Νεράκι του θεού

April 20, 2005

Αυτό το κείμενο είναι εντελώς διαφορετικό απ' ότι έχω γράψει μέχρι τώρα... βασικά είναι εντελώς άσχετο. Εντελώς χύμα και καθόλου προσεγμένο, με έμφαση στην επανάληψη. Να το !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ήταν πέντε η ώρα, ένα συνηθισμένο απόγευμα δευτέρας. Εγώ, σαν μελετηρό παιδί που είμαι, διάβαζα το καθιερωμένο μου λεξιλόγιο των αγγλικών καθισμένος φαρδιά πλατιά στην αγαπημένη μου κούνια στο μπαλκόνι (προσπαθώντας να μην κοιμηθώ). Το καναρίνι από απέναντι κελαηδούσε όπως πάντα (μα καλά, ποτέ δεν κουράζεται;) και αέρας φυσούσε ελάχιστα από τη μεριά του Αιγάλεω. Κάπου-κάπου αυτοκίνητα περνούσαν στο δρόμο, και η γειτόνισσα στο μικρό της μπαλκόνι άπλωνε τη μπουγάδα. Με λίγα λόγια, ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα σε μια συνηθισμένη γειτονιά μιας συνηθισμένης ελληνικής πόλης.

Ξαφνικά όμως (γιατί κάτι τέτοια πράγματα γίνονται πάντα ξαφνικά) ένας δυνατός ήχος σαν από άνεμο ακούστηκε και άρχισε να δυναμώνει, χωρίς όμως να φυσάει. Δυνάμωσε τόσο, που άρχισαν να τρίζουν τα τζάμια, και διάφοροι γείτονες βγήκαν ξαφνιασμένοι στα μπαλκόνια προσπαθώντας να καταλάβουν τι ήταν αυτό που έκανε τόσο θόρυβο. Τους είδα να μένουν με ανοιχτό το στόμα και να δείχνουν στον ασυννέφιαστο γαλάζιο ουρανό. Έστρεψα κι εγώ το βλέμμα μου και τι να δω: κάτι τεράστια γράμματα κόκκινου χρώματος άρχισαν να εμφανίζονται από το πουθενά! Το σοκ όμως ήταν όταν αυτά αποτυπώθηκαν εντελώς καθαρά. Να τι έλεγαν:

ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΙ. ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ. ΕΠΕΙΔΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΠΟΛΗ ΣΑΣ, ΘΑ ΤΗΝ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΩ ΣΕ 24 ΩΡΕΣ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ, ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΤΕ ΤΑ ΜΠΟΓΑΛΑΚΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟΝ. Α, ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΝΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΟΡΟΦΟΥΣ ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΦΕΥΓΕΤΕ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙΤΕ. ΑΥΤΑ.

Έμεινα για λίγα λεπτά παρατηρώντας το μήνυμα με ανοιχτό το στόμα και το μυαλό μπερδεμένο (όπως όλοι εκείνη την ώρα πιστεύω). Μετά από λίγο δεν άντεξα και έσκασα στα γέλια! Επιτέλους, κάποιος βρέθηκε να πνίξει αυτή την κωλόπολη! Αφού γέλασα για μερικά λεπτά ακόμη, σκέφτηκα τι θα χάσω: τα δισκάδικα, τα μαγαζιά, τα καφέ, το ίντερνετ πιθανότατα, το ρεύμα ακόμα πιο πιθανά... αλλά γρήγορα τα έβγαλα απ’ το μυαλό μου. Θα μπορούσα να πάω μέχρι το Γαλάτσι με μια ωραία βαρκάδα!

Μπήκα μέσα στο σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση: ω, μα τι έκπληξη, παντού έκτακτα δελτία! Ούτε όταν πέθανε ο Παπανδρέου τέτοιο πράγμα! Παντού η ίδια εικόνα του ουρανού με τα γράμματα, και οι παρουσιαστές πανικόβλητοι να αναλύουν τα λεγόμενα.

Αν περνούσες τις επόμενες 24 ώρες πάνω από την Αθήνα, έβλεπες ένα απόλυτο χάος, μια αναμπουμπούλα: αυτοκίνητα, ανθρώπους να τρέχουν, ασθενοφόρα, μια αναταραχή στα σπίτια και γενικότερα μια κατάσταση ζούγκλας! Όλοι γυρνούσαν σπίτια τους να ετοιμάσουν τα πράγματά τους, και οι πιο δύσπιστοι κοιτούσαν την τηλεόραση να δουν αν είναι καμιά φάρσα. Εγώ εν τω μεταξύ σπίτι μου ετοίμαζα μια πρόχειρη βαλίτσα και έσωνα αρχεία σε cd. Ο πατέρας μου έβριζε και κάπνιζε, η μητέρα μου δεν έλεγε τίποτα, και η αδερφή μου είχε ένα βλέμμα τρομαγμένου κουνελιού· τι απολαυστική κατάσταση!

Επειδή όμως εγώ τον ξέρω καλά το θεό, κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι εμείς στον τέταρτο δεν κινδυνεύουμε, γιατί δε θα μας έφτανε το νερό τόσο ψηλά. Το είπα στην οικογένειά μου, αλλά όλοι με έγραψαν κανονικά. Ά ρε Θεέ, μόνο εγώ σε πιάνω.

Περιττό να πω ότι το τηλεφωνικό δίκτυο είχε μπλοκάρει και στους δρόμους γινόταν της μουρλής. Ούτε η έξοδος του Πάσχα ή της Πρωτομαγιάς να ήτανε! Εγώ όμως δεν έδινα σημασία. Οι γονείς μου είπαν ότι θα πάμε στο εξοχικό μας στη Χαλκιδική προσωρινά, και μετά βλέπουμε τι γίνεται. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να μεταφέρω όλα τα παιχνίδια σε cd γιατί ο μπαμπάς μου ήθελε να πακετάρει τον υπολογιστή.

Μετά από μερικές ώρες είχαν όλοι απελπιστεί γιατί δεν θα κατάφερναν να πάρουν όλο το σπίτι μαζί τους, καθώς δε χωρούσε στο αυτοκίνητο· έτσι αναγκάστηκαν να αποδεχτούν ότι ίσως το νερό να μην έφτανε μέχρι τον τέταρτο. Εν τω μεταξύ ο μπαμπάς μου είχε πεταχτεί και είχε αγοράσει ένα φουσκωτό με τις οικονομίες των τελευταίων 10 χρόνων, ώστε αν αποκλειστούμε τουλάχιστον να μην πνιγούμε. Στην τηλεόραση διάφοροι ανέλυαν τα λεγόμενα στον ουρανό: παραψυχολόγοι, ψυχολόγοι, θεολόγοι, παπάδες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, υπουργοί, βουλευτές, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, παρουσιαστές και παίκτες του φέιμ στόρυ, μετεωρολόγοι, επιστήμονες, και γενικά όλοι όσοι εμφανίζονται στην τηλεόραση και τους τρώμε στη μάπα κάθε μέρα

Οι πρώτες 6 ώρες πέρασαν πολύ γρήγορα· πήγα σε κανα δυο φίλους για να δω τι κάνουν, είδα λίγο τηλεόραση, έπαιξα λίγο πιάνο (πού ξέρεις τι μπορεί να γίνει – ίσως να έπαιζα για τελευταία φορά) και άκουσα την μουσική μου στο φουλ χωρίς να φοβάμαι μην ξυπνήσω τους γείτονες – ήταν όλοι ξύπνιοι. Α, ξέχασα να πω ότι ο θεός περίπου έξι ώρες μετά το πρώτο μήνυμα έδειξε και δεύτερο:

ΕΪ! ΑΚΟΥΣΤΕ! ΤΕΛΙΚΑ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΑΚΟΜΑ ΕΞΙ ΩΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ, ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΑ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΗ, ΤΟ ΝΕΡΟ ΔΕ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΡΟΦΟ. ΑΡΑ ΟΣΟΙ ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΙΣΩ ΒΙΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙΤΕ ΨΗΛΑ!

Μόλις εμφανίστηκε και αυτό, ο μπαμπάς μου αναστέναξε με ανακούφιση και όλοι σταμάτησαν να πακετάρουν με ανακούφιση. Βγήκαμε στον διάδρομο της πολυκατοικίας και βρεθήκαμε μπροστά στους γείτονες που μας εκλιπαρούσαν να μεταφέρουν τα πράγματά τους στο σπίτι μας. Δεχθήκαμε, και υποσχέθηκαν να μας πληρώνουν τα κοινόχρηστα για τρία χρόνια. Έ, ρε γλέντια!

Αμέσως διάφορα πράγματα άρχισαν να στοιβάζονται στο μπαλκόνι μας: πρώτα τα πιο ακριβά, στερεοφωνικά, τηλεοράσεις, ντι βι ντι και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά. Με τα υπόλοιπα παιδιά της πολυκατοικίας κάναμε τρελό χαβαλέ· κουβαλούσαμε οπωσδήποτε πράγματα, αλλά είχε πολύ πλάκα! Θα κοιμόμασταν στρωματσάδα στο μπαλκόνι! Θα μέναμε όλοι μαζί και θα γινόταν ένας χαμός! Δεχθήκαμε να φιλοξενήσουμε εφτά οικογένειες.

Οι υπόλοιποι απ’ ότι κατάλαβα θα έμεναν στην ταράτσα και στα άλλα διαμερίσματα του τέταρτου και πέμπτου ορόφου. Εν τω μεταξύ, υπήρχε μια κρατική οργάνωση και κινητοποίηση τρομερή! Ήδη είχε κανονιστεί σχέδιο εντοπισμού άδειων διαμερισμάτων πάνω από τον τέταρτο όροφο, και με ένα τηλεφωνάκι έβρισκες σπίτι κοντά σου να σε φιλοξενήσει. Έλεγαν ότι τελικά ελάχιστοι είχαν φύγει, μόνο λίγες χιλιάδες· οι υπόλοιποι θα έμεναν.

Α, το άλλο είχε πλάκα: στα μουσεία και στις γκαλερί γινόταν της τρελής! Προσπαθούσαν όπως όπως να σώσουν έργα τέχνης και αρχαιότητες. Κρατικά κτίρια είχαν μετατραπεί σε αποθήκες και ξενοδοχεία. Οι εταιρίες ασφαλίσεων είχαν τρελαθεί από την αγωνία. Οι καταστηματάρχες οι περισσότεροι είχαν παρατήσει το εμπόρευμά τους και είχαν πάει στα σπίτια τους να διασώσουν τα υπάρχοντά τους. Γενικά το κομφούζιο που επικρατούσε δεν περιγράφεται.

Η μεταφορά από τους κάτω στους πάνω ορόφους τελείωσε σχετικά γρήγορα: είχαμε μια σειρά καναπέδες στο μπαλκόνι μας μαζί με κούτες, τραπέζια και κατσαρολικά. Είχαμε δεχθεί εθελοντικά να φιλοξενήσουμε διάφορα αντικείμενα από όλη την πολυκατοικία, καθώς είχαμε μεγάλο μπαλκόνι. Η πλάκα είναι ότι όλο μας το σπίτι ήταν γεμάτο σαβούρες. Και τα υπόλοιπα διαμερίσματα επίσης.

Κάποια στιγμή ανοίξαμε την τηλεόραση: στο πάνελ με τα τηλέφωνα εύρεσης κατοικιών πάνω από τον τέταρτο όροφο επικρατούσε τηλεφωνική σιγή. Μα τι γινόταν; Είχαν βρει όλοι σπίτια; Ακούγοντας τους δημοσιογράφους κατάλαβα ότι οι περισσότεροι είχαν βολευτεί! Μα, είναι δυνατόν; Πού είχαν χωρέσει 3.000.000 άτομα;

Οι ώρες της αναμονής σύντομα τέλειωσαν. Είχαν περάσει 30 ώρες από το πρώτο μήνυμα, και όπου να ναι θα ερχόταν η πλημμύρα. Οι δρόμοι και τα κάτω διαμερίσματα ήταν όλα άδεια. Επικρατούσε απόλυτη σιγή. Στην τηλεόραση ακουγόντουσαν διάφοροι δημοσιογράφοι που είχαν εγκαταστήσει κάμερες στα σπίτια τους και θα έδιναν λάιβ αναφορά. Όλοι σχολίαζαν πώς είχαν κατέβει τα βουνά της Αθήνας, και πώς είχε φτάσει το καζίνο της Πάρνηθας στο επίπεδο του Χίλτον. Μόνο οι βράχοι στο κέντρο, η Ακρόπολη, ο Λυκκαβητός και το Φιλοπάππου έμεναν στο ύψος τους. Είχαν κατέβει τα Τουρκοβούνια και έβλεπα το Ψυχικό.

Κάποια στιγμή οι δρόμοι άρχισαν να γεμίζουν νερό· ούτε έβρεχε ούτε εισέβαλλε το νερό από κάπου. Απλά εμφανιζόταν, λες και έβγαινε από την άσφαλτο. Οι γάτες της γειτονιάς τρομοκρατημένες έμπαιναν στις ορθάνοιχτες πόρτες των πολυκατοικιών και ανέβαιναν όσο ανέβαινε το νερό. Τα αυτοκίνητα άλλα επέπλεαν και άλλα έμεναν στον πάτο. Το νερό ανέβαινε με ταχύτητα ένα εκατοστό το λεπτό περίπου.

Στα κανάλια έλεγαν ότι οι βράχοι στο κέντρο δεν είχαν κατέβει, και όσοι δεν είχαν βρει ακόμη καταφύγιο (άστεγοι και διάφοροι τρελοί που ακόμα κυκλοφορούσαν τσαλαβουτώντας) μπορούσαν να ανέβουν εκεί. Τι ωραίο να αγναντεύεις το πέλαγος από την Ακρόπολη...

Πρώτα πλημμύρισαν τα υπόγεια πάρκινγκ και διαμερίσματα. Μετά σιγά σιγά τα ισόγεια, συμπεριλαμβανομένων των καταστημάτων (άμοιρο Rock City) και περιπτέρων. Κάθε 1 ώρα το νερό ανέβαινε και 1,20 μέτρα. Καθώς είχε ήλιο και ζέστη, πολλοί έκαναν και μια βουτιά να δουν πώς είναι το νερό (ζεστό, ζεστό!...) ενώ άλλοι έκαναν βόλτες με τις βάρκες που είχαν ετοιμάσει. Ο μπαμπάς μου προχωρούσε αργά-αργά με το φουσκωτό κάνοντας κουπί, καθώς είχε ξεχάσει να αγοράσει βενζίνη για τη μηχανή... Γενικά το κλίμα ήταν πολύ ευχάριστο. Το αποκορύφωμα ήταν το ψάρεμα (αλήθεια, από πού είχαν εμφανιστεί τα ψάρια;). Κάτι κολιοί, λιθρίνια, γαρίδες, είχαμε στήσει τη σχάρα στο μπαλκόνι και είχαμε γερό γλέντι με τους γείτονες. Το ρεύμα είχε κοπεί, όπως και το τηλέφωνο, αλλά δε μας ένοιαζε. Νερό είχαμε άφθονο, επειδή το νεράκι του θεού ήταν γλυκό και όχι αλμυρό.

Η γιαγιά μου είχε πάρει εκατό τηλέφωνα (στο κινητό!) και ρωτούσε αν ήμασταν καλά και αν χρειαζόμασταν τίποτα. Αλλά εμείς ήμασταν μες στην καλή χαρά! Ψήναμε μπριζόλες (που είχαν ξεπαγώσει) και ψάρια και τρώγαμε τον αγλέορα.

Τρεις μήνες μετά....

Εδώ στην Αθήνα γίνεται χαμός. Έχουν φτάσει τουρίστες από παντού. Σε όλα τα ταξιδιωτικά πρακτορεία του εξωτερικού λένε «Visit Athens by water: the new Venice!». Τέτοιο τουρισμό είχε να δει η Αθήνα από την εποχή του Περικλή! Διάφορα κρουαζιερόπλοια από όλο τον κόσμο έχουν αράξει στην πλατεία Συντάγματος και οι τουρίστες με τις φωτογραφικές στο χέρι κάνουν βόλτα στην Αθήνα από στέγη σε στέγη (να ναι καλά ο δήμος και οι γεφυρούλες που έφτιαξε). Έχουν επιστρατευτεί διάφορα ιστιοφόρα ως λεωφορεία και (δυστυχώς) έχει αποκατασταθεί το ρεύμα με τη βοήθεια των δυτών της ΔΕΗ.

Τόση επιτυχία που είχε, σκέφτονται τώρα να το εφαρμόσουν και σε άλλες πόλεις. Φήμες λένε πως κατασκευάζεται μεγάλο φράγμα στο Παρίσι...