Όλες οι γεύσεις του Φωτός - Βάσω Χρήστου

[Natasha]

Το "Όλες οι γεύσεις του φωτός" ήταν μια συλλογή διηγημάτων που περίμενα να βγει πώς και πώς και όταν τελικά τη διάβασα δεν απογοητεύτηκα στο ελάχιστο. Tα αγαπημένα μου διηγήματα είναι το "Χώμα και όνειρα", "Μετείκασμα", "Ο χορός των μετανυδριτών", "Συνάρτηση εκτίμησης αξίας", αλλά όλες οι ιστορίες είχαν κάτι να μου πουν. Εδώ είναι το κειμενάκι-παρουσίαση που έγραψα για το βιβλίο στο fantasy gate   Πάντα τέτοια!

[Tiessa]

Νατάσα μου, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ και για την εδώ κριτική σου και και την παρουσίαση σου.

Πολύ χαίρομαι επίσης που ανάμεσα στα τέσσερα που σου άρεσαν περισότερο βρίσκονται και τρία από τα δικά μου πολύ αγαπημένα. 

[Nienor]

Έχω προσπαθήσει να γράψω τη γνώμη μου για αυτό το βιβλίο, επανειλημμένα, και δε θα έπρεπε να είναι δύσκολο δεδομένου του ότι ήμουνα μία από αυτούς που το παρουσίασαν. Πρόσφατα κατάλαβα γιατί μου ήτανε δύσκολο: γιατί, όπως και στην παρουσίαση, προσπαθώ να ακουστώ σαν κάποια που δεν είμαι για να γράψω ή να πω κάτι σοβαρό και μετρημένο, έτσι ώστε να μην κοκκινίσει η φίλη μου η Βάσω. Δε γίνεται αυτό. Το μόνο που έχω να μοιραστώ είναι η αλήθεια μου για τη συγγραφέα, και ας ταλαιπωρήσω λίγο τη φίλη. Κι αυτή είναι το ότι αν οι γεύσεις δεν είναι το καλύτερο ελληνικό βιβλίο του φανταστικού που έχει εκδοθεί μέχρι στιγμής, τότε εγώ δεν έχω διαβάσει ακόμα εκείνο το άλλο που θα μπορούσε να διεκδικήσει τη θέση του, τόσο στο μυαλό όσο και στην καρδιά μου.

Η Βάσω είναι μία συγγραφέας που ξέρει πως τα πεφταστέρια είναι απλώς πέτρες που πέφτουνε από τον ουρανό, μα επιλέγει να συνεχίζει να ονειρεύεται και θέλει να ονειρεύεται μαζί της κι ο αναγνώστης της. Είναι μία συγγραφέας που καταφέρνει με τρεις σελίδες κείμενο να μου ανεβάζει έναν λυγμό στον λαιμό. Έναν λυγμό που καμιά φορά τον σκέφτομαι και τον θυμάμαι για χρόνια, που πάνω του παίρνω αποφάσεις και αλλάζω. Είναι μια συγγραφέας που ξέρει πώς να σηκώσει το δάχτυλό της για να μου δείξει ένα στοιχείο που πρέπει να ακολουθήσω σε ένα κυνήγι θησαυρού, που έχει οργανώσει με μεγάλη λεπτομέρεια, και στο τέλος του θα βρω κάτι που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα για τον εαυτό μου και τον κόσμο.

Η επίγευση των γεύσεων του φωτός είναι συναισθήματα. Και είναι πολλά. Οπότε αν σκοπεύετε να το διαβάσετε (σε περίπτωση που δεν το έχετε κάνει ακόμα) διαβάστε το γουλιά γουλιά. Το ταξίδι του είναι μαγικό.

 

 

Από τα όσα έχω γράψει μέχρι στιγμής για τα ίδια τα διηγήματα, ένα μόνο είναι που θέλω να πω γιατι διαφωνώ με τον μισό πληθυσμό του τόπικ : Tο πεφταστέρι σίγουρα δεν είναι αδύναμο. Μπορεί να μην είναι αυτό που συνήθως λέμε "ολοκληρωμένο διήγημα" με χαρακτήρες, πλοκές, χάλι γκάλι κτλ Όμως αδύναμο δεν είναι. Και δεν είναι απλώς δυνατό, είναι πανίσχυρο.

[Tiessa]

Κιάρα, , και επίσης !

Από χτες προσπαθώ να γράψω κάτι πιο αξιοπρεπές από χρμπφ, αλλά έχω καταπιεί τη γλώσσα μου...

 

Ευχαριστώ πολύ! 

Κι αν δεν πω ότι με συγκίνησες, θα είναι μεγάλη παράλειψη.

 

[Δημήτρης]

Μόλις το τελείωσα. Έφυγε γρήγορα σε ένα τριήμερο γιατί ήταν καλό και ευκολοδιάβαστο. Δεν θα αναλύσω το κάθε διήγημα ξεχωριστά, έγινε ήδη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εκτός από τα ''Μία και μόνο Λέξη'', ''Άπολις'' που με άφησαν αδιάφορο, όλα τ' άλλα ήταν καλά. Άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στα ''Γλυκόπιοτο Φως'', ''Νεφέλη Περιφλεγής'' και ''Μία Στάλα Μελάνι''. Αν εξαιρέσω -φυσικά- το ''Έχεις μόνο μία Ευκαιρία''.

 

Αχ αυτό το ''Έχεις μόνο μία Ευκαιρία''... Μελαγχολικά υπέροχο, είναι με κάθε ειλικρίνεια μία από τις ωραιότερες ιστορίες που έχω διαβάσει ever    Και θέλω να πιστεύω ότι αυτό έχει μία κάποια σημασία όταν λέγεται από κάποιον που στη ζωή του έχει διαβάσει παραπάνω από μισή χιλιάδα τέτοιες. Να διαβαστεί και να μην αρέσει ok. Γούστα είναι αυτά και διαφέρουν τρελά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Θεωρώ όμως μεγάλη παράλειψη να το αγνοεί κάθε βιβλιόφιλος. Γενικά, όχι μόνο του φάντασυ. Εξού λοιπόν και ο φόρος τιμής 

Edited April 5, 2016 by Δημήτρης

[Tiessa]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο και για τα σχόλιά σου, Δημήτρη!

 

Όσο για το φόρο τιμής, στο "Έχεις μόνο μια Ευκαιρία", με συγκίνησες. Και γι' αυτό, σ' ευχαριστώ ιδιαιτέρως.

[mman]

Χμμ, επειδή η συγγραφέας δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ, το κάνω εγώ: Σχεδόν έκλεψα ένα email από το inbox της (στην ουσία την υποχρέωσα να μου το προωθήσει) και παραθέτω εδώ τα σημαντικότερα σημεία του. 

Αυτό που κάνει αυτή τη γνώμη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, είναι ότι προέρχεται από άτομο που δεν έχει αναγνωστική επαφή με τον χώρο του Φανταστικού. Αυτό δεν το εμποδίζει να αναγνωρίζει και να εκτιμά την καλή λογοτεχνία, πέρα από είδη και στεγανά:

 

Διάβασα το βιβλίο σου λίγο λίγο, σε μικρές δόσεις, και μου άρεσε πάρα πολύ. Ξεχώρισα δύο που με έκαναν να κλάψω: Το πρώτο [σ.σ. «Έχεις μόνο μία Ευκαιρία»] και το «Μετείκασμα». Έχεις ωραίο λόγο, ένα σπουδαίο υπόβαθρο γνώσεων και ωραίες συλλήψεις του πυρήνα των έργων σου. Όπως στο «Έχεις μόνο μια Ευκαιρία», αλλά και στο «Άπολις» και στο «Η Πόλη και ο Αστρονόμος» ή στο «Χώμα και Όνειρα» και στο «Μετείκασμα».

Μου άρεσε η ψυχολογική ματιά που έχουν τα περισσότερα διηγήματα, όπως στο «Μία και μόνη Λέξη», με το ζευγάρι που ωριμάζει ο καθένας ανεξάρτητα, αλλά που φτάνουν στον ίδιο στόχο, και σώζουν την ωραία σχέση τους ή στο «Μετείκασμα», με την ηρωίδα που είναι μια ψυχαναλύτρια που αναλώνει τον ίδιο τον εαυτό της. Ή το «Γλυκόπιοτο Φως», που η ηρωίδα στερείται τόσες αισθήσεις αλλά ζει τον τέλειο έρωτα και την πλήρη επικοινωνία.

Είναι ωραία και η σκηνογραφία πολλών διηγημάτων, όπως το κλειστοφοβικό «Μία και μόνη Λέξη» ή το «Νεφέλη Περιφλεγής». Άλλα έχουν έντονη την αίσθηση του κινηματογραφικού σεναρίου, όπως το «Χώμα και Όνειρα» και άλλα.

[...]

 

 

[melkiades]

Κάποια λίγα, πολύ καθυστερημένα σχόλια που έγραψα και στο Goodreads.

 

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο, που για κάποιον λόγο καθυστέρησα πολύ να τελειώσω. Λίγο φταίει το ότι δεν είμαι τύπος των διηγημάτων, περισσότερο φταίει το ανεξήγητο κόλλημά μου στο ομώνυμο διήγημα. Το ξεκινούσα και το άφηνα και η Μέρα της Μαρμότας δεν έλεγε να τελειώσει ενώ όταν τελικά το διάβασα, ανακάλυψα ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος που παιδεύτηκα τόσο. Άβυσσος.

 

Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν το να διαβάζω ένα βιβλίο ενός συγγραφέα που γνωρίζω (προσωπικά ή λογοτεχνικά) είναι κάτι που του βγαίνει σε καλό ή όχι. Από τη μία, αν αυτό που διαβάζω μου αρέσει, η άποψή μου μπορεί να γίνει ακόμα πιο θετική επειδή έχω μάθει να αναγνωρίζω και να εκτιμώ τη δουλειά του. Από την άλλη, αν θεωρώ ότι κάτι είναι κατώτερο των δυνατοτήτων του, τότε γίνομαι λίγο στριμμένη.

 

Στο βιβλίο τώρα. Το «Όλες οι γεύσεις του φωτός» μπορώ να πω ότι είναι κάπως άνισο, αν και δεν υπάρχει κάποιο διήγημα που να πω ότι είναι κακό ή ότι δεν μου άρεσε. Σε γενικές γραμμές όλα τα διηγήματα είναι καλά αλλά υπάρχουν και κάποια που είναι πάρα πολύ καλά. Όποιος γνωρίζει τη Βάσω μπορεί να διακρίνει εύκολα όλες τις συγγραφικές της εμμονές, κάτι που δεν είναι φυσικά κακό όταν ξέρει να τις διαχειριστεί. Προσωπικά ξεχωρίζω τα:

 

Έχεις μόνο μία ευκαιρία

Μια και μόνη λέξη

Άπολις

Συνάρτηση εκτίμησης αξίας

Μετείκασμα

[Tiessa]

Ευχαριστώ πολύ, και για το χρόνο και για τα σχόλια, Χρύσα.

 

Το ομώνυμο διήγημα, που σε παίδεψε, είναι το διήγημα που έχει παιδέψει αφάνταστα κι εμένα. Πρέπει να το έχω γράψει/ξαναγράψει τουλάχιστον έξι-εφτά φορές κι έχει περάσει από σχολιασμούς φίλων, από εργαστήριο, από μια αρχική δημοσίευση στο "9" και από τις βιβλιοθήκες του sff, οπότε γίνεσαι μέλος μιας μεγάλης παρέας ταλαιπωρημένων, ξεκινώντας από την ξεροκέφαλη συγγραφέα που ήθελε ντε και καλά να το γράψει.

 

 

 

[Naroualis]

Καθυστέρησα πολύ να πω μια κουβέντα γι' αυτό το βιβλίο. Αλλά τι να πεις; Τα είπε καλύτερα ο Αντώνης ο Πάσχος από μένα: "Δεν έμεινα με το στόμα ανοιχτό, όχι γιατί το βιβλίο δεν έχει μέσα ιστορίες-βόμβες, αλλά γιατί ήξερα". 

 

Ναι, ήξερα. Ήξερα ότι γι' άλλη μια φορά θα διαβάσω αυτή την "Έχεις Μόνο Μία Ευκαιρία" και θα σφιχτεί η καρδιά μου, αγχωμένη καθώς κάθε μα κάθε φορά δεν ξέρω αν τελικά ο Σάμτρα δεν προλάβει να βγει έξω πριν λύσει την κοτσίδα του. Καταραμένη κοτσίδα. Ευλογημένη κοτσίδα.

 

Καταραμένη Βάσω. Ευλογημένη Βάσω. Κι ευλογημένοι κι εμείς που σε διαβάσαμε πριν απ' όλους.