MadnJim Posted March 6, 2015 Share Posted March 6, 2015 (edited) Όνομα Συγγραφέα: MADnJIMΕίδος: Funny zombie horror, αν υπάρχει τέτοιο είδος..Βία; Ιστορία με ζόμπι είναι...Σεξ; Χα! Θα 'θελε, αλλά... Ιστορία με ζόμπι είναι είπαμε...Αριθμός Λέξεων: Περίπου 1970Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Πρόκειται για διασκευή βασισμένη σε μια ιστορία που είχα διαβάσει σε μια "ξένη" βιβλιοθήκη στο διαδίκτυο. Λεγόταν "World's best zombie slayer", γραμμένη από κάποιον Paul Miller. Εκείνη ήταν γνήσια zombie horror ιστορία. Μου άρεσε πολύ η ιδέα του και θέλησα να φτιάξω την δική μου εκδοχή, και επειδή έχω μια μικρή αδυναμία στο funny γενικότερα δεν άντεξα να μην την κάνω κάπως πιο... ανάλαφρη. Τονίζω ότι πρόκειται για διασκευή βασισμένη σε ιστορία άλλου συγγραφέα, κι όχι για δική μου ιδέα. Ελπίζω να σας αρέσει... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΩ.. Όταν έγινε το Ξέσπασμα δεν με εξέπληξε καθόλου! Στα 28 μου ήμουν ένας zombie freak, ήμουν δηλαδή φαν της όλης ιδέας περί ζόμπι, είχα διαβάσει αμέτρητα βιβλία και διηγήματα γνωστών και άγνωστων συγγραφέων, και είχα δει όλες τις ταινίες που μπορούσα να βρω μ' αυτό το θέμα. Κάποια στιγμή είχα ανακαλύψει τα βιντεοπαιχνίδια, κι ένας εντελώς νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου όπου μπορούσα να ζήσω ψηφιακά αυτό που μου κέντριζε τόσο τη φαντασία. Έτσι όταν έγινε το Ξέσπασμα ίσως να ήμουν κι ο μόνος που δεν πανικοβλήθηκε. Ποτέ δεν ήμουν δημοφιλής τύπος. Από μικρός προτιμούσα να μείνω σπίτι με ένα καλό βιβλίο παρά να τρέχω στα πάρτυ των συμμαθητών μου. Βέβαια αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να με θεωρούν όλοι φυτό, και τα κορίτσια απλώς δεν με πρόσεχαν. Δεν ήμουν αθλητικός τύπος, αντίθετα ήμουν ελαφρώς βαρύτερος από όσο έπρεπε, και φορούσα γυαλιά και σιδεράκια στα δόντια μέχρι που πήγα φαντάρος. Εκεί αναγκάστηκα να γίνω πιο κοινωνικός για να αντεπεξέλθω, αλλά και πάλι ήταν μόνο ένα προσωρινό μέτρο που μόλις απολύθηκα το άφησα στην άκρη και επέστρεψα στον παλιό μου εαυτό. Πολλοί θα με έλεγαν αγοραφοβικό έτσι που κλεινόμουν μπορεί και για μέρες στο σπίτι, αλλά εγώ ήξερα πως απλά δεν κόλλαγα με όλους αυτούς εκεί έξω. Ένα χρόνο μετά το στρατό είχα αναπτύξει μια ωραία και επικερδή ασχολία online, κι αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να φύγω από το σπίτι των γονιών μου και να νοικιάσω ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο. Δεν ήθελα, αλλά δεν άντεχα άλλο τη μόνιμη γκρίνια της μητέρας μου που έχοντας πλήρη άγνοια για το internet δεν μπορούσε να καταλάβει ότι είχα δουλειά, και με τρέλαινε καθημερινά ρωτώντας με πότε θα βγω επιτέλους να βρω κάτι να κάνω. Τελευταία είχε βάλει και τον πατέρα μου να με πιέζει, κι όσο κι αν προσπάθησα να τους εξηγήσω τι ακριβώς έκανα δεν το καταλάβαιναν. Έτσι έφυγα, βρήκα το δικό μου χώρο, και πολύ γρήγορα έβαλα τους δικούς μου ρυθμούς στη ζωή μου. Οι μέρες μου κυλούσαν ήσυχα. Αφιέρωνα ένα δίωρο κάθε μέρα στο site μου, κι από κει και πέρα ασχολούμουν με το αγαπημένο μου θέμα, τα ζόμπι. Είχα μάλιστα ντεκοράρει και το σπίτι με διάφορες αφίσες από ταινίες με ζόμπι που έπαιρνα από κινηματογράφους και βιντεοκλάμπ, και σε μια περίοδο δημιουργικής αναζήτησης είχα φτιάξει με εφημερίδες, αλευρόκολλα και χρωματιστά σπρέι ένα αρκετά καλό ομοίωμα σε φυσικό μέγεθος με τα χέρια απλωμένα, και το είχα στήσει στο σαλόνι μου δίπλα στην μεγάλη τηλεόρασή μου. Τη μία και μοναδική φορά που κατάφερα να πείσω μια κοπέλα να έρθει σπίτι μου αυτό το ομοίωμα έφερε την καταστροφή! Όταν το είδε στο μισοσκόταδο τρόμαξε τόσο που άρχισε να κλαίει υστερικά, κι όταν τελικά την ηρέμησα ένιωσε τόσο άσχημα που με χαστούκισε κι έφυγε φωνάζοντας ότι είμαι άρρωστος μέχρι που βγήκε στο δρόμο! Ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που μπήκε άνθρωπος στο σπίτι μου. Είχα πάει στο εμπορικό κέντρο για να πάρω το νέο παιχνίδι με ζόμπι που μόλις είχε κυκλοφορήσει, σε ένα εξωτικό νησί λέει μια ομάδα τεσσάρων επιζώντων έπρεπε να επιβιώσουν με τα πενιχρά τους μέσα απέναντι σε ορδές απέθαντων. Κοίταζα σε μια βιτρίνα όταν άκουσα το πρώτο ουρλιαχτό, και γυρίζοντας να δω τι είναι είδα έναν ψηλό άντρα με σκισμένα και λερωμένα ρούχα να έχει αρπάξει και να δαγκώνει έναν άλλον στο λαιμό! Ο κόσμος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος, ενώ το θύμα μέσα σε δυο λεπτά μετατράπηκε σε ζόμπι και όρμησε σε μία κοπέλα. Θυμάμαι που στάθηκα με απόλυτη ψυχραιμία και παρακολουθούσα, σκέφτηκα μάλιστα σε μια έκλαμψη μαύρου χιούμορ πως δεν γίνεται να ξαφνιάσεις έναν gamer πετώντας του ζόμπι! Μέσα σε λίγη ώρα γινόταν πανδαιμόνιο. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Έφυγα και πήγα αμέσως στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου όπου πήρα όσες περισσότερες κονσέρβες και άλλα τρόφιμα μπορούσα, και τα πήγα σπίτι. Έξω ηχούσαν σειρήνες από περιπολικά και ασθενοφόρα που τρέχανε να βοηθήσουν, απελπισμένες φωνές και ουρλιαχτά ανθρώπων κάθε φύλου και ηλικίας που πέφτανε στα χέρια των ραγδαία αυξανόμενων ορδών ζόμπι, τρακαρίσματα, όλοι οι ήχοι που γνώριζα τόσο καλά και που δήλωναν ότι η Αποκάλυψη είχε αρχίσει. Κλείστηκα μέσα και περίμενα κοιτώντας που και που με τρόπο πίσω από τα κλειστά παντζούρια μου το χαμό που γινόταν έξω. Το ρεύμα κόπηκε την επόμενη μέρα το πρωί. Μέχρι τότε στην τηλεόραση όλα τα κανάλια μεταδίδανε ρεπορτάζ από το Ξέσπασμα, και δείχνανε εικόνες που ξεπερνούσαν ακόμα και τις ταινίες που είχα δει! Μια δημοσιογράφος φαγώθηκε on camera ενώ στεκόταν με το μικρόφωνο και μετέδιδε live από την κεντρική πλατεία έχοντας γυρισμένη την πλάτη της στα ζόμπι! Από τη στιγμή που έπεσε όμως το ρεύμα η ενημέρωση τελείωσε. Ήταν πια ο καθένας για τον εαυτό του. Την τέταρτη μέρα επικρατούσε σχετική ησυχία έξω. Στους δρόμους υπήρχαν μόνο ζόμπι που περιφέρονταν αργά γρυλίζοντας ανάμεσα από τα παρατημένα και ατάκτως ερριμένα αυτοκίνητα. Σκέφτηκα ότι χρειαζόμουν όπλα, και το καλύτερο μέρος για να τα βρω ήταν το αστυνομικό τμήμα. Ετοίμασα ένα αυτοσχέδιο ρόπαλο, βασικά ήταν τα κοντάρια από τη σκούπα και τη σφουγγαρίστρα μου που τα είχα τυλίξει με μπόλικη ταινία, και στην άκρη είχα στερεώσει σφιχτά και σταθερά το μεγάλο μου κουζινομάχαιρο. Αυτό σκέφτηκα θα τα κρατούσε σε απόσταση ασφαλείας αν με πέρνανε χαμπάρι. Βγήκα με μεγάλη προσοχή και φροντίζοντας να μένω όσο το δυνατόν πιο αθέατος έφτασα στο τμήμα χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Τα ζόμπι είναι άμυαλα και τους τραβάει την προσοχή μόνο ότι βλέπουν ή ακούν, οπότε μου ήταν αρκετά εύκολο να τα παρακάμψω και να φτάσω στον προορισμό μου. Αντίθετα με τις ταινίες δεν είχαν όσφρηση, αλλιώς θα με είχαν καταλάβει από την πρώτη στιγμή, κάτι που με προβλημάτισε αρκετά πριν βγω αλλά το ρίσκαρα και γρήγορα κατάλαβα ότι απ' αυτό δεν κινδύνευα. Το τμήμα ήταν έρημο. Έλπιζα ότι μπορεί οι αστυνομικοί να την είχαν γλυτώσει, έστω κάποιοι απ' αυτούς, αλλά δεν υπήρχε ψυχή. Έσπασα με αρκετό κόπο την κλειδαριά του οπλοστασίου και πήρα όσα όπλα μπορούσα να κουβαλήσω. Πήρα δυο τρία περίστροφα, κρέμασα στους ώμους μου δύο αυτόματα τουφέκια, άλλες δύο καραμπίνες, και γέμισα τον σάκο μου με κουτιά σφαίρες και φυσίγγια. Φρόντισα να πάρω και τους σιγαστήρες τους, ενώ σε μια στιγμή έμπνευσης πήρα κι ένα βαρύ sniper με μια μεγάλη διόπτρα που έκανε ζουμ επί οχτώ. Ότι έπρεπε για την ταράτσα μου, σκέφτηκα μ' ένα διεστραμμένο χαμόγελο. Ο γυρισμός ήταν πολύ πιο εύκολος και διασκεδαστικός. One shot one kill, με το Μ4Α1 στα χέρια μου ένιωθα ανίκητος, και ήταν σα να ζούσα τα βιντεοπαιχνίδια που τόσο αγαπούσα. Πυροβολούσα κεφάλια χωρίς να σκορπάω πυρομαχικά, καθάριζα το ένα ζόμπι πίσω από το άλλο χωρίς ενδοιασμούς, μάλιστα από κάποιο σημείο και μετά άρχισα να το διασκεδάζω κιόλας! Μπήκα σ' ένα μαγαζί με είδη κυνηγιού και εφοδιάστηκα με μια μικρή βαλλίστρα και μια ματσέτα, και πλέον ο αφανισμός των ζόμπι έγινε σκέτη απόλαυση! Η αίσθηση να ανοίγω στα δυο ένα κεφάλι με ερέθιζε περισσότερο απ' όσο η νεαρή φοιτήτρια γειτόνισσά μου που συνήθιζε να απλώνει τα στρινγκ της στο μπαλκόνι με μόνο μια πετσέτα γύρω από το κορμί της! Οχύρωσα το σπίτι όσο καλύτερα γινόταν. Κάρφωσα σανίδες στα παράθυρα, κι ο ήχος του σφυριού τράβηξε φυσικά τα ζόμπι που μαζεύτηκαν μπουλούκια απ' έξω. Η καλύτερή μου! Ανέβαινα στην ταράτσα και με το sniper τα γκρέμιζα το ένα πίσω από το άλλο. Σιγά σιγά ξεθάρρεψα κι άλλο, και τις επόμενες δύο βδομάδες άρχισα να βγαίνω πάλι έξω πείθοντας τον εαυτό μου ότι ψάχνω για άλλους επιζώντες. Η αλήθεια ήταν πως απλά μου άρεσε να σκοτώνω ζόμπι. Είχα εθιστεί κατά κάποιον τρόπο, μάλιστα μέσα στο μυαλό μου έπαιζα ακόμη βιντεοπαιχνίδι και πολλές φορές κυνηγούσα να σπάσω άτυπα ρεκόρ! Όπως μια φορά που με ένα ΜΡ7 γκρέμισα δώδεκα ζόμπι σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα! Ήμουν ο Usain Bolt των ζομποφονιάδων! Ένιωθα ανίκητος, και ήμουν εδώ που τα λέμε, τα ζόμπι δεν είχαν καμιά ελπίδα μπροστά στην εμπειρία, την ψυχραιμία, και φυσικά τα όπλα μου. Μέχρι και το σώμα μου είχε πάψει να είναι πλαδαρό και είχε αρχίσει να σφίγγει και να δυναμώνει! Στην αρχή τα μέτραγα και κρατούσα λογαριασμό, όταν όμως πέρασα τα πρώτα χίλια σταμάτησα να μετράω, απλά τα σκότωνα σωρηδόν με όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους. Όπως μια μέρα που τράβηξα ένα μπουλούκι από δαύτα σ' ένα μπαρ όπου λίγο νωρίτερα είχα αδειάσει στο πάτωμα και τους τοίχους όλα τα μπουκάλια με τα ποτά. Μπήκα από την μπροστινή πόρτα και βγήκα από την πίσω. Την σφράγισα με έναν κάδο σκουπιδιών που είχα ήδη εκεί να περιμένει και έκανα τρέχοντας το γύρο του κτιρίου. Τα ζόμπι, πάνω από πενήντα, με είχαν ακολουθήσει μέσα στο μαγαζί και πέφτανε πάνω στην πίσω πόρτα προσπαθώντας με σπασμωδικές κινήσεις να την ανοίξουν. Πέταξα μια μολότοφ μέσα και το χυμένο αλκοόλ άρπαξε αμέσως φωτιά δημιουργώντας μια πραγματική κόλαση κατακαίγοντας τα άψυχα όρθια κουφάρια τους. Υπέροχο! Ήμουν ο Νο 1 φονιάς ζόμπι! Την τρίτη εβδομάδα του Ξεσπάσματος με ξύπνησε ένα πρωί ένας παράξενος ήχος. Μέχρι τότε είχα φτάσει να πιστεύω πως ήμουν ο τελευταίος επιζών, και ο βόμβος των ελικοπτέρων με ξάφνιασε πολύ. Ανέβηκα τρέχοντας στην ταράτσα για να δω τι συμβαίνει. Μια στρατιωτική ομάδα έμπαινε στην πόλη με τη συνοδεία δύο ελικοπτέρων που ψέκαζαν κάτι πράσινο πάνω στα ζόμπι. Οι στρατιώτες αντί για όπλα είχαν κι αυτοί ψεκαστήρες στις πλάτες τους και έριχναν το ίδιο πράσινο υγρό πάνω σε κάθε ζόμπι που έβρισκαν μπροστά τους. Μου έκανε εντύπωση, νόμισα πως ρίχνανε κάποιο χημικό για να τα εξοντώσουν μια κι έξω, και πανικοβλήθηκα όταν το νέφος από τα ελικόπτερα έπεσε και πάνω μου. Μόνο που δεν έπαθα τίποτα περισσότερο από το να λερωθώ με το πράσινο υγρό. Όμως αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενα! Τα ζόμπι άρχισαν να σηκώνουν τα στρεβλωμένα τους κορμιά και σταμάτησαν να παραπατούν άμυαλα εδώ κι εκεί. Στέκονταν σα χαμένα κοιτώντας τριγύρω λες και ξύπναγαν και προσπαθούσαν να καταλάβουν που βρίσκονταν. Κάποιοι, ίσως γνωστοί μεταξύ τους, άρχισαν να αγκαλιάζονται και να κλαίνε χαρούμενοι! Οι στρατιώτες τους μάζευαν όλους χωρίς να φοβούνται ότι θα τους επιτεθούν, και τους φρόντιζαν, τους έδιναν νερό, τους έδεναν τις πιο σοβαρές πληγές και τους οδηγούσαν προς το νοσοκομείο στην άκρη της πόλης όπου είχε στηθεί ολόκληρο στρατόπεδο περιποίησης των τραυματιών. Ξαφνικά κατάλαβα. Δεν ρίχνανε χημικά για να τα καθαρίσουν, αυτό που ψέκαζαν ήταν η θεραπεία! Και τότε η αλήθεια με χτύπησε σαν σφυρί! Όλο αυτό το διάστημα, όλα αυτά τα ζόμπι που σκότωσα, με πολύ αποκρουστικούς τρόπους πολλές φορές, δεν ήταν άψυχα κτήνη όπως νόμιζα. Ήταν άρρωστοι άνθρωποι, κόσμος που θα επανέρχονταν τώρα με τη θεραπεία του στρατού! Δεν έκανα ρεκόρ σκοτωμών ζόμπι, δεν ήμουν ο μεγαλύτερος φονιάς ζόμπι, ήμουν απλά φονιάς! Σκέφτηκα όλους αυτούς που τους άνοιξα τα κεφάλια με τη ματσέτα μου, εκείνους που έκαψα μέσα στο μπαρ, τους αμέτρητους που για σπορ πυροβόλησα με το sniper από την ταράτσα!! Κατέβηκα συντετριμμένος στο διαμέρισμά μου και κάθισα αργά στο πάτωμα. Το μυαλό μου αρνιόταν να ακολουθήσει τις σκέψεις μου. Λες κι ήμουν εγώ πια ζόμπι άνοιξα το σακίδιό μου και έβγαλα μία από τις χειροβομβίδες που είχα βρει σε μια από τις τελευταίες εξορμήσεις μου και ανυπομονούσα μάλιστα να χρησιμοποιήσω. Είχα σκεφτεί να κάνω κάτι αντίστοιχο με το μπαρ, να μαζέψω όσο περισσότερα μπορούσα σε κλειστό χώρο και να τους ρίξω δυο τρεις μέσα να γίνει μακελειό! Ευτυχώς δεν πρόλαβα να το κάνω. Έπιασα την περόνη κι ετοιμάστηκα να την τραβήξω. Δεν άντεχα καν την ιδέα ότι είχα σκοτώσει τόσο κόσμο. Τα μάτια μου τρέχανε δάκρυα και τα έβλεπα όλα θολά. Η πόρτα μου έσπασε ξαφνικά και τρεις στρατιώτες μπούκαραν με τα ψεκαστήρια τους έτοιμα. Με ακινητοποίησαν αμέσως και πήραν τη χειροβομβίδα από τα χέρια μου προσπαθώντας ταυτόχρονα να με καθησυχάσουν ότι όλα τελείωσαν, πως ήμουν πια ασφαλής. Άρχισα να γελάω υστερικά, γέλαγα και έκλαιγα ταυτόχρονα σαν τρελός! Με πήρανε και με πήγανε σε μια ψυχιατρική μονάδα νομίζοντας πως η όλη εμπειρία με είχε κλονίσει ψυχολογικά, και με γέμισαν ψυχότροπα προσπαθώντας να με κάνουν καλά, απορώντας που δεν σταματούσα να γελάω. Αν ήξεραν μόνο. Αλλά κι εγώ που να το φανταστώ...- By MADnJIM Edited March 6, 2015 by MadnJim 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
μαμαλουκ Posted March 6, 2015 Share Posted March 6, 2015 Κατανοώ και σέβομαι την zombie mania. Η ανθρωπότητα δε θα ξεπεράσει ποτέ το ενόχικο της σύνδρομο και η υποσυνείδητη ανάγκη για χάος και καταστροφή δεν ξεγράφει από τα γονίδια όσο και να μην φαίνεται στην καθημερινότητα. Το μίνι διήγημα μου άρεσε και για το διαφορετικό τέλος και για την ανέλπιστη χαρά του zombie maniac. Μια και μιλάμε για επιβίωση, χωρίς αναγκαστικά να είναι εκεί το βάρος, θα μου επιτρέψεις να αμφισβητήσω τον εύκολο περίπατο στο τμήμα και την ξαφνική εξοικείωση με κάθε είδους όπλο. Ή είσαι nerd ή δεν είσαι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted March 6, 2015 Author Share Posted March 6, 2015 (edited) Σ' ευχαριστώ για τον αναγνωστικό σου χρόνο φίλε Βαγγέλη, και για το σχόλιο που μου άφησες. Χαίρομαι που σου άρεσε, και μιας και ήταν funny φαντάζομαι πως διασκέδασες διαβάζοντας. Αν ναι τότε είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί αυτός ήταν ο σκοπός της ιστορίας. Οπωσδήποτε δεν θα μπορούσε τίποτα απ' όλα όσα γράφω να γίνει στην πραγματικότητα, τον όποιο ρεαλισμό απλά τον αγνόησα γιατί δεν ήταν αυτός ο στόχος. Όταν την έγραφα "έπαιζα" με το γνωστό "Δεν μπορείς να ξαφνιάσεις έναν gamer πετώντας του ζόμπι", κάτι που εμένα μου φαίνεται πολύ αστείο ίσως γιατί είμαι gamer. Με το ίδιο -αστείο- σκεπτικό λοιπόν ο gamer υποτίθεται πως είναι εξοικειωμένος και με τα όπλα λόγω των shooter παιχνιδιών. Ε, το τέντωσα και λίγο ακόμα να βγάζει ίσως και λίγο γέλιο, και... Η ιστορία του Paul Miller όμως που όπως λέω και στον πρόλογό μου ήταν η βάση γι' αυτήν εδώ, ήταν ανατριχιαστική. Αν τη βρείτε διαβάστε την, αξίζει αν σας εξιτάρει το zombie θέμα. Edited March 6, 2015 by MadnJim 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted March 6, 2015 Share Posted March 6, 2015 Φυσικά ιστορία MadnJim χωρίς ανατροπή δεν γίνεται, το ξέρεις ότι θα είναι εκεί. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι και που θα σε πάει! Με διασκέδασες πάλι φίλε, γέλασα σε πολλά σημεία και με την κλασσική κατάσταση του εθισμένου στον υπολογιστή που τον φτιάχνει πιο πολύ το "παιχνίδι" παρά η σέξι γειτόνισσα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted March 6, 2015 Author Share Posted March 6, 2015 (edited) Χαίρομαι πολύ που διασκέδασες καλέ μου φίλε William... Χαχαχα, με έμαθες τώρα πια, ε; Περιμένεις, ξέρεις πως θα τα φέρω λίγο τούμπα στο τέλος, αλλά σε εκπλήσσω ακόμα κι αυτό το βλέπω σαν επιτυχία. Να'σαι καλά φίλε μου! Edited March 6, 2015 by MadnJim Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 8, 2015 Share Posted March 8, 2015 Αν και δεν είμαι λάτρης των ζόμπι, μου άρεσε γιατί ξέφυγε από την περιπέτεια και τον τρόμο, και μας έδωσε μιά πολύ ανθρώπινη ιστορία ! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted March 8, 2015 Author Share Posted March 8, 2015 Χαίρομαι που σου άρεσε φίλε Τώνη, σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου να διαβάσεις και να σχολιάσεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted October 23, 2015 Share Posted October 23, 2015 Που να το φανταστώ... ότι θα μου άρεσε και αυτή με αυτό το τρομερό φινάλε. Έδωσες πιστεύω κάτι το ξεχωριστό για το είδος των zombie. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.