Σομτοου Παπινιαν Σουκαριτκουλ (S.P. Somtow)

[Naroualis]

Κουβεντούλα για τα έργα του Ταϊλανδού Suchariktul Papinian Somtow, που εκτός των υπολοίπων εκπληκτικών του κατορθωμάτων (βλέπε βιογραφία να σου φύγει το καφάσι), είναι και συγγραφέας τρόμου.

 

Έχω διαβάσει τα δύο του μεταφρασμένα.

 

Σχόλιο για τους Σκοτεινούς Αγγέλους (με θέμα το βουντού) είχα κάνει και παλαιότερα.

 

 

Να πω τον πόνο μου;

 

 

Ήμουν σε δίλημμα. Ήθελα να διαβάσω S.P. Somtow. Είχα τους Σκοτεινούς Άγγελους και το Ματωμένο Φεγγάρι και λόγω μεγέθους καθαρά, διάλεξα τους Σκοτεινούς Αγγέλους. Περίμενα τουλάχιστον μια καταπληκτική γραφή, γιατί έχω ακούσει τα καλύτερα.

 

Αντ' αυτού, μου παρουσιάζεται

1) η χήρα Γκρέηντζερ, που μου διηγείται το πώς γνώρισε τον Γουώλτ Γουίτμαν και το φίλο του τον Ζακ

2) και μέσα στη διήγηση της χήρας, ο Ζακ της διηγείται πώς γνώρισε τον άντρα της, τον αιδεσιμώτατο Γκρέηντζερ,

3) και μέσα στη διήγηση του Ζακ, ο αιδαισιμώτατος Γκρέηντζερ του διηγείται πώς γνώρισε τη σκλάβα Λιουθέρα

4) και μέσα στη διήγηση του Γκρέηντζερ, η Λιουθέρα του διηγείται πώς ήρθε στην Αμερική.

 

Μπορώ να βάλω τις φωνές τώρα  ή να το αφήσω για μετά τη σελίδα 75, που με φτάσανε οι διηγήσεις-μπαμπούσκες;    

 

Διάβασα πρόσφατα και το Ματωμένο Φεγγάρι (με θέμα λυκάνθρωπους).

 

Και δεν ξέρω τι να πω.

 

Είμαι σίγουρη ότι είναι ένα καλό βιβλίο. Με χαρακτήρες και με περιγραφές και με πλοκή. Αλλά.

 

Δεν είμαι σίγουρη αν φτάνουν αυτά για να είναι καλό ένα βιβλίο. Ειδικά η αρχή, η σχέση μεταξύ Πρέστον και Κάρι και ο τρόπος που περιγράφεται το όλο σκηνικό, ο τρόπος που και ο ένας και η άλλη συμπεριφέρονται, τι να πω, είναι άνω ποταμών. Μοιάζει με κακογραμμένο φαν-φικ με λυκάνθρωπους, στα όρια του σαδιστικού άρλεκιν. Κι ενδιαμέσως έχουμε καταπληκτικές περιγραφές της σχιζοφρένειας του ΤΚ. Απλά καταπληκτικές. 

 

Κι αυτό συνεχίζει και με την ιστορία της Σπεράντζα. Μεγάλο μέρος αυτών που λέει και κάνει δεν ταιριάζουν στο προφίλ της ως θρησκευάμενης αμαρτωλής. Οι ερωτικές της επιθυμίες μετατοπίζονται χωρίς βάση από τον έναν στον άλλο, αναλόγως του σχεδιαγράμματος της πλοκής.

 

Από τους υπόλοιπους, είναι δυο-τρεις σκέτες καρικατούρες (ειδικά ο Σάντερσον, ο Χάρπερ κι ο Κλοντ Γκρουμιό, για να μην αναφέρω το εξωτικό μπαχαρικό που λέγεται Τσαντραπούτρα), είναι ένα-δυο που έχουν μια κάποια βάση (ο Κλάγκαρτ που όμως καταντάει γελοία κακός, ο κόμης και η Ναταλία, η χήρα) και άλλοι, ειδικά οι Ινδιάνοι κι ο ΤΚ που είναι στ' αλήθεια εξαιρετικοί.

 

Το splatterpunk είναι πολύ καλό, αλλά 550 σελίδες μεγάλου σχήματος, με μικροσκοπικά γράμματα γεμάτες από ανάκατα κακο- και καλό-γραμμένους χαρακτήρες είναι ανυπόφορα πολλές.

 

Edit: Ταϊλανδός, όχι Φιλιππινέζος.

Edited February 3, 2015 by Naroualis