Το Λάφυρο που Σκέφτεται

[Morfeas]

Όνομα Συγγραφέα: Μορφέας
Είδος: ηρωϊκή(;) φαντασία
Βία/Σεξ; Όχι τίποτα σοκαριστικό...
Αριθμός Λέξεων:3995
Αυτοτελής; Ναι, αν και βασίστηκε σε εισαγωγή του DinoHajiyorgi. Πιστεύω ότι διαβάζεται αυτόνομα.

Σχόλιο #1: Γράφτηκε κάμποσους μήνες πριν, στο πλαίσιο του παιχνιδιού ΕΡΙΝΥΕΣ 2014, και το ψιλοεπιμελήθηκα (και) σήμερα

Σχόλιο #2: Καλή ανάγνωση κι οποιοδήποτε σχόλιο, προφανώς ευπρόσδεκτο
Αρχείο: Το Λάφυρο που Σκέφτεται.pdf

[Ιρμάντα]

Πρώτον να ευχηθώ καλή χρονιά και καλές δημιουργίες! (κυρίως φάντασυ παρακαλώ!)

Η ιστορία σου ξεκινάει όμορφα, σε βάζει στο κλίμα και οι ρυθμοί είναι σωστοί. Καταγράφω τις παρατηρήσεις μου όπως διαβάζω:

1. Τρυφερή σάρκα –δεν ξέρω γιατί αλλά μου φαίνεται πιο ταιριαστή περιγραφή για ανθρώπινο πλάσμα παρά για κάποιο ζώο.
2. Αυτό λοιπόν ήταν πανδοχείο; Δίνεις την εντύπωση ότι θα επρόκειτο για σπίτι. Και δεν καταλαβαίνω γιατί ο ιδιοκτήτης σίγουρα θα είχε συμφωνία με κάποιο δαίμονα. Επειδή ήταν υπερβολικά πλούσιος; Ή επειδή όλος αυτός το πλούτος απαντάται στην καρδιά της ερήμου; Γιατί για μένα αυτό θα ήταν παράλογο. Όλα γυαλισμένα και υπέροχα μέσα στην άμμο.
3. Μα λαδωμένο τραπεζομάντιλο μέσα σε τόση χλιδή! Εκτός ατμόσφαιρας!
4. Όχι τρία-τέσσερα χτυπήματα, νομίζω μόνο ένα φτάνει για να κόψεις το χέρι κάποιου. Ειδικά αν το χτύπημα το καταφέρνει ένας δυνατός και εξοικειωμένος με το τσεκούρι πολεμιστής.
5. Δεν είμαι σίγουρη αν μπήξεις το τσεκούρι στο στομάχι κάποιου ότι με το τράβηγμα θα αποκολληθούν, δηλαδή θα ξεκολλήσουν και έντερα. Ανατομικά κάπως το ακούω. Αν το έχεις ψάξει, εντάξει.
6. Μα πως το ξέρει με τέτοια βεβαιότητα ότι έκανε συμφωνία με κάποιο δαίμονα; Τρεις -τέσσερις φορές το έχεις αναφέρει! Είδε μήπως κάποια δαιμονική σφραγίδα επάνω του ή στο μαγαζί του;
7. Φόβος είναι διαφορετικό από τη φοβικότητα. Φοβικός είναι αυτός που έχει φοβίες. Φόβος είναι άλλο πράγμα, και μάλλον εδώ εννοείς ότι η κοπέλα απλώς είναι τρομαγμένη. Όχι φοβική.
8. Γιατί απορεί αυτός που κατάλαβε η σκλάβα ότι της λείπει ένα βραχιόλι; Δεν είναι παράξενο να ξέρουμε ακριβώς πόσα κοσμήματα φορέσαμε και αν μας λείπει κάποιο.
9. Ποιο ήταν το αντάλλαγμα από τη δική του συμφωνία με το δαίμονα;
10. Αυτός είχε αφήσει πίσω του το ξίφος; Γιατί αν δεν τον είχε αφήσει, τότε γιατί η κοπέλα να μην τον σκοτώσει νωρίτερα, να επιστρέψει ο Αντόρ;
11. (S.O.S) Αφού ο αφηγητής πεθαίνει -ή το σώμα του καταλαμβάνεται- ποιος αφηγείται την ιστορία;

 

Γενικά η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα αλλά θέλει ακόμη δουλειά. Παρ’ όλες τις ενστάσεις την απόλαυσα γιατί είναι ένα είδος που πολύ συμπαθώ, sword and sorcery. Για μένα τέτοιες ιστορίες παίρνουν μπόνους λόγω θέματος. Δυο τρεις σελίδες σίγουρα παραπάνω τις ζητάει για να καταλάβουμε επακριβώς ποιος συμφωνεί για ποιο αντάλλαγμα με τους δαίμονες, πώς λειτουργεί η κατάρα/ ξόρκι που την ξαναφέρνει στην έρημο και τι ακριβώς συμβαίνει με το τελευταίο ξόρκι του Αντόρ.

Τα λέμε!

[Morfeas]

Καλή χρονιά, Ειρήνη, και σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια! Πολύ προσεκτικά κι ενδιαφέροντα!

 

Ας πούμε, κάποιες απαντήσεις:

 

 

1. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Δεν ξέρω, σ' εμένα η φράση ταιριάζει και για ζώα. Μαλακή δεν μπορεί να είναι και η σάρκα των ζώων;

2. Ναι, πανδοχείο ήταν. Θα έπρεπε να το ανέφερα ρητά και μάλλον θα το ξέχασα... Ο ιδιοκτήτης δεν ξέρουμε αν είχε κάνει συμφωνία με κάποιον δαίμονα, αλλά το γεγονός ότι είχε ένα "παλάτι" μες στα βάθη της ερήμου, το 2ο δηλαδή που λες, ήταν ικανή ένδειξη για τον αφηγητή.

3. Δεκτό

4. Σωστή παρατήρηση!

5. Όχι, δεν έψαξα τι γίνεται αν καρφώσεις ένα τσεκούρι στο στομάχι κάποιου, οπότε πιθανόν έχεις δίκιο. Εγώ σκεφτόμουν (μάλλον) ότι αφού μπήξεις το τσεκούρι, μετά για να βγει (λόγω σχήματος που πλαταίνει κατά μήκος) θα παρασύρει μαζί του έντερα (από το λεπτό π.χ.)

6. Όχι, δεν το ξέρει. Αλλά το υποθέτει λόγω του 2. Και επειδή λόγω της δικής του συμφωνίας είναι καχύποπτος ως προς το συγκεκριμένο θέμα. Και λειτουργεί παράλληλα και ως μια καλή δικαιολογία (υποσυνείδητα, για τον εαυτό του, πάλι) στο σημείο που τον σκοτώνει.

7. Η φοβικότητα (σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη - επειδή δεν είχα έτσι τον ορισμό, όπως λες, το έψαξα ) είναι η βίωση φόβου ή η εκδήλωση φόβου. Ως παράδειγμα έχει το "κινείται με αυτοπεποίθηση, χωρίς ~". Ακριβώς με την έννοια του παραδείγματος το χρησιμοποίησα.

8. Α, ναι; Στο μυαλό μου είχα ότι ήταν γεμάτα σχεδόν τα χέρια της από όμοια βραχιόλια, οπότε ένα πάνω, ένα κάτω τι διαφορά θα είχε; Σε κάθε περίπτωση αφού την πάτησα εγώ, θα μπορούσε να την πατήσει κι ο ήρωας

9. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί και θεώρησα ότι δεν ήταν απαραίτητο. Βέβαια, αν αποφάσιζα να την επεκτείνω (που κανονικά αυτό θα έπρεπε να έκανα εξαρχής, απλώς γράφτηκε αρχικά με όριο λέξεων) θα έπρεπε να το βάλω. Ό,τι κι αν ήταν, ήταν κάτι πάντως που πάει, πέρασε (να σώσει κάποιον π.χ.) Αν την ξαναπιάσω ποτέ, θα το δω.

10. Ναι, το σπαθί είχε μείνει πίσω. Αναφέρεται διάσπαρτα σε σημεία (π.χ. "Γι’ αυτό έπρεπε να γυρίσω πίσω. Στο σπαθί μου"), αλλά ίσως να χρειαζόταν να το γράψω πιο αναλυτικά.

11.Αχ, αυτό το SOS... Μπορείς να θεωρήσεις ότι έγινε φάντασμα και μας τα διηγείται από το υπερπέραν.

Εντάξει, γενικά η επιλογή του αφηγητή είναι μια σύμβαση. Σε κάποιους τους ενοχλεί το πρώτο πρόσωπο (μα πώς τα θυμάται, μα πώς γίνεται στο τέλος να πεθαίνει) άλλλους το τρίτο (κι όμως το έχω ακούσει! - μα ποιος είναι ο αφηγητής που μας διηγείται, πού είναι: κρυμμένος στους τοίχους;). Είναι μια σύμβαση που εμένα προσωπικά δεν με επηρεάζει γιατί έχω δεχτεί ότι είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία: μπαίνεις σε μια κατάσταση από την οπτική κάποιου. Αν π.χ. ήταν γ πρόσωπο, πάλι το ερώτημά σου (ποιος αφηγείται την ιστορία) θα έμενε αναπάντητο πρακτικά (ποιος τον παρακολουθεί; ένας θεός; ο δαίμονας με τον οποίο έκανε τη συμφωνία;).

 

Για τα υπόλοιπα που γράφεις με την επέκταση έχεις δίκιο

 

 

 

Και πάλι σ' ευχαριστώ πολύ!

[DinoHajiyorgi]

Σε ευχαριστώ Μορφέα που τίμησες την εισαγωγή μου και έβγαλες ένα καλό διήγημα φάνταζυ από αυτήν. Και όντως, σύμφωνα με τους όρους, έδωσες ένα Ερινυακό φινάλε στην ιστορία σου. Τα ανωτέρω σχόλια με καλύπτουν, αλλά έχω και δύο δικά μου για να τα έχεις υπόψη αν δώσεις άλλο ένα φινίρισμα στο διήγημα. Είναι καιρός πολέμου και μετά από μια σκληρή πολιορκία πέφτει η Ατσαμπάχ η Απόρθυτη. Σκέψου για λίγο αυτόν τον πόλεμο. Τις πλευρές που πολεμούν και πως ακριβώς συντελείται αυτός ο πόλεμος. Είναι όμως το τέλος του πολέμου; Η Ουθοέλ λοιπόν, άσχετα απόστασης, είναι πόλη γειτονική της Ατσαμπάχ. Τα του πολέμου πρέπει να την απασχολούν, οι κάτοικοι να τα συζητάνε, να έχουν πληροφορίες για την έκβαση του πολέμου. Η στολή του ήρωα δεν εντυπωσιάζει κανέναν; Η Ουθοέλ έχει ήδη κατακτηθεί από τον στρατό στον οποίο ανήκει ο ήρωας; Θα έπρεπε τότε να έχει φρουρά που θα ζητούσε διευκρινίσεις από εκείνον. Είναι η Ουθοέλ η επόμενη προς κατάκτηση; Αυτό θα σήμαινε, αν είχαν νέα της Ατσαμπάχ που έπεσε, πανικός και εγκατάλειψη ή θωράκιση τειχών και πολεμικό κλίμα. Δεν θα μπορούσαν να διανυκτερεύσουν εδώ. Αν όμως η Ουθοέλ είναι ουδέτερη, τουλάχιστο θα άκουγαν φήμες για την Ατσαμπάχ.

 

Δεύτερο σχόλιο, τους έφερες στην κορυφή του πύργου του μάγου στο τέλος έχοντας εξαφανίσει τον νικηφόρο στρατό; Που είναι; Ακόμα και αν τελείωσε το πλιάτσικο, δεν θα έφευγαν τόσο γρήγορα. Και ο ήρωας, που μέχρι εκείνη τη στιγμή οι δικοί του θα τον θεωρούσαν για νεκρό, τώρα θα ήταν το λιγότερο ύποπτος λιποταξίας. Αυτά λοιπόν, και εύγε στην προσπάθεια σου.

[Nihilio]

Μεστή ιστορία, αποκαλύπτει ωραία κομμάτι-κομμάτι την ιστορία των χαρακτήρων και έχει καλό twist για τέλος.

 

Νομίζω όμως ότι, παρά την καλή γραφή, χάνει λίγο στην ατμόσφαιρα και στην παρουσίαση του κόσμου. Καταλαβαίνω ότι έχουμε μία έρημο και όλοι (μα όλοι όμως) κάνουν συμφωνίες με δαίμονες. Δε νιώθω όμως την έρημο στην ιστορία σου, δε νιώθω τις ατέλειωτες εκτάσεις, την άμμο και την κάψα. Ούτε βλέπω τη λεηλατημένη πόλη, βλέπω μόνο 2-3 χαρακτήρες να προχωράνε και να μιλάνε και αυτό μου στερεί αρκετά από την απόλαυση, αφού δεν μπορώ να βυθιστώ στον κόσμο που έχεις πλάσει. Ούτε νιώθω ότι ξέρω κάτι περισσότερο για τον κόσμο αυτό, εδώ που τα λέμε, είναι οι πληροφορίες συγκεχειμένες.

 

Με λίγα λόγια, ο σκελετός της ιστορίας είναι καλός αλλά χρειάζεται παραπάνω κρέας για να μπορέσει να δουλέψει

[Morfeas]

Αυτό το είχα σχεδόν ξεχάσει...

Σ' ευχαριστώ, Μιχάλη, για την ανάγνωση και για τα σχόλια. Νομίζω πως συμφωνώ μαζί σου σ' όσα επισημαίνεις. Η ύπαρξη των δαιμονικών συμφωνιών ήταν ας πούμε το "βασικό φανταστικό" στοιχείο του κόσμου, γι' αυτό και οι πολλές σχετικές συμπτώσεις.

 

Να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο διήγημα γράφτηκε περισσότερο ως άσκηση, -σε μια περίοδο όπου έψαχνα αφορμές για γράψιμο- μια άσκηση στην οποία έπρεπε να συνδέσω τα στοιχεία δοθείσας εισαγωγής και να φτιάξω μια ιστορία που να βγάζει νόημα, σε 4,000 λέξεις. Οπότε ήταν αναμενόμενο να μην τα καταφέρω σε όλους τους τομείς - αν θυμάμαι καλά οι περιγραφές ήταν το πρώτο πράγμα που αφαίρεσα για να χωρέσω στα όρια. Βέβαια τότε τις αλλαγές τις έκανα πάνω στο κείμενο, οπότε δεν νομίζω να έχω κρατήσει κάπου τις πρώτες εκδοχές (λίγες εκατοντάδες λέξεις πιο πάνω, δηλαδή, και πάλι όχι όσο θα χρειαζόταν).

 

Ιδίως στο κομμάτι της κοσμοπλασίας είναι προβληματικό, όπως επισημαίνει και ο Ντίνος αποπάνω (τον οποίο δεν ευχαρίστησα γραπτώς, παρά αρκέστηκα σ' ένα ξερό λάηκ, γιατί δεν υπήρχε κάτι να πω, καθώς βρήκα πετυχημένα τα σχόλιά του).

 

Σε κάθε περίπτωση, χαίρομαι που, παρ' όλη την έλλειψη ψαχνού, απόλαυσες τα κοκαλάκια.

[jjohn]

Λοιπόν, αυτό το διάβασα χθες  λίγο πριν τον ύπνο( όχι, δεν υπονοω ότι η ιστορία σου με κοίμησε )

Ωραίο ήταν.  Αμφότεροι χαρακτήρες είχαν ενδιαφέρον και  πλοκή κύλησε καλά με ωραιο

  αναπάντεχο φινάλε

. Αυτό που βρήκα λίγο υπερβολικό ήταν ότι

  όλα τα πρόσωπα της συμφωνίας έχουν κάνει  συμφωνίες με δαίμονες. Βέβαια, επειδή δεν ξέρω το υπόβαθρο του κόσμου, δεν  μπορώ να πω κάτι παραπάνω γι' αυτό

.

   Αυτό λίγο που με άφησε παραπονεμένο ήταν το επίπεδο της γραφής. Όχι, δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και το επίπεδο που συνάντησα στο 'Χρεολόγιο Ονείρων' και που μου έδωσε ώθηση να  γίνω και εγώ ένας φαν μπόης .

π.χ  το σημείο του

σεξ  μου έμοιασε σαν να βγήκε σαν  ερωτικό διήγημα, από αυτά που αρέσκονται να  γράφουν οι γυναίκες,  όπου το 'κακό' αγορί  φέρεται σκληρά και  βάναυσα στην  'αθώα'  κοπελίτσα που τον ερωτεύτηκε

 

 

Προφανώς, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα πλέον   Να προσθέσω ότι,  οι τελευταίες γραμμές του διηγήματος

εκεί με τα ίσως, ειδικά το τελευταίο με το 'κάτι της φαντασίας μου'

κλείνουν το διήγημα πολύ καλά και ατμοσφαιρικά

 

Αυτά!

[Morfeas]

Γγιάννη, σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και τα σχόλια!
Χαίρομαι που σου άρεσε και δεν έχασες τον χρόνο σου, γιατί αν μπορούσα ένα διήγημα να στείλω στη λήθη του φόρουμ, μάλλον θα ήταν αυτό (δεν λέω ότι είναι το χειρότερό μου εδώ μέσα, αλλά εκείνο που το αισθάνομαι λιγότερο ως διήγημα και περισσότερο ως συγγραφική άσκηση). Γενικά κάθε φορά που το βλέπω να εμφανίζεται στην αρχική σελίδα με πιάνει ένα άγχος: "Ποιος άτυχος έπεσε, απ' όλο το φόρουμ, πάνω σ' αυτό το διήγημα;"
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να το διαβάσω (θα περιμένω κάναν χρόνο μάλλον, για να έχει περισσότερη πλάκα). Πάντως σε ό,τι επισήμανες έχεις δίκιο (δεν τολμώ να διαβάσω τη σκηνή που λες ).
 
Και για να προφυλάξω τους επόμενους:

Disclaimer: Μην το διαβάσετε αυτό το διήγημα. Δεν αξίζει.

 
Πάντως ιδιαίτερα χαρούμενο με έκανε το εξής:

Αυτό λίγο που με άφησε παραπονεμένο ήταν το επίπεδο της γραφής. Όχι, δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και το επίπεδο που συνάντησα στο 'Χρεολόγιο Ονείρων' και που μου έδωσε ώθηση να  γίνω και εγώ ένας φαν μπόης .

Δεν μιλάω για την φανμπογιά ( ) του θέματος, αλλά για το ότι επισήμανες ότι η γραφή μου έχει βελτιωθεί (κι επειδή είμαι "από μέσα" δύσκολα το αντιλαμβάνομαι).
Φαντάζομαι ότι σ' αυτόν τον τομέα, όπως βλέπεις κι εσύ στις τελευταίες σου προσπάθειες, όσο περισσότερο ασχολούμαστε και ωριμάζουμε, τόσο θα βελτιωνόμαστε. Μέχρι το αλτσχάιμερ, τουλάχιστον.

P.S. 5 γλωσσίτσες κι ένα χαμόγελο σε τρεις ατάκες σχόλιο. Σου το 'χω ξαναπεί ότι με έχεις καταστρέψει, ε;

[Cassandra Gotha]

 

 

Σίγουρα ήταν της φαντασίας του, γιατί πώς μπορεί να αγαπηθεί από εκείνη που βίασε;

 

Ε... μα.

 

 

 

Ενδιαφέρον διήγημα, περισσότερο λόγω των χαρακτήρων, παρά λόγω πλοκής. Δεν συμπάθησα κανέναν τους (αν και σίγουρα αντιπάθησα τον πρωταγωνιστή, γιατί, εκτός των άλλων, δεν ήατν και ιδιαίτερα έξυπνος), είχαν ένα βάθος και οι δύο, που έκανε πολύ δύσκολο το να πω αν έχει ο ένας ή ο άλλος δίκιο.

Το όχι και τόσο καλό αποτέλεσμα ήταν ότι δεν συμπόνεσα στο τέλος κανέναν, αντίθετα, μπορώ να πω ότι χάρηκα για το τέλος του πρωταγωνιστή, χωρίς όμως να με νοιάξει κιόλας η τύχη της σκλάβας.

Είδα δύο ενήλικες να κάνουν τις άθλιες επιλογές τους και να παίρνουν τα άθλια αποτελέσματα αυτών των επιλογών.