Τα χρονικά ενός λοχαγού : Η μάχη στη πεδιάδα της πράσινης θάλασσας.

[alucardos]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλαος Καλλίδης
Είδος: ( ηρωική φαντασία)
Βία; (Ναι)
Σεξ; (Όχι)
Αριθμός Λέξεων: 3573
Αυτοτελής; (Ναι)
Σχόλια: Αυτή είναι η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω σε πρώτο πρόσωπο. Ελπίζω να είστε ειλικρινείς μαζί μου. Δαγκώστε άφοβα. Ευχαριστώ.

 

Τα χρονικά ενός λοχαγού : Η μάχη στη πεδιάδα της πράσινης θάλασσας.

 

Και να που ήρθε η ώρα να μιλήσω για την καρδιά της πολιτικής. Για τα σημεία που οι βάρδοι γράφουν τα ποιο δραματικά τους τραγούδια που τα ακούνε οι νεαροί ευγενείς (και όχι μόνο) και γοητεύονται, και για τα σημεία που ο λαός μισεί. Και η καρδιά της πολιτικής φυσικά είναι ο πόλεμος. Αργά η γρήγορα, πάντα καταλήγει στον πόλεμο.

 

Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τον πόλεμο έχει πάντα δυο αντιφατικές απόψεις, τις οποίες θα αναλύσω με βάση τα τελευταία γεγονότα, μα πριν ξεκινήσω επίτρεψέ μου να συστηθώ. Το όνομά μου είναι Νέμπερτ Κάστελλαν και στα τριάντα οκτώ μου χρόνια έχω την τιμή (και το προνόμιο) να υπηρετώ στον τιμημένο στρατό του βασιλείου του Κόρθαλ υπό το βαθμό του λοχαγού. Έχω πάρει μέρος στον εμφύλιο πόλεμο πριν από δεκατέσσερα χρόνια στο πλευρό του Μεγαλειότατου Σάγουϊν Βάλντεμαρ του Ε, εναντίον του Γουίλλιαμ Κρίσαμ του σφετεριστή. Ο εμφύλιος διήρκεσε τρία χρόνια. Η σημερινή κατάσταση έχει ως εξής :

 

Βρισκόμαστε στο Βασίλειο του Κόρθαλ το ποίο βρίσκεται νότια της ηπείρου Νόρια και καλύπτει το περισσότερο μέρος της. Το Κόρθαλ βρέχεται από την θάλασσα της σιωπής και οι κύριες οικονομικές του δραστηριότητες είναι η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία και το εμπόριο. Βόρεια του Κόρθαλ βρίσκεται ο ποταμός Ταβ που οριοθετεί τα φυσικά σύνορα του Κόρθαλ με τα αυτοδύναμα βασίλεια. Τα αυτοδύναμα βασίλεια ήταν σαν να λέμε πόλεις - κράτη που είχαν αρκετό στρατό για αυτοπροστασία (η τουλάχιστον αυτή ήταν η κεντρική ιδέα τους). Κύριες τους ασχολίες ήταν η γεωργία και η εξόρυξη σιδήρου και χαλκού, τα οποία εμπορεύονταν μαζί μας. Ο Μεγαλειότατος Σάγουϊν ο Ε, νόμιμος Βασιλιάς του Κόρθαλ, είχε προτείνει στα αυτοδύναμα βασίλεια να ενωθούν μαζί μας, προς ένα κοινό όφελος αλλά εκείνα αρνήθηκαν σθεναρά γιατί το πήραν σαν πρόταση υποταγής θεωρώντας πως είναι αρκετά δυνατά να προστατευτούν και από μόνα τους. Η πράξη του Μεγαλειότατου να μην προσπαθήσει να τους πάρει μαζί του με την βία και να σεβαστεί την αυτοδυναμία τους τον έκανε να κερδίσει τον τίτλο του μαλακού, για τον οποίο δεν παραπονέθηκε ποτέ. Ίσως και να έπρεπε για το καλό όλων.

 

Πέρα των αυτοδύναμων βασιλείων βρίσκεται η οροσειρά των Γιγάντων, γνωστά και ως γρανιτοβούνια. Πάνω στα γρανιτοβούνια κατοικούν αμέτρητα χωριά ανθρώπων γνωστοί σε μας ως γρανιτάνθρωποι. Τους αποκαλούμε γρανιτάνθρωπους για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί κατοικούν στα γρανιτοβούνια, που είναι και το προφανές. Οι γρανιτάνθρωποι όμως είναι και σκληροί άνθρωποι. Έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες για αυτούς που τους κάνουν να κερδίζουν άξια το όνομά τους. Είναι άγριοι, άξεστοι, βρομιάρηδες, δεν έχουν ίχνος ηθικής επάνω τους, πηδιούνται σαν τα ζώα στη μέση του δρόμου, γεννοβολούν σαν τα κουνέλια, και στην ηλικία των δέκα χρονών μαθαίνουν στα παιδιά τους να παλεύουν, πετώντας τα σε λάκκους με αγριόσκυλα. Οι γρανιτάνθρωποι δεν έχουν βασιλιά, άλλα τον πολέμαρχο Βέντρακ με τον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει καμία συνεννόηση, γιατί κανένας από τους απεσταλμένους του βασιλιά δεν έζησε για να γυρίσει πίσω. Το όνομα του πολέμαρχου το μάθαμε από ανιχνευτές. Ποτέ κανένας δεν τον αντίκρισε κατά πρόσωπο.

 

Μια μέρα φτάνουν απεσταλμένοι από τα αυτοδύναμα βασίλεια και μας εκλιπαρούν για βοήθεια, επειδή οι γρανιτάνθρωποι κατέβηκαν από τα γρανιτοβούνια, και άρχισαν την κατά μέτωπο επίθεση. Βλέπεις, τα αυτοδύναμα βασίλεια ίσως να ήταν δυνατά για να τα βάλουν το ένα με το άλλο, αλλά χωρίς τη σωστή αλληλοκάλυψη και χωρίς να υπολογίσουν σωστά την απειλή από τον βορρά, τα αυτοδύναμα βασίλεια πλήρωναν με αίμα την έλλειψη διορατικότητας τους. Στείλαμε ανιχνευτές πέραν του ποταμού και τα νέα που μας έφεραν ήταν τραγικά. Τα αυτοδύναμα βασίλεια έπεφταν το ένα πίσω από το άλλο. Ο τακτικός στρατός τους, ήταν μεν τακτικός, άλλα ένα τίποτα μπροστά στις ορδές των γρανιτάνθρωπων που κυριολεκτικά κατάπιναν τις πόλεις, αφήνοντας τίποτα παραπάνω από καπνισμένα ερείπια και πτώματα. Μετά άρχισαν να έρχονται οι επιζώντες. Ρακένδυτοι κακομοίρηδες με απλανή βλέμματα χωρίς να έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Κηρύχθηκε επιστράτευση, και ο στρατός μας προέλασε βόρεια. Οι γρανιτάνθρωποι είχαν περάσει ήδη τον ποταμό Ταβ, και τα βρωμερά τους κουφάρια, λέκιαζαν τη γη του Κόρθαλ.

 

Ο στρατός μας συνάντησε τον στρατό (η καλύτερα την ορδή) των γρανιτανθρώπων στην πεδιάδα της πράσινης θάλασσας, που ονομάστηκε έτσι επειδή την άνοιξη, το χορτάρι την πρασινίζει τόσο πολύ που είναι λες και περπατάς σε μια θάλασσα από χορτάρι. Εδώ θέλω να κάνω μια νύξη όσον αφορά τις αντιφατικές απόψεις για τον πόλεμο που έλεγα πριν. Πιάνω την πρώτη άποψη. Ο πόλεμος είναι κακό πράγμα. Το φωνάζουν οι τσαγκάρηδες, το φωνάζουν οι γεωργοί, το φωνάζουν οι χτιστάδες, και κανένας δεν θέλει να πάει στον πόλεμο, ούτε να στείλει τον γιο του για να μακελευτεί. Δεκτό. Ειδικά όταν ο ευγενής έχει χρήματα για την πανοπλία του η οποία θα τον προστατέψει από τα βέλη και τα σπαθιά, και το άλογο του που θα τον κρατήσει (φαινομενικά) από τον κίνδυνο. Όχι πως ένας ευγενής δεν κινδυνεύει, αλλά δεν συγκρίνεται με τον κίνδυνο που θα περάσει ο γιος ενός ψαρά, οπλισμένος με μια λόγχη της κακιάς ώρας και το πολύ πολύ, έναν πέτσινο θώρακα, στην καρδιά της μάχης. Επομένως ο πόλεμος είναι κακό πράγμα. Υπάρχει αδικία και υπάρχει κίνδυνος. Συμφωνώ, αλλά τι να κάνεις; Μήπως ο Μεγαλειότατος να ανοίξει τις πύλες και να πει στους γρανιτανθρώπους «δεν θέλουμε πόλεμο, ελάτε να τα πάρετε όλα, πηδήξτε και τις γυναίκες και τις κόρες μας»; Τι επιλογή σου δίνει ένας εχθρός που δεν δίνει δεκάρα το τι πιστεύεις σωστό ή λάθος και έρχεται με το σπαθί να σε κλέψει και να σε σκοτώσει;

 

Βρισκόμαστε λοιπόν στην πεδιάδα της πράσινης θάλασσας γνωρίζοντας από τους ανιχνευτές μας ότι οι γρανιτάνθρωποι έχουν περάσει τον ποταμό. Ο στρατός μας είναι γύρω στους τριάντα χιλιάδες στρατιώτες, κάποιοι περισσότερο μάχιμοι κάποιοι λιγότερο. Κάποιοι καλύτερα εξοπλισμένοι, κάποιοι λιγότερο. Μόλις έχουμε αφήσει το στρατόπεδο και προελαύνουμε προς το πεδίο που πρόκειται να γίνει η μάχη. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος αλλά δεν βρέχει. Εγώ ηγούμαι μιας ύλης εκατόν ενενήντα ανδρών, εξοπλισμένοι με βαριά ασημένια πανοπλία και ρομβοειδή ασπίδα. Έχω πληροφορηθεί πως θα είμαστε στη πρώτη γραμμή για να σταματήσουμε την έφοδο των «άπλυτων» (χλευαστικός χαρακτηρισμός που γεννήθηκε από τους απλούς στρατιώτες), άλλωστε, για αυτό είμαστε εκπαιδευμένοι. Ο βασικός στρατός του βασιλείου είναι στην ουσία ένας τεράστιος τοίχος από σάρκα και σίδερο, έτοιμος να σταματήσει την κάθε απειλή απ’όπου και άν προέρχεται.

 

Πίσω μας βρίσκονται ο απλός λαός. Τα παιδιά των τσαγκάρηδων και των χτιστάδων που λέγαμε. Πέτσινοι θώρακες (στην καλύτερη περίπτωση), δόρατα με σιδερένια αιχμή, αν και τα περισσότερα είναι απλώς ξύλα με μυτερή άκρη. Άντε ένας στους εκατό να έχει στα χέρια του σπαθί, και εκείνο ταλαιπωρημένο. Περισσότερο όχλος παρά στρατιώτες. Τους έχουμε καθαρά για αριθμητική υπεροχή σε περίπτωση που ο εχθρός μας υπερφαλαγγίσει. Θα ήταν τρέλα να τους βάλεις πρώτους. Θα ήταν σαν να τους πετάς στα σκουπίδια. Πίσω από αυτούς είναι οι «βολεμένοι», δηλαδή οι τοξότες. Πάντα εκτός κινδύνου (εκτός και αν βρεθούν μέσα στα πυρά των αντίπαλων «βολεμένων», ή αν ο βασιλιάς τους αφήσει εκτεθειμένους). Οι απλοί στρατιώτες τους κοροϊδεύουν πιθανόν γιατί ζηλεύουν την θέση τους. Έχουμε πιάσει την θέση μας και είμαστε έτοιμοι.

 

Απέναντι βλέπω τον εχθρό. Γρανιτάνθρωποι. Η μάλλον μια θάλασσα γρανιτανθρώπων, που μας ξεπερνούν σε αριθμό τουλάχιστον τρεις προς έναν. Βρίσκονται ένα χιλιόμετρο μακρυά μας και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πως είναι ντυμένος αυτός ο γκρίζος όχλος, μόνο να καταλάβω πως είναι αμέτρητοι. Μας χωρίζει μια πράσινη θάλασσα, μόνο που ο σκοτεινός ουρανός έδωσε στο χορτάρι μια ποιο σκοτεινή χροιά. Ούτε ένα βουνό, ούτε ένα πέρασμα, ούτε ένα φαράγγι. Μόνο το δάσος από τα αριστερά μας που επεκτείνεται κατά μήκος της μάχης. Μισώ τις ανοιχτές μάχες γιατί δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για στρατηγική πέραν του σχηματισμού. Μυρίζομαι σφαγή, και το ιππικό μας είναι άφαντο. Σηκώνεται ένας αέρας κάνοντας τα δέντρα του δάσους να κινούνται αλλά πέραν αυτού, ο στρατός μας κοιτάει τους άπλυτους.

 

Βλέπω έναν άνδρα με ένα άλογο να περνά μπροστά μας. Φωνάζει κάποια λόγια που δυσκολεύομαι να ακούσω. Φοράει λευκή πανοπλία και φέρει λευκόχρυσο στέμμα. Είναι ο Βασιλιάς μας, που εμψυχώνει τον στρατό. Ακούγεται σαν λιοντάρι που βρυχάται. Είμαι στα αριστερά του στρατού αλλά πολύ μακρυά για καταλάβω τι λέει, όμως τελειώνοντας τον λόγο του οι ιαχές εξαπλώνονται σαν φωτιά σε όλο τον στρατό και ας μην ακούσαμε ποτέ τον λόγο του βασιλιά. Πιάνω τον εαυτό μου να βρυχάται και αυτός. Για μαλακός, ο Βασιλιάς Σάγουϊν, δεν τα πάει άσχημα στην πολεμική εμψύχωση. Είμαστε έτοιμοι. Τότε βλέπω κίνηση από την μεριά των άπλυτων. Οι μορφές τους άρχισαν να μεγαλώνουν. Πλησίαζαν. Μπορούσες να ακούσεις τους βηματισμούς τους στο έδαφος, και θα μπορούσα να ορκιστώ πως έβλεπα το χορτάρι να τρέμει. «Τόξα! Τόξα!», γάβγιζαν οι αξιωματικοί στα μετόπισθεν, τώρα που οι άπλυτοι έμπαιναν στο βεληνεκές των τοξοβόλων μας. Που διάολο ήταν το ιππικό;

 

Πλησιάζουν και αρχίζω να τους βλέπω καλύτερα. Να τους περιγράψω με μια λέξη; Κτήνη. Δίποδα θηρία. Γυμνοί από την μέση και πάνω, με δερμάτινα παντελόνια και δερμάτινες μπότες και τερατώδεις στην όψη. Μια θάλασσα από μυς, ξύλινες ασπίδες και σπαθιά, σφυριά, τσεκούρια, και μου έκανε εντύπωση γιατί νομίζω πως είδα και απελατίκια. Μερικοί δεν είχαν καν ασπίδες και κρατούσαν ένα όπλο σε κάθε χέρι.

 

«Ετοιμάστε!»

 

Το σώμα τους ήταν γυμνασμένο, αλλά όχι με την έννοια του γυμνασμένου καλοσχηματισμένου ιππότη που θα σε νικήσει στην κονταρομαχία, αλλά με την έννοια του σκληροτράχηλου ορεσίβιου που μεγάλωσε κουβαλώντας ξύλα απ’το βουνό, κάνοντας μπάνιο μια φορά το χρόνο σε μια παγωμένη λίμνη, ο οποίος θα μπορούσε να σου διαλύσει το κρανίο με μια γροθιά. Βαμμένοι στα γκρι με κόκκινες λωρίδες, γκρίζα μούσια που έφταναν μέχρι το στήθος, και τα μαλλιά τους δεμένα σε κοτσίδα στην κορυφή του κεφαλιού τους. Αρκούδες. Σε ένα τόσο γκροτέσκο θέαμα πολλοί στρατιώτες που πριν μερικά λεπτά βρυχούνταν σαν λιοντάρια, τώρα ένοιωθαν σαν γατούλες.

«Ελευθερώστε!»

Χιλιάδες βέλη σφύριξαν πάνω από τα κεφάλια μας κάνοντας για μερικές στιγμές τον ουρανό να σκοτεινιάσει περισσότερο. Η ομοβροντία έπεσε στον εχθρό. Ακούσαμε τα βέλη καθώς καρφώνονταν στις εχθρικές ασπίδες, ακούσαμε τους ορεσίβιους να φωνάζουν με τις τραχιές τους φωνές ενώ τα βέλη μας τους διαπερνούσαν. Όσοι είχαν ασπίδες τις σήκωσαν ψηλά, οι άλλοι απλά δεν τους ενδιέφερε. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πόσο αποφασισμένοι ήταν.

 

«Ετοιμάστε!» Ετοιμαζόμασταν για δεύτερη ομοβροντία.

 

Οι μορφές τους άρχισαν να μεγαλώνουν γρήγορα, ξεκίνησαν να τρέχουν κατά πάνω μας. Και τότε ακούσαμε το δικό τους βρυχηθμό. Εδώ ακριβώς θέλω να κάνω νύξη για την δεύτερη αντιφατική άποψη που έχει να κάνει με τον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι ωραίος. Σε δοξάζει, σε γεμίζει εμπειρίες που κρατάνε μια ζωή και σε κάνει καλύτερο άντρα. Έτσι λένε. Τραγούδια για μάχες και ένδοξους στρατιώτες έχω ακούσει από αμέτρητους βάρδους στις ταβέρνες. Η μάχες πουλάνε πολύ, ειδικά στα αυτιά των νέων ανθρώπων που δεν είδαν ποτέ πόλεμο με τα μάτια τους, και βράζει το αίμα τους. Τι να πει ένας άνθρωπος που έχει δει πόλεμο; Να σου πω. Αν ο πόλεμος είναι ωραίος; Αν σου αρέσει η μυρωδιά του θανάτου και της σήψης; Ναι, είναι ωραίος. Αν δεν σε πειράζει στα πτώματα να αναγνωρίζεις ανθρώπους που εκτίμησες και αγάπησες; Πολύ ωραίος. Αν έχεις καταφέρει να ζήσεις, ακόμα ποιο ωραίος. Αν έχεις καταφέρει να ζήσεις και να είσαι και αρτιμελής ακόμα ποιο ωραίος. Αν σε δοξάζει; Εξαρτάται. Αν είσαι γιος ευγενή και έζησες, θα δοξαστείς όπως και να χει. Αν είσαι απλός πεζικάριος, θα πρέπει να έχεις σκοτώσει τόσους πολλούς πια, που να έχεις κάνει την διάφορα. Οι περισσότεροι δεν είναι τόσο τυχεροί πάντως. Αν σε γεμίζει εμπειρίες που κρατάνε μια ζωή; Σίγουρα. Μόνο που η ζωή σου μπορεί να κρατήσει όσο η ίδια η μάχη. Όσοι δεν έχουν βρεθεί σε μια μάχη, φαντάζονται τον εαυτό τους δοξασμένο ανάμεσα σε αμέτρητα πτώματα όταν στην πραγματικότητα, μετά την μάχη θα αποτελούν μέρος των πτωμάτων. Αυτοί που επιζούν στην μάχη τους αρκεί που επέζησαν. Αυτοί που αναζητούν την δόξα μετά την μάχη, μάλλον δεν κινδύνεψαν και πολύ. Ο άνθρωπος πού είναι άψητος στον πόλεμο, φαντάζεται τον εχθρό σαν ένα άβουλο ον έτοιμο να πεθάνει από το σπαθί του, όταν στην πραγματικότητα ο εχθρός είναι μέχρι θανάτου αποφασισμένος η να σε σκοτώσει, η να πεθάνει προσπαθώντας όπως οι ορεσίβιοι που τώρα εφορμούσαν κατά πάνω μας σαν μια λυσσασμένη θάλασσα, έτοιμη να μας καταπιεί όλους.

 

«Τοίχος» Φωνάζω την διαταγή και οι στρατιώτες μου δημιουργούν ένα τοίχος με τις ασπίδες τους έτοιμοι να σταματήσουν την έφοδο. Με τα βίας ακούνε την διαταγή μου, γιατί το έδαφος τρέμει από την έφοδο και οι ορεσίβιοι βρυχώνται σαν διάολοι από την κόλαση. Πέφτουν επάνω μας σαν χείμαρρος οργής. Ατσάλι έσμιξε με ατσάλι, κραυγές και ουρλιαχτά παντού. Η δεξιά μεριά της ύλης μου πάει να καταρρεύσει. Τουλάχιστον είκοσι στρατιώτες καταπλακώθηκαν από τα γκρι θηρία. Είδα ένα ένα γομάρι να πιάνει έναν στρατιώτη μου και να τον πετά προς τα πίσω. «Κρατήστε ρεμάλια, δεν σας ταίζω τσάμπα!» θυμάμαι να τους φώναξα. Οι πίσω στρατιώτες κάλυψαν γρήγορα το κενό. Μας χτυπούσαν αλύπητα και εμείς τους χτυπούσαμε μέσα από τις ασπίδες μας. Έπρεπε να σταματήσουμε την έφοδο τους. Τα βέλη από πάνω μας έφευγαν ομοβροντία με ομοβροντία να χτυπήσουν τα μετόπισθεν του εχθρού. Εγώ βρισκόμουν ακριβώς πίσω από την ύλη για να τους επιβλέπω όλους. Από πίσω μου είχα τον απλό επιστρατευμένο λαό που τον έτρωγε η αγωνιά. Μου φάνηκε ότι μύρισα ούρα. Ίσως και σκατά, δεν ξέρω. Ένας στρατιώτης είχε προτεταμένη την λόγχη του. Έτρεμε ολόκληρος, το ίδιο και η λόγχη. Σκοπός μας ήταν να σταματήσουμε την έφοδο των ορεσίβιων αλλά αυτοί πίεζαν όλο και περισσότερο. Οι γραμμές μας άρχισαν να υποχωρούν. Έπρεπε να μπει και ο απλός στρατός στη μάχη. Τελικά, ένας αγγελιοφόρος πέρασε και μας έδωσε την διαταγή. Την διαταγή που έτρεμε ο κάθε απλός στρατιώτης. «Σπάστε!»

 

Και οι στρατιώτες έσπασαν, το τοίχος από τις ασπίδες έσπασε, και άρχισε η σφαγή. Ο απλός στρατός από πίσω μπήκε και αυτός στη μάχη, το ίδιο και εγώ ο ίδιος. Το χάος της μάχης μπορεί μόνο να συγκριθεί με τον ξέφρενο χορό ενός γάμου, με την διαφορά ότι ο ένας χορευτής προσπαθεί να σκοτώσει τον άλλο. Αν είσαι τυχερός, ένα σφυρί θα σου διαλύσει το κρανίο, ένα βέλος θα σου καρφωθεί στο μάτι η στην καρδιά, η ένα σπαθί θα σου κόψει το κεφάλι, οπότε λίγα θα καταλάβεις. Οι περισσότεροι όμως θα πεθάνουν από αργή αιμορραγία, η από κακοφορμισμένες πληγές μέρες μετά. Άσχημος θάνατος. Ένας ορεσίβιος μου επιτέθηκε. Σταμάτησα την επίθεση του με την ασπίδα μου και του κάρφωσα το σπαθί στο λαιμό. Ένας άλλος με έσπρωξε και με έριξε κάτω. Πήγε να με χτυπήσει άλλα τον σταμάτησα με την ασπίδα μου και τον κάρφωσα στο στήθος. Αφού κατέρρευσε, πήγα να βγάλω το σπαθί που είχε μαγκώσει στο κόκκαλο και βλαστήμησα. Ένας ακόμα πέρασε από δίπλα μου για να επιτεθεί έναν απλό στρατιώτη. Τον χτύπησα με την ασπίδα και τον έριξα κάτω. Λόγχες έπεσαν πάνω του. Ποίο πέρα τέσσερις από τους δικούς μου τα έβαζαν με δύο από τους ορεσίβιους. Οι ορεσίβιοι νικούσαν. Δίπλα ένας απλός στρατιώτης μόλις έχανε το κεφάλι του από ένα χτύπημα σαν ψαλιδιά που του έκανε ένας ορεσίβιος με δύο σπαθιά. Ο λαιμός του μεταμορφώθηκε σε ένα αιμάτινο συντριβάνι, και με έναν τόσο απλό τρόπο, ένας ζωντανός άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα ζεστό κομμάτι κρέας. Τα βέλη έφευγαν και σίγουρα οι ορεσίβιοι θα είχαν απώλειες στα μετόπισθεν, αλλά δεν υποχωρούσαν. Σκυλιά του πολέμου οι άπλυτοι, και στην καριέρα μου ως λοχαγός, δεν έχω ξανασυναντήσει ένα στρατό τόσο αποφασισμένο να νικήσει.

 

Είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε και οι απώλειες ήταν τεράστιες. Αισθανόμουν πως ο στρατός μας ήταν έτοιμος να το βάλει στα πόδια, άλλα δεν θα επέτρεπα ποτέ να αρχίσει από τη δική μου ύλη. Έτσι και έβλεπα δικό μου στρατιώτη να υποχωρεί, θα προτιμούσα να τον δω νεκρό από το δικό μου σπαθί, παρά να τον δω να δειλιάζει. Η δειλία είναι για τους ανεκπαίδευτους στρατιώτες, όχι όμως για τον τακτικό στρατό. Αν δειλιάσεις εσύ, δειλιάζει ο στρατός, δηλαδή ο ίδιος ο βασιλιάς. Τόση εκπαίδευση και τόσος εξοπλισμός για το τίποτα; Δεν θα επέτρεπα να χάσουμε από αυτά τα κτήνη. Όχι όσο ζούσα, αν και όπως πήγαιναν τα πράματα, η ζωή μου θα τελείωνε σε δεκαπέντε με είκοσι ανάσες.

 

Μου φάνηκε ότι άκουσα το κέρας του ιππικού αλλά δεν ήμουν σίγουρος, μέχρι που είδα τα άλογα να βγαίνουν μέσα από το δάσος και να σκάνε επάνω στον όχλο. Τους πλευροκόπησαν ακριβώς την στιγμή που έπρεπε. Το τελευταίο μας χαρτί. Δυνατοί οι ορεσίβιοι, αλλά το βαρύ ιππικό ντυμένο με σίδερο ήταν ασταμάτητο ενάντια στον στρατό που δεν είχε ουσιαστικά ούτε ίχνος πανοπλίας επάνω του. Όχι πως δεν υπήρξαν απώλειες. Με τα ίδια μου τα μάτια είδα τον πέλεκυ ενός ορεσίβιου να κόβει τα δύο πόδια ενός αλόγου με ένα χτύπημα, ενώ ένας άλλος είχε πιάσει ένα άλογο με κεφαλοκλείδωμα και προσπαθούσε να το γονατίσει. Το άλογο παραπάτησε ρίχνοντας τον ιππέα κάτω και τελικά το άλογο γονάτισε. Δεν έχω ξαναδεί τόσο δυνατούς ανθρώπους με τόσο ισχυρή θέληση, ζωώδη δύναμη, και τόσο άχρηστη στρατηγική. Η ωμή βία τους ήταν η μοναδική τους στρατηγική. Έφτανε όμως;

 

Το πλευροκόπημα του ιππικού σε συνδυασμό με τις ασταμάτητες ομοβροντίες των τοξοβόλων (που πολλοί είχαν πέσει αφού η μάχη είχε φτάσει και σε αυτούς, αλλά τελικά δεν εγκατέλειψαν τα πόστα τους) άρχισαν να φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι γραμμές των ορεσίβιων άρχισαν να σπάνε. Άρχισαν να τρέχουν σε φυγή. Αυτό αναπτέρωσε το ηθικό των στρατιωτών μου. Αρχίσαμε να νικάμε. Τότε ήταν που τον είδα. Έναν ορεσίβιο που σε αντίθεση με τους υπολοίπους που άρχισαν να σπάνε, αυτός στάθηκε, ούρλιαξε, και με τα δύο του σπαθιά όρμηξε κατά πάνω μας. Ήταν απίστευτο. Ήταν ασταμάτητος. Ένας ανεμοστρόβιλος καταστροφής. Όσοι έπεφταν επάνω του, έπεφταν νεκροί από τα χτυπήματά του. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μίσος. Τον φοβήθηκα και τον θαύμασα συχρόνως. Έπεσε στους στρατιώτες μου και άρχισε να τους μακελεύει τον ένα πίσω από τον άλλο. Έπεσα επάνω του. Νόμισε ότι είμαι εύκολος στόχος άλλα μόλις είδε πως εγώ δεν πέφτω εύκολα έστρεψε το ενδιαφέρον του επάνω μου και συγχρόνως αντέκρουσε και τους δικούς μου στρατιώτες που είχαν αρχίσει να κάνουν κύκλο μεταξύ μας. Οι ορεσίβιοι είχαν υποχωρήσει, η νίκη ήταν δική μας, και ένας ορεσίβιος νομίζει ότι μπορεί να μας σκοτώσει όλους. Μόνο εμένα τουλάχιστον.

 

Πήγα να τον ζυγίσω πριν του επιτεθώ αλόγιστα, αλλά δεν με άφησε. Στο μέτωπό του είχε ένα τατουάζ με δόντι, ή κάτι παρόμοιο. Τα μούσια του ήταν επίσης πλεγμένα σε κοτσίδες. Ήταν τυφλός από οργή, το έβλεπα στα μάτια του. Ήταν θυμωμένος μαζί μου γιατί έπρεπε να είχα πεθάνει ήδη. Μου επιτέθηκε με ότι είχε και δεν είχε κάνοντας την ασπίδα μου να βογκήξει (και μαζί με αυτήν και ολόκληρο το χέρι μου). «Νέμπερτ! Νέμπέρτ!» Φώναζαν οι στρατιώτες γύρω μου για να με εμψυχώσουν. Δεν βοήθησε. Ο ορεσίβιος ήταν ένα κτήνος, με περνούσε ένα κεφάλι (και ας φορούσα την περικεφαλαία), με δύο σπαθιά στα χέρια και πολύ ποιο γρήγορος από εμένα. Κάθε επτά του χτυπήματα στην ασπίδα μου, προλάβαινα και εγώ ένα που ή έπιανε αέρα, ή το απέκρουε με τα σπαθιά του. Μούγκριζε σαν ζώο σε κάθε του χτύπημα και τα δόντια του ήταν γυμνωμένα σαν του λυσσασμένου σκύλου. Ποιος διάολος είχε μπει μέσα του; Τον πολέμησα όσο καλύτερα μπορούσα. Τα έδωσα όλα σε μια δίκαιη μάχη. Η ασπίδα μου με έβγαλε ασπροπρόσωπο. Απέκρουσε όλα του τα χτυπήματα και δεν έσπασε. Γονάτισα με σκοπό να τον χτυπήσω χαμηλά άλλα δεν ήμουν γρήγορος για να επαναφέρω το σώμα μου και το χτύπημα του με βρήκε στο αδύναμο μέρος της πανοπλίας μου στη γάμπα, κόβοντας κρέας και κόκκαλο.

 

Σύρθηκα σαν το ζώο με την ασπίδα προτεταμένη και δεν κατάφερε να με σκοτώσει. Πέθαινα στο πόνο με κάθε μου κίνηση, αιμορραγούσα σαν γουρούνι, αλλά δεν ούρλιαξα. Ούρλιαξε όμως αυτός όταν έπεσαν από πίσω του οι στρατιώτες μου. Πάνω από δέκα άτομα, και πάλι έσφαξε τρεις από αυτούς πριν καταφέρουν να τον υποτάξουν. Ούρλιαζε θαρρείς και τον είχαν καρφώσει όλα τα σπαθιά της γης μαζί. Του έκλεβαν την νίκη μέσα από τα χέρια του. Έμοιαζε με πατέρα που σκοτώνουν τον γιο μπροστά στα μάτια του. Μια κραυγή θλίψης και οδύνης, τόσο σπαραχτική, που μπορεί να μην το πιστεύεις αλλά ένα μέρος του εαυτού μου ήθελε να του δοθεί. Ήθελε να τον αφήσει να με σκοτώσει. Το άξιζε.

 

Η νίκη ήταν δική μας. Άλλη μια μάχη που αξιώθηκα να ζήσω, όχι όμως χωρίς το τίμημα. Το πόδι μου κόπηκε και έσπασε με άσχημο τρόπο και ίσως να μην καταφέρει ποτέ να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση. Τα πράγματα θα ήταν πολύ ποιο εύκολα αν ήμουν νεότερος, αλλά τώρα στα τριάντα οκτώ μου, τα πράγματα δυσκολεύουν. Ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να μου το κόψουν γιατί εκτός από το να διοικώ και να πολεμώ, δεν ξέρω κάτι άλλο να κάνω στη ζωή μου.

 

Έμαθα επίσης και το όνομα του πολεμιστή που πολέμησε με τόσο μίσος και με σακάτεψε. Τον λένε Βέντρακ. Βέντρακ ο μυριοκτόνος. Πολέμησα με τον πολέμαρχο των γρανιτανθρώπων και έζησα να πω την ιστορία. Τον άνθρωπο που όλοι είχαμε ακούσει μα κανένας δεν είχε δει. Ο Βασιλιάς τον κράτησε ζωντανό και τον έχει στα μπουντρούμια, πιθανόν για να τον ανακρίνει με σκοπό να μάθει περισσότερα για τους γρανιτανθρώπους, η για να διαπραγματευτεί με τον υπόλοιπο όχλο που παρέμεινε στα πρώην αυτόνομα βασίλεια. Κάτι μου λέει ότι οι προσπάθειες του Βασιλιά δεν θα αποδώσουν καρπούς.

 

Έχουν περάσει σχεδόν τρεις βδομάδες από το πέρας της μάχης, και εγώ βρήκα τον χρόνο να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου μεταξύ πυρετού και απραξίας, για να γράψω αυτό το κείμενο. Σήμερα ο πυρετός υποχώρησε. Μπορώ ίσα ίσα να πατήσω το πόδι μου και αυτό με δεκανίκια, αλλά όταν σηκώνομαι και το αίμα κατεβαίνει στο πόδι ο πόνος είναι αφόρητος. Νοιώθω τυχερός γιατί ο Βασιλιάς αναγνώρισε την προσπάθειά μου και μου ενέκρινε την μοναδική μου επιθυμία. Σήμερα το βράδυ θα πάω στα μπουντρούμια που τον κρατούν αιχμάλωτο να του μιλήσω...

 

 

 

Νικόλαος Καλλίδης

Τα χρονικά ενός λοχαγού - Η μάχη στη πεδιάδα της πράσινης θάλασσας.pdf

Edited January 18, 2015 by alucardos

[alucardos]

Έχω την εντύπωση ότι το κείμενο σε πολλές στιγμές, παραέχει πολλές τελείες και μικρές φράσεις. Γίνεται κουραστικό;

Edited January 18, 2015 by alucardos

[Carolus Rex]

Μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ. Περιγραφικό αλλά όχι σε επίπεδο αηδίας. Για τις μικρές προτάσεις, μπορώ να το θεωρήσω ως τρόπο με τον οποίο ένας ψημένος στρατιώτης μιλάει, κοφτά και με ακρίβεια. Αυτό που δε μου αρεσε αν και είναι nit-picking είναι το εξής. Οκ, το νιώθω ότι οι ορεσίβιοι είναι τούμπανοι, αλλά ρε φίλε, οι άντρες του πρωταγωνιστή σου είναι βαριά θωρακισμένοι και καλά εκπαιδευμένοι, δεν θα έπρεπε να έχουν πρόβλημα να κρατήσουν αθωράκιστους άντρες, όσο δυνατοί κι αν είναι. Θεωρώ ότι ίσως να ήταν καλύτερα οι άγριοι να είναι πιο καλά οργανωμένοι ή ακόμα καλύτερα, να τους στήσουν ενέδρα, γιατί σε ανοιχτό πεδίο απλά δεν έχουν ελπίδα. 

[alucardos]

Μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ. Περιγραφικό αλλά όχι σε επίπεδο αηδίας. Για τις μικρές προτάσεις, μπορώ να το θεωρήσω ως τρόπο με τον οποίο ένας ψημένος στρατιώτης μιλάει, κοφτά και με ακρίβεια. Αυτό που δε μου αρεσε αν και είναι nit-picking είναι το εξής. Οκ, το νιώθω ότι οι ορεσίβιοι είναι τούμπανοι, αλλά ρε φίλε, οι άντρες του πρωταγωνιστή σου είναι βαριά θωρακισμένοι και καλά εκπαιδευμένοι, δεν θα έπρεπε να έχουν πρόβλημα να κρατήσουν αθωράκιστους άντρες, όσο δυνατοί κι αν είναι. Θεωρώ ότι ίσως να ήταν καλύτερα οι άγριοι να είναι πιο καλά οργανωμένοι ή ακόμα καλύτερα, να τους στήσουν ενέδρα, γιατί σε ανοιχτό πεδίο απλά δεν έχουν ελπίδα. 

 

Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε. Η αλήθεια είναι πως προσωπικά ποτέ μου δεν μένω ικανοποιημένος από αυτά που γράφω αλλά χαίρομαι να διαβάζω ότι η ιστορία μου άρεσε. Όσον αφορά αυτό που είπες τώρα. Η ιδέα ήταν πως οι στρατιώτες του πρωταγωνιστή είναι ναι μεν εκπαιδευμένοι, αλλά φαντάσου πως οι αντίπαλοι έχουν την μεγαλύτερη ορμή που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ. Μιλάμε για ανθρώπους που γονατίζουν άλογα με κεφαλοκλείδωμα, μπορούν να σηκώσουν και να πετάξουν έναν στρατιώτη με πλήρη οπλισμό και να τον "πετάξουν", έχουν την μεγαλύτερη ορμή που αντιμετώπιστηκε ποτέ, και υπερείχαν αριθμητικά τουλάχιστον τρεις προς έναν. Ωμή δύναμη και αριθμητική υπεροχή εναντίον τακτικής άμυνας. Δεν είναι nit picking αυτό που μου έγραψες, και το εκτιμώ πολύ. Έχω διαβάσει αποτελέσματα μαχών που θα σε έβγαζαν από τα ρούχα σου (Δεν ξέρω αν διάβασες ποτέ το αριστερό χέρι του θεού)

[Carolus Rex]

Γράφω κι εγώ πολλή μάχη στα δικά μου κι αντιμετωπίζω τα ίδια προβήματα, πως να κάνω τους αντιπάλους απειλή, ας πούμε, ενώ υστερούν τεχνολογικά. Εν τέλει, καταλήγω στο ότι στον κόσμο που πλάθει ο καθένας, ισχύουν και οι κανόνες που θέτει αυτός. Η ιστορία σου ήταν πολύ καλή, σε τραβάει μέσα στα γεγονότα και νιώθεις ότι είσαι εκεί και νομίζω ότι αυτό είναι και το πιο σημαντικό. 

Κάτι άλλο που μου άρεσε είναι ότι απέφυγες το γνωστό δράμα του "έχω γυναίκα και παιδάκια και τι θα κάνω" που χρησιμοποιείται υπερβολικά σε πολεμικές ιστορίες. Ο παληκαράς που έφτιαξες είναι στρατιώτης, πάει και τελείωσε. Γουστάρω. 

Όχι, το Αριστερό Χέρι του Θεού δεν το έχω πάρει αν και το εξώφυλλο ομολογώ πως μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Edited January 19, 2015 by Carolus Rex

[WILLIAM]

Ωραία ιστορία και πολύ καλά δοσμένο το πως νιώθει ένας στρατιώτης, πως αντιμετωπίζει την επερχόμενη λαίλαπα και τι νώθει και κατά τη διάρκεια της μάχης.

Η μάχη είναι ρεαλιστική, κανά δυο λαθάκια στα παραγγέλματα, αλλά στέκεται μια χαρά και είναι σωστά δοσμένη. Ένας στρατός μπορεί να κάνει μια επίθεση βασιμένος στην υπεροχή αλλά αν η εκπαίδευση και ο εξπλισμός είναι υποδεέστερος θα νικήσει με μεγάλες απώλειες ( όπως οι Πέρσες στις Θερμοπύλες ) ή θα ηττηθεί τελικά ακόμα και αν νικά στις πρώτες φάσεις της μάχης.

Προσοχή λίγο στα ορθογραφικά.

[alucardos]

Ωραία ιστορία και πολύ καλά δοσμένο το πως νιώθει ένας στρατιώτης, πως αντιμετωπίζει την επερχόμενη λαίλαπα και τι νώθει και κατά τη διάρκεια της μάχης.

Η μάχη είναι ρεαλιστική, κανά δυο λαθάκια στα παραγγέλματα, αλλά στέκεται μια χαρά και είναι σωστά δοσμένη. Ένας στρατός μπορεί να κάνει μια επίθεση βασιμένος στην υπεροχή αλλά αν η εκπαίδευση και ο εξπλισμός είναι υποδεέστερος θα νικήσει με μεγάλες απώλειες ( όπως οι Πέρσες στις Θερμοπύλες ) ή θα ηττηθεί τελικά ακόμα και αν νικά στις πρώτες φάσεις της μάχης.

Προσοχή λίγο στα ορθογραφικά.

ορθογραφικά; Με το libre office γραφω και το περναω απο κοσκινο  το κειμενο...Τι μου ξεφυγε;

[WILLIAM]

Η ίλη, είναι με ι όταν μιλάμε για τη στρατιωτική μονάδα ( που είναι κανονικά ιππικού, ή τεθωρακισμένων στο σύγχρονο κόσμο ) αλλά δε θα στο έβγαζε λάθος γιατί είναι υπαρκτή και η λέξη ύλη,

Το νιώθω γράφεται με ι και όχι με οι. 

Επίσης τείχος για μάχη, με ασπίδες ή πόλης είναι με ει αλλά τοίχος του σπιτιού με οι, γι' αυτό και δε στο σήμανε για λάθος.

Οπότε θέλει λίγο προσοχή και θα είσαι εντάξει.

[alucardos]

Πωωωω...Ποσο δικιο εχεις. Λόχος ειναι το αντιστοιχο. Και αυτο με τον τοιχο. Τι να λεμε τωρα. Σε ευχαριστω. Ποιος ξερει ποσα ακομα κρυμμενα μαργαριταρια θα χω.

[jjohn]

Γεια σου Φίλε Νίκο,

 

Θα ξεκινήσω με μία εξολολόγηση. Λατρεύω το πρώτο πρόσωπο. Κατ' εμέ είναι ο ιδανικός τρόπος διήγησης όταν  το κείμενο έχει έναν  πρωταγωνιστή και θέλεις να εστιάσεις στον ίδιο, τον τροπο που σκέφτεται και βιώνει τα πράγματα. Συνεπώς, η επιλογή του πρώτου προσώπου για την εν λόγω ιστορία είναι πάρα μα πάρα πολύ σωστή. Και η υλοποίηση, αυτή καθ'αυτή,  είναι αρκετά ικανοποιητική. Ζεστή όσο χρειάζεται, έξυπνη, σε κάνει να καταλαβαίνεις πολύ καλά ποιος είναι  ο πρωταγωνιστής. Πραγματικά, πολύ καλό στυλ γραφής, και αν αυτή ήταν η πρώτη σου εμπειρία με το πρώτο πρόσωπο, τρέμω(με την καλή έννοια) για το πως θα γράφεις τώρα!

 Στα της  ιστορίας τώρα, έχουμε την περιγραφή μίας μάχης. Αρκετά αιματηρή μάχη σίγουρα,  άλλα μάλλον λίγο μεγάλη σε  μέγεθος. Λόγω όμως της σωστής αφήγησης, το κείμενο δεν κουράζει.  Αυτό που μου άρεσε είναι πως ο ήρωας  δεν είναι παντοδύναμος, αλλά αναγκάζεται να γονατίσει  μπροστά στον βάρβαρο αντιπαλο του και, πως  την λύση, εν τέλει, δίνουν οι υπόλοιποι στρατιώτες. 

 

Καλή συνέχεια με ό,τι γράφεις!

[Mors Planch]

 

Μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ. Περιγραφικό αλλά όχι σε επίπεδο αηδίας. Για τις μικρές προτάσεις, μπορώ να το θεωρήσω ως τρόπο με τον οποίο ένας ψημένος στρατιώτης μιλάει, κοφτά και με ακρίβεια. Αυτό που δε μου αρεσε αν και είναι nit-picking είναι το εξής. Οκ, το νιώθω ότι οι ορεσίβιοι είναι τούμπανοι, αλλά ρε φίλε, οι άντρες του πρωταγωνιστή σου είναι βαριά θωρακισμένοι και καλά εκπαιδευμένοι, δεν θα έπρεπε να έχουν πρόβλημα να κρατήσουν αθωράκιστους άντρες, όσο δυνατοί κι αν είναι. Θεωρώ ότι ίσως να ήταν καλύτερα οι άγριοι να είναι πιο καλά οργανωμένοι ή ακόμα καλύτερα, να τους στήσουν ενέδρα, γιατί σε ανοιχτό πεδίο απλά δεν έχουν ελπίδα.

 

 

Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε. Η αλήθεια είναι πως προσωπικά ποτέ μου δεν μένω ικανοποιημένος από αυτά που γράφω αλλά χαίρομαι να διαβάζω ότι η ιστορία μου άρεσε. Όσον αφορά αυτό που είπες τώρα. Η ιδέα ήταν πως οι στρατιώτες του πρωταγωνιστή είναι ναι μεν εκπαιδευμένοι, αλλά φαντάσου πως οι αντίπαλοι έχουν την μεγαλύτερη ορμή που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ. Μιλάμε για ανθρώπους που γονατίζουν άλογα με κεφαλοκλείδωμα, μπορούν να σηκώσουν και να πετάξουν έναν στρατιώτη με πλήρη οπλισμό και να τον "πετάξουν", έχουν την μεγαλύτερη ορμή που αντιμετώπιστηκε ποτέ, και υπερείχαν αριθμητικά τουλάχιστον τρεις προς έναν. Ωμή δύναμη και αριθμητική υπεροχή εναντίον τακτικής άμυνας. Δεν είναι nit picking αυτό που μου έγραψες, και το εκτιμώ πολύ. Έχω διαβάσει αποτελέσματα μαχών που θα σε έβγαζαν από τα ρούχα σου (Δεν ξέρω αν διάβασες ποτέ το αριστερό χέρι του θεού)

Δε με έπεισαν κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Ο βασιλικός στρατός είναι ένας πυρήνας, όχι και τόσο μεγάλος από βαρύ πεζικο, συν μια μάζα επιστρατευμενων που δεν δείχνουν και ιδιαίτερα εκπαιδευμενοι, συν άγνωστης ποιότητας τοξότες που περί γράφονται ωστόσο σαν δευτερευουσας σημασίας και φυσικά το ιππικό. Από τη στιγμή που οι Γαλατες εεε οι Γρανιτανθρωποι σπάσουν τη φαλαγγα... που τους περιγράφεις να το κάνουν η μάχη πάει περίπατο καθώς πίσω τους είναι περίπου αοπλος όχλος. Το ιππικό που χτυπά τα πλευρά ίσως σώζει τα πράγματα, ίσως όχι άλλα δε νομίζω ότι το πεζικο όπως το περιγράφεις και όπως περιγράφεις τη μάχη, είναι σε θέση να παίξει το ρόλο που του εταξες.

 

Μετά η μάχη γίνεται σε μια ωραιότατη ανοιχτή πεδιάδα χωρίς οποιαδήποτε κάλυψη και με το βασιλικό ιππικό χωρισμένο από τον κυρίως στρατό. Τι ακριβώς προστατεύει τα πλευρά του στρατού;

[alucardos]

 

 

Μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ. Περιγραφικό αλλά όχι σε επίπεδο αηδίας. Για τις μικρές προτάσεις, μπορώ να το θεωρήσω ως τρόπο με τον οποίο ένας ψημένος στρατιώτης μιλάει, κοφτά και με ακρίβεια. Αυτό που δε μου αρεσε αν και είναι nit-picking είναι το εξής. Οκ, το νιώθω ότι οι ορεσίβιοι είναι τούμπανοι, αλλά ρε φίλε, οι άντρες του πρωταγωνιστή σου είναι βαριά θωρακισμένοι και καλά εκπαιδευμένοι, δεν θα έπρεπε να έχουν πρόβλημα να κρατήσουν αθωράκιστους άντρες, όσο δυνατοί κι αν είναι. Θεωρώ ότι ίσως να ήταν καλύτερα οι άγριοι να είναι πιο καλά οργανωμένοι ή ακόμα καλύτερα, να τους στήσουν ενέδρα, γιατί σε ανοιχτό πεδίο απλά δεν έχουν ελπίδα.

 

Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε. Η αλήθεια είναι πως προσωπικά ποτέ μου δεν μένω ικανοποιημένος από αυτά που γράφω αλλά χαίρομαι να διαβάζω ότι η ιστορία μου άρεσε. Όσον αφορά αυτό που είπες τώρα. Η ιδέα ήταν πως οι στρατιώτες του πρωταγωνιστή είναι ναι μεν εκπαιδευμένοι, αλλά φαντάσου πως οι αντίπαλοι έχουν την μεγαλύτερη ορμή που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ. Μιλάμε για ανθρώπους που γονατίζουν άλογα με κεφαλοκλείδωμα, μπορούν να σηκώσουν και να πετάξουν έναν στρατιώτη με πλήρη οπλισμό και να τον "πετάξουν", έχουν την μεγαλύτερη ορμή που αντιμετώπιστηκε ποτέ, και υπερείχαν αριθμητικά τουλάχιστον τρεις προς έναν. Ωμή δύναμη και αριθμητική υπεροχή εναντίον τακτικής άμυνας. Δεν είναι nit picking αυτό που μου έγραψες, και το εκτιμώ πολύ. Έχω διαβάσει αποτελέσματα μαχών που θα σε έβγαζαν από τα ρούχα σου (Δεν ξέρω αν διάβασες ποτέ το αριστερό χέρι του θεού)

Δε με έπεισαν κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Ο βασιλικός στρατός είναι ένας πυρήνας, όχι και τόσο μεγάλος από βαρύ πεζικο, συν μια μάζα επιστρατευμενων που δεν δείχνουν και ιδιαίτερα εκπαιδευμενοι, συν άγνωστης ποιότητας τοξότες που περί γράφονται ωστόσο σαν δευτερευουσας σημασίας και φυσικά το ιππικό. Από τη στιγμή που οι Γαλατες εεε οι Γρανιτανθρωποι σπάσουν τη φαλαγγα... που τους περιγράφεις να το κάνουν η μάχη πάει περίπατο καθώς πίσω τους είναι περίπου αοπλος όχλος. Το ιππικό που χτυπά τα πλευρά ίσως σώζει τα πράγματα, ίσως όχι άλλα δε νομίζω ότι το πεζικο όπως το περιγράφεις και όπως περιγράφεις τη μάχη, είναι σε θέση να παίξει το ρόλο που του εταξες.

 

Μετά η μάχη γίνεται σε μια ωραιότατη ανοιχτή πεδιάδα χωρίς οποιαδήποτε κάλυψη και με το βασιλικό ιππικό χωρισμένο από τον κυρίως στρατό. Τι ακριβώς προστατεύει τα πλευρά του στρατού;

 

Καλημέρα. Τι εννοείς όταν λες ότι ο στρατός είναι ένας πυρήνας; Οι στρατευμένοι υποτίθεται οτι είναι "άψητος" λαός που δεν συνηθίζει να παίρνει όπλο και γι'αυτό ήταν όχι ιδιαίτερα εκπαιδευμένοι. Ίσως να τους έκανα περισσότερο "φλώρους απ όσο θα έπρεπε. Το πεζικό έπαιζε την ουσία του να απασχολήσει τους άγριους. Τίποτα παραπάνω. Τα πλαϊνά του στρατού δεν προστατευόντουσαν γιατί από τα δεξιά υπήρχε γκρεμός (πέραν του τέλους της πεδιάδας) και από τα αριστερά δάσος που επεκτείνονταν κατά μήκους της πεδιάδας. Η μάχη έχει πολλά κενά το ομολογώ και ήταν η πρώτη μου. Ένα άλλο θέμα που μου έκανε εντύπωση είναι το πως ο λοχαγός και το τάγμα του ενώ δόθηκε εντολή οπισθοχώρησης, γύρισαν και πολέμησαν τους αγρίους χωρίς εντολή επανασύνταξης;

Λάθη που δεν θα κάνω λογικά στην επόμενη μου μάχη. Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις.

Edited September 14, 2015 by alucardos

[alucardos]

Γεια σου Φίλε Νίκο,

 

Θα ξεκινήσω με μία εξολολόγηση. Λατρεύω το πρώτο πρόσωπο. Κατ' εμέ είναι ο ιδανικός τρόπος διήγησης όταν  το κείμενο έχει έναν  πρωταγωνιστή και θέλεις να εστιάσεις στον ίδιο, τον τροπο που σκέφτεται και βιώνει τα πράγματα. Συνεπώς, η επιλογή του πρώτου προσώπου για την εν λόγω ιστορία είναι πάρα μα πάρα πολύ σωστή. Και η υλοποίηση, αυτή καθ'αυτή,  είναι αρκετά ικανοποιητική. Ζεστή όσο χρειάζεται, έξυπνη, σε κάνει να καταλαβαίνεις πολύ καλά ποιος είναι  ο πρωταγωνιστής. Πραγματικά, πολύ καλό στυλ γραφής, και αν αυτή ήταν η πρώτη σου εμπειρία με το πρώτο πρόσωπο, τρέμω(με την καλή έννοια) για το πως θα γράφεις τώρα!

 Στα της  ιστορίας τώρα, έχουμε την περιγραφή μίας μάχης. Αρκετά αιματηρή μάχη σίγουρα,  άλλα μάλλον λίγο μεγάλη σε  μέγεθος. Λόγω όμως της σωστής αφήγησης, το κείμενο δεν κουράζει.  Αυτό που μου άρεσε είναι πως ο ήρωας  δεν είναι παντοδύναμος, αλλά αναγκάζεται να γονατίσει  μπροστά στον βάρβαρο αντιπαλο του και, πως  την λύση, εν τέλει, δίνουν οι υπόλοιποι στρατιώτες. 

 

Καλή συνέχεια με ό,τι γράφεις!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που σου άρεσε αυτή η μικρή και "άτεχνη" ιστορία μου. Την ονομάζω άτεχνη γιατί νομίζω πως στο σύνολό της δεν πείθει ούτε εμένα πλέον. Ειδικά εκεί που βάφτισα ίλη τον λόχο ήταν αποκορύφωση. Χαίρομαι όμως που οι άνθρωποι που την διάβασαν με διόρθωσαν.

[Mors Planch]

Μετά η μάχη γίνεται σε μια ωραιότατη ανοιχτή πεδιάδα χωρίς οποιαδήποτε κάλυψη και με το βασιλικό ιππικό χωρισμένο από τον κυρίως στρατό. Τι ακριβώς προστατεύει τα πλευρά του στρατού;

 

Καλημέρα. Τι εννοείς όταν λες ότι ο στρατός είναι ένας πυρήνας; Οι στρατευμένοι υποτίθεται οτι είναι "άψητος" λαός που δεν συνηθίζει να παίρνει όπλο και γι'αυτό ήταν όχι ιδιαίτερα εκπαιδευμένοι. Ίσως να τους έκανα περισσότερο "φλώρους απ όσο θα έπρεπε. Το πεζικό έπαιζε την ουσία του να απασχολήσει τους άγριους. Τίποτα παραπάνω. Τα πλαϊνά του στρατού δεν προστατευόντουσαν γιατί από τα δεξιά υπήρχε γκρεμός (πέραν του τέλους της πεδιάδας) και από τα αριστερά δάσος που επεκτείνονταν κατά μήκους της πεδιάδας. Η μάχη έχει πολλά κενά το ομολογώ και ήταν η πρώτη μου. Ένα άλλο θέμα που μου έκανε εντύπωση είναι το πως ο λοχαγός και το τάγμα του ενώ δόθηκε εντολή οπισθοχώρησης, γύρισαν και πολέμησαν τους αγρίους χωρίς εντολή επανασύνταξης;

Λάθη που δεν θα κάνω λογικά στην επόμενη μου μάχη. Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις.

 

 

Τι εννοώ. Για να θυμηθούμε τον Γιαννάκη Ντε Λα Ρος, μερικά χρόνια πριν τον φροντίσουν δεόντως τα Βυζαντινά στρατά "πολύ λαό ολίγκο άνθρωποι" Ή εν προκειμένω ο βασιλικός στρατός όπως περιγράφεται αποτελείται:

 

1. Το ιππικό. Βαρύ ιππικό. Πόσοι από τις 30.000; Προφανώς όχι πολλοί. Γύρω στις 2-3.000;

2. Τις ίλες των εχμ αργυροθώρακων. Κάθε μία από αυτές γύρω στους 200 άντρες. Πόσοι από αυτούς είναι στη μάχη; Λογικά γύρω στις 6-9.000;

3. Τους τοξότες. Δεν τους βλέπουμε πολύ στη μάχη, αλλά κομμάτι του τακτικού στρατού. Πάλι γύρω στις 2-3.000;

4. Έναν όχλο, σχεδόν άοπλων επιστρατευμένων. Φάλαγγα δορατοφόρων,  χωρίς καν δόρατα στην πλειοψηφία τους. 15-20.000 αφού ειναι η πλειοψηφία του στρατού. Τι ελπίδες έχουν σε μια μάχη; Να μη σπάσει η φάλαγγα. Αν σπάσει και η μάχη μετατραπεί σε ατομικές μονομαχίες απλώς θα πεθάνουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν καν σπαθιά θώρακες κτλ.

 

Τι μέτωπο παρουσιάζουν όλοι αυτοί; Αν δεχτούμε ότι οι αργυροθώρακες παρατάσονται σε ενα ελάχιστο βάθος 4 ζυγών, με τους υπόλοιπους αλλους 8 ζυγούς από πίσω τους, κάτι λιγότερο από 2,5 χιλιόμετρα. Εξ ου και η ερώτηση για τα πλευρά του στρατού. Πεδιάδα δε σου φέρνει στο μυαλό κάτι στενό ακριβώς... 

 

Οπότε αρχίζει η μάχη, και οι βουνίσιοι φίλοι μας, σπάνε την εξωτερική φαλαγγα, βρίσκονται ανάμεσα στους επισρατευμένους και φτάνουν μέχρι τους τοξότες. Καπου εδώ όμως η μάχη έχει τελειώσει με τη συντριβή του βασιλικού στρατού. Γιατί; Το βαρύ πεζικο υστερεί 10-15 προς εναν σε αριθμούς. Το πλεονέκτημα του είναι στη συνοχή των μονάδων του η οποία αν οι βοθίσιοι εφτασαν στους τοξότες και τους επιστρατευμένους πήγε περίπατο. Μα έχουμε και κάποιες δεκάδες επιστρατευμένους; Οι οποίοι θα κάνουν τι; Από τι μια εχουμε ενα ανθρωπο με ενα συνήθως ξύλινο παλούκι, ο οποίος πρέπει να τα βάλει με τουλάχιστον τρείς οπλισμένους με σπαθιά και ασπίδες. Δε χωράει σύγκριση. Ο Ρωμαϊκος στρατός στον Αλλία και οι Μακεδόνες στην Πύδνα σφαχτηκαν υπο συγκριτικά πολύ καλύτερες συνθήκες...

[Carolus Rex]

Γενικά πάντως, δεν υπάρχει τρόπος ένας στρατός στυλ Γαλατών να μπορέσει να αντέξει έφοδο σιδηρόφραχτου, μεσαιωνικού ιππικού. Ακόμα και 200 ή 300 ιππότες μπορούσαν να διαλύσουν υπέρτερες αριθμητικά στρατιές (Montgisard, πχ). O Δυτικός Ιππότης κυριάρχησε στα πεδία των μαχών για τόσους αιώνες γιατί πολύ απλά, δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε να αντέξει την ορμή της εφόδου του.  

 

Ακόμα και εξαιρετικά εκπαιδευμένα και πειθαρχημένα πεζικά τμήματα, διαλύονταν μπροστά στην έφοδο κατάφρακτων ιππέων, πόσο μάλλον ημιάγριοι βάρβαροι. Το θέαμα και μόνο πρέπει να είναι φοβερό όταν είσαι στο receiving end. 

 

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η πιο viable στρατηγκή θα ήταν μαζική έφοδος ιππικού, όσο ούγκαλη και αν φαίνεται. Έφοδος δύο χιλιάδων ιπποτών θα σάρωνε τα πάντα. 

[alucardos]

παιδιά τι να πω, γνωρίζω την στρατηγική μου απειρία, κάνω βέβαια τις μελέτες μου (δεν πήγα εντελώς αδιάβαστος) όσον αφορά τον μεσαίωνα αλλά κάποιους τομείς, πάσχω. Το πολεμάω πάντως. Αν εξαιρέσει κανείς την στρατηγική μου απειρία, σαν ανάγνωσμα διαβάζεται να φανταστω.