Arion_Mandrake Posted April 19, 2005 Share Posted April 19, 2005 Το ξαφνικό σοκ της απότομης αφύπνισης. Τα δάκρυα που έχουν μουσκέψει το μαξιλάρι σου επιβεβαιώνουν τη συναισθηματική σου φόρτιση από τον εφιάλτη που μόλις είδες. Γιατί, όταν οι από καιρό χαμένοι αγαπημένοι μας κάνουν στάση στη σκέψη μας, τα όνειρα μετατρέπονται σε εφιάλτες. Την είδες ξανά., σου μίλησε, σε αγκάλιασε όπως τότε. Μα μέσα σου ήξερες το διαχωρισμό ονειρατού και παραγματικότητας. Ήξερες ότι η εικόνα που τόσο αγάπησες θα σβήσει, σαν πυρωμένο ξερόκλαδο σε ανοιξιάτικη μπόρα. Σηκώνεσαι τρεκλίζοντας, τρέχεις προς τον καθρέφτη σου. Νοιώθεις ότι αυτό το όνειρο σου σημάδεψε το πρόσωπο. Νοιώθεις ότι μια ακατανίκητη θλίψη θα σε στιγματίζει αιώνια. Κι όμως, το είδωλό σου για άλλη μια φορά φαίνεται γνώριμο, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Ή μήπως έχει αλλάξει; Ο πρώτος καφές ενεργοποιεί τις νευρικές απολήξεις της γλώσσας σου. Οι υπόλοιπες αισθήσεις σου λειτουργούν ακανόνιστα. Τα πάντα φαίνονται θολά, η κούπα που κρατάς στα δυο σου χέρια φαίνεται να έχει υφή κοφτερών ξυραφιών, η ατμόσφαιρα σου φαίνεται πιο βαριά από ποτέ ενώ ακούς ξανά και ξανά μια γνώριμη φωνή να σου λέει «Για πάντα». Ένα δάκρυ σπάει το φράγμα της απομείνουσας λογικής σου και κυλάει στο πρόσωπό σου. Θυμάσαι... Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί ακόμα και βίωσες την πρώτη απώλεια. Είχες πείσει τον εαυτό σου από τότε πως τίποτα δεν είναι παντοτινό. Τα πάντα φθείρονται στο πέρασμα του χρόνου, και φεύγουν μακριά μας. Κάποια μέρα έλεγες, θα χαθούμε κι εμείς στη λήθη του Αγνώστου. Ένας κύκλος που υποδηλώνει ισορροπία, πεθαίνει κάτι παλιό και γεννιέται κάτι νέο. Τώρα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν το πίστεψες ποτέ. Τώρα καταλαβαίνεις ότι απλά νάρκωνες τον εαυτό σου με λέξεις που δε μπορούν καν να σε παρηγορήσουν. Ίσως γιατί ποτέ πριν δεν αφέθηκες ώστε να δεθείς με οτιδήποτε. Λογικό.. Η αγαπημένη σου φράση ήταν πως δεν πρέπει να συνυπάρχουμε με ανθρώπους που δε μπορούμε να αποχωριστούμε.. Ένα θλιβερό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό σου. «Δεν πρέπει να υπάρχουμε όταν αποχωριζόμαστε ανθρώπους που αγαπάμε» λες και πίνεις μια γουλιά καφέ. Ξαφνικά όμως, η έμπευση σου καθαρίζει το μυαλό και σε βάζει σε εγρήγορση. Θέλεις να γράψεις, πρέπει να γράψεις! Αγχωμένος, ψάχνεις για ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι. Ο γραφίτης πλησιάζει το χαρτί και το χέρι σου αρχίζει να τρέχει πιο γρήγορα απ’τη σκέψη σου. Νοιώθεις ότι ολοκλήρωσες και διαβάζεις: “Κοιμήθηκα απόψε κι ονειρεύτηκα τη γλύκα απ’τα χείλη σου πως γεύτηκα. Πως μέθυσα με του κορμιού σου το άρωμα Στου έρωτα το μαγικό ξεφάντωμα Μα πόνεσα -Θεέ μου πόσο πόνεσα- σαν ένοιωσα πόσο μακριά μου είσαι. Στο όνειρο να σ’έχω μόνο μπόρεσα και ούρλιαξα «Καρδιά μου, τώρα σβήσε»” Ασυναίσθητα, τσαλακώνεις το χαρτί και το πετάς στο πάτωμα. Ας είναι, λες... Καιρός να αλλάξουμε νεύρωση.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted May 10, 2005 Share Posted May 10, 2005 Μ' άρεσε αρκετά. Δεν ξέρω γιατί πέρασε απαρατήρητο (ή τουλάχιστον ασχολίαστο). Πολύ συναισθηματικό και βαθύ, και αφήνει υπαινιγμούς και αναμνήσεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted May 10, 2005 Share Posted May 10, 2005 Ήταν....(ουπς!δεν έχω τι να πω! ) Μου άρεσε πάρα πολύ πάντως. Βαθιά συναισθηματικό και "αφαιρετικό"(δε βρήκα καλύτερη λέξη). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted May 10, 2005 Share Posted May 10, 2005 Το πεζό μου άρεσε πολύ, το ποίημα σε σύγκριση με το πεζό χάνει πάρα πολύ, δεν έχει το βάθος των συναισθημάτων που παρουσιάζεις να κατακλύζει τον χαρακτήρα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vikar Posted May 10, 2005 Share Posted May 10, 2005 Oi duo protaseic pou kleivouv to keimevo eipav semeva pio polla, aposa 8a mporousav va mou pouv olec oi prongoumevec mazi. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 10, 2005 Share Posted May 10, 2005 Ένα εξαιρετικό κείμενο με έντονα φορτισμένο ψυχισμό. Εκφράζεις μια πραγματικότητα με αφάνταση πιστότητα. Είδα τον εαυτό μου μέσα στις περιγραφές σου. Συμφωνώ με τη Nienna όσον αφορά στο έμμετρο κομμάτι: ήταν λίγο συγκριτικά με το πεζό! Όμως το εξέλαβα ως δημιούργημα ενός ανθρώπου που στην προσπάθειά του να εκφράσει τις σκέψεις του (που ήταν πλούσιες και αποτελούσαν το πεζό) λέει σαφώς λιγότερα από όσα νιώθει, ίσως γιατί δεν ξέρει πώς να τα εκφράσει (ή δε μπορεί). Άλλωστε για διάφορους λόγους συχνά οι άνθρωποι δεν τα λένε όλα όπως τα νιώθουν και τα σκέφτονται και αυτό δημιουργεί κενά στην ανθρώπινη επικοινωνία. Για μένα το κείμενό σου ήταν αποκάλυψη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted May 10, 2005 Share Posted May 10, 2005 Η αγαπημένη σου φράση ήταν πως δεν πρέπει να συνυπάρχουμε με ανθρώπους που δε μπορούμε να αποχωριστούμε.. Ένα θλιβερό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό σου. «Δεν πρέπει να υπάρχουμε όταν αποχωριζόμαστε ανθρώπους που αγαπάμε» λες και πίνεις μια γουλιά καφέ. Δεν μπορώ να ξέρω τι φτέει μάλλον η μουσική που ακούω (έτυχε να ειναι το Ruled By Secrecy των Muse) σε συνδυασμό με το διήγημα... Δάκρυσα... ! Αυτές οι γραμμές με άφησαν με το στόμα ανοιχτό! Πραγματικά απίθανο !!! ΜΠΡΑΒΟ σου !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.