους, εγκλήματα, αγωνία ή ένταση -καλούδια που η συγγραφέας μας έχει προσφέρει απλόχερα σε άλλα της βιβλία-, μιας και πρόκειται για ένα αμιγώς κοινωνικό-ερωτικό δράμα, μάλλον αρκετά μπροστά για την εποχή του, με τη συγγραφέα να περιγράφει τον έρωτα μεταξύ δυο γυναικών. Φυσικά, η Χάισμιθ επικεντρώνεται στο συναισθηματικό κομμάτι, μας μιλάει για τη μοναξιά, τις επιθυμίες και τα αδιέξοδα των δυο πρωταγωνιστριών, με τις ερωτικές σκηνές (μια αγκαλιά, ένα χάδι, λίγα φιλιά) να είναι λίγες και να δίνονται με διακριτικό τρόπο. Όπως και να το κάνουμε, η Χάισμιθ είχε μια φινέτσα, ένα στιλ, δεν το έβρισκε αναγκαίο να προκαλεί ή να σοκάρει. Αντικειμενικά είναι μάλλον αργόσυρτο και μονότονο σαν έργο, καθώς και εξαιρετικά μελαγχολικό, όμως προσωπικά το απόλαυσα (και δεν μπορείς να πεις ότι η θεματολογία του είναι και τόσο του γούστου μου), η συγγραφέας κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το τέλος, σίγουρα ενδιαφέρθηκα για τους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους. Εννοείται ότι στο άμεσο μέλλον θα δω και την ομότιτλη ταινία του Τοντ Χέινς.

8.5/10

Edited February 6, 2022 by BladeRunner

[BladeRunner]

Καταδίωξη στη Βενετία

Όγδοο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ που διαβάζω και μπορεί να μην το βρήκα εξίσου δυνατό με το "Η κραυγή της κουκουβάγιας", ή το "Αυτή η γλυκιά αρρώστια" ή το "Ξένοι στο τρένο", αλλά ήταν πολύ καλό, άκρως ατμοσφαιρικό και εξαιρετικά καλογραμμένο. Εδώ που τα λέμε, η Πατρίσια Χάισμιθ απλά δεν μπορούσε να γράψει κάτι κακογραμμένο ή μέτριο, απλά δεν γινόταν. Φυσικά, δεν μιλάμε για αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά για ψυχολογικό δράμα με στοιχεία θρίλερ, με τη συγγραφέα να δίνει κυρίως βάρος στο ψυχολογικό προφίλ των δυο πρωταγωνιστών, καθώς επίσης και στην ίδια τη Βενετία, αλλά όχι την καλοκαιρινή Βενετία με τους αμέτρητους τουρίστες, παρά τη Βενετία τον Νοέμβριο, που είναι κάπως πιο ήσυχη, πιο κρύα και πιο μελαγχολική. Γενικά, νομίζω ότι η συγγραφέας έκανε πολύ καλή δουλειά με τη σκιαγράφηση των δυο βασικών χαρακτήρων, την όλη ατμόσφαιρα (που έχει αγωνία και ένταση σε αρκετά σημεία) και φυσικά στις περιγραφές της φθινοπωρινής/χειμωνιάτικης Βενετίας. Η πλοκή κινείται με αργούς και σταθερούς ρυθμούς, με ορισμένες εξάρσεις εδώ κι εκεί, σίγουρα οι αναγνώστες που θέλουν κάτι γρήγορο και έντονο και αγωνιώδες από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν θα το βρουν εδώ. Πρόσημο σαφώς θετικό!

8/10

[BladeRunner]

Ιστορίες μυστηρίου

Α, πολύ μου άρεσε τούτη η συλλογή διηγημάτων της αγαπημένης Πατρίσια Χάισμιθ. Όμως υπάρχει ένα μεγάλο ψέμα στον τίτλο της ελληνικής έκδοσης: Δεν πρόκειται για ιστορίες μυστηρίου. Όποιος αποφασίσει να διαβάσει τούτη τη συλλογή (σε περίπτωση που τη βρει σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο δηλαδή, μιας και είναι εξαντλημένη εδώ και χρόνια) πιστεύοντας ότι θα διαβάσει ιστορίες με μυστήριο, ανατροπές και τα τοιαύτα, τότε θα απογοητευτεί πολύ. Οι ιστορίες διαθέτουν πολλά στοιχεία, όπως ψυχολογικό δράμα, κυνισμό, σκληρούς χαρακτήρες που κάνουν σκληρά πράγματα, λίγη μιζέρια και μπόλικο σκοτάδι, αλλά μυστήριο δεν έχουν. Καμία σχέση. Και ευτυχώς, γιατί έτσι κι αλλιώς υπάρχουν πολλές ιστορίες μυστηρίου εκεί έξω, αλλά ιστορίες σαν κι αυτές όχι και τόσες, και σίγουρα όχι τόσο καλογραμμένες. Δεν είναι ούτε από τα πιο γνωστά ούτε από τα πιο αγαπημένα βιβλία της Χάισμιθ, όμως εγώ το βρήκα πολύ καλό και δυνατό και άκρως ενδιαφέρον, με ιστορίες που μου έκαναν αρκετή εντύπωση, που με ανατρίχιασαν, που με έκαναν να σκεφτώ πολλά και διάφορα. Έχει καλό υλικό εδώ μέσα και ας μην έχει εκτιμηθεί από πολλούς αναγνώστες. Αν ήταν να επιλέξω τέσσερις ιστορίες που για τον έναν ή τον άλλο λόγο μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση, μάλλον θα ήταν αυτές: "Η γραβάτα του Γούντροου Γουίλσον", "Σπασμένο γυαλί¨, "Αργά, αργά στον άνεμο" και "Αυτές οι φρικτές χαραυγές".

8.5/10