Η Anne MacCaffrey και οι δράκοι του Περν

[heiron]

Έχω πετύχει διάφορες αναφορές στη ΜακΚάρφι και το έπος της εδώ στο σουφουφού αλλά δεν βρήκα κάποιο αποκλειστικό νήμα κι αποφάσισα να φτιάξω ένα για να δω πόσοι την έχουν διαβάσει τελικά και τι γνώμη έχουν σχετικά. Θα μπορούσα ίσως να το βάλω και στο subforum της ΕΦ αφού κατά μία έννοια είναι επιστημονική φαντασία. Αλλά ας πω τη δικιά μου εμπειρία...

 

Αρχικά δίσταζα να πάρω τη σειρά. Είχα καλή άποψη για τον Αίολο και περίμενα ότι θα μετέφραζε τη σειρά. Είχε ανακοινώσει ότι θα βγάλει τα πρώτα έξι αν και για εμένα θα αρκούσε να έβγαζε την κλασική πρώτη τριλογία. Κι αφού έβγαλε σε μια χρονιά τα 2 πρώτα δεν είχα παρα να περιμένω...και να περιμένω...Τελικά-κατά πως φαίνεται- παράτησαν τη μετάφραση αφού η σειρά δεν πούλησε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή η σειρά. Πολλά απιστευτα βιβλία δεν πούλησαν στην Ελλάδα. Ίσως έφταιγε το κομικσάδικο εξώφυλλο πχ. Κάποια στιγμή αποφάσισα να διαβάσω τα 2 πρώτα στα Ελληνικά και το 3ο στα Αγγλικά, έτσι δανείστηκα τα 2 που έβγαλε ο Αίολος και ξεκίνησα. Η όλη ιδέα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

 

Το πέταγμα του δράκοντα

Οι άνθρωποι (υποθέτω στο μακρινό μέλλον) ταξιδεύοντας με διαστημόπλοια έφτασαν σε έναν όμορφο και φιλόξενο πλανήτη που τον ονόμασαν Περν. Εκεί έφτιαξαν την αποικία τους αλλά σταδιακάη προηγμένη τεχνολογία ξεχάστηκε, πολλά από τα μηχανήματα χάλασαν κι έτσι η κοινωνία έγινε ψευδομεσαιωνική. Βάλτε στην εξίσωση και το γεγονός ότι για να αντιμετωπίσουν μια απειλή εξέθρεψαν(/εξέλιξαν) ζώα που μοιάζουν πολύ(/είναι ίδιοι βασικά) με τους γνωστούς μας δράκους. Κι έτσι η Επιστημονική Φαντασία γίνεται φάντασυ. Η απειλή είναι τα Νήματα που έρχονται με την εμφάνιση του Κόκκινου άστρου, ενός πλανήτη με περίεργη τροχιά που μία στο τόσο(περνάνε αιώνες) έρχεται πολύ κοντά στο Περν. Για να μην ξεχνάνε την απειλή και το τι πρέπει να κάνουν μέσα στους αιώνες, έχουν περάσει τις οδηγίες στα τραγούδια που παίζουν οι αρπιστές και βέβαια τα τάγματα των δρακοκαβαλάρηδων είναι εκεί για να κάνουν τη δουλειά αν χρειαστεί. Φυσικά πολύς κόσμος αρχίζει να μην πιστεύει στα τραγουδάκια κι αντιδρά στη συμπεριφορά των δρακοκαβαλάρηδων. Το σκηνικό είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον και η κυρίως ιστορία (με μια νεαρή ευγενικής γενιάς που φτάνει από τα αλώνια στα σαλόνια) γινεται βέβαια καλύτερη όταν πλέον κάνουν την εμφάνισή τους τα Νήματα. Η πρωταγωνίστρια, όπως και ο πρωταγωνιστής φίλος της, κάπου με χαλάνε βέβαια, ειδικά όσον αφορά τη σχέση τους. Αλλά το σκηνικό και η ιστορία είναι καλή, η λύση είναι λίγο deus ex machina με μια ιδιότητα που ανακαλύπτεται από το πουθενά αλλά οκ.

 

Η αποστολή του δράκοντα

Κι αφού τελειώνει η κλασική φάντασυ ιστορία της κοπελίτσας που γίνεται βασίλισσα και σώζει τον κόσμο, έρχεται το 2ο βιβλίο όπου ο πόλεμος συνεχίζεται αλλά αρχίζουν πλέον οι ίντριγκες κτλ. Από μία άποψη είναι πολύ μπροστά για την εποχή του, συνήθως κάτι τέτοια βλέπουμε στο σύγχρονο φάντασυ και τα λατρεύουμε. Μα, συμπολεμιστές να τρώγονται μεταξύ τους για πολιτικοκοινωνικοοικονομικά θέματα; Χαχ, καλή φάση. Αλλά δυστυχώς οι χαρακτήρες είναι μάλλον μονοδιάστατοι, οι διάλογοι μέτριοι και η ιστορία χάνει σιγά σιγά σε δυναμική. Εισάγονται νέες ιδέες και φαίνεται ότι το όλο θέμα δεν εξαντλείται τόσο εύκολα, θα χρειαστούν πολλά βιβλία(κάπου εδώ το πήρε απόφαση η Ανν ίσως).  Η πρωταγωνίστρια κι ο πρωταγωνιστής εξακολουθούνε να με χαλάνε, ίσως περισσότερο.

 

Και πάμε στο 3ο της σειράς

 

The white dragon

Εδώ πλέον έχουμε ένα νέο πρωταγωνιστή σε μία κλασική ιστορία ενηλικίωσης. Κλασική είπα; Όχι και τόσο αφού ο νεαρός είναι ήδη άρχοντας του κάστρου του κι όχι κάποιο τυχαίο farmboy. Πάντως πρέπει να κερδίσει τον σεβασμό, να αποδείξει την αξία του κτλ. Κι επιπλέον έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον ξεχωριστό του -λευκό- δράκο. Να πω εδώ ότι με απογοήτευσε ο συγκεκριμένος δράκος. Περίμενα ότι θα είναι κάτι πολύ σπέσιαλ...μάλιστα έκανα και μια έρευνα στο ίντερνετ με κίνδυνο να φάω σπόιλερ μπας και βρω κάτι που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον αλλά μπα. Η εξέλιξη των θεμάτων που ξεκίνησαν στο 2ο βιβλίο δεν προχωράει παρά μόνο ελάχιστα, η πλοκή πλέον γίνεται κάπως πιο αδιάφορη, το γράψιμο και οι χαρακτήρες παραμένουν μέτριοι(αν και ο νέος πρωταγωνιστής μου είναι συμπαθής). Προς το τέλος γίνεται μια ανακάλυψη που ανοίγει κάπως-επιτέλους- τους ορίζοντες για τη συνέχιση του κυρίου θέματος αλλά δυστυχώς δεν ψήθηκα αρκετά και δεν σκοπεύω να συνεχίσω τη σειρά εκτός συγκλονιστικού απροόπτου.

 

Εσείς που έχετε διαβάσει τη σειρά μέχρι που έχετε φτάσει; Τι λένε τα υπόλοιπα βιβλία και ποιά η απόψή σας για την πρώτη τριλογία;

Edited December 1, 2014 by heiron

[Alucard]

Εχω διαβάσει μόνο το πρώτο μέρος της τριλογίας που πήρα από κάποιο παζάρι. Δε μου άρεσε. Ούτε η γραφή, κάπως παλιά και απλοϊκή, ούτε το στόρι. Όχι πως θυμάμαι και πολλά, αλλά όταν το κοιτάω στη βιβλιοθήκη αυτά τα συναισθήματα μου ξυπνά. Από αδιάφορο ως κακό.

[Tiessa]

Είχα διαβάσει το Πέταγμα του Δράκοντα πολλά χρόνια πριν. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να είναι το αμέσως επόμενο βιβλίο φάντασυ που διάβασα μετά τη μύησή μου με το Χόμπτι και τον Άρχοντα και με την πρώτη πενταλογία του Άμπερ. Το λάτρεψα. Ξέρω ότι είναι πια ξεπερασμένο, αλλά τότε ήταν για μένα μια αποκάλυψη, μια βαθύτερη μύηση σε κοσμοπλασίες και σε κινδύνους. Πρέπει να το διάβασα μέσα σε ένα χρόνο τουλάχιστον πέντε φορές.

Τότε δεν υπήρχε ακόμα στα ελληνικά κι έτσι αποφάσισα να το μεταφράσω για μια φίλη μου για ταξιδέψει κι εκείνη μαζί μου. Επί τέσσερις τουλάχιστον μήνες, έγραφα με το χέρι, γιατί δεν είχα ακόμα pc, όπου στεκόμουνα κι όπου βρισκόμουνα. Μάλιστα, θυμάμαι ότι προσπαθούσα να μεταφράσω και τις εισαγωγικές μπαλάντες έμμετρα, και κουβαλούσα ένα τετράδιο όπου τις πάλευα μέσα στον ηλεκτρικό που πηγαινοερχόνουνα τότε από τη δουλειά μου στον Πειραιά.

Στο τέλος έκανα τα χειρόγραφα ένα μεγάλο βιβλίο με την κλασική κόλληση των φοιτητικών σημειώσεων, έβγαλα μια φωτοτυπία σε μεγέθυνση για το εξώφυλλο και της το έκανα δώρο. Ευτυχώς που της άρεσε, γιατί νομίζω ότι θα ένιωθα πολύ μεγάλη δυστυχία αν δεν της είχε αρέσει. Για πολλές εβδομάδες συζητούσαμε και κουτσομπολεύαμε τους ήρωες, τις δρακοφωλιές, τα Νήματα, τους αγαπημένους μας δράκους.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, τότε ήταν και η πρώτη φορά που αποφάσισα να γράψω φάντασυ. Και δεν το μετάνιωσα.

 

 

Για τη συνέχεια, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω και πολύ κολακευτικά πράγματα. Τα υπόλοιπα βιβλία του κόσμου, αν και συμπληρώνουν την κοσμοπλασία είναι κατώτερα του αρχικού.

[WILLIAM]

Έχω διαβάσει τα δύο πρώτα που κυκλοφόρησαν στα Ελληνικά.

Πολύ παλιότερα είχα διαβάσει μέρος του πρώτου που είχε συμπεριληφθεί σε κάποια ανθολογία και μετά από χρόνια βρήκα τα δύο στο παζάρι με τα φθηνά βιβλία και τα διάβασα. Μπορώ να πω ότι με κράτησαν και ήταν ενδιαφέροντα.  Πολύ μου άρεσε η ιδέα με τα φρούρια και ο ουσιαστικά ανίκητος εχθρός αφού δεν μπορούν παρά να τον αντιμετωπίζουν αλλά δεν μπορούν να σταματήσουν από το να έρχεται.

Λυπάμαι που δεν βγήκαν και τα υπόλοιπα.

[Naroualis]

Έχω κι εγώ διαβάσει το πρώτο μόνο, κι αναρωτιέμαι πότε θα βρεθώ σε φάση "έχω διαβάσει όλα τα 2000+ αδιάβαστά μου και μένει μόνο αυτό κι άντε ας το διαβάσω" για να πιάσω και το δεύτερο.

 

Θυμάμαι να βαριέμαι αφόρητα, να μην με εντυπωσιάζει τίποτε, ούτε καν οι δράκοι. Κι επίσης θυμάμαι δύο ή τρεις σελίδες πώς η βρωμίλα χωριάτα που ανακάλυψαν πως έχει αρχοντικό αίμα λούζει τα μαλλιά της, πιθανόν για πρώτη φορά στη ζωή της. Εντάξει, ίσως υπερβάλω, αλλά δε μπορεί να μου τάζεις δράκους και να μου σερβίρεις Τιμοτέι.

[Blacksword]

Τελείωσα την πρώτη τριλογία με τους δρακοκαβαλάρηδες του Περν και θα συμφωνήσω λίγο πολύ με τον heiron στο σχόλιο του μόνο να προσθέσω μια μιρκή διορθώση, στο όνομα είναι Mc χωρίς το άλφα αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Παρακάτω ένα σχόλιο για το κάθε βιβλίο.

 

Το πέταγμα του δράκοντα

Διαβάζοντας για πρώτη φορά την McCaffrey δεν περίμενα με τίποτα ότι θα μου άρεσε τόσο, γιατί προσωπικά το εξώφυλλο δεν με τράβαγε καθόλου (να ναι καλά και το παζάρι αλλιώς δεν νομίζω ότι θα τα έπερνα).

Η McCaffrey έχει κάνει μια πολύ ωραία μίξη επιστημονικής φαντασίας με δράκους (δηλαδή πάει στο είδος Science Fantasy), σε έναν πλανήτη μακριά από τη Γη, με τους πρωταγωνιστές να είναι καβαράληδες των δράκων και με την βοήθεια τους να προσπαθήσουν να εξωντώσουν την "εξωγήινη" απειλή, τα Νήματα.
Η γραφή είναι καλή, όχι εξαιρετική αλλά καλή (ίσως φταίει και η μετάφραση λίγο σε αυτό), η ιστορία κυλάει πολύ καλά από τις πρώτες σελίδες και έχει και μερικά σημεία δράσης χωρίς να κουράζουν.

 

Συνολικά, θα έλεγα ότι το βιβλίο αξίζει σίγουρα γιατί βλέπεις σπάνια μίξη ΕΦ με φαντασία που να είναι και αρκετά καλογραμμένο.

 

Η αποστολή του δράκοντα

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας (με το κάθε βιβλίο να δείχνει ότι είναι ελαφρώς αυτοτελές), είναι αρκετά καλό σχεδόν όσο και το πρώτο.

Σε αυτό το βιβλίο η McCaffrey ασχολείται περισσότερο με τους χαρακτήρες και με τις συγκρούσεις Παλιών και Νέων, καθώς το μυστήριο για τον Περν και τους δράκους έχει σχεδόν φύγει. Η ιστορία έχει 4-5 καλές σκηνές αλλά η McCaffrey γίνεται λίγο "φλύαρη" σε πολλά σημεία και κάποιες φορές κουράζει, ειδικά με την Κυλάρα είναι τα πιο βαρετά (ίσως φταίει και ότι είναι τόσο αντιπαθητική!).
Το τέλος φυσικά δεν θα μπορούσε να το αφήσει έτσι χωρίς να βάλει κάτι να μας ξαφνιάσει και πάλι.

 

The White Dragon

Σε αυτό το βιβλίο η McCaffrey επικεντρώνεται πιο πολύ στον Jaxom, τον μικρό άρχοντα, μαζί και με μερικούς χαρακτήρες από την τριλογία Harper Hall (που δεν την έχω διαβάσει) αλλά και λίγο στον Robinton.

Από την αρχή φαινόταν ότι η McCaffrey διάλεξε κάτι διαφορετικό σε σχέση με τα πρώτα δύο αλλά προσωπικά περίμενα πολύ περισσότερα με τον πρωταγωνστή και την πλοκή να μην καταφέρνουν να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον για πολύ.

Συνολικά δεν θα το έλεγα κακό βιβλίο απλά αρκετά μέτριο.