Μιχάλης Μανωλιός - Αγέννητοι Αδελφοί

[Tiessa]

Για την επιλογή της Ελλάδας δε λέει κάπου ότι αυτό οφείλεται στην πιο χαλαρή νομοθεσία σχετικά με τέτοιες τεχνολογίες;

 

Σωστά το θυμάσαι.

 

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι ο συγγραφέας έχει ζήσει μόνο στην Ελλάδα. 

[Natasha]

Τους "Αγέννητους Αδελφούς" τους αγάπησα πολύ, έβαλα 5/5 στο goodreads με όλη μου την αναγνωστική καρδιά και έγραψα ένα κείμενο πάνω στο μυθιστόρημα για τη σελίδα του Fantasy Gate.

 

Σήμερα ένας γνωστός με τον οποίο δεν μιλάμε, παρά πολύ σπάνια, στο facebook και ο οποίος ξέρω ότι "δεν τα πάει καλά με Έλληνες συγγραφείς" (δικά του λόγια), μου έστειλε ότι διάβασε το κείμενο μου και ότι θα πάει να πάρει τους ΑΑ. Όταν τους διαβάσει με το καλό, θα ξέρω ότι θα έχουμε μοιραστεί μια απολαυστική αναγνωστική εμπειρία με όλα εκείνα τα στοιχεία που σε κάνουν κατεβάσεις το βιβλίο από την βιβλιοθήκη ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια 

 

Για το γκάλοπ της αγαπητής Κιάρας δεν μπορώ να αποφασίσω. Η Νατάσα, ο Πέτρος, η Ζωή, η Χριστίνα

αν και δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να την δούμε για πολύ

ήταν όλοι άνθρωποι που τους γνώρισα, τους πόνεσα και κάποιες φορές με πονέσανε και οι ίδιοι. Ο χαρακτήρας με τον οποίο μπόρεσα να ταυτιστώ λιγότερο ήταν η Έλεν

μάλλον φταίει ότι δεν είμαι αρκετά φιλόδοξη, είχα την αίσθηση ότι δεν είχε καμία στοργή μέσα της, ενώ η σκληρή Νατάσσα είχε μια πολύ τρυφερή πλευρά

 

[melkiades]

Λοιπόν, εγώ δεν το έχω διαβάσει ακόμα αλλά το πρόλαβε πρώτη η μαμά μου. Επειδή ο συγγραφέας ενδέχεται να θέλει να μάθει τη γνώμη της (μιας και οι περιπέτειές της έχουν γίνει γνωστές κατά καιρούς στο φόρουμ) και η μαμά μου δεν είναι μέλος (ούτε θα τον πάρει, από ότι μου είπε, τηλέφωνο να τον ενημερώσει) θα γράψω το πρωινό μας τηλεφώνημα, σε κινητό, στη Συγγρού, στο αυτοκίνητο.

 

(Μ: Μαμά, Ε: Εγώ)

 

Μ: Καλά παιδί μου, αυτό το βιβλίο με τους ΑΑ που μου έφερες το διάβασες εσύ;

 

Ε: Όχι ακόμα, ούτε στη μέση δεν είμαι.

 

Μ: Μα καλά, γίνεται να έχουμε τόσους ΑΑ μέσα μας και να μας διαφεντεύουν;

 

Ε: Ε, καλά, δεν έχουμε όοοολοι τόσους, άλλοι έχουν πολλούς και άλλοι λιγότερους.

 

Μ: Πάντως γίνεται χαμός με όλους αυτούς, με έπιασε το κεφάλι μου. Μα πώς τους σκέφτηκε όλους αυτούς αυτό το παιδί; Να τον ρωτήσεις.

 

Ε: Ναι, αλλά το βιβλίο πώς σου φάνηκε; Λες να το διαβάσω;

 

Μ: Μα ναι! Είναι πάρα πολύ ωραίο το βιβλίο και πολύ ωραία γραμμένο και με ωραία γλώσσα! Έχει και αγωνία, γίνεται και λίγο τρομακτικό φορές φορές. Δεν πειράζει που έχει όλους αυτούς τους ΑΑ και με μπέρδεψαν, είμαι και μεγάλη γυναίκα. Εσύ να το διαβάσεις το βιβλίο, θα σου αρέσει.

 

Κριτική μαμάς τέλος.

Edited February 7, 2015 by melkiades

[mman]

Θεά... Πες της ότι στο επόμενο θα κάνει καμέο. :-)

[wordsmith]

Μια ψήφος από μένα στο "με έπιασε το κεφάλι μου"   .

[Sonya]

Θεά... Πες της ότι στο επόμενο θα κάνει καμέο. :-)

 

Αν την χώσεις σε κανα κεφάλι ως ΑΑ, μπορεί και να μην της αρέσει.

 

Α, ρε, μελκομαμά, Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ!

Edited February 8, 2015 by Sonya

[Mesmer]

Τέλειωσα κι εγώ το βιβλίο πριν από μερικές μέρες, οπότε ας πω κι εγώ δυο λόγια.

 

Καταρχάς να πω ότι το βιβλίο το παίδεψα πιο πολύ απ' όσο του άξιζε. Κυρίως, λόγω έλλειψης χρόνου, διάβαζα το βράδυ λίγα κεφάλαια πριν πέσω για ύπνο. Κι επειδή ο Μιχάλης απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη, δεν ήθελα να το διαβάσω στο ρελαντί.

 

Η ιδέα του βιβλίου μού άρεσε πολύ. Ήταν έξυπνη και πρωτότυπη, κάτι αρκετά διαφορετικό απ' όσα έχω διαβάσει τελευταία στο χώρο της ΕΦ. Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον από την αρχή και το διατηρεί αμείωτο σ' όλη του την έκταση, καθώς τα πράγματα μπερδεύονται και σκληραίνουν.

 

Στα συν/πλην του βιβλίου οι πάρα πολλοί χαρακτήρες.

Πλην, επειδή είναι πολλοί και στην αρχή χάνεις λίγο το μέτρημα.

Συν, επειδή είναι όλοι καλοδουλεμένοι και ξεχωριστοί. Οι περισσότεροι διαθέτουν έναν απαράβατο ορθολογισμό κι αυτό σε κάνει να δείχνεις ίχνη συμπάθειας ενώ ξέρεις ότι πρέπει να τους μισήσεις. Πολύ μεγάλο ατού οι χαρακτήρες. Κι αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι ότι

 

 

δεν υπάρχει ένας «καλός» χαρακτήρας.

 

 

 

Από παράπονα, όπως ανάφεραν και προηγούμενοι, θα ήθελα να δω περισσότερο κάποιους χαρακτήρες, κυρίως Άιβι και Νάνσυ. (Όπως πχ τον Δείμο, που σαν ΑΑ έκανε πολύ καλή δουλειά).

 

Από σημεία που θα ήθελα περισσότερη ανάλυση:

 

 

 

-Η δημιουργία ξεχωριστών προσωπικοτήτων με το φόρτωμα «βασικών πακέτων». Μάλλον θα ήθελα κάτι πιο συγκεκριμένο, ανάλογα με την προσωπικότητα που θέλουν να δημιουργήσουν.

 

-Το πέρασμα από τη δημιουργία ΑΑ στη μεταφορά της κύριας συνείδησης. Μου φάνηκε ότι έγινε κάπως απότομα, ή μπορεί και να έχασα τον συνδετικό κρίκο.

 

 

 

Γενικά, το βιβλίο το καταευχαριστήθηκα.

 

Μιχάλη, συγχαρητήρια. Περιμένουμε συνέχεια.

[mman]

Επειδή τα έχω φορτώσει λίγο στον κόκκορα, μερικές απαντήσεις / σχόλια:

 

1) Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι οι χαρακτήρες είναι το ίδιο έξυπνοι (ή και περισσότερο) από τον αναγνώστη. Δε γίνονται ανόητοι για χάρη της πλοκής, αντίθετα αυτοί που πρέπει είναι πάντα μερικά βήματα πιο μπροστά ή καταλαβαίνουν αυτό που καταλαβαίνεις και εσύ.

 

2) Υπάρχει όμως και κάτι που δε μου άρεσε:
Το βιβλίο είναι αχρείαστα δύσκολο. Έχει ελλειπτικές περιγραφές, πολλές φορές αποσπασματικές πληροφορίες

 

3) και πολύ περισσότερους χαρακτήρες από όσους προλαβαίνεις να γνωρίσεις (λογικό, μιας και αρκετοί είναι ΑΑ ή οι ξενιστές τους και αόρατοι σε μεγάλο μέρος της πλοκής). Βγάζεις άκρη και όλες οι πλοκές κλείνουν ικανοποιητικά, όμως το συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες που απαιτείται για να βιώσεις το δράμα χάνεται κάπου στην εγκεφαλικότητα και αποσπασματικότητα της γραφής.

 

1) Αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό, γιατί έκανα πολύ μεγάλη προσπάθεια για να έχω χαρακτήρες που δρουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους και συγχρόνως αληθοφανή και ενδιαφέρουσα πλοκή.

 

2) Δεκτό. Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος έχουν εξηγηθεί όλα, αλλά συμφωνώ ότι δεν είναι όλα κατανοητά την κάθε στιγμή, και ότι ελάχιστοι θα γυρίσουν πίσω τις σελίδες, όταν πάρουν επιπλέον πληροφορία, για να ξαναδιαβάσουν κάτι που δεν το είχαν πιάσει στην πρώτη ανάγνωση.

 

3) Επειδή το αναφέρουν οι περισσότεροι: Χαίρομαι που οι χαρακτήρες είναι διακριτοί και αναγνωρίζω ότι είναι αρκετοί, ίσως και πολλοί. Είναι περίπου τριάντα. Δεν είναι κάποιο απαγορευτικό νούμερο, ειδικά αν το συγκρίνει κανείς με τις πολλές δεκάδες χαρακτήρων κάποιων γνωστών ξένων και Ελλήνων συγγραφέων και βιβλίων, οπότε ίσως το πρόβλημα είναι ότι προσπάθησα να παίζουν σχεδόν όλοι τον ρόλο τους και να μην είναι διακοσμητικοί, με αποτέλεσμα το έργο να γίνεται απαιτητικό από πλευράς αναγνωστικής προσοχής. Ο στόχος για το επόμενο θα είναι λιγότεροι χαρακτήρες.

 

4) Εξαιρετική η γραφή, αν και θα συμφωνήσω ότι δεν θα πείραζε λίγη απλότητα εδώ κι εκεί.  

 

5) Η πλοκή είναι τόσο πυκνή που πρέπει να έχεις συνεχώς τεντωμένες κεραίες για να μην χάσεις κάτι από αυτά που συμβαίνουν. Μου θύμισε  πόσο τσιτωμένος ήμουν στο Μεμέντο και το Inception. Το απόλαυσα, αλλά ξέρω ότι θα κοστίσει σε αναγνώστες.

 

4) Ελήφθη (και από σένα και από άλλους). Το επόμενο θα είναι (λίγο) ελαφρύτερο.

 

5) Η αναφορά σ' αυτά τα δύο αριστουργήματα είναι κολακευτική. Και, ναι, φυσικά θα κοστίσει.

 

6) [...] μου άρεσε ιδιαίτερα είναι ότι

 

 

δεν υπάρχει ένας «καλός» χαρακτήρας.

 

 

 

7) Από σημεία που θα ήθελα περισσότερη ανάλυση:

 

 

 

-Το πέρασμα από τη δημιουργία ΑΑ στη μεταφορά της κύριας συνείδησης. Μου φάνηκε ότι έγινε κάπως απότομα, ή μπορεί και να έχασα τον συνδετικό κρίκο.

 

 

 

6) Ω, thx! Έγινε επίτηδες, βέβαια.

 

7) Δεν έχασες κάτι. Η επινόηση αυτή έχει γίνει στο παρελθόν και δεν εξηγείται ιδιαίτερα, όπως ούτε η σχέση της με τους ΑΑ.

Γενικά, όπου δεν εξηγούνται πράγματα, είναι γιατί δεν υπήρχε χώρος γι' αυτό. Το βιβλίο, ακόμα κι έτσι, βγήκε 460 σελίδες. Δεν το ήθελα μεγαλύτερο. Ελπίζω ότι δεν λείπει κάτι σημαντικό.

 

Ευχαριστώ όλους και όλες για τον κόπο να διαβάσουν και να σχολιάσουν, καθώς και για τα καλά τους λόγια.

Edited February 16, 2015 by mman

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Λοιπόν, μπορεί ν' αργώ, αλλά δεν ξεχνώ :D Κι επειδή η άνοιξη βιάζεται ακόμη πιο πολύ, ιδού, την τελευταία στιγμή πριν έρθει, όσα είπα για το βιβλίο στην παρουσίαση της Θεσσαλονίκης.

Σε σπόιλερ επειδή είναι πραγματικό μακρυνάρι. Όχι, δεν είναι μαρτυριάρικο :D

 

 

 

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Κλειδάριθμος για την πρόταση να παρουσιάσω το Αγέννητοι Αδελφοί. Καθώς είχα ήδη διαβάσει τις δύο συλλογές διηγημάτων που εξέδωσε ο Μιχάλης Μανωλιός και αρκετά από τα διηγήματά του στο διαδικτυακό φόρουμ SFF, καθώς επίσης γνώριζα ότι είναι το πρώτο μυθιστόρημά του που έφτασε στο τυπογραφείο, με έτρωγε εξαρχής η περιέργεια να δω πώς θα τα έβγαζε πέρα με τις προκλήσεις και τις κακοτοπιές που έχει το πολύ πιο σύνθετο εγχείρημα της αναμέτρησης με ένα εκτενές αφήγημα.

 

Την υπόθεσή του θα μπορούσαμε να τη συνοψίσουμε με δυο λόγια. Στο κοντινό μέλλον, μια αδίστακτη βιολόγος παίζει με τα όρια της ύπαρξης. Προχωρώντας από πειραματισμό σε πειραματισμό, βρίσκεται παγιδευμένη μέσα στο δίχτυ που πλέκεται με τα υλικά που προσφέρει η ίδια η γνώση της, βρίσκεται παγιδευμένη από τις δυνατότητες και τον εφιάλτη που προοιωνίζεται η τεχνολογική επινόησή της. Η Έλεν κατέχει, με όλες τις σημασίες τις λέξης, μια νέα τεχνολογία, όμως αρκεί αυτό ώστε να ξεφύγει από τον εκβιασμό που της στήνει μια επαγγελματίας δολοφόνος, η οποία είναι ως ένα βαθμό δικό της δημιούργημα; Η κατάληξη κρίνεται σε χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνάει τη μία εβδομάδα αφηγηματικού χρόνου. Μέσα στην εβδομάδα αυτή, το Αγέννητοι αδελφοί εκπληρώνει στην εντέλεια όσα υπόσχεται αυτή η σύνοψη: μας παρασύρει, ξετυλίγοντας κινηματογραφικά την καταιγιστική δράση και τις απρόσμενες ανατροπές που εντείνουν την αγωνία και δημιουργούν πολύ περισσότερα μυστήρια από όσα λύνουν. Στις σελίδες του παρακολουθούμε μια μαεστρική χορογραφία κινήτρων, πράξεων και αισθημάτων που καταδιώκουν τους χαρακτήρες οδηγώντας τους σε ανελέητες αποφάσεις. Στο μάτι όλου αυτού του κυκλώνα βρίσκεται η τεχνολογία των αγέννητων αδελφών, δηλαδή η δυνατότητα να μορφοποιηθούν μέσα στο σώμα του ίδιου ανθρώπου άλλες ολοκληρωμένες προσωπικότητες, με τις δικές τους ικανότητες και επιθυμίες, τη δική τους ιστορία, ψυχοσύνθεση και ιδιοσυγκρασία.

 

Όλα αυτά μπορεί να είναι μια αρκετά συνεπής περίληψη, όμως στην πραγματικότητα αδικούν το βιβλίο. Το πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που παρουσιάζουμε δεν εξαντλείται στην εξιστόρηση παθών, λόγων και έργων, ούτε σε μια ευφυέστατη φανταστική εφεύρεση. Αντίθετα, αναπτύσσει έναν πολύ πιο περίπλοκο προβληματισμό που αφορά βασικές σχέσεις και αντιλήψεις για τον δικό μας κόσμο. Εδώ, για λόγους συντομίας θα εστιάσω μόνο σε δύο από αυτές, ώστε να μην κουραστούμε αλλά και να μην κάνουμε σπόιλερ.

 

Πρώτα πρώτα, έχω κατά νου τον εαυτό. Αυτή η απτή οντότητα που μας είναι ολότελα οικεία, όσο δύσκολα κι αν περιγράφεται, είναι άραγε τόσο συμπαγής, αδιαπέραστη και ενιαία όσο έχουμε μάθει να τη σκεφτόμαστε; Αποτελεί όντως ένα φυσικό κι αυθεντικό πυρήνα, που έφτασε να υπάρχει μέσα μας από τύχη, από ανάγκη ή από κάποια πρόνοια, ανάλογα με τη φιλοσοφική θεώρηση την οποία ενστερνίζεται κανείς; Πλάι στο κλασικό ερώτημα που θέτει η επιστημονική φαντασία όταν ρωτάει «είναι ανάγκη στα ζωντανά πλάσματα να περιλαμβάνονται μόνον όσα περικλείονται από δέρμα;», το Αγέννητοι αδελφοί ρωτάει κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό από μια άποψη: τα πλάσματα που περικλείονται από δέρμα είναι ανάγκη να περιλαμβάνουν μόνον έναν εαυτό; Καθώς διαβάζουμε, η καταφατική απάντηση στις απορίες αυτές καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Μπροστά στα μάτια μας ζωντανεύουν όχι μία και δύο, αλλά τουλάχιστον έξι ολοκληρωμένες και ολότελα διαφορετικές μεταξύ τους προσωπικότητες, μέσα στις οποίες αναδύονται άλλες προσωπικότητες, οι οποίες μπορεί και πάλι να κρύβουν μέσα τους άλλες, εξίσου πλήρεις, προσωπικότητες. Φυσικά, παρακολουθούμε τις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους κύριους χαρακτήρες της ιστορίας, όμως ένα κεντρικό κουμπί της είναι η σχέση που αναπτύσσεται μέσα στον κάθε χαρακτήρα, δηλαδή η σχέση ανάμεσα σε αυτόν και στους άλλους εαυτούς του, τους αγέννητους αδελφούς του. Κι έτσι ξετυλίγονται σκηνές βασανιστικής συμβίωσης ανάμεσα σε ασύμβατες προσωπικότητες, συνεργασίας, συμπληρωματικότητας, υποκατάστασης αλλά και αυτοκαταστροφικότητας, όπως και σκηνές σχεδόν ασύμπτωτης συνύπαρξης. Αν επιχειρούσα να παραλληλίσω με μια οπτική απεικόνιση τις καταστάσεις που προκύπτουν, θα έλεγα πως η τελική εικόνα θυμίζει το οργανωμένο, γεωμετρικό χάος και τις ιλιγγιώδεις μεταμορφώσεις που αποτυπώνονται στους πίνακες του Έσερ. Με την τεχνολογία των αγέννητων αδελφών το υποκείμενο προβάλλει ως θρυμματισμένο ον που περικλείεται μεν από ένα δέρμα, αλλά περιλαμβάνει πολλά ακόμη πλάσματα. Tο υποκείμενο εμφανίζεται ως προϊόν μαστοριάς, φτιάχνεται από άλλους, όμως επίσης κατασκευάζει το ίδιο τον πολλαπλό εαυτό του (έλεν), καθώς αποκρίνεται σε ανάγκες, διλήμματα και παρορμήσεις. Οι ανατροπές, τελικά, δεν συντελούνται μόνο στο επίπεδο της αφηγηματικής πλοκής αιφνιδιάζοντας, πράγματι, τον αναγνώστη, αλλά διεξάγονται κατά ειρωνικό τρόπο στο επίπεδο της ιδιοσυγκρασίας των χαρακτήρων, μεταμορφώνοντάς τους.

 

Μάλιστα, δεν είναι διόλου περίεργο που κλείνοντας το βιβλίο αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο ισχύει ακόμη και για την κατασκευάστρια, για την πραγματίστρια βιολόγο που με μια δεύτερη ματιά μοιάζει εξίσου πολύμορφη και αντιφατική με τα δημιουργήματά της: η Έλεν μπορεί να μην έχει αγέννητους αδελφούς, όμως έχει άλλες Έλεν που αναδύονται μέσα της και υπονομεύουν την όποια προσωπική ακεραιότητα κατάφερε να χτίσει. Η Έλεν μπορεί να μην είναι προϊόν κάποιας προηγμένης βιοτεχνολογίας, όμως έχει και η ίδια επίγνωση ότι είναι κατασκεύασμα των εμπειριών της, μιας επαναλαμβανόμενης διαδικασίας δοκιμών, αποτυχιών και επιτυχιών, μιας ασυγκράτητης περιέργειας και της δίψας για έλεγχο και ισχύ. Ο δικός της αδελφός, μπορεί να είναι κανονικός, γεννημένος αδελφός, όμως τι είδους υπόσταση έχει στην πραγματικότητα; Εμείς τουλάχιστον τον βλέπουμε να υπάρχει μόνο μέσα της, διατηρώντας σαν ζωντανό κεντρί την ανάμνηση των κοινών παιδικών τους ονείρων.

 

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αλληγορία. Η νευρώδης, ωμή και λιτή γραφή, που δεν γλιστράει σε εύκολες γλαφυρότητες, συναισθηματισμούς ή ηθικολογίες, ο σχολαστικός ρεαλισμός, ο στοχαστικός πραγματισμός και η ακρίβεια με την οποία πλάθεται το αφηγηματικό υλικό, η μέριμνα να αναπαρασταθεί ένας συγκεκριμένος κόσμος με ευδιάκριτες πολιτικές και κοινωνιολογικές παραμέτρους, οι οποίες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εκτύλιξη του μύθου, μας στερούν το καταφύγιο μιας ανάγνωσης συμβολικού τύπου. Εδώ βρισκόμαστε σε έναν τόπο παράδοξα οικείο: οι δρόμοι και οι περιοχές της Αθήνας, το τοπίο της Σαντορίνης είναι αναγνωρίσιμα. Οι πολλές αναφορές στα πολιτιστικά δημιουργήματα της δικής μας εποχής, προσθέτουν πινελιές στους χαρακτήρες και πλουτίζουν με υπαινιγμούς την αφήγηση, θυμίζοντάς μας ότι παρουσιάζονται καταστάσεις που κατά πάσα πιθανότητα θα προέκυπταν πραγματικά αν ίσχυε η συνθήκη της συγκεκριμένης τεχνολογικής επινόησης. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η πυκνή και ελλειπτική αφήγηση μας προκαλεί να συμπληρώσουμε εμείς τις εικόνες, το σιωπηρό συναισθηματικό φορτίο των πράξεων και των λόγων, ουσιαστικά μας σέρνει να εκτεθούμε στα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες με τα ίδια λειψά εφόδια που έχουν κι εκείνοι. Καθώς βλέπουμε μόνο μέσα από τα δικά τους μάτια, καθώς γνωρίζουμε μόνο όσα γνωρίζει ένας από αυτούς κάθε φορά, τα ίδια περιστατικά αλλάζουν νόημα και αποκτούν διαφορετικό αξιακό φορτίο. Χρειάζεται να φτάσουμε μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου ώστε να είμαστε σε θέση να ανασυνθέσουμε, εκ των υστέρων, τα θρύψαλα του κόσμου και όλες τις ψηφίδες της ιστορίας.

 

Το δεύτερο σημείο για το οποίο θα ήθελα να μιλήσω είναι οι ανθρώπινες σχέσεις που σκιαγραφούνται. Δεν θα σταθώ τόσο στη βία που διαπερνά, σε όλες τις αποχρώσεις της, τις σχέσεις των χαρακτήρων. Είναι αναμενόμενη στην καρδιά ή στη μεθόριο της παρανομίας, σε μια χώρα «με μεγάλη διαφθορά και απρόθυμη εφαρμογή των νόμων», όπως αναφέρεται σε κάποιο σημείο. Στο Αγέννητοι αδελφοί, όμως, παράδοξο και ειρωνικό στοιχείο της βίας είναι ότι αντί να αποδιαρθρώνει τις ανθρώπινες σχέσεις, μοιάζει να αποτελεί το συνδετικό ιστό τους: ως συνενοχή, ως τραύμα, ως επιβολή. Και ο κόσμος που περιγράφεται θα ήταν αβίωτος αν δεν υπήρχε, στον αντίποδά της, μία ακόμη στοιχειακή δύναμη που κινεί τα νήματα, η μουσική, μια μετωνυμία για την τέχνη, η οποία συνδέει ως δημιουργία, ως παρηγοριά, ως δυνατότητα για ενσυναίσθηση.

 

Πιο πολύ θα ήθελα να σταθώ στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι ερωτικές και οι γονεϊκές σχέσεις. Οι πρώτες, πολυδιάστατες, ρευστές, εκτίθενται με ευθύτητα, εκτυλίσσονται χωρίς τους περιορισμούς μιας υποτιθέμενης κανονικότητας, και μάλιστα μέσα σε έναν κόσμο από τον οποίο δεν λείπουν καθόλου οι τυπικές απαγορεύσεις της δικής μας κοινωνίας που αφορούν την ηλικία, την προτίμηση ως προς το φύλο και την αποκλειστικότητα. Ως ανάγκη για τρυφερότητα και επαφή, για ανταλλαγή, εμπιστοσύνη και στήριξη στις δυσκολίες, οι ερωτικές σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες αποτελούν επίσης καθοριστική κινητήρια δύναμη του μύθου, κι ας ζυμώνονται με ψέματα, με μικρές ή μεγαλύτερες αποσιωπήσεις. Στην περίπτωση αυτή, το όριο που αναιρείται είναι η διάκριση που αντιδιαστέλλει συνήθως την ιδιοτέλεια και τη χρησιμοθηρική αντιμετώπιση του άλλου με τη συναισθηματική ειλικρίνεια. Στο Αγέννητοι αδελφοί αυτά τα δύο μπορεί να συνυπάρχουν στο ίδιο πρόσωπο και να συμπλέκονται, αντί να αλληλοαποκλείονται, αποτελώντας πεδίο για μερικές από τις πιο καίριες εσωτερικές αντιφάσεις που δίνουν το στίγμα των χαρακτήρων.

 

Παράλληλα, εκείνες που διαπνέονται από ανυστεροβουλία και αφοσίωση, είναι οι γονεϊκές σχέσεις. Πολύ γρήγορα μαθαίνουμε ότι η Νατάσσα, με τα κόκκινα μαλλιά, μπράβος και δολοφόνος κατ’ επάγγελμα, με το καλύτερο όνομα στην πιάτσα του υποκόσμου, κινείται από μια ελπίδα: να σώσει, με κάθε μέσο, το άρρωστο παιδί της από το θάνατο. Μαθαίνουμε ότι ο Πέτρος, ένας «αποτυχημένος», μέσα σε εισαγωγικά, βιοτεχνολογικός πειραματισμός, κατατρώγεται από το σαράκι της νοσταλγίας για τη χαμένη κόρη του, από την ανέφικτη πατρότητα. Όμως –για μια στιγμή– μήπως έχουμε εδώ κάποιο κλασικό μοτίβο που φλερτάρει με το μελόδραμα; Κάθε άλλο. Η μητρότητα και η πατρότητα, που καταλαμβάνουν την κορυφή στην άτεγκτη ιεράρχηση των αλληλοαναιρούμενων αναγκών, έχουν χάσει τη χροιά που τις συνοδεύει συνήθως. Δεν πρόκειται για μια βιολογική, ενστικτώδη συγγένεια που εκπληρώνει το ιδεώδες της αναπαραγωγής ή της κοινωνικής αναγνώρισης. Το βιολογικό γεγονός της γέννησης αποτελεί μια μάλλον οδυνηρή, και σίγουρα τυχαία λεπτομέρεια. Η γονεϊκότητα αναδεικνύεται κυρίως ως επιλογή και συνδέεται ευθέως με την αναγνώριση της ανάγκης για επιβίωση. Δεν προεξοφλείται από τη βιολογία, αλλά αποκτά την υπόσταση και τη σημασία της μόνον καθώς οικοδομείται, από φαντασιώσεις και ματαιώσεις, από τη βιωμένη συνύπαρξη και από την ανάληψη των ευθυνών τις οποίες συνεπάγεται.

 

Όλα αυτά συμβαίνουν κατά κάποιο τρόπο στο προσκήνιο της ιστορίας. Ωστόσο, στο μυθοπλαστικό καμβά υπάρχουν και άλλα νήματα προβληματισμού: η σχέση ανάμεσα στο δημιουργό και το δημιούργημα, ο ρόλος της τέχνης και τα όρια στη χρήση της τεχνολογίας και στην ανθρώπινη επινοητικότητα, η σύγκρουση ανάμεσα στην ανάγκη για επιβίωση, την επιθυμία και στην ευθύνη, τι είναι ηθικό και τι όχι, το ερώτημα αν είναι πράγματι δυνατόν μια ατομική απόφαση να οδηγήσει στη μεταλλαγή μιας κοινωνίας, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από αυτά.

 

Μέχρι τώρα ελπίζω να έχει φανεί ότι το Αγέννητοι αδελφοί μπορεί να είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Μιχάλη Μανωλιού, όμως δεν είναι καθόλου πρωτόλειο. Η πολυπλοκότητα και η σχεδόν μαθηματική οργάνωσή του, η συγκροτημένη αντίληψη για το πώς γράφεται το λογοτεχνικό είδος της επιστημονικής φαντασίας, που αποτυπώνονται στις σελίδες του, αποτελούν καρπό πολλών χρόνων συγγραφικής δημιουργίας, συνεχίζουν και εμπλουτίζουν όσα έχουν επιτευχθεί στις συλλογές διηγημάτων του που εκδόθηκαν προηγουμένως. Έχουν ευδιάκριτη συνάφεια με τον τρόπο γραφής σε διηγήματά του όπως η «Σοκολάτα», από το Σάρκινο φρούτο, ή η «Αίθρα», από το Και το τέρας, η οποία μάλιστα, βραβεύτηκε το 2010 στο διεθνή διαγωνισμό επιστημονικής φαντασίας «Aeon Awards», που διοργανώνεται από ένα σημαντικό περιοδικό για τη λογοτεχνία του φανταστικού (το Albedo), με κριτική επιτροπή στην οποία συμμετέχουν γνωστοί και καταξιωμένοι συγγραφείς του είδους. Σε πείσμα της κοινοτυπίας που χαρακτηρίζει υποτιμητικά την επιστημονική φαντασία «παραλογοτεχνία», το Αγέννητοι αδελφοί δεν είναι εύκολο ή εύπεπτο. Αξιοποιεί δεξιοτεχνικά το διφορούμενο χαρακτήρα της ίδιας της γλώσσας και της γραφής, το ότι κρύβουν την ίδια στιγμή που ομολογούν, ώστε να διατηρηθεί μέχρι τέλους η αγωνιώδης απορία «τι έγινε στην πραγματικότητα», «ποια θα μπορούσε να είναι η εξέλιξη;». Ζητά από τον αναγνώστη να ανασυνθέσει την ιστορία, τον κόσμο και τα κίνητρα, να σταθεί προσωπικά απέναντί της, σχεδόν να την ξαναγράψει από την αρχή και να φανταστεί το κλείσιμό της. Αξίζει όχι μόνο μια πρώτη, αλλά και μια δεύτερη ανάγνωση: για την απόλαυση που δίνει η διαπίστωση ότι όλα τα κλειδιά της ιστορίας είναι εξαρχής εκεί, έχουν ήδη εμφανιστεί στην πιο εύλογη στιγμή, κι όμως ίσως ακριβώς για το λόγο αυτό μένουν τόσο καλά κρυμμένα.

 

 

 

 

[mman]

Πελαγία, ευχαριστώ για την εμβριθή ανάγνωση και φυσικά για την εξαίρετη παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη. 

[Μάρβιν ΑΑΠ]

εγώ ευχαριστώ, βεβαίως, για τη μεγάλη χαρά να το παρουσιάσω : ))

[mman]

Για όποιον δεν ήταν και θέλει να ρίξει μια ματιά στην (από κοινού με τη "Νεκρή Γραμμή") παρουσίαση της Θεσσαλονίκης: 

 

https://www.youtube.com/watch?v=8ycua4-7tNE

 

(Σηκώστε τον ήχο στο τέρμα.)

 

Παρατηρήσεις:

1) Καταραμένο μπουκάλι!

2) Προσέξτε τον Κωνσταντίνο Κέλλη (16:00 με 21:00) να κρυφοδιαβάζει πάνω από τον ώμο της Tiessa, λες και δεν πρόκειται να ξαναδει το βιβλίο ποτέ. :-)

3) Highlight της Βάσως που κλέβει την παράσταση στο τέλος, από 48:40 και μετά.

 

Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, και κατά την παρουσίαση και μετά. :-)

[Μάρβιν ΑΑΠ]

τι ωραία που ήταν! : ))

[wordsmith]

http://en.wikipedia.org/wiki/Billy_Milligan

 

και

 

http://city.sigmalive.com/article/9147/ta-24-diaforetika-prosopa-toy-leonarnto-nti-kaprio

 

από αυτόν το συγγραφέα.

[mman]

Μίνι συνέντευξη για την Athens Voice στον Δημήτρη Φύσσα, το οποίο και ευχαριστώ πολύ. (Τα βιντεάκια είναι δύο επειδή μας διέκοψαν δυνατοί θόρυβοι από δίπλα.)

[wordsmith]

Σε ποιο μέρος είναι; Καφετέρια;

[mman]

Στο ιστορικό καφενείο "Πανελλήνιον".

[Μάρβιν ΑΑΠ]

α! στο σκακιστικό, όπου δεν ξεφυτρώνουν μπουκάλια με νερό! :D

[Raven]

Μου άρεσε πάρα πολύ!

Είχε ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πολλή δράση που δεν με άφηνε να το αφήσω! Τόσο πολύ δεν με άφηνε να το αφήσω που τελικά έχασα τη στάση στο μετρό :Ρ

Αγαπημένος χαρακτήρας ήταν η Ήβη και λιγότερο αγαπημένος η Ζωή. Ενδιαφέρον και παράδοξο αυτό με τους ΑΑ...

[Naroualis]

Εκείνη η ριμάδα η φράση "λιτός κι απέριττος". Όποτε την ακούσω, μου ανάβουν τα λαμπάκια. Το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που δεν έχουν την φαντασία ή την ευφράδεια ή τον στοιχειώδη αισθησιασμό αν θέλετε, να γράψουν κάτι παραπάνω, να πούν τι πραγματικά βλέπουν.

 

Ε, εκεί με καταντάει ο Μανωλιός. Να μη μπορώ να πω τίποτε περισσότερο από τη φράση αυτή. Ο λόγος του είναι λιτός κι απέριττος, οι χαρακτήρες του είναι λιτοί κι απέριττοι, οι περιγραφές του είναι λιτές κι απέριττες, η δράση του είναι λιτή κι απέριττη. Η ιδέα του είναι λιτή κι απέριττη.

 

Κι από όλο αυτό το στεγνό τίποτα, αγωνία και συναίσθημα ξεχειλίζει.

 

Αυτά. Διαβάστε το. Παλέψτε το. Μην το αφήσετε να σας κουράσει, να σας καταβάλει. Διαβάστε το. Απλά διαβάστε το.

[Big Fat Pig]

Le regret d' Heraclite

 

Εγώ, που ήμουνα τόσοι και τόσοι ανθρώποι, ποτέ δεν ήμουν εκείνος που στ' αγκάλιασμά του λιγοθύμησε η Ματίλντε Ούρμπαχ.

 

Χ.Λ. Μπόρχες, Ο δημιουργός

(Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης / Δημήτρης Καλοκύρης)

 

--

 

Και μετά απ' αυτή τη λογοτεχνική εισαγωγή / αφιέρωση, να 'μαι κι εγώ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως. Φυσικά το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να συμφωνήσω με όλους για την καταπληκτική ιδέα, αλλά και το ότι ήμουν πολύ χαρούμενος που θα διάβαζα ένα βιβλίο: άλφον ΕΦ, βήτον με μια ιδέα που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα (περισσότερα στοιχεία στο τέλος του post), γάμον (έτσι πάει, ε; -- δεν θυμάμαι αν φτάνει η αρίθμηση ως εκεί...) του Μμιχάλη. Μοιραία (και καλώς ή κακώς) οι απαιτήσεις έφτασαν στο ταβάνι. Οπότε, πάλι μοιραία, ίσως να είμαι λίγο περισσότερο αυστηρός από ότι χρειάζεται, ελπίζω όμως και δίκαιος.

 

Άντλησα από όλα τα παρακάτω κι έγραψα (τρομάρα μου) κι ένα μικρό κομμάτι για το goodreads, αλλά για το sff κρατάω πολύ περισσότερες σκέψεις όπως και κάποια πράγματα που δεν λειτούργησαν τέλεια για μένα. Άλλα υποκειμενικά, άλλα όχι και τόσο (ίσως). Όλα εδώ λοιπόν, γιατί ξέρω ότι ο συγγραφέας τα ψάχνει με το ντουφέκι. Χεχε. Ελπίζω μόνο να βγάζουν νόημα :/

 

Αλλά για να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή, συνοπτικά η ετυμηγορία απαντώντας ευθέως στην υπογραφή του βιβλίου από τον συγγραφέα: ναι, οι ΑΑ άξιζαν και με το παραπάνω κάθε λεπτό του αναγνωστικού τους χρόνου.

 

Οι σελίδες έφευγαν, η πλοκή πύκνωνε, το ενδιαφέρον συχνά-πυκνά αυξανόταν κάθετα, συνεπές και σταθερό γράψιμο, διλλήματα (με τον γνωστό τρόπο, trademark mman, πάρ' τα στη μούρη) που καθηλώνουν. Και, άσχετα από τις προσωπικές συμπάθειες σε πρόσωπα και πράγματα, το τέλος ήρθε κουβαλώντας μαζί του ένα γλυκόπικρο αίσθημα δικαίωσης. Αλλά, το σπουδαιότερο, όταν όλα τέλειωσαν, το βιβλίο ήταν (και είναι) ακόμα εκεί. Τα πρόσωπα, οι πράξεις τους, οι αποφάσεις τους και οι αγωνίες τους.

 

Το πιο εντυπωσιακό (για μένα) στοιχείο του βιβλίου είναι η πλοκή. Σφιχτή, καλά δουλεμένη, προσεγμένη μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, χωρίς κενά. Άριστα!

 

Και σε υπεράσπιση του βιβλίου, σε αντίθεση από γνώμες που διατυπώθηκαν, δεν μπορώ να πω ότι είναι ένα δύσκολο βιβλίο, σίγουρα όχι μέσα στα πλαίσια του είδους (ΕΦ) αλλά ούτε και εκτός αυτών των ορίων. Ό,τι έχει αξία και σημασία, ο συγγραφέας σε μεγάλο βαθμό φροντίζει ώστε αυτό να μην παραβλεφθεί/ξεχαστεί. Κι έτσι ούτε απορίες δημιουργούνται ούτε σκοτεινά σημεία. Τα κίνητρα είναι ξεκάθαρα, αλλά και τα στοιχεία της πλοκής που δημιουργούν τα προβλήματα ή προσφέρουν τις λύσεις είναι επίσης ξεκάθαρα. Αν κάτι είναι «δύσκολο» στους ΑΑ, είναι ότι δεν θέλει να σε αφήσει να πάρεις ανάσα. Δεν σου δίνει τον παραμικρό χώρο να χαλαρώσεις και να κάτσεις λίγο στην πλάτη της καρέκλας —- και όχι μόνο λόγω της δράσης του. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτό ήταν ένα από τα στοιχήματα του βιβλίου και νομίζω ότι το κέρδισε πανηγυρικά.

 

Το στοιχείο του βιβλίου που δεν με ικανοποίησε απόλυτα: οι χαρακτήρες. Ήταν πειστικοί και αληθοφανείς, αλλά μόνο για όσο μας επιτράπηκε να τους γνωρίσουμε. Υποψιάζομαι ότι το βιβλίο θα μπορούσε να έχει διπλάσια έκταση με την ίδια βασική πλοκή. Υπερβολή; Χμ, ίσως. Αλλά:

1) Νατάσα, 2) Ήβη, 3) Έλεν, 4) Πέτρος, 5) Νίκος και αλλαγή 6) η Ζωή.

Και αυτοί είναι μόνο οι βασικοί!

 

Νομίζω ότι η επιλογή να δοθούν πρωταγωνιστικών προδιαγραφών ΟΓ σε όλους αυτούς τελικά κόστισε. Κόστισε σε βάθος χαρακτήρων, που σημαίνει κόστισε και στη Ζωή (κυρίως σε αυτήν), που σημαίνει ότι η Ζωή εμένα δεν με συγκίνησε όσο ήθελα ή χρειαζόμουν.

Και, ΟΚ, αν ήταν άλλος χαρακτήρας δεν θα πείραζε ίσως τόσο, αλλά η Ζωή κλείνει το βιβλίο.

 

Και παρακάτω περισσότερες (και περισσότερο) σκόρπιες σκέψεις, αναγκαστικά σε spoiler.

 

 

Ο άξονας Νατάσας (και Στέφανου)/Νίκου/(Σίμου)/Ελεν είναι αυτός που προσφέρει την πλοκή, ενώ η Νατάσα ουσιαστικά είναι Ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας.

Από μόνος του ο άξονας αυτός είναι ικανός να στηρίξει όλο το βιβλίο, αλλά η ΟΓ του Νίκου, αν και κατά τη γνώμη μου αυτός είναι εξαιρετικά (και ο καλύτερα) γραμμένος χαρακτήρας, από ένα σημείο και μετά αρχίζει να μοιάζει περιττή. (Προσοχή. Λέω: να μοιάζει).

 

Πολλά ναι στο γοητευτικό χάος που ονομάζεται Πέτρος.

Κατά τη γνώμη μου δεν του(ς) έχει δοθεί ο απαραίτητος χώρος. (Αλλά αυτό ίσως να ήταν ένα άλλο βιβλίο, ε;)

 

Το τριγωνοτετράγωνο (όπως είπε κι η Βάσω) Ήβη/Έλεν/Ζωή/Άλεξ με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα.

Σε σχέση με τα δύο προηγούμενα μου φαίνεται το πιο αδιάφορο, καθώς η Ζωή, που κρίνει σε κάποιο βαθμό το τέλος, εισάγεται (η ΟΓ της δηλαδή) πολύ καθυστερημένα. Ενώ την σημασία/αξία της Ζωής δεν μπορεί κατά την ταπεινή μου γνώμη να την υπηρετήσει επαρκώς η Ήβη. Επιπλέον οι αναμνήσεις της Ήβης από τη ζωή της Ζωής, (αν και εξηγούνται ικανοποιητικά) δεν παύουν να μοιάζουν επικίνδυνα με το χάος-Πέτρος. Απ' την άλλη αυτό που συμβαίνει με αυτούς δίνει κοσμοπλαστικό βάθος και μας δείχνει μία πλευρά ενός κόσμου με ΑΑ, και το χρειαζόμαστε αυτό. Και τι πλευρά! Από μόνη της γεμίζει τόμους.

 

- Η Ζωή τελικά είναι ένας πολύ κεντρικός χαρακτήρας. Το βιβλίο τελειώνει με αυτήν, αλλά δεν την έχουμε δει καθόλου! Και για να συμπάσχω μαζί της πρέπει να ξέρω πολύ καλύτερα, από την ίδια, το τι σημαίνει γι' αυτήν η μουσική. Οπότε και το «ευχαριστώ» της ήταν μεν απαραίτητο και πολύ ωραίο, αλλά δεν είχε τη δύναμη που θα μπορούσε: χρειάστηκε να χτιστεί εκεί επιτόπου.

 

- Ο πυροβολισμός ονομάτων στην αρχή και η ανάγκη να γυρίσω πίσω σελίδες για να τα επιβεβαιώσω, με ανησύχησε. Αλλά πέρασε γρήγορα και πολύ σύντομα τους είχα όλους!

 

- Δεν είμαι φαν του να βασίζομαι στην ημερομηνία του τίτλου του κεφαλαίου για να πιάνω τη χρονική σειρά. Ή τουλάχιστον, όχι όταν αυτό δεν έχει κάποιο μοτίβο. Θα μου πεις, γι' αυτό τις βάζει για να μη μπλέκεσαι. ΟΚ. Αλλά είχα το άγχος να γυρνάω πίσω και να επιβεβαιώνω και την ώρα εκτός από τη μέρα.

 

- Απ' το σημείο της κορύφωσης της μέσης του βιβλίου και μετά, ένα-δύο μαζεμένα φλας-μπακ / ετεροχρονισμένες αφηγήσεις μού χάλασαν λίγο τη ζαχαρένια, έκοψαν λίγο πιο απότομα από όσο ήθελα τον καταιγιστικό ρυθμό που οδηγούσε στην κορύφωσης της μέσης.

 

- Ύστερα από αυτό το πρώτο κεφάλαιο, περίμενα να δω την Άιβι σε χορταστική δράση! (ΟΚ, όχι απαραίτητα να τη δω, αλλά κατάλαβες τι εννοώ).

 

- Περίμενα ότι η Νάνσυ θα παίξει όταν την είδα στο σχεδιάγραμμα, αλλά ο θάνατος της Νατάσας προέκυψε λίγο άδοξος. Σωστός δραματουργικά, αλλά άδοξος.

 

- Ο Κίμωνας και ο οδηγός δίνονται πολύ όμορφα (αν και δεν σταματάω να αναρωτιέμαι πώς να νιώθουν που "παίζουν" τόσο λίγο).

 

- Δεν ανησύχησα καθόλου όταν η Έλεν σκοτώθηκε.

 

- Στην αρχή δεν καταλάβαινα με τι ακριβώς έπαιζε η Έλεν στο εργαστήριό της. Όταν κατάλαβα, και κατάλαβα γιατί δεν καταλάβαινα, μου φάνηκε λίγο επιτηδευμένα αφημένο στην άκρη. (Ένας απ' τους λόγους που θα προτιμούσα να μην έχει ΟΓ η 'Ελεν. Δεν θα είχε λόγο να μοιράζεται με τον αναγνώστη σκέψεις που αφορούν τη δουλειά της, ώστε ποτέ να μην αναφέρεται σε αυτό που ανακάλυψε.)

 

- Ανατριχιαστικά δυνατό στοιχείο ο ΑΑ του Στέφανου. Θα ήθελα λίγο ακόμα χώρο σ' αυτό. Όχι πολύ. Λίγο ακόμα.

 

- Πολύ καλές όλες οι σκηνές με γιατρό, νοσοκόμα και Στέφανο.

 

- Πολύ καλό το παιχνίδι με το στραβό παράθυρο.

 

- Κάποιες στιγμές, στις μακροσκελείς σκέψεις (ποτέ σε διαλόγους), στο δεύτερο μέρος του βιλίου, είχα την αίσθηση ότι η γλώσσα διαφορετικών χαρακτήρων έτεινε να συγκλίνει.

 

- Λίγο (πώς να το πω;) πιο απλή/άμεση/άνετη γλώσσα, θα την καλοδεχόμουν.

 

- Δεν έχω σαφή εικόνα του πώς έχει δεχτεί η κοινωνία τους ΑΑ. Ποια ειναι η αλληλεπίδρασή τους; Αυτό νομίζω ότι μου έλλειψε περισσότερο. (Και βλέποντας την παρουσίαση της Θεσσαλονίκης κατάλαβα ότι η τεχνολογία αυτή παίζει μόνο στην Ελλάδα; Κατάλαβα καλά;)

 

- Αλλά πολλή καλή η ένταξη/αιτιολόγηση της πλοκής στην ΑΘήνα.

 

- Πέτρος+Άιβι; Γιατί; Είναι λίγο περίεργο να άφηναν την Άιβι εκεί μέσα και η υποψία του Πέτρου δεν προσθέτει τίποτα. Ίσα-ίσα που όσο κράτησε, τρόμαξα ότι μπορεί και να ήταν αλήθεια. Οπότε προς τι το μπινελίκι στον Μίκυ με την κάθε ευκαιρία; Αλλά, ΟΚ, mman είναι αυτός, έλεγα μέσα μου, δε μπορεί... Κάποιο λόγο θα 'χει. Απλά ο λόγος δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα σημαντικός, κυρίως επειδή δεν μπορούσα να φανταστώ πώς/γιατί ξαμόλαγαν την Άιβι εκεί μέσα στο κλουβί με τους Πέτρους.

 

- Πολύ δυνατή η τελευταία εικόνα του Πέτρου δίπλα στον Στέφανο. Αν είχε και λίγη περισσότερη περιγραφή εκεί, θα έβαζα τα κλάματα.

 

- Ξενύχτησα προκειμένου να το τελειώσω!

 

 

Ευχαριστούμε για το βιβλίο, Μιχάλη!

[mman]

BFP: Το στοιχείο του βιβλίου που δεν με ικανοποίησε απόλυτα: οι χαρακτήρες. Ήταν πειστικοί και αληθοφανείς, αλλά μόνο για όσο μας επιτράπηκε να τους γνωρίσουμε. Υποψιάζομαι ότι το βιβλίο θα μπορούσε να έχει διπλάσια έκταση με την ίδια βασική πλοκή.

mman: Προφανώς με μεγαλύτερη έκταση οι χαρακτήρες θα βάθαιναν, αλλά φοβάμαι ότι θα εξαντλούσα την υπομονή του αναγνώστη. Είναι νομίζω ενδιαφέρον αλλά και απόλυτα σχετικό να πω ότι όταν ξεκίνησα να γράφω (με την πλοκή σε μεγάλο βαθμό ήδη καταστρωμένη) υπολόγιζα την έκταση να βγει περίπου 75.000 λέξεις. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το πλήθος των χαρακτήρων απαιτεί σημαντική επέκτασή της, αν ήθελα οι βασικοί χαρακτήρες να έχουν κάποιο, για μένα τουλάχιστον, ικανοποιητικό βάθος. Έτσι η τελική έκταση έφτασε τις 115.000 λέξεις, μια αύξηση μεγαλύτερη από 50%! Από κει και πέρα όμως, δεν είμαι σε καμία περίπτωση φαν των βιβλίων-τούβλων, οπότε έπρεπε να βρω μια χρυσή τομή. Το αν το πέτυχα, προφανώς θα το κρίνει ο αναγνώστης.

 

BFP: Κάποιες στιγμές, στις μακροσκελείς σκέψεις (ποτέ σε διαλόγους), στο δεύτερο μέρος του βιλίου, είχα την αίσθηση ότι η γλώσσα διαφορετικών χαρακτήρων έτεινε να συγκλίνει.

Λίγο (πώς να το πω;) πιο απλή/άμεση/άνετη γλώσσα, θα την καλοδεχόμουν.

mman: I’m working on this. Για το επόμενο, εννοώ. J

 

BFP: Δεν έχω σαφή εικόνα του πώς έχει δεχτεί η κοινωνία τους ΑΑ. Ποιά είναι η αλληλεπίδρασή τους; Αυτό νομίζω ότι μου έλλειψε περισσότερο. (Και βλέποντας την παρουσίαση της Θεσσαλονίκης κατάλαβα ότι η τεχνολογία αυτή παίζει μόνο στην Ελλάδα; Κατάλαβα καλά;)

mman: Όχι, η τεχνολογία των ΑΑ έχει αναπτυχθεί στο εξωτερικό και έχει εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη.

 

BFP: Αλλά πολύ καλή η ένταξη/αιτιολόγηση της πλοκής στην Αθήνα.

mman: Χαίρομαι γι’ αυτό, επειδή ήταν σημαντικό να δικαιολογηθεί το γιατί το βιβλίο εξελίσσεται σε μια χώρα που δεν πρωτοστατεί στις επιστημονικές ανακαλύψεις.

 

 

 

BFP: Νομίζω ότι η επιλογή να δοθούν πρωταγωνιστικών προδιαγραφών ΟΓ σε όλους αυτούς τελικά κόστισε. Κόστισε σε βάθος χαρακτήρων, που σημαίνει κόστισε και στη Ζωή (κυρίως σε αυτήν), που σημαίνει ότι η Ζωή εμένα δεν με συγκίνησε όσο ήθελα ή χρειαζόμουν.

mman: Δεν μπορώ να διαφωνήσω. Με τη Ζωή συγκεκριμένα, ακολουθήθηκε ένα τέχνασμα που δεν πέτυχε, και που δεν έχει νόημα να περιγράψω εδώ, το οποίο όμως δεν μπορούσε να αναιρεθεί επειδή θα απαιτούσε το ξήλωμα και ξαναγράψιμο ενός πολύ σημαντικού μέρους του έργου. Αυτό σχετίζεται και με όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις για αυτόν τον χαρακτήρα.

 

BFP: Απ' το σημείο της κορύφωσης της μέσης του βιβλίου και μετά, ένα-δύο μαζεμένα φλας-μπακ / ετεροχρονισμένες αφηγήσεις μού χάλασαν λίγο τη ζαχαρένια, έκοψαν λίγο πιο απότομα από όσο ήθελα τον καταιγιστικό ρυθμό που οδηγούσε στην κορύφωσης της μέσης.

mman: Έχεις δίκιο μεν, ήταν απαραίτητα δε.

 

BFP: Στην αρχή δεν καταλάβαινα με τι ακριβώς έπαιζε η Έλεν στο εργαστήριό της. Όταν κατάλαβα, και κατάλαβα γιατί δεν καταλάβαινα, μου φάνηκε λίγο επιτηδευμένα αφημένο στην άκρη. (Ένας απ' τους λόγους που θα προτιμούσα να μην έχει ΟΓ η 'Ελεν. Δεν θα είχε λόγο να μοιράζεται με τον αναγνώστη σκέψεις που αφορούν τη δουλειά της, ώστε ποτέ να μην αναφέρεται σε αυτό που ανακάλυψε.)

mman: Καλή παρατήρηση. Η επιλογή της Έλεν ως μία από τους χαρακτήρες αφηγητές υπαγορεύτηκε από δύο κυρίως λόγους: Ο ένας είναι ότι ήθελα ο περισσότερο «κακός» χαρακτήρας να μην είναι πραγματικά κακός, και ένας καλός τρόπος για να γκριζάρεις έναν χαρακτήρα είναι να τον δείξεις στον αναγνώστη από μέσα και να παρουσιάσεις τις ανθρώπινες πτυχές του. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η ΟΓ της Έλεν προσφέρει τη δυνατότητα περιγραφής καταστάσεων και κομματιών της πλοκής που ο αναγνώστης δεν θα ήθελα να χάσει. Π.χ. θα έχανε την σκηνή του σεξ της Έλεν με τον εαυτό της ενώ και οι «δύο» είναι σε σώματα άλλων –οκέυ, δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να γράψεις μια τέτοια σκηνή και δεν ήθελα να την αφήσω να πάει χαμένη– αλλά κυρίως την οπτική της ρέπλικας μέσα στη Λίνα, ένα πολύ ενδιαφέρον πιστεύω, αλλά κυρίως χρήσιμο εργαλείο για το τέλος.  

 

BFP: Πολύ καλό το παιχνίδι με το στραβό παράθυρο.

mman: Κάποιες φορές τέτοια μικρά πράγματα δουλεύουν σωστά, και τότε ξέρεις ότι είσαι σε καλό δρόμο: Όταν περιέγραφα το παράθυρο την πρώτη-πρώτη μέρα της συγγραφής (αυτό το κεφάλαιο γράφτηκε πρώτο) δεν ήξερα ακόμα με τι τρόπο θα χρησιμοποιηθεί μετά!

 

BFP: Πέτρος+Άιβι; Γιατί; Είναι λίγο περίεργο να άφηναν την Άιβι εκεί μέσα και η υποψία του Πέτρου δεν προσθέτει τίποτα. Ίσα-ίσα που όσο κράτησε, τρόμαξα ότι μπορεί και να ήταν αλήθεια. Οπότε προς τι το μπινελίκι στον Μίκυ με την κάθε ευκαιρία; Αλλά, ΟΚ, mman είναι αυτός, έλεγα μέσα μου, δε μπορεί... Κάποιο λόγο θα 'χει. Απλά ο λόγος δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα σημαντικός, κυρίως επειδή δεν μπορούσα να φανταστώ πώς/γιατί ξαμόλαγαν την Άιβι εκεί μέσα στο κλουβί με τους Πέτρους.

mman: Την Άιβυ την ξαμόλαγε η Νατάσσα εκεί μέσα (με την ανοχή της Έλεν) για λόγους διασκέδασης (της Άιβυ). Η αμφιβολία του Πέτρου είναι σημαντική γιατί αποτελεί κίνητρο να βοηθήσει τη Νατάσσα την πιο κρίσιμη στιγμή, να της παραδώσει δηλαδή τη γεννήτρια, πιστεύοντας ότι έτσι βοηθάει αυτόν που νομίζει για γιο του.

 

 

 

BFP: Ευχαριστούμε για το βιβλίο, Μιχάλη!

mman: Εγώ την εκτενή και κολακευτική χιλιόλεξη γνώμη!

Edited June 5, 2015 by mman

[Big Fat Pig]

BFP: [...] βλέποντας την παρουσίαση της Θεσσαλονίκης κατάλαβα ότι η τεχνολογία αυτή παίζει μόνο στην Ελλάδα; Κατάλαβα καλά;

mman: Όχι, η τεχνολογία των ΑΑ έχει αναπτυχθεί στο εξωτερικό και έχει εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη.

 

Ουφ, ευτυχώς. Γιατί αυτό είχα καταλάβει διαβάζοντας το βιβλίο. Άρα --μικρό το κακό-- κάτι παράκουσα στο video.

Edited June 6, 2015 by Big Fat Pig

[wordsmith]

Σαν να μοιάζει κάπως η ιδέα...

 

http://www.bookpress.gr/kritikes/xeni-pezografia/smith-ali-pos-na-eisai-duo

[mman]

Ναι, έχει κοινά σημεία, αλλά όχι πολλά και σίγουρα εστιάζει το θέμα του αλλού. Πάντως φαίνεται αρκετά δουλεμένο και σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί φαντασίας.