Βελόρεν Posted December 25, 2014 Share Posted December 25, 2014 Φαντάσου για λίγο τον εαυτό σου γύρω στην ηλικία των εικοσιπέντε ετών· έχεις τελειώσει τις σπουδές για το επάγγελμα που αγαπάς και μία μόνο λέξη κυριαρχεί στο μυαλό σου… δουλειά! Ονειρεύεσαι μία καλή θέση, μία καλή αμοιβή και φυσικά… ένα καλό αφεντικό! Και ποιος δεν θέλει έναν χαμογελαστό, ευγενικό, υπομονετικό και ανοιχτοχέρη εργοδότη που σκέφτεται τους υπαλλήλους του και τους αναγνωρίζει;! Και ποιος δεν θέλει να έχει σαφή ωράρια και γενναιόδωρους μισθούς;! Μία είναι η απάντηση… Γρηγόριος Χάλλας! Στην εταιρεία του βρίσκει κανείς το αφεντικό που πάντα ονειρευόταν! Ή μήπως όχι…; ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Όνομα συγγραφέα: Κων/νος Ν. Βαρδής (Βελόρεν) Είδος: Κοινωνικού περιεχομένου θα έλεγα. Βία; Μόνο ψυχολογική. Σεξ; Με τόσο τρέξιμο ούτε κούκου δεν θα του κάνει. Αριθμός λέξεων: Σχεδόν 14.000 Αυτοτελής: Ναι. Σχόλια: Ελπίζω να μην λένε κάποιον από εδώ μέσα Γρηγόριο Χάλλα. Αρχείο: Σε ηλεκτρονική μορφή .pdf Το καλό αφεντικό.pdf 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βελόρεν Posted December 27, 2014 Author Share Posted December 27, 2014 Σας επισυνάπτω την αρχή για να πάρετε μία ιδέα: Το καλό αφεντικό -«Και σένα ποιος σου είπε ότι δουλεύουμε οκτάωρο αγαπητέ μου…» ο καλοζωισμένος, ο εργατοπατέρας, αυτός που διαλαλούσε πως ήταν αυτοδημιούργητος και υποκρινόταν πως στην, τέλεια, ζωή του είχε δουλέψει σκληρά όσο κανένας άλλος, είχε ξεχάσει για μία ακόμη φορά το όνομα του μικρού και άτυχου εργαζόμενου που είχε δυστυχώς την τιμή να βρίσκεται μπροστά του. -«Αλέξανδρος Νομικός…» ακούστηκε η γλυκιά φωνή της γραμματέως του. Το αφεντικό, ο μέγας επιχειρηματίας, την κοίταξε με βλέμμα υπεροπτικό. -«Σε ρώτησα…; Γιατί φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν; Θαρρείς πως έχει στ’ αλήθεια σημασία το όνομά του; Για μένα είναι απλά αριθμοί. Ρομπότ που είναι υποχρεωμένα να δουλεύουν όσο μου κάνει κέφι και όποτε μου κάνει κέφι. Είναι μικρά λαστιχάκια που τα τραβάς μέχρι εκεί που δεν πάει. Κι αν τύχει και σπάσουν… απλά τα αντικαθιστάς. Τόσο απλά...» Η φωνή του ήταν επιτακτική και τόνιζε την κάθε λέξη κάνοντας τους δύο υπαλλήλους να έχουν κλείσει με τα χέρια της φαντασίας τους τα αυτιά και τα μάτια τους ώστε να μην τους αγγίξουν βαθιά τα λόγια. «Αν θέλουν να πάρουν αυτά που μου καταλογίζουν πως τους χρωστάω… είναι ελεύθεροι να ψάξουν αλλού. Χάρη τους κάνω που τους έχω εδώ και τους απασχολώ. Το κράτος μου δίνει πλέον την δύναμη να κάνω αυτά που κάνω. Αν νομίζουν πως μπορούν να διεκδικήσουν αλλού τα δικαιώματά τους… ορίστε η πόρτα.» και σήκωσε το δάκτυλό του δείχνοντάς τους την γυάλινη πόρτα. Κανείς δεν μίλησε. Το μόνο που ηχούσε ακόμη ήταν ο αντίλαλος από τις υστερικές φωνές του καρχαρία που κατάφερε να φτάσει ως εδώ με την αξία του και μόνο. Ο επιχειρηματίας γύρισε ξανά προς το μέρος του Αλέξανδρου. «Δεν έχεις καταλάβει κάτι μου φαίνεται νεαρέ μου. Αυτό είναι το δικό μου κοτέτσι κι εγώ είμαι ο κόκορας. Ο μοναδικός κόκορας. Αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλό σου κι εσύ και οι υπόλοιποι που κοπροσκυλιάζετε από το πρωί μέχρι το βράδυ…» -«Κύριε…» ο Αλέξανδρος θέλησε να πάρει τον λόγο. Ήθελε πολύ θάρρος κάτι τέτοιο. Μα ένιωθε τον θυμό του να ξεχειλίζει. Η αγανάκτηση δεν τον άφηνε να παραμείνει σιωπηλός. Ήξερε πως το παν σε αυτή την ζωή είναι η διπλωματία. Σημασία δεν είχε τι ήσουν και ποιος ήσουν… μα πώς πούλαγες αυτό που υποτίθεται πως ήσουν. Ο Αλέξανδρος κόμπιασε λίγο σε αυτή του την σκέψη. Ποτέ δεν ήταν καλός στο να διαφημίζει τον εαυτό του. Οπότε… όπως πάντα άφησε την ειλικρίνεια να μιλήσει όταν άνοιξε το στόμα του. «Χίλια συγγνώμη που σας διακόπτω, μα…» ο Γρηγόριος ξαφνιάστηκε καθώς δεν θυμόταν να του είχε δώσει τον λόγο. Κάπου βαθιά μέσα του όμως θαύμασε αυτή του την πρωτοβουλία και έτσι τον άφησε να μιλήσει. Η τρομοκρατία όμως ήταν δεδομένη. Μόλις άρθρωσε τις πρώτες του λέξεις τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια έτοιμα να τον κατασπαράξουν. Ο Αλέξανδρος για λίγο θύμισε γατάκι φοβισμένο και μαζεμένο στην γωνία. Και ποιος δεν θα ήταν άλλωστε; -«Περιμένω… και ξέρεις κάθε λεπτό μου κοστίζει χρήματα που εσείς δεν μου βγάζετε.» Ο φτωχός υπάλληλος γέλασε αμήχανα. Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει. «Ξέρετε κύριε Χάλλα…» -«Χάλλας αγόρι μου.» είπε αυστηρά. «Είσαι ηλίθιος…; Αφού ξέρεις πως έχω έρθει από Αμερική και όχι από το μπουρδέλο που εσείς αποκαλείτε Ελλάδα. Χάλλας λοιπόν. Μην σε ξανακούσω να το προφέρεις λάθος…» το αφεντικό έπαιζε διασκέδαζε όλη αυτήν την κατάχρηση εξουσίας. Ο Αλέξανδρος έσκυψε το κεφάλι άλλη μία φορά. Με την άκρη του ματιού του είδε την γραμματέα να έχει σφίξει τα χείλη της. «Συνέχισε λοιπόν…» -«Συγγνώμη για το λάθος που έκανα πριν.» απολογήθηκε. «Όπως γνωρίζετε… είμαι πατέρας δύο παιδιών. Δύο μικρών παιδιών. Η γυναίκα μου είναι άνεργη, και…» -«Και ποιος σου φταίει ρε καραγκιόζη; Ας μην έκανες οικογένεια στο κάτω κάτω. Εγώ πρέπει να πληρώσω τα δικά σου τα γαμήσια;» 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted January 9, 2015 Share Posted January 9, 2015 Πώπω φρασεολογία....πά-πα-πα ντροπή... :o .... το κατέβασα και μες στο σουκου θα έχεις σχόλια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βελόρεν Posted January 9, 2015 Author Share Posted January 9, 2015 Να είσαι καλά Ειρήνη! Δυστυχώς είσαι η μοναδική που το έχει κατεβάσει γιατί όπως μπορώ να καταλάβω σε κανέναν δεν αρέσουν τα κοινωνικά. Παρόλα αυτά δεν είναι κοινωνικό με αυτή την έννοια. Απλά θίγει με έναν πολύ ιδιαίτερο και καυστικό τρόπο την εργασιακή καθημερινότητα περιτυλιγμένο με αρκετά στοιχεία φαντασίας. Είναι φαντασίας όπως το άλλο όπου έχω γράψει, το Τρώω, άρα υπάρχω. Αν και φαντασίας και τα δύο θίγουν καθημερινά θέματα με τον ίδιο ανατρεπτικό τρόπο. Σου εγγυώμαι ότι δεν θα χάσεις! Θα περιμένω με χαρά τα σχόλιά σου, όποια κι αν είναι αυτά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Trison Posted January 9, 2015 Share Posted January 9, 2015 Θα πω την αμαρτία μου. Το κατέβασα και το διάβασα σε λιγότερο από 30 λεπτά! Αν και δεν του έδωσα τον χρόνο που χρειάζεται και δεν στάθηκα στην λεπτομέρεια, μπορώ να πω ότι είναι επαρκώς καλογραμμένο και ευκολονόητο. Θα το χαρακτήριζα ρεαλιστικό καθημερινό τρόμο. Και είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου και μόνο ότι δεν θα ήθελα να ξαναδιαβάσω κάτι ανάλογο. Και πραγματικά απορώ πως σε εμπνέει αυτή η τρομοκρατία της πραγματικότητας που βιώνουμε ώστε να γράφεις για αυτήν! Σε πολλά σημεία διέκρινα ένα χιούμορ από τον ήρωα σου στο πως βιώνει αυτές τις καταστάσεις. Ήταν ένα στοιχείο που μου άρεσε και ίσως θα το ήθελα λίγο πιο έντονο. Καλή συνέχεια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βελόρεν Posted January 9, 2015 Author Share Posted January 9, 2015 Γεια σου φίλε μου Νίκο! Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου έκανες να το διαβάσεις. Αν σου πήρε λιγότερο από 30 λεπτά να το διαβάσεις πάει να πει ότι σε τράβηξε. Αυτό λοιπόν είναι ευχάριστο! Πώς με "εμπνέει αυτή η τρομοκρατία της πραγματικότητας που βιώνουμε"? Πιστεύω πως ερεθίσματα που διεγείρουν τον εγκέφαλό μας υπάρχουν παντού τριγύρω μας και ένα πολύ ισχυρό είναι και ο καθημερινός μας αγώνας επιβίωσης. Άλλωστε να σου υπενθυμίσω πως υπάρχουν μυθιστορήματα βασισμένα και εμπνευσμένα σε πολύ πιο τραγικά γεγονότα-καταστάσεις της ιστορίας μας. Προσωπικά δεν θεωρώ πως αυτό που έγραψα ήταν κάτι τραγικό σε ό,τι αφορά το θέμα του. Ίσα ίσα... Γενικότερα προσπάθησα να αποδώσω μία (κωμικο)τραγική κατάσταση που λίγο πολύ αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Καλή συνέχεια και σε εσένα! Υγ: Αν έχεις όρεξη θα μπορούσες να διαβάσεις και μερικά απο τα υπόλοιπά μου ώστε να μου πεις την γνώμη σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted January 13, 2015 Share Posted January 13, 2015 (edited) Καλησπέρα και να ζητήσω συγνώμη (είχα υποσχεθεί σχόλια το σουκου και έρχονται με δύο ημέρες καθυστέρηση) Γενικά η ιστορία σου ήταν πρωτότυπη στη θεματολογία της και θα τολμούσα να υποθέσω ότι έχεις εκ των έσω βιώσει το θέμα (όπως και οι περισσότεροι λίγο ως πολύ) :mf_sonne: Παρακάτω οι επιμέρους παρατηρήσεις που σε καμία περίπτωση δεν μειώνουν το γεγονός ότι ήταν μία καλή ιστορία. Θα τις βρεις λίγο ανάκατες, αλλά γενικά κατεβάζω μία ιστορία, την διαβάζω όποτε έχω χρόνο και παράλληλα γράφω σχόλια σε ένα έγγραφο, το οποίο εν συνεχεία κάνω copy paste. Λέμε: δεν διατρέχω κίνδυνο, όχι δεν διατρέχω πρόβλημα. Α, εγώ δεν θα σήκωνα με τίποτα το τηλέφωνο αν είχα κανονίσει! Δηλαδή κατά τη διάρκεια όλης αυτής της ιστορίας ο δυστυχής δεν πληρωνόταν; Δεν πρέπει να νιώθει κανείς έτσι αλλά σχεδόν ευχαριστήθηκα το τέλος. Δηλαδή ειλικρινά του είχαν ψήσει το ψάρι. (Μια που το έφερε η κουβέντα το όνομα Λέων πρέπει να κλίνεται. Ο Λέων, του Λέοντος, ή του Λέοντα, τον Λέοντα και ούτω καθ’ εξής. Απλά διαλέγεις αν θέλεις την παλιά ή την σύγχρονη κλίση.) Πρόσεξε κάποια από τα σχήματα λόγου σου. Αυτό με το dragon για παράδειγμα ή το άλλο με τον πίνακα του δημιουργού δεν μου φάνηκε πως λειτουργούσαν και πολύ πετυχημένα. Απεναντίας το πούρο να παρομοιάζεται με κουτάκι αναψυκτικού, αν και υπερβολή (γίγαντας ήταν ο αφεντικός;) πραγματικά με έκανε να γελάσω. Γενικά όλο είναι υπερβολικό. Αν είχε δέκα μήνες απλήρωτος και συνέχιζε απλήρωτος...Το διήγημα, λόγω υπερβολής, θα κατατασσόταν και στα χιουμοριστικά, τελικά. Θα πρότεινα να είσαι πιο φειδωλός στις περιγραφές. Χρειάζεται πολύ περισσότερο show και λιγότερο tell. Δηλαδή δεν χρειάζονταν όλα μα όλα όσα περιγράφεις, η συναισθηματική κατάσταση του Αλέξανδρου, η γυναίκα του και πόσο τον καταλαβαίνει και όλα αυτά, για να μπούμε στο κλίμα. Το διήγημα ήταν απολαυστικό, ταυτίστηκα με τον ήρωα σε σημείο να θέλω να τους βρίσω και να κάνω και το παραπάνω απρεπές σχόλιο για το τέλος. Όπως και δήποτε θα διαβάσω και άλλα σου, έχω και εγώ ανεβάσει κάτι στις διάφορες και στη βιβλιοθήκη ποίησης και είσαι ευπρόσδεκτος να τσεκουρώσεις αναλόγως. Συνέχισε την καλή δουλειά και εδώ είμαστε εμείς! Edited January 14, 2015 by Ιρμάντα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βελόρεν Posted January 14, 2015 Author Share Posted January 14, 2015 (edited) Καλησπέρα και να ζητήσω συγνώμη (είχα υποσχεθεί σχόλια το σουκου και έρχονται με δύο ημέρες καθυστέρηση) Γενικά η ιστορία σου ήταν πρωτότυπη στη θεματολογία της και θα τολμούσα να υποθέσω ότι έχεις εκ των έσω βιώσει το θέμα (όπως και οι περισσότεροι λίγο ως πολύ) :mf_sonne: Παρακάτω οι επιμέρους παρατηρήσεις που σε καμία περίπτωση δεν μειώνουν το γεγονός ότι ήταν μία καλή ιστορία. Θα τις βρεις λίγο ανάκατες, αλλά γενικά κατεβάζω μία ιστορία, την διαβάζω όποτε έχω χρόνο και παράλληλα γράφω σχόλια σε ένα έγγραφο, το οποίο εν συνεχεία κάνω copy paste. Λέμε: δεν διατρέχω κίνδυνο, όχι δεν διατρέχω πρόβλημα. Α, εγώ δεν θα σήκωνα με τίποτα το τηλέφωνο αν είχα κανονίσει! Δηλαδή κατά τη διάρκεια όλης αυτής της ιστορίας ο δυστυχής δεν πληρωνόταν; Δεν πρέπει να νιώθει κανείς έτσι αλλά σχεδόν ευχαριστήθηκα το τέλος. Δηλαδή ειλικρινά του είχαν ψήσει το ψάρι. (Μια που το έφερε η κουβέντα το όνομα Λέων πρέπει να κλίνεται. Ο Λέων, του Λέοντος, ή του Λέοντα, τον Λέοντα και ούτω καθ’ εξής. Απλά διαλέγεις αν θέλεις την παλιά ή την σύγχρονη κλίση.) Πρόσεξε κάποια από τα σχήματα λόγου σου. Αυτό με το dragon για παράδειγμα ή το άλλο με τον πίνακα του δημιουργού δεν μου φάνηκε πως λειτουργούσαν και πολύ πετυχημένα. Απεναντίας το πούρο να παρομοιάζεται με κουτάκι αναψυκτικού, αν και υπερβολή (γίγαντας ήταν ο αφεντικός;) πραγματικά με έκανε να γελάσω. Γενικά όλο είναι υπερβολικό. Αν είχε δέκα μήνες απλήρωτος και συνέχιζε απλήρωτος...Το διήγημα, λόγω υπερβολής, θα κατατασσόταν και στα χιουμοριστικά, τελικά. Θα πρότεινα να είσαι πιο φειδωλός στις περιγραφές. Χρειάζεται πολύ περισσότερο show και λιγότερο tell. Δηλαδή δεν χρειάζονταν όλα μα όλα όσα περιγράφεις, η συναισθηματική κατάσταση του Αλέξανδρου, η γυναίκα του και πόσο τον καταλαβαίνει και όλα αυτά, για να μπούμε στο κλίμα. Το διήγημα ήταν απολαυστικό, ταυτίστηκα με τον ήρωα σε σημείο να θέλω να τους βρίσω και να κάνω και το παραπάνω απρεπές σχόλιο για το τέλος. Όπως και δήποτε θα διαβάσω και άλλα σου, έχω και εγώ ανεβάσει κάτι στις διάφορες και στη βιβλιοθήκη ποίησης και είσαι ευπρόσδεκτος να τσεκουρώσεις αναλόγως. Συνέχισε την καλή δουλειά και εδώ είμαστε εμείς! Ειρήνη σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου έκανες να το διαβάσεις! Προς θεού... δύο μέρες μετά, δύο μέρες πριν... σημασία έχει οτι το διάβασες και σου άρεσε όπως μου είπες! Να περάσω τώρα στα παρακάτω: Δυστυχώς τα διηγήματά μου τα ανεβάζω χωρίς επιμέλεια όπως έχω πει και σε άλλο ποστ, οπότε αυτά που μου έγραψες θα τα κοιτάξω ώστε να τα διορθώσω. Και ναι... ένα μεγάλο μέρος των όσων γράφω είναι παρμένα από την δική μου ζωή. Όσο για το show don't tell που μου είπες, ορθώς το είπες αλλά πρόκειται για ένα διήγημα στο οποίο δεν ήθελα να ξεφύγω σε ό,τι αφορά τον όγκο του. Όπως πολύ καλά κατάλαβες εμπεριέχει μέσα και λίγο την διακωμώδηση για αυτό και το μέγεθος του πούρου όπως και πολλά άλλα. Το σημαντικό ήταν οτι ήθελα να δώσω στο τέλος την τραγική ειρωνεία. Σαν την παροιμία που λένε πως στην θάλασσα σαν κατουρήσεις, στο αλάτι θα το βρεις. Δεν ξέρω... εσύ θα μου πεις κιόλας. Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι και θα κοιτάξω, εννοείται, τις δικές σου ιστορίες! Edited January 14, 2015 by Βελόρεν Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted January 15, 2015 Share Posted January 15, 2015 Όντως γιατί πλάκα -πλάκα τον είχε προειδοποιήσει ο δυστυχής! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βελόρεν Posted January 15, 2015 Author Share Posted January 15, 2015 Ναι και όχι μόνο αυτό. Η τραγική ειρωνία είναι διπλή. Και με τον πατέρα όπως πολύ σωστά κατάλαβες άλλα και με τον γιο. Και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν κατάλαβε τίποτα λόγω της κατάστασης που τον είχαν φέρει. Για αυτό το κλείνω με αυτόν τον τρόπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.