Επτά Selfies για το Τέλος του Κόσμου

[Eugenia Rose]

Όνομα Συγγραφέα: Εγώ
Είδος: Αποκαλυπτικός Τρόμος
Βία; Λιγουλάκι
Σεξ; Ούτε για δείγμα
Αριθμός Λέξεων: 1560
Αυτοτελής; Ναι
Αρχείο: Επτά selfies για το Τέλος του Κόσμου.docx

 

Επτά Selfies για το Τέλος του Κόσμου (doc).doc

Edited June 11, 2015 by Mesmer
Προσθήκη doc

[elgalla]

 

Σε άφησα για το τέλος στα σχόλιά μου, διότι η δική σου ήταν η ιστορία που με δυσκόλεψε πιο πολύ ως προς το πώς να τη σχολιάσω. Το concept μου θύμισε Fifteen painted cards from a vampire tarot του Neil Gaiman. Ωραίες οι βινιέτες σου και παρόλο που δεν είναι συμβατικός τρόμος, μου δημιούργησαν αγωνία και άγχος κατά την ανάγνωση, οπότε το κομμάτι τρόμος θεωρώ το έχεις. Είναι καλογραμμένο διήγημα, ιδιαίτερο στη φόρμα του, αλλά με επιτυχημένο τρόπο. Το βασικό πρόβλημα (εντός πλαισίων διαγωνισμού) είναι ότι το θέμα είναι ξεκομμένο από το είδος. Δεν είναι η τεχνολογία που σχετίζεται με τον τρόμο, αλλά αυτή που τον καταγράφει και μάλιστα με τρόπο ειρωνικό. Επίσης, δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο ή, αν υπάρχει, δεν είναι ξεκάθαρο. Σαν ιστορία γενικά μου άρεσε, δεν είμαι όμως βέβαιη για το κατά πόσο είναι απόλυτα εντός θέματος/κόνσεπτ. Θα το σκεφτώ περαιτέρω μέχρι να ψηφίσω.

Καλή επιτυχία!

[Διγέλαδος]

Δυο μήνες νωρίτερα και θα μπορούσες να το στείλεις στο:

http://horrortree.com/event/taking-submissions-selfies-from-the-end-of-the-world/

 

 

Μια καλή γελειοποίηση πιστεύω του παρακάτω:

 

Το είδα περισσότερο σαν σάτιρα του σύγχρονου κόσμου και διασκέδασα με την κοπέλα που διάλεξε την αυτοθυσία με τον άλλο τύπο. Για μένα το τρομακτικό στοιχείο ήταν στο τέλος με τη γάτα, και το πώς τάιζε αυτόν. Πρωτότυπο στην εκτέλεση. Περιμένω τις φωτογραφίες!

 

[Disco_Volante]

 

 

Πραγματικά δεν ξέρω πως να σχολιάσω την ιστορία σου. Μου άρεσε αυτό που διάβασα; Η απάντηση είναι σίγουρα ναι.

 

Όμως είναι ιστορία για διαγωνισμό τρόμου και μάλιστα υπερφυσικού τρόμου. Και εγώ, μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος, δεν βρήκα κάποιο υπερφυσικό στοιχείο, ενώ ο τρόμος έρχεται πολύ αργά και σε μια περιορισμένη σκηνή μόνο. Επίσης η τεχνολογία δεν είναι αυτή που προκαλεί τον τρόμο αλλά απλά τον καταγράφει. Δεν λέω ότι είναι εκτός θέματος αλλά σίγουρα παίζεις στα όρια του εντός ή εκτός!

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Nienor]

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κατάλαβα τι διάβασα -όχι τι παίχτηκε, για αυτό είμαι σίγουρη αλλά τι ακριβώς είναι αυτό που διάβασα. Η καλύτερη μαντεψιά που έχω διαθέσιμη (και μάλλον είναι λίγη, αισθάνομαι πως έχω χάσει κάτι σημαντικό εδώ) είναι ότι σε κάθε κεφαλαιάκι η πρώτη παράγραφος είναι οδηγίες που προέρχονται από το ομότιτλο άρθρο και η δεύτερη είναι ας-τα-λέμε η πλοκή. Για κάποιο λόγο η πλοκή είναι σε δεύτερο πληθυντικό και στην αρχή θεώρησα πως είναι αυτός που κρατάει σημειώσεις επάνω στο άρθρο για το τι να κάνει - μέχρι που δε γινόταν πια αυτά που διάβαζα να είναι σημειώσεις δικές του. Νομίζω πως χάνω κάτι σοβαρό εδώ, στη φόρμα δηλαδή, το οποίο παίζει να το έκανε από ένα καλούτσικο κείμενο (που είναι για μένα τώρα) ένα καταπληκτικό κείμενο.

 

Η επιλογή του δεύτερου ενικού (που δεν το χρησιμοποιείς αυστηρά και θέλει να το διορθώσεις λίγο και να αποφασίσεις αν θα είναι ενικό ή πληθυντικό γιατί κάπου ξεκινάς με το ένα, κλείνεις με το άλλο) είναι μια βαριά επιλογή. Υπάρχει πάντα ο τρόμος να σου βγει χαζό και φτηνό. Τίποτα από αυτά δε σου συμβαίνει εσένα εδώ. Ο χειρισμός του είναι σχεδόν άψογος και καταφέρνει να με κάνει να νιώθω έστω και λίγο, πέρα από το ότι μου λέει την ιστορία.

 

Μου αρέσει πολύ η αντίθεση που δημιουργείς ανάμεσα στην προτροπή και την αλήθεια. Μου αρέσουν κάποιες από τις πολύ δυνατές του εικόνες (μοιάζει με καλή χολυγουντιανή ταινία σε σημεία του).

 

 

Τρομομεζούρα: Μπααα

Edited May 27, 2015 by Nienor

[Mesmer]

 

 

Χμμ, ενδιαφέρουσα αλλά και περίεργη επιλογή διηγήματος, όσον αφορά το διαγωνισμό. Η τεχνολογία δεν είναι το μέσο που δίνει τον τρόμο, αλλά αυτό που τον καταγράφει ή προτίθεται να τον καταγράψει. Γιατί όχι; Έχεις κι ένα αποκαλυπτικό γεγονός προ των πυλών, ταιριάζουν τα δυο τους.

 

Έχει, επίσης, ενδιαφέρον η διαφορετική προσέγγιση της καταστροφής του κόσμου. Από τη μία έχουμε το άρθρο (να το πω;) για τις selfie, που ακολουθεί τις τάσεις της μόδας και δίνει μια δηκτική και σαρκαστική χροιά στην επικείμενη καταστροφή. Βλέποντάς το έξω από την ιστορία, ο σαρκασμός αυτός γίνεται εντονότερος. Από την άλλη, έχουμε τον ήρωα της ιστορίας. Λίγο μαχητής, λίγο επιζήσαν, λίγο τυχερός, δεν ξέρουμε και πάρα πολλά γι’ αυτόν είναι η αλήθεια, αλλά μέσω αυτού βλέπουμε πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα απ’ αυτήν που περιγράφεται στο άρθρο. Μ’ αρέσει αυτή η διαφορά. Αλλά κάπου σου κλέβει λίγο από την ατμόσφαιρα και τον τρόμο που θέλεις να δώσεις.

 

Πολύ ωραίο το κομμάτι με τις θυσίες.

 

Παίζουν κάτι ψιλολαθάκια με «που» που θέλουν τόνο.

 

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Έξυπνη και αρκετά καλογραμμένη απόδοση της ιστορίας. Παρά το "χαλαρό" και σαρκαστικό της ύφος γεννά πολλές καλές και ζόρικες εικόνες, από πολύ νωρίς κιόλας.

 

 

Ξεκινώνας από τη γιαγιά και φτάνοντας στον ίδιο με τις πληγές του που σαπίζουν και την πεινασμένη γάτα που τον τρώει.

 

Η πρώτη μου σκέψη γι' αυτή την ιστορία είναι ότι δεν θα την τοποθετούσα στον τρόμο -τουλάχιστον με τη στενή έννοια που έρχεται στο δικό μου το μυαλό, το όχι και πολύ τρομοπαιδευμένο

Από την άλλη, έχω διαβάσει το κείμενο εδώ και δυο-τρεις μέρες και ομολογώ ότι επανέρχεται στο μυαλό μου, καθώς σκέφτομαι πόσο τρομακτικό είναι
να σου έρχεται ο μετεωρίτης στο κεφάλι κι εσύ να ασχολείσαι αν βγαίνουν καλά οι φωτογραφίες.

Εδώ ο κόσμος καίγεται και τα λοιπά και τα λοιπά...

Η αλλοτρίωση, η δίχως όρους παράδοση στην τάση της εποχής, η απόσταση από τα γεγονόταν, δεν μπορεί να μην είναι πολύ ανησυχητική.

 

Οπότε, μ' αυτή την έννοια, όταν κάτι σε ζορίσει και σε προβληματίσει και σε φρικάρει στην τελική, τότε μάλλον είναι αρκετά τρομακτικό.

 

 

 

[Lord Denton]

Η ιστορια αυτη ηταν πολυ καλη απο καθε τεχνική πλευρά! Και θα λεγα οτι έπιασες ρεαλιστικά τι θα εκαναν πολλοι απο εμας. Το δεύτερο πρόσωπο μου έδωσε μια αίσθηση οτι διαβάζω ενα blog post και σαν τετοιο, δεν ηταν τρομακτικό. Δε μου πέρασε μια ατμοσφαιρα άγχους η φοβου οτι ο κοσμος θα καταστραφεί. Το μήνυμα που πηρα ηταν "ακομα και αν ο κοσμος να καταστραφεί, εσειες θα βγαζετε σελφις". Θα ελεγα οτι ηταν λιγακι εκτος θεματος, αλλα κατα τα αλλα ηταν αρκετα καλη γι αυτο που ηταν! 

[gismofbi]

Ομολογώ πως κι εγώ δυσκολευτικα λίγο εδώ. Μου άρεσε η γραφή σου και η λυρικότητα του κειμένου σου αλλά δεν κατάλαβα τι παιζει παρόλο που το διάβασα τρεις φορες. Δεν ξέρω τι να σχολιασω και πως θα το ψηφίσω. Μακάρι να γινόταν πρωτα να το επεξηγουσες και μετα να ψηφιζαμε γιατί πιστεύω οτι τελικα δεν κατάλαβα μια σπουδαία ιστορία. Ισως μεσω του σαρκασμου δειχνεις οτι η κοινωνια αδιαφορει τοσο για τα δρωμενα και ασχολειται με σελφις και ινσταγκραμ; Οπως η παροιμια που λεει εδω ο κοσμος καιγεται και το νινι χτενιζεται; Ειναι φιλοσοφικο το θεμα; Δεν καταλαβα. Παντως εχεις καλο χειρισμο του λογου και ποιοτικη γραφη και με εσπρωχνες να διαβασω παρακατω. Τελος, το δευτερο προσωπο μου φανηκε περιεργο και ισως να εχασε ποντους το κειμενο σου γιατι θελει λιγο ιδιορυθμο τροπο να αφηγηθεις σε αυτο το προσωπο. Είναι στυλ οδηγίες, διαταγές ή φιλοσοφικές αναζητησεις. Καλη σου επιτυχία.

Edited May 30, 2015 by gismofbi

[MadnJim]

 

Δύσκολη περίπτωση η ιστορία σου Ευγενία. Μου άρεσε, αυτό να λέγεται. Τη βρήκα σαρκαστική, όμορφα γραμμένη, καυστική εδώ κι εκεί. Είναι όπως το έγραψε κι ο Gismofbi από πάνω, "εδώ ο κόσμος καίγεται..."! Φυσικά δεν με τρόμαξε κάπου, ούτε με ανατρίχιασε. Με ταρακούνησε όμως η συνειδητοποίηση του πόσο δίκιο έχεις, φοβάμαι πως όπως και η φωτό που ανέβασε πιο πάνω ο Διγέλαδος αντικατοπτρίζει πλήρως την σημερινή πραγματικότητα. Ήταν κάτι διαφορετικό τελικά, που ομολογώ πως δεν ξέρω πως να την κρίνω. Σαν κείμενο πάντως ήταν πολύ καλά γραμμένο, και απολαυστικό σε σημεία.

 

Καλή επιτυχία!

Edited May 30, 2015 by MadnJim

[GeorgeDamtsios]

Καλησπέρα και από μένα, Ευγενία! 

 

 

 

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία σου, ομολογώ ότι χάθηκα για λίγο. Φαντάζομαι ότι πρέπει να είχα σμίξει και τα φρύδια μου καν να μουρμούριζα απορημένος: «Τι είναι αυτό εισαγωγή; Μήπως το διήγημα είναι παρακάτω;»

 

Ξεκίνησε και η δεύτερη παράγραφος. Διάβασα εκεί που έλεγε για τα “τρεμάμενα χέρια της γιαγιάς” και μπορώ να σου πω ότι για μια στιγμή ενδεχομένως και να σκέφτηκα να σταματήσω και τελείως την ανάγνωση, βέβαιος πια ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα μάτια μου όμως γλίστρησαν αυτοβούλως προς το τέλος της σειράς και μετά διάβασαν και την επόμενη (ίσως και τη μεθεπόμενη). Και τότε έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά πονηρά. Ξαφνικά είχα πιάσει το νόημα: Όντως κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά αυτό είχε να κάνει με μένα!

 

Πήγα λοιπόν και πάλι στην αφετηρία της ιστορίας και την έπιασα ξανά, κατσαδιάζοντας ήδη τον εαυτό μου που ντε και καλά περίμενε ένα διήγημα που να ακολουθούσε τη γνωστή πορεία αρχής μέσης και τέλους. (Στο στυλ του δικού μου δηλαδή). Εσύ αντιθέτως δεν έπραξες έτσι, αλλά μας έδωσες ένα διήγημα που περνάει το δυνατό του μήνυμα κυρίως με άγριο χιούμορ και ενίοτε με σαρκασμό, τολμώντας μάλιστα να χρησιμοποιήσεις κατά κόρον και 2^ο ενικό, ο οποίος γενικά κατά την άποψη μου είναι 1)ζόρικος, 2)μπορεί να σε εκτροχιάσει εύκολα από τον ρυθμό που επιθυμείς να δώσεις 3)αφαιρεί εξ ορισμού μέρος από την αφηγηματική σου ικανότητα αφού η αφήγηση περνά κάπως στο παρασκήνιο εξαιτίας του πιο ζωντανού ύφους.

 

Σου αξίζουν τα εύσημα και μόνο γι’ αυτό λοιπόν. Γιατί κατά τη γνώμη μου, γυρνάς αδιάφορα την πλάτη στη λέξη “διαγωνισμό” και δίνεις την ιστορία σου με τον τρόπο που την ''είδες'' στο μυαλό σου και ας είναι αντιεμπορικός. Μια ιστορία που είναι μάλιστα και καλή.

 

Το μοναδικό αρνητικό που βρίσκω είναι αυτό που είπα στην αρχή. Ότι χρειάστηκε να πιάσω την ιστορία δυο φορές πριν εγκλιματιστώ με σένα και τον λόγο σου. Αλλά ακόμη και αυτό με μένα έχει να κάνει κυρίως, και με το ότι είμαι τεμπέλης ως αναγνώστης. Σκέψου όμως: Αν η ιστορία δε συμμετείχε στον διαγωνισμό ίσως και να την άφηνα αδιάβαστη ενώ τελικά άξιζε, έτσι δεν είναι; Λαμβάνοντας λοιπόν ως δεδομένο ότι υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω σαν εμένα, τότε μπορούμε να πούμε ότι εσύ έτσι μπορεί να χάσεις μερικούς αναγνώστες… 

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Guest /george/]

Δε θα πρωτοτυπήσω καθώς τα προηγούμενα σχόλια με καλύπτουν πλήρως. Έχεις μια καλή ιδέα για το πιθανό τέλος του κόσμου αλλά δεν την εκμεταλλεύεσαι πλήρως. Επίσης ακόμα υπάρχουν σημεία που με μπερδεύουν αρκετά, καθώς προτιμώ τις πιο straight-forward ιστορίες. Μου δίνεις την αίσθηση ότι πιο πολύ ήθελες να παίξεις δημιουργικά με αφορμή το διαγωνισμό παρά να θέσεις υποψηφιότητα για μια καλή θέση κατάταξης. Αυτό που λέω είναι από τη μια έχουμε κάτι μεγάλο – το τέλος του κόσμου από το μετεωρίτη – και από την άλλη το συνδυάζεις με κάτι πολύ ευτελές όπως φωτογραφίες με το κινητό. Κατά τη γνώμη μου πάντα αυτά τα δυο δεν πάνε μαζί.   

[Cassandra Gotha]

Αυτό το κείμενο χάνει μέσα στα πλαίσια του διαγωνισμού. Δηλαδή, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική, δεν χρειάζεται να φανταστούμε το τέλος του κόσμου. Το γεγονός ότι οι πολλοί άνθρωποι περνούν τη μέρα τους σκεπτόμενοι τι να ανεβάσουν, (κάνουν για να ανεβάσουν), η εικόνα που παρουσιάζουν οι κοπελίτσες στα παγκάκια, που αντί να μιλάνε ποζάρουν σε μια κάμερα κινητού, ή σκοντάφτουν πάνω σου στον δρόμο γιατί βγάζουν η μία την άλλη φωτογραφία, ξεπερνάει για 'μένα κάθε φαντασία. Θα μπορούσες να περιγράψεις λεπτομερώς την πραγματικότητα, και θα είχες ένα πολύ πιο δυνατό κείμενο.

 

Παρόλα αυτά, ο τρόπος που το έστησες είναι κατανοητός, η ειρωνία επιτυχημένη και η σαπίλα, καθώς διαβάζουμε, αυξανόμενη.

 

Δύο σημειώσεις:

Το πιρούνι σου αιωρείται στον αέρα στη μέση της διαδρομής.

 

το "στον αέρα" είναι περιττό.

 

άκουσε τη Γιαγιά να ψιθυρίζει.

 

 

"άκου", καλύτερα.

[Natasha]

Ωραίο χιούμορ, καλή γραφή!

 

Τώρα το ότι ο τρόμος δεν είναι υπερφυσικός το είπανε και άλλοι σχολιαστές, και επειδή το έχω κάνει κι εγώ να γράψω κάτι για τρόμο και τελικά να μπορεί να εξηγηθεί ρεαλιστικά, ξέρω ότι μπορεί να είναι εκνευριστικό 

 

Συγκεκριμένα σχόλια επιμέλειας:

 

 

 

Πιάσε άθελά σου τις λέξεις «αναπόφευκτη», «καταστροφή» και «καταφύγιο» από τη συσκευή.  Το αναπόφευκτη καταστροφή ταιριάζει να είναι σε φράση μαζί, όχι ξεχωριστά. Ή αντικατέστησε ένα από τα δύο, ή βάλε: «αναπόφευκτη καταστροφή».

 

Δέξου όταν σου προτείνει να κάνετε ένα ταξίδι.  Θέμα πειστικότητας: εδώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται και αυτοί πάνε παραθέριση;  Καλύτερα να έβλεπαν το μέρος στον δρόμο για το καταφύγιο.

 

Παρεμπιπτόντως δεν σας έχει κουράσει που γέρνει έτσι συνέχεια; Καιρός ήταν να καταρρεύσει επιτέλους. Επειδή έχει ήδη αρκετό χιούμορ, αυτό το συγκεκριμένο δεν το χρειάζεσαι γιατί παγώνει την αφήγηση.

 

Καθώς οι αποχρώσεις των πετρωμάτων στο ηλιοβασίλεμα αναμειγνύονται με τις χρυσοπορτοκαλί ανταύγειες του ουρανού, προσπαθήστε να αναγνωρίσετε το περίγραμμα του κομήτη που θα ισοπεδώσει τα πάντα.  Χρυσοπορτοκαλί είναι λίγο αστείο, κάντο ή χρυσές ή πορτοκαλί.

 

Είναι κρυμμένος κάτω από την ξύλινη ντουλάπα και μασάει γρυλίζοντας παραπονεμένα μια λωρίδα φρέσκο κρέας με λίγο δέρμα στην άκρη. Αναρωτιέσαι πού το βρήκε. Πολύ καλό!

 

Θυμάσαι τότε που το μικρό ελάφι είχε βγει δειλά από το χιονισμένο δάσος; Εδώ το άρθρο γίνεται υπερβολικά προσωπικό σε σχέση με πριν. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό εξυπηρετεί τη φόρμα σου. Ίσως πρέπει να γραφτεί ένα τυπικό κομμάτι άρθρου, και μετά να δούμε τον ήρωα να ενεργεί, όπως γινόταν από την αρχή.  

 

 

 

Όσο για τη σάτυρα σαν επιλογή, το σκέφτομαι από την πρώτη μέρα που διάβασα την ιστορία σου και κατέληξα εδώ: εγώ διαβάζω τρόμο, για ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να ταυτιστώ, στους οποίους συμβαίνουν άσχημα υπερφυσικά πράγματα, με τον συγγραφέα να είναι οδηγός μου. Στο σατυρικό κείμενο, ο συγγραφέας εξ ορισμού δεν είναι οδηγός, είναι αυτός που δείχνει την κατάσταση με το δάχτυλο. Γι' αυτό ζορίστηκα τόσο με τη φόρμα σου. Το "Ημερολόγιο αφανισμού" ας πούμε το ψιλοδιάβασα αλλά και πάλι η σάτυρα με ζόρισε τόσο που το άφησα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχε ωραίο χιούμορ ή δεν ήταν καλογραμμένο. Είναι θέμα τελικά γούστου. Η ιστορία σου παραμένει έξυπνη  

[Nihilio]

Θεωρώ ότι η ιδέα σου είναι μια καταπληκτική ιδέα στο χαρτί, με πάρα πολλές προοπτικές ανάπτυξης, που όμως δεν...

 

Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει, βρήκα όμως τη σάτιρα τραβηγμένη από τα μαλλιά και την Αποκάλυψη (πέρα από το ότι η ιδέα ήταν ξεκάθαρα ΕΦ) λίγο λίγη.

 

Αναμφίβολα η γραφή ήταν πολύ καλή και η έμπνευση εξαιρετική, αλλά δεν ξετρελάθηκα

[Ιρμάντα]

Κοριτσάκι αυτό δεν μου ανοίγει εμένα...Θα ήθελα να το διαβάσω παρακαλώ!

[Mesmer]

Κοριτσάκι αυτό δεν μου ανοίγει εμένα...Θα ήθελα να το διαβάσω παρακαλώ!

 

Έτοιμο, Ειρήνη. Κατέβασε το doc.

[Eugenia Rose]

Ωχ, σόρρυ παιδιά. Είναι επειδή είμαι πολύ σχετική με τα αρχεία που ανεβάζω.

[Ιρμάντα]

 

Κοριτσάκι αυτό δεν μου ανοίγει εμένα...Θα ήθελα να το διαβάσω παρακαλώ!

 

Έτοιμο, Ειρήνη. Κατέβασε το doc.

 

Εντάξει ανοίγει, επιβιβάζομαιαιαιαιαιαι!

[Ιρμάντα]

1. Εγώ κατάλαβα, αν κατάλαβα καλά, ότι έρχεται μεγάλη κοσμική καταστροφή και πώς αυτό αντιμετωπίζεται/ αναπαριστάται με φου-μπου στιγμιότυπα, φωτό και σχόλια. Αν κατάλαβα καλά, αυτό κατάλαβα.
2. Έτσι λοιπόν, ενώ η γραφή είναι όμορφη, το διήγημα γίνεται συρραφή στιγμιότυπων, θα έπρεπε να είναι έτσι; Μιλάμε για φωτογραφίες. Μία εδώ, μία εκεί, ο σεισμογράφος μιας επικείμενης καταστροφής. Χμ.
3. Μόνο που παραμένει το αρχικό σχόλιο. Αν κατάλαβα καλά, αυτό κατάλαβα. Αν.
4. Παρεμπιπτόντως, ναι, μας έχει κουράσει που γέρνει έτσι συνέχεια. Πέσε ρε φίλε αν είναι να πέσεις. Χαίρομαι που συμφωνούμε.
5. Στην τέσσερα παράγραφο καταλαβαίνω περισσότερα και αρχίζεις σιγά –σιγά να με κερδίζεις.
6. Και σε άλλα ήδη, ε, μα είδη εννοούσαν (ο Θεός και ο Νώε. )
7. Εντάξει, νομίζω κατάλαβα το πνεύμα σου. Αλλά είμαι επίμονη και ξεψειρίζω τα κείμενα και δεν το κάνουν όλοι αυτό. Είχες λέξεις για περισσότερη σαφήνεια και λεπτομέρειες, και παράλληλα μπορούσες να το κάνεις αυτό χωρίς να χάσεις την αίσθηση του στιγμιότυπου.

 

Πάντως η ιδέα, ο κόσμος χάνεται και πώς αυτό περνά μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει κάτι το πολύ θλιβερό, το αξιοθρήνητο, το πένθιμο.

Μέχρι τώρα είναι ίσως το τρομακτικότερο διήγημα από όσα έχω διαβάσει.

 

Αλλά δεν ξέρω, σοβαρά τώρα, αν είναι ακριβώς μέσα στο θέμα. Αν κατάλαβα καλά, έπρεπε να βρούμε τρόπους το κακό να χρησιμοποιεί την τεχνολογία. Μου φάνηκε δηλαδή, αν και το πιο τρομακτικό, το λιγότερο υπερφυσικού τρόμου, αν με καταλαβαίνεις. Δεν ξέρω. Μπορεί να έχω λάθος σε αυτό.

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

Edited June 11, 2015 by Ιρμάντα

[Old man & SiFi]

Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι εντός ή εκτός ορίων όπως πολλοί παρατήρησαν και δεν με απασχολεί.

Μπορώ όμως να πω ότι μου άρεσε όπως μου αρέσει κάθε ιστορία που χρησιμοποιεί (με σάτιρα η αλλιώς)  το φανταστικό για να κριτικάρει  το πραγματικό. Ο θάνατος της γιαγιάς δεν ξέρω αν είναι απαραίτητος, εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι μόλις ανακάλυψα ένα καινούργιο είδος ΕΦ: Το pre-post-apocalyptic!

[Oceanborn]

Την ιστορία την αγάπησα. Θεώρησα ότι η διαχείριση του θέματος ήταν ιδιαίτερα έξυπνη και μέσα από έναν πρωτότυπο και ιδιαίτερο τρόπο κατάφερες να καυτηριάσεις την "μάστιγα" της εποχής στο πλαίσιο ενός των χείριστων φόβων, το τέλος του κόσμου. Η γλώσσα ήταν απλή, καυστική, πλήρως ταιριαστή με την ατμόσφαιρα που ήθελες να παράσχεις στο κείμενό σου ενώ παράλληλα η "εμβόλιμη" πλοκή κρατούσε το ενδιαφέρον αμείωτο. Ευγενία μπράβο. 

[Morfeas]

Μου άρεσε. Το θεωρώ κάτι ανάμεσα σε διήγημα τρόμου και παρωδία. Μου αρέσει ότι ο τρόμος είναι πολύ σύγχρονος (ίσως και ο πιο σύγχρονος που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί), μου άρεσε που η σύνδεση με το θέμα (και με το είδος) ήταν ιδιαιτέρως εγκεφαλική (από τις εξυπνότερες του διαγωνισμού), μου αρέσει το σχόλιο που κάνεις. Η γραφή και το χιούμορ, επίσης: το διήγημα ήταν απολαυστικότατο.

 

Δεν μου άρεσε τόσο ο τρόπος που γράφτηκε η κανονική ιστορία, με μπέρδεψε μέχρι να καταλάβω πώς λειτουργούσε. Ίσως να προτιμούσα τα κομμάτια με τον ήρωα να μην ήταν σε προστακτική, αλλά κανονικά σε β πρόσωπο (του στυλ «Ξυπνάς και το κεφάλι σου πάει να σκάσει»). Κι επειδή η ιδέα μου φαίνεται δυνατή, θα ήθελα να αισθανόμουν πιο δεμένη την πλοκή. Δηλαδή αν με ρωτούσες τι διάβασα: φανταστικό χρονογράφημα ή ιστορία, μάλλον θα έκλινα προς το πρώτο.

 

Θα ήθελα να ήταν εκτενέστερη η πλοκή, χωρίς  περισσότερες σάλτσες, απλώς να μας έβαζες στον υποθετικό σου κόσμο πιο μέσα, να τον αισθανθώ κι όχι να τον φανταστώ όπως τον έχω δει σε άλλα κείμενες ή ταινίες. Όχι ότι θα με χαλούσε, βέβαια, να μεγάλωνε κι η ίδια η πλοκή, με περισσότερα γεγονότα. Πιστεύω καλό θα του έκανε.

 

Σε μερικά σημεία αισθάνθηκα ότι πηδούσες σκηνές για να έχει τη συμμετρία «μια παράγραφος σποτ – μία πλοκή» (αυτό το σχόλιο δεν αναφέρεται στην ενότητα με το ραντεβού όπου η επιλογή της μιας πρότασης στην πλοκή ήταν κατ’ εμέ αρκετά πετυχημένη). Νομίζω ότι η δομή «σποτάκι όπως είναι τώρα-πλοκή αρκετών παραγράφων (όσων χρειάζονται)» θα λειτουργούσε καλύτερα

 

 

Και το κακό είναι ότι η γεύση που μου μένει είναι εκείνη της χαμένης ευκαιρίας (στο πλαίσιο του διαγωνισμού δηλαδή): θα μπορούσε να είναι από τις κορυφαίες (κατά τη γνώμη μου) ιστορίες, χωρίς πολύ ακόμη κόπο. Δεν νομίζω ότι θέλει πάρα πολύ για να απογειωθεί.

(Συνοπτική Συμβουλή: Στρώσου και βρες μια πλοκή της προκοπής και παίξε με προστακτική στα σποτάκια και β πρόσωπο ενικού οριστικής στην πλοκή)

 

Το κόνσεπτ πάντως είναι κάτι λιγότερο από εξαιρετικό.

(Στα σχόλια δεν γράφω τίποτα ουσιαστικό -δεν είναι επιμέλεια-, το δημοσιεύω μόνο και μόνο για λόγους ίσης αντιμετώπισης των διαγωνιζόμενων)

Καλή επιτυχία!

Επτά selfies για το Τέλος του Κόσμου - Eugenia Rose - Morfeas.docx

[Eugenia Rose]

Μου άρεσε. Το θεωρώ κάτι ανάμεσα σε διήγημα τρόμου και παρωδία. Μου αρέσει ότι ο τρόμος είναι πολύ σύγχρονος (ίσως και ο πιο σύγχρονος που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί), μου άρεσε που η σύνδεση με το θέμα (και με το είδος) ήταν ιδιαιτέρως εγκεφαλική (από τις εξυπνότερες του διαγωνισμού), μου αρέσει το σχόλιο που κάνεις. Η γραφή και το χιούμορ, επίσης: το διήγημα ήταν απολαυστικότατο.

 

Δεν μου άρεσε τόσο ο τρόπος που γράφτηκε η κανονική ιστορία, με μπέρδεψε μέχρι να καταλάβω πώς λειτουργούσε. Ίσως να προτιμούσα τα κομμάτια με τον ήρωα να μην ήταν σε προστακτική, αλλά κανονικά σε β πρόσωπο (του στυλ «Ξυπνάς και το κεφάλι σου πάει να σκάσει»). Κι επειδή η ιδέα μου φαίνεται δυνατή, θα ήθελα να αισθανόμουν πιο δεμένη την πλοκή. Δηλαδή αν με ρωτούσες τι διάβασα: φανταστικό χρονογράφημα ή ιστορία, μάλλον θα έκλινα προς το πρώτο.

 

Θα ήθελα να ήταν εκτενέστερη η πλοκή, χωρίς  περισσότερες σάλτσες, απλώς να μας έβαζες στον υποθετικό σου κόσμο πιο μέσα, να τον αισθανθώ κι όχι να τον φανταστώ όπως τον έχω δει σε άλλα κείμενες ή ταινίες. Όχι ότι θα με χαλούσε, βέβαια, να μεγάλωνε κι η ίδια η πλοκή, με περισσότερα γεγονότα. Πιστεύω καλό θα του έκανε.

 

Σε μερικά σημεία αισθάνθηκα ότι πηδούσες σκηνές για να έχει τη συμμετρία «μια παράγραφος σποτ – μία πλοκή» (αυτό το σχόλιο δεν αναφέρεται στην ενότητα με το ραντεβού όπου η επιλογή της μιας πρότασης στην πλοκή ήταν κατ’ εμέ αρκετά πετυχημένη). Νομίζω ότι η δομή «σποτάκι όπως είναι τώρα-πλοκή αρκετών παραγράφων (όσων χρειάζονται)» θα λειτουργούσε καλύτερα

 

 

Και το κακό είναι ότι η γεύση που μου μένει είναι εκείνη της χαμένης ευκαιρίας (στο πλαίσιο του διαγωνισμού δηλαδή): θα μπορούσε να είναι από τις κορυφαίες (κατά τη γνώμη μου) ιστορίες, χωρίς πολύ ακόμη κόπο. Δεν νομίζω ότι θέλει πάρα πολύ για να απογειωθεί.

(Συνοπτική Συμβουλή: Στρώσου και βρες μια πλοκή της προκοπής και παίξε με προστακτική στα σποτάκια και β πρόσωπο ενικού οριστικής στην πλοκή)

 

Το κόνσεπτ πάντως είναι κάτι λιγότερο από εξαιρετικό.

(Στα σχόλια δεν γράφω τίποτα ουσιαστικό -δεν είναι επιμέλεια-, το δημοσιεύω μόνο και μόνο για λόγους ίσης αντιμετώπισης των διαγωνιζόμενων)

Καλή επιτυχία!

Επτά selfies για το Τέλος του Κόσμου - Eugenia Rose - Morfeas.docx

  

Που θα πάει δεν θα σε πετύχω σε καμία σκοτεινή γωνία...

Edited June 15, 2015 by Eugenia Rose

[Γιώργος77]

 

Με το τέλος του κόσμου θα τελειώσει επιτέλους το lifestyle. Να και κάτι καλό που θα φέρει ο Αρμαγεδών. Μια έξυπνη ιστορία που το κοινωνικό μήνυμα, πιστεύω, υποσκελίζει τα στοιχεία τρόμου και φαντασίας. Τη διαβάζω σαν μια καταδίκη των υπερτροφικών Εγώ της εποχής μας, σαν το γελοίο κύκνειο άσμα της “Me Generation”. Κάτι τέτοια θα λέει το τεύχος του Cosmpolitan λίγο πριν την καταστροφή.

 

Καλή επιτυχία !!!