Συνέντευξη με τον R.A. Salvatore

[heiron]

O Robert Anthony Salvatore, διάσημος στο χώρο του φάντασυ ως R.A. Salvatore έχει πουλήσει εκατομμύρια βιβλία ενώ στα Ελληνικά πλήθος έργων του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Anubis.

 

For English, please scroll down.

 

Είστε ένας πολυγραφότατος συγγραφέας. Πως τα καταφέρετε να γράφετε τόσα βιβλία; Ποιά είναι η γνώμη σας σχετικά με την πίεση προς τους συγγραφείς που θέλουν το χρόνο τους όπως ο Τζορτζ Μάρτιν;

Ο λόγος που γράφω τόσα πολλά είναι πως δεν ανακαλύπτω τον τροχό κάθε φορά. Στα περισσότερα βιβλία μου, έχω τους ίδιους χαρακτήρες – έτσι είναι πιο πολύ σαν να γράφω μια νέα τηλεοπτική σεζόν παρά σαν να γράφω ένα νέο μυθιστόρημα από το μηδέν.

Ένας συγγραφέας έχει τόση πίεση όση αυτός ή αυτή δέχεται. Όχι περισσότερη. Η συγγραφή δεν είναι επάγγελμα, είναι ταξίδι – ένα προσωπικό ταξίδι, και έτσι η ιδέα ότι ο συγγραφέας «οφείλει» οτιδήποτε στον αναγνώστη ή την αναγνώστρια είναι μάλλον ανόητο. Οφείλεις στον κόσμο που θα αγοράσει τα βιβλία σου την καλύτερή σου προσπάθεια, φυσικά, αλλά αυτό το οφείλεις επίσης στον εαυτό σου, γιατί κανείς συγγραφέας που αξίζει έστω και λίγο δεν  θα δεχόταν τίποτα λιγότερο.

 

Μια που αναφέραμε τον Μάρτιν, είναι ένοχος για τον φόνο πολλών κύριων χαρακτήρων. Κι εσείς είστε ένοχος για το φόνο ενός αγαπημένου χαρακτήρα, του Τσιουμπάκα. Από την άλλη, ο Ντριζζτ και άλλοι μεγάλοι ήρωες του φάντασυ έχουν επιζήσει σε πολλά μυθιστορήματα. Πως αισθάνεστε σχετικά με το φόνο κύριων χαρακτήρων; Θα έπρεπε οι συγγραφείς να σκοτώνουν περισσότερο ή λιγότερο;

Οι συγγραφείς θα πρέπει να κάνουν ότι τους λέει η ιστορία να κάνουν. Παραλείψατε το DemonWars Saga (το οποίο βγήκε την ίδια χρονιά με το «Το Παιχνίδι του Στέμματος»). Η σειρά αυτή είναι πολύ πιο αιμοδιψής από τα βιβλία του Ντρίζζτ. Ίσως ήταν κάτι στον αέρα εκείνη τη χρονιά…
Εγώ (και πολλοί άλλοι συγγραφείς) δεν κάθομαι και παίρνω αποφάσεις σχετικά με το ποιός ζει και ποιός πεθαίνει (ο Chewy ήταν εξαίρεση, αφού η Lucasfilm και η DelRey αποφάσισαν ότι έπρεπε να φύγει και αυτό ήταν). Αρχίζω μια περιπέτεια με τους χαρακτήρες μου και αυτοί μου λένε τις ιστορίες μου. Κάποιοι θα ζήσουν, κάποιοι ίσως πεθάνουν, αλλά η ιστορία θα με οδηγήσει εκεί, όχι κάποια προκαθορισμένη απόφαση για λόγους μάρκετινγκ.

 

Γιατί το φάνταζυ μεγαλουργεί όταν απλώνεται σε μεγάλες ν-λογίες; Πιστεύετε ότι τα αυτοτελή, ανεξάρτητα μυθιστορήματα φάνταζι υστερούν σε σχέση με τις μεγάλες σειρές ή έχουν τα δικά τους πλεονεκτήματα;

Αυτό εξαρτάται περισσότερο από τον εκδότη από οτιδήποτε άλλο. Οι εκδότες γνωρίζουν πως θα χρειαστεί πάνω από ένα βιβλίο για να αγκιστρωθεί το κοινό σε ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν 500 κανάλια, χιλιάδες ταινίες κατά παραγγελία και 200000 μυθιστορήματα να τυπώνονται κάθε χρόνο.

Κατά κύριο λόγο, προτιμώ τα αυτοτελή βιβλία, τόσο ως  αναγνώστης όσο και ως συγγραφέας. Ξέρω ότι αυτό ακούγεται κάπως τρελό όταν, οκ, το λέω εγώ, αλλά είναι η αλήθεια. Το The Highwayman ήταν ένα αυτοτελές μυθιστόρημα στον κόσμο του DemonWars. Αργότερα, επέστρεψα και έγραψα μια συνέχεια σε μορφή τριλογίας, αλλά μόνο και μόνο γιατί οι επαγγελματικές αποφάσεις με οδήγησαν εκεί.  Ενώ αγαπώ το The Saga of the First King, το The Highwayman ήταν μια χαρά χωρίς αυτό.

 

Τι άποψη έχετε για τις προσεχείς ταινίες Star Wars και την αλλαγή στο Extended Universe;

Δεν έχω ιδέα. Φαίνεται ότι η Disney ενδιαφέρεται περισσότερο για την επιστροφή στον τόνο – το ύφος, την αίσθηση και τον ήχο – των τριών πρώτων ταινιών. Αν είναι έτσι, πιστεύω πως πρόκειται για μια σπουδαία κίνηση.

 

Forgotten Realms, Star Wars… Έχετε δουλέψει αρκετά σε κόσμους που μοιράζεστε με άλλους δημιουργούς. Πως είναι σε σχέση με το να δουλεύει κανείς πάνω στον δικό του προσωπικό κόσμο; Ποιό από τα δύο προτιμάτε;

Είναι όλα εντελώς διαφορετικά (στον Πόλεμο των Άστρων, για παράδειγμα, έπρεπε να δουλέψω με χαρακτήρες που είχαν δημιουργηθεί από άλλους ανθρώπους, περιλαμβάνοντας κύριους χαρακτήρες που σκιαγραφήθηκαν στις ταινίες) και όλα προσφέρουν τις δικές τους προκλήσεις. Στην τελική, πάντως, είναι μάλλον το ίδιο πράγμα: το να πεις μια καλή ιστορία. Σίγουρα, πρέπει να δουλέψω μέσα στο πλαίσιο του σκηνικού του D&D όταν γράφω ένα μυθιστόρημα Forgotten Realms,  αλλά αν προσπαθούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που διαδραματίζεται στην Ευρώπη, θα έπρεπε να λειτουργήσω στο πλαίσιο της τεχνολογίας και της γεωγραφίας εκείνης της χρονικής περιόδου.

 

Oι νουβέλες Forgotten Realms συνδέονται άμεσα με τα παιχνίδια ρόλων. Σας ενόχλησαν οι κανόνες του παιχνιδιού; Πως αντιμετωπίζεται τις αλλαγές στους κανόνες του παιχνιδιού; Τι γνώμη έχετε για την εξέλιξη των rpg;

Από τη στιγμή που έχω γράψει πάνω από 30 βιβλία σε αυτόν τον κόσμο, θα ήταν γελοίο να πω ότι οι κανόνες με «ενοχλούν». Μπορεί να γίνει ενοχλητικό όταν κάνουν δραματικές αλλαγές, σίγουρα, γιατί γνωρίζω ότι η συνέπεια της ιστορίας μου που ξεπερνά τα 25 χρόνια θα υποφέρει, και σαφώς δεν επιστρέφω να διορθώσω εκ των υστέρων μια ντουζίνα βιβλία σύμφωνα με τη νέα πραγματικότητα. Οι δραματικές αλλαγές (ένα άλμα 100 χρόνων, νέες φυλές που εμφανίζονται στα ξαφνικά σαν βασικοί συμμετέχοντες στον κόσμο) μπορεί να τρελάνουν άνθρωπο, αλλά είναι δικό τους προϊόν κι αν θέλω να συμμετέχω, το κάνω με τους κανόνες τους.

 

Λέγεται πως η ανάγνωση του Άρχοντα των Δακτυλιδιών είναι μια κρίσιμη καμπή στη ζωή σας. Αλλά πριν και μετά από αυτό; Ποιά άλλα βιβλία σας επηρέασαν;

Πριν από τον Άρχοντα, τα κόμικς «Peanuts» του Charlie Brown κυριαρχούσαν στην πρώιμη αναγνωστική μου εκπαίδευση και αγάπη. Μετά τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών ήρθαν τα βιβλία των Terry Brooks, Stephen Donaldson, Fritz Leiber (πολύ σημαντικός για εμένα), και κάποιων κλασικών, σαν τον Joyce και τον Chaucer.
 

Έχετε αναφέρει ότι η εμπειρία σας ως μπράβος σε μαγαζί σας έχει βοηθήσει στο να περιγράφεται συμπλοκές. Ήταν τόσο έντονη; Κάποιο περιστατικό που θα θέλατε να μοιραστείτε;

Όχι, τα περισσότερα βράδια δεν ήταν καθόλου έντονα – απλά απολαμβάναμε καλή μουσική και ατμόσφαιρα πάρτι. Ήμουν πολύ καλός μπράβος, γιατί δεν ήθελα πραγματικά να μαλώσω και μπορούσα να ηρεμήσω τους περισσότερους μιλώντας τους. Συνήθως κατέληγε στο να προσφέρεις στον άνθρωπο λίγο σεβασμό – ίσως είχε μια άσχημη βραδιά και η κοπέλα του τον παράτησε ή κάτι τέτοιο. Έτσι τον ηρεμούσα με την κουβέντα και τον οδηγούσα ήσυχα στην έξοδο. Δεν υπάρχει λόγος να χτυπήσεις οποιονδήποτε ή να χτυπηθείς όταν μπορείς να τα αποφύγεις αυτά.

Βέβαια, ήταν κλαμπ rock and roll κι έτσι είχαμε κάποια θέματα… ένα γαμήλιο πάρτι από τη Νότια Βοστόνη μου έρχεται στο μυαλό. Σκληροί τύποι… Αλλά αυτές οι ιστορίες είναι καλύτερο να λέγονται παρά να γράφονται.

 

Ποιά βιβλία ή σειρά βιβλίων που έχετε γράψει θα διαλέγατε για τηλεοπτική/κινηματογραφική μεταφορά και γιατί;

Το Highwayman θα γινόταν σπουδαία ταινία. Όπως επίσης και οι Spearwielder’s Tales. Για την τηλεόραση, οφείλει να είναι το DemonWars. Πολλά νήματα που αλληλοπλέκονται εκεί.

 

Τι γράφετε αυτές τις μέρες;

Καταπιάνομαι με το επόμενο βιβλίο του Ντριζζτ, φυσικά. Επίσης κάνω kickstarters για το παιχνίδι ρόλων DemonWars – το πρώτο ήταν πολύ πετυχημένο και πραγματικά αγαπώ το σύστημα παιχνιδιού του.

 

 

1. You’re quite a prolific writer. How do you manage writing so many books? What’s your opinion about the pressure towards writers that take their time, like GRR Martin?
   A: The reason I can write so many is that I’m not reinventing the wheel each time through. For most of my books, I have the same cast of characters – so it’s more like writing a new television season than creating a new novel from scratch.
   A writer has as much pressure as he or she accepts. No more than that. Writing is not a job, it’s a journey – a personal journey, and so the idea that a writer “owes” anything to his or her readers is rather silly. You owe the people who will buy your books your very best effort, of course, but you also owe that to yourself, because no writer worth a damn would accept anything less.
    

 

1. Speaking of Martin, he’s guilty of killing lots of main characters. You are also guilty of killing a beloved character, Chewbacca. On the other hand, Drizzt and other great fantasy heroes have survived throughout many novels. How do you feel about killing main characters? Should writers kill more or less?

A: Writers should do whatever the story tells them to do. You omitted my DemonWars Saga (which came out the same year as “Game of Thrones”). That series is much more bloodthirsty than the Drizzt books. Maybe there was something in the air that year…
I don’t (and most other writers don’t) sit back and make choices regarding who lives and who dies (Chewy is an exception, as Lucasfilm and DelRey decided he was going and that was that). I go on an adventure with my characters and they tell me their tales. Some will live, some may die, but the story will get me there, not some predetermined marketing decision.
 

 

1. Why fantasy tends to thrive in long series? Do you think standalone, independent fantasy novels are lacking compared to long series or they have their own advantages?

A: This is more publisher-driven than anything. Publishers know that it will take more than one book to hook an audience in a world where people have 500 TB channels, thousands of movies on demand, and 200,000 novels a year being printed.
For the most part, I prefer standalone books, both as a reader and as a writer. I know that sounds crazy coming from, well, me, but it’s the truth. “The Highwayman” was a standalone novel in my DemonWars world. Later on, I went back and did a sequel trilogy, but only because the business decisions drove me there. While IO love The Saga of the First King, “The Highwayman” was just fine without it.

 

1. What do you think of the upcoming Star Wars movies and the rebranding of Extended Universe?

A: I have no idea. It looks like Disney is more interested in returning to the tone – the look, feel, and sound – of the first three movies. If so, I think that’s a great move.

 

1. Forgotten Realms, Star Wars… You’ve worked in shared worlds quite a lot. How’s that compared to working in you own private world? Which one do you prefer?

A: They’re all very different (in Star Wars, for example, I had to work with characters created by other people, including main characters defined in movies) and all offer their own challenges. In the end, however, it’s pretty much the same thing: tell a good story. Sure, I have to work within the framework of the D&D setting when writing a Realms novel, but if I tried to write a World War II novel set in Europe, I would have to operate within the framework of technology and geography of that time period.

 

1. Forgotten Realms novels are connected to the rpg games. Did the rules bother you? How do you deal with the changes in the rules of the game? What do you think about the evolution of rpgs?

A: Since I’ve written more than 30 books in that world, it would be ridiculous for me to say that the rules “bother” me. It can get annoying when they make dramatic changes, sure, because I know the consistency of my 25+-year story will suffer, and I’m certainly not going back to retrofit a dozen books to the new realities. Dramatic changes (a 100-year time leap, new races showing up out of the blue as main participants in the world) can really make a guy crazy, but it’s their sandbox and if I want to play in it, I do it with their rules.

 

1. It’s said reading Lord of the Rings was a critical moment in your life. But what about before and after that? What other books have influenced you?

A: Before that, the Charlie Brown “Peanuts” comics dominated my early reading education and love. After Lord of the Rings came Terry brooks, Stephen Donaldson, Fritz Leiber (very important for me), and some of the classics, like Joyce and Chaucer.

 

1. You’ve mentioned your experience as a bouncer has helped you describing fights? Was it so intense? Some experience you’d like to share?

A: No, most nights it wasn’t intense at all – just enjoying good music and a party atmosphere. I was a very good bouncer, because I really didn’t want to fight and could talk most people down. It usually just came down to offering the guy some respect – maybe he had a bad night and his girlfriend dumped him or something. So I’d talk him down and ease him out the door. No reason to hurt anybody or get hurt when it can be avoided.
Still, it was a rock and roll club and so we did have a few issues…a wedding party from South Boston comes to mind. Tough crowd…
But those anecdotes are better told than written.
 

1.  Which book/series you’ve written would you choose for a movie/tv adaptation and why?

A: “The Highwayman” would make a great movie. So would the Spearwielder’s Tales. For TV, it has to be DemonWars. So many winding threads there.

 

1.  What are you writing these days?

A: I’m working on the next Drizzt book, of course. I’m also doing kickstarters for my DemonWars RPG – the first one was very successful and I really love the game system!

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ των ερωτήσεων και των απαντήσεων.

[Zaratoth]

Ωραίος φαίνεται σαν τύπος.