Οι έντιμοι φονιάδες

[Witch King of Angmar]

Oνομα Συγγραφέα: Χρήστος Παραλόπουλος
Είδος:,Επική Φαντασία,
Βία; Ναι (αναφορές και αναμνήσεις βίαιων γεγονότων)
Σεξ; Ναι (αναφορές)
Αριθμός Λέξεων: 1785
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Πρόκειται για μια μικρή ιστορία που είχα γράψει πριν μερικά χρόνια σε ένα blog μου, σχετικά με τις αναμνήσεις ενός ιππότη με τα εγκλήματα που διέπραξε σε μια επανάσταση που κόντεψε να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό του συγκεκριμένου βασιλείου. Το συγκεκριμένο κείμενο-που έχει υποστεί αρκετές αλλαγές σε σχέση με το πρωτότυπο- εξελίσεται στον κόσμο της Ματωμένης Πανσέληνου και μετά τα γεγονότα που έμειναν γνωστά ως "Επανάσταση των Αγανακτισμένων". Ελπίζω να σας αρέσει!

 

Μισούσε το καλοκαίρι και περισσότερο από όλα την φανταχτερή πανοπλία του, που μέσα στην ομορφιά του ασημιού έκρυβε κάτω από ένα αόρατο χαλί τους καπνούς και τις κραυγές των αθώων που παρακάλαγαν για μια ακόμα σταγόνα ζωής. Κοίταξε τον εαυτό του στον μεγάλο καθρέφτη με το ξυλόγλυπτο πλαίσιο που υπήρχε στο δωμάτιο του Διοικητή των Ιπποτών. Τα μάτια του παρατηρούσαν το πύρινο φως του ήλιου πάνω στο ασήμι της πανοπλίας του, κάνοντας την ψυχή του να μοιάζει πιο καθαρή και αγνή από αυτό που πραγματικά ήταν. Μέσα στο μυαλό του ψυθήρισε τις λέξεις εγκληματίας και σφαγέας καθώς έριχνε λίγο νερό στο πρόσωπο του. Κάποτε ήταν γιος κάποιας ασήμαντης γυναίκας και ενός αγρότη στην Κοιλάδα του Φεγγαριού, η αναρίχηση όμως του ξαδέρφου του, τον μεταμόρφωσε στον Δημήτριο Νικόθεο και ήταν ένας "Βασιλιάς του χρυσού". Ο νεογέννητος Οίκος που με πονηριά ίδρυσε ο Εξυπνόχερος, ήταν ο μοναδικός θριαμβευτής του φονικού εμφυλίου ανάμεσα σε τρεις βασιλείς και πλέον αυτοί εξουσίαζαν με χρέη και μαριονέτες το Βασίλειο των Χιλίων Ποταμών. Αυτός όμως ήταν και παρέμενε ένας αθεράπευτος ιδεαλιστής σε έναν κόσμο που τα τέρατα της ανθρώπινης συνείδησης είχαν ρημάξει μέχρι και τώρα χώριζαν τα γκρίζα απομεινάρια.

 

Σκεπτόμενος όμως όλα αυτά χτένισε τα κοντά ασημένια μαλλιά του που είχε κουρέψει πριν λίγες μέρες. Δεν ήταν κάτι που τον έκανε όμορφο, αλλά ήταν πρακτικό ειδικά όταν έπρεπε για μια ολόκληρη μέρα να φορά μια περικεφαλαία. Τα χρυσά μάτια του έπεσαν στο κόκκινο τριαντάφυλλο που άφησε ο εραστής του πριν φορέσει την πανοπλία του και μεταμορφωθεί σε έναν ακόμα Ιππότη του Ασημένιου Πύργου. Χαμογέλασε γλυκά και το άφησε πάνω στο ξύλινο γραφείο από ξύλο ιτιάς, που έμοιαζε σαν μια μια αρμονική προέκταση ενός κομμένου δέντρου με τις ρίζες του να τρυπάνε ακόμα τον βράχο, που περήφανα στεκόταν το παλάτι των Αστρόφωτων. Εκείνη την στιγμή κάποιος χτύπησε δύο φορές την πόρτα του δωματίου και ο Δημήτριος τον κάλεσε μέσα, καταλαβαίνοντας πως πρέπει να ήταν κάποια υπηρέτρια.

 

– Συγνώμη για την ενόχληση άρχοντα μου! Είπε με βαθιά υπόκλιση μια νεαρή γυναίκα που κουβαλούσε νέα σεντόνια για το σκαλιστό κρεββάτι που απεικόνιζε στο κεφαλάρι έναν πεντακάθαρο νυχτερινό ουρανό με ένα γεμάτο φεγγάρι που αρμένιζε πάνω στη διαμαντένια θάλασσα.

 

Χωρίς να δώσει σημασία, είπε με έναν αδιάφορο τόνο πως μπορούσε να κάνει άνετα την δουλειά της. Πήρε στα χέρια του την ασημένια περικεφαλαία που είχε χαραγμένη τον θηρεό των Βασιλέων των Ποταμών, όπως επέβαλε η παράδοση. Στο οικόσημο υπήρχε η εικόνα του ιδρυτή των Αστρόφωτων που χάρισε το όνομα του. Δεν υπήρχε κάποιο χρώμα πάνω του, αλλά ήξερε πως η εικόνα του θα ήταν ίδια με των απογόνων του. Με ασημένια μαλλιά και μωβ μάτια που σε κοιτούσαν με σοφία, ενώ πάντα η τρέλα απειλούσε κάθε μέλος της οικογένειας. Κάποιοι βέβαια ήσαν απλά αδίστακτοι φονιάδες όπως ο τωρινός βασιλιάς. Ο Λεοντόκαρδος, πατροκτόνος και σφαγέας επαναστατημένων λόρδων στον μεγάλο εμφύλιο που τελείωσε πριν τριάντα χρόνια αλλά ζούσε ως εφιάλτης τα βράδια στον κάθε άνθρωπο που του είχαν απομείνει ίχνη συνείδησης. Περπάτησε στον μεγάλο διάδρομο που συνδέε με σκάλες το κάθε χώρο του γιγάντιου παλατιού, με τους πίνακες όλων των προηγούμενων βασιλιάδων να σε συνόδευαν μέχρι την αίθουσα όπου βρισκόταν ο γρανιτένιος θρόνος των χιλίων σκαλιών. Αυτός όμως κατέβηκε μια στριφογυριστή σκάλα του πύργου και με γρήγορα βήματα βρέθηκε στον περίβολο όπου θα εκπαίδευε δέκα νέους που ήταν όνειρο τους να υπηρετήσουν το βασιλιά τους. Στην διαδρομή όμως συνάντησε έναν ακόμα Ιππότη που κατέβαινε με κόκκινο πρόσωπο τα σκαλιά, ενώ η μεγάλη του κοιλιά κόντευε να διαλύσει την πανοπλία. Ήταν ο Χρύσανθος Ηλιόπλουτος, που ο βασιλιάς τον είχε διατάξει να σκοτώσει τον πατέρα του, καθώς τόλμησε να συμμετέχει στην επανάσταση του πλέον εξόριστου θείου του. Εκείνος το έκανε με δισταγμό, αλλά σε τι τον ωφέλησε στο τέλος όταν αυτό το μυώδες τέρας της φύσης που σκότωνε όποιον ήθελε μόνο με τις γροθιές του, κατάντησε παχύσαρκος και αλκοολικός. Τον πλησίασε και με απαλή φωνή τον ρώτησε πως ήταν, εκείνος όμως του έκανε νόημα να τον αφήσει ήσυχο και συνέχισε να παλεύει με τα σκαλιά. Συνέχισε να περπατά μέχρι που έφτασε σε μια πόρτα από ξύλο Μοσχοβόλου. Όπου όταν δεν το άφηναν να ανθίζει στο αρχαίο δάσος έξω από την πρωτεύουσα των Χιλίων Ποταμών και να ευωδιάζει την ατμόσφαιρα με τα λευκά σαν το χιόνι μπουμπούκια του, οι μαραγκοί και οι ναυπηγοί εκμεταλεύονταν το θαυμαστό ξύλο του που δεν σάπιζε ποτέ. Δίπλα όμως από την πόρτα στέκονταν δύο απλοί στρατιώτες που είχαν μόνο τα ξίφη τους, μια δερμάτινη πανοπλία και αλυσιδωτούς θώρακες. Δεν τους έδωσε καθόλου σημασία καθώς περνούσε στο προαύλιο όπου βρίσκονταν οι νέοι εκπαιδευόμενοι μέσα σε έναν κήπο με διάφορα όπλα και ασπίδες για την εκπαίδευση τους να περιμένουν στην μέση της χλόης που  καθώς είχε κουρευτεί πριν μερικές ώρες έβγαζε μια μυρωδιά που τον ενοχλούσε και τον προκαλούσε να φτερνιστεί. Ο Δημήτριος όμως είχε μάθει μετά από τόσα χρόνια να ελέγχει την μύτη του και ήταν ευχαριστημένος για αυτό. Η εικόνα μετρούσε αρκετά ειδικά μπροστά σε νέους που από νωρίς πρέπει να μάθουν την πειθαρχία και την αλήθεια.

 

Όταν οι νεοσύλλεκτοι τον είδαν σταμάτησαν να παίζουν μεταξύ τους και στάθηκαν προσοχή καθώς περνούσε ανάμεσα τους. Τότε θυμήθηκε την στιγμή που τον ονόμασαν Διοικητή λίγους μήνες πριν την επανάσταση. Ήταν στην αίθουσα του θρόνου που ήταν ασφυκτικά γεμάτη από λόρδους και τους χιλιάδες ιππότες που στέκονταν σε δύο σειρές με την μία να κοιτά την άλλη. Είχαν τραβήξει τα ξίφη τους δημιουργώντας μια αψίδα όταν ανακοίνωσαν το όνομα του, με τον Σπουδαίο να του βάζει τον ασημένιο μανδύα πάνω από την πανοπλία του όταν έφτασε μπροστά του. Θυμόταν πως χρειάστηκε να προσκυνήσει όχι μόνο από σεβασμό μα κυρίως για να τον φτάσει ο κοντός βασιλιάς που χάρη σε αυτόν ξεκίνησε ο αιματηρός εμφύλιος που παραλίγο να εξαφανίσει τον οίκο του. Αν δεν ήταν ο Λεοντόκαρδος και οι θηριωδίες του, σίγουρα θα ήσαν παρελθόν. Ανέβηκε σε μια μικρή εξέδρα και τους κοιτούσε όλους καθώς το αεράκι κουνούσε τον χιτώνα του. Θυμήθηκε πόσο περήφανος και ανυπόμονος ένιωθε όταν βρισκόταν στην θέση τους, πριν αρκετά χρόνια. Τότε βασιλιάς ήταν Λιονταρόψυχος, αυτοαποκαλούμενος και ως το Λιοντάρι των Αστρόφωτων για τις κατακτήσεις του στις χώρες των Ανατολικών Λαών. Εκείνη την εποχή ο Απόστολος ήταν απλώς ένας πρίγκιπας που γέμιζε με ελπίδα τις ψυχές για καλύτερες μέρες, με όλους να αγνοούν το μέλλον που ερχόταν με γρήγορο βηματισμό.

 

– Δεν έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου,τόσα φοβισμένα αγοράκια. Είπε και είδε μερικά χαμόγελα αμηχανίας. Κατάπιε και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα συνέχισε. Ώστε ήρθατε όλοι εδώ για να γίνεται Ιππότες, για πείτε μου σας παρακαλώ τους λόγους σας;

 

– Για να τιμήσω το σπουδαίο αίμα στις φλέβες μου. Πολλοί από το σόι μου υπηρέτησαν σε αυτό το τιμημένο τάγμα. Είπε ένας περήφανος νεαρός που πιθανόν προερχόταν από καμιά απλή οικογένεια με τεράστια παράδοση.

 

– Και τι είναι αυτό που κάνει τιμημένο αυτό το τάγμα νέε; Ρώτησε με μια φωνή που μετά βίας δεν ακούστηκε ειρωνική ή σαρκαστική.

 

– Τίμα τους γονείς σου. Τίμα τον βασιλιά σου. Προστάτεψε τον λαό. Αγάπα το βασίλειο σου. Τίμα τους Θεούς. Δες τον Βασιλιά ως πατέρας σου και τον πατέρα σου ως βασιλιά. Αυτά κύριε Διοικητά!

 

Όσο άκουγε όλα αυτά πέρασαν διάφορες ζοφερές εικόνες στο μυαλό του. Ιππότες να σκοτώνουν μικρά παιδιά  γιατί τους διέταξε ο βασιλιάς τους. Τον Χρύσανθο να κόβει το κεφάλι του πατέρα του. Πόλεις να λεηλατούνται και άντρες από το τάγμα του να βιάζουν κάθε κοπέλα που έβρισκαν στον δρόμο, με αρκετούς να είναι γεμάτοι με τα αίματα των αθώων που σκότωσαν. Ιππότες που έχασαν την ζωή τους γιατί αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις εντολές του βασιλιά.

 

– Έχεις ακούσει για την Επανάσταση των Αγανακτισμένων νέε; Ρώτησε και εκείνος απάντησε θετικά, με τον Δημήτριο να συνεχίζει αμέσως. Πες μου αν ο βασιλιάς σου που τόσο αγαπάς για να είσαι εδώ, σε διέταζε να κάψεις ζωντανή την οικογένεια σου επειδή συμμετείχαν σε έναν πόλεμο που δεν είχαν επιλογή τι θα έκανες τότε;  Θα εκτελούσες αυτό που είπε ο αγαπημένος σου άρχοντας ή θα πέταγες το ξίφος σου και θα τον έφτυνες στα μούτρα;

 

– Θα… δεν ξέρω. Είπε και συνέχισε με κόπο. Όπως και να έχει οι Θεοί είναι δίκαιοι και στο τέλος μας κρίνουν όλους.

 

– Αν οι Θεοί είναι δίκαιοι και υπαρκτοί, γιατί να αφήνουν την αδικία να κυριαρχεί όταν μπορούν να βοηθήσουν για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος;

 

Σιωπή έπεσε όταν ρώτησε αυτά τα λόγια. Κανείς δεν ήξερε τι να πει, καθώς τον κοιτούσαν γεμάτοι απορίες. Μερικοί ένιωθαν άβολα ενώ άλλοι ήσαν ξαφνιασμένοι με αυτό τον εναρκτήριο λόγο. Το ένιωθε στην ατμόσφαιρα και στα βλέμματα τους. Θα περίμεναν κάτι για το μεγαλείο να γίνεις Ιππότης του Ασημένιου Πύργου και πόσο καλός είναι ο βασιλιάς τους. Ναι, είναι αλήθεια πως κάποτε ήταν και αυτός σαν αυτούς πια όμως ένιωθε μόνο απέχθεια για όλα αυτά. Τον κώδικα τιμής, τους άρχοντες και τα παιχνίδια εξουσίας τους. Μόνο για ένα πράγμα δεν ένιωθε άσχημα και αυτό ήταν πως υπήρχε η ελπίδα μέσα του πως ίσως στο μέλλον όλες αυτές οι αγριότητες να μην επαναληφθούν. Γιατί όπως λένε οι φιλοσοφοί, κάποτε οι άνθρωποι θα σταματήσουν να εξυψώνουν το παρελθόν και το μέλλον γιατί το παρόν θα είναι πραγματικά σπουδαίο.

 

– Αν είμαστε αυτά που λέτε, γιατί τότε ορκιζόμαστε σε αξίες που μας εξυψώνουν; Είπε πάλι κάποιος ακόμα νέος με την πανοπλία του να μην έχει νιώσει ακόμα την λεπίδα ή το βέλος του εχθρού. Τον ξάφνιασε καθώς δεν περίμενε τόσο σύντομα κάποιος να απαντήσει, όμως ήταν ήδη έτοιμος να του λύσει την απορία.

 

– Ο άνθρωπος πάντα δικαιολογεί τις πράξεις του. Άλλοι λένε πως σκοτώνουν για την αγάπη. Άλλοι για την θρησκεία. Αρκετοί για την πατρίδα. Εμείς οι Ιππότες όμως σκοτώνουμε για έναν κώδικα που είναι τόσο απαραίτητος για εμάς και την κοινωνία όσο το θαλασσινό νερό στον ναυαγό. Το μόνο αληθινό που θα λάβεις είναι το σπαθί σου και η εκπαίδευση για να σκοτώνεις καλύτερα τον αντίπαλο. Αυτά είχα να σας πω. Τώρα έρχεται ο εκπαιδευτής σας για να σας κάνει επαγγελματίες φονιάδες. Καλή εκπαίδευση και κλάψτε για τον άνθρωπο που θα χάνετε κατά την εκπαίδευση.

 

Μετά από αυτό τον λόγο κανείς δεν χειροκρότησε, αλλά τους έβλεπε βαθιά προβληματισμένος. Ήξερε όμως πως γρήγορα θα ξεχνούσαν γιατί οι εκπαιδευτές θα τους δασκάλευαν καλά να γίνουν μέταλλο και αίμα. Περπάτησε έξω από τον περίβολο με κατεύθυνση το Βασιλικό Συμβούλιο όπου θα φύλαγε τον βασιλιά καθώς θα συζητούσαν βαρετές κρατικές υποθέσεις που του έφερναν υπνηλία. Γέλασε με τον εαυτό του που διέλυσε τις ελπίδες των νέων και όμως αυτός γνωρίζοντας τόσα συνέχιζε να υπηρετεί αντί να επαναστατήσει. Γύρισε για λίγο πριν κλείσει η πόρτα με τον εκπαιδευτή να μοιράζει ξύλινα σπαθιά στον καθένα και να τους μαθαίνει τρόπους μονομαχίας. Ήταν ένας γέρος άνθρωπος με αδύναμο σώμα και καραφλό κεφάλι. Όμως οι κινήσεις του κορμιού έβγαζαν μια δυναμική που κανονικά μόνο ένας άνθρωπος στην ακμή της ζωής του έπρεπε να είχε.

[Ιρμάντα]

Πρώτη απαντώ;

Well!

(Όχι, δεν θα έπρεπε να είναι αυτοτελής η ιστορία σου. Έχει πολύ ψωμί. Μπορεί να ρίξει βαθιές ρίζες)

Επιμέρους σχόλια:

 

1. Στα θετικά η ελληνική ονοματολογία και μάλιστα η ελληνική με νόημα ονοματολογία. Εξυπνόχερος, ας πούμε. Μου έρχεται στο νου αυτό που λέμε αλαφροχέρης αλλά φαντάζομαι αλλού το πας. Θυμάμαι και κάποια ανάρτησή σου για τα ονόματα στο θέμα ελληνικότητα και φάνταζυ.(Μαυρόψυχος είχες γράψει αν θυμάμαι καλά.)
2. Κάτι ορθογραφικούλια τσέκαρε, ψυθήρισε είναι ψιθύρισε το σωστό, αναρρίχηση θέλει δύο ρ και τέτοια. Ένα χτενισματάκι έστω και με τον ορθογράφο.
3. Αυτός όμως ήταν και παρέμενε ένας αθεράπευτος ιδεαλιστής σε έναν κόσμο που τα τέρατα της ανθρώπινης συνείδησης είχαν ρημάξει μέχρι και τώρα χώριζαν τα γκρίζα απομεινάρια. Εδώ κάτι δεν καταλαβαίνω. Σαν κάποιο ρήμα να λείπει, σαν κάτι να με μπερδεύει.
4. Α πολύ ωραίο γραφείο. Θέλω ένα ίδιο.
5. Χρυσά μάτια, ασημένια μαλλιά. Εντάξει, γιατί όχι;
6. Χωρίς να δώσει σημασία, είπε με έναν αδιάφορο τόνο....είναι πλεονασμός κατά τη γνώμη μου. Χωρίς να δώσει σημασία εμπεριέχει το ίδιο νόημα με τον αδιάφορο τόνο.
7. Είχαν βάλει τόσο ακριβή πόρτα να ανοίγει στο προαύλιο; Όχι σε κάποια λαμπρή αίθουσα συμβουλίων, θρόνου κ.λπ.; Ονοματολογία πάντως, άνθρωποι, φυτά, δέντρα, σκίζει!
8. Απλή οικογένεια με τεράστια παράδοση προφανώς εννοείς ξεπεσμένοι και πλέον φτωχοί άρχοντες; Γιατί αλλιώς, δεν νομίζω να είναι και τόσο απλό, σε μία τέτοια χώρα μάλιστα, να έχει μία οικογένεια τεράστια παράδοση.
9. Αυτός ο τύπος περνάει έντονη κρίση συνείδησης και το καταλαβαίνω. Πρέπει να διαφωτίσεις λίγο περισσότερο το παρελθόν του ωστόσο, γιατί έτσι αποσπασματικά είναι αρκετά περίπλοκο να το παρακολουθήσουμε, Γενικά η ιστορία σου φαίνεται να έχει υπόβαθρο να γίνει κάτι πολύ πιο βαθύ και πιο μεγάλο. Παρά τις όποιες αδυναμίες έχει ομορφιά και μία στιβαρότητα που σίγουρα έχει σχέση και με την ονοματολογία/ ονοματοπλασία (δέντρο Μοσχοβόλος, πόσο όμορφο!), που την κάνει οικεία και συνάμα μαγευτική.
10. Επίσης είναι σύνηθες οι ιππότες να έχουν εραστές; Ή είναι ένα ακόμη ένοχο μυστικό του, μαζί με τις τύψεις του; Και πρέπει άραγε να μπερδεύει τους νεοσύλλεκτους τόσο πολύ έτσι με το καλημέρα σας; Και αν ακούσουν το παραλήρημά του τίποτα λάθος αυτιά;
11. Εξυψώνουν. Χρησιμοποιείς δυο φορές την ίδια λέξη πολύ κοντά. Υπάρχουν ωραιότατα συνώνυμα, εξάρουν, θεοποιούν, εξιδανικεύουν.
12. Πώς μπορεί να ξέρει ότι ο νέος ποτέ μα ποτέ δεν είχε νιώσει επίθεση εχθρού; Ακόμη και αμούστακος να είναι ο άλλος μπορεί να έχει βρεθεί σε ανταλλαγή πυρών για παράδειγμα.
13. Καλή εκπαίδευση και κλάψτε για τον άνθρωπο που θα χάνεται κατά την εκπαίδευση. Επίσης επανάληψη της λέξης εκπαίδευση. Ίσως χρειάζεται λίγο προσεκτικότερη διατύπωση. Εδώ εννοείς ότι θα χάσουν τον εαυτό τους, προφανώς;
14. Ο εκπαιδευτής είναι ο γέρος, ε;

 

Γενικά μου άρεσε, παρά τα παραπάνω. Στο σημείο 9 εξηγώ ακριβώς το γιατί. Μπορείς να γράψεις μυθιστορήματα εσύ. Κάτι δυνατό φαίνεται εδώ. Συνέχισε!

[Witch King of Angmar]

Πρώτα από όλα σε ευχαριστώ για την κριτική σου. Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω κάποια σημεία από τα παραπάνω.

1 Αυτός όμως ήταν και παρέμενε ένας αθεράπευτος ιδεαλιστής σε έναν κόσμο που τα τέρατα της ανθρώπινης συνείδησης είχαν ρημάξει μέχρι και τώρα χώριζαν τα γκρίζα απομεινάρια: Σε αυτή την φράση ήθελα να τονίσω πως ο συγκεκριμένος εμφύλιος είχε διαλύσει κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο καθώς κόντεψε να καταστρέψει την συνοχή της κοινωνίας. Σκέψου πως η πολιτική επηρέαζε σε τέτοιο βαθμό μέχρι και τους χωρικούς που σκότωναν και σε μια ταβέρνα για τον βασιλιά που υποστήριζε ο λόρδος τους. Επίσης πρόσεξα και εγώ αυτό το λάθος και ήθελα πολύ να το διορθώσω αλλά πλέον είχα ήδη δημοσιεύσει το κείμενο :/. Η αλλαγή που θα έκανα θα ήταν αυτή:  σε έναν κόσμο που τα τέρατα της ανθρώπινης συνείδησης είχαν ρημάξει. Το χειρότερο όμως ήταν πως μέχρι και τώρα χώριζαν τα γκρίζα απομεινάρια που είχε αφήσει πίσω του ο εμφύλιος πόλεμος.

 

2. Ο θεσμός των Ιπποτών του Ασημένιου Πύργου δεν αποτελείται μόνο από λόρδους οι γόνους σπουδαίων οικογενειών. Υπάρχουν μέχρι και χωρικοί που μπορούν να γίνουν οι σωματοφύλακες του βασιλιά. Σε αυτή την περίπτωση τα έξοδα για τον οπλισμό τα καλύπτει ο Θρόνος. 

 

3. Δεν μπορούσε κανείς να πειράξει τον ξάδερφο του μεγαλύτερου άρχοντα σε ένα διαλυμένο βασίλειο. Ο Εξυπνόχερος από την στιγμή που έγινε λόρδος-επειδή παντρεύτηκε και άρπαξε με νόμιμο τρόπο μεγάλο κομμάτι της γης που άνηκε στην γυναίκα του-δάνεισε με υπέρογκα ποσά τις δύο μαχόμενες πλευρές και στο τέλος ο νικητής ήταν ο άνθρωπος που κρατούσε τον έλεγχο του χρήματος. Για αυτό αν ο βασιλιάς πείραζε τον ιππότη μας, μέσα σε λίγες μέρες ο Εξυπνόχερος θα είχε επαναστατήσει και θα κατευθυνόταν με μισθοφόρους και κανονικό στρατό προς την πρωτεύουσα του βασιλείου. 

 

4. Έχεις δίκιο για τις επαναλήψεις. Είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα μου κάθε φορά που γράφω μια ιστορία.

 

5. Ναι, ο γέρος είναι ο εκπαιδευτής. Ο ήρωας μας απλώς έκανε το καλωσόρισμα

 

6. Ο λόγος που είχαν βάλει τέτοια ακριβή πόρτα ήταν επειδή πριν και μετά την Επανάσταση των Αγανακτισμένων, το Βασίλειο των Χιλίων Ποταμών παρέμενε η πιο πλούσια χώρα σε όλο τον κόσμο και στο Παλάτι των Αστρόφωτων (στην ουσία είναι ένα τεράστιο κάστρο πάνω σε έναν βράχο στο κέντρο της πρωτεύουσας) η ένδειξη πλούτου ήταν το παν ως πρώτο όπλο ενάντια στους φιλόδοξους λόρδους. Παράδειγμα, ο Ασημένιος Πύργος που αναφέρω, οι τοίχοι του είναι από ασήμι.

 

7. Δεν έχει σημασία αν έχει βρεθεί σε ανταλλαγή πυρών. Δεν έχει ζήσει τι σημαίνει οι όρκοι που δίνεις ως Ιππότης του Ασημένιου Πύργου να μην σημαίνουν τίποτα και να είσαι απλώς ένα όπλο στα χέρια του βασιλιά. Πρέπει να τους μάθει πως πλέον δεν έχει σημασία σε ποια οικογένεια ανήκουν ή ποιους αγαπάνε ή μισούνε, αν πρέπει να σκοτώσουν μέχρι και την μάνα τους θα το κάνουν! 

 

8. Έκρυβε πως είναι ομοφυλόφιλος γιατί η συγκεκριμένη κοινωνία είναι αρκετά συντηριτική και αν το άκουγε ο βασιλιάς του θα έπρεπε να τιμωρηθεί κατάλληλα.

Edited February 27, 2015 by Witch King of Angmar

[Vanessa Van Hault]

Εχει ζουμί σίγουρα το στόρυ... Εξαιρετικο με κάποια μιρκοθεματάκια που αφορούν χρήσεις κάποιων λέξεων, αλλά στο σύνολο είναι αξιοπρεπέστατο! Well done!

[nemo]

Καλημέρα!

 

Μου άρεσε πολύ η ιστορία. Πιστεύω όμως ότι χρειάζεται περισσότερο χώρο. Αρνητικό σημείο, το telling (κατά τα λοιπά, με κάλυψε πλήρως η Ιρμάντα στα σχόλιά της). Το βρίσκω πολύ για τα γούστα μου, νομίζω ότι κάπου "μπούκωσα" από λεπτομέρειες για ονόματα που απλά αναφέρεις. Στα θετικά, οι επιλογές των ονομάτων σου και οι δομές που φτιάχνεις στη μυθοπλασία σου.

 

Σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα! Έτσι θα μπορέσω να έχω και μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. 

 

Καλή συνέχεια!

[Ιρμάντα]

Witch King αυτό ανήκει σε κύκλο ιστοριών, έτσι; Λες ότι είναι αυτοτελές και παραθέτεις και κάποιες λεπτομέρειες στα σχόλια. Θα ήθελα πραγματικά να το διάβαζα σε μυθιστόρημα. Το υπόβαθρο που μου περιγράφεις στην απάντησή σου βρίσκεται στις υπόλοιπες ιστορίες του κύκλου;

[Witch King of Angmar]

Ειρήνη πρώτα από όλα σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Εδώ και πέντε χρόνια κατασκευάζω έναν ολόκληρο κόσμο όπου κάθε λαός έχει τους μύθους, την ιστορία, την θρησκεία,κλπ, ώστε να έχουν μια ισχυρή βάση τα έξι βιβλία που ετοιμάζω και χρονικά είναι πολύ βαθιά στο μέλλον. Συγκεκριμένα είναι αρκετές χιλιετίες αργότερα. Παράλληλα με την εξαλογία μου, ετοιμάζω ένα τεράστιο έργο που θα έχει τις ιστοριογραφίες διάφορων βασιλιάδων, μύθους, σημαντικά ιστορικά γεγονότα, θρησκείες, γεωγραφία συγκεκριμένων περιοχών και θα αναλύει γιατί ένας λαός ανθρώπων ζει πολύ περισσότερο από τα άλλα έθνη. 

 

Άρα η συγκεκριμένη ιστορία αντλήθηκε από τις σημειώσεις που έχω φτιάξει όλο αυτό τον καιρό. 

[Ιρμάντα]

Ειρήνη πρώτα από όλα σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Εδώ και πέντε χρόνια κατασκευάζω έναν ολόκληρο κόσμο όπου κάθε λαός έχει τους μύθους, την ιστορία, την θρησκεία,κλπ, ώστε να έχουν μια ισχυρή βάση τα έξι βιβλία που ετοιμάζω και χρονικά είναι πολύ βαθιά στο μέλλον. Συγκεκριμένα είναι αρκετές χιλιετίες αργότερα. Παράλληλα με την εξαλογία μου, ετοιμάζω ένα τεράστιο έργο που θα έχει τις ιστοριογραφίες διάφορων βασιλιάδων, μύθους, σημαντικά ιστορικά γεγονότα, θρησκείες, γεωγραφία συγκεκριμένων περιοχών και θα αναλύει γιατί ένας λαός ανθρώπων ζει πολύ περισσότερο από τα άλλα έθνη. 

 

Άρα η συγκεκριμένη ιστορία αντλήθηκε από τις σημειώσεις που έχω φτιάξει όλο αυτό τον καιρό. 

Καλή επιτυχία σε όλα αυτά!!!

:mf_sonne:

Οι έλληνες ή οι εβραίοι είναι αυτός ο λαός; (ρωτώ για να δω αν κατάλαβα σωστά.)

[Witch King of Angmar]

Ο λαός αυτός δεν είναι υπαρκτός, αλλά μέρος των βιβλίων που γράφω.