Ο Μάγος

[Adicto]

Αριθμός Λέξεων: 1439

Είδος: Τρόμου

Σχόλια: Ένα ακόμη μικρούλι. Κάθε είδους feedback είναι (πολύ) ευπρόσδεκτο. 

 

 

 

 

Ο Μάγος

 

Μας οδήγησε στο σπίτι, αργά το απόγευμα. Η πόρτα έκλεισε πίσω μας, απομονώνοντάς μας από εκείνον που έστεκε στην χορταριασμένη αυλή του σπιτιού, οι ήχοι του έξω κόσμου χάθηκαν μεμιάς.

 

 

Η σιωπή μας κατάπιε.

 

 

Σταθήκαμε πετρωμένοι κοιτώντας ακόμη την κλειστή πόρτα, ίσως μέσα μας να υπήρχε ακόμη μία ελπίδα πως όλα αυτά ήταν ένα ψέμα, πως κάποιος θα την ξανάνοιγε λέγοντάς μας πως η τιμωρία μας τελείωσε. Αντ’ αυτού, η πόρτα παρέμεινε κλειστή. Η ακίνητη μορφή της συμβόλιζε στα μάτια μας την πιο οριστική, την πιο τελεσίδικη απόφαση.

 

 

Πλησιάσαμε στο βρώμικο τζάμι και στριμωχτήκαμε μπροστά του πασχίζοντας να κοιτάξουμε εκείνον που έστεκε ακόμη έξω. Ήταν ακόμα εκεί, στεκόταν ακίνητος, με τα χέρια υψωμένα, έξω από το σπίτι. Μόνο τα χείλη του κινούνταν. Λουσμένος στο φως του δύοντος ήλιου, με τα αγριόχορτα να φτάνουν ως τα γόνατά του, έμοιαζε στα μάτια μας με μπρούτζινο άγαλμα ενός ξεπεσμένου πολιτισμού, νεκρού και λησμονημένου από χιλιετίες.

Βαλθήκαμε να χτυπάμε το τζάμι με τις σφιγμένες γροθιές μας, να ολολύζουμε, εκλιπαρώντας για μία αντίδραση ελέους την ασάλευτη μορφή που συνέχισε να  κοιτά με μάτια παγερά το σπίτι.

 

 

Τα αγριόχορτα άρχισαν να αργοσαλεύουν, ανταριασμένα από έναν άνεμο που εμείς δεν μπορούσαμε να αισθανθούμε, ξερά φύλλα σηκώθηκαν στον αέρα και βάλθηκαν να στροβιλίζονται σε άτακτες τροχιές. Εκείνος μουρμούρησε κάτι σφίγγοντας το παλτό του, κοίταξε ολόγυρα του, το σκοτάδι ήταν έτοιμο να καλύψει τα πάντα. Βγήκε από την ακινησία του με αργές, μουδιασμένες κινήσεις. Άρχισε να οπισθοχωρεί, κοιτώντας ακόμα το σπίτι, πριν γυρίσει οριστικά την πλάτη του και χαθεί στο σκοτεινό δάσος που απλωνόταν στο βάθος σαν σμαραγδένιο τείχος.

 

 

Μείναμε σιωπηλοί για ώρα, στοιβαγμένοι ακόμη μπροστά στο παράθυρο που το θάμπωναν οι κοφτές ανάσες μας. Το κορίτσι βάλθηκε να κλαίει βουβά, τα γόνατά της λύθηκαν και γονάτισε με το κεφάλι γερμένο πάνω στον κρύο τοίχο. Την αγκάλιασα, η μυρωδιά του φόβου ανέβλυζε από το κορμί της, από τα μαλλιά της και πότισε και το δικό μου σώμα. Δοκίμασα να την καθυσηχάσω, μα δεν έβρισκα λέξεις κατάλληλες, λέξεις πιστευτές. Με δυσκολία οι φράσεις σκαρφάλωναν στο λαιμό μου, οπότε αρκέστηκα απλώς να την κρατώ στην αγκαλιά μου και να λικνίζομαι αργά μαζί της προσπαθώντας να απορροφήσω μέρος έστω του σπαραγμού της.  Το φεγγάρι βασίλευε σε έναν άνεφο ουρανό, ασήμωνε τις πλάτες μας.

Κοίταξα το εσωτερικό του σπιτιού. Μία κρύα και κενή ατμόσφαιρα μας περιέβαλλε. Λεπτοί κόκκοι σκόνης αιωρούνταν στο παγερό εσωτερικό  του στραφταλίζοντας το χλωμό αντιφέγγισμα, και έπεφταν αργά στο ξύλινο πάτωμα και στα φθαρμένα έπιπλα σαν μια φασματική βροχή. Τα μάτια μας πάσχιζαν να προσαρμοστούν στο νεκρικό αυτό φως.

 

 

Προχωρήσαμε με βήματα απαλά, πιασμένοι χέρι με χέρι. Πλησίασα το μικρό ξύλινο τραπέζι που στεκόταν κοντά στον τοίχο και κοίταξα την κορνίζα που δέσποζε στο κέντρο του. Το κάποτε λαμπερό της πλαίσιο ήταν πλέον θαμπό, το αλλοτινά απαστράπτον ασήμι σημαδεμένο από μαύρα στίγματα. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία, ξεθωριασμένη και ρυτιδιασμένη από το χρόνο, απεικόνιζε έναν άντρα που έδειχνε μεσήλικας. Την περιεργάστηκα για λίγα λεπτά και μετά την τοποθέτησα προσεκτικά στην θέση της. Κοίταξα γύρω μου. Ο χώρος που βρισκόμασταν απέπνεε γήρας, φθορά. Η μυρωδιά περασμένων ετών έμοιαζε να έχει επικαθίσει στο χώρο, το βάρος των σωρευμένων ετών πότιζε τους τοίχους και το ξύλινο πάτωμα. Το έβλεπε κανείς στο γαριασμένο εργόχειρο που έστεκε πάνω στο τραπέζι, στα ίδιο το τραπέζι η επιφάνεια του οποίου ήταν γεμάτη με μικρά γδαρσίματα και σχεδόν αδιόρατα βαθουλώματα.

 

 

Εϊδα το κορίτσι με κλειστά μάτια και το κεφάλι της γερμένο πίσω να οσμίζεται τον αέρα. Είχε σηκωθεί στις μύτες των ποδιών της, λες και ο αέρας που εισέπνεε αλάφρωνε ολάκερη την ύπαρξή της. Όταν ξανάνοιξε τα μάτια της κοιτούσε στο βάθος του δωματίου.

 

 

Είχε θυμηθεί πια τι έπρεπε να κάνουμε.

 

Ακολούθησα το βλέμμα της. Κοιτούσε προς την πόρτα. Ένα αδύναμο φως έβγαινε από την χαραμάδα. Κινήσαμε αργά προς τα εκεί. Έπιασα το πόμολο και πριν το στρίψω, κοιταχτήκαμε για μια στιγμή. Μου έγνεψε και άνοιξα απαλά την πόρτα. Το γλυκό φως ενός κεριού και η ζεστασιά του δωματίου μας καλοδέχτηκαν και δίχως να πούμε κουβέντα προχωρήσαμε μέσα.

 

 

Πλησιάσαμε το κρεββάτι που δέσποζε στο κέντρο του μικρού δωματίου. Κοιτάξαμε τη γυναίκα που κοιμόταν. Τα μαλλιά της απλωμένα στο μαξιλάρι έμοιαζαν με πάλλευκο καταρράκτη. Το κορίτσι έσκυψε αργά και τα χαίδεψε με τη ράχη της παλάμης της. Τα μάτια της γυναίκας πετάρισαν ανήσυχα κάτω από τα κλειστά της βλέφαρα για μια στιγμή, αλλά συνέχισε να κοιμάται. Κοίταξα το πρόσωπό της, τις βαθιές ρυτίδες, τα στεγνωμένα χείλη.

Υπήρξες όμορφη κάποτε; αναρωτήθηκα. Αγάπησες ή αγαπήθηκες πιο πολύ;

 

Το κορίτσι γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι.

 

 

Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και ξεκίνησε να τραγουδάει σιγανά. Η γυναίκα σάλεψε στον ύπνο της, ένας βαθύς αναστεναγμός ξέφυγε από το στόμα της, μα το κορίτσι συνέχισε το τραγούδι. Με κάθε στίχο και ένα νυχτοπούλι σταμάταγε το λάλημά του, με το γύρισμα κάθε στροφής και ένα άστρο έσβυνε από το στερέωμα, με κάθε παύση ο κόσμος βάσταγε την ανάσα του και αφουγκραζόταν.

Το κορίτσι σταμάτησε το τραγούδι απότομα, η τελευταία στροφή έμεινε ημιτελής να αιωρείται βαριά στον αέρα. Η γυναίκα άνοιξε τα μάτια της. Κοίταξε ολόγυρα το δωμάτιο, μα δεν μας είδε.

 

 

Ποτέ δεν μας βλέπουν.

 

 

Έμεινε ασάλευτη, με τα μάτια γουρλωμένα να αφουγκράζεται την εκκωφαντική σιωπή. Ανακάθισε στο κρεβάτι της και είδα τα γέρικα πόδια να ψάχνουν για τις παντόφλες. Παραμέρισα καθώς σηκώθηκε και πέρασε δίπλα μου. Το κορίτσι, ακόμα γονατισμένο πλάι στο κρεβατι, την ακολούθησε με το βλέμμα. Η γυναίκα τυλιχτηκε με μία παλιά ζακέτα και κοίταξε ερευνητικά το δωμάτιο. Στάθηκε για ώρα πολύ μπροστά στην ανοιχτή πόρτα, στα μάτια της ήταν μπλεγμένη η απορία και η αμφιβολία μαζί. Διστακτικά την έκλεισε πάλι και κοίταξε ξανά ολόγυρά της σφίγγοντας την ζακέτα στο αδύνατο κορμί της. Προχώρησε ως το μικρό παράθυρο και κοίταξε τις ασάλευτες κορφές των δέντρων, τέντωσε το αυτί μα δεν άκουσε τίποτα. Και μετά είδε το απέραντο σκοτάδι του ουρανού να απλώνεται πάνω απο το σπίτι της. Η γυναίκα σταυροκοπήθηκε και ξάπλωσε πάλι, τυλιγμένη ακόμη με τη ζακέτα της.

 

Και το κορίτσι βάλθηκε πάλι να τραγουδά καθώς η ώρα είχε έρθει. Ζύγωσα με βήμα σταθερό στο κρεβάτι και ανέβηκα πάνω του. Είδα τη γυναίκα να σαλεύει πάλι, αλλά συνέχισα. Ήμουν ακριβώς από πάνω της τώρα, τα μάτια μου αντικριστά στα παραξενεμένα δικά της που κοίταζαν δίχως να βλέπουν. Και το κορίτσι συνέχισε να τραγουδά καθώς κουλουριαζόμουν στο στέρνο της. Άκουσα την ανάσα της να σφυρίζει καθώς το βάρος μου την πίεζε ολοένα και πιο αφόρητα, ένιωσα τα αδύναμα δάχτυλά της να τεντώνονται, να αρπάζουν και να στρίβουν τα παλιά σεντόνια καθώς το τραγούδι του κοριτσιού αντηχούσε πιο δυνατό. Κύρτωσε τη ράχη της  καθώς το τραγούδι κορυφώθηκε και έπειτα έμεινε ασάλευτη. Νεκρή.

Τη φίλησα απαλά στα χείλη. Κατέβηκα από το κρεβάτι με απαλές κινήσεις και πήρα το κορίτσι από το χέρι. Βγήκαμε από το δωμάτιο και βαδίσαμε σιωπηλά ως το παράθυρο, όπου και σταθήκαμε περιμένοντας. Δάκρυα, δύο λεπτά μαύρα ρυάκια, κυλούσαν αργά στα μάγουλά της. Τα κατακόκκινα μάτια της κοιτούσαν ανέκφραστα έξω από το τζάμι. Έσκυψε το κεφάλι καθώς είδε τον άντρα να ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα δέντρα, να κατευθύνεται προς το σπίτι με σταθερό βήμα. Το θέλημά του είχε πραγματωθεί, δεν χρειαζόμουν φως για να διακρίνω το χαμόγελο στα χείλη του. Κάθε στιγμή που περνούσε, το περίγραμμά του γινόταν όλο και πιο ευδιάκριτο. Ερχόταν πια για το κλείσιμο της πράξης.

 

Τα κατάλευκα μαλλιά της έπεσαν μπροστά και έκρυψαν το πρόσωπό της. Άπλωσε το χέρι της αργά και έπιασε πάλι το δικό μου, όταν αυτός σταμάτησε λίγα μέτρα μακρυά μας πια. Το λεπτό τζάμι του παραθύρου μας χώριζε μονάχα τώρα. Το φεγγάρι μας κοίταζε σιωπηλό από ψηλά.

Ο άντρας ύψωσε το χέρι του και χάραξε το Σημείο στον αέρα.

Την ένιωσα δίπλα μου να τρέμει. Όταν εκείνος άρχισε να λέει τα Λόγια, σπασμοί κατέλαβαν το κορμί της. Σύριξα με όλη μου τη δύναμη προς εκείνον, έφτυσα όλο το φαρμάκι μου, αλλά εις μάτην. Τα Λόγια που εκπορεύονταν από τα χείλη του διαπέρασαν το παράθυρο, τα Λόγια μας τύλιξαν σαν  ξυραφένιος καπνός, πρόξενος ανείπωτου πόνου, τα Λόγια τρύπωσαν στο μυαλό μας.

 

 

Τα Λόγια μας κατάδεσαν.

 

 

Πεσμένος στο πάτωμα την έβλεπα να σφαδάζει στο πλάι μου, τμήματα του κορμιού της να χάνονται σιγά σιγά. Το δέρμα της έμοιαζε να καίγεται από μία αόρατη βραδυφλεγή φωτιά, απαστράπτουσες νιφάδες αποκολλούνταν από το σώμα της και υψώνονταν στον αέρα ώσπου χάνονταν. Δεν απέμεινε τίποτα από εκείνη σε λίγο. Τα μάτια μου έβλεπαν πια μονάχα το τεντωμένο χέρι μου, τα τρεμάμενα στρεβλά μου δάχτυλα, τα γαμψά μου νύχια να γδέρνουν μάταια τον αέρα καθώς γύρευαν αυτήν που είχε τώρα χαθεί. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τα ιοβόλα δάκρυά μου να τρέξουν καθώς τα Λόγια με έγδερναν ζωντανό και με επέστρεφαν στην φυλακή μου.

 

 

«Στο επανιδείν...» πρόλαβα μονάχα να ψελίσσω πριν χαθώ και εγώ, επιστρέφοντας στο αιώνιο Χάος.

 

 

Ο Μάγος.pdf

[giorgos lagonas]

Ωραίες εικόνες. Βέβαια, τη γλώσσα σου τη βρίσκω πάλι ένα κλικ πιο βαρυφορτωμένη από όσο θα ήθελα, αλλά γούστα είναι αυτά. (αλλά... ρε γμτ... αυτά τα ιοβόλα δάκρυά τι τα θες, ρε αδερφέ;)

 

Spoiler: (highlight για να το διαβάσεις)

 

Προβληματική για μένα είναι η φράση ...Τα κατάλευκα μαλλιά της έπεσαν μπροστά και έκρυψαν το πρόσωπό της. 

αφενός γιατί επαναλαμβάνεις το αυτονόητο (ότι τα μαλλιά εφόσον έπεσαν μπροστά έκρυψαν το πρόσωπό της, τι άλλο δλδ θα έκαναν;) αλλά κυρίως γιατί πιο πριν περιγράφεις τη γριά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Εκεί μπερδεύτηκα, νόμιζα ότι μιλάς ξανά για τη γριά αντί για το κοριτσάκι και έχασα τη μπάλα. 

 

Αφετέρου, η σκηνή με το μάγο να κάνει το ξόρκι του, (αόρατοι άνεμοι, χορτάρια που σαλεύουν σε κύκλους κλπ) είναι πολύ συνηθισμένη. Θα προτιμούσα κάτι πιο πρωτότυπο εδώ. 

 

Αυτά τα λίγα από μένα. Κατά τα άλλα, μου άρεσε το κείμενό σου. Ελπίζω να σε βοήθησα.

Edited December 5, 2014 by giorgos lagonas

[Ιρμάντα]

Μου άρεσε που τα όντα είχαν -τη φύση που είχαν- αλλά με έχασες λίγο με τις περιγραφές σου. Επαναλαμβάνεσαι αρκετά. Για παράδειγμα:

...ακόμη έξω. Ήταν ακόμα εκεί, ...

....η μυρωδιά περασμένων ετών, το βάρος σωρευμενεων ετών....

Αν λειτουργεί για σένα έτσι, εντάξει, αλλά εμένα κάπως μου χτύπησαν κάτι τέτοιες επαναλήψεις λέξεων τόσο κοντά η μία στην άλλη. Και σίγουρα θέλει κάπως περισσότερη πρωτοτυπία στην επίκληση ή σωστότερα, στην αποπομπή στο τέλος. Να είσαι πάντα καλά!

[Nienor]

Την άφησα να τη διαβάσω το πρωί, λέει, επειδή είναι δικιά σου, λέει, αλλά ίσως για πρώτη φορά δε χρειαζόταν. Με μελαγχόλησε και με στεναχώρησε, αλλά δε με τρόμαξε. Μου θύμησε το συναίσθημα που σου αφήνουν οι παλιές καλές στοιχειωμένες ιστορίες φαντασμάτων. Και μόνο για αυτό θα την εκτιμούσα, αν δεν υπήρχαν και όλα τα άλλα.

Μου αρέσει επίσης πάρα πολύ όλο αυτό που σέρνεται πίσω από τις λέξεις. Δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, αυτο που θα έκανε τον κύριο Ζερβό (χι) θα την πει "ιστορία φρίκης" και όχι τρόμου.

 

Εντάξει, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ η γλώσσα, το ξέρεις εξάλλου στο έχω ξαναπεί αρκετές φορές, κι αυτά τα ιοβόλα δάκρυα στο τέλος τα αγαπώ (σόρρυ, γιατρέ μου, μας συμβαίνει συχνά να διαφωνούμε σε τέτοια πράγματα).

 

Στα αρνητικά έχω να σου πω κάτι κακό: Δεν κατάλαβα τι ακριβώς παίχτηκε. Δηλαδή, όχι την ακολουθία των γεγονότων, αυτή δούλεψε για μένα μια χαρά (τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι). Αλλά δεν κατάλαβα το τέλος. Έχω την εντύπωση ότι:

ο άντρας που έρχεται απ' έξω είναι ο θάνατος, ο άντρας(? λέμε τώρα) μέσα είναι ο βοηθός του, αυτός που πάει να κάνει τη βρωμοδουλειά χωρίς να θέλει, το κορίτσι είναι η ψυχή της γυναίκας -γι' αυτό και τα λευκά μαλλιά και λευκά μαλλιά. Αλλά γιατί τον αγριεύει ο άλλος στο τέλος; Θέλω να πω, ρε παιδί μου, έχασα τη σύγκρουση.

 

 

Οκ, η αλήθεια είναι ότι εμένα δε με νοιάζει και πολύ, δεν θα το ήθελα κάπως αλλιώς, μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα. Απλά ξέρω πως σε ενδιαφέρει οπότε στα παραθέτω.

[Natasha]

Ωραία γλώσσα, το μόνο που έχω να της προσάψω είναι οι επαναλήψεις που ανέφερε και η Ιρμάντα.

 

Αυτό που κατάλαβα για την υπόθεση: ο τύπος καλεί δαίμονες να σκοτώσουν κόσμο. Σωστά;

 

Αυτό που θα ήθελα: να μας κάνεις να νοιαστούμε λίγο παραπάνω για το ποιος πεθαίνει. Το ότι είναι μια γριούλα μόνη της κάνει τον θάνατό της να φαίνεται φυσιολογικός. Αν στη φωτογραφία είναι κι εκείνη, στον γάμο της πχ τότε έχουμε ένα τσικ παραπάνω να νοιαστούμε. Αν σου αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές θα μπορούσες να την κάνεις πενήντα χρόνια πιο μικρή, μια φοιτήτρια που πεθαίνει στον ύπνο της είναι σοκαριστικό πράγμα και σε κάνει να σκέφτεσαι αν ο τύπος έξω είχε προσωπικά μαζί της (ενώ τώρα φαίνεται πιο συμβολικός, πιο Χάροντας).

 

Επίσης, οι δαίμονες αφήνουν τις ανάσες τους στο τζάμι, ίσως θα ήθελες να το αποφύγεις αυτό αν ως δαίμονες θέλεις να τους κάνεις πιο εξωπραγματικούς.

 

Οι δαίμονες δεν το κάνουν πρώτη φορά αυτό, άρα γνωρίζονται μεταξύ τους. Αν ναι, μη λες "το κορίτσι", αλλά κάτι πιο συγκεκριμένο, ή ακόμη καλύτερα δείξε τη σχέση τους και από τις 2 πλευρές (αυτός την αγκαλιάζει αλλά εκείνη δεν δείχνει να κάνει κάτι αντίστοιχο σε αυτόν).

 

Επίσης, αφού δεν είναι η πρώτη φορά μπορείς να πεις και λίγο για τις ενοχές που μπορεί να έχουν ή που στέκονται γενικά με το ζήτημα του θανάτου. Υπάρχει συνέχεια μετά τον θάνατο στον κόσμο του διηγήματος ή καπούτ; Μήπως γενικά υπάρχει συνέχεια, αλλά όταν αυτοι οι 2 σκοτώνουν κάποιον πεθαίνει και η ψυχή του;

 

All in all, έχει ψωμί! Χάρηκα που το διάβασα 

Edited February 7, 2015 by Natasha

[DinMacXanthi]

Eπέστρεψα σ'αυτό το φλασάκι επειδή είδα στον ύπνο μου κάτι παρόμοιο. Θυμάμαι ότι η αίσθηση όταν το πρωτοδιάβασα -πριν το ανεβάσεις εδώ- ήταν πιο κριτική απ' όσο τώρα που έχω ακόμα κάποια κατάλοιπα του ονείρου στο μυαλό μου. Φυσικά και οι αλλαγές ήταν καλοδεχούμενες. Δούλεψε πάντως. Το βλέπω καθαρά μπροστά μου.

Πρέπει να σημειώσω κάτι για τη γλώσσα του κειμένου. Είναι κόπιραιτ "Λαδικός", όπως και να το κάνουμε. Ώρες-ώρες δυσκολεύεσαι να την τιθασέψεις κι εσύ ο ίδιος, όταν όμως το καταφέρνεις, κανένας δεν μπορεί να μπερδέψει κείμενό σου με κάποιου άλλου.

Είσαι συνεπής σ'αυτό, δεν φαίνεται να υπάρχουν σημεία που, αφότου το γράψεις, εμπλουτίζεις πάνω από ένα απλογραμμένο διήγημα. Αφού είναι έτσι η πρώτη γραφή, οι διορθώσεις πρέπει να εστιάζουν στο πού πιστεύεις οτι το παρακάνεις ο ίδιος. Είναι κι αυτό κομμάτι της δουλειάς. Νομίζω ότι εφόσον η ιδέα δουλεύει και ταιριάζει στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί το λεξιλόγιο και ο τρόπος γραφής σου, δεν χρειάζεται να αλλάζεις τίποτα.

Το παρόν μοιάζει σαν ζέσταμα για κάτι μεγαλύτερο, η επιφάνεια ενός καταραμένου μέρους, από το οποίο βλέπουμε -από ενδιαφέρουσα οπτική γωνία- μόλις μια νύχτα του. Το παρακάτω κάπου πρέπει να υπάρχει καταχωνιασμένο μέσα στο μυαλό σου. Θα ήταν πολύ ωραίο αν βρεις χρόνο να το βλέπαμε και οι υπόλοιποι.

[mariosdimitriadis]

Είναι η πρώτη σου ιστορια που διαβαζω-ως νεος γενικα στο sff- και μου άρεσε πάρα πολυ! Ξεδιπλώνεται αργά και σταθερά και δεν κουραζει. Η γλώσσα σου είναι πολύ ωραία και με ιδιαίτερο λεξιλογιο. Κάποιες λεξεις ίσως θεωρηθούν από κάποιους λίγο υπερβολικές και επιτηδευμενες και ότι φορτώνουν γενικα πολύ το κείμενο αλλά εμένα προσωπικά μου αρέσουν. Εφόσον σε εκφράζουν και βγάζουν έξω τον ψυχικό σου κόσμο τότε είναι οκ.

Είναι πολύ μυστηριακό το κλίμα και σε επηρεάζει αρκετά. Και οι περιγραφές σε σημεία είναι πολύ ανατριχιαστικες. Πολυ δεμένο και με προδιαγραφές για να γινει ένα τουλάχιστον μεγάλο διηγημα. Ευκολοδιαβαστο και ευχαριστο.

Μπραβο!

[Disco_Volante]

Η γλώσσα και το ύφος της ιστορίας είναι αρκετά καλό και πολύ λογοτεχνικό. Όμως, αν και διάβασα το κείμενο πέντε φορές ακόμα δεν έχω καταλάβει την πλοκή. Στο μυαλό μου υπάρχουν μόνο ασύνδετες εικόνες αλλά αδυνατώ να τις συνδέσω. Να το θέσω αλλιώς για να γίνω πιο κατανοητός. Πάντα κατά τη γνώμη μου και πάντα φιλικά, το ύφος του κειμένου επηρεάζει τη ροή του. Έχω διαβάσει κείμενα άνω των 10000 λέξεων πιο γρήγορα από αυτό! Είναι σαν κάποιος να περπατά έξω στην παραλία και κάποιος άλλος μέσα στη θάλασσα με το νερό μέχρι τη μέση. Λογικά ο δεύτερος θα πηγαίνει πολύ πιο αργά πολύ απλά γιατί το μέσο τον εμποδίζει! Έτσι δεν είναι;

[Διγέλαδος]

Σταμάτη χαίρομαι που διαβάζω κάτι δικό σου μετά από τόσο καιρό. Ένιωσα τη γραφή σου να ταιριάζει πολύ με την ατμόσφαιρα και με λίγα λόγια να δημιουργεί την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Εμένα το αγοράκι μου θυμίζει τη Μόρα. Αυτή η σκιά που ανεβαίνει πάνω στο στήθος μας και όταν ξυπνάμε μέσα στον ύπνο μας δεν μπορούμε να κουνηθούμε.. Όπως στον παρακάτω πίνακα:

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Nightmare#/media/File:John_Henry_Fuseli_-_The_Nightmare.JPG

 

Το τέλος απ' ότι κατάλαβα ήταν κάτι σαν ξορκισμός του μάγου. Μάλλον θέλει ξανά ένα χέρι διάβασμα γιατί αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί συνέχισαν οι δυο εισβολείς να κάνουν το έργο τους σαν να είχαν ξεχάσει ότι άλλος μπορεί να ξανά-ερχόταν μετά για να τους αποτελειώσει. Δεν θα ήταν καλύτερο να έφευγαν; Μην σταματάς να γράφεις!

Edited May 25, 2015 by Διγέλαδος

[Lord Denton]

Δε θα αγγίξω καθόλου τη γλώσσα του κειμένου! Δεν ειναι του γούστου μου τοσο (προτιμώ μια πιο απλή γλώσσα) αλλα δεν με εμπόδισε καθόλου απο το να μπω στην ιστορια! Δε με δυσκόλεψε! Αυτο θα έλεγα οτι ειναι αρκετά θετικό! Και οπως βλεπω, σε αρκετους/τες απο δω τους αρεσε!

 

Μερικές απο τις εικόνες ηταν πολυ όμορφες και ζωντανές, όπως για παράδειγμα η σκονισμένη και γερασμένη ατμοσφαιρα του σπιτιού, η σκηνή που της πλακώνει το στήθος και η σκηνη που η κοπελα καιγόταν. Δε μπορώ ομως να μη πω, αφου θελω να ειμαι ειλικρινής, οτι πολλες σκηνες αισθάνθηκα οτι τις εχω ξαναδει αλλου και πολλες φορες.. Δηλαδή θα μπορούσα να πω οτι πλησιάζουν και το κλισέ. Ειμαι πολυ φαν του να αντιγράφει κάποιος ιδεες απο άλλου, (δηλαδη εγω το κανω οοοοοολη την ωρα!) αλλα πιστεύω οτι η δημιουργικότητα προερχεται στο να μπαίνει και ενα καινούριο twist σε αυτες τις ιδεες, που να τις κανει κατι που δεν εχουμε ξαναδεί.

 

Επισης, σε μενα τουλάχιστον, δεν εγινε κατανοητό ποιο ηταν το νόημα της ιστορίας. Ποιος ηταν ο σκοπός σου. Τι ήθελες να πεις.. Το ονομα ειναι "Ο Μαγος" και πραγματικά υπάρχει ενας μαγος στην ιστορια, αλλα το νοημα της ιστοριας μου φανηκε περισσότερο οτι ηταν ο θάνατος απο τα γηρατειά. Δηλαδη αν δεν υπηρχε καθόλου ο μάγος, δε νομίζω οτι η ιστορια θα εχανε καθόλου απο την ατμοσφαιρα της. Αισθάνθηκα οτι η ιστορία ηταν επικεντρωμενη γύρω απο τους πρωταγωνιστες, αλλα δεν έμαθα τιποτα γι αυτους. Δεν τους εξερεύνησε η ιστορια αρκετα. Ηθελα απελπισμένα να διαβάσω την σκηνη του πως ένιωθε οταν σκότωνε την γιαγια για παράδειγμα, αλλα αυτη η σκηνή δεν ηρθε ποτε.

Ως αποτέλεσμα των απο πανω, δεν ειχα με ποιον να δεθώ στην ιστορία. Οι πρωταγωνιστες ηταν πολυ απόμακροι. Και αυτο με κράτησε εξω απο το κλίμα της ιστορίας.

 

Δεν ξερω αν κανω καλα που εγραψα την απο πανω κριτική. Δηλαδή δε νομιζω οτι ειμαι ο αναγνώστης που στοχεύεις. Ειμαι σίγουρος οτι σε αλλους αναγνώστες θα αρεσε παρα πολυ η ιστορία αυτη! Παρόλα αυτα, δε νομιζω οτι ειπα κατι λαθος και ελπίζω οτι ισως μπορέσω με αυτα που γραφω να σε βοηθήσω να κανεις τις μελλοντικές ιστορίες σου ακομα καλύτερες! Ελπιζω να μη σε αποθάρρυνα! Συνέχισε να γράφεις με το στυλ σου και γι αυτούς που τους αρέσουν οι ιστορίες σου!

[Oceanborn]

Σταμάτη μου έλειψε πολύ η γραφή σου. Θα διαφωνήσω με τα ανωτέρω και θα πω ότι το λεξιλόγιο, το ύφος και τα σχήματα λόγου που χρησιμοποιείς πραγματικά τα αγάπησα. Υπήρχαν μάλιστα στιγμές, που διάβαζα μία πρόταση δύο φορές γιατί μου άρεσε ο τρόπος έκφρασης (ίσως πρέπει να επισκεφθώ κάποιον ειδικό, δεν ξέρω). 

Θεματικά, με ενθουσίασε αλλά θα συμφωνήσω με την Natasha, ίσως θα ήταν όμορφο να μας έκανες να νοιαστούμε ακόμα περισσότερο για τα θύματα. Αν μπορείς και θέλεις, ανέπτυξέ το λίγο ακόμα. Θα χαρούμε να διαβάσουμε λίγο παραπάνω από σένα. 

Καλή συνέχεια.