Το γονίδιο της αμφιβολίας - Νίκος Παναγιωτόπουλος

[Nargathrod]

Αφού επιλέχθηκε από τα μέλη της ΛΑΦ ως το επόμενο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας ας ανοίξουμε ένα τόπικ για συζήτηση. 

 

Το γονίδιο της αμφιβολίας

 

Μυθιστόρημα
Νίκος Παναγιωτόπουλος

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2012
243 σελ.
ISBN 978-960-501-936-5
Ενδεικτική Τιμή 9,90 ευρώ.

 

Στις αρχές του 21ου αιώνα, ένας αμερικανός βιολόγος, ο Άλμπερτ Τσίμερμαν, ανακαλύπτει το γονίδιο του καλλιτέχνη. Προτείνει μάλιστα ένα απλό τεστ, με το οποίο μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί αν κάποιος είναι γεννημένος δημιουργός ή όχι. Ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας, μπροστά στον φόβο μιας πιθανής διάψευσης, παίρνει την απόφαση να ζήσει με την αμφιβολία. Αρνείται να υποβληθεί στο τεστ, που έχει φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο της Τέχνης (και όχι μόνο), χωρίς να συνειδητοποιεί ωστόσο, πως μ' αυτή του τη στάση καταδικάζει τον εαυτό του στη σιωπή. Θα υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες της απόφασής του με γενναιότητα και δεν θα το μετανιώσει παρά για μια στιγμή μονάχα, λίγο πριν τον θάνατό του... Και τότε θα πιάσει πάλι μολύβι και χαρτί για να πλέξει το εγκώμιο της αμφιβολίας, χωρίς να μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η εξομολόγηση θα οδηγήσει σε μια καινούργια ανατροπή, ίσως ακόμα πιο ηχηρή από εκείνη που προκάλεσε το περίφημο τεστ.

 

[wordsmith]

Μεταφέρω από εδώ την κριτική που είχα γράψει όταν το διάβασα:

 

Το γονίδιο της αμφιβολίας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Μεταίχμιο. Πολύ ενδιαφέρον. Έχει ένα πλεονέκτημα που λείπει συνήθως από την εφ: πιάνει μια ιδέα χωρίς καθόλου τεχνικούρα (ανακαλύπτεται ένας τρόπος να ανιχνευτεί στο ανθρώπινο DNA το γονίδιο που κάνει κάποιον καλλιτέχνη) και παρουσιάζει τις συνέπειές της σε μια κοινωνία ρεαλιστική, χωρίς άλλα εφ στοιχεία, βγάζοντας όσο ψωμί μπορεί από αυτήν την ιδέα (αν και μπορώ να σκεφτώ λίγο άπλωμα ακόμα). Όλοι οι καλλιτέχνες, για να καταξιωθούν, πρέπει να περάσουν αυτό το τεστ που αποδεικνύει ότι έχουν το καλλιτεχνικό γονίδιο, αλλιώς περιθωριοποιούνται. Αυτή είναι εφ που σίγουρα δε σε κάνει να ξεχνιέσαι, δε σε μεταφέρει σε άλλους κόσμους κλπ, αλλά προσπαθεί να σε προβληματίσει. Πολύ ωραία λεπτομέρεια οι υποσημειώσεις που αναφέρουν βιογραφικά στοιχεία φανταστικών-ανύπαρκτων προσώπων και δίνουν με μοναδικό τρόπο ρεαλισμό στην ιστορία. Το μειονέκτημα είναι ότι είναι γραμμένο σαν δοκίμιο, πολύ tell, δεν απευθύνεται και τόσο στο συναίσθημα και διαβάζεται σαν μαρτυρία στο δικαστήριο ή αστυνομική αναφορά. Ως προς αυτό μού θύμισε πολύ το "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ" του Δοξιάδη, που μου άρεσε πολύ μεν, αλλά δεν είναι και ό,τι πιο λογοτεχνικό έχω διαβάσει.

[Old man & SiFi]

Γιά αυτούς που δεν το αγόρασαν ακόμα,

το πήρα σήμερα από το Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118) 3,30 !

Μόλις το διαβάσω θα επανέλθω.

(Αν προλάβω και την συνάντηση της ΛΑΦ θα τα πούμε εκεί)

[Tiessa]

Γιά αυτούς που δεν το αγόρασαν ακόμα,

το πήρα σήμερα από το Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118) 3,30 !

Μόλις το διαβάσω θα επανέλθω.

(Αν προλάβω και την συνάντηση της ΛΑΦ θα τα πούμε εκεί)

 

Θα προλάβεις. Διαβάζεται πάρα πολύ εύκολα.

 

Δεν θα σχολιάσω εδώ προς το παρόν. Θα τα πω στη ΛΑΦ για να μην κάνω spoilers τώρα. Αλλά οφείλω να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ.

[Old man & SiFi]

 

Γιά αυτούς που δεν το αγόρασαν ακόμα,

το πήρα σήμερα από το Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118) 3,30 !

Μόλις το διαβάσω θα επανέλθω.

(Αν προλάβω και την συνάντηση της ΛΑΦ θα τα πούμε εκεί)

 

Θα προλάβεις. Διαβάζεται πάρα πολύ εύκολα.

 

Δεν θα σχολιάσω εδώ προς το παρόν. Θα τα πω στη ΛΑΦ για να μην κάνω spoilers τώρα.

 

Αλλά οφείλω να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ.

 

 

ΝΑΙ σε ΟΛΑ!

[wordsmith]

Χτες, μετά τη ΛΑΦ, με απασχόλησε αρκετά το γιατί μόνο σε εμένα δεν άρεσε το κομμάτι του βιβλίου όπου ο ήρωας πάει να ζήσει σε μια κακόφημη συνοικία και γνωρίζει αυτήν την Πάτυ κλπ. Η απάντηση που βρήκα είναι ότι δε μου φάνηκε πειστική η υποδοχή που επιφυλάσσει μια κακόφημη-φτωχική περιοχή σε κάποιον που μέχρι τότε ήταν ευκατάστατος και ακόμα και μετά από την "πτώση" του συνεχίζει να είναι μια δόση ψώνιο. Αντί οι κάτοικοι αυτής της συνοικίας να τον σπάσουν αμέσως στο ξύλο και να τον πετάξουν έξω ως ξένο σώμα, γνωρίζει εκεί μια γυναίκα έξυπνη και συγκροτημένη, που (έστω όχι αμέσως αλλά μετά από λίγο καιρό) τον υποστηρίζει συναισθηματικά, γίνεται η αναγνώστρια που τον κάνει να ξαναρχίσει το γράψιμο και συνάπτει σχέση μαζί του. Αυτό θα ήταν πολύ ασυνήθιστο να συμβαίνει στ' αλήθεια. Βέβαια, από την άλλη, αυτό κάνει το χαρακτήρα της Πάτυ να μην είναι κλισέ. Αλλά εν πάση περιπτώσει δε με πείθει ως εξέλιξη - ο κόσμος είναι πιο σκληρός από κάτι τέτοιο.

[Tiessa]

Χτες, μετά τη ΛΑΦ, με απασχόλησε αρκετά το γιατί μόνο σε εμένα δεν άρεσε το κομμάτι του βιβλίου όπου ο ήρωας πάει να ζήσει σε μια κακόφημη συνοικία και γνωρίζει αυτήν την Πάτυ κλπ. Η απάντηση που βρήκα είναι ότι δε μου φάνηκε πειστική η υποδοχή που επιφυλάσσει μια κακόφημη-φτωχική περιοχή σε κάποιον που μέχρι τότε ήταν ευκατάστατος και ακόμα και μετά από την "πτώση" του συνεχίζει να είναι μια δόση ψώνιο. Αντί οι κάτοικοι αυτής της συνοικίας να τον σπάσουν αμέσως στο ξύλο και να τον πετάξουν έξω ως ξένο σώμα, γνωρίζει εκεί μια γυναίκα έξυπνη και συγκροτημένη, που (έστω όχι αμέσως αλλά μετά από λίγο καιρό) τον υποστηρίζει συναισθηματικά, γίνεται η αναγνώστρια που τον κάνει να ξαναρχίσει το γράψιμο και συνάπτει σχέση μαζί του. Αυτό θα ήταν πολύ ασυνήθιστο να συμβαίνει στ' αλήθεια. Βέβαια, από την άλλη, αυτό κάνει το χαρακτήρα της Πάτυ να μην είναι κλισέ. Αλλά εν πάση περιπτώσει δε με πείθει ως εξέλιξη - ο κόσμος είναι πιο σκληρός από κάτι τέτοιο.

 

Υποθέτω ότι αν πας να μείνεις ήσυχα-ήσυχα σ' ένα ξενοδοχείο, διατηρείς χαμηλό προφίλ και πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, δεν έχουν και κανέναν ιδιαίτερο λόγο να σε φάνε.

 

O.T.	Εεε... να ρωτήσω κάτι χαζό; Χτες είχαμε δυο ώρες και βάλε τον συγγραφέα ανάμεσά μας. Συζητήσαμε μέχρι και για το πώς έχει τα βιβλία τοποθετημένα στη βιβλιοθήκη του. Γιατί δεν τον ρώτησες;

Edited May 3, 2015 by Tiessa

[wordsmith]

 

Χτες, μετά τη ΛΑΦ, με απασχόλησε αρκετά το γιατί μόνο σε εμένα δεν άρεσε το κομμάτι του βιβλίου όπου ο ήρωας πάει να ζήσει σε μια κακόφημη συνοικία και γνωρίζει αυτήν την Πάτυ κλπ. Η απάντηση που βρήκα είναι ότι δε μου φάνηκε πειστική η υποδοχή που επιφυλάσσει μια κακόφημη-φτωχική περιοχή σε κάποιον που μέχρι τότε ήταν ευκατάστατος και ακόμα και μετά από την "πτώση" του συνεχίζει να είναι μια δόση ψώνιο. Αντί οι κάτοικοι αυτής της συνοικίας να τον σπάσουν αμέσως στο ξύλο και να τον πετάξουν έξω ως ξένο σώμα, γνωρίζει εκεί μια γυναίκα έξυπνη και συγκροτημένη, που (έστω όχι αμέσως αλλά μετά από λίγο καιρό) τον υποστηρίζει συναισθηματικά, γίνεται η αναγνώστρια που τον κάνει να ξαναρχίσει το γράψιμο και συνάπτει σχέση μαζί του. Αυτό θα ήταν πολύ ασυνήθιστο να συμβαίνει στ' αλήθεια. Βέβαια, από την άλλη, αυτό κάνει το χαρακτήρα της Πάτυ να μην είναι κλισέ. Αλλά εν πάση περιπτώσει δε με πείθει ως εξέλιξη - ο κόσμος είναι πιο σκληρός από κάτι τέτοιο.

 

Υποθέτω ότι αν πας να μείνεις ήσυχα-ήσυχα σ' ένα ξενοδοχείο, διατηρείς χαμηλό προφίλ και πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, δεν έχουν και κανέναν ιδιαίτερο λόγο να σε φάνε.

 

O.T.	Εεε... να ρωτήσω κάτι χαζό; Χτες είχαμε δυο ώρες και βάλε τον συγγραφέα ανάμεσά μας. Συζητήσαμε μέχρι και για το πώς έχει τα βιβλία τοποθετημένα στη βιβλιοθήκη του. Γιατί δεν τον ρώτησες;

 

O.T.	Το σκέφτηκα όλο αυτό αφού φύγαμε, μη σου πω αφού ξύπνησα σήμερα το πρωί

[Electroscribe]

Το βιβλίο ήθελα καιρό να το διαβάσω, βρίσκω το θέμα πολύ ενδιαφέρον (τι θα γινόταν αν υπήρχε ένα τεστ που να απαντάει αν κάποιος έχει ταλέντο ή όχι;) και μου είχε κάνει καλή εντύπωση ο συγγραφέας με διάφορες δηλώσεις του.

Η γραφή είναι άνετη και οι σελίδες γυρνάνε γρήγορα. Υπάρχουν εδώ κι εκεί μικροατοπήματα, κατανοητό εφόσον το βιβλίο είναι υποτίθεται η βιαστικά γραμμένη εξομολόγηση ενός ετοιμοθάνατου. Δεν υπάρχουν όμως αντίστοιχες στιγμές μεγαλείου, πράγμα που δε στέκει από τη στιγμή που ο ετοιμοθάνατος ήταν ίσως ο καλύτερος συγγραφέας της εποχής του. Σε όσο κακή σωματική και ψυχολογική κατάσταση και να βρισκόταν, ελάχιστο καιρό πριν είχε ολοκληρώσει το αριστούργημά του. Τίποτα δεν έμεινε;

Πρόβλημα αποτελεί και το συνεχές tell (η περίληψη γεγονότων αντί για την περιγραφή τους). Φτάνει σε τέτοιο βαθμό που εκτός από τον πρωταγωνιστή/αφηγητή υπάρχουν μόνο δύο χαρακτήρες που να αναλύονται και να μιλούν μαζί του. Τον πιο σημαντικό από τους δύο (την Πάτι) τον βρήκα τελείως ψεύτικο.

Ακόμα χειρότερα, κάθε τόσο εμφανίζεται ένα τρισέλιδο κεφάλαιο πομπώδους ομφαλοσκόπησης, με το οποίο ο αφηγητής προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη πόσο ταλανίζεται από αμφιβολίες. Καθώς αναμασάει τα προφανή, το βιβλίο δε θα άλλαζε ακόμη κι αν αυτά τα κεφάλαια έλειπαν τελείως.

Ο Παναγιωτόπουλος αδυνατεί να αποφασίσει αν θέλει να γράφει τα ονόματα και τα τοπωνύμια στα αγγλικά ή στα ελληνικά. Στην αρχή διατηρεί κάποιες αγγλικές συμβάσεις για να δημιουργήσει την απαιτούμενη ψευδαίσθηση πως το βιβλίο είναι μετάφραση από το έργο ενός Άγγλου. Στο τέλος όμως το κείμενο είναι γεμάτο αγγλισμούς (αγγλικές εκφράσεις που δεν έχουν αποδοθεί σύμφωνα με το νόημά τους, αλλά λέξη προς λέξη, με αποτέλεσμα να μη στέκουν στα ελληνικά).

Όλα αυτά μπορεί κανείς να τα παραβλέψει· στο κάτω-κάτω, το θέμα ήταν που με είχε τραβήξει από την αρχή. Ο Παναγιωτόπουλος είναι οξυδερκής και επισημαίνει (πάνω από δεκαπέντε χρόνια πριν) δυο προβλήματα στο χώρο του βιβλίου που σήμερα είναι ευρέως γνωστά:

- Έβγαιναν και βγαίνουν υπερβολικά πολλά βιβλία, χωρίς σοβαρά κριτήρια ποιότητας, πράγμα που θα οδηγούσε (και όντως οδήγησε) σε κρίση στο χώρο

- Εκτοξεύτηκε το ενδιαφέρον του κοινού για αυτοβιογραφίες-βιογραφίες-ιστορικά μυθιστορήματα-βιβλία βασισμένα σε «αληθινά» γεγονότα (ο Παναγιωτόπουλος δεν ασχολείται με την αιτία, αλλά ίσως έχει απόλυτο δίκιο ως προς την αφορμή)

Ο αφηγητής είναι ένας άνθρωπος που αρνείται πεισματικά να υποβληθεί στο τεστ για λόγους ιδεολογίας (θεωρεί πως το έργο του είναι επαρκής απόδειξη των ικανοτήτων του) και το ψυχογράφημά του είναι απόλυτα σωστό και πειστικό. Ειδικότερα η μοναξιά του, καθώς αποτελεί την εξαίρεση. Όλοι οι άλλοι πολέμιοι του τεστ δεν το απορρίπτουν ως ανήθικο, αλλά επειδή θίγει τα συμφέροντά τους (είναι οι καλλιτέχνες που υποβλήθηκαν στο τεστ και απέτυχαν και οι κριτικοί που τους απασχολεί ότι χάνουν όχι τη δουλειά τους, αλλά την ισχύ τους). Ο Παναγιωτόπουλος υπονοεί ότι οι ίδιοι άνθρωποι θα υποστήριζαν το τεστ αν τύχαινε να είναι εκδότες, ενώ ο ήρωάς του όχι, γιατί του το επιβάλει ο χαρακτήρας του.

Εκεί που χάνει το βιβλίο αρκετά σε ρεαλισμό είναι η τοποθέτησή της πλοκής στα μέσα του 21ου αιώνα, ενώ όλα όσα περιγράφονται (κοινωνικά και τεχνολογικά) δε διαφέρουν σε τίποτα με τον 20ο. Η πραγματικότητα έχει ακυρώσει πολλά από τα περιεχόμενα του βιβλίου (ανθρώπους που συγγράφουν με χαρτί και μολύβι, ανθρώπους που δεν έχουν βήμα λόγου αν δεν τους το δίνουν οι εκδότες και τα έντυπα κ.α.). Δεν απαιτώ από κανέναν συγγραφέα να έχει προβλέψει πριν το 2000 σε ένα του βιβλίο και τη διάδοση του ίντερνετ, και τις φορητές συσκευές με τις δυνατότητές τους, και το ηλεκτρονικό βιβλίο. Αλλά έστω μια υποψία να έχει για ένα από αυτά; Ή να πάρει την απλούστερη δυνατή απόφαση και να πει ανοιχτά αυτό που τελικά περιγράφει: όχι τι θα γίνει αν το τεστ εφευρεθεί σε λίγα χρόνια, αλλά τι θα είχε ήδη συμβεί αν είχε εφευρεθεί πριν εκατό χρόνια. Ούτως ή άλλως, η χρήση του σύγχρονου όρου DNA δεν αλλάζει το γεγονός πως το τεστ αντιμετωπίζεται στο βιβλίο ως μαγική Λυδία λίθος. Το ίδιο μαγικά επιβάλλεται στην κοινωνία (πώς αποδεικνύεις επιστημονικά την ακρίβεια της μέτρησης ενός πράγματος που δεν τεκμηριώνεται το μέγεθός του ή έστω η ύπαρξή του;) και το ίδιο μαγικά αμφισβητείται τελικά όταν προκύπτει ΜΙΑ και μόνο ΠΙΘΑΝΗ περίπτωση λάθους σε ΜΙΑ τέχνη.

Κι αυτό το δικό μου παράπονο μπορεί βέβαια να το προσπεράσει εύκολα (πιθανώς δίνω σημασία λόγω επαγγέλματος). Δυστυχώς, στο διά ταύτα, θεωρώ αφελή και αδέξιο το χειρισμό της βασικής ιδέας:

- Πουθενά δεν αναφέρονται οι έννοιες του μεγέθους του ταλέντου ή της εξάσκησής του. Το τεστ απαντάει «ναι» ή «όχι» κι αυτό αρκεί. Δηλαδή, το ίδιο είμαστε όλοι και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια του έργου μας – εγώ κι ο Φόκνερ/Μπόρχες/Τζόις/Κινγκ, το ίδιο η πρώτη λογοτεχνική απόπειρα ενός δεκαοχτάχρονου και το «Έγκλημα και Τιμωρία». Μιας και αναφέρεται το DNA στο βιβλίο, ακριβώς αυτό μιλάει για δυνατότητα και όχι για βεβαιότητα. Λέει ας πούμε αν κάποιος θα μπορούσε σύμφωνα με τα γονίδιά του να γίνει πολύ ψηλός, όχι όμως αν είχε να φάει κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του κι αν έφτασε ή όχι στο μέγιστο όριο που θα του επέτρεπε η φύση.

- Ο ίδιος ο ήρωας/αφηγητής έχει γράψει δυο κακά βιβλία πριν εφευρεθεί το τεστ, πουθενά αλλού όμως δεν αναφέρεται πως δεν είναι όλα τα έργα του ίδιου δημιουργού το ίδιο πετυχημένα. Ο Παναγιωτόπουλος λέει πως θα καταργούνταν εξαιτίας του τεστ οι σχολές δημιουργικής γραφής, αλλά και οι ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ και οι ΕΠΙΜΕΛΗΤΕΣ. Δηλαδή, οι εκδότες θα έβγαζαν στα τυφλά ό,τι και να τους έφερνε κάθε συγγραφέας με ταλέντο, ακόμη και αν είναι κάτι που ξεπέταξε γιατί χρειαζόταν λεφτά. Και θα το έβγαζαν όπως τους το πήγε, με τα ορθογραφικά και τα τυπογραφικά και τις εμμονές του συγγραφέα και τα δυσνόητα σημεία του

- Πουθενά δε θίγεται το γεγονός πως δεν έχει κάθε μέλος του κοινού το ίδιο γούστο ή το ίδιο επίπεδο καλλιέργειας. Όντως είναι αντικειμενικό αν ο κάθε δημιουργός έχει ταλέντο (έστω κι αν δεν υπάρχει συγκεκριμένο μέτρο), αλλά το γούστο είναι υποκειμενικό.

- Ο Παναγιωτόπουλος ισχυρίζεται επίσης κάτι που το βρήκα ενοχλητικά ελιτίστικο: οι πραγματικά ταλαντούχοι στον δυτικό κόσμο δε θα ήταν αρκετοί για να στελεχώσουν τη δυτική βιομηχανία του θεάματος! Τη στιγμή που έχει μιλήσει για συγχωνεύσεις και εξαγορές, για μετάφραση όλων των νέων έργων σε όλες τις γλώσσες. Δηλαδή, πόσα βιβλία και πόσες ταινίες θα έπρεπε να βγαίνουν κάθε χρόνο αν ξέραμε ότι ΟΛΑ θα ήταν αξιόλογα; Πόσα θα μπορούσε να καταναλώνει το κοινό; Δεν υπάρχουν, ας πούμε, 10.000 συγγραφείς με ταλέντο σε Ευρώπη και Αμερική συνολικά; Ή δε αρκούσαν;

- Η επίδραση του τεστ σε άλλες τέχνες πλην της συγγραφής προσπερνιέται μ’ ένα ισοπεδωτικό «ήταν αντίστοιχη»

Τελικό συμπέρασμα:

Δεν είναι κακό βιβλίο. Παρ’ όλα τα ελαττώματα που θεωρώ πως έχει, δε θέλησα σε κανένα σημείο της ανάγνωσης να το εγκαταλείψω ή να βρω κάτι άλλο να κάνω για να αναβάλω τη συνέχεια. Απαντάει άριστα στο τι θα συνέβαινε σε έναν άνθρωπο που δε θα δεχόταν να υποβληθεί στο τεστ.

Αλλά δεν είναι και καλό βιβλίο κατά τη γνώμη μου, γιατί δεν έχει σχεδόν τίποτα να πει επί του βασικού ερωτήματος που το ίδιο ισχυρίζεται πως θέτει: τι θα γινόταν αν υπήρχε ένα τεστ που να απαντάει αν κάποιος έχει ταλέντο ή όχι;

[Nargathrod]

Τα μέλη της Λέσχης διάβασαν το βιβλίο και σε ένα δίωρο πριν την άφιξη του συγγραφέα είπαν περίπου τα εξής:

 

Tiessa : Στις πρώτες πενήντα σελίδες με έπιασε η ψυχή μου. Όλη αυτή η αποτυχία με έκανε να πάθω σοκ. Στην μέση άρχισε να μου αρέσει. Στα θετικά του βιβλίου είναι η περιγραφή των διάφορων κατηγοριών συγγραφέων και καταστάσεων που δημιουργήθηκαν. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι στο μακρύ μέλλον δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν φαίνεται καμμία τεχνολογική πρόοδος. Μέχρι και οι φορτηγατζίδες ίδιοι. Μου έλειπαν οι τεχνολογικές ανακαλύψεις. Μου άρεσε πάρα πολύ η αναφορά στον ζωγράφο καθώς και τα επιστημονικά άρθρα και οι δημοσιεύσεις των ερευνητών.

 

Old Man & Si Fi: Το θεωρώ από τα καλά βιβλία που έχω διαβάσει. Μου αρέσει που κριτικάρει το σήμερα. Βέβαια κάτι του λείπει αν και καλό βιβλίο. Μου άρεσαν τα μικρά κομμάτια που έχει δώσει ο συγγραφέας.

 

deadend : To βρήκα ένα εξαιρετικά ευχάριστο βιβλίο όχι κάτι το τρομερό. Μου άρεσε το τέλος που ήταν λίγο απροσδιόριστο για το τι έγινε τελικά. Έχω βάσιμες υποψίες ότι ο συγγραφέας αυτός που περιγράφεται στο βιβλίο ήταν χάλια. Οι τίτλοι του ήταν χάλια. Ο ήρωας ήταν εγωίσταρος και χαμένος στον εαυτό του. Πιστεύει ότι το νόμπελ του ανήκει. Η λογοτεχνική του στιγμή είναι η κοπέλα που γνωρίζει. Είναι ωραία σκιαγραφημένη. Είναι πολύ σωστά στημμένος χαρακτήρας. Ωστόσο είναι πάρα πολύ κακό ότι πάει και την ξαναβρίσκει.

 

aScannerDarkly : Μου άρεσε αρκετά το βιβλίο. Το κοινό του όλα αυτά τα γνωρίζει. Από την μέση το βιβλίο παίρνει μπροστά. Μου αρέσει πολύ η σχέση με την Πάτυ. Λείπει η τεχνολογική ανάπτυξη. Δεν ξέρω αν θα γίνονταν έτσι τα πράγματα. Εκτός από ταλέντο θέλει και δουλειά. Η καλλιτεχνική δημιουργία απαιτεί μια σκληρή δουλειά. Στο τέλος κυλάει πιο γρήγορα από ότι θα έπρεπε. Περνάει στο ντούκου το πως έχει αρρωστήσει. Ήταν καλό βιβλίο. Σε αφήνει με μια αμφιβολία. Αν ξέραμε από την αρχή ότι έχει το γονίδιο τότε δεν θα είχαμε αγωνία. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε αλλά ήταν μια διακριτική επιστημονική φαντασία. Μέχρι την μέση είχα τις αμφιβολίες μου. Μετά παίρνει μπροστά.

 

melkiades : Μου άρεσε. Το πρώτο κομμάτι που μαθαίνεις τι έχει συμβεί δεν ήθελα να το μάθω από την εξομολόγηση του συγγραφέα. Δεν έχει νόημα σε 100 σελίδες να ανεφέρει τον κόσμο του. Αυτά που γίνονται στο τέλος να γίνονται βιαστικά. Αλλά έχουν νόημα. Το πρώτο κομμάτι με κούρασε. Η σχέση με την  Πάτυ ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Βλέπεις μια εμμονή να γράψει το τέλειο βιβλίο. Το κομμάτι που πάει να την βρει και είναι όλα καμμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι ωραίο που δεν μας λέει τι έγινε στο τέλος και δεν μαθαίνουμε αν είναι θετικό ή αρνητικό το γράμμα.

 

wordsmith : Μου άρεσε πολύ η ιδέα και δείχνει τις συνέπειες της. Δεν μου άρεσαν τα στιγμιότυπα της ζωής του. Με ενόχλησε το ύφος που είναι γραμμένο το βιβλίο. Το δεύτερο μέρος μου φάνηκε κάπως κλισέ, το πως παρατά τα πάντα και πάει σε κακόφημες συνοικίες. Μου έμοιαζε σαν δοκίμιο. Θα ήθελα να ήταν γραμμένο πιο συναισθηματικά. Έχει δυο γράμματα. το γράμμα το τελευταίο είναι η ρεαλιστική εξέλιξη του τι θα γινόταν έχοντας περάσει δεκαετίες από το τεστ. Είναι γραμμένο σαν άρθρο. Μου άρεσαν πολύ οι παραπομπές.

 

mman : Όταν είχε κυκλοφορήσει ήταν ένα από τα ελάχιστα βιβλία που ξεχώρησα από τις πατάτες που διάβασα το 1999. Μου έμεινε για το πως ο συγγραφέας ξέρει να αφηγηθεί. Ο λόγος ρέει. Έχει μια πολύ δυνατή ιδέα. Ο τρόπος που μεταχειρίζεται την ιδέα είναι κατώτερος από την ίδια την ιδέα. Δεν θα γινόντουσαν έτσι τα πράγματα. Μπορείς να γίνεις παντογνώστης και ζάμπλουτος στον χώρο της τέχνης χωρίς κανένα χαρτί. Τότε που το διάβασα ήμουν διαφορετικός αναγνώστης. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι αυτός ως ghostwriter με πόση φροντίδα και δουλειά έχει ρίξει για έναν γυναικείο χαρακτήρα. Είχα την αίσθηση ότι είναι ένας άθνρωπος που ξέρει να γράφει. Έγραψε επιστημονική φαντασίας ως ρεαλιστής συγγραφέας. Ο συγγραφέας το έκανε επίτηδες ότι άφησε πράγματα απέξω.

 

morfeas : Μου άρεσε πολύ το βιβλίο. Συμφωνώμε τον Τώνυ. ότι δεν  ήταν το αριστούργημα αλλά μπορούσε να είναι. Διάβασα 80 σελίδες και το άφησα με το ζόρι. Είναι μια μαρτυρία σαν κάτι που το έζησε και το διηγείται. Δεν ενδιέφερε τόσο τον κόσμο το τι έγινε με τα γονίδια της αμφιβολίας. Στο τέλος βάζει την αμφιβολία. Παίζει με τον αναξιόπιστο αφηγητή. Είχε ανατροπή που λειτούργησε καλά. Μου έλειψε το κομμάτι των περιγραφών. Το τέλος ήταν φοβερό η αμφιβολία ήταν παντού. Ο πρωταγωνιστής έγραφε καλύτερα από το παιδί θαύμα. Έφυγε ρήγορα.

 

circi : Μου άρεσε πάνω από όλα η γραφή. Μου άρεσε η κεντρική υπόθεση. Μου άρεσε η αμφιβολία που τρώει τον ίδιο. Το βρίσκω ιδιαίτερα έξυπνο και τολμηρό. Είναι γραμμένο για όλο τον κόσμο. Το τοποθετεί στο μέλλον χωρίς να παίζει ρόλο το μέλλον. Με ενθουσίασαν οι παραπομπές. Εδώ έχει γίνει πολύ δουλειά. Μου αρέσει που ήταν έτσι ελλειπτικά. Είναι ένας πραγματικός άνθρωπος όπως εγώ και εσύ. Θεωρώ ότι και οι αντιδράσεις του ήταν περισσότερο παρορμητικές. Το ότι δεν δέχθηκε να του γίνει το τεστ είναι ο πανικός του. Το θεώρησα έντονη κοινωνική κριτική. Το όλο σκηνικό με τα σοφά μωρά. Το σύστημα βάση γονιιδίου. Το θεωρώ πολύ καλή κριτική της όλης κατάστασης.

 

Στέφανος : Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Δεν έχει σχέση με την επιστημονική φαντασία. Είναι ένα εύρημα το τεστ Τσίμερμαν. Μιλά για εκδοτική και συγγραφικη ζωή του τόπου. Το να το μεταφέρει στο μέλλον είναι μια πρόφαση του να αποφύει την φωτογράφηση. Υπάρχει αναφορά σε κανονικούς συγγραφείς τον Καμι. Φωτογραφίζει τον Ώστεν. Η γραφή του βιβλίου μου έκανε εντύπωση. Υπάρχουν δύο κομμάτια που προσπαθεί να σε ξεγελάσει ο συγγραφέας, σαν να σου λέει ότι δεν έχει πολύ σχέση με το γράψιμο. Θα ήταν πιο ταιριαστό το γράψιμο αν δεν ήταν από έναν ετοιμοθάνατο. Γιατί γράφει μια μαρτυρία. Η Πάτυ σκιαγραφείται σχεδόν άψογα. Δεν θα σταθώ τόσο πολύ στο αν η αμφιβολία είναι το κεντρικό κομμάτι. Λέει ότι υπάρχουν συγγραφείς που εννοούνται. 

 

Γεωργία : Βγάζει μια πίκρα για αυτούς που ευνοούνταν. Μέσα στην απαισιοδοξία του  βγάζει μια αισιοδοξία ότι θα γινόταν έτσι τα πράγματα με το τεστ. Γράφει πολύ καλά, αλλά έπρεπε να το γράψει έτσι για να έχει τον αντίκτυπο που έχει. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος γραφής του.