Count Baltar Posted December 8, 2014 Share Posted December 8, 2014 Ντάξ, μη φωνάζεις, θα ρθούμε και στο δικό σου! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 17, 2014 Share Posted December 17, 2014 Ξεκίνησα να το διαβάζω τη Δευτέρα, και πολύ φοβάμαι ότι μέχρι την παρουσιάση θα μου έχει τελειώσει (και αυτό πραγματικά θα είναι ρεκόρ για μένα τα τελευταία χρόνια). Πολύ δυσκολεύομαι να το ακουμπήσω κάτω και (παρόλο που είμαι ακόμα στο 1/5 του βιβλίου) το βλέπω ήδη κι επιδεινώνεται αυτό το πράγμα. Και στην τελική ποιος χρειάζεται φαϊ όταν καιροφυλακτεί η Νατάσσα; Ε; Ποιος; 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted December 19, 2014 Share Posted December 19, 2014 Finally...θα είμαι εκεί... Το εισιτήριο βγήκε.. (ελπίζω να μη χαθώ μόνο...όποιος μπορεί ας μου στείλει ένα πμ ποια γραμμή θα πάρω αρκεί να μην είναι νεκρή!) χαχαχα Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω όλους από κοντά. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 30, 2014 Share Posted December 30, 2014 Το βιβλίο έχει μέσα τουλάχιστον τρεις εξαιρετικούς χαρακτήρες (αν και αυτό το νούμερο είναι μάλλον λάθος, έχει τουλάχιστον τρία σώματα με εξαιρετική σκιαγράφηση χαρακτήρων μέσα τους, γιατί οι εξαιρετικοί χαρακτήρες είναι μάλλον πιο κοντά στους οχτώ παρά στους τρεις), έχει μια φοβερή ιστορία την οποία βασικά θες να τη μάθεις (άρα θες να πας να διαβάσεις την τελευταία σελίδα –τώρα– γιατί πραγματικά ήθελα να μάθω τι θα γίνει και ήθελα να το μάθω τώρα!) αλλά από την άλλη είναι γραμμένη τόσο πολύ όμορφα που δε θες και να σου τελειώσει. Έχει δράση, πολλή δράση, σε σημεία τύφλα-να-έχει-το-χόλυγουντ δράση, που τη διαβάζεις χωρίς ανάσα, μοιρασμένη πολύ καλά με το συναίσθημα, το οποίο ξεχειλίζει από τις κινήσεις, τις αντιδράσεις, την ίδια την πλοκή. Έχει σκηνές που σε λιγώνουν και άλλες που δε θα ήθελα ποτέ να είχα ούτε φανταστεί. Έχει μυστήριο (μέσα σε μυστήριο κι αυτό κρυμμένο μέσα στο μυστήριο που είναι ο άνθρωπος – ναι, δεν το λέει ψέματα το quote, εκεί μέσα είναι όλα). Έχει ακόμα φαντασία, χιούμορ, απόγνωση, χαρά, δημιουργία, ευαισθησία. Βασικά έχει ζωή, εκτός από τη Ζωή (που είναι και η προσωπική μου προτίμηση) έχει και αληθινή ζωή. Το θέμα είναι πως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι το ατού του για μένα. Το μεγάλο ατού που έχει αυτό το βιβλίο είναι μια ανεξάντλητη ιδέα. Και τη λέω ανεξάντλητη όχι επειδή δεν έχει καταφέρει ο συγγραφέας να την εξαντλήσει μέσα στα πλαίσια της ιστορίας, αλλά επειδή είναι τόσο πολύ δυνατή που δεν ξέρω αν εξαντλείται σε ολόκληρη βιβλιογραφία και όχι μέσα σε ένα μυθιστόρημα. Και γύρω από αυτή την ιδέα, σελίδα παρά σελίδα –αν όχι σε κάθε σελίδα– υπάρχουν χιλιάδες άλλες ιδέες, σαν αγέννητοι αδερφοί αυτής της αρχικής σπουδαίας ιδέας, βελονιά βελονιά ραμμένες στην πλοκή και στους χαρακτήρες. Καμιά τους δεν περισσεύει, καμιά δεν είναι λιγοστή. Δεν είμαι σίγουρη για το πώς θα μπορούσα να σχολιάσω την ιστορία χωρίς να προδώσω κάτι σημαντικό, αλλά εδώ είμαστε και μπορώ να ξαναπροσπαθήσω. Σε αυτή τη φάση το μόνο που θέλω να πω παραπάνω είναι πως έχει σίγουρα ακόμα τρία από τα συστατικά ενός πραγματικά καλού έργου (πέρα από την ιδέα): Σηκώνει ανάλυση, κριτική, διαφωνία, συμφωνία, σκέψη. Πιστεύω πως όπως κι από όπου και να το πιάσεις, μπορείς να μιλάς για αυτό για πάρα πολύ καιρό. Είμαι σίγουρη πως όταν το ξαναδιαβάσει κανείς, θα μπορεί να δει άλλα τόσα που δεν τα πρόσεξε την πρώτη φορά. Το ότι λέμε εμείς τώρα εδώ ότι είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας είναι μάλλον ψέματα. Αν το πάμε με τον ορισμό του συγγραφέα του «άμα βγάλεις την επιστημονική φαντασία δεν υπάρχει βιβλίο» ναι, οκ, ισχύει. Όντως, αν την βγάλεις δεν υπάρχει τίποτα. Αλλά κι αν βγάλεις την τρομερή κοινωνία (κοινωνικό θρίλερ), τον άνθρωπο (δράμα), τον τρόμο (μυθιστόρημα τρόμου), τον έρωτα για τη δημιουργία και τη διερεύνησή του (δεν ξέρω καν σε ποια κατηγορία να το βάλω αυτό), τότε και πάλι δεν έχεις βιβλίο. Αν βγάλεις το μυστήριο τότε μάλλον δεν έχεις ιστορία. Η φάση είναι ότι δεν μπορείς μάλλον να βγάλεις τίποτα, ό,τι ήτανε να βγει έχει ήδη βγει. Και τα πραγματικά καλά έργα δεν ανήκουν ποτέ μόνο σε ένα είδος. 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 30, 2014 Share Posted December 30, 2014 Κιάρα, ευχαριστώ για το αναλυτικό και ενθουσιώδες σχόλιο. Να θυμίσω μόνο ότι ο "ορισμός" που αναφέρεις Αν το πάμε με τον ορισμό του συγγραφέα του «άμα βγάλεις την επιστημονική φαντασία δεν υπάρχει βιβλίο»... δεν είναι δικός μου αλλά του Theodore Sturgeon. Εγώ απλώς τον ανέφερα, σε κάποια στιγμή που συζητούσαμε εδώ στο φόρουμ αν κάτι ήταν Ε.Φ. ή όχι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 7, 2015 Share Posted January 7, 2015 Μέρος β Έλεγα: Δεν είμαι σίγουρη για το πώς θα μπορούσα να σχολιάσω την ιστορία χωρίς να προδώσω κάτι σημαντικό, αλλά εδώ είμαστε και μπορώ να ξαναπροσπαθήσω. Και λέω: Μπα, δεν μπορώ. Γι’ αυτό και θα σας το πω μία και μόνη φορά αλλά παρακαλώ δώστε μου σημασία: Μην ανοίξετε το spoiler αν δεν έχετε διαβάσει ακόμα το βιβλίο. Για κανένα λόγο, ακόμα κι αν νομίζετε πως δε σας πειράζουνε γενικά τα spoiler, εδώ μπορεί να σας πειράξουνε τελικά. Λέει το οπισθόφυλλο: Το μυθιστόρημα αυτό δεν προσπαθεί να δώσει απαντήσεις για τίποτα˙ έχει όμως στόχο να προκαλέσει θέτοντας ερωτήματα. Γρήγορο, βαθύ και με αυξανόμενη ένταση –σαν σεξουαλική πράξη– γεννάει διλήμματα που αντηχούν σιωπηλά μετά την τελευταία του λέξη. Και το λέει αλήθεια. Δηλαδή είναι από εκείνες τις ελάχιστες φορές που η διαφήμιση λέει την αλήθεια, κι αυτό λέει πολλά. Κι έχω να συμπληρώσω σε αυτό πως εκτός που είναι σαν σεξουαλική πράξη η ένταση, έχει και παύσεις εκεί ακριβώς όπου χρειάζονται γιατί καταλαβαίνουμε όλοι ότι σεξ 460-πόσες σελίδες δε θα τη βγάζαμε μάλλον καθαρή Λέει ακόμα: Τι θα διαβάσετε στους Αγέννητους Αδελφούς; Περίπλοκους -εξαιρετικά περίπλοκους- μα αδρά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, διλήμματα που θα σας κάνουν να στριφογυρίσετε με αμηχανία στις θέσεις σας, τεχνολογικές εξελίξεις που δεν είχατε φανταστεί και, πάνω απ' όλα, θα βουτήξετε στα τρομακτικά βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού. Και πάλι λέει αλήθεια. Ακόμα σκέφτομαι τι θα έκανα στη θέση τους (σχεδόν όλων) σε αυτά που τους συμβαίνουν και σε άλλα που φαντάζομαι μόνη μου (αυτό εννοώ όταν λέω ότι το θέμα του βιβλίου είναι ανεξάντλητο) και δεν πιστεύω πως αυτό θα σταματήσει να συμβαίνει τώρα κοντά. Οι χαρακτήρες του κυρίου Μανωλιού (χε) είναι πάντοτε εξαιρετικά καλοδουλεμένοι, ακόμα και στα διηγήματα εγώ σχεδόν πάντα αισθάνομαι σαν να τους ξέρω αληθινά, σαν τα έχουμε πιει και να έχουμε ζήσει μαζί ή έστω σαν να έχω κάνει ένα φουλ καλοκαίρι διακοπές μαζί τους. Εδώ, που έχουνε και όλο το χώρο στη διάθεσή τους να ξεδιπλωθούν, κάπου από τη σελίδα 200 και μετά, διάβαζα και τους αντιμετώπιζα σαν φίλους μου που τους ξέρω χρόνια. Κι αυτό σημαίνει πως τα κίνητρα και τα συναισθήματά τους μου ήταν πάντοτε ξεκάθαρα. Ειδικά το συναίσθημα στο βιβλίο (που προηγουμένως είχα πει ότι είναι ξέχειλο) είναι τόσο καθαρό επειδή δεν είναι ποτέ στον αφηγητή, αλλά στα μάτια, στα ακροδάχτυλα, στις πατούσες, στα πιγούνια, στα χέρια, στις ατάκες, καμιά φορά (ένα ας το πούμε 30% και παίζει να λέω και πολύ) σε συνειρμούς και σκέψεις πιστά πάντα στους χαρακτήρες. Σε ένα κίνητρο δυσκολεύτηκα μόνο λίγο, αλλά το έλυσα μόνη μου ωραιότατα Κύριε συγγραφέα, Νατάσσα: Όχι, δεν την συμπαθούσα τη Νατάσσα, καθόλου δεν την συμπαθούσα, αλλά την είχα πονέσει, ρε αδερφέ. Ήτανε ανάγκη να μου τη σκοτώσεις έτσι άδικα! Τουλάχιστον στην αναθεωρημένη έκδοση, όταν θα έχει εξαντληθεί το βιβλίο πολλές φορές (ευχή 1η), θα είμαστε στην 500χιλιάδα (ευχή 2η) και θα είσαι διάσημος σε όλο τον κόσμο (ευχή 3η – κλιμακωτά, η μεγάλη), σώσε τον Στέφανο, please (βάλε το γιατρό να του βάζει ανενεργό HIV - στη γωνία σε περίμενα για να το κάνεις βασικά, αλλά μετά σκέφτηκα κάποια στιγμή πως όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά ότι αυτό το πράγμα έχει αποτελέσματα, εσύ είχες ήδη τελειώσει το βιβλίο ) Έλεν: Για αρκετές σελίδες δεν καταλάβαινα τι πρόβλημα είχε η Έλεν με το να σώσει το παιδί της Νατάσσας. Αφού τελικά εμπιστεύτηκε άλλους τρεις (που οκ), ένα μικρό παιδί κι έναν τρελό (που και πάλι οκ, θα τον έτρωγε πίστευε αυτόν) γιατί όχι και τη Νατάσσα που έτσι κι αλλιώς της είχε κάνει ένα σωρό βρωμοδουλειές; Δηλαδή, εντάξει, όχι μόνο την κρατούσε, αλλά θα της είχε σώσει και το παιδί της... Τι στο καλό; Γιατί θα την πρόδιδε; Όχι δηλαδή ότι με πείραξε και ιδιαίτερα εδώ που τα λέμε, απλά κάποια στιγμή το σκέφτηκα και γενικά μου περνούσε από το μυαλό όσο δεν διάβαζα. Τελικά κάπου με έπεισες ότι απλά δεν ήθελε να το κάνει με κανέναν άλλο και ότι έδωσε και τη ζωή της (οκ, όχι το από μέσα της αλλά όλα τα υπόλοιπα) απλά για να μην το χρησιμοποιήσει άλλος γιατί σκέφτηκα το γκόλουμ. Έχω να σου δηλώσω λοιπόν ότι η Έλεν είναι το γκόλουμ. Και μάλιστα δεν είναι και το ίδιο γλυκούλα! γρμφ Ζωή: Η προσωπική μου προτίμηση, ο άνθρωπος με τον οποίο βασικά μπορούσα να ταυτιστώ και να ζω μέσα στον κόσμο του βιβλίου, και ο οποίος δεν ήτανε συνήθως εκεί – φανταστική αίσθηση, δεν ξέρω αν το έκανες στην πραγματικότητα αν το έκανες επίτηδες, μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο να το έχεις προβλέψει αυτό, δηλαδή το να υπάρχει κάποιος που να είναι ντίσεντ για να μπορέσουμε να ταυτιστούμε μαζί του, πάντως επίτηδες ή όχι, με εμένα δούλεψε πάρα πολύ καλά αυτό. Ήτανε τρομερό όταν της πήρε τη μουσική της! Γενικά την έχω λατρέψει τη Ζωή, αλλά αυτό που της έκανες ήτανε πραγματικά κακό... Όλα αυτά που της έκανε! Πέτρος (εδώ δεν έχει, τα έχω ρίξει κατ’ ιδίαν ) Σίμος: Μια από εκείνες τις περιπτώσεις που ο κακός είναι άνθρωπος και φτάνεις να τον πονάς. Πολύ ενοχλήθηκα που στεναχωρήθηκα άμα τελείωσε ο Κόμοντος... Λέει ακόμα το οπισθόφυλλο: Ένα μυθιστόρημα που δεν ενδείκνυται για επιπόλαιες αναγνώσεις, απαιτεί την απόλυτη συγκέντρωση του αναγνώστη, και σαν αντάλλαγμα θα του χαρίσει μερικά από τα πιο έντονα συναισθήματα που θα μπορούσε να ζήσει ποτέ και προβληματισμούς στους οποίους θα πρέπει μόνος του να δώσει την απάντηση - και η απάντηση αυτή δεν θα είναι πάντα εύκολη. Βιβλίο σκληρό, βίαιο τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, οι 467 σελίδες του προσκαλούν τον αναγνώστη σε μια κατάδυση στο υποσυνείδητό του για να αντιμετωπίσει τους τρομακτικούς άλλους που καραδοκούν εκεί. Κι εδώ επιτέλους δεν είναι τα πάντα αλήθεια (ε, εντάξει τώρα για μένα δηλαδή). Καταρχάς όλες τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε για την ιστορία μας τις δίνει ο συγγραφέας της. Οι απαντήσεις τις οποίες πρέπει να απαντήσουμε μόνοι μας είναι αυτές που προκύπτουν από το βιβλίο. Κατά δεύτερον, εκτός από βίαιο και σκληρό, σε πάρα πολλά σημεία του γίνεται τρυφερό, γλυκό και εξαιρετικά μελωδικό. Και τρίτο, και τελευταίο, εδώ είναι αλήθεια: είναι πολύ τρομαχτικό! Μία τελευταία προτροπή (επίσης spoiler αλλά πολύ μικρό και θα το αφήσω εδώ έξω): Μιχάλη, επανέλαβε μετά από μένα: "ποτέ ξανά δεν ξεκινάμε ένα βιβλίο σκοτώνοντας μια γάτα". Όσες φορές χρειαστεί μέχρι να το εμπεδώσεις! Σας είπα ότι είναι ένα βιβλίο που πρέπει να το διαβάσετε, έτσι; Όχι, λέω μήπως έχει μείνει κανένας που δεν το κατάλαβε 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 7, 2015 Share Posted January 7, 2015 Μιχάλη, επανέλαβε μετά από μένα: "ποτέ ξανά δεν ξεκινάμε ένα βιβλίο σκοτώνοντας μια γάτα". Όσες φορές χρειαστεί μέχρι να το εμπεδώσεις! :rofl2: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 7, 2015 Share Posted January 7, 2015 (edited) Ένα καλό βιβλίο σε κάνει να περνάς καλά όταν το διαβάζεις. Ένα φοβερό βιβλίο όμως σε κάνει να σκέφτεσαι πολύ μετά που το έχεις τελειώσει. Σε κάποια βιβλία, σε απασχολεί η ιδέα. Σε κάποια άλλα, η πλοκή. Στους Αγέννητους Αδελφούς, με απασχόλησαν και τα δυο. Όχι μια φορά, αλλά πολλές. Τι θα γινόταν αν -δε θα κάνω spoilers μη φοβάστε - αν ο Α είχε κάνει αυτό αντί για εκείνο; Αν η Β είχε διαλέξει εκείνη τη στιγμή δράσης ή απραξίας και όχι την άλλη; Αν ο Γ δεν είχε πει αυτό που είπε αλλά κάτι διαφορετικό; Λίγο διαφορετικό. Δεν συμβαίνει συχνά αυτό, να μπαίνει κανείς τόσο μέσα στην ιστορία και να βλέπει την πλοκή τόσο σφιχτή που όλα να κρίνονται σε κάθε διχάλα από μια ματιά με διαφορετικό νόημα, από ένα σήκωμα αλογοουράς, από ένα χαμόγελο, από μια αλλαγή στον τόνο της φωνής. Κι έχει πολλές διχάλες η ιστορία. Πολλές αποφάσεις, πολλά διλήμματα. Και όπως και η ζωή, μέσα στιςσελίδες του, η ιστορία αλλάζει πρόσωπα, από το πιο γλυκό και τρυφερό στο πιο απάνθρωπο, στη στιγμή που σου έρχεται ν' ακουμπήσεις κάτω το βιβλίο για να καταπιείς τον κόμπο ή να σκουπίσεις τα δάκρυα ή απλά να βλαστημήσεις το ανθρώπινο έρεβος. Στο βιβλίο υπάρχει δράση -απ' αυτήν χορταίνουμε. Στο βιβλίο υπάρχουν αλήθειες -απ' αυτές που κόβουν βαθιά. Στο βιβλίο υπάρχουν απόψεις -απ' αυτές που θα σε κάνουν να σκεφτείς πολλά. Στο βιβλίο υπάρχουν κόκκινες γραμμές -απ' αυτές που δεν καταλαβαίνεις πώς τις έχεις διασχίσει μαζί με τους ήρωες. Στο βιβλίο υπάρχουν άνθρωποι -γεννημένοι και αγέννητοι, οι χαρακτήρες είναι διακριτοί, με το παρελθόν τους, τα κίνητρά τους -πάντα πιστευτά και αληθοφανή. Στο βιβλίο υπάρχει μια φιλοσοφία ζωής. Και τι άλλο υπάρχει στο βιβλίο; Το μεγάλο ατού που έχει αυτό το βιβλίο είναι μια ανεξάντλητη ιδέα. Και τη λέω ανεξάντλητη όχι επειδή δεν έχει καταφέρει ο συγγραφέας να την εξαντλήσει μέσα στα πλαίσια της ιστορίας, αλλά επειδή είναι τόσο πολύ δυνατή που δεν ξέρω αν εξαντλείται σε ολόκληρη βιβλιογραφία και όχι μέσα σε ένα μυθιστόρημα. Και γύρω από αυτή την ιδέα, σελίδα παρά σελίδα –αν όχι σε κάθε σελίδα– υπάρχουν χιλιάδες άλλες ιδέες, σαν αγέννητοι αδερφοί αυτής της αρχικής σπουδαίας ιδέας, βελονιά βελονιά ραμμένες στην πλοκή και στους χαρακτήρες. Καμιά τους δεν περισσεύει, καμιά δεν είναι λιγοστή. Α, γεια σου, ρε Κιάρα. Αυτό είναι! Έτσι ακριβώς όπως το λες. Αυτό που λάτρεψα στο βιβλίο και αυτό που αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι με ζόρισε κιόλας. Τέτοια ιδέα! Τέτοια κοσμοπλασία! Θα μπορούσε να γραφτεί σειρά μυθιστορημάτων, να λάβει επικές διαστάσεις. Κάθε σελίδα που γύριζα, βουτούσα σε μια δεξαμενή ιδεών, σ' ένα σύμπαν που με καλούσε να το εξερευνήσω, να προβληματιστώ και να σκεφτώ καινούργια παρακλάδια. Οι Αγέννητοι Αδελφοί δεν φτιάχνουν μόνο ένα τεχνολογικό κι ένα βιολογικό σύμπαν γεμάτο εκπλήξεις. Χαράζουν καινούργιες ηθικές αρχές. Κυριολεκτικά αναδιαρθρώνουν την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Από την τριγωνοτετράγωνη σχέση Έλεν-Αλεξ-Ήβης-Ζωής (αν σκεφτεί κανείς τι ακριβώς συμβαίνει ανάμεσά τους και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γίνει ανεκτό κάτι τέτοιο στην κοινωνία μας μέχρι τη μορφοποίηση του μικρού παιδιού που υποφέρει μόνο του την αρρώστια κάποιου άλλου, και το πολύ βαρύ ερώτημα που σε κολλάει στον τοίχο: εγώ τι θα έκανα στη θέση τους; Με όποιον ήρωα και να ταυτιστεί ο αναγνώστης, έχει να ψάξει μέσα του και να απαντήσει τι θα έκανε εκείνος στη θέση του ήρωα, πώς θα σήκωνε εκείνος το φορτίο του, πώς θα διαχειριζόταν καταστάσεις δεδομένης της τεχνολογίας των ΑΑ. Και ό,τι άλλο και να είναι οι Αγέννητοι Αδελφοί, σαφέστατα είναι ένα έργο που πλουτίζει κάθε βιβλιοθήκη επιστημονικής φαντασίας. Edited January 7, 2015 by Tiessa 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 7, 2015 Share Posted January 7, 2015 O.T. Κιάρα, όχι μόνο γράφαμε μαζί, αλλά γράφαμε και τα ίδια! Καλά που δεν πρόλαβα να τα δω γιατί θα αναγκαζόμουνα να πω μονάχα "συμφωνώ με την προλαλήσασα" Πολύ χαίρομοι που έχουμε κάνει την ίδια ανάγνωση! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 7, 2015 Share Posted January 7, 2015 Xαχαχα, τα μεγάλα πνεύματα Αλλά η επανάληψη πάντα καλή είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 8, 2015 Share Posted January 8, 2015 (edited) 1) mman: Κιάρα, πρώτ' απ' όλα να διευκρινίσουμε ότι τα δύο επόμενα quotes δεν προέρχονται από το οπισθόφυλλο, αλλά από το, πολύ όμορφο για μένα, πρώτο post του topic, του aScannerDarkly. Τι θα διαβάσετε στους Αγέννητους Αδελφούς; Περίπλοκους -εξαιρετικά περίπλοκους- μα αδρά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, διλήμματα που θα σας κάνουν να στριφογυρίσετε με αμηχανία στις θέσεις σας, τεχνολογικές εξελίξεις που δεν είχατε φανταστεί και, πάνω απ' όλα, θα βουτήξετε στα τρομακτικά βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού. Ένα μυθιστόρημα που δεν ενδείκνυται για επιπόλαιες αναγνώσεις, απαιτεί την απόλυτη συγκέντρωση του αναγνώστη, και σαν αντάλλαγμα θα του χαρίσει μερικά από τα πιο έντονα συναισθήματα που θα μπορούσε να ζήσει ποτέ και προβληματισμούς στους οποίους θα πρέπει μόνος του να δώσει την απάντηση - και η απάντηση αυτή δεν θα είναι πάντα εύκολη. Βιβλίο σκληρό, βίαιο τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, οι 467 σελίδες του προσκαλούν τον αναγνώστη σε μια κατάδυση στο υποσυνείδητό του για να αντιμετωπίσει τους τρομακτικούς άλλους που καραδοκούν εκεί. 2) Nienor: Ειδικά το συναίσθημα στο βιβλίο (που προηγουμένως είχα πει ότι είναι ξέχειλο) είναι τόσο καθαρό επειδή δεν είναι ποτέ στον αφηγητή, αλλά στα μάτια, στα ακροδάχτυλα, στις πατούσες, στα πιγούνια, στα χέρια, στις ατάκες, καμιά φορά (ένα ας το πούμε 30% και παίζει να λέω και πολύ) σε συνειρμούς και σκέψεις πιστά πάντα στους χαρακτήρες. mman: Χαίρομαι γι' αυτό, γιατί εντάσσεται στην προσπάθειά μου να μεταφέρω πολλή πληροφορία με τη γλώσσα του σώματος, όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή, δηλαδή. Το θεωρώ σημαντικό αυτό, καθώς είναι ένας καθαρά showing τρόπος. ΠΡΟΣΟΧΗ, ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΑ SPOILERS! Κύριε συγγραφέα, Νατάσσα: 3) Nienor: Ήτανε ανάγκη να μου τη σκοτώσεις έτσι άδικα! mman: Ω, ναι. 4) Nienor: Τουλάχιστον στην αναθεωρημένη έκδοση, [...] σώσε τον Στέφανο, please (βάλε το γιατρό να του βάζει ανενεργό HIV - στη γωνία σε περίμενα για να το κάνεις βασικά, αλλά μετά σκέφτηκα κάποια στιγμή πως όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά ότι αυτό το πράγμα έχει αποτελέσματα, εσύ είχες ήδη τελειώσει το βιβλίο ) mman: Όχι, το είχα υπόψη μου και το έλεγξα, αλλά, μετά από εξειδικευμένη γνώμη, επιβεβαίωσα ότι δεν έχει επίπτωση στη συγκεκριμένη μορφή της ασθένειας. Ανακουφίστηκα πολύ, γιατί κάτι τέτοιο θα μου κατέστρεφε μέρος του κύριου κινήτρου, αλλά συγχρόνως φρίκαρα με τον εαυτό μου, που το πρώτο που σκέφτηκε ήταν το μυθιστόρημά του και όχι αν θα σωθούν τόσες ζωές στην πραγματικότητα. Είχα κάνει και ένα σχετικό status update τότε. 5) Nienor: Έλεν: Για αρκετές σελίδες δεν καταλάβαινα τι πρόβλημα είχε η Έλεν με το να σώσει το παιδί της Νατάσσας. Αφού τελικά εμπιστεύτηκε άλλους τρεις (που οκ), ένα μικρό παιδί κι έναν τρελό (που και πάλι οκ, θα τον έτρωγε πίστευε αυτόν) γιατί όχι και τη Νατάσσα που έτσι κι αλλιώς της είχε κάνει ένα σωρό βρωμοδουλειές; Δηλαδή, εντάξει, όχι μόνο την κρατούσε, αλλά θα της είχε σώσει και το παιδί της... Τι στο καλό; Γιατί θα την πρόδιδε; Όχι δηλαδή ότι με πείραξε και ιδιαίτερα εδώ που τα λέμε, απλά κάποια στιγμή το σκέφτηκα και γενικά μου περνούσε από το μυαλό όσο δεν διάβαζα. mman: Οι τρεις που εμπιστεύτηκε ήταν δικοί της άνθρωποι. Τη Νατάσσα δεν την είχε ποτέ υπό τον έλεγχό της, πόσο μάλλον τώρα που δεν δούλευε πια γι' αυτήν. Και η πραγματική αξία της ανθρώπινης ρέπλικας είναι υπερβολικά μεγάλη για να την εμπιστευτεί. Θυμίζω ότι ακόμα δεν έχει αποφασίσει πώς θα διοχετεύσει με ασφάλεια τη ρέπλικα στην αγορά. 6) Nienor: Έχω να σου δηλώσω λοιπόν ότι η Έλεν είναι το γκόλουμ. Και μάλιστα δεν είναι και το ίδιο γλυκούλα! γρμφ mman: I'll take that as a compliment. :-) 7) Nienor: Ζωή: Η προσωπική μου προτίμηση, ο άνθρωπος με τον οποίο βασικά μπορούσα να ταυτιστώ και να ζω μέσα στον κόσμο του βιβλίου, και ο οποίος δεν ήτανε συνήθως εκεί – φανταστική αίσθηση, mman: Επίτηδες την κράτησα εκτός σκηνής μέχρι το τέλος. Μάλιστα χρειάστηκε να παρουσιαστεί λίγο νωρίτερα απ' ό,τι είχα σχεδιάσει αρχικά. 8) Nienor: [...] δεν ξέρω αν το έκανες στην πραγματικότητα αν το έκανες επίτηδες, μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο να το έχεις προβλέψει αυτό, δηλαδή το να υπάρχει κάποιος που να είναι ντίσεντ για να μπορέσουμε να ταυτιστούμε μαζί του, [...] mman: Δεν το έκανα συνειδητά. Νομίζω ότι προέκυψε από τον χαρακτήρα και τη βαθιά εμπλοκή της με τη μουσική. 9) Nienor: Ήτανε τρομερό όταν της πήρε τη μουσική της! Γενικά την έχω λατρέψει τη Ζωή, αλλά αυτό που της έκανες ήτανε πραγματικά κακό... Όλα αυτά που της έκανε! mman: Ευχαριστώ, ευχαριστώ. 10) Nienor: Μία τελευταία προτροπή (επίσης spoiler αλλά πολύ μικρό και θα το αφήσω εδώ έξω): Μιχάλη, επανέλαβε μετά από μένα: "ποτέ ξανά δεν ξεκινάμε ένα βιβλίο σκοτώνοντας μια γάτα". Όσες φορές χρειαστεί μέχρι να το εμπεδώσεις! mman: Αυτό έχει προκαλέσει αρκετές διαμαρτυρίες και προεκδοτικά. Για να σε καθησυχάσω, η Τιτίκα είναι μια χαρά στην υγεία της, τη βλέπω κάθε μέρα σε συγγενικό σπίτι, και ο μόνος λόγος για τον οποίο επιζώ ακόμα είναι ότι η κόρη μου δεν γνωρίζει τίποτα για το πρώτο κεφάλαιο. :-) Ευχαριστώ (ξανά) για όλα τα υπόλοιπα. Όλα, ακόμα και τα ζορισμένα, ήταν καλά λόγια. Edited January 8, 2015 by mman 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 8, 2015 Share Posted January 8, 2015 Tiessa: Στο βιβλίο υπάρχουν κόκκινες γραμμές -απ' αυτές που δεν καταλαβαίνεις πώς τις έχεις διασχίσει μαζί με τους ήρωες. mman: Όχι πως τα υπόλοιπα σχόλιά σου δεν είναι θετικότατα, αλλά αυτό με ικανοποιεί ιδιαίτερα, γιατί δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα πετύχει να το δείξω σωστά. Tiessa: Στο βιβλίο υπάρχει μια φιλοσοφία ζωής. mman: Αυτό όμως δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Θέλεις να την περιγράψεις, έστω και στα γρήγορα; Tiessa: Από την τριγωνοτετράγωνη σχέση Έλεν-Αλεξ-Ήβης-Ζωής mman: Ωραία περιγραφή! Εγώ έβλεπα αυτό το μπέρδεμα ως ένα σύμπλεγμα σχέσεων σε σχήμα Π. Έχεις δίκιο, όμως, δεν είναι τρίγωνο και σίγουρα δεν είναι τετράγωνο. :-) Tiessa: (αν σκεφτεί κανείς τι ακριβώς συμβαίνει ανάμεσά τους και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γίνει ανεκτό κάτι τέτοιο στην κοινωνία μας) mman: Αν μιλάμε για την Ελλάδα του σήμερα, πολύ δύσκολα φαντάζομαι. Tiessa: μέχρι τη μορφοποίηση του μικρού παιδιού που υποφέρει μόνο του την αρρώστια κάποιου άλλου, και το πολύ βαρύ ερώτημα που σε κολλάει στον τοίχο: εγώ τι θα έκανα στη θέση τους; mman: Αυτό ακριβώς. Αυτό το δύσκολο. Thx! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 8, 2015 Share Posted January 8, 2015 1) mman: Κιάρα, πρώτ' απ' όλα να διευκρινίσουμε ότι τα δύο επόμενα quotes δεν προέρχονται από το οπισθόφυλλο, αλλά από το, πολύ όμορφο για μένα, πρώτο post του topic, του aScannerDarkly. Quote Τι θα διαβάσετε στους Αγέννητους Αδελφούς; Περίπλοκους -εξαιρετικά περίπλοκους- μα αδρά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, διλήμματα που θα σας κάνουν να στριφογυρίσετε με αμηχανία στις θέσεις σας, τεχνολογικές εξελίξεις που δεν είχατε φανταστεί και, πάνω απ' όλα, θα βουτήξετε στα τρομακτικά βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού. Quote Ένα μυθιστόρημα που δεν ενδείκνυται για επιπόλαιες αναγνώσεις, απαιτεί την απόλυτη συγκέντρωση του αναγνώστη, και σαν αντάλλαγμα θα του χαρίσει μερικά από τα πιο έντονα συναισθήματα που θα μπορούσε να ζήσει ποτέ και προβληματισμούς στους οποίους θα πρέπει μόνος του να δώσει την απάντηση - και η απάντηση αυτή δεν θα είναι πάντα εύκολη. Βιβλίο σκληρό, βίαιο τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, οι 467 σελίδες του προσκαλούν τον αναγνώστη σε μια κατάδυση στο υποσυνείδητό του για να αντιμετωπίσει τους τρομακτικούς άλλους που καραδοκούν εκεί. και Αν το πάμε με τον ορισμό του συγγραφέα του «άμα βγάλεις την επιστημονική φαντασία δεν υπάρχει βιβλίο»... δεν είναι δικός μου αλλά του Theodore Sturgeon. Εγώ απλώς τον ανέφερα, σε κάποια στιγμή που συζητούσαμε εδώ στο φόρουμ αν κάτι ήταν Ε.Φ. ή όχι. Συγνώμη για τον αυξανόμενο αριθμό των λαθών, όταν τα πρωτοέγραφα στο δεύτερο απλά είχα πάρει copy paste το κομματάκι από πάνω και το χώρισα για να έχει το ποστ μια δομή που να βγάζει νόημα, οπότε το πρώτο θα έλεγε οπισθόφυλλο, και τα άλλα δύο Ηφαιστίωνας. Ε, μετά απλά το ξέχασα εντελώς. Sorry Ηφ, αλλά θα ήταν πολύ ωραία να τα λέει και το οπισθόφυλλο έτσι κι αλλιώς Το πρώτο έπρεπε απλά να λέει: "Σύμφωνα με τον ορισμό που χρησιμοποιεί το συγγραφέας κτλ" Και για να ακριβολογούμε ακόμα περισσότερο mman: Δεν το έκανα συνειδητά. (δε βάζω και το υπόλοιπο για να μη μιλάμε όλο μέσα σε spolier) Αυτό πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιος το είχε πρωτοπεί: "Άμα εσύ ασχοληθείς με την ουσία, οι λεπτομέριες μπαίνουνε στη θέση τους από μόνες τους" Το είχαμε κάποτε αναλύσει σε ολόκληρο μάθημα μιας ώρας. Το ρεζουμέ του είναι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσεις να ασχοληθείς αποκλειστικά με την ουσία κι ότι είναι κάτι που το λένε για τους μεγάλους σκηνοθέτες, χεχ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 8, 2015 Share Posted January 8, 2015 Tiessa: Στο βιβλίο υπάρχει μια φιλοσοφία ζωής. mman: Αυτό όμως δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Θέλεις να την περιγράψεις, έστω και στα γρήγορα; Δύσκολο, και ξέρεις ότι δεν το έχω και με τη φιλοσοφία , αλλά... είπα φιλοσοφία ζωής, δεν εννοούσα κάποια νέα ή άγνωστη φιλοσοφία. Εννοούσα μια φιλοσοφία που διέπει τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων όταν βρεθούν μπροστά σε νέες ευκαιρίες. Με λίγια λόγια έχει περίπου να κάνει μ' αυτό: Tiessa: Στο βιβλίο υπάρχουν κόκκινες γραμμές -απ' αυτές που δεν καταλαβαίνεις πώς τις έχεις διασχίσει μαζί με τους ήρωες. Χοντρικά, αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι στο βιβλίο γίνονται σημεία και τέρατα και όσο τα διαβάζει κανείς (ή τουλάχιστον όσο τα διαβάζω εγώ) είναι μέσα στη ροή της ιστορίας και δεν τον ξενίζουν. Έρχονται ομαλά με μια φυσικότητα, η οποία αν κάνεις ένα βήμα παραπίσω και δεις την εικόνα σού ψιθυρίζει ενοχλητικά στο αυτί ότι όλο το οικοδόμημα της ανθρώπινης ηθικής στηρίζεται στο εδώ και στο τώρα και μια αλλαγή στους νόμους της ύπαρξης (μιλάω για τους Αγέννητους αλλά μιλάω και για το άλλο που εμφανίζεται μετά και ανατρέπει εντελώς τα δεδομένα και που δεν το γράφω γιατί όλο και κάποιος θ' ανοίξει το spoiler ακόμα και αν το βάλω σε spoiler ) αλλάζει εντελώς τα όρια του επιτρεπτού σε όλους τους τομείς. Με λίγα λόγια, στεγνά και κυνικά, η ιστορία λέει τα εξής: Δεν υπάρχουν όρια. Και όποιος νομίζει ότι τα δικά του είναι πολύ ανθεκτικά, ας κοπιάσει ν' αλλάξει θέση με κάποιους από τους ήρωες. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted January 8, 2015 Share Posted January 8, 2015 TO G%($$)%$"%$!! MOY MESA!!! Δεν έχω αγοράσει το βιβλίο ακόμα, γιατί θέλω να το έχω μαζί μου όταν έρθω Αθήνα τον Απρίλιο. Απαιτείται υπογραφή και αφιέρωση από τον συγγραφέα. Αλλά μου βάζετε τόσα φιτίλια με τις λίγες λέξεις που αλιεύω από τα σχόλιά σας καθώς σκρολάρω τη σελίδα (δεν τολμώ να σταματήσω για να διαβάσω ούτε τα εκτός spoiler), που νομίζω ότι θα πω στον αδερφό μου να το φέρει μαζί του τον Μάρτιο που θα μας επισκεφτεί. Καταραμένη ξενιτιάάά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted January 14, 2015 Share Posted January 14, 2015 (edited) Αντιγράφοντας από το blog μου: Αγεννητοι Αδελφοί - Μιχάλης Μανωλιός Αντιγράφοντας από το οπισθόφυλλο: Μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη συνθέτρια κρύβεται από τη δημοσιότητα λίγους ορόφους πάνω από το υπόγειο στο οποίο ένα κατακερματισμένο μυαλό ονειρεύεται την επιστροφή στην οικογένειά του. Μια επιστήμονας παριστάνει τον Θεό σ' έναν κόσμο που η τεχνολογία μπορεί να μορφοποιήσει μέσα σου ανθρώπους αγέννητους από τη φύση. Και μια επαγγελματίας δολοφόνος, που βλέπει το παιδί της να σβήνει, προσπαθεί να ξαναφέρει στη ζωή τον παλιό συνεργάτη της. Όταν η εύθραυστη ισορροπία ανατρέπεται, τη μάχη για ζωή και κυριαρχία κρίνει το παρελθόν, αλλά και η αγάπη, η βία, οι δύσκολες αποφάσεις... Γενικά, η επιστημονική φαντασία δεν είναι το φόρτε μου. Για μένα (ντάξει, στο περίπου) ισχύει πάνω κάτω η ακόλουθη ρήση που (αν δεν κάνω λάθος) αποδίδεται στον Thomas Ligotti, "Η κακή επιστημονική φαντασία είναι τα ρομπότ και οι εξωγήινοι. Δεν με ενδιαφέρει να διαβάσω για ρομπότ και εξωγήινους. Η καλή επιστημονική φαντασία είναι κοινωνιολογία. Δεν με ενδιαφέρει να διαβάσω κοινωνιολογία". Από την άλλη, έχω την τύχη να γνωρίζω τον Μιχάλη Μανωλιό, σίγουρα όχι τόσο όσο θα ήθελα, αλλά αρκετά ώστε να βεβαιωθώ ότι πρόκειται για έναν πολύ σοβαρό άνθρωπο σε αυτό που κάνει και που υπηρετεί (και είμαι σίγουρος ότι θα εξακολουθήσει να υπηρετεί) για πολλά πολλά χρόνια αυτό το λογοτεχνικό είδος. Και το κάνει με αυθεντικότητα, με καρδιά και με την ποιότητα ενός συγγραφέα που δεν είναι απλώς φαν (όπως πολλοί της ηλικίας του) αλλά και βαθιά διαβασμένος. Έχει βγάλει άλλα δυο βιβλία, τις συλλογές διηγημάτων "Σάρκινο Φρούτο" και "...και το τέρας" από τις εκδόσεις ΤΡΙΤΩΝ και αξίζει να τις βρει όποιος ενδιαφέρεται να διαβάζει ποιοτική λογοτεχνία από νέους Έλληνες δημιουργούς, ανεξάρτητα αν είναι φαν της επιστημονικής φαντασίας. Η Επιστημονική Φαντασία του Μιχάλη Μανωλιού δεν είναι αυτό που λέμε "σκληρή" ΕΦ. Από αυτές που θέλεις πτυχίο πολυτεχνίτη για να καταλάβεις τι λέει. Είναι (στην πλειοψηφία των γραπτών του) μια δυστοπική εναλλακτική πραγματικότητα, πολύ κοντά στην δική μας, όπου καταστάσεις και γεγονότα (και σε αυτό το σημείο είναι που συνήθως εισάγει τα ΕΦ ευρήματά του ο συγγραφέας) επιβάλλουν στους ήρωες των γραπτών του δύσκολες αποφάσεις. Εν κατακλείδι, άσχετα από το ΕΦ εύρημα, τελικά όλα καταλήγουν να εξαρτώνται από τι (ψυχολογική) στόφα είναι φτιαγμένος ο καθένας. Εκεί είναι λοιπόν που αρχίζουν τα δύσκολα... όσο δύσκολα είναι και τα ερωτήματα που ο συγγραφέας μεταφέρει στον αναγνώστη, ερωτήματα που παραμένουν και μετά το πέρας της ανάγνωσης και σε τελική ανάλυση λειτουργούν σαν υπενθύμιση, αλλά και σαν "μέτρημα" της ανθρωπιάς που κουβαλάμε. Αυτό ισχύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε αυτό, το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη που μας πέρασε από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ. Στην δικιά μας Αθήνα, μια επιστήμονας αναπτύσσει την απαγορευμένη τεχνολογία των "Αγέννητων Αδελφών". Γενετικές τροποποιήσεις και συνδυασμοί που δίνουν ζωή σε ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ και μοιράζονται κοινό σώμα με τον αυθεντικό "ξενιστή", κάτι σαν επιστημονικά δημιουργημένη εναλλακτική προσωπικότητα. Οι δυνατότητες που ξετυλίγονται είναι κυριολεκτικά άπειρες. Θέλεις πχ να είναι ένας πολιτικός που μαγεύει τα πλήθη και μπορεί να τα πείσει να τον ακολουθήσουν παντού, αλλά δεν το έχεις; Παραγγέλνεις έναν αγέννητο αδελφό που έχει ενεργοποιημένα όλα τα "αρχηγικά" γονίδια και χαρίσματα, προκειμένου να κάνει τη βρώμικη δουλειά για σένα. Θέλεις να έχεις μέσα σου τον απόλυτο χρηματιστή, τον απόλυτο δολοφόνο και δε συμμαζεύεται; Ε, πλέον, χάρη στους Αγέννητους Αδελφούς, το αδύνατο είναι δυνατόν. Φυσικά, η τεχνολογία αυτή είναι απαγορευμένη και η εφευρέτης έχει στραφεί σε κάθε αθέμιτο μέσον προκειμένου να βρει τρόπο να προχωρήσει στην έρευνά της, δημιουργώντας έναν απίστευτο λαβύρινθο διαπλοκής. Αναπόφευκτα, κάποτε το παρελθόν επιστρέφει δριμύτερο και ζητάει τα χρεωστούμενα και με τόκο. Και έτσι, το επιστημονικό εύρημα, και όχι μόνο, απειλείται. Τη συνέχεια θα τη μάθετε στις 450 περίπου σελίδες αυτού του συναρπαστικού μυθιστορήματος. Μέσα του θα συναντήσετε εξαιρετικής σύλληψης, και πρωτοτυπίας χαρακτήρες, από τους οποίους οι περισσότεροι κουβαλούν μέσα τους από έναν αριθμό Αγέννητων Αδελφών, ο καθένας με τη δική του προσωπικότητα, αλλά και διαφορετικές σχέσεις με τους υπόλοιπους. Όλα αυτά πλέκουν έναν εξαιρετικά πολυσχιδή μίτο που σε κάνει να απορείς πώς μπορεί να σκέφτηκε ο συγγραφέας όλα αυτά αλλά και να θαυμάζεις για την βαθιά και στιβαρή δουλειά που αφιέρωσε προκειμένου να οικοδομήσει και να "τσιμεντώσει" όλους αυτούς τους συσχετισμούς και τα ενδεχόμενα που, πραγματικά, δημιουργούν μια εξαιρετικής πολυπλοκότητας κατασκευή που είναι όχι μόνο αντισεισμική, αλλά και αεροστεγής! Και διαβάζεις για όλα αυτά τα θαυμάσια, ενώ ταυτόχρονα έχεις μια πλοκή που τρέχει με χίλια και σε παρασέρνει μαζί της με σκηνές δράσης, αντίστροφες μετρήσεις για την καταστροφή, δύσκολα διλήμματα! Είμαι από τη φύση μου λιγάκι άπιστος Θωμάς και οι αποθεωτικές κριτικές, γενικά, με κάνουν να σηκώνω ένα φρύδι δυσπιστίας. Ειδικά αν προέρχονται από τους "καθ' ειμάς". Για όποιον είναι στο χώρο και έχει μυαλό, υπάρχουν πολλά πράγματα για να παρατηρήσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Θα ήταν λοιπόν λάθος αλλά και άδικο να μην επισημάνω ελαττώματα του βιβλίου, ακόμα και αν μου είναι αρκετά δύσκολο να κάνω κάτι τέτοιο. Το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι αυτό είναι ένα ΔΥΣΚΟΛΟ βιβλίο. Απαιτητικό βιβλίο, για απαιτητικούς αναγνώστες. Από τα πολύ σπάνια γραπτά που επιλέγουν τους αναγνώστες τους, αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Και φοβάμαι ότι θα αποθαρρύνει τον λιγότερο έμπειρο αναγνώστη. Αν μη τι άλλο, μια οικειότητα με τη λογοτεχνία του φανταστικού μάλλον χρειάζεται ώστε, τουλάχιστον, να μπορείς να δεχτείς ένα μη υπαρκτό εύρημα προκειμένου να συνεχίσεις την ανάγνωση. Από την άλλη, βέβαια, μου έχει συμβεί πολλές φορές εκ των πραγμάτων να αποδειχθεί ο κόσμος πολύ πιο ανοιχτόμυαλος από όσο αρχικά περίμενα, πράγμα που αποτελεί πάντοτε πολύ ευχάριστη έκπληξη (δεδομένων των ακατονόμαστων που αρέσκεται να γράφει ο υποφαινόμενος!) Από την άλλη, κάτι καθαρά υποκειμενικό, βρήκα τους τόνους της φιλοσοφίας ένα κλικ πιο έντονους από όσο προσωπικά θα ήθελα. Ειδικά στο δεύτερο μισό του βιβλίου, όπου ένιωσα σε στιγμές ότι άκουγα περισσότερο τη φωνή του ίδιου του συγγραφέα, παρά των χαρακτήρων του. Πράγμα που εν μέρει δεν μπορεί να είναι και ρεαλιστικό. Δεν ανακατώνουμε με Αμλετικό τρόπο τα μέσα μας κάθε μέρα και σε κάθε περίσταση, σωστά; Οι στιγμές περισυλλογής και αυτογνωσίας είναι (ειδικά μέσα στη φρενίτιδα της εποχής μας) σπάνιες. Ωστόσο, υποπτεύομαι ότι κάτι τέτοιο γίνεται (μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον) εσκεμμένα. Ο Μιχάλης Μανωλιός είναι από τους συγγραφείς που θέλουν να προβληματίσουν και να "ενοχλήσουν" τον αναγνώστη, να βάλουν μπροστά γρανάζια σκουριασμένα που κινητοποιούν μηχανισμούς ανθρωπιάς, ή αν προτιμάτε, ηθικής (όχι με τη θρησκευτική έννοια) συνείδησης. Άρα, η ανωτέρω εντύπωση μπορεί απλά να σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τα δικά μου γρανάζια! Δεν μπορώ παρά να συστήσω αυτό το βιβλίο σε κάθε φίλο της λογοτεχνίας, ανεξαρτήτως είδους. Οι Αγέννητοι Αδελφοί είναι ένα βαθύ, διεισδυτικό, πρωτότυπο και συναρπαστικό βιβλίο που χρειαζόταν να υπάρχει στη χώρα μας και, επιτέλους, ένα βιβλίο που δεν είναι απλώς "πολύ καλό για Ελληνικά δεδομένα", αλλά άξιο με κάθε έννοια της λέξης. Σε μια κριτική για "Το Όνομα του Ρόδου", το books and bookmen έγραψε το ακόλουθο εξαιρετικό: "...ο Μεφιστοφελής, αν θυμάστε, πρόσφερε στον δύσπιστο Φάουστ ένα βιβλίο που περιείχε τα πάντα. Ο κύριος Έκο κάνει περίπου την ίδια προσφορά σε όλους μας, με μια πολύ πιο λογική τιμή..." Ε, λοιπόν, εγώ έχω ένα χαμόγελο πονηρής ικανοποίησης κρυμμένο κάτω από τα μουστάκια μου, γιατί πλέον έχω δυο τίτλους στη βιβλιοθήκη μου που καταφέρνουν να μιλάνε για τα πάντα. Ο δεύτερος, είναι οι Αγέννητοι Αδελφοί του Μιχάλη Μανωλιού. Edited January 14, 2015 by giorgos lagonas 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted January 14, 2015 Share Posted January 14, 2015 Έχω διαβάσει κι εγώ κάμποσες μέρες τώρα το βιβλίο Αγέννητοι Αδελφοί. Συνολικές εντυπώσεις: πολύ καλές! Δεν θα μιλήσω για την ιστορία, είναι γνωστή (ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο: όσο άγνωστη χρειάζεται). Στα βασικά προτερήματα του βιβλίου κατατάσσω την ιδέα και την αξιοποίησή της στην κοσμοπλασία του μυθιστορήματος. Η ιδέα είναι έξυπνη, είναι πρωτότυπη (δεν θυμάμαι να έχω έστω ακούσει κάτι αντίστοιχο, με τους ίδιους τουλάχιστον περιορισμούς της συγκεκριμένης) κι αυτό αν μη τι άλλο είναι ένα ατού του διηγήματος! Μπορεί ορισμένα σημεία να μη με κέρδισαν όσο άλλα, σχετικά με τον κόσμο (σημεία, δηλαδή, που δεν αφορούσαν την ιδέα των ΑΑ αλλά συγγενικές ιδέες), όμως συνολικά έμεινα πολύ ικανοποιημένος. Επίσης, η ιδέα μου φαίνεται ανεξάντλητη. Δηλαδή θα μπορούσα να φανταστώ δεκαλογία (με διαφορετικούς χαρακτήρες) που θα αξιοποιούσε το ίδιο κόνσεπτ και κάθε μερος της θα μπορούσε να είναι εξίσου συναρπαστικό (ΛΑΘΟΣ: δεν είμαι σίγουρος ότι εγώ θα μπορούσα, αλλά εικάζω ότι ο συγγραφέας μπορεί). Στα θετικά, πρέπει να βάλω και τους χαρακτήρες. Τα κίνητρά τους στην πλειοψηφία, η σκιαγράφησή τους. Όσο πρέπει και μάλλον και όπως πρέπει. Ενδιαφέροντα τα διλήμματα και οι σκέψεις των χαρακτήρων. Το να δημιουργείς διακριτούς χαρακτήρες είναι ένα ταλέντο, σίγουρα. Το να δημιουργείς όμως διακριτούς χαρακτήρες μέσα στον ίδιο άνθρωπο πώς μπορεί να χαρακτηριστεί; Η πλοκή, τώρα, τρέχει με διακόσια, αλλά ποτέ δεν εκτροχιάζεται. Όλα στον έλεγχο του δημιουργού της, κάθε κομμάτι στη θέση που του αρμόζει. Οι ανατροπές πολλές, πετυχημένες. Κάποια σημεία πραγματικά δεν τα περίμενα καθόλου (μου την έφερε τελείως ο συγγραφέας, και μάλιστα με έξυπνο αλλά καθόλου επιδεικτικό τρόπο!). Ο ρυθμός είναι όπως περιγράφεται και στο οπισθόφυλλο. Καταιγιστικός όποτε πρέπει, ήρεμος όταν χρειάζεται ο αναγνώστης την παύση του. Επίσης, το αναφέρω, αν και περιττό: Η γραφή πολύ δυνατή. Απλή (αλλά ποτέ απλοϊκή) στο μεγαλύτερο μέρος της, με τις απαραίτητες διακυμάνσεις. Δεν νομίζω ότι εντυπωσιάζει (αν και σε σημεία είναι απολαυστικότατη), αλλά δεν θα έπρεπε αυτός να ήταν ο σκοπός της. Η γραφή είναι το μέσο ενός συγγραφέα να πει μια ιστορία, και στην προκειμένη πετυχαίνει με το παραπάνω τους σκοπούς της. Για τους τόνους της φιλοσοφίας, που σχολιάστηκε, να πω ότι όχι μόνο δεν με πείραξαν αλλά δεν θα με πείραζαν να ήταν και υψηλότεροι. Οκέι, ένα βιβλίο μπορεί να σε κάνει να περάσεις ευχάριστα τον χρόνο σου, μπορεί να σε συγκινήσει, να σε ξαφνιάσει, να σε τρομάξει ή να σε κάνει να γελάσεις... Όλα αυτά σημαντικότατα. Μπορεί όμως, μέσα σε όλα αυτά, να καταφέρει και να σε προβληματίσει. Και για μένα αυτό μπορεί να είναι το κυριότερο (τουλάχιστον αυτή τη χρονική στιγμή αυτή είναι η γνώμη μου): Αν η τέχνη, πέρα από το αισθητικό της κομμάτι, δεν έχει ως στόχο να αλλάξει τον κόσμο, ποιο το νόημά της; Κι όταν λέω να αλλάξει τον κόσμο, εννοώ να αλλάξει τον αναγνώστη, ή μάλλον καλύτερα να τον προβληματίσει, να τον βάλει σε σκέψεις. Να πει ότι χωρίς το βιβλίο αυτό, θα ήμουν άλλος άνθρωπος (σοβαρά, δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερο έπαινο από αυτό) Να αφήσει ένα σημάδι μέσα του, κάτι που να τον τρώει ή να τον ξυπνά. Μπορεί το παραπάνω να φαίνεται άσχετο, αλλά για μένα ο συγγραφέας επιχειρεί όντως να ξύσει την επιφάνεια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, της ίδιας της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτή την ανάγκη εγώ ως αναγνώστης όχι μόνο την επικροτώ, αλλά τη συγχαίρω! Και για να πω την αλήθεια, δεν θα με πείραζε αυτή η ανάγκη να ήταν και ισχυρότερη. Δηλαδή (μα απαιτήσεις που έχουμε ώρες ώρες οι αναγνώστες;), υπήρξαν σημεία που με προβλημάτισαν, αλλά θα ήθελα περισσότερα. Με τέτοιες ιδέες και τέτοια πένα, αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει κάθε δεύτερη σελίδα. Να σκέφτομαι πράγματα που όχι μόνο δεν έχω σκεφτεί, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν ως σκέψεις (έστω κάποιου άλλου). Σαφώς υποκειμενικό βέβαια το παραπάνω, αλλά ίσως αν το είχε στον βαθμό που να το ήθελα να μην παρατηρούσα απολύτως τίποτα από τα παρακάτω). Από ελαττώματα, θα πω ότι υπήρξε ένα σημείο, που ενώ καταλαβαίνω τη φιλοσοφία γύρω από την οποία γράφτηκε, δεν μου άρεσε καθόλου η υλοποίησή του, με πέταξε τελείως εκτός (σχετίζεται με ένα "ευχαριστώ" θα πω μόνο) . Επιπλέον ένα πράγμα μου φάνηκε κάπως πιο "μεταφυσικό" απ' ό,τι θα ήθελα (για τα δεδομένα και μόνο του βιβλίου, το τονίζω, γιατί ως ιδέα άλλου βιβλίου θα ήταν μια χαρά). Αυτό βέβαια, είναι υπερβολικό να τη σχολιάζω και μόνο κάποιος πιο σκληροπυρηνικός της εφ μπορεί να τα παρατηρήσει (εγώ π.χ. μέχρι χθες νόμιζα ότι δεν ήμουν...). Κι ίσως μια ιδέα του διηγήματος να προτιμούσα να σχετιζόταν περισσότερο με την κεντρική ιδέα (αυτό εδώ είναι ένα καλό παράδειγμα ξεψειρίσματος σε κριτική ) Επίσης το βιβλίο είναι σχετικά δύσκολο, δηλαδή έχει πολλά πράγματα που δεν είναι εύκολο κανείς να τα συγκρατεί όλα. Κάποια σημεία ίσως και να αργούν αν ξεκαθαρίσουν. Για μένα αυτό, όμως, δεν είναι αρνητικό κι αν το είχα διαβάσει μονοκοπανιά χωρίς διακοπές, ούτε που θα το καταλάβαινα. Απλώς κάποιους αναγνώστες μπορεί να τους στερήσει ένα 7.25% της απόλαυσης. Και πάλι πολύ είναι Συνολικά οι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες. Θα μπορούσαν να είναι καλύτερες; Εννοείται, μια λέξη λιγότερη να είχε το μυθιστόρημα και δεν θα είχα αρνητικά να του καταλογίσω Αλλά αναμφίβολα είναι μια δυνατή στιγμή για το είδος της επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα (θα μπορούσαν να πω και μια αξιοπρεπέστατη παρουσία γενικώς στον κόσμο, καθώς ούτε στιγμή δεν το έκρινα ως βιβλίο από Έλληνα, που δεν φτάνει στα στάνταρ του εξωτερικού - το βιβλίο από μόνο του δεν σε αφήνει να του χαριστείς άλλωστε) Για το γκάλοπ της Κιάρας θα πω ότι αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Πέτρος (και γενικά θεωρώ πολύ έξυπνο ό,τι σχετίζεται με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα-σύμπλεγμα χαρακτήρων). Και οι ιδέες και η υλοποίηση. Και, όπως σε πολλά σπουδαία έργα, υπάρχουν και μεγάλες αποκλίσεις: Η Ζωή είναι για μένα ο λιγότερο συμπαθής χαρακτήρας. Η φάση είναι ότι δεν μπορείς μάλλον να βγάλεις τίποτα, ό,τι ήτανε να βγει έχει ήδη βγει. Και τα πραγματικά καλά έργα δεν ανήκουν ποτέ μόνο σε ένα είδος. Τέλος, συμφωνώ όσο δεν πάει με το συγκεκριμένο σχόλιο! Το προτείνω, ανεπιφύλακτα σε όλους! 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 14, 2015 Share Posted January 14, 2015 Και, όπως σε πολλά σπουδαία έργα, υπάρχουν και μεγάλες αποκλίσεις: Η Ζωή είναι για μένα ο λιγότερο συμπαθής χαρακτήρας. Πίστεψέ με, δεν είσαι ο μόνος που αποκλίνεις Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 14, 2015 Share Posted January 14, 2015 Γιώργο και Νικόλα, σας ευχαριστώ πολύ για τα επαινετικά κατεβατά και τις λίγες, σεβαστές εννοείται, ενστάσεις σας. Ανάμεσα σε πολλά-πολλά άλλα, κρατάω ιδιαίτερα τα παρακάτω: Εν κατακλείδι, άσχετα από το ΕΦ εύρημα, τελικά όλα καταλήγουν να εξαρτώνται από τι (ψυχολογική) στόφα είναι φτιαγμένος ο καθένας. Εκεί είναι λοιπόν που αρχίζουν τα δύσκολα... όσο δύσκολα είναι και τα ερωτήματα που ο συγγραφέας μεταφέρει στον αναγνώστη, ερωτήματα που παραμένουν και μετά το πέρας της ανάγνωσης και σε τελική ανάλυση λειτουργούν σαν υπενθύμιση, αλλά και σαν "μέτρημα" της ανθρωπιάς που κουβαλάμε. για την, κατά την άποψή μου, εύστοχία του και [...] - το βιβλίο από μόνο του δεν σε αφήνει να του χαριστείς άλλωστε) επειδή έτσι ακριβώς θέλω να διαβάζεται, και γι' αυτό το θεωρώ μεγάλο κομπλιμέντο. Τέλος (Γιώργο) οποιαδήποτε σύγκριση με το κομψοτέχνημα που λέγεται "Όνομα του Ρόδου" δεν μπορεί παρά να είναι μια καλοπροαίρετη και άκρως κολακευτική υπερβολή, και ως τέτοια την εκλαμβάνω. :-) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 15, 2015 Share Posted January 15, 2015 Και, όπως σε πολλά σπουδαία έργα, υπάρχουν και μεγάλες αποκλίσεις: Η Ζωή είναι για μένα ο λιγότερο συμπαθής χαρακτήρας. Πίστεψέ με, δεν είσαι ο μόνος που αποκλίνεις Ωχ! Αλήθεια; Πωπω, αυτό το είχα θεωρήσει τόσο αυτονόητο που μου κάνει εντύπωση. Λέω να το κάνω το γκάλοπ (κανονικά δηλαδή, όχι χαριτωλογόντας που το λέει ο Ορφέας). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 15, 2015 Share Posted January 15, 2015 Το τελείωσα κι εγώ. Χωρίς να έχω διαβάσει τα προηγούμενα σχόλια, έχω να πω: -Σίγουρα πολύ δουλεμένο και προσεγμένο και σέβεται τον αναγνώστη, το οποίο συνήθως μου φτάνει σε ένα βιβλίο. -Η ιδέα είναι οπωσδήποτε πάρα πολύ πρωτότυπη, ακόμα και με κριτήρια διεθνώς γνωστών βιβλίων. Αλλά δε με έπεισε και πολύ ότι θα είχε τόση πρακτική χρησιμότητα για να ενδιαφερθεί τόσος κόσμος και σε τέτοιο βαθμό. Θέλω να πω, εντάξει, μπορείς να ξεθάψεις έναν Αϊνστάιν μέσα από τον πρώτο τυχόντα, αλλά αυτό απαιτεί πειράματα πολύπλοκα και παράνομα και επίσης μια σειρά ευτυχών συμπτώσεων (πώς θα βρεις ποιος πρώτος τυχών έχει στους ΑΑ του την κατάλληλη μεγαλοφυία για τη δουλειά που θέλεις; πώς θα βρεις ποιος από τα εκατομμύρια των ΑΑ του είναι αυτός; τι γίνεται αν μαζί με το ταλέντο έχει και μια δόση ψυχοπάθειας; κλπ) Αυτό ο συγγραφέας φαίνεται να το λαμβάνει υπόψη του και προσθέτει το πλεονέκτημα ότι τους ΑΑ μπορείς να τους εκπαιδεύσεις και πιο γρήγορα από το κανονικό, σε στυλ Μάτριξ. Αλλά, τέλος πάντων, θα προτιμούσα να μη χρειάζεται τέτοια η ιδέα για να σταθεί. -Το γράψιμο είναι κατανοητό και επιτέλους το κατάφερε αυτό ο "σοκολατογράφος". Έχει πάρα πολλές από ωραίες έως υπέροχες φράσεις. Αλλά δεν είναι απλό. Όταν όλες ή σχεδόν όλες οι φράσεις ενός κειμένου μοιάζουν να προορίζονται για να τις χαράξεις σε μάρμαρο και να τις στολίσεις στο τραπεζάκι του σαλονιού σου (ή γραφείο, ό, τι προτιμάει ο καθένας) υπάρχει το μειονέκτημα ότι το όποιο σασπένς ξεφουσκώνει. Σε κάθε γραμμή περιμένεις, λόγω ωραίας γλώσσας, να συμβεί κάτι δραματικά σημαντικό, αλλά επειδή δε συμβαίνει τόσο συχνά, όταν τελικά συμβεί, έχεις κουραστεί να περιμένεις. Δεν είναι όλες η στιγμές της ζωής κάποιου σημαντικές και το απλό γράψιμο δεν είναι οπωσδήποτε και άχαρο ή βαρετό. Αλλά δε μπορώ να πω ότι είναι ακαταλαβίστικο. Πιο υπέροχη φράση απ' όλες εκείνη που λέει ότι η πραγματικότητα πλημμύρισε το μυαλό της Έλεν μέσα από τις ρωγμές που είχαν ανοίξει οι λέξεις στο μυαλό της, κάπως έτσι. Δεν τη θυμάμαι ακριβώς και δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει και αν αυτό που περιγράφει είναι τόσο φαντασμαγορικά σημαντικό, αλλά είναι πάρα πολύ όμορφη . -Οι χαρακτήρες είναι ασφαλώς ευδιάκριτοι και έχει γίνει προσπάθεια να φανούν πειστικοί, με αναφορές σε διάφορες λεπτομέρειες της εμφάνισής τους και της συμπεριφοράς. Σαν πολλές φοβίες μαζεύτηκαν: ο ένας OCD, ο άλλος με το κόκκινο χρώμα, ο άλλος "πτερονοφοβία" (από πού πήρε αυτή την ιδέα άραγε ο συγγραφέας; ) Αλλά το βλέπω δύσκολο να νοιαστεί ο αναγνώστης γι' αυτούς ή να ταυτιστεί, όχι επειδή δεν είναι καλοφτιαγμένοι, αλλά επειδή είναι πάρα πολλοί και δεν περνάμε αρκετό χρόνο με τον καθένα. Αγαπημένος για μένα κανείς - δεν πρόλαβα. Ενοχλητική έως αντιπαθητική η Νατάσσα (γιατί "Νατάσσα" με δύο σ και "Μιρέλα" με ένα λ; πρώτη φορά τα βλέπω έτσι). Πιο ενδιαφέρων ο Δείμος, διότι μιλάει πιο ζωντανά και αναφέρεται στους άλλους με χαρακτηρισμούς αντί με ονόματα, οπότε έχουμε περισσότερη πληροφορία. Δεύτερη θέση ο Άλεξ, διότι στο δικό του διάλογο υποχωρεί σχετικά αυτή η πλημμύρα από ωραίες ατάκες. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, φαντάζομαι, στο λογοτεχνικό κόσμο του mman. Λιγότερο πειστικός απ' όλους ο Μάριος, αν και καθόλου ανάξιος λόγου ως κατασκεύασμα. Ο Σίμος (ειδικά το όνομα) μού θύμισε διηγήματα του Τσιφόρου. Είναι και σήμερα έτσι οι άνθρωποι του υποκόσμου, όπως την εποχή εκείνη; -Την υπόθεση Ζωή-Φαίδρα-Ήβη δεν την πολυκατάλαβα, κυρίως επειδή οι εξηγήσεις έρχονται μετά από εκατοντάδες σελίδες και έχω πάψει να ενδιαφέρομαι. Αλλά μπορεί να το ξαναδιαβάσω αργότερα. -Θεωρώ φάουλ το να υπάρχουν κι άλλες νέες τεχνολογίες εκεί μέσα εκτός από τους ΑΑ. Δεν εννοώ τους ΕΝΥ ή άλλα τέτοια μικρά, εννοώ τη ρέπλικα και όλα αυτά που χρειάζεται η γεννήτρια για να ξεκλειδώσει. Μπορεί να συνδεθεί εκεί ένας άνθρωπος; Μπορεί να καταγράψει ένα θάνατο; Σύμφωνοι, αλλά δώσε και καμία λεπτομέρεια πώς γίνεται αυτό (όπως στο eXistenZ μήπως; ), γιατί είναι πολύ περίεργο και δε μπορώ να το φανταστώ. Το σημείο Έλεν-Λίνα πολύ εντυπωσιακό, αλλά και ανατριχιαστικό (και με την καλή και με την κακή έννοια). Λίγο περισσότερο για μένα λόγω του ονόματος Λίνα... (Μα τι σας έπιασε όλους τελευταία [Θαλιδομίδη] με αυτό το όνομα; ) Τέλος πάντων, αυτό και οι πολλές νέες τεχνολογίες εκτός των ΑΑ μού δίνουν την εντύπωση ότι μπήκαν εκεί μόνο για να αυξήσουν την αγωνία του αναγνώστη. Θα προτιμούσα να ψαχουλεύαμε περισσότερο την ιδέα των ΑΑ, μήπως πχ κάποιοι το σκέφτονται να τους νομιμοποιήσουν εφόσον είναι χρήσιμοι σε τομείς ξερωγωτι (αν και κάτι τέτοιο το έχουμε ξαναδεί σε ταινίες: ο μόνος αρκετά ταλαντούχος για να βρει την κοσμοϊστορικής σημασίας λύση είναι ψυχοπαθής κατάδικος [Σιωπή των Αμνών]). -Καλή πινελιά πειστικότητας τα "τζΑΑνκια" (πολύ αστεία πρέπει να ακούγεται αυτή η λέξη αν κάποιος την πει δυνατά) και καθόλου μυστήριο δε μου φαίνεται: πάντα ο κόσμος ψάχνει για νέα ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο, ακόμα και την εμπειρία του να λείπεις από το σώμα σου και να το έχει καταλάβει κάποιος άλλος. Το άκρον άωτο τέτοιας διάθεσης το περιγράφει ο Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ: μια κοπέλα αφήνει σημείωμα "δε μπορώ να περιμένω άλλο, πρέπει να πάω να δω" και αυτοκτονεί [Όταν ήμουν έργο τέχνης]. -Όχι και πολύ καλή ιδέα τα κομμάτια πρωτοπρόσωπης αφήγησης (Έλεν-Νατάσσα). Όχι μόνο επειδή μιλάνε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο, αλλά και επειδή μ' αυτό δυσκολεύεται περισσότερο ο αναγνώστης να ξεχωρίσει τους χαρακτήρες. Συγκεκριμένα στης Έλεν μου σηκώθηκαν οι τρίχες (όοοχιιιι, όχι πρώτο πρόσωπο εδώ μέσα με τέτοια κοσμοσυρροή, θα γίνει εντελώς μπάχαλο!). Ειδικά το κομμάτι με την Έλεν σε α' πρόσωπο μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με τη φράση "η Έλεν είναι πολύ ταραγμένη επειδή πρόκειται να- spoiler" και το μόνο που χάνουμε είναι οι πολύ ωραίες υπαρξιακές σάλτσες. -Είχα την απορία ως το τέλος αν θα σωθεί το παιδάκι, ο Στέφανος, το οποίο δεν ξέρω αν είναι αρκετά μεγάλο για να μιλάει χωρίς λάθη. Άλλα στα τέσσερα δε μιλάνε σχεδόν καθόλου. Αλλά αν το έχει κάποιος ψάξει, δεν επιμένω. -Μπορεί να μου πει κάποιος αν αναφέρεται κάπου το πώς ανακαλύφθηκαν οι ΑΑ; Αν πχ κάποιος προσπαθούσε να εφεύρει κάτι άλλο και εφεύρε αυτό; Όπως ο Μπελ που εφεύρε το τηλέφωνο προσπαθώντας να θεραπεύσει την κώφωση. Νομίζω ότι δε λέει τίποτα τέτοιο το βιβλίο, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον και θα το έκανε πιο πειστικό. Γενικά: -Αντικειμενικά μπορώ να το κατατάξω στα πολύ καλά, αν και περίμενα να έχει βελτιωθεί πολύ περισσότερο ο mman στην απλότητα του γραψίματος και από την πρώτη σελίδα απογοητεύτηκα από το πλήθος των σημείων που θα εξηγηθούν (πολύ) αργότερα. Αρκετά ψυχρό για τα γούστα μου (χαρακτήρεεεεες! θα ήθελα πιο λίγους, πιο πολύ) και σίγουρα απευθύνεται σε αρκετά μυημένους αναγνώστες εφ και δεν πρόκειται να πείσει κάποιον που θεωρεί την εφ παραλογοτεχνία να αλλάξει γνώμη (αλλά μάλλον δεν είχε τέτοιο σκοπό). Πολύ φορτωμένο, σαν να θέλει να πει πολλά πράγματα μαζί ή με πολλούς τρόπους. Αυτό έχω ακούσει να το θεωρούν ελάττωμα αρχάριων συγγραφέων, να θέλεις να τα πεις όλα με ένα μόνο βιβλίο, αλλά δεν ξέρω αν this is the case here. Συγχαρητήρια στο συγγραφέα που κατάφερε να γράψει κατανοητά και να καταστήσει σαφή τουλάχιστον την ιδέα, που είναι πολύ περίπλοκη. Εύχομαι να προσπαθήσει στο εξής να γράψει και απλά και να μη γίνει ο ΑΑ του Ταραντίνο. Και διάβασε, μα τους θεούς της λογοτεχνίας, το Όταν ήμουν έργο τέχνης. Είναι μικρό, βγαίνει εύκολα και κάπου ανάμεσα σε αυτόν και σε εσένα βρίσκεται η απλότητα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 16, 2015 Share Posted January 16, 2015 Ο κ. Μανωλιός δε θέλει συστάσεις, οπότε θα τα πούμε κατευθείαν για το βιβλίο του: Οι Αγέννητοι αδελφοί είναι Νουάρ ΕΦ με τον τρόπο που νουάρ ΕΦ ήταν το Altered Carbon: Μία αστυνομική (τεχνικά crime θα το έλεγα, μιας κι εδώ έχουμε ίντριγκες παρανόμων και όχι ντετέκτιβ) πλοκή που είναι εφικτή μόνο κατόπιν ενός ευρήματος ΕΦ (οι Αγένητοι Αδελφοί του τίτλου, που βασικά είναι δευτερεύουσες προσωπικότητες εμφυτευμένες σε ανθρώπους, σε μία Αθήνα του κοντινού μέλλοντος). Όλα αρχίζουν από τις προσπάθειες της Νατάσσας, μιας πληρωμένης δολοφόνου, να βρει το χαμένο αφεντικό της (που ήταν ΑΑ) και από κει και πέρα αρχίζει μια κατολίσθηση από γεγονότα που οδηγούν σε μία τραγική (με την καλή έννοια) κορύφωση.Τα καλά:Εξαιρετικά στέρεοι χαρακτήρες (και είναι πολλοί πανάθεμά τους) ο κάθε ένας με τα κίνητρα και τις μεθόδους του.Δυνατή γραφή, στιβαρή και δουλεμένη με πολλές δυνατές σκηνέςImmersion. Είναι εξαιρετικό το πώς οι ήρωες είναι κομμάτι του κόσμου τους.Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι οι χαρακτήρες είναι το ίδιο έξυπνοι (ή και περισσότερο) από τον αναγνώστη. Δε γίνονται ανοήτοι για χάρη της πλοκής, αντίθετα αυτοί που πρέπει είναι πάντα μερικά βήματα πιο μπροστά ή καταλαβαίνουν αυτό που καταλαβαίνεις και εσύ.Υπάρχει όμως και κάτι που δε μου άρεσε:Το βιβλίο είναι αχρείαστα δύσκολο. Έχει ελλειπτικές περιγραφές, πολλές φορές αποσπασματικές πληροφορίες και πολύ περισσότερους χαρακτήρες από όοσυς προλαβαίνεις να γνωρίσεις (λογικό, μιας και αρκετοί είναι ΑΑ ή οι ξενιστές τους και αόρατοι σε μεγάλο μέρος της πλοκής). Βγάζεις άκρη και όλες οι πλοκές κλείνουν ικανοποιητικά, όμως το συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες που απαιτείται για να βιώσεις το δράμα χάνεται κάπου στην εγκεφαλικότητα και αποσπασματικότητα της γραφής. Επίσης, και αυτό είναι προσωπική μου γκρίνια, πρόσεξα ότι σε 2-3 σημεία οι ΑΑ αναφέρονται ως "οι άτυχοι της γεννετικής κληρωτίδας", με άλλα λόγια αφήνεται να εννοηθεί ότι αποτελούν εμφυτεύματα διαφορετικού DNA. Παρόλα αυτά, αν και πουθενά δεν εξηγείται η όλη επιστήμη πίσω από το φαινόμενο, στο τέλος μου έμεινε η εντύπωση ότι οι ΑΑ είναι νοητικά κατασκευάσματα που εμφυτεύονται στον εγκέφαλο των ανθρώπων, αλλιώς θα είχαμε μία τραγικά πολύπλοκη περίπτωση μεταλλαγμένων που δε με πείθει και μου θυμίζει περισσότερο επιστήμη-σα-μαγεία. Εκτός κι αν το "χαμένες πιθανότητες" είναι μία μαρκετίστικη ατάκα που κάποιοι χαρακτήρες επαναλαμβάνουν. Συνολικά, εξαιρετικό μυθιστόρημα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες δουλειές του εξωτερικού, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε λάτρεις ΕΦ ή στους πιο ανοιχτόμυαλούς οπαδούς crime fiction 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 16, 2015 Share Posted January 16, 2015 Νομίζω ότι, στο να καταλάβεις τι είναι οι ΑΑ, βοηθάει κάπως και το απόσπασμα από τον Ντόκινς στην αρχή. Τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα ότι είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted January 18, 2015 Share Posted January 18, 2015 Αυτά παθαίνεις όταν αργείς να (ξανα)διαβάσεις το βιβλίο. Σε προλαβαίνουν όλοι οι άλλοι και τελικά καταλήγεις να επαναλαμβάνεις όσα έχουν ειπωθεί. Θα κάνω, όμως, μια φιλότιμη προσπάθεια να προσθέσω κάτι στη συζήτηση ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα αποτύχω παταγωδώς. Πριν ξεκινήσω οφείλω να επισημάνω την αίσθηση που έχεις ότι ο συγγραφέας σέβεται απόλυτα τον αναγνώστη, σε σημείο που ίσως μερικές φορές να το παρακάνει, θέλοντας να δώσει ακόμα περισσότερα από αυτά που περιμένεις. Ένα από τα χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι η καταιγιστική δράση. Μετά από κάποιο σημείο είναι πολύ δύσκολο να το αφήσεις για να συνεχίσεις κάποια άλλη ώρα το διάβασμα. Θέλεις συνεχώς να μάθεις τι γίνεται. Εξαιρετική η γραφή, αν και θα συμφωνήσω ότι δεν θα πείραζε λίγη απλότητα εδώ κι εκεί. Εντυπωσιακό είναι και το χτίσιμο των χαρακτήρων, και μιλάμε για χαρακτήρες μέσα σε άλλους χαρακτήρες. Τεράστιο επίτευγμα ότι όλοι είναι διακριτοί. Κανένας δεν είναι περιττός, αλλά θα προτιμούσα να είναι λιγότεροι, ώστε να μπορώ να δεθώ με κάποιους καλύτερα. Η πλοκή είναι τόσο πυκνή που πρέπει να έχεις συνεχώς τεντωμένες κεραίες για να μην χάσεις κάτι από αυτά που συμβαίνουν. Μου θύμισε πόσο τσιτωμένος ήμουν στο Μεμέντο και το Inception. Το απόλαυσα, αλλά ξέρω ότι θα κοστίσει σε αναγνώστες. Δεν είμαι σίγουρος γιατί άλλαξε το τέλος και έγινε λιγότερο Μανωλιός, κάποια εσωτερική πάλη διέκρινα στην παρουσίαση, σαν να το είχε μετανιώσει που άφηνε ελπίδες στον αναγνώστη. Συνολικά, είναι ένα πολύ καλό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας και η μόνη μου ένσταση αφορά στην αίσθηση του τεχνητού που είχα όταν το τελείωσα. Την πρώτη φορά που το διάβασα είχα πει στον Μιχάλη ότι δεν μου άρεσε που ενώ περίμενα να ανοίξει προς τα έξω, αυτό κλεινόταν προς τα μέσα. Τώρα, με τη δεύτερη ανάγνωση, νομίζω ότι ξέρω καλύτερα τι ήθελα να πω. Η κοσμοπλασία του ΑΑ αφορά σε ένα πάρα πολύ κοντινό μέλλον με μια εντελώς καινούρια τεχνολογία, εξαιρετικά ανεπτυγμένη σχεδόν στο μέγιστο δυναμικό της, αλλά το διήγημα μένει στον μικρόκοσμο των ηρώων χωρίς να βλέπουμε πραγματικά τι συμβαίνει γύρω τους, όπου όλα σχεδόν μοιάζουν σαν να βρίσκεσαι στο σήμερα. Έτσι έμεινα με την εντύπωση ότι δεν διαβάζω μια πιθανή προέκταση στο μέλλον, αλλά ένα παράλληλο σύμπαν όπου όλα έχουν εξελιχθεί όπως στο δικό μας, πλήν αυτή της νέας τεχνολογίας. Σε αυτή την εντύπωση του «δοκιμαστικού σωλήνα ανθρώπων και τεχνολογίας» συμβάλλει και η επιλογή της Ελλάδας. Παρόλο που γκρινιάζουμε γιατί δεν την επιλέγουμε ως τόπο γραφής, στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι η επιλογή κάποιας άλλης πιο προηγμένης τεχνολογικά χώρας θα ήταν πιο ταιριαστή. Παρόλα αυτά, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κάποιος αναγνώστης της ΕΦ που να μην απολαύσει αυτό το βιβλίο, το οποίο θα προστεθεί ως άλλος ένας λίθος, από τους πολλούς που έχει τοποθετήσει ο Μιχάλης στο οικοδόμημα της σύγχρονης ελληνικής επιστημονικής φαντασίας, 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 18, 2015 Share Posted January 18, 2015 Για την επιλογή της Ελλάδας δε λέει κάπου ότι αυτό οφείλεται στην πιο χαλαρή νομοθεσία σχετικά με τέτοιες τεχνολογίες; Ή το θυμάμαι λάθος και το μπερδεύω με το "Τείχος του Πάγου" (Ισπανία για τον ίδιο λόγο) ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.