Dimensinal Shunter Posted February 9, 2015 Share Posted February 9, 2015 (edited) Όνομα Συγγραφέα: ΝεφέληΕίδος: το γνωστό σε όλους ''ούτε γω δεν ξέρω''Βία; όχιΣεξ; όχιΑριθμός Λέξεων: 461Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Είναι η πρώτη μου προσπάθεια για τόσο μικρή ιστορία, παρακαλώ δείξτε κατανόηση :ρ Ξύπνησε με ένα βάρος στο κεφάλι του. Βάρεσε με το χέρι του το ξυπνητήρι για να σταματήσει ο μονότονος ήχος που τρυπούσε τα αυτιά του. Το βάρος στο κεφάλι του δεν ήταν εκεί προηγουμένως. Τώρα όμως η παρουσία του ήταν αισθητή. Ο άντρας σηκώθηκε. Ξαφνικά το μυαλό του κατέλαβαν εικόνες φριχτές. Εικόνες από τις τελευταίες στιγμές όσων είχε σκοτώσει. Αλλά αυτή τη φορά υπήρχε και κάτι άλλο. Το Βάρος. Τι στο καλό ήταν αυτό πάλι; Ένα είδος εκδίκησης από τα θύματά του; Όχι, σίγουρα όχι, εκείνος ποτέ δεν πίστευε σε μεταφυσικές ηλιθιότητες. Μήπως ξύπνησε κάποιο παιδικό του τραύμα, ή κάτι τέτοιο; Μάλλον όχι. Δεν θυμόταν τίποτε απ'την παιδική του ηλικία. Στο μυαλό του τόση ώρα τριγύριζε μια και μοναδική λέξη. Συναίσθημα. Είχε χρόνια να αισθανθεί κάτι τέτοιο. Ακόμα και όταν σκότωνε, το μόνο που ένιωθε ήταν μια μικρή, ελάχιστη ευχαρίστηση. Όμως τώρα ήταν σίγουρος. Υπήρχε ένα συναίσθημα. Το Βάρος ήταν ένα συναίσθημα. Του κατέτρωγε το νου, έκανε τα βήματά του αργά και κουρασμένα. Ο άντρας επεξεργάστηκε αυτό που αποκαλούσε έτσι. Και μόνο που το σκεφτόταν, πονούσε. Άλλη μια λέξη άρχισε να κόβει βόλτες στο μυαλό του. Ενοχές. Είχε ακούσει για αυτές, αλλά ποτέ δεν το είχε νιώσει. Πότε του δεν είχε αναρωτηθεί γιατί σκοτώνει. Αυτό το ήξερε. Πότε δεν αισθανόταν άσχημα όταν δολοφονούσε. Είχε πάντα την εντύπωση ότι λύτρωνε τα θύματά του, πως τα απάλλασσε από όλη αυτή την καλοστημένη φάρσα που ήταν η ζωή. Πίστευε πως έκανε το χρέος του ή κάτι παρόμοιο. Άλλα πια δεν το ένιωθε αυτό. Τώρα ένιωθε ακριβώς όπως ήταν. Ένας άσχημος τριαντάρης με ένα τεράστιο Βάρος να καταλαμβάνει το κεφάλι του. Οι ενοχές του κατέτρωγαν το νου, τα ουρλιαχτά των θυμάτων του τού κατέστρεφαν κάθε προσπάθεια να σκεφτεί λογικά. Ο άντρας άρχισε να ουρλιάζει. Ούρλιαζε τόσο δυνατά που ένιωθε το λαιμό του να γδέρνεται και να πονάει. Και έπεσε κάτω. Το Βάρος δεν τον άφηνε να ανασάνει. Διαπερνούσε τους πνεύμονές του και έδενε κόμπο το στομάχι του. Τα επί τόσα χρόνια κοιμισμένα συναισθήματά του ξύπνησαν. Τώρα ένιωθε. Ένιωθε τις ενοχές και τον πόνο κάθε φόνου που είχε κάνει. Οι στριγκλιές και τα δάκρυα κάθε θύματός του είχαν θολώσει το μυαλό του, ήταν πια ανυπόφορες. Πια τα βήματά του δεν τα οδηγούσε ο ίδιος, τα πόδια του ακολουθούσαν τη δική τους κατεύθυνση. Παράνοια. Τώρα καταλάβαινε το νόημα της λέξης. Πια δεν έκανε κουμάντο στον εαυτό του, δεν μπορούσε να δει που πήγαινε. Ακούστηκε θόρυβος. Ένα συρτάρι άνοιξε. Το όχι πια δικό του σώμα έβγαλε κάτι από μέσα. Το τελευταίο που ένιωσε ο άντρας είναι τις ενοχές να φεύγουν, καθώς η λεπίδα διαπερνούσε το στέρνο του. Προτού παραδοθεί στην ανακούφιση του θανάτου, άκουσε άλλη μια φορά τη λέξη στο μυαλό του. Παράνοια. Edited February 9, 2015 by Dimensinal Shunter 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Trison Posted February 9, 2015 Share Posted February 9, 2015 Φαντάσου τι είχε πιει από βραδύς . Πάντως μου άρεσε ο τρόπος που γράφεις, ο ρυθμός και οι αναπνοές στο κείμενο σου. Περιμένω το επόμενο! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dimensinal Shunter Posted February 10, 2015 Author Share Posted February 10, 2015 Ευχαριστώ πολύ! Τώρα για επόμενο... περιμένουμε την έμπνευση. Για το συγκεκριμένο είχα σηκωθεί 7:30 το πρωί και είχα αρχίσει να γράφω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.