Πώς έρχεται στον κόσμο ένα παιδί;

[Nienor]

Ανοίγω τα μάτια μου και τίποτα δεν αλλάζει. Τα ίδια μαύρα σκοτάδια με προηγουμένως. Μόνο που ακούω τα βλέφαρά μου να κάνουν κλικ κλικ στο βλεφάρισμα σαν παλιάς κούκλας. Τόση ησυχία. Ανοίγω τις παλάμες μου –αριστερά και δεξιά των μοιρών μου– και χαϊδεύω την τραχιά επιφάνεια όπου είμαι ξαπλωμένη. Ούτε ζεστή αλλά ούτε και πολύ κρύα, θα μπορούσε να είναι τσιμέντο. Δεν πονάω πουθενά, μονάχα είμαι λίγο πιασμένη.

Πέντε λεπτά πριν; Μια ώρα; Πέντε ώρες; Τρεις μέρες; Δεν έχω ιδέα. Και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι που δεν φοβάμαι. Λες και είναι αυτονόητο να είμαι εδώ, χωρίς να ξέρω πού και πότε είναι αυτό το εδώ, στα σκοτάδια και την απόλυτη ησυχία, να μη βλέπω απολύτως τίποτα και να ακούω μονάχα τους χτύπους της καρδιάς μου.

Στην αρχή τρόμαξα. Το σκοτάδι ήταν τόσο απόλυτο που πίστεψα πως τυφλώθηκα. Έπειτα η ησυχία ήταν τόσο απόλυτη που πίστεψα πως κουφάθηκα. Το μόνο που μυρίζει εδώ μέσα είναι εγώ, η μόνη γεύση στο στόμα μου αυτή που έχει το σάλιο μου. Μόνο το τσιμέντο· μόνο η τραχιά επιφάνεια κάτω από τις άκρες των δαχτύλων μου με έπεισε πως μάλλον ζω. Ύστερα το κλικ κλικ στο βλεφάρισμα, όταν το θυμήθηκα, κι ο χτύπος της καρδιάς μου. Αφού δεν κουφάθηκα, είναι πολύ πιθανό πως δεν τυφλώθηκα κιόλας, έτσι δεν είναι;

Ψηλαφίζω το σώμα μου: το μενταγιόν μου στον λαιμό, λαιμόκοψη τολμηρή, φούστα τζιν με πιέτες, καλσόν –του έχουν φύγει κάμποσοι πόντοι, μπορώ να ακολουθήσω το ίχνος τους ψηλαφίζοντας– και τρακτερωτά μποτάκια. Όλα σωστά μάλλον, αν υποθέσουμε πως το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, στο μπαρ με τους φίλους μου και μια μπύρα στο χέρι, είναι αληθινό.

Σηκώνομαι και κάνω δυο βήματα. Το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, απλώνω τα χέρια μπροστά μου και κάνω άλλα πέντε σέρνοντας τα πόδια μου. Γιατί στα κομμάτια δεν φοβάμαι;

«Ανέμισες για μια στιγμήηη το μπολερόοο και το βαθυπορτοκαλίιι σου μεσωφόορι…»

Πάντα με βοηθάει το τραγούδι, μα τώρα ακούγεται μόνο αυτό, μόνο ο ήχος της φωνής μου, χωρίς ηχώ, χωρίς γρέζια –αν υποθέσουμε πως κοιμόμουνα δε θα έπρεπε να είναι έστω βραχνή; – χωρίς τίποτα το περίεργο. Προσπαθώ να μυρίσω τον χώρο, να καταλάβω αν είμαι μέσα ή έξω. Τίποτα. Με μια κίνηση που αν ένιωθα κάτι –οτιδήποτε– θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω απεγνωσμένη, σκύβω και κολλάω τη μύτη μου στο τσιμέντο. Τίποτα. Τίποτα απολύτως.

«Αύγουστος ήηητανε δεν ήτανε θαρρώωω, τόοοτε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι»

Ψάχνω τις τσέπες μου: ένα χαρτονόμισμα – το εικοσάρικο που μου έδωσε η μαμά μου φεύγοντας από το σπίτι – ένα μεγάλο κέρμα κι ένα μικρό, το εισιτήριο του λεωφορείου, ένα πακέτο χαρτάκια και το μικρό πλακέ λιπ γκλος που παίρνω μαζί μου. Το κινητό μου ήτανε επάνω στο τραπέζι. Μπροστά στον Κώστα. Το έβγαλα για να δει τη φωτογραφία με το καινούργιο μου μαγιώ, μα μετά ντράπηκα να του τη δείξω κι απλά την έβαλα στην προστασία της οθόνης μπας και την προσέξει μόνος του. Ήθελα τόσο πολύ να μου μιλήσει και να με πάει βόλτα με το μηχανάκι! Όχι σε τίποτα σκοτάδια στο Χαλάνδρι, δεν τα κάνουμε αυτά από την πρώτη φορά έτσι δεν είναι; Αλλά επιτέλους, να εκδηλωθεί, άμα βέβαια με ήθελε. Έβρισα από μέσα μου που έβαλα τη φούστα κι όχι το τζιν μου, αυτό το καινούργιο το μπούτις που πήρα. Αλλά δε με νοιάζει, θα καβάλαγα και με τη φούστα, και με το βρακί και χωρίς τίποτα άμα ήτανε για το δικό του μηχανάκι. Μήνες περίμενα να κάνει κίνηση, δε θα το έχανα για τίποτα άμα το έπαιρνε πια απόφαση.

Ξαφνικά είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένη. Όχι μόνο το χάνω, αλλά δεν ξέρω και γιατί και δεν ξέρω κι αν θα τον ξαναδώ ποτέ… Αχ, μανούλα μου, πού είμαι; Τι έγινε; Πώς ήρθα μέχρι εδώ;

«Παντιέρες πάγαιναααν του ανέμου συνοδειά, και ξεκινούσαν οιοιοι γαλέρες του θανάαατου»

 

***

 

Ο Κώστας αυτή τη φορά πριν να φύγει είχε χτενίσει τα μαλλιά του πριν να τα πιάσει με το λαστιχάκι. Έδεσε τις μάρτινς του κι έβγαλε προσεκτικά το παντελόνι απέξω. Κοίταξε να δει και τα μπατζάκια του, αν ήταν επαρκώς τριμμένα κι έβαλε κι αυτό το be true κοντομάνικό του, που ήτανε μεν παλιό κι όχι πια μαύρο αλλά γκρι ποντικί από τα πλυσίματα, μα του άρεσε πολύ. Πήρε και μια παλιά πετσέτα βγαίνοντας από το σπίτι και πέρασε με αυτήν πρώτα τα τιμόνι κι έπειτα πολύ σχολαστικά –για τον ίδιο πάντα– τη σέλα από του παπιού του. Σήμερα ήταν η μέρα. Σήμερα θα της μιλούσε. Ή θα τη φιλούσε, ό,τι του ήτανε πιο εύκολο. Ανέβηκε κι έβαλε μπροστά. Μπράβο βλάκα, στόλισε τον εαυτό του πριν σβήσει τη μηχανή ξανά. Κλώτσησε το σταντ, ξαναμπήκε στο σπίτι και βγήκε με το δεύτερο κράνος περασμένο στο χέρι του. Τώρα να σε δω πού θα το κρύψεις.

Όταν η Μελίνα έφτασε επιτέλους στην «Απαλούμπε» το μπαράκι όπου μαζεύονταν, με τη φίλη της τη Βίκυ, ο Κώστας είχε ήδη πιει μια μπύρα και μόλις που είχε πάρει τη δεύτερη. Την κοίταξε και λύγισε. Ακαριαία. Ήτανε πάλι με εκείνο το κοντό τζιν φουστάκι που τον έκανε να χάνει και το βήμα του εκτός από τη μιλιά του στο σχολείο. Η Μελίνα πέρασε χαιρετώντας τα παιδιά από δίπλα του, πέταξε τα κλειδιά και το κινητό της μπροστά του –λες και δεν υπάρχω, ρε γαμώτο– και συνέχισε να χαιρετάει, μέχρι που κατέληξε δίπλα του και κρέμασε τα υπόλοιπα πράγματά της στην καρέκλα.

«Γεια σου, Κώστα» του είπε χαμογελαστά και τα λακάκια στα μάγουλά της τον έκαναν σχεδόν να αλληθωρίσει.

«Γειααα» της είπε και αισθάνθηκε ηλίθιος καθώς περνούσαν μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα με εκείνην όρθια από πάνω του και το τη γλώσσα του δεμένη κόμπο μέσα στο στόμα του.

«Πάω να πάρω μπύρα» του δήλωσε εκείνη όταν ήταν πλέον εμφανές ότι δε θα μίλαγε κανείς άλλο.

 

Κάποια στιγμή, κι ενώ εκείνη κουνιότανε μαζί με τη Βίκυ χαζοχορεύοντας το people are strange, αποφάσισε ότι δεν πήγαινε άλλο. Σηκώθηκε από την καρέκλα του, αγνοώντας το φίλο του που δεν είχε τελειώσει ακόμα την πρότασή του και πήγε προς το μέρος της. Η μουσική άλλαξε, τώρα έπαιζε Πασχαλίδη. Ό,τι να ναι, σκέφτηκε, αλλά έκανε στροφή και πήγε στον ντι τζέι.

 

***

«Άκουσέ με πολύ προσεκτικά» μου είπε η φωνή και κόντεψα να πέσω ανάσκελα από την τρομάρα μου. Ήταν γυναικεία και τραγικά γνώριμη κι ερχόταν από κάπου μπροστά μου.

«Π-π-ποια είσαι;» κατάφερα να ψελλίσω λες μια αιωνιότητα μετά.

«Η συνείδησή σου» μου απάντησε και το γάργαρο γέλιο της γέμισε όλες τις αισθήσεις μου. «Περίμενε» μου είπε πριν να προλάβω να ξαναρωτήσω και διέκρινα μια μικρή λάμψη μπροστά μου. Μετά από τόση ώρα –πόση άραγε; – στο σκοτάδι, τα μάτια μου πόνεσαν κι έφερα το χέρι μου να κάνω σκιά λες κι ήμουνα κάτω από καλοκαιρινό ήλιο.

«Κάτσε, θα το φτιάξω» μου είπε ξανά και με μια κίνηση που δεν κατάφερα να διακρίνω το απαλό φως διαχύθηκε κι έλουσε όλο τον χώρο. Ήμουνα μέσα σε ένα κτήριο που έμοιαζε τραγικά με το Απαλούμπε

«Κοίτα, μην τρομάξεις, εντάξει;» μου είπε αυτή και βγήκε πίσω από κάποιο έπιπλο, αλλά ήταν αδύνατο να ακολουθήσω την οδηγία της.

Το μενταγιόν μου στον λαιμό της, λαιμόκοψη τολμηρή, φούστα τζιν με πιέτες, καλσόν –του έχουν φύγει κάμποσοι πόντοι, μπορώ να ακολουθήσω το ίχνος τους με το βλέμμα μου– και τρακτερωτά μποτάκια. Πάνω από όλα αυτά το κεφάλι μου, τα μαλλιά μου, τα μάτια μου. Σαν να κοιταζόμουνα σε καθρέφτη που έκανε τα δικά του χωρίς να με ακολουθεί.

Ξάφνου τα γόνατά μου δε με κρατούσανε πια και έκατσα στο πάτωμα.

«Τι-τι;» άκουσα τη φωνή μου να λέει και μάλλον έβγαινε από τα χείλη που ήταν πάνω μου.

«Έλα ησύχασε, είναι μόνο η πρώτη φορά, θα συνηθίσεις» μου είπε ο εαυτός μου χωρίς να χάσει την ανεμελιά στον τόνο της φωνής μου.

«Κοίτα, δεν έχουμε πάρα πολύ χρόνο και θα πρέπει να μου δώσεις λίγη σημασία γιατί αλλιώς δε θα προλάβω να στα πω και θα πρέπει να ξαναφέρνω εδώ. Θες ένα τσιγάρο;» με ρώτησε τελικά κι εγώ κατάφερα να κλείσω το στόμα μου που είχε μείνει μισάνοιχτο.

«Δεν καπνίζω». Και κατάπια.

«Ακόμα» μου είπε και με πλησίασε ελάχιστα, όσο για να αφήσει μπροστά μου τον καπνό της, χαρτάκια, φίλτρα και αναπτήρα. Δεν κάπνιζα, αλλά είχα μάθει να στρίβω –και μάλιστα πάρα πολύ εύκολα- για να μπορώ να στρίψω κάποια στιγμή ένα τσιγάρο στον Κώστα. Κουβαλούσα και πάντοτε χαρτάκια πάνω μου, όλο τον τελευταίο χρόνο, από τότε που άφησε τα μαλλιά του να μακρύνουνε και πήρε το παπί.

«Ησύχασες;» μου είπε καθώς έστριβα ήδη ένα τσιγάρο.

Την κοίταξα και της έγνεψα – ναι. Δεν εμπιστευόμουνα ακόμα τη φωνή μου.

«Λοιπόν, άκου να δεις τι θα γίνει σήμερα» άρχισε να λέει και επιτέλους κατάφερα να ανοίξω το στόμα μου και να μιλήσω: «Πότε σήμερα, γαμώτο;»

«Σήμερα, σήμερα, μωρέ, στην Απαλούμπα». Δηλαδή, όντως, σήμερα, τώρα. Έφερα το χέρι μου μπροστά στο στόμα μου και μύρισα την ανάσα μου: μπύρα. Πώς δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν;

«Που λες, θα παίξει ακόμα το “people are strange” και μετά θα βάλει ελληνικά. Κι ο Κώστας θα πάει και θα ζητήσει στον ντι τζέι να σου βάλει αυτό το… χμμμ… που ανέμισες το μπολερό και ο γέρος λιάζει τα αχαμνά του;»

«Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα» της είπα χαμογελώντας και άναψα το τσιγάρο. Αχ, ο γλυκός μου!

«Ναι, αυτό. Ε, εντάξει τώρα, κάνε ότι δεν το ήξερες, και δε θα σου πω άλλα για να μη σου το χαλάσω. Αλλά πρέπει να σου πω αυτό: όταν θα κάψεις το καλσόν σου μην πας στην τουαλέτα να το βγάλεις, εντάξει;»

«Εεε, εντάξει» της απάντησα, αλλά μετά θυμήθηκα: «Μα τι λες; Πού ξέρεις ότι θα μου αφιερώσει τραγούδι; Πού ξέρεις ότι θα κάψω το καλσόν μου; Τι γίνεται εδώ πέρα; Μου έχουνε ρίξει κάτι στο ποτό και τα έχασα τελείως;» Το έπαιζα πολύ πιο αγχωμένη από ότι ήμουνα, αλλά εξαρχής, αυτό που με τρόμαζε πιο πολύ ήτανε το ότι ακριβώς δεν ένιωθα τίποτα! Δε θα έπρεπε να είμαι τρομοκρατημένη; Δε θα έπρεπε να έχω παρανοήσει

«Εμ, κοίτα, Μελίνα, κβαντομηχανική; Παράλληλα σύμπαντα;» Παρακαλώ; «Δεν ξέρω κι εγώ πώς ακριβώς δουλεύει το σύστημα, αλλά στο σχολικό βιβλίο λέει: “Σύμφωνα με τον Wiseman ζούμε σε έναν μόνο από τους άπειρους κόσμους που υπάρχουν, κάποιοι από τους οποίους είναι πανομοιότυποι με τον δικό μας. Οι περισσότεροι είναι εντελώς διαφορετικοί. Δεύτερο εύρημα είναι ότι όλοι οι κόσμοι είναι εξίσου πραγματικοί και υπάρχουν συνεχώς μέσα στον χρόνο αλλά ο καθένας με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Τρίτον, από την απώθηση μεταξύ κοντινών και πανομοιότυπων κόσμων προκαλούνται κβαντικά φαινόμενα που εν τέλει κάνουν τους αρχικά όμοιους κόσμους να διαφοροποιούνται. Όλα τα κβαντικά φαινόμενα προκύπτουν αποκλειστικά και μόνο από την αλληλεπίδραση μεταξύ των κόσμων”. Είχα γράψει πολύ καλά σε αυτό το διαγώνισμα». Και μου γέλασε σαν να ήμασταν στο προαύλιο. «Το θέμα είναι αυτό το “ο καθένας με τις δικές του ιδιαιτερότητες” μάλλον. Δηλαδή, είμαστε άλλη Μελίνα εγώ, άλλη εσύ, κατάλαβες, ε;»

Όχι, τίποτα απολύτως. Τράβηξα μια τζούρα από το τσιγάρο για να μη χάσκω και της είπα: «Για πες!»

«Εγώ με τον δικό μου Κώστα τα έχω φτιάξει από πέρσι, το πολυτεχνείο το γιορτάζουμε στις 10 του Φλεβάρη και τη θεωρία του Γουάισμαν την γνωρίζουμε από το 1957… εμ… δεν ξέρω κι αν τα χρόνια μας είναι ίδια, βασικά, αλλά μάλλον είναι πιο παλιά και γι’ αυτό εμείς μπορούμε να σας τραβάμε εδώ, ε;»

«Με ρωτάς;»

«Όχι, μωρέ, λέω απλά».

«Πώς δηλαδή μας τραβάτε;» Είχα πια σιγουρευτεί: Η μπύρα μου είχε μέσα κάτι κακό.

«Έχουνε φτιάξει τις καμπίνες ελέγχου και ο καθένας πια μπορεί να συναντηθεί με τον παράλληλο εαυτό του, αλλά μόνο με αυτόν. Γιατί το να βρεθείς με τον εαυτό σου είναι κβαντικό κι όλα τα κβαντικά φαινόμενα προκύπτουν από την αλληλεπίδραση μεταξύ των κόσμων, ενώ το βρεθείς με οποιονδήποτε άλλο δεν είναι κβαντικό. Εντάξει, εκτός βέβαια από τον Κώστα!» Και κοίταξε προς τα πάνω, ακριβώς με τον τρόπο που το έκανα κι εγώ κάθε που τον σκεφτόμουνα μπροστά στον καθρέφτη μου.

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα, ρε συ. Αλήθεια στο λέω, τίποτα απολύτως!»

«Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς όταν ο μεταφορέας θα σε στείλει πίσω δε θα θυμάσαι τίποτα απολύτως, μη σε νοιάζει. Απλά σε παρακαλώ! Έλα να το γράψουμε κάπου: Μην βγάλεις το καλσόν σου. Εντάξει;»

«Μα γιατί;» τη ρώτησα τελικά το προφανές. «Εντάξει, να μην το βγάλω, αλλά είναι τόσο σοβαρό;»

«Τι θες να γίνεις μετά το σχολείο;»

«Θα έδινα αρχιτεκτονική, μέχρι πέρσι δηλαδή έτσι έλεγα, αλλά τώρα λέω να δώσω παιδαγωγικά».

Η άλλη Μελίνα μου χαμογέλασε. «Ε, άμα το βγάλεις δεν θα προλάβουμε!»

«Κουνάει τα φτερά της μια πεταλούδα στο Πεκινο;»

«Κάπως έτσι, όχι ακριβώς, αλλά κάπως έτσι. Άμα δεν τα είχα φτιάξει εγώ μαζί του στην αρχή της χρονιάς δε θα τα έφτιαχνες κι εσύ σήμερα, κι άμα βγάλεις το καλσόν σου– αχ δε θα προλάβουμε, έχεις τίποτα να γράψουμε;» είπε κοιτάζοντας ένα ρολογάκι που ήταν περασμένο με έναν λεπτό ιμάντα σε ένα από τα στυλάκια της φούστας της-μας, της φούστας τελοσπάντων!

Ψαχτήκαμε και οι δυο, είχε κι εκείνη ένα λιπ γκλος λίγο πιο έντονο από το δικό μου, έγραψα όσο καλύτερα μπορούσα στο εισιτήριο του λεωφορείου «Μη βγάλεις καλσόν» και το μάγκωσα στο βρακί μου.

«Έχουμε μισό λεπτό ακόμα» μου είπε άμα τα κανονίσαμε.

«Δε θα σε ξαναδώ;»

«Κοίτα, ήτανε πολύ ωραία κι άμα καταφέρω να ξαναμαζέψω λεφτά θα σε ξανατραβήξω. Αλλά έτσι κι αλλιώς εσύ δε θα το θυμάσαι!»

«Μα γιατί, ρε γαμώτο; Εσύ θα θυμάσαι;»

«Ναι, τα πάντα, εγώ είμαι τσιπαρισμένη κι έχω ενισχυτικό. Δεν ξέρω πότε θα τα φτιάξουνε και σε σας».

«Μελίνα;» δοκίμασα. «Πού είμαι; Είμαι στ’ αλήθεια εδώ;»

«Είσαι στο κενό ανάμεσα στις δύο Απαλούμπες, τη δικιά μας και τη δικιά σας».

Ξανακοίταξα γύρω μου σαστισμένη. Υπήρχανε τόσα πολλά πράγματα που ήθελα να μάθω που οι ερωτήσεις είχαν μαζευτεί και είχαν στουμπώσει το λαρύγγι μου. Καμιά τους δεν έλεγε να κερδίσει και καταφέρει να περάσει. Αλλά ξάφνου: «Και πού ξέρεις πώς…»

«Πώς;»

«Να πώς να φτιάξεις τα κβαντικά πράγματα; Πώς να… τα διορθώνεις;»

«Μα είμαι εσύ, μόνο είμαι λίγο πιο πριν και εσένα σε έφερα εδώ λίγο πιο μετά. Γεννηθήκαμε την ίδια μέρα, την ίδια στιγμή, όταν όλοι οι γονείς μας, σε όλες τις διαστάσεις, είχαν ήδη αγαπηθεί. Δεν είναι τέλειο;»

Και με αυτή τη δήλωση που τίποτα δε μου εξήγησε χάθηκε από μπροστά μου κι ο κόσμος γύρω μου πάλι μαύρισε.

 

***

Η Μελίνα κρατούσε τη μπύρα της στο χέρι, ενώ η Βίκυ της έλεγε κάτι για τον θεόκουκλο καινούργιο μπάρμαν, όταν ο Κώστας σηκώθηκε και έκανε δυο βήματα προς το μέρος της. Πάνω που πήγε να χαρεί, γυρνάει και φεύγει.

«Αμάν, νόμιζα πως σήμερα…»

«Ρε, Μελίνα, χέσε μας πια. Δε θα σου μιλήσει ποτέ εκείνος, κάντο μόνη σου να τελειώνουμε» της είπε στο αυτί η φίλη της.

«Ρε συ, μπορεί να μη με θέλει. Μπορεί για αυτό να μην κάνει κίνηση».

«Και να μη σε θέλει, θα φας την πίτα σου και θα έρθεις στα ίσια σου. Και τι έγινε; Δε βαρέθηκες έναν χρόνο τώρα να τον κοιτάς μόνο;»

«Όχι» της απάντησε η Μελίνα. Ψιθυριστά, λες και το είπε στον εαυτό της.

Προτού η Βίκυ προλάβει να της απαντήσει τίποτα, η φωνή του ντι τζέι ακούστηκε στο μικρόφωνο: «Και τώρα θα ακούσουμε ένα τραγούδι για το Μελινάκι μας που ξέρουμε πως της αρέσει πολύ. Αφιερωμένο από τον Κώστα εδώ».

Η Μελίνα έσκασε ένα χαμόγελο τόσο πολύ πλατύ που καλά καλά δεν το χώραγε το πρόσωπό της. Αλλά ο Κώστας ήταν στον ντι τζέι και τους είχε γυρισμένη την πλάτη του. Ωραία πλάτη, πιο ωραίο το μπροστά.

«Ανέμισες για μια στιγμήηη το μπολερόοο και το βαθυπορτοκαλίιι σου μεσωφόριιι…» ακούστηκε από τα ηχεία.

Έχωσε την μπύρα της στην κοιλιά της Βίκυς, λέγοντάς της κράτα, κι όταν εκείνη την έπιασε χαχανίζοντας, στράφηκε φουριόζα. Όχι δεν είχε βαρεθεί να τον βλέπει, αλλά ήθελε κι άλλα. Τα ήθελε όλα!

«Αύγουστος ήηητανε δεν ήτανε θαρρώωω, τόοοτε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι.»

Το καλσόν της πιάστηκε στην ψάθα μιας καρέκλας και του έφυγε ένας πόντος. Το σημείωσε νοερά.

Έφτασε στον Κώστα, κι ενώ εκείνος γύρισε προς το μέρος της λες και την άκουσε να έρχεται.

«Παντιέρες πάγαιναααν του ανέμου συνοδειά, και ξεκινούσαν οιοιοι γαλέρες του θανάαατου…»

Δεν ‘πα να ξεκινούσε κι ο ίδιος ο Χάροντας; Η Μελίνα σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της, τον βούτηξε από τη λαιμόκοψη του μακό πλησίασε τα χείλια της στα δικά του και περίμενε εκεί. Μια στιγμή, δυο στιγμές, ο Κώστας έσκυψε και τη φίλησε καθώς τύλιγε τα χέρια του στη μέση της. Εντάξει, την ήθελε. Τουλάχιστον όσο κι εκείνη, γιατί το πρώτο πράγμα που βγήκε από τα χείλη του μετά από το φιλί που τη ζάλισε ήτανε αναστεναγμός ανακούφισης.

«Θες να πάμε μια βόλτα;» της είπε όταν ξεκόλλησαν τα χείλια τους και πήρανε ανάσα. Η Μελίνα μόνο που δεν κατουρήθηκε από τη χαρά της. Ναι, αυτό ήτανε μια αναγκαιότητα, την είχε σχεδόν τελειώσει την μπύρα της πριν να της αφιερώσει το κομμάτι.

«Έρχομαι σε ένα λεπτό» του είπε, του έσκασε ένα γρήγορο φιλί ακόμα και πήγε στην τουαλέτα.

Όπως κατέβασε το καλσόν της κάτι έπεσε από εκεί – α το εισιτήριο του λεωφορείου – και σαν να είχε από πίσω κάτι κόκκινο. Δυο μεγάλοι πόντοι είχανε φύγει στο ένα πόδι κι άλλος ένας τεράστιος στο άλλο. Γαμώτο, σκέφτηκε, ενώ έβγαινε από τα παπούτσια της για να το πετάξει. Ο καιρός ήταν έτσι κι αλλίως πολύ ζεστός, κακώς το είχε φορέσει κι εξαρχής.

Ο Κώστας πριν να ανέβουνε στο παπί για να φύγουνε της έδωσε το δεύτερο κράνος που είχε μαζί του – ναι με ήθελε από πριν, ναι το είχε σκεφτεί – κι η Μελίνα αισθανότανε το χαμόγελό της να αγγίζει τα αυτιά της. Βέβαια, όσο τον κοιτούσε και το δικό του δεν πήγαινε πίσω.

Καβάλησε πίσω του σιγομουρμουρίζοντας: «στο ρογοβύζι ανατριχιάααζαν τα παιδιάαα κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ’ αχαμνά του» όταν αισθάνθηκε τη δροσερή σέλα κάτω από βρακί της –ουπς! Αυτό δεν το είχε σκεφτεί – αλλά και το τζιν του Κώστα, και τη ζέστη του κορμιού του μέσα από αυτό, στο εσωτερικό των μοιρών της. Ο συνδυασμός της έκοψε την ανάσα και έστειλε ό,τι αίμα υπήρχε μέσα στο σώμα της στα αυτιά κι ανάμεσα στα πόδια της.

«Πού θες να πάμε;» τον άκουσε να τη ρωτάει.

«Στη ρεματιά» του είπε χωρίς να το σκεφτεί στιγμή.

 

***

Μια άλλη Μελίνα κι ένας άλλος Κώστας κάθονταν σε έναν καναπέ αγκαλιά και περίμεναν να περάσουν τα πέντε λεπτά για να δουν άμα το ηλεκτρονικό μηχανάκι θα έβγαζε + ή -.

«Πώς να το βγάλουμε;»

«Σταμάτα, ρε Κώστα, μπορεί να το είδε το χαρτάκι!»

«Ναι, ρε Μελινάκι, όπως το χες δει κι εσύ» της γελούσε με τα χείλη, με τα μάτια, με τα χέρια, με όλο το κορμί του. Ήταν αδύνατο κι εκείνη να μην χαμογελά.

Έπιασε το τεστ, το κάλυψε με την παλάμη της και το γύρισε προς το μέρος τους.

Η οθόνη είχε μόνο ένα σύμβολο: +

«Τελικά ήτανε όντως η τελευταία και το έβγαλε το καλσόν!»

Ο Κώστας δεν της απάντησε, απλά την αγκάλιασε όσο πιο σφικτά μπορούσε χωρίς να τη σπάσει.

«Σ’αγαπώ» της είπε και της έκλεισε τα χείλη με άλλο ένα φιλί.

 

 

 

Και τα χρωστούμενα, χεχ

 

Όνομα Συγγραφέα: Κιάρα

Είδος: Νεανική ΕΦ (ας το ελπίσουμε )

Βία;Μπα

Σεξ;Μπα

Αριθμός Λέξεων: 3.116

Αυτοτελής; Ναι

Edited January 7, 2015 by Mesmer

[elgalla]

 

Πρωτότυπη ιστορία, καλογραμμένη πολύ, ευκολοδιάβαστη – σαν νερό κύλησε. Δεν νομίζω ότι έχω κάποια ουσιαστική παρατήρηση πέρα από το ότι οι λέξεις που έκοψες της φαίνονται και, μάλλον, τις χρειάζεται. Θέλω να πω πως εκεί στο τέλος-τέλος, κάτι μου έλειψε, κάποια εξήγηση για το γιατί ενώ ήθελαν παιδί τρέχαν και βρίσκαν τις άλλες Μελίνες και τις προειδοποιούσαν για το καλσόν. Αν δεν έδειχναν να το θέλουν θα μου έβγαζε νόημα, αλλά δεν φαίνεται κάτι τέτοιο – αντίθετα, μοιάζουν να ανυπομονούν. Οπότε, δεν ξέρω, ίσως κάπου εκεί στις κομμένες λέξεις να υπήρχε αυτός ο συνδετικός κρίκος. Πέρα απ’ αυτό, πάντως, δεν είχα κάποιο άλλο πρόβλημα κι η ιστορία μου άρεσε πολύ. 

 

 

Καλή επιτυχία!

[WILLIAM]

Ωραία ιστορία, ρέει ομαλά και αβίαστα και έχει μια πολύ καλή πρωτότυπη ιδέα.

Ίσως κάποιες εξηγήσεις περισσότερο θα χρειάζονταν, τόσο για το γιατί της παράλληλης Μελίνας όσο και για το πως γινεται η αλληλεπίδραση αλλά προφανώς δεν είχες το χώρο.

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα Κιάρα!

Όμορφη ιστορία και με έκανε να γελάσω. Υποθέτω ότι η αλληλεπίδραση θα επηρέαζε την εξελιγμένη Μελίνα ώστε να μην είναι έγκυος; Αυτό δεν το καλοκατάλαβα. Δεν θυμάμαι τί είχα γράψει στο διαγώνισμα αλλά...

[Disco_Volante]

Πολύ καλή ιστορία που αναγκάζει τον αναγνώστη να συνεχίσει το διάβασμα έως ότου την τελειώσει. Κρατάει την αγωνία μέχρι το τέλος αν και εκεί με έχασες λίγο. Όπως ανέφεραν και άλλοι πριν από εμένα, ίσως κάποιες λέξεις που κόπηκαν έτσι ώστε να είναι εντός ορίων του διαγωνισμού στερούν κάποιες βασικές εξηγήσεις. Πέρα από αυτό η ροή της είναι καλή και δεν κουράζει.

 

Καλή επιτυχία και από εμένα!

[Morfeas]

Καλησπέρα, Κιάρα!

Τα καλά νέα:

 

 

+ Γραφή: το ‘χω πει και το ξαναλέω: την λατρεύω. Ενώ δίνει την αίσθηση του αυθόρμητου, εκείνου που βγαίνει πηγαία, χωρίς φίλτρα, απλές σκέψεις, κατά βάθος είναι αρκετά καλά χαλιναγωγημένη.

+ Οι ιδέες σου, οι σκέψεις κι η ψυχολογία των ηρώων σου. Όπως πάντα.

+ Η πλοκή. Ενδιαφέρον το ρομάντζο (πετυχημένο δηλαδή ως προς το νεανικό στην περιγραφή του είδους)

+ Το κόνσεπτ με την εταιρεία(;) του παράλληλου σύμπαντος που προσφέρει την υπηρεσία επικοινωνίας με άλλα παράλληλα σύμπαντα (αυτή είναι φοβερή ιδέα και θα ήθελα περισσότερη εξερεύνηση, οπότε αν το διήγημα ήταν ένα απλό teaser του προσεχούς μυθιστορήματός σου, nice job, you grubbed my attention!)

 

 

Η καθιερωμένη γκρίνια:

 

 

– Το υπο-είδος (βλ. παράλληλοι κόσμοι) μου φαίνεται αρκετά δύσκολο και όπως με τα ταξίδια στον χρόνο πολλά πράγματα δεν μου είναι ξεκάθαρα ή μου φαίνονται λάθος. Αυτό το πρόβλημα έχει να κάνει γενικώς με το υπο-είδος κι όχι με το κείμενό σου, αν και θα μπορούσες ενδεχομένως να ξεφύγεις από την παγίδα.

Απλώς νομίζω ότι μια μικρή αλλαγή (π.χ. ακόμη κι ο διαφορετικός εορτασμός του πολυτεχνείου ή η προηγμένη τεχνολογία) μπορεί να επιφέρει τεράστιες αλλαγές. Δεν μπορώ δηλαδή να δεχτώ ότι αν άλλαζε κάτι τόσο σημαντικό (όπως η τεχνολογία) π.χ. θα γεννιούνταν στα σύμπαντα που συγκρίνουμε η Μελίνα κι ο Κώστας (κι οι 2 μαζί, έστω). Όχι, θα είχαμε άλλα παιδιά, από διαφορετικούς γαμέτες (για να απαντήσω και στο ερώτημα του τίτλου σου ), γιατί π.χ. τη μέρα που έγινε η σύλληψη της Μελίνας στον έναν κόσμο, στον άλλον γιορτάζαν το Πολυτεχνείο και πού μετά από τόσο δακρυγόνο όρεξη για σεξ;

Αλλά ξαναλέω δεν φταις τόσο εσύ. Ακόμη και σε μεγάλες παραγωγές (βλ. Fringe) είχα μικρά θεματάκια με το συγκεκριμένο ζήτημα.

–Το τέλος δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο από τη μια. Δεν μου είναι ξεκάθαρο γιατί της έδωσε τη συμβουλή που της έδωσε. Εφόσον εκείνη (η άλλη Μελίνα) φαίνεται ικανοποιημένη με το πώς της ήρθαν τα πράγματα.

Από την άλλη, είναι κάπως «αντι-κλιματικό». Όλα αυτά έγιναν για να μην κάνει παιδί; Θέλω να πω, οι δυνατότητες ήταν πολλές. Επέλεξες τη συγκεκριμένη, δεκτό.

Απλώς δεδομένου του υπο-είδους (βλ. πάλι παράλληλοι κόσμοι) ίσως να προτιμούσα κάτι που να καταλάβαινα περισσότερο γιατί γινόταν (π.χ. ήθελε ο ένας να κλέψει πληροφορίες από τον άλλον, επειδή (ο άλλος) ήδη τις είχε σκεφτεί). Δηλαδή ακόμη και να μην ήθελε το παιδί η άλλη Μελίνα, δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί να έμπαινε στον κόπο. Τι την ένοιαζε; Στην τελική μια ξένη της είναι. Πεθάνει δεν πεθάνει, γεννήσει δεν γεννήσει, what’s the difference (πολλά εγκλέζικα μαζεμένα και θα πάθω τίποτα)

Όπως καταλαβαίνεις τα θέματά μου έχουν να κάνουν περισσότερο με το είδος.

 

 

Μου άρεσε πολύ, πάντως, και συνεχίζω να πιστεύω ότι το ατού σου είναι η επιστημονική φαντασία (ακόμη κι αν όπως αυτή φανταζοφέρνει)! Αν και φάντασύ σου ακόμη δεν αξιώθηκα να διαβάσω, στην εφ έχεις ένα στοιχείο που θα σε κάνει αναμφίβολα να ξεχωρίζεις (αν θες να μάθεις ποιο, από κοντά )! Μην το αφήσεις (εκτός αν δεν σου αρέσει να γράφεις σε αυτό το είδος, που τότε αφενός το καμουφλάρεις εξαιρετικά καλά κι αφετέρου πάω πάσο), μιλάω απολύτως σοβαρά!

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

[elgalla]

Α, συγγνώμη, ξέχασα να το γράψω στο αρχικό post και δεν μπορώ να μην το αναφέρω.

Αν αυτό το "απ' αλλού έμπα" (απαλούμπα)/"απ' αλλού μπες"(απαλούμπες) το έκανες επίτηδες, είσαι μια θεά και σε προσκυνώ. Αν όχι, το κείμενο πήρε μια ομολογουμένως πολύ πετυχημένη πρωτοβουλία

 

[giorgos lagonas]

Εντάξει, τη γραφή σου ανέκαθεν δεν μπορώ να τη σχολιάσω είναι κάτι που με ξεπερνάει. Απλά την αγαπώ. 

 

Μου άρεσε και η ιστορία, αν και κάπου δεν έκατσε στέρεα μέσα μου το κομμάτι της εγκυμοσύνης. Δλδ, αν δεν έβγαζε το καλσόν, δεν θα μπορούσε η εναλλακτική Μελίνα να μείνει έγκυος; Και γιατί;

 

Τέσπα, δεν με νοιάζει σε τελική ανάλυση. 

 

Μπράβο και καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

[Πυθαρίων]

Όμορφα ειπωμένη ιστορία. Με εύστοχη γλώσσα, αφήγηση που έχει ροή, χωρίς διακοπές. Με ευχάριστη διάθεση και χαριτωμένο τέλος.

Νομίζω κι εγώ ότι θα έπρεπε να δικαιολογηθεί επαρκέστερα η υπόθεση με το καλσόν. Αλλά δεν με χαλάει η λεπτομέρεια αυτή, φαντάζομαι κάπως θα το έχεις σκεφτεί διαφορετικά.

 

Σ’ ευχαριστώ, Nienor.

[Βελόρεν]

Εγώ νομίζω πως το έβγαζε, δεν το έβγαζε το καλσόν... το κουτούπωμα δεν το γλίτωνε!!! 

Πέρα από την πλάκα... Πολύ όμορφη και καλογραμμένη ιστορία που πραγματικά σε τραβάει να δεις που θέλει να καταλήξει. Απλά εγώ θα προτιμούσα να υπάρχει στο τέλος μία καλή ανατροπή σχετικά με τα πέντε λεπτά χρόνο που θα έτρωγε βγάζοντας το καλσόν ή όχι. Κάποιο γεγονός δηλαδή που θα είχε άμεσο αντίκτυπο στη Μελίνα και τον Κώστα της άλλης διάστασης. 

[wordsmith]

-ΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Πολύ αστεία μερικά σημεία!

-Πολύ ωραίο γράψιμο, απλό και πειστικό χωρίς να γίνεται ξερό. Βελτιώνεσαι κιόλας, ενώ ήσουν ήδη πολύ καλή.

-Ιδέα ελάχιστα φιλόδοξη (και γι' αυτό, φαντάζομαι, το ονομάζεις "νεανική εφ"). Θέλω να πω, είναι πάρα πολύ απλοϊκή αυτή η ιστοριούλα, δε λέει κάτι σπουδαίο, στα όρια του να μην αξίζει ίσως να γραφτεί (αλλά αξίζει ως γράψιμο και πειστικότητα).

-Δε μου αρέσουν αυτά τα κβαντομηχανικά, τα βαριέμαι (όχι εδώ, γενικά). Γιατί όλη αυτή η επιχείρηση; Για να της πει να μη βγάλει το καλσόν; Και γιατί, όπως είπαν και οι παραπάνω, αυτό θα εμπόδιζε την εγκυμοσύνη; (αντισυλληπτικά καλσόν; ) Και, έστω και αν την εμπόδιζε, γιατί ήταν αυτό τόσο σημαντικό που να ταξιδέψει η άλλη Μελίνα σε παράλληλο κόσμο κλπ;

 

Α, και επίσης, των μηρών, καλέ, όχι των μοιρών! Δύο φορές κιόλας το γράφεις έτσι, μια στην αρχή και μια στο τέλος. Εκτός και αν δεν εννοείς τα μπούτια (όπως βγάζει νόημα) και εννοείς τις γνωστές και μη εξαιρετέες Κλωθώ, Λάχεση και Άτροπο .

 

Με έκανες και γέλασα... Καλή επιτυχία!

[mman]

Φυσικό ύφος (όπως πάντα) υπερβολικά απλή υπόθεση, θεματάκια επιμέλειας, αλλά κυρίως ακατανόητο τέλος. Αφού είχες τετρακόσιες λέξεις ακόμα, γιατί δεν μας δίνεις μερικά στοιχεία ακόμα να καταλάβουμε τι παίχτηκε;

 

Α, συγγνώμη, ξέχασα να το γράψω στο αρχικό post και δεν μπορώ να μην το αναφέρω.

Αν αυτό το "απ' αλλού έμπα" (απαλούμπα)/"απ' αλλού μπες"(απαλούμπες) το έκανες επίτηδες, είσαι μια θεά και σε προσκυνώ. Αν όχι, το κείμενο πήρε μια ομολογουμένως πολύ πετυχημένη πρωτοβουλία

 

 

Ω, θεοί! Δεν το είχα πιάσει! Αν ήταν ηθελημένο, δηλαδή! Αν ισχύει αυτό, πέφτω στα γόνατα μπροστά σε ένα από τα πιο τρομερά και ταιριαστά λογοπαίγνια που έχω δει ποτέ!

[Tiessa]

Όμορφο ήταν. Ευχάριστο, ανάλαφρο, άμεσο.

Τόσο ψυχολογημένο σε μερικά σημεία, εκεί που είχε να κάνει με τις εφηβικές σχέσεις.

Πολλές μονάδες για τη συνάφεια με το θέμα. Πολλές μονάδες για την κβαντική φυσική του και τα παράλληλα σύμπαντα.

 

Στα σημεία βέβαια έχουμε κάποια θεματάκια.

Ξεκινώντας πρώτα-πρώτα από τον τίτλο:

 

 

Ρε παιδί μου, παραήταν προδοτικός. Δηλαδή, δεν κράτησε τίποτα κρυφό. Από το πρώτο δευτερόλεπτο υποψιάζομαι τι πάει να γίνει. Και όταν αρχίζει να της λέει η παράλληλη Μελίνα ότι "θα σπούδαζε" και "δεν θα προλάβει" και όλα τα σχετικά, την βλέπω την εγκυμοσύνη να έρχεται με χίλια.

 

Πλάκα είχαν βέβαια τα ευρήματα, να γράψει με το κραγιόν στο εισιτήριο, να το βάλει στο βρακί, κλπ.

Καλό που ήταν μάταιη η προσπάθεια. Αφού σε όλα τα σύμπαντα τα πράγματα γίνονταν με ελάχιστες διαφορές, μάλλον δύσκολα θα απέφευγαν και το παιδί.

Αλλά, βρε παιδί μου, τώρα, για να μην ξεχνάμε και τις Λογοτεχνικές μας καταβολές, ένα καλσόν δεν αποτελεί με τίποτα εμπόδιο όταν αγγίξουν δυο κορμιά και όταν θέλουν ο ένας τον άλλον ένα χρόνο και βάλε όπως φαίνεται. Αν της έλεγε, ξερωγώ, "μην ξεχάσεις το μπουφάν σου;" Εκεί τουλάχιστον έχουμε μια κάποια απόσταση, βάλε και το κρύο στη μηχανή και τον τύπο που θα θέλει να τη ζεστάνει. Ε, κάτι γίνεται. Λέμε τώρα...

 

 

 

Other than that, πολύ το ευχαριστήθηκα.

 

[mman]

Να προσθέσω ότι, όπως είπα και στην Κιάρα από κοντά, το διήγημα αυτό κερδίζει πρακτικά άνευ αγώνος τον διαγωνισμό για τον χειρότερο τίτλο. :-)

[Ιρμάντα]

Α, συγγνώμη, ξέχασα να το γράψω στο αρχικό post και δεν μπορώ να μην το αναφέρω.

Αν αυτό το "απ' αλλού έμπα" (απαλούμπα)/"απ' αλλού μπες"(απαλούμπες) το έκανες επίτηδες, είσαι μια θεά και σε προσκυνώ. Αν όχι, το κείμενο πήρε μια ομολογουμένως πολύ πετυχημένη πρωτοβουλία

 

Εμένα μου θύμισε τους ούμπα-λούμπα. Εκείνα τα μικρά ανθρωπάκια που φτιάχνανε τη σοκολάτα στο εργοστάσιο του Willy Wonka.

[Man_from_Earth]

Καλησπέρα,

 

Βασισμένη σε μια ιδέα του σκληρού πυρήνα της ΕΦ (παράλληλα σύμπαντα) γράφεις μια ιστορία εφηβικού έρωτα; Ήθελε θράσος, μπράβο...Επίσης μπράβο για την ετοιμότητα να χρησιμοποιήσεις την πολύ φρέσκια θεωρία Wiseman. Βεβαίως ο ίδιος δε νομίζω οτι θα χαιρόταν (χωρίς συγγραφείς να εμπνέονται από την εργασία του, ήδη η μισή κοινότητα την χαρακτηρίζει ΕΦ)

 

Μερικές μικρές απογοητεύσεις:

(α) Η ηρωίδα σου έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει ύλη απο το ένα σύμπαν στο άλλο (χαρτάκι) καθώς και πληροφορία (τι γράφει το χαρτί). Εκμεταλλεύεται αυτή τη δυνατότητα για να στείλει ένα post it με τη φράση 'μην βγάλεις το καλσόν'; Μνημειώδης αποτυχία.

 

(β) Θες να περάσεις οτι το καλσόν θα απέτρεπε το:

 

Καβάλησε πίσω του σιγομουρμουρίζοντας: «στο ρογοβύζι ανατριχιάααζαν τα παιδιάαα κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ’ αχαμνά του» όταν αισθάνθηκε τη δροσερή σέλα κάτω από βρακί της –ουπς! Αυτό δεν το είχε σκεφτεί – αλλά και το τζιν του Κώστα, και τη ζέστη του κορμιού του μέσα από αυτό, στο εσωτερικό των μοιρών της. Ο συνδυασμός της έκοψε την ανάσα και έστειλε ό,τι αίμα υπήρχε μέσα στο σώμα της στα αυτιά κι ανάμεσα στα πόδια της.
«Πού θες να πάμε;» τον άκουσε να τη ρωτάει.
«Στη ρεματιά» του είπε χωρίς να το σκεφτεί στιγμή.

 

Tραβηγμένο. Χρειάζεσαι άλλο αντικείμενο-κλειδί αντί για το καλσόν.

 

(γ) Αν τα πανομοιότυπα σύμπαντα διαφέρουν ως προς το τεχνολογικό επίπεδο όπως ισχυρίζεσαι τελικά πόσο πανομοιότυπα είναι; Μόνο ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις επειδή εξυπηρετεί το στόρυ;

 

Καλή επιτυχία...

[KELAINO]

Οι αντισυλληπτικές ιδιότητες των κοινών καλτσόν, ένα εντελώς ανεξερεύνητο πεδίο της επιστήμης.

Επίσης, τι ευτυχία να έχεις αφήσει την εφηβία δεκαετίες πίσω σου.

 

 

Το εφηβικό ρομάντσο, κι η όλη φάση μπαράκι-μπύρες-παπί-λιπ γκλος, είναι ρεαλιστικο και ζωντανά δοσμένο. Δυστυχώς, εντελώς προσωπικά, το είδος δεν ανήκει στους αγαπημένους μου νερόλακους.

 

Από προβλήματα, παρατήρησα τα εξής:

 

Με φάνηκε κάπως απίθανο οι δύο Μελίνες από δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους να είναι ντυμένες τόσο πανομοιότυπα, μέχρι και την τελευταία τρύπα στο καλτσόν. Ο μόνος λόγος είναι ότι ήθελες να μας δείξεις πως πρόκειται περί του ιδίου ατόμου, αλλά πέραν τούτου δεν έχει καμιά λογική μέσα στην ίδια την ιστορία. Εκτός αν η χάι τεκ τσιπαρισμένη Μελίνα μπορεί να ελέγξει το πώς την βλέπει η άλλη. Μπορεί; Το έκανε επειδή η εμπειρία της με τις προηγούμενες Μελίνες την έδειξε ότι αν έχει την ίδια εμφάνιση τότε εκείνες φρικάρουν λιγότερο ξερωγώ;

 

Εκτός από τον δυσδιάκριτο ρόλο του στην ανθρώπινη αναπαραγωγική διαδικασία, το αντικειμενο-κλειδί της ιστορίας μας βγάζει κι άλλους μπελάδες: Η Μελίνα διαπιστώνει στην αρχή ότι έχουν φύγει πόντοι από το καλτσόν της, αλλά ο εαυτός της την έφερε εκεί όσο ακόμα έπαιζε το πηπλ αρ στρέηντζ, δηλαδή εντελώς πριν το σκισει. Και τελικά πώς προέκυψαν οι πόντοι; Της λέει «όταν θα κάψεις το καλσόν σου», απαντάει «πού ξέρεις ότι θα κάψω το καλσόν μου;» για να δούμε μετά ότι «το καλσόν της πιάστηκε στην ψάθα μιας καρέκλας και του έφυγε ένας πόντος».

Τι ακριβώς παίζει με αυτό το καλτσόν, Κιάρα; Τι μας κρύβεις;

 

Τέλος, δεν ξέρω αν είναι αντικειμενικό ή δικό μου πρόβλημα, αλλά στην αρχή όταν ξυπνάει η ατμόσφαιρα είναι δυσανάλογα σκοτεινή κι απειλητική. Είχα προετοιμαστεί για τα χειρότερα, είχα σφιχτεί και περίμενα να συμβούν φρικαλεότητες, αλλά καμία σχέση, το υπόλοιπο είναι φωτεινότατο και αναλαφρότατο.

 

Και έχουμε και ορισμένα τεχνικά θεματάκια, σαν τους «μοιρούς», που αναφέρθηκαν, που πιο πολύ μοιάζουν με λαθάκια βιασύνης.

Στην αρχή μια άγαρμπη προταση με αγγλισμό στο καπάκι: «Μόνο που ακούω τα βλέφαρά μου να κάνουν κλικ κλικ στο βλεφάρισμα σαν παλιάς κούκλας. Τόση ησυχία.» Βάλε τουλάχιστον ένα κόμα μετά το βλεφάρισμα.

 

«Και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι που δεν φοβάμαι. Λες και είναι αυτονόητο να είμαι εδώ, χωρίς να ξέρω πού και πότε είναι αυτό το εδώ, στα σκοτάδια και την απόλυτη ησυχία, να μη βλέπω απολύτως τίποτα και να ακούω μονάχα τους χτύπους της καρδιάς μου.
Στην αρχή τρόμαξα.»

Το «τρόμαξα» έρχεται μετά από όλη εκείνη την κουβέντα περί «δε φοβάμαι» και χτυπάει κάπως.

 

«Ήταν γυναικεία και τραγικά γνώριμη κι ερχόταν από κάπου μπροστά μου.
«Π-π-ποια είσαι;» κατάφερα να ψελλίσω λες μια αιωνιότητα μετά.
«Η συνείδησή σου» μου απάντησε και το γάργαρο γέλιο της γέμισε όλες τις αισθήσεις μου. «Περίμενε» μου είπε πριν να προλάβω να ξαναρωτήσω και διέκρινα μια μικρή λάμψη μπροστά μου. Μετά από τόση ώρα –πόση άραγε; – στο σκοτάδι, τα μάτια μου πόνεσαν κι έφερα το χέρι μου να κάνω σκιά λες κι ήμουνα κάτω από καλοκαιρινό ήλιο.
«Κάτσε, θα το φτιάξω» μου είπε ξανά και με μια κίνηση που δεν κατάφερα να διακρίνω το απαλό φως διαχύθηκε κι έλουσε όλο τον χώρο. Ήμουνα μέσα σε ένα κτήριο που έμοιαζε τραγικά με το Απαλούμπε»

 

«Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα» της είπα χαμογελώντας και άναψα το τσιγάρο.

Τελικά καπνίζει ή δεν καπνίζει; Ή αυτό ήταν το πρώτο της τσιγάρο έβερ και κάπου εκεί το ξεκίνησε;

 

Wiseman ή Γουάισμαν;

 

 

 

Πάμε να δούμε και τι κατάλαβα: η τσιπαρισμένη Μελίνα και ο Κώτσος θέλουν παιδί, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει «όλοι οι γονείς (του), σε όλες τις διαστάσεις, (να έχουν) ήδη αγαπηθεί.», οπότε η τύπισσα πήρε σβάρνα τις (άπειρες;!;!) διαστάσεις για να κάνει όλες τις (άπειρες;!;!) Μελίνες να βγάλουν το καλτσόν τους και να κάτσουν στο παπί του Κώστα. Ως εδώ την ψιλοπαλεύω, αλλά στη μεθοδολογία κόλλησα κάπως. Χρησιμοποιεί κάποιου είδους αντίστροφη ψυχολογία; Σε φάση, ό,τι και να κάνεις, ΜΗ βγάλεις το αντισυλληπτικό καλτσόν; Και για να σιγουρευτούμε, πάρε και αυτό το σημείωμα που ξέρω ότι δεν θα διαβάσεις; Επειδή με τόσες άπειρες Μελίνες που έχει ήδη ξεκαλτσονιάσει, έχει γίνει ειδική στο ξεκαλτσόνιασμα Μελινών και ξέρει ακριβώς πώς να το πετύχει;

 

 

Ένα ακόμα θεματάκι είχα στο ΕΦ κομμάτι: προφανώς δεν υπάρχουν σε όλα τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα Μελίνες, έτσι;

 

 

Γενικά, το βρήκα πολύ κατώτερο των προσδοκιών μου και καθόλου στο ύψος που μας έχεις συνηθίσει και κακομάθει. Μπορώ να καταλάβω ότι είναι παραμύθι και είναι όντως μια πολύ ομορφη εικόνα τα παιδιά να γεννιούνται από τον άπειρο έρωτα όλων των εκδόσεων των γονιών τους, και μπορώ (αν και γνωστή πεζή) να αγνοήσω ότι ένα τεράστιο πλήθος παιδιών δεν είναι καρπός έρωτα, αλλά θα ήθελα λιγη περισσότερη βοήθεια. Η ιστορία ήθελε ένα κάτι που να την απογειώσει πάνω από τα εγκόσμια. Δεν ξέρω αν θα εξακολουθούσε να ειναι ΕΦ, αλλά θα ήταν πιστή στον εαυτό της.

 

 

 

ΥΓ. Μ' άρεσε η εστίαση στο μηχανάκι κι η λειτουργια του ως επέκταση/σύμβολο του Κώστειου πέους.

 

 

[Cassandra Gotha]

  Η Κιάρα έγραψε πάλι.

 

Τι να σου πω τώρα; Έχω ένα τεράστιο χαμόγελο, που όσο πάει μεγαλώνει, κι ας τέλειωσα την ανάγνωση. Μπράβο! Έχει χιούμορ, έχει τσαχπινιά, είναι ε.φ., είναι μέσα στο θέμα, ο ρυθμός ανάπτυξης - τι μου έκανε ο ρυθμός ανάπτυξης- έχει δυο πολύ αγαπημένα μου τραγούδια (People are strange και Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα - τον Πασχαλίδη δεν τον ξέρω, καρδιά μου)...

Και τι δεν έχει!

 

 Φανταστικό, δεν έχω να πω τίποτα άλλο. (Δηλαδή, τι να ψειρίσω; Εντάξει, σου ξέφυγαν κάτι τυπογραφικά.   Απρόσεχτη. ).

 

EDIT αφού διάβασα τα σχόλια: ρε παιδιά, δεν ήθελε να μείνει έγκυος. Νομίζω ότι είναι σαφέστατο.

Edited January 21, 2015 by Cassandra Gotha

[Mesmer]

Πολύ καλογραμμένη και ευχάριστη ιστορία. Μ’ αρέσουν τέτοιου είδους ιστορίες, που έχουν να κάνουν με παράδοξα και με ποιο τρόπο επηρεάζονται οι εξελίξεις.

 

Μ’ άρεσε η ιδέα αυτών των κβαντικών συναντήσεων. Επίσης, μ’ άρεσε το ότι δεν ασχολήθηκες με την όλη επιχείρηση πίσω απ’ αυτές, κι απλά τη χρησιμοποίησες για να μας πεις την ιστορία που ήθελες.

 

Τελικά, δεν κατάλαβα και πολύ καλά αν η συνάντηση πέτυχε το σκοπό της ή όχι. Φαίνεται να τον πέτυχε, αλλά μάλλον χρησιμοποίησε κάποιον ανορθόδοξο τρόπο.

 

Καλή επιτυχία!

[Nirgal]

Για κάποιες ιστορίες του διαγωνισμού είχα να πω πολλά...

Για άλλες λίγα...

Για αυτήν έχω να πω μονάχα ένα:

Βρε Κιάρα, από πού κι ως πού εσύ με την κβαντομηχανική;

 

Αλλά πολύ χάρηκα, και την ιστορία, αλλά και το συνδυασμό Κιάρα-Κβαντομηχανική.

[Nienor]

Μόλις τελειώσαμε μεν, αλλά θέλω να στο πω από το πρωί που το βρήκα:

Βρε Κιάρα, από πού κι ως πού εσύ με την κβαντομηχανική;

Έλα ντε; Μα να έχω ακριβώς την ίδια απορία
 

Που λέτε, καταρχάς θέλω να σας πω πως τίποτα από αυτά που πέταξα έξω (και που έκανα εν θερμό το λάθος να σας το πω) δε θα σας έλεγε τίποτα παραπάνω για την ιστορία. Μπέσα όμως. Αηδιούλες και φιοριτούρες έκοψα και περιγραφή του μαγαζιού.

 

Τώρα, αυτό που δεν είχα ήτανε χρόνος: Από τη στιγμή που σκέφτηκα με τι να ασχοληθώ δεν υπήρχε χρόνος για έρευνα (οπότε και δεν μπορούσα προφανώς να το γράψω με κάτι άλλο και κατέφυγα στους εφήβους και τη φρικτή ημιμάθεια ). Από τη στιγμή που την τελείωσα δεν υπήρχε χρόνος για να κάτσει και για να την ελέγξω άμα βγάζει νόημα. Και τελικά, όταν πια είπα να τη σηκώσω, στο παρά ένα, συνειδητοποιήσα πως επίσης δεν είχε τίτλο Ε, κι επειδή ακόμα δεν ήμουνα πάρα πολύ σίγουρη για το ότι γίνεται κατανοητό το (ένα και μοναδικό) πραγματάκι που ήθελα να λέει αυτή η ιστορία, μπήκε στον τίτλο για να το ψάχνετε εξαρχής (μπας και σιγουρευτώ ότι δε θα χάσετε τελείως το νόημα ). Οκ, τίποτα από όλα αυτά δεν έπρεπε να γίνει με αυτόν τον τρόπο φυσικά, αλλά ήθελα πάρα πολύ να παίξω με τα άλλα παιδάκια!

 

Η όλη ιδέα, λοιπόν, είναι αυτή εδώ η φράση: «Μα είμαι εσύ, μόνο είμαι λίγο πιο πριν και εσένα σε έφερα εδώ λίγο πιο μετά. Γεννηθήκαμε την ίδια μέρα, την ίδια στιγμή, όταν όλοι οι γονείς μας, σε όλες τις διαστάσεις, είχαν ήδη αγαπηθεί. Δεν είναι τέλειο;»

Αυτό δηλαδή που σκέφτηκα είναι το τι θα γινόταν αν σε όλες τις διαστάσεις η ζωή (κάθε ζωή) ήταν μετρημένη και πεπερασμένη, και για να δημιουργηθεί νέα ζωή έπρεπε να έχουν συντρέξει οι συνθήκες που την δημιουργούν (σεξ, αυγά, σπόροι, ό,τι) σε όλες τις διαστάσεις και μόνο τότε να μπορεί να υπάρξει ένα νέο ζωντανό πλάσμα.

Και αυτό που πραγματεύομαι (με την όλη φάση με το καλσόν) δεν είναι το αν θα κάνουνε σεξ ή όχι. Προφανώς και θα κάνουνε σεξ. Απλά αν κάνουνε σε τρεις μέρες σε αυτή τη διάσταση, η Μελίνα στην άλλη διάσταση μπορεί να μείνει έγγυος σε έναν χρόνο πχ. Αυτό δεν το ξέρουνε, την αναλογία του χρόνου τους δηλαδή.

 

Τώρα κατά τα άλλα, εντάξει, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι θα μείνει γενικά από αυτή την ιστορία όταν θα ασχοληθώ μαζί της γιατί προς το παρόν:

- δεν μπορώ να το δω το πώς φαίνεται η άλλη Μελίνα να το θέλει το παιδί. Δηλαδή, επειδή ίσως για μένα αυτά τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο, η φάση είναι ότι δεν το θέλει ακόμα, δεν σημαίνει ότι δεν το θελει τελεία. Ο άλλος Κώστας από την άλλη προσπαθεί μαζί της (επειδή εκείνη θέλει να προσπαθήσει) να μην γίνει ακόμα αλλά είναι ένα νεαρό αγοράκι, πολύ πιο παιδί από την ίδια, κι αυτός το θέλει ή έτσι νομιζει με όλη την αφέλεια που θεωρώ πως έχει ένα αγόρι στην ηλικία του.

- η φάση με το καλσόν είναι εμπειρία (στις οποίες και προφανώς καταφεύγουμε κάθε που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, έτσι? ) και σίγουρα είναι ένα ελάχιστο σύνορο, συμφωνώ απολύτως, αλλά η άλλη Μελίνα δεν το ξέρει αυτό ξέρει μόνο τις αντισυλληπτικές του ιδιότητες - τραλαλα

- η άλλη Μελίνα ξέρει ότι θα σκιστεί, δεν ξέρει ούτε πώς ακριβώς, ούτε πότε, ούτε κι αν θα καπνίσει η Μελίνα στην τελική. Βασικά τίποτα δεν ξέρει, το μόνο που ξέρει είναι ότι όταν εκείνη έβγαλε το καλσόν της και έκατσε από πίσω του στη μηχανή δεν μπόρεσε να φέρει το save και να μην του κάτσει επιτόπου, κι επειδή προφανώς (όπως ξεκινήσαμε) δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τι ξέρει και τι όχι, ξέρει ό,τι κι εγώ: τίποτα

- ω! ναι, είναι πολύ φάουλ που φοράνε τα ίδια ρούχα, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη σκηνή. Δεν ξέρω αν κατάφερα να τη δείξω αλλά εγώ τις είχα πολύ χαριτωμένες στο μυαλό μου με τα φουστάκια τους και τα αρβυλάκια τη μία απέναντι στην άλλη

 

 

Τέλος, και για να μη σας κουράζω άλλο, η Απαλούμπε είναι ένα μπαράκι στο Καραβόσταμο της Ικαρίας. Προφανώς το χρησιμοποιήσα για ευνόητους λόγους, αλλά δεν είναι δικό μου το όνομα. Το χρησιμοποιούμε γενικώς, και για διάφορα άλλα θέματα (έχω φάει το νετ με το κουταλάκι αυτές τις μέρες να το βρω να σας το δείξω αλλά δεν υπάρχει κάπου σε φώτο).

[Guest /george/]

Και μόνο που εμπλεξες τη θεωρία των παράλληλων κόσμων με μια καθημερινή ιστορία εφήβων θα πρέπει να πω μπράβο και το λέω. Μου άρεσε η πλοκή και φυσικά η αμεσότητα του λόγου σου. Πέρασα ένα πολύ ωραίο επτάλεπτο διαβάζωντας την ιστορία σου και φυσικά σ' ευχαριστώ γι' αυτό!

[Guest /george/]

Την προηγούμενη εβδομάδα αγόρασα μερικά βιβλία για το καλοκαίρι και ένα από αυτά είχε τον τίτλο "Λουάνες". Αναρωτιόμουν λοιπόν αν είναι δικό σου; Σκέφτηκα ότι το όνομα Κιάρα δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, επομένως μπορεί να είναι εσύ. Ελπίζω να μην κάνω λάθος! Όπως και να έχει ακόμα δε το έχω διαβάσει. 

 

Ως φίλος της επιστημονικής φαντασίας αγοράζω αρκετά βιβλία από τις Συμπαντικές Διαδρομές. Ποτέ μου δεν έχω γράψει κάτι δικό μου καθώς δεν πιστεύω ότι διαθέτω αυτό το ταλέντο. Από περιέργεια και μόνο θα ρωτήσω, το βιβλίο αυτό είναι κανονική έκδοση, συνέκδοση ή αυτοέκδοση; Ρωτάω γιατί μία φίλη μου γράφει κείμενα και θέλει κάποια στιγμή να προσπαθήσει να εκδοθεί.

 

Καλό καλοκαίρι!

[wordsmith]

Την προηγούμενη εβδομάδα αγόρασα μερικά βιβλία για το καλοκαίρι και ένα από αυτά είχε τον τίτλο "Λουάνες". Αναρωτιόμουν λοιπόν αν είναι δικό σου; Σκέφτηκα ότι το όνομα Κιάρα δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, επομένως μπορεί να είναι εσύ. Ελπίζω να μην κάνω λάθος! Όπως και να έχει ακόμα δε το έχω διαβάσει. 

 

Ως φίλος της επιστημονικής φαντασίας αγοράζω αρκετά βιβλία από τις Συμπαντικές Διαδρομές. Ποτέ μου δεν έχω γράψει κάτι δικό μου καθώς δεν πιστεύω ότι διαθέτω αυτό το ταλέντο. Από περιέργεια και μόνο θα ρωτήσω, το βιβλίο αυτό είναι κανονική έκδοση, συνέκδοση ή αυτοέκδοση; Ρωτάω γιατί μία φίλη μου γράφει κείμενα και θέλει κάποια στιγμή να προσπαθήσει να εκδοθεί.

 

Καλό καλοκαίρι!

 

1ον: Ναι, δικό της είναι και ιδού για του λόγου το αληθές.

2ον: Στείλε ένα πμ αντί να γράφεις off topic σε αυτό εδώ το διήγημα.

[Nienor]

Την προηγούμενη εβδομάδα αγόρασα μερικά βιβλία για το καλοκαίρι και ένα από αυτά είχε τον τίτλο "Λουάνες". Αναρωτιόμουν λοιπόν αν είναι δικό σου; Σκέφτηκα ότι το όνομα Κιάρα δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, επομένως μπορεί να είναι εσύ. Ελπίζω να μην κάνω λάθος! Όπως και να έχει ακόμα δε το έχω διαβάσει. 

 

Ως φίλος της επιστημονικής φαντασίας αγοράζω αρκετά βιβλία από τις Συμπαντικές Διαδρομές. Ποτέ μου δεν έχω γράψει κάτι δικό μου καθώς δεν πιστεύω ότι διαθέτω αυτό το ταλέντο. Από περιέργεια και μόνο θα ρωτήσω, το βιβλίο αυτό είναι κανονική έκδοση, συνέκδοση ή αυτοέκδοση; Ρωτάω γιατί μία φίλη μου γράφει κείμενα και θέλει κάποια στιγμή να προσπαθήσει να εκδοθεί.

 

Καλό καλοκαίρι!

 

George, σε ευχαριστώ και πάλι

 

Οι λουάνες είναι δικές μου, ναι, και δεν είναι αυτοέκδοση, όμως οι ΣΔ κάνουνε και αυτοέκδοση (συνέκδοση ουσιαστικά) και συλλογές στις οποίες μπορεί αν θέλει να στέλνει κείμενα.

 

Επειδή από ό,τι βλέπω διαβάζεις κυρίως επιστημονική φαντασία, θέλω να σου πω απλά πως οι λουάνες δεν είναι εφ, είναι φάντασυ σκέτη και καθαρή, και να σε προτρέψω να το διαβάσεις άμα θα χουζουρεύεις σε καποια παραλλία στη σκιά σου μετά το μπάνιο. Ελπίζω να μην σε απογοητεύσω