Morfeas Posted April 21, 2015 Share Posted April 21, 2015 Όνομα Συγγραφέα: ΜορφέαςΕίδος ποιήματος: χμ... Με ελεύθερο στίχο.Αριθμός Στίχων: 29Σχόλια: 1. Για την ΕπταΟκταλογία της Κιάρας, με τις λέξεις σε bold. Καιρός να ξεσκουριάσω. 2. Ξεκίνησε για πιο συμβολικό, αλλά ίσως και να καταλήγει υπερφυσικό. Θα μπορούσε, πάντως, να είναι μια άλλη όψη του μυθιστορήματος του περασμένου NaNoWriMo, αν εξαιρέσουμε τις πιο "φάντασυ" λεπτομέρειες. Στη Σκιά του Ίσκιου Τον ίσκιο μου ακολουθούσα για χρόνια, περιμένοντας να φτάσω τις αμυδρές γωνίες του και να χαθώ στο πηχτό σκοτάδι πίσω από λάμπες πετρελαίου. Τον ίσκιο μου, το μέγα δήμιο του εαυτού μου που με ακολουθούσε κι εγώ τον κυνηγούσα σα φίδι που δαγκώνει την ουρά του. Κάποτε ξέχασα ποιος κυνηγούσε ποιον, βυθίστηκε στη λήθη η γνώση, ποιος είναι η ουρά και ποιος τα δόντια, το θήραμα ή ο θύτης. Γίναμε σύντροφοι, που έδεσε ο χρόνος και το αίμα. Συνοδοιπόροι περπατούσαμε για μήνες, ακολουθώντας κοινά μονοπάτια κάτω απ’ το διαυγές φως του ήλιου ή το χλωμό πέπλο του φεγγαρόφωτου, σε λίμνες και βουνά κι άλλοτε δάση, ποτάμια με αγέρωχα νερά. Και μια ιτιά συνάντησα στο διάβα μας, με γέρικη φωνή να τάζει ελευθερία, στη ρίζα της ζωής της, σαν βρεθώ. Μακρύ ξεκίνησα ταξίδι, με οδηγό ακούραστο την κοίτη, να βρω την πηγή που θα ‘κοβε το γενετήσιο δέσιμο και μόλις λούστηκα στα γάργαρα νερά της κάτω από τη θαμπή μαρμαρυγή των άστρων έπνιξα τον ίσκιο στο λασπωμένο έδαφος. Δεν έκλαψε, σιωπηλός υπέμεινε το τέλος. Κι εγώ σα φίδι που σπαράζει την ουρά του βρήκα τη λύτρωση στο θάνατό του. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted April 21, 2015 Share Posted April 21, 2015 Άντε καλέ που θα μας προσβάλλει και την αισθητική! Νοηματικά μου αρέσει και έχει μια ευχάριστη αφηγηματικότητα. Χρησιμοποίησες τις λέξεις πολύ καλά και δεν φαίνεται πουθενά βεβιασμένη η χρήση τους (αυτή η μαρμαρυγή των άστρων είναι πολύ θαμπή, βρε παιδί μου ;) ) To αρνητικό που θα πω δεν ξέρω αν είναι πραγματικά αρνητικό ή αν πρόκειται απλά για προσωπική προτίμηση, όμως ο ελεύθερος στίχος, κατ' εμέ, πρέπει κι αυτός να έχει μουσικότητα και ροή όπως ο έμμετρος. Και, γενικά, μπορώ να πω πως όλη η σύγχρονη ποίηση που μου αρέσει μοιράζεται αυτό το χαρακτηριστικό. Εδώ στο μεγαλύτερο μέρος αφήνει μια αίσθηση πεζού το ποίημα κι αυτό είναι που μπορείς να δουλέψεις λίγο παραπάνω. Π.χ. δες τη μουσικότητα στο παρακάτω ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη: Ἕνας μπαξὲς γεμάτος αἷμα εἶν᾿ ὁ οὐρανὸς καὶ λίγο χιόνι ἕσφιξα τὰ σκοινιά μου πρέπει καὶ πάλι νὰ ἐλέγξω τ᾿ ἀστέρια ἐγὼ κληρονόμος πουλιῶν πρέπει ἔστω καὶ μὲ σπασμένα φτερὰ νὰ πετάω. Και βέβαια εδώ, στον Καβάφη: Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Ειλικρινά ελπίζω να βγάζει νόημα αυτό που σου γράφω γιατί κι εγώ δεν ξέρω πώς να το εκφράσω ακριβώς! Μου άρεσε πάντως και πολύ χάρηκα που σε πείσαμε να γράψεις κι εσύ! Μπράβο! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted April 21, 2015 Share Posted April 21, 2015 Ωραίο ήταν κι αυτό, μου άρεσε. Θα μου άρεσε περισσότερο αν είχε και ομοιοκαταληξίες, αλλά αυτό θα ήταν εξαιτίας μου επειδή έχω συνδυάσει στο μυαλό μου τη λέξη "ποίημα" με τις ρίμες. Μπράβο Νικόλα, καλά κάναμε μάλλον και σε πιέσαμε, ε;... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted April 21, 2015 Author Share Posted April 21, 2015 Ευχαριστώ για τα σχόλια! @elgalla: Καταλαβαίνω τι λες, ναι το έχω αυτό με το πεζό (γι' αυτό κι όταν γράφω κάτι αντίστοιχο δεν θεωρώ ότι γράφω ποίημα, αλλά σκέψεις υπό παραμορφωτικό πρίσμα). Εγώ θεωρώ ως ποιήματα και κείμενα πεζά στη μορφή, αν μου βγάζουν κάτι τέτοιο διαισθητικά, αλλά δεν μπορώ να καθορίσω τι. Παρ' όλα αυτά καταλαβαίνω τι λες, χωρίς να είμαι βέβαια σίγουρος για το πώς θα γίνει πετυχημένα (η αίσθηση ενός καθαρού ρυθμού σε τέτοιου είδους κείμενά μου συχνά με ενοχλεί). Για τη χρυσή ισορροπία προφανώς απέχω πάρα πολύ. Αχ, βάλατε φωτιές μου φαίνεται Χαίρομαι και για τα παραδείγματα, γιατί το "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" είναι από τα αγαπημένα μου του Καβάφη. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted April 21, 2015 Share Posted April 21, 2015 Χαίρομαι και για τα παραδείγματα, γιατί το "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" είναι από τα αγαπημένα μου του Καβάφη. Κι εμένα το ίδιο! Ένα ωραίο και εύκολο τρικ για να πετύχεις τη χρυσή τομή, λοιπόν, είναι αυτό που κάνει ο Καβάφης στο πρώτο τετράστιχο: Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου Αυτό είναι μια εσωτερική ομοιοκαταληξία, η οποία αμέσως δίνει έναν αέρα μουσικότητας στο ποίημα, το βλέπεις; To ίδιο κι εδώ πιο κάτω: Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Μπορεί, δηλαδή, να μην είναι η τυπική ομοιοκαταληξία που έχουμε συνηθίσει, μπορεί το ποίημα να έχει ελεύθερο στίχο και να ακολουθεί ελεύθερη φόρμα, αλλά τέτοιες εσωτερικές ομοιοκαταληξίες κάνουν απίστευτα μεγάλη διαφορά στη ροή. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted April 22, 2015 Share Posted April 22, 2015 βαρύς αυτός ο ίσκιος τρομερός. Εντυπωσιακό να ακολουθεί κανείς τον ίσκιο του και όχι το αντίθετο. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted April 22, 2015 Author Share Posted April 22, 2015 (edited) Εντυπωσιακό να ακολουθεί κανείς τον ίσκιο του και όχι το αντίθετο. Μάλλον περισσότερο τρομακτικό παρά εντυπωσιακό θα το χαρακτήριζα εγώ @elgalla, πολύ ενδιαφέρον το "τρικ". Πραγματικά, δεν το είχα σκεφτεί, ότι το σημείο αυτό λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο. Αν και φαντάζομαι ότι δεν είναι η πλειοψηφία (ή μήπως είναι;) των ποιημάτων με ελεύθερο στίχο με τέτοιου είδους εσωτερική ομοικαταληξία, ως συμβουλή για αρχαρίους είναι ό,τι πρέπει edit: (αυτή η μαρμαρυγή των άστρων είναι πολύ θαμπή, βρε παιδί μου ;) ) Αυτό τώρα το κατάλαβα... Αρχικά νόμιζα ότι υπονοούσες πως η "θαμπή μαρμαρυγή" είναι πλεονασμός, τύπου "σαν τι άλλο θα μπορούσε να είναι, βρε παιδάκι μου;" Αν και δεν έγινε συνειδητά (δεν το θυμόμουν όταν διάβασα το σχόλιο), όντως πολλή θαμπάδα έπεσε (και το δικό μου δεν ξέρω κι αν τη χρειαζόταν, δηλαδή). Edited April 22, 2015 by Morfeas 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted April 28, 2015 Share Posted April 28, 2015 Εγώ βλέπω να έχει μουσικότητα, αν και όχι ομοιοκαταληξία. Οι εικόνες επίσης ήταν πολύ δυνατές. Το θέμα του ίσκιου/ δεύτερου εαυτού/ αμαρτιών/ σκοπού ή ό,τι άλλο, που μας ακολουθεί και μας στοιχειώνει και μας καθορίζει τελικά είναι βέβαια παρόν σε πολλά κείμενα. Και έργα τέχνης. Και σε πολλών τις ζωές επίσης. Μου άρεσε σε γενικές γραμμές. Λίγο στίλβωμα ήθελε στη μουσικότητά του. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted July 8, 2015 Share Posted July 8, 2015 Από αυτό εδώ είχα βγάλει νόημα εξαρχής, δηλαδή νομίζω πως δεν βγάζω το δικό μου, βγάζω αυτό που ήθελες να βγάλω και είναι βαρύ κι όμορφο και εμψυχωτικό. Είχα εντυπωσιαστεί και τότε, εντυπωσίαστηκα ξανά και τώρα που το φρέσκαρα. Νομίζω έχει πολλά μου, σου, του, ξου μέσα, αυτά μάλλον σου μασουλάνε και το τραγούδισμα. Τώρα πώς να το φτιάξεις αυτό... σίριουσλι, δεν έχω την παραμικρή ιδέα Μου αρέσει πάντως. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.