“τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων”

[μαμαλουκ]

Όνομα συγγραφέα:Μάμαλουκ

Τίτλος:

“τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων”

Είδος: επιστημονικός τρόμος

Αριθμός λέξεων: 2.184

Βία: Ναι

Σεξ: Όχι

 

Αυτοτελής: Ναι

Αρχείο αρχικού κειμένου: τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων - αρχικό κείμενο.doc

 

 

 

1967

Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουκοσλαβίας.

Κέντρο Εθνικών Ερευνών Βελιγραδίου.

 

 

Στάδιο 1.

 

Ντροπή! Το μόνο που μου 'ρχεται στο μυαλό καθώς βλέπω τα πρόσωπά τους να συσπώνται από ηδονή και πόνο. Είναι μόνο ένα πείραμα, δε πρέπει να το ξεχνώ, παρόλα αυτά το στομάχι μου ανακατεύεται και νιώθω τις παλάμες να ιδρώνουν καθώς κρατάω το σημειωματάριο. Πόνος! Αυτοί οι άνθρωποι είναι εθελοντές, θυμίζω στον εαυτό μου και παίρνω βαθιές ανάσες. Η βάρδια μου θα τελειώσει σε 2 ώρες και θα είμαι σπίτι μου πριν το καταλάβω (ησυχία). Μέσα απ' το ημιδιαφανές τζάμι αυτοί δε με βλέπουν αλλά ξέρουν. Δε γίνεται να μην ξέρουν! Υπέγραψαν ότι δε φέρουμε καμία ευθύνη για τη σωματική τους ακεραιότητα. Κανείς δεν είχε την αβρότητα να τους αναφέρει τη ψυχική κακοποίηση στην οποία θα υπέκειντο. Όλα για χάρη της συμπεριφοριστικής ψυχολογίας. ¨Κάθε συμπεριφορά κρίνεται ανάλογα με τους λόγους για τους οποίους διερευνάται και το πλαίσιο στο οποίο αναφέρεται¨. Αυτό έμαθα. Αυτό εφαρμοζόταν μπροστά στα μάτια μου. 60 τετραγωνικά αίθουσα, ένα τέλειο ορθογώνιο με τοίχους φρεσκοβαμμένους σε μουντό πορτοκαλί. Το χρώμα φυσικά και δεν ήταν τυχαίο. Ανάμεσα στο κίτρινο και στο κόκκινο, το πορτοκαλί είναι προορισμένο να ισορροπεί, να απελευθερώνει και γενικά να ανοίγει το υποσυνείδητο σε νέες εμπειρίες.

Εγώ ο Σβέτκο Ντόμεν, είμαι, μεταξύ άλλων, υπεύθυνος για αυτές τις νέες εμπειρίες. Αυτή είναι η πρώτη επίσημη έρευνα στην οποία συμμετάσχω και είμαι αποφασισμένος να αντέξω μέχρι το τέλος.

Στο βάθος της αίθουσας έβλεπα ένα υποκείμενο άκαμπτο, με τα χέρια γύρω απ' τα γόνατα και το κεφάλι χαμηλωμένο σε μια βουβή προσευχή. Μια σκληρή οργιώδης εικόνα, με πρωταγωνιστές μια εύσωμη κυρία γύρω στα πενήντα και δύο νεαρούς λάμβανε μέρος λίγα μέτρα μακριά του αλλά αυτός δε φαινόταν να νοιάζεται για το περιβάλλον του. Τα δίδυμα υποκείμενα είχαν γδυθεί και χοροπηδούσαν μανιασμένα γύρω από έναν ισχνό μεσήλικα που χτύπαγε παλαμάκια με τα μάτια κλειστά. Ένα θηλυκό υποκείμενο με μοβ μαλλιά χτύπαγε το κεφάλι του στο πάτωμα και κάθε λ΄γα λεπτά περίπου έκανε μια αριστοτεχνική κολοτούμπα. Μάλλον πρόκειται για χορεύτρια. Άλλοι δύο πάλευαν τραβώντας ο ένας τα μαλλιά του άλλου και ένα ηλικιωμένο υποκείμενο μπροστά μας αυτοϊκανοποιούταν μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη. Η διονυσιακή εικόνα που εξελισσόταν μπροστά μου δεν είχε τίποτα το ιερό. Πρόκειται για υποτροπιάζουσες συμπεριφορές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εξαναγκάζω τον εαυτό μου να μην αποστρέψει το βλέμμα. Ασυνάρτητες κραυγές και σπασμωδικά ουρλιαχτά γεμίζουν ξαφνικά το χώρο καλύπτοντας απρόκλητα τη σιωπή μας.

Ώστε τώρα έχουμε και ήχο...Αυτό είναι το σύνθημα ότι το στάδιο 1 τελείωσε. Από τα τριάντα υποκείμενα, τα 29 ήρθαν σε κατάσταση έκστασης σε λιγότερο από μια ώρα. Η απουσία επαφής με τον κόσμο του αισθητού θα λάμβανε προσωρινά τέλος.

“Είμαστε έτοιμοι κ. Καθηγητή”

“Προχωρήστε στο στάδιο 2”

 

Στάδιο 2.

Για το δεύτερο στάδιο απαιτείται κωδικός ασφαλείας. Αυτό σου δίνει επιπρόσθετο χρόνο να σκεφτείς την κίνησή σου. Να αναλογιστείς για το αν είναι σωστή. Υπάρχει μια ολόκληρη αλληλουχία σκέψεων-συναισθημάτων και αντιδράσεων που θα ακολουθήσει. Από την έκσταση στην κατατονία και μετά πάλι στην έκσταση, μέχρι να δημιουργηθεί ένα ισορροπημένο μοτίβο συμπεριφοράς. Τα οργανικά συμπτώματα θα αυξηθούν με γεωμετρική ακρίβεια (ευτυχώς δεν είμαστε εκτεθειμένοι στις μυρωδιές). Κάθε στάδιο διαρκεί μια ώρα. Δαγκώνω τα χείλη μου νευρικά. Πόσα θα χρειαστούν; Πόσα μπορώ να δω;

“Στάδιο 2” ξανάπε ο καθηγητής και με κοίταξε έντονα μέσα απ' τα γυαλιά του. Διέκρινα μια σκληρή αποφασιστικότητα στα μάτια του που μου προκάλεσε ανασφάλεια. Ο καθηγητής ήταν γνωστός ως άνθρωπος που φέρνει αποτελέσματα. Στους αβέβαιους καιρούς που διανύουμε αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.

Ένα σύνολο νευροληπτικών αέριων ουσιών απελευθερώθηκε στην αίθουσα. Άοσμο και άχρωμο, ορατό μόνο στη φαντασία μου, τα αποτελέσματά του θα ήταν άμεσα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι έτοιμος και κάθομαι διακριτικά λίγο πιο πίσω απ΄τους υπόλοιπους ερευνητές και κυρίως απ' τον καθηγητή. Όλοι φαίνονται πολύ αφοσιωμένοι για να προσέξουν το ελαφρύ τρέμουλο των χεριών μου, αλλά ξέρω ότι αν η αδυναμία μου γίνει αντιληπτή, αυτή θα είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που παίρνω μέρος σ' ένα πείραμα με ζωντανά υποκείμενα.

Δεν κόπιασα πέντε χρόνια στα εργαστήρια για να κάνω πίσω τώρα. Τα υποκείμενα είχαν υποβληθεί σε μια πληθώρα ψυχολογικών τεστ πριν μπουν στην αίθουσα και μερικούς χρειάστηκε να τους διώξουμε γιατί κρίθηκαν ακατάλληλοι για καταστάσεις έντονου στρες. Οι κανόνες του ερευνητικού κέντρου είναι τόσο αυστηροί όσο και δίκαιοι.

Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τη μηχανική κίνηση μιας ακόμα ερευνήτριας που μασάει την άκρη του στυλό της. Είναι σχεδόν λυτρωτικό να βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος που αμφισβητεί την ηθική του πειράματος. Στην άλλη γωνιά στέκονται ακίνητοι δύο καλοντυμένοι εκπρόσωποι του υπουργείου υγείας με ανέκφραστο βλέμμα. Δεν τους έχω ξαναδεί, πρέπει να είναι καινούριοι. Πού και πού λένε κάτι μεταξύ τους χαμηλόφωνα και σημειώνουν στα μπλοκάκια τους. Ρίχνουν μια διερευνητική ματιά προς το μέρος μου και αποστρέφω μηχανικά το βλέμμα μου. Δεν μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι, δεν τους εμπιστεύομαι. Είναι εδώ για τους δικούς τούς λόγους, το καταλαβαίνω, αλλά γιατί πρέπει να είμαστε στον ίδιο χώρο; Δεν είναι άνθρωποι της επιστήμης παρά μόνο ελεγκτές.

'Έχουν περάσει δέκα λεπτά από όταν άρχισε το δεύτερο στάδιο και τα συμπτώματα τις έκστασης έχουν εξαφανιστεί πλήρως. Τώρα όλα τα υποκείμενα μου φαίνονται μικρόσωμα και αδύναμα. Η κοπέλα με τα μοβ μαλλιά κουνάει νευρικά τα δάχτυλά της ενώ κλαίει με άηχους λυγμούς. Τα δίδυμα έχουν καθίσει αντικριστά σε μια φαινομενική συζήτηση χωρίς λόγια, μόνο με άτονες χειρονομίες, ενώ η εύσωμη κυρία -με τους νεαρούς πάντα παρέα- έχουν γίνει ένα με το πάτωμα και κοιτάζουν το ταβάνι με απάθεια. Ο καθηγητής μεγαλώνει λίγο την ένταση του ήχου και τώρα ακούμε ξεκάθαρα λόγια φαινομενικά ασύνδετα, αλλά συνειρμικά σαν εφιάλτη. Κάποιοι ζητούν να τους βγάλουν έξω, κάποιοι παρακαλούν να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Μερικοί ανοίγουν διάλογο με αόρατους συνομιλητές, ενώ ορισμένοι απλά κλαίνε με αναφιλητά. Κανείς δε φαίνεται να δίνει σημασία στους ήχους του άλλου και εγώ θυμίζω στον εαυτό μου ότι όλοι ήρθαν εθελοντικά. Η κυβέρνηση χρηματοδοτεί εδώ και χρόνια τα πειράματα του καθηγητή και πρέπει να υπάρχει ένας καλός λόγος γι' αυτό. Η συμπεριφοριστική ψυχολογία έχει εφαρμογές στην εκπαίδευση, στα σωφρονιστικά ιδρύματα, σε εργατικά συνδικάτα, ακόμα και στις μεγάλες διαδηλώσεις που ταλανίζουν τη πρωτεύουσα συνεχώς. Το τίμημα είναι μικρό όταν μπορεί να χρησιμοποιηθεί επιτυχώς σε τόσο μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Η σωστή δόση χορηγούμενων αέριων ουσιών μπορεί να χειραγωγήσει αποτελεσματικά ένα πλήθος, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση κρίνεται απαραίτητη. Το στερέωμα της πραγματικότητας τρέμει κάτω από τα πόδια μου ενώ καθησυχάζω τον εαυτό μου με όπλο τον επιστημονικό ορθολογισμό. Υποφέρουν. Δε γίνεται να είμαι ο μόνος που το βλέπω.

Είναι απλά τριάντα τυχαία άτομα. Τριάντα ιατρικά υποκείμενα, διόρθωσα βιαστικά τον εαυτό μου, κι έστρεψα πάλι την προσοχή μου στην ανηλεώς φωτισμένη αίθουσα.

Το ενδιαφέρον μου, μάλλον όχι μόνο το δικό μου, στράφηκε τώρα στο υποκείμενο που στεκόταν ακίνητο στο στάδιο ένα. Όρθιος τώρα, περιφερόταν στο χώρο αγγίζοντας ελαφρά, σχεδόν στοργικά, στους ώμους, τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Το βλέμμα του φαινομενικά καθαρό και το περπάτημά του σίγουρο. Άμα κρίνω από τα μυώδη χέρια και την κυρτή πλάτη, πρόκειται για εργάτη. Αλλά στις μέρες μας ποιός δεν είναι εργάτης; Είτε στην ένδοξη μας βιομηχανία, είτε στα ορυχεία φαίνεται ότι όλοι έχουν κάποιο χρέος. Το δικό μου είναι εδώ.

Από τη μεριά που στεκόμουν μπορούσα να διακρίνω τη φρενίτιδα των σημειώσεων που η συμπεριφορά του προκαλεί. Ιεραρχικά δομημένα συμπεράσματα για το καλό της επιστήμης, ενώ εγώ μπροστά μου είχα μια σειρά από κενές σελίδες που με παρατηρούσαν κριτικά. Πίεσα τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί, καθώς το στάδιο 2 είχε ακόμα μισή ώρα μέχρι να ολοκληρωθεί. Το κλίμα απόγνωσης στην αίθουσα ήταν ανάλογο με την ακινησία των υποκειμένων. Τα κλαψουρίσματα και οι απέλπιδες εκκλήσεις προς φανταστικά πρόσωπα ενωνόντουσαν σε μια και μοναδική συμφωνία σπαραγμού. Η απώλεια ενεργητικότητας είναι εμφανής. Μόνη εξαίρεση το όρθιο υποκείμενο, που τώρα κινούταν πιο γρήγορα και προσπαθούσε να παρηγορήσει τους υπόλοιπους. Κάποιοι τον κοιτούν αλλά είναι σα να βλέπουν κάτι αδιόρατο από πίσω του χωρίς να μπορούν να εστιάσουν. Η στάση του καθηγητή έχει αρχίσει να υποδηλώνει αμηχανία μπροστά σε αυτή τη συμπεριφορά και σύντομα όλοι προσποιούμαστε τους απορροφημένους. Η βολική σιωπή μας κρατάει όσο χρειάζεται για να ολοκληρωθεί το δεύτερο στάδιο και πριν συνειδητοποιήσω πώς πέρασε η ώρα η ψυχρή φωνή του καθηγητή με βγάζει απ' τις σκέψεις μου.

“Στάδιο 3”

Πάλι έκσταση.

“Αυτή τη φορά θέλω αύξηση της ποσότητας κατά 25 τοις εκατό”, συμπληρώνει ενώ κάθεται στην καρέκλα του.

Με βλέπει να διστάζω και ξανασηκώνεται απότομα. “Υπάρχει κάποιο πρόβλημα συνάδελφε;”

Δεν ακούγεται απειλητικός, αλλά γνωρίζω καλά τις επιπτώσεις που θα είχε η άρνησή μου. Κατευθύνομαι σιωπηλά προς τον υπολογιστή και βάζοντας τα δυνατά μου να κάνω το χέρι μου σταθερό, ξεκινάω το τρίτο στάδιο.

 

Στάδιο 3.

 

Ζητώ συγγνώμη απ' τους υπόλοιπους και πάω γρήγορα στην τουαλέτα. Καταπίνω μια χούφτα χαπάκια και πίνω γερές γουλιές απ' το μπουκάλι μου να πάνε όλα κάτω. Ταχυκαρδία, εφίδρωση. Συμπτώματα άγχους διόλου πρωτόγνωρα. Πρέπει να ηρεμήσω. Πρέπει. Μπορεί και να παίζεται η καριέρα μου εδώ.

Πίσω στην αίθουσα οι ήχοι που ακούγονται μου θυμίζουν κοινό μέταλ συγκροτήματος αλλά χωρίς το συγκρότημα. Τα υποκείμενα είναι εξαγριωμένα. Χάος. Δεν έπρεπε να αυξήσει τόσο τη δόση, είναι ενάντια σε ό,τι ξέρω. Τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα. Ίσως δεν έπρεπε να..μπουνιές στον τοίχο, μπουνιές ο ένας στον άλλον. Ένα μικρό ρυάκι αίματος πάνω στον τοίχο στεγνώνει πριν προλάβει να ακουμπήσει το δάπεδο, η πορεία του διακλαδώνεται στις σχισμές των τούβλων και μοιάζει σαν δέντρο με αδύναμες αλλά ολοζώντανες ρίζες.

Πολλοί είναι πλέον τελείως γυμνοί και πετάνε τα ρούχα και τα παπούτσια τους στο τζάμι. Το υποκείμενο που πριν τους παρηγορούσε τώρα είναι μπροστά τους και με ένα δυνατό ουρλιαχτό πηδάει πάνω στο τζάμι και αρχίζει να το κοπανάει με δύναμη. Η κοπέλα με τα μοβ μαλλιά με ένα πρόσωπο παραμορφωμένο από μίσος δείχνει τα δόντια της γρυλίζοντας, σαν να ξέρει ότι είμαστε από πίσω. Το ηλικιωμένο υποκείμενο γελάει δυνατά μ' έναν απόκοσμο τρόπο που μου παγώνει το αίμα. Ένας ερευνητής κινείται βιαστικά προς το χειριστήριο και πάει να πατήσει το κουμπί που απελευθερώνει το υπνωτικό αέριο. “Όχι” φωνάζει ο καθηγητής και του απομακρύνει το χέρι. “Το πείραμα συνεχίζεται κανονικά!” - “Όποιος θέλει μπορεί να φύγει, όποιος μείνει θα ακολουθήσει το πρωτόκολλο!”. Μας κοιτάζει όλους έναν έναν και τα μάτια του γυαλίζουν από θυμό και κάτι άλλο...έκσταση​; “Είμαστε επιστήμονες, ανάθεμά με!”.

Οι ερευνητές τώρα κινούνται απρόθυμα προς το μέρος του, ενώ και τα τριάντα υποκείμενα πλέον χτυπούν ρυθμικά το τζάμι. Φόβος. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι και δεν έχω ιδέα πού είναι το σημειωματάριό μου. Δεν το θέλω πια. Τί κάνουμε εδώ; Δεν υπάρχει κάποια οδηγία για τέτοιες περιπτώσεις, κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις. Έχω μείνει αποσβολωμένος μπροστά απ' το τζάμι που τραντάζεται και δίπλα μου ο καθηγητής δε μπορεί να κρύψει ένα μειδίαμα που έχει αρχίσει να σχηματίζεται στα χείλη του. “Θέτω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων” ψιθυρίζει τόσο σιγανά που τον ακούω μόνο εγώ. Σαδιστής, ψυχοπαθής, αυτές είναι λίγες απ' τις σκέψεις που περνάνε απ' το μυαλό μου, καθώς η πρώτη ρωγμή εμφανίζεται στο τζάμι με έναν ανατριχιαστικό, οξύ ήχο. Οι εκπρόσωποι του υπουργείου λένε κάτι που δε μπορώ να καταλάβω μεταξύ τους και φεύγουν διακριτικά από την πόρτα αφήνοντας την ανοιχτή. (Όταν βυθίζεται ένα πλοίο πρώτοι φεύγουν οι αρουραίοι και τελευταίος ο καπετάνιος).

Το υποκείμενο που έχει πάρει το ρόλο του αρχηγού φωνάζει θριαμβευτικά γυμνώνοντας τους κυνόδοντές του και αρχίζουν όλοι να βαράνε με μεγαλύτερη μανία. Βλέπω με αγωνία τις παλάμες τους στο γυαλί, που αν και ενισχυμένο, αποτελεί ελάχιστο εμπόδιο μπροστά στην ωμή οργή. Για μια στιγμή, ο κόσμος ολόκληρος δεν ήταν τίποτα παραπάνω από φρίκη με πέντε δάχτυλα που χτυπούσε ξανά (και ξανά). Ο θόρυβος από το χτύπημα έχει ένα ρυθμό, στιγμιαία μου έρχονται εικόνες από παρελάσεις και εμβατήρια, εθνικό σθένος, κοινωνική συνοχή. Όλοι μαζί σα μια γροθιά, πάμε μπροστά. Δεν είμαστε όλοι μαζί, ένα τζάμι μας χωρίζει και ένας σκοπός. Τα δίδυμα παίρνουν φόρα και πέφτουν με δύναμη πάνω στο τζάμι. Ο σκοπός τους γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρος. Έχουμε όλοι αρχίσει να οπισθοχωρούμε, εκτός απ' τον καθηγητή που στέκεται σαν να είναι πρόσωπο με πρόσωπο με τον αρχηγό των υποκειμένων. “Στη θέση σας!” κραυγάζει, χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μας. Έχουμε απομακρυνθεί απ' το χειριστήριο και κατευθυνόμαστε προς την πόρτα. Είναι προφανές ότι η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου πολύ απότομα. Τα υποκείμενα είναι πλέον ανεξέλεγκτα. Ψάχνω τη θέση μου μέσα στην ζάλη της αταξίας. Πίσω πίσω, αλλά όχι εντελώς.

Μπορώ να δω μόνο την πλάτη του καθηγητή καθώς το τζάμι σπάει επιτέλους, μ' έναν εκκωφαντικό κρότο, και προλαβαίνω να τον δω να λυγίζει κάτω απ' το βάρος των ανθρώπων που μπαίνουν μανιασμένοι στην αίθουσα. Χτυπάνε, δαγκώνουν, ξεσκίζουν. Θραύσματα γυαλιού. Θραύσματα μυαλού. Όλα είναι θολά. Κινούνται με απίστευτη ταχύτητα αλλά μου φαίνονται στατικά. Ο καθηγητής ουρλιάζει κάτι που δε μπορώ να διακρίνω και ξεχωρίζω την τρομαγμένη φωνή κάποιου δίπλα μου που καλεί την ασφάλεια. Οι επόμενες στιγμές ανήκουν στον πανικό, καθώς στριμωχνόμαστε στις σκάλες και τρέχουμε προς την έξοδο. Από πίσω ακούγονται ήχοι ζωώδεις και κραυγές αρχέγονες (δε ξέρω ποιανού), που όμοιες δεν έχω ξανακούσει από στόμα ανθρώπων. Αποτύχαμε.

 

Λίγα λεπτά μετά περπατάω γρήγορα προς το σπίτι μου. Στο κεφάλι μου ακούγονται ακόμα ουρλιαχτά. Κάπου στο βάθος ηχούν οι σειρήνες της αστυνομίας. Δεν ήθελα να περιμένω να δω τι θα γίνει, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Τρόμος. Άπνοια. Δε σκέφτομαι τίποτα.

 

 

 

Το συγκεκριμένο το είχα στη βιβλιοθήκη φαντασίας και μετά τη διόρθωση το μετέφερα εδώ.

Admin θα το έσβηνα το προηγούμενο αλλά δε ξέρω πως..

Edited January 7, 2015 by Mesmer
Προσθήκη νέας έκδοσης διηγήματος

[WILLIAM]

Φρικιαστικό, σου αφήνει μια ανατριχίλα, Υποθέτω ότι αυτός ήταν και ο στόχος οπότε μπορώ να πω ότι έκανες μια χαρά δουλειά.

[Mesmer]

Δυνατή, ψυχολογικά διαταραγμένη ιστοριούλα. Σε αγριεύει χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες για το γιατί της υπόθεσης. Το γιατί είναι κάτι που θα μπορούσε να την κάνει να ξεχωρίσει, αλλά και σαν άσκηση ύφους κάνει πολύ καλά τη δουλειά της. Θυμίζει λιγάκι το πείραμα του Μίλγκραμ και το τέρας μέσα μας.

 

Η ιστορία ταιριάζει καλύτερα στην Βιβλιοθήκη Τρόμου.

 

Από τεχνικά θέματα.

-Αν θες να το παρουσιάσεις σαν ημερολόγιο, ο αόριστος ταιριάζει καλύτερα για την αφήγηση.

-Αν θες να το παρουσιάσεις σαν σημειώσεις που κρατιούνται κατά τη διάρκεια του πειράματος, βγάλε εκείνο το «και δεν έχω ιδέα πού είναι το σημειωματάριό μου». Σ' αυτήν την περίπτωση, θα ήθελα τις σκέψεις του συγγραφέα πιο «ανακατωμένες». Επίσης, σ' αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικό για το κλείσιμο. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορεί κάποιος να κρατάει τέτοιες σημειώσεις:

 

 

Οι επόμενες στιγμές ανήκουν στον πανικό, καθώς στριμωχνόμαστε στις σκάλες και τρέχουμε προς την έξοδο. Από πίσω ακούγονται ήχοι ζωώδεις και κραυγές αρχέγονες (δε ξέρω ποιανού), που όμοιες δεν έχω ξανακούσει από στόμα ανθρώπων.

 

την ώρα που στριμώχνεται στις σκάλες.

 

-Κάπου υπάρχει ένα «που και που» που πρέπει να γίνει «πού και πού».

 

Καλά Χριστούγεννα. Καλές γιορτές. Και καλωσόρισες στο φόρουμ και στις Βιβλιοθήκες του.

 

 

 

Υ.Γ.,  το χαβαλετζίδικο: Όταν είδα τον τίτλο σκέφτηκα: «Επ, λάθος εορταστική περίοδος» 

[μαμαλουκ]

 Η επιμέλεια σου είναι, το λιγότερο, επιμελής. Σ ευχαριστώ για το feedback και νομίζω οτι τώρα έχω μια καλή εικόνα για τις αλλαγές που χρειάζεται.

 Καλώς σας βρήκα..

 

Υ.Γ., καθώς στριμωχνόμαστε στις σκάλες και τρέχουμε προς την έξοδο

Εννοώ όλη την ερευνητική ομάδα.

Edited December 25, 2014 by μαμαλουκ

[Ιρμάντα]

1. Η ιδέα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα αν και στριμωγμένη. Όταν την τελείωσα, ξανακοίταξα τα σχόλια για να βεβαιωθώ ότι όντως ήταν αυτοτελής. Πνίγεται εδώ. Θέλει αέρα. Μετά; Μας ενδιαφέρει το μετά και είναι επιτυχία αυτό για το συγγραφέα.

2. Κάπου διάβασα  τη φράση "φρίκη σε μορφή παλάμης." Κατά την άποψή μου δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ωραία φράση.

3. Σκέψου  μήπως αυτό γίνει νουβελίτσα. Περισσότερες σημειώσεις, περισσότερη παράνοια πριν να σπάσει το κρύσταλλο.

Σε ευχαριστούμε για την κατάθεσή σου!

[μαμαλουκ]

Μεταφέρω την ιστορία διορθωμένη στη κατηγορία τρόμος.

Edited January 7, 2015 by μαμαλουκ

[Mesmer]

Μεταφέρω την ιστορία διορθωμένη στη κατηγορία τρόμος.

 

Έκανα μερικά μαγειρέματα για να μεταφέρω και τα σχόλια στη διορθωμένη έκδοση. Ρίξε κι εσύ μια ματιά, κι αν δεις τίποτα στραβό, πες μου.

[μαμαλουκ]

Έχω μια εντύπωση ότι ο τίτλος του διηγήματος δεν ειναι ούτε ο καλύτερος δυνατός ούτε ιδιαίτερα ελκυστικός.

Κάποια γνώμη;

[Natasha]

 Ενδιαφέρουσα ιστορία και ακόμη πιο ενδιαφέρον γράψιμο!

 

Θα ξεκινήσω από τα ψιλοπράγματα: το "κοινό μέταλ συγκροτήματος αλλά χωρίς το συγκρότημα" πρέπει να φύγει γιατί το 1967 δεν είχαμε μέταλ ακόμη. Το "συνειρμικά σαν εφιάλτη" πρέπει να γίνει "συνειρμικά, σαν εφιάλτης" ή "συνειρμικά, σαν σε εφιάλτη". Το "Εγώ ο Σβέτκο Ντόμεν" πρέπει να φύγει γιατί κανείς δε σκέφτεται τον εαυτό του με ονοματεπώνυμο (δεν έχω σκεφτεί ποτέ "εγώ η Νατάσα Παυλίτσεβιτς"). Το όνομά του νομίζω δεν μας είναι απαραίτητο γενικά, αν όμως θες να μας το πεις μπορείς να βάλεις τον καθηγητή του να τον αποκαλεί δόκτωρ Ντόμεν, ή Σβέτκο κλπ.

 

Νομίζω ότι λείπει αυτό το κάτι που θα δυνάμωνε την ιστορία ακόμη περισσότερο: θα ήταν ωραίο αν πριν γίνει ο χαμός βάλεις μια δυνατή σκηνή θανάτου. Πχ η χορεύτρια (ή ένας από τα δίδυμα) δεν αντέχει άλλο, κοπανάει το κεφάλι της τόσο που το σπάει και όταν οι άλλοι βλέπουν ότι έχει πεθάνει ένας "δικός τους" ενώνονται και κοπανάνε το τζάμι. Ο γιατρός θα διέταζε να συνεχιστεί το πείραμα γιατί έχουν υπογράψει ή/και γιατί είναι πρωτοφανές και άξιο μελέτης όντως να αυτοκτονεί υποκείμενο εν μέσω πειράματος. Αυτό θα έδινε ένα εξτρά "μπαμ" στο διήγημα, ειδικά αν βάλεις κι ένα δυο πραγματάκια για το άτομο που πέθανε παραπάνω (πχ τι γνώμη είχε ο Σβέτκο για αυτόν/αυτήν, αν νιώθει ένοχος κλπ).

 

Γενικά μου άρεσε η ιστορία και η γραφή σου!

 

Ιδέα για τίτλο: "Πίσω από το γυαλί", "Πίσω από το τζάμι", "Τα υποκείμενα", "Το τελευταίο στάδιο". 

[μαμαλουκ]

Νατάσσα,

Αυτό με το μέταλ συγκρότημα είναι όντως άτοπο. Ο εφηβικός εαυτός μου, θα είχε παραπάνω να πει. Δίκιο έχεις και για τον εφιάλτη.

Το όνομα, ολογράφως, μου φέρνει σε δείγμα παλιακής γραφής και σκέψης, για αυτό το έβαλα.

Σ' ευχαριστώ για τα σχόλια, περιμένω επόμενό σου διήγημα, να ανταποδώσω.

 

Το "Πίσω από το γυαλί" κάνει ένα κλικ..

[Natasha]

Νατάσσα,

Αυτό με το μέταλ συγκρότημα είναι όντως άτοπο. Ο εφηβικός εαυτός μου, θα είχε παραπάνω να πει. Δίκιο έχεις και για τον εφιάλτη.

Το όνομα, ολογράφως, μου φέρνει σε δείγμα παλιακής γραφής και σκέψης, για αυτό το έβαλα.

Σ' ευχαριστώ για τα σχόλια, περιμένω επόμενό σου διήγημα, να ανταποδώσω.

 

Το "Πίσω από το γυαλί" κάνει ένα κλικ..

 

Χαίρομαι που κάνει κλικ! Έχω ένα διήγημα στο "Διάφορες Ιστορίες" που το ανέβασα αυτή την εβδομάδα, το "Στο τραίνο για Αθήνα". Όποτε έχεις όρεξη. ρίξε μια ματιά!