Write off #78 (Disco_Volante vs MadnJim - Ο συγγραφέας Disco_Volante ζήτησε να αφαιρεθεί το διήγημά του)

[MadnJim]

Χα, κοίτα να δεις! Κι εγώ κάποια στιγμή σκέφτηκα να βάλω τον επιζώντα να είναι ο υπεύθυνος του μακελειού, αλλά το βρήκα πολύ κλισέ και το απέρριψα. Βέβαια δεν σκέφτηκα κάτι σε βρυκόλακες, περισσότερο κάτι σε Βόρχες μάλλον.

 

Αταλάντη η εισαγωγή σου, όπως νομίζω ήδη είπα, ήταν για μένα πολύ τρομακτική, κι εννοώ όχι φυσικά μόνη της, αλλά επειδή με έβαζε να φανταστώ ένα σωρό απαίσια και φρικτά πράγματα. Σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να προσθέσω άλλη μια ιστορία στον φάκελο που έχω για τον τρόμο.

 

Βαγγέλη πέρασα όμορφα φίλε, να το ξανακάνουμε. Άσχετα με το poll και τα όποια αποτελέσματα -και θα ακουστώ να επαναλαμβάνομαι τώρα αλλά δεν πειράζει- είμαστε και οι δύο νικητές γιατί γράψαμε. Σου εύχομαι καλή επιτυχία στο τυπικό μέρος του παιχνιδιού.

 

Ελπίζω να περάσετε όλοι καλά όσοι μας διαβάσετε, και να μας τιμήσετε με το σχόλιό σας και την ψήφο σας.

[Mesmer]

Προστέθηκε το poll. Καλή επιτυχία στους παίχτες.

[Ιρμάντα]

Μέχρι το βράδυ θα έχετε και τα δικά μου, αγόρια.

[MadnJim]

Ψήφισα κι εγώ. Fair play φυσικά...

[alkinem]

Διάβασα, σχολίασα, ψήφισα.

Προτίμησα την ιστορία τού Σπύρου. Πιο ολοκληρωμένη, αξιοποίησε καλύτερα την εισαγωγή, η κλειστοφοβική της ατμόσφαιρά απολύτως ταιριαστή για μια ιστορία τρόμου.

Μπράβο και στους δύο συμμετέχοντες.

[Morfeas]

Ψήφισα κι εγώ, τον Σπύρο γιατί με κέρδισε και η πρόθεση και η εκτέλεσή του.

 

Ακόμη κι η ευκολία του τέλους σε εμένα λειτούργησε θετικά

 

 

Για κάποιον λόγο διαβάζοντας την εισαγωγή το μυαλό μου είχε πάει σε λυκανθρώπους (χωρίς βέβαια να ξέρω πώς θα δικαιολογούνταν το ξύπνημα στη μέση της νύχτας). Χαίρομαι που οι προσεγγίσεις ήταν διαφορετικές. Καλά αποτελέσματα και καλές αναγνώσεις!

[Natasha]

Διάβασα, σχολίασα, δυσκολεύομαι να ψηφίσω.

 

Το γράψιμο του Disco_Volante είναι γράψιμο που ρέει κι αποφεύγει πολλά λάθη που κάνουμε οι νέοι συγγραφείς. Όμως, η ιστορία του MadnJim όχι μόνο δεν υποφέρει, αλλά "ανθεί" στα πλαίσια του διαγωνισμού, από πλευράς εισαγωγής και λέξεων.

 

Λόγω του συγκεκριμένου write off ψηφίζω την ιστορία του MadnJim. Ενδιαφέρουσα ιστορία, ταιριαστή με την εισαγωγή, με καλό ρυθμό

 

Μένω όμως με πολύ καλή εντύπωση για το γράψιμο του Volante και θα τον παρακολουθώ 

 

Μπράβο στους συμμετέχοντες 

Edited May 2, 2015 by Natasha

[Disco_Volante]

Διάβασα προσεκτικά όλα τα σχόλιά σας και θέλω να κάνω μερικές επισημάνσεις (πάντα φιλικά εννοείται).

 

(α). Περί ιδεών. Από τη στιγμή που υπάρχει όριο λέξεων γεννάται το εξής δίλημμα: λίγες σκηνές με καλή περιγραφή ή πολλές σκηνές αφήνοντας όμως τον αναγνώστη να καλύψει τα κενά με τη φαντασία του. Προσωπικά πάντα επιλέγω το δεύτερο καθώς όπως λένε και οι αμερικανοί “ideas are cheap but they pay a lot”.

 

(β). Ποιοτικό ή εμπορικό στυλ; Διαβάζοντας μια ιστορία καταλαβαίνουμε αμέσως το στυλ του συγγραφέα. Είναι γεγονός ότι τα ποιοτικά έργα (ιστορίες, ταινίες, μουσική, κτλ) αρέσουν πολύ σε γνώστες του είδους (συγγραφείς, μουσικούς, κτλ) αλλά δυστυχώς, και το τονίζω το δυστυχώς, δεν αγγίζουν και τόσο το ευρύ κοινό. Αντιθέτως τα εμπορικά έργα λαμβάνουν επί το πλείστον κακές κριτικές αλλά αποφέρουν πολλά έσοδα καθώς αρέσουν στο κοινό. Συνεπώς όταν κρίνουμε κάτι δεν πρέπει να το κρίνουμε λαμβάνοντας υπόψιν το προσωπικό στυλ του συγγραφέα; Θεωρώ λάθος να κρίνεις ένα εμπορικό έργο με σταθμά ποιοτικού και αντιστρόφως. Έτσι δεν είναι;

 

(γ). Grand finale. Πολλοί σχολίασαν ότι το τέλος της ιστορίας μου είναι too much. Συμφωνώ απόλυτα αλλά ήταν κάτι που επεδίωξα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παραθέσω μια μικρή ιστορία. Πίσω στο 2007 είχα πάει για ένα εξάμηνο στην Αμερική (ανταλλαγές φοιτητών για όσους γνωρίζουν). Το ΠανεπιστήμιοUMass είχε σεμινάρια δημιουργικής γραφής τα οποία και παρακολούθησα. Οι διδάσκοντες ήταν συγγραφείς που συνεργάζονταν με την MGM. Το πρώτο πράγμα που μας έμαθαν (βασικός κανόνας) ήταν πως το τέλος πρέπει να είναι πάντα “εκρηκτικό”. Έδωσαν για παράδειγμα τις ταινίες του 007, τουλάχιστον στις πιο παλιές, πάντα στο τέλος ανατινάζεται το κρησφύγετο του κακού. Μπορώ φυσικά να δώσω και πολλά παρόμοια παραδείγματα αλλά νομίζω πως καταλάβατε τι εννοώ. Δεύτερος βασικός κανόνας που σχετίζεται με το (α) Ο θεατής ή ο αναγνώστης πληρώνει εισιτήριο ή αγοράζει το βιβλίο και πρέπει να ανταμειφθεί γι’ αυτό. Αυτό θα γίνει πλασάροντάς του πολλές ιδέες ή εικόνες μαζί με πλούσια εφέ. Όπως καταλαβαίνετε, οι τύποι δίδασκαν το πως θα γράψεις ένα επιτυχημένο σενάριο όχι το πως θα είσαι υποψήφιος για Όσκαρ, όπου η επιτυχία είναι το κέρδος και όχι η ποιότητα. Στο τέλος των σεμιναρίων όλοι οι συμμετέχοντες κατάφεραν να πουλήσουν ιδέες στην MGM για την τελευταία σεζόν του Stargate Atlantis (μη φανταστείτε πολλά λεφτά).

 

Μετά από όλα αυτά θέλοντας και μη αποφάσισα να ακολουθήσω τον εμπορικό δρόμο. Είναι συνειδητή απόφαση και ας γνωρίζω ότι πολλοί θα το κατακρίνουν αυτό. Ας είναι. Τουλάχιστον όταν διαβάζετε κάτι δικό μου θα ξέρετε ότι πάντα θα υπάρχει πολύ “υλικό”. Τώρα αν αυτό το υλικό θα είναι σωστά δομημένο είναι συνάρτηση της εμπειρίας μου. Ελπίζω σε κάθε ιστορία που γράφω η ποιότητα της μείξης να βελτιώνετε. Πάντως όσον αφορά στην ιστορία του Write-off το παραδέχομαι ότι η μείξη ήταν πολύ ανεπαρκής. 

[elgalla]

Βαγγέλη, θα στο ξαναπώ, φύγε από το πρότυπο της ταινίας γιατί τα βιβλία και οι ταινίες είναι άλλο πράγμα. Διαφορετικά μέσα, εντελώς, ένα σενάριο και ένα βιβλίο γράφονται με διαφορετικούς τρόπους. Ίσως το όνειρό σου είναι να γράφεις σενάρια και όχι βιβλία. Κανένα πρόβλημα, με αυτό, αρκεί να γνωρίζεις πως ένα βιβλίο δεν είναι μόνο διάλογος και σκηνοθετικές οδηγίες και πως ο αναγνώστης δεν μπορεί να φανταστεί το συναισθηματικά φορτισμένο βλέμμα του ήρωα που στη μεγάλη οθόνη θα έβλεπε. Όχι μόνο αυτό, αλλά συγχέεις το κοινό του κινηματογράφου με το κοινό της λογοτεχνίας (το οποίο είναι υποπολλαπλάσιο) και νομίζεις ότι θέλουν τα ίδια πράγματα. Δεν τα θέλουν. Όταν 9 στους 10 αναγνώστες μιας ιστορίας γράφουν πως κάτι δεν τους άρεσε κι εσύ επιμένεις πως "αυτό θέλει ο αναγνώστης", σε ποιον αναγνώστη αναφέρεσαι; Σε κάποιον ιδεατό, ο οποίος διαβάζει μόνο εμπορική λογοτεχνία; Ok, ας δούμε μερικά παραδείγματα εμπορικής εγχώριας λογοτεχνίας: Λένα Μαντά, Χρύσα Δημουλίδου, άντε να πω κι ένα Μάρκαρη μπας και εκπροσωπηθεί και τίποτε άλλο πέραν της "γυναικείας λογοτεχνίας". Πήγαινε και λίγο παραέξω: E.L. James, James Patterson, Stephen King.

Κάποια από τα βιβλία των άνωθεν είναι και καλά και εμπορικά (του Μάρκαρη, κάποια του King, τα πρώτα του Patterson), αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μέτρια και κακά. Δεν υπάρχει διαχωρισμός "ποιοτικού" και "εμπορικού" βιβλίου, υπάρχει μόνο καλογραμμένο βιβλίο και κακογραμμένο. Ένα βιβλίο είναι καλογραμμένο όταν η γραφή του είναι ικανοποιητική, οι χαρακτήρες του επαρκώς ανεπτυγμένοι, η πλοκή του ενδιαφέρουσα και διατηρεί το ίδιο επίπεδο σε όλες του τις σελίδες. Επειδή, βέβαια, δεν είναι όλοι οι συγγραφείς ίδιοι, άλλοι θα ποντάρουν περισσότερο στη γραφή, άλλοι περισσότερο στην πλοκή, άλλοι περισσότερο στους χαρακτήρες. Αλλά όλα αυτά τα συστατικά είναι απαραίτητα για ένα καλογραμμένο βιβλίο, το να πετάς απλά ιδέες στον αναγνώστη περιμένοντας ότι θα ενθουσιαστεί από τα ανύπαρκτα εφέ, την ανύπαρκτη μουσική, τα ανύπαρκτα σκηνικά και κοστούμια και τις ανύπαρκτες ερμηνείες είναι τόσο μα τόσο λάθος.

Το να είναι κάτι εμπορικό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να είναι μέτριο ή κακό και δεν θα έπρεπε να συμβιβάζεσαι με αυτό. Επίσης, αν θες να γίνεις εμπορικός συγγραφέας στην Ελλάδα, λάθος είδος έχεις διαλέξει, γύρνα το τώρα που είναι καιρός.

Edited May 3, 2015 by elgalla

[Morfeas]

Βαγγέλη, νομίζω ότι έχεις μπερδευτεί με κάποια πράγματα και καλό θα ήταν να τα ξεδιαλύνεις, γιατί αλλιώς θα πέφτεις μόνος σου σε λάθη, σχεδόν επίτηδες.

Για το (α) δεν σχολιάζω - θυμάμαι ότι στο διήγημα του διαγωνισμού εφ είχαν ειπωθεί κάποια πράγματα περί αυτού.

(β). Ποιοτικό ή εμπορικό στυλ; Διαβάζοντας μια ιστορία καταλαβαίνουμε αμέσως το στυλ του συγγραφέα. Είναι γεγονός ότι τα ποιοτικά έργα (ιστορίες, ταινίες, μουσική, κτλ) αρέσουν πολύ σε γνώστες του είδους (συγγραφείς, μουσικούς, κτλ) αλλά δυστυχώς, και το τονίζω το δυστυχώς, δεν αγγίζουν και τόσο το ευρύ κοινό. Αντιθέτως τα εμπορικά έργα λαμβάνουν επί το πλείστον κακές κριτικές αλλά αποφέρουν πολλά έσοδα καθώς αρέσουν στο κοινό. Συνεπώς όταν κρίνουμε κάτι δεν πρέπει να το κρίνουμε λαμβάνοντας υπόψιν το προσωπικό στυλ του συγγραφέα; Θεωρώ λάθος να κρίνεις ένα εμπορικό έργο με σταθμά ποιοτικού και αντιστρόφως. Έτσι δεν είναι;

[...]

 

Μετά από όλα αυτά θέλοντας και μη αποφάσισα να ακολουθήσω τον εμπορικό δρόμο.

Καταρχάς, η ποιότητα και η εμπορικότητα δεν είναι ένα δίπολο, αλλά συνήθως ένας συνδυασμός. Επειδή μιλάς για σινεμά συνήθως, θα σε παραπέμψω στη λίστα των πιο πετυχημένων εμπορικά ταινιών παγκοσμίως. Από αυτές οι περισσότερες έχουν κάποια ποιότητα, η οποία (επειδή είναι αρκατά ασαφές ως μέγεθος) ας πούμε ότι φαίνεται από όσκαρ ή βαθμολογίες σε σάιτ (είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο κι υποκειμενικό βέβαια, αυτό). Lord of the Rings, Titanic, The Dark Knight είναι μερικά παραδείγματα. Εμπορικές ταινίες με ποιότητα!

Εντάξει, υπάρχουν και τα Transformers που κάνουν αυτό ακριβώς που λες, αλλά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Και όντως, αν θες κάτι εξαιρετικά "καλλιτεχνικό" ή "ποιοτικό-κουλτουριάρικο" σίγουρα δεν θα έχει θέση στις πρώτες θέσεις του box office, αλλά δεν ήταν κι αυτός ο στόχος του. Αυτό δηλαδή που θέλω να σου πω είναι να μην βάζεις διαχωρισμούς ανάμεσα σε αγορά και ποιότητα γιατί καταδικάζεις από μόνος σου το έργο σου.

 

Και γι' αυτόν τον λόγο, το "αποφάσισα να ακολουθήσω τον εμπορικό δρόμο" είναι περίεργο γιατί την εμπορικότητα δεν την επιλέγεις εσύ, αλλά κρίνεται από την αγορά. Η μόνη σου ελπίδα το έργο σου να είναι εμπορικό (που θες) είναι να είναι στοιχειωδώς ποιοτικό (πρώτα σε τεχνικά ζητήματα κι έπειτα σε επίπεδο περιεχόμενου), γιατί αυτό είναι που εξαρτάται από εσένα. Το άλλο είναι πέραν του ελέγχου σου.

 

(γ). Grand finale. Πολλοί σχολίασαν ότι το τέλος της ιστορίας μου είναι too much. Συμφωνώ απόλυτα αλλά ήταν κάτι που επεδίωξα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παραθέσω μια μικρή ιστορία. Πίσω στο 2007 είχα πάει για ένα εξάμηνο στην Αμερική (ανταλλαγές φοιτητών για όσους γνωρίζουν). Το ΠανεπιστήμιοUMass είχε σεμινάρια δημιουργικής γραφής τα οποία και παρακολούθησα. Οι διδάσκοντες ήταν συγγραφείς που συνεργάζονταν με την MGM. Το πρώτο πράγμα που μας έμαθαν (βασικός κανόνας) ήταν πως το τέλος πρέπει να είναι πάντα “εκρηκτικό”. Έδωσαν για παράδειγμα τις ταινίες του 007, τουλάχιστον στις πιο παλιές, πάντα στο τέλος ανατινάζεται το κρησφύγετο του κακού. Μπορώ φυσικά να δώσω και πολλά παρόμοια παραδείγματα αλλά νομίζω πως καταλάβατε τι εννοώ. Δεύτερος βασικός κανόνας που σχετίζεται με το (α) Ο θεατής ή ο αναγνώστης πληρώνει εισιτήριο ή αγοράζει το βιβλίο και πρέπει να ανταμειφθεί γι’ αυτό. Αυτό θα γίνει πλασάροντάς του πολλές ιδέες ή εικόνες μαζί με πλούσια εφέ. Όπως καταλαβαίνετε, οι τύποι δίδασκαν το πως θα γράψεις ένα επιτυχημένο σενάριο όχι το πως θα είσαι υποψήφιος για Όσκαρ, όπου η επιτυχία είναι το κέρδος και όχι η ποιότητα. Στο τέλος των σεμιναρίων όλοι οι συμμετέχοντες κατάφεραν να πουλήσουν ιδέες στην MGM για την τελευταία σεζόν του Stargate Atlantis (μη φανταστείτε πολλά λεφτά).

Επιπλέον, νομίζω ότι πλέον το κοινό έχει αρχίσει να συνηθίζει τέτοια κόλπα ("χώσε μία δυο εκρήξεις στο τέλος, κατάστρεψε και κανέναν πλανήτη άμα λάχει" ) και γι' αυτό δεν νομίζω θα νιώσει ανταμειφθές (εκτός αν μιλάμε για παιδιάκια που πρώτη φορά πάνε σινεμά). Κι αν μου φέρεις ως παράδειγμα τα Transformers, θα σου πω ότι αυτό είναι ένα franchise βασισμένο σε παιχνίδια που φέρνει κόσμο και μόνο από το όνομα, γι' αυτό κι έχει κι επιτυχία. Το όνομα Disco Volante (χωρίς παρεξήγηση) δεν νομίζω ότι έχει τέτοια δύναμη, οπότε το μόνο σου όπλο θα έπρεπε να είναι το έργο σου. Κι αν δεν του δώσεις την ποιότητα και τη φροντίδα που του αξίζει, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα έχει καν τη δυνατότητα να γίνει (παγκόσμιο ή μη) best seller.

[MadnJim]

Εγώ εισέπραξα κάτι λίγο διαφορετικό από αυτά που είπε ο Βαγγέλης. Θαρρώ πως ο διαχωρισμός του αφορά το που απευθύνεται κανείς γράφοντας. Υπάρχουν τα λογοτεχνικά κείμενα, βαριά, γεμάτα ποιότητα, που λένε πολύ περισσότερα απ' όσα κουβαλούν οι λέξεις που τα απαρτίζουν, που όμως ο μέσος αναγνώστης θα προσπεράσει είτε γιατί θα βαρεθεί, είτε γιατί δεν θα καταλαβαίνει τι διαβάζει, είτε γιατί απλά ήθελε κάτι ποπκόρν να περάσει την ώρα του. Υπάρχουν και αυτά που απευθύνονται στις μάζες (χωρίς να έχει κάποια κακή έννοια η λέξη), απλά, κατανοητά, λένε μια ενδιαφέρουσα ιστορία και τίποτα περισσότερο ("...να έχει θέμα με έρωτα και αίμα..." που έλεγε κι ο Άσιμος). Θα τα προτιμήσει περισσότερο ο μέσος αναγνώστης, γιατί είναι εύπεπτα, θα έχουν κάποια δράση ανάλογα με το είδος, θα καταλαβαίνει τι διαβάζει, κλπ. Η ερώτηση πιστεύω που ταιριάζει εδώ είναι πού απευθυνόμαστε όταν γράφουμε. Πχ, αν θέλουμε να μας διαβάζουν όλοι τότε πρέπει να θυμόμαστε ότι πιθανότατα η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν θα ξέρει αυτά που εμείς κάναμε ολόκληρη έρευνα για να τα μάθουμε και να τα χρησιμοποιήσουμε στο κείμενο, κι αν δεν τα καταλαβαίνουν όπως τους τα δίνουμε θα τα παρατήσουν. Φυσικά και δεν πρέπει να δίνονται όλα στο πιάτο, αλλά ούτε και σαν γρίφοι που πρέπει να λύσει ο αναγνώστης τύπου "τι θέλει να πει ο ποιητής"! Αν και ομολογώ πως εγώ πιστεύω ότι όχι μόνο πρέπει να δίνονται στο πιάτο, αλλά και ήδη μασημένα, πλην όμως με τρόπο που να κάνουν τον αναγνώστη να πιστεύει ότι αυτός το κατάλαβε.

Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων...

Edited May 3, 2015 by MadnJim

[Disco_Volante]

Εγώ εισέπραξα κάτι λίγο διαφορετικό από αυτά που είπε ο Βαγγέλης. Θαρρώ πως ο διαχωρισμός του αφορά το που απευθύνεται κανείς γράφοντας. Υπάρχουν τα λογοτεχνικά κείμενα, βαριά, γεμάτα ποιότητα, που λένε πολύ περισσότερα απ' όσα κουβαλούν οι λέξεις που τα απαρτίζουν, που όμως ο μέσος αναγνώστης θα προσπεράσει είτε γιατί θα βαρεθεί, είτε γιατί δεν θα καταλαβαίνει τι διαβάζει, είτε γιατί απλά ήθελε κάτι ποπκόρν να περάσει την ώρα του. Υπάρχουν και αυτά που απευθύνονται στις μάζες (χωρίς να έχει κάποια κακή έννοια η λέξη), απλά, κατανοητά, λένε μια ενδιαφέρουσα ιστορία και τίποτα περισσότερο ("...να έχει θέμα με έρωτα και αίμα..." που έλεγε κι ο Άσιμος). Θα τα προτιμήσει περισσότερο ο μέσος αναγνώστης, γιατί είναι εύπεπτα, θα έχουν κάποια δράση ανάλογα με το είδος, θα καταλαβαίνει τι διαβάζει, κλπ. Η ερώτηση πιστεύω που ταιριάζει εδώ είναι πού απευθυνόμαστε όταν γράφουμε. Πχ, αν θέλουμε να μας διαβάζουν όλοι τότε πρέπει να θυμόμαστε ότι πιθανότατα η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν θα ξέρει αυτά που εμείς κάναμε ολόκληρη έρευνα για να τα μάθουμε και να τα χρησιμοποιήσουμε στο κείμενο, κι αν δεν τα καταλαβαίνουν όπως τους τα δίνουμε θα τα παρατήσουν. Φυσικά και δεν πρέπει να δίνονται όλα στο πιάτο, αλλά ούτε και σαν γρίφοι που πρέπει να λύσει ο αναγνώστης τύπου "τι θέλει να πει ο ποιητής"! Αν και ομολογώ πως εγώ πιστεύω ότι όχι μόνο πρέπει να δίνονται στο πιάτο, αλλά και ήδη μασημένα, πλην όμως με τρόπο που να κάνουν τον αναγνώστη να πιστεύει ότι αυτός το κατάλαβε.

Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων...

 

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου φίλε Σπύρο! Τα πράγματα είναι όπως ακριβώς τα λες.

 

Να παραθέσω ένα σχετικό παράδειγμα. Πριν μερικούς μήνες ο τοπικός κινηματογράφος είχε αφιέρωμα στις κλασικές ταινίες τρόμου. Αποφασίσαμε με την κοπέλα μου να δούμε μερικές. Αρχικά εγώ διάλεξα το Children of the corn. Απλό, κατανοητό, το ευχαριστηθήκαμε και οι δύο. Την άλλη μέρα η κοπέλα μου διάλεξε το Blue Velvet. Εγώ δεν την είχα ξαναδεί αυτή την ταινία, μου είπε είναι καλή και τελικά την είδαμε. Στο τέλος έκλαιγα τις δύο ώρες που έχασα. Μπορεί κάποιοι να τη θεωρούν καλή, εμένα πάντως μου φάνηκε πολύ κουλτουροπατάτα! Η τρίτη μας επίσκεψη ήταν για το The Thing!

[Ιρμάντα]

Τελικά ψήφισα τον Ευάγγελο, επειδή παρά τις αδυναμίες βιασύνης η ιστορία του με κέρδισε με το στοιχείο της έκπληξης και το συνδυασμό εφ και τρόμου. Οι εικόνες επίσης, η εναλλαγή, μου είχαν εξάψει το ενδιαφέρον ως προς το πού το πάει. Μπράβο και στους δυο σας όμως παιδιά! Πολύ ενδιαφέρον το write off αστραπή!

Να πω πως μου άρεσε πώς χειριστήκατε τόσο διαφορετικά την εισαγωγή, και επίσης ότι γενικά την αφομοιώσατε αρκετά δημιουργικά στις ιστορίες σας, δεν δείχνει δηλαδή κάπου ξεκάρφωτη. Γενικώς τις ευχαριστήθηκα και τις δύο! Εύχομαι να γράφετε διαρκώς, όλο και καλύτερα πράγματα! :mf_sonne:

[elgalla]

Να πω εγώ, στο μεταξύ, ότι η ψηφοφορία κλείνει τυπικά στις 9 του μήνα και έχετε όλοι άπλετο χρόνο να διαβάσετε τις ιστορίες των παιδιών και, φυσικά, να σχολιάσετε και να ψηφίσετε.

[Mesmer]

Ψήφισα κι εγώ. Προτίμησα το Τέλος, επειδή ήταν πιο συνεπής στην εισαγωγή που δόθηκε, αλλά και πιο πλήρης σαν ιστορία.

 

Τα συγχαρητήρια, βέβαια, πάνε και στους δύο για τη συγγραφή, καθώς και στην elgalla για την πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή.

[Ιρμάντα]

Αν και ομολογώ πως εγώ πιστεύω ότι όχι μόνο πρέπει να δίνονται στο πιάτο, αλλά και ήδη μασημένα, πλην όμως με τρόπο που να κάνουν τον αναγνώστη να πιστεύει ότι αυτός το κατάλαβε.

 

Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων...

 

 

Α βέβαια. Σαν κάτι Ντανμπράουνιους γρίφους που βγάζουνε μάτι και ωστόσο ακούς τον πάσα ένα να σχολιάζει μα πού το σκέφτηκε ο π~~~~ης!  Και δεν λέω ότι είναι απαραίτητα σωστό. Λέω ότι η ψυχολογία είναι περίπου αυτή. Ο κόσμος δεν θέλει να διαβάζει πράγματα που να τον κάνουν να νιώσει βλάκας.

Edited May 3, 2015 by Ιρμάντα

[elgalla]

Διαφωνώ. Οι αναγνώστες, οι άνθρωποι που διαβάζουν βιβλία γενικότερα, δεν θέλουν να διαβάζουν ιστορίες όπου οι ίδιοι είναι πιο έξυπνοι από τους πρωταγωνιστές.

Αυτό το οποίο κάτι τύποι σαν τον Νταν Μπράουν και κάτι βιβλία σαν τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι κατάφεραν ήταν να κερδίσουν κοινό το οποίο, γενικά, δεν διαβάζει. Αντίστοιχη περίπτωση είναι το Λυκόφως, το οποίο έφερε στο είδος κόσμο ο οποίος όχι μόνο δεν διαβάζει γενικότερα, αλλά δεν διαβάζει λογοτεχνία είδους ειδικότερα. Το πρόβλημα με τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας τους στην ελληνική αγορά οφείλεται στην επίγνωση και την εκμετάλλευση της επιτυχίας που έκαναν σε μια κατά πολύ μεγαλύτερη αγορά (την αγγλόφωνη) και έρχονται εδώ με διαπιστευτήρια τα οποία ένας Έλληνας συγγραφέας δεν έχει, όπως σωστά είπε κι ο Μορφέας. Στην πορεία, βέβαια, τα βιβλία αυτά περνάνε στα αζήτητα για τους περισσότερους αναγνώστες οι οποίοι διαβάζουν βιβλία συστηματικά και, μοιραία, κάποια στιγμή, θα διαβάσουν κάτι καλύτερο και θα εντοπίσουν τα ελαττώματά τους. Ένα βιβλίο το οποίο πούλησε πολύ μια περίοδο αλλά δεν ήταν ούτε λίγο ποιοτικά καλό είναι καταδικασμένο σ' αυτήν την εξέλιξη. Ένα βιβλίο το οποίο πούλησε πολύ, αλλά είναι και ποιοτικά καλό, μάλλον θα συνεχίσει να πουλάει και στο μέλλον.

[MadnJim]

Να πω εγώ, στο μεταξύ, ότι η ψηφοφορία κλείνει τυπικά στις 9 του μήνα και έχετε όλοι άπλετο χρόνο να διαβάσετε τις ιστορίες των παιδιών και, φυσικά, να σχολιάσετε και να ψηφίσετε.

 

No pressure...

[Ιρμάντα]

Διαφωνώ. Οι αναγνώστες, οι άνθρωποι που διαβάζουν βιβλία γενικότερα, δεν θέλουν να διαβάζουν ιστορίες όπου οι ίδιοι είναι πιο έξυπνοι από τους πρωταγωνιστές.

Αυτό το οποίο κάτι τύποι σαν τον Νταν Μπράουν και κάτι βιβλία σαν τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι κατάφεραν ήταν να κερδίσουν κοινό το οποίο, γενικά, δεν διαβάζει. Αντίστοιχη περίπτωση είναι το Λυκόφως, το οποίο έφερε στο είδος κόσμο ο οποίος όχι μόνο δεν διαβάζει γενικότερα, αλλά δεν διαβάζει λογοτεχνία είδους ειδικότερα. Το πρόβλημα με τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας τους στην ελληνική αγορά οφείλεται στην επίγνωση και την εκμετάλλευση της επιτυχίας που έκαναν σε μια κατά πολύ μεγαλύτερη αγορά (την αγγλόφωνη) και έρχονται εδώ με διαπιστευτήρια τα οποία ένας Έλληνας συγγραφέας δεν έχει, όπως σωστά είπε κι ο Μορφέας. Στην πορεία, βέβαια, τα βιβλία αυτά περνάνε στα αζήτητα για τους περισσότερους αναγνώστες οι οποίοι διαβάζουν βιβλία συστηματικά και, μοιραία, κάποια στιγμή, θα διαβάσουν κάτι καλύτερο και θα εντοπίσουν τα ελαττώματά τους. Ένα βιβλίο το οποίο πούλησε πολύ μια περίοδο αλλά δεν ήταν ούτε λίγο ποιοτικά καλό είναι καταδικασμένο σ' αυτήν την εξέλιξη. Ένα βιβλίο το οποίο πούλησε πολύ, αλλά είναι και ποιοτικά καλό, μάλλον θα συνεχίσει να πουλάει και στο μέλλον.

Μάλλον το ίδιο λέμε με άλλες λέξεις γιατί σε τέτοιο κοινό αναφερόμουν. Για αυτό και λέω ο κόσμος, και όχι οι αναγνώστες.

[WILLIAM]

Ψήφισα.

[elgalla]

Ελάτε, ελάτε, δύο μέρες έμειναν. Κοπιάστε στο φτωχικό μας, διαβάστε, σχολιάστε, ψηφίστε!

[Cassandra Gotha]

Παιδιά, εγώ το πρωί διάβασα το ένα, μετά έφυγα, τώρα είμαι χώμα, και αύριο θα έχει τα ίδια. Αν καταφέρω να διαβάσω και το δεύτερο, θα ψηφίσω και θα γράψω σχόλια όταν μπορέσω.

Ψήφισα την ιστορία "Τζέιμς Νόλαν" γιατί, παρά τα προβλήματά της, βρίσκω ότι έχει περισσότερη φαντασία από το "Τέλος".

[elgalla]

Η ψηφοφορία έληξε, εγώ γύρισα σπίτι και συγχαρητήρια στο νικητή Σπύρο και το "Τέλος" του! Μπράβο και στους δύο συμπαίκτες που ανταποκρίθηκαν με φαντασία και διαφορετικό τρόπο στην πρόκληση της εισαγωγής κι ευχαριστούμε όσους διάβασαν, σχολίασαν και ψήφισαν τις ιστορίες. Παιδιά, θα διασταυρωθούμε ξανά στο διαγωνισμό τρόμου!

[MadnJim]

        

Πρόκειται για την πρώτη φορά που ανεβαίνω στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε συγγραφικό παιχνίδι. Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους, την Αταλάντη για την δυνατή εισαγωγή της, τον Βαγγέλη για την υπέροχη άμιλλα, τους mods για το πρακτικό μέρος της διαδικασίας, και περισσότερο όλους εσάς που διαβάσατε αυτά που γράψαμε, και ακόμα πιο ιδιαίτερα όσους μας αφήσατε κι ένα σχόλιο και την ψήφο σας. Να είστε όλοι καλά και πάντα δημιουργικοί...

[WILLIAM]

Συγχαρητήρια MadnJim!

Άντε και στον τρομοδιαγωνισμό!