Εξιλέωση - Γιώργος Κωστόπουλος

[Nihilio]

320 σελίδες

Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές

ISBN13 9786185002657

---

Ο γέρος έδειξε αόριστα κάπου στα δυτικά. «Ταξίδεψε δυτικά», τον συμβούλεψε. «Φτάσε μέχρι τις πόλεις όπου ο ουρανός είναι σκοτεινός από το φλεγόμενο μαύρο νερό. Ρώτα για την συμμορία του Τζεμπεντάια και έχε το νου σου για σημάδια που να υποδηλώνουν την παρουσία τους. Συνήθως ένα ξεκληρισμένο χωριό είναι το σήμα κατατεθέν τους». Άνοιξε μια κουβέρτα που είχε δίπλα του κι έβγαλε δύο περίστροφα από μέσα, τα οποία παρέδωσε στον νεαρό άντρα. Εκείνος τα περιεργάστηκε φευγαλέα. «Δεν έχω άλλες συμβουλές να σου δώσω. Το μίσος σου θα σε καθοδηγήσει σωστά».

Σε έναν κόσμο που έχει πάψει να υπάρχει, ένας άντρας αναλαμβάνει μια σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή: να βρει την συμμορία που λυμαίνεται τα απομεινάρια της ανθρωπότητας και που είναι υπεύθυνη για τον θάνατο της οικογένειάς του. Στην μακριά πορεία του ανάμεσα στα ερείπια του πολιτισμού θα έρθει αντιμέτωπος με παράνομους χωρίς ηθικές αναστολές, ακατονόμαστα πλάσματα, αδίστακτους πιστολέρο και, τελικά, με τον ίδιο του τον εαυτό.

 

---

Ένα μεταποκαλυπτικό μεταφυσικό γουέστερν με τα όλα του.

Ένας πιστολέρο επιστρέφει από τον τάφο στην Αριζόνα μετά τον πυρινικό όλεθρο για να εκδικηθεί μια διαβόητη συμμορία που σκότωσε τη γυναίκα του και το γιο του. Μια ομάδα από πολιτοφύλακες που κυνηγούν την ίδια συμμορία καταλήγουν σε μία πόλη στα απομεινάρια του Λας Βέγκας αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με τον φιλόδοξο κυβερνήτη του.

Βέβαια όταν λέμε γουέστερν μην περιμένετε τον Τζον Γουέην να σκάσει με το ιππικό. Να περιμένετε τον Κλάους Κίνσκι από το Great Silence (γνωστό στα Ελληνικά και ως "Εκδικητής του διαβόλου") σε fallout σκηνικό.

 

Το βιβλίο μου άρεσε, παρόλο που κουβαλάει κάποιες από τις αδυναμίες ενός πρώτου βιβλίου, κυρίως γιατί έχει καρδιά και ψυχή.

Δεν είναι μία παραδοσιακή αφήγηση παρόλο που έχει αρχή-μέση και τέλος. Η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια πολλών χαρακτήρων, με πολλά φλασμπακ που δίνουν την εικόνα ενός κόσμου καταστραμμένου αλλά ζωντανού. Δε χαραμίζεται χρόνος για κατεβατά από πληροφορίες, αλλά όλα δίνονται με στα σωστά σημεία. Υπήρξε ένα σημείο προς τη μέση που μου φάνηκε να ξεφεύγει για μεγάλη έκταση από την βασική πλοκή και να επικεντρώνεται πάρα πολύ σε μία υποπλοκή, αν και τελικά μπορώ να καταλάβω τι ρόλο έπαιξε αυτό στο βιβλίο.

Τουλάχιστον όμως ο ρυθμός δε χωλαίνει. Η δράση χτίζεται και σκάει ξαφνικά και με αντίκτυπο, καθώς οι σφαίρες πέφτουν βροχή και τα σώματα ανατινάζονται. Δεν ένιωσα να κουράζομαι όσο διάβαζα, ούτε ένιωσα ότι κάτι περίσσευε ή το περνούσε ο συγγραφέας στα γρήγορα και αυτό με εντυπωσίασε αρκετά.

Η γραφή είναι στρωτή και σε λίγα μόνο σημεία πέφτει σε κάποιες λούμπες (πχ υπάρχουν 3-4 σημεία που ο συγγραφέας μιλάει στον αναγνώστη σπάζοντας το immersion) ενώ οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί με έναν τρόπο λειτουργικό και καταφέρνουν να είναι αξιομνημόνευτοι, ενώ καταφέρνουν να παραμένουν εντός χαρακτήρα καθ'όλο το βιβλίο (κάτι που, δυστυχώς, είναι κατόρθωμα για Ελληνικό βιβλίο φανταστικού), προς το τέλος μάλιστα τους βλέπουμε και να εξελίσσονται για να φτάσουν σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.

 

Ως κατακλείδα, βιβλίο που προτείνω σε οπαδούς του Ελληνικού φανταστικού, αξιόλογο βιβλίο και συγγραφέας που δείχνει να έχει ικανότητες να μας δώσει και άλλα αξιόλογα βιβλία στο μέλλον.

[BladeRunner]

Καλά έκανα και το αγόρασα σήμερα, λοιπόν. Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια τα σκάω (σχετικά) χοντρά για πρωτόβγαλτους Έλληνες συγγραφείς. Μια τα σχόλια σου όμως, μια η ιστορία και το τρομερό εξώφυλλο, μια η γραφή που με τράβηξε στις πρώτες σελίδες, είπα να ρισκάρω. Όταν τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω τώρα, το πιάνω άμεσα!

[BladeRunner]

Είναι από τις σπάνιες φορές που αγοράζω βιβλίο πρωτόβγαλτου Έλληνα συγγραφέα, χωρίς να υπάρχουν δέκα-δεκαπέντε διθυραμβικές κριτικές για να με πείσουν, βασιζόμενος απλά σ'ένα σχόλιο, στην περίληψη της ιστορίας και στο τρομερό εξώφυλλο. Και ακόμα πιο σπάνιο είναι να το διαβάσω αμέσως, δυο μέρες μετά την αγορά του! Λοιπόν, το βιβλίο είναι πολύ δυνατό, ενδιαφέρον και εθιστικό, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα.

 

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μετά-αποκαλυπτική Αμερική, δεκάδες χρόνια μετά από έναν μεγάλο πυρηνικό πόλεμο που μετέτρεψε την Γη σε μια ραδιενεργή κόλαση. Μέσα σ'έναν κόσμο όπου έχουν δημιουργηθεί διάφορες κοινότητες με αντιπαλότητες, όπου συμμορίες λυμαίνονται τα απομεινάρια της Γης και όπου κυκλοφορούν μεταλλαγμένοι κανίβαλοι, ένας μυστηριώδης άντρας γυρνάει από τον θάνατο, έχοντας ως σκοπό της ζωής του να εξολοθρεύσει μια συμμορία παρανοϊκών εγκληματιών, που είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο της γυναίκας και του παιδιού του.

 

Αυτά εν ολίγοις, όπως μπορείτε να φανταστείτε όμως γίνονται πολλά περισσότερα. Λοιπόν, πρόκειται για ένα εξαιρετικά σκοτεινό και βίαιο μετά-αποκαλυπτικό γουέστερν με μεταφυσικές πινελιές, που θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς λάτρεις του είδους. Θα χορτάσετε πιστολίδια, εκρήξεις, σπλατεριές και κυνηγητά, όπως επίσης ένταση, αγωνία και εκπλήξεις στην πλοκή. Η κοσμοπλασία μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και πιστευτή, με την ανθρώπινη κοινωνία να έχει γυρίσει πολλά χρόνια πίσω και να προσπαθεί να ορθοποδήσει σ'έναν ραδιενεργό κόσμο με κατεστραμμένη φύση και γεμάτο με επικίνδυνα μεταλλαγμένα πλάσματα.

 

Όσον αφορά την γραφή, μου φάνηκε πολύ καλή, στρωτή και ιδιαίτερα εθιστική, με σωστές και ωραίες περιγραφές τοπίων και γεγονότων. Σίγουρα είχε τα θεματάκια της σε ορισμένα σημεία, όμως ούτε πολύ σημαντικά μου φάνηκαν και, άλλωστε, δικαιολογούνται απόλυτα μιας και είναι η πρώτη ιστορία του συγγραφέα που εκδίδεται. Οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί και με όλα τα δικαιολογημένα κλισέ, μπορώ να πω ότι τους δούλεψε μια χαρά ο συγγραφέας, έκαναν καλά την δουλειά τους. Η ατμόσφαιρα αρκετά σκοτεινή, γκρίζα και μαύρη, οπωσδήποτε ταιριαστή με τον κόσμο και την ιστορία.

 

Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια, που αξίζει να επενδύσετε χρόνο και χρήμα, αν είστε λάτρεις του είδους και θέλετε να διαβάσετε κάτι καλό και ελληνικό. Προσωπικά το χάρηκα πάρα πολύ, από την αρχή μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε, και ευχαριστήθηκα δράση και μαυρίλα. Και η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν φανταστεί κανείς ότι λίγες μέρες πριν ούτε καν είχα στα υπόψιν το βιβλίο. 

 

8.5/10

Edited May 21, 2015 by BladeRunner

[mman]

SPOILER ALERT!

 

Η γνώμη μου:

Ένα τίμιο πρώτο βιβλίο με τα καλά του και τα προβλήματά του.

 

Στα πλην:

-Προβλήματα χειρισμού γλώσσας: Κάποιες αθέλητες και ηθελημένες επαναλήψεις, κάποιες αστοχίες λεξιλογίου, κάποια εκφραστικούλια.

-Η πλοκή ήταν κάπως χαλαρή, με την έννοια ότι θα μπορούσαν σχετικά εύκολα να αντικατασταθούν ή και να παραλειφθούν κάποια μικρά συγκεκριμένα κομμάτια της χωρίς να πληγεί το σύνολο του έργου.

-Οι χαρακτήρες, ενώ ξεχωρίζουν μέχρις ενός σημείου μεταξύ τους, δεν έχουν αρκετό βάθος. Αυτό είναι εμφανώς επιλογή του συγγραφέα, αλλά στην περίπτωση του πρωταγωνιστή αποτελεί πρόβλημα η αμνησία του, καθώς τον γνωρίζουμε ελάχιστα.

-Ήθελα περισσότερες γυναίκες. Η Οχιά δεν μου φτάνει και, εκτός από αυτήν, όλες οι άλλες γυναίκες παίζουν δευτερεύοντες ρόλους: Είναι πουτάνες, θύματα ή και τα δύο.

Ζητήματα αληθοφάνειας, όπως:

-Λείπει κομμάτι απ’ το φεγγάρι; Όχι. Αυτό πολύ πιθανόν να άλλαζε την τροχιά της Γης, και δεν θέλει να μπλέξει κανείς με κάτι τόσο μεγάλης κλίμακας, γιατί απαιτεί πολύ ψάξιμο (αλλαγές στο κλίμα κλπ.).

-Αν έχεις μια συμμορία και λυμαίνεσαι μια περιοχή ή πόλη, θέλεις τους κατοίκους ζωντανούς και σχετικά σε καλή κατάσταση ώστε κάθε τρεις και λίγο να μπορείς να κλέβεις, να βασανίζεις και να βιάζεις. Οκέυ, έχεις και ένα βίτσιο και θέλεις και να σκοτώνεις, αλλά αν τους σκοτώσεις όλους τότε ποιον θα κλέβεις, θα βασανίζεις και θα βιάζεις; Χώρια που σε έναν τέτοιο κόσμο είναι πολύ επικίνδυνο να αφανίσεις ολόκληρη την πόλη που σε υποστηρίζει. Μέσα σε μια βδομάδα μπορεί να έχεις πεθάνει. Γενικά, δεν με έπεισε η τρέλα της συμμορίας να καταστρέψει τους πάντες, κυρίως επειδή τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας δεν συμμερίζονταν τις θρησκευτικές απόψεις του αρχηγού τους.

-Το απόσπασμα της Πολιτοφυλακής δεν θα είχε αρκετά χρήματα για να ζήσει επί πάνω από έναν μήνα χωρίς κανένα έσοδο εκεί και να κάνει και σχετικά μεγάλες αγορές (π.χ. άμαξα κλπ.). Γενικά, η απόφαση να μείνουν εκεί ήταν από παρακινδυνευμένη έως παράλογη. Και δεν τους έψαξαν καθόλου;

-Σαν πολύς κόσμος έκοβε βόλτες στην έρημο και με σχετική ευκολία. Δεν πείστηκα και τόσο γι’ αυτό, όπως και για το πώς θα μπορούσαν οι μεταλλαγμένοι να ζουν τόσον καιρό εκεί. Επίσης, οι πραγματικές αποστάσεις (μέχρι το L.A. π.χ.) θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να καλυφθούν με τα πόδια ακόμα και με πολύ καλύτερες συνθήκες.

-Όσο και διψασμένος να είσαι για όπλα, αίμα και εξουσία δεν ξεκινάς για ένα μέρος όπου γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι θα σε σκοτώσει η ραδιενέργεια.

-Το Cielo Rojo (γιατί με λατινική γραφή;) ήταν κάπως τραβηγμένο ως προς τον απλό κόσμο. Παραήταν αμαρτωλό. Το ήθελα λιγότερο τσιμπημένο για να είναι πιο πιστευτό.

-Σε έναν κόσμο που το δυνατότερο μέσο μεταφοράς είναι το άλογο, δεν ξέρω πώς μπορείς να ρυμουλκήσεις ένα τανκ σε μια μεγάλη απόσταση (μιλάμε για δεκάδες τόνους) χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι όλοι.

-Τα αυτοκίνητα. Ήταν λίγα. Ένα μόνιμο παράπονο σχεδόν από κάθε μετακαταστροφικό έργο. Τα αυτοκίνητα θα ήταν παντού, όπως είναι και σήμερα, απλώς κινούνται και δεν τα προσέχουμε τόσο. Μετά από μια καταστροφή θα υπήρχε ένα επιπλέον τεράστιο πρόβλημα πάρκινγκ: Όλοι οι λεωφόροι και οι εθνικές οδοί θα ήταν γεμάτες από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, καταστρέφοντας στις περισσότερες περιπτώσεις κάθε μετακίνηση για αρκετό καιρό. Επίσης, μετά από τριάντα χρόνια οι σκελετοί μέσα στα αμάξια θα ήταν πολύ λιγότεροι.

 

Στα συν:

+Η γρήγορη γραφή με το σχετικά ανάλαφρο ύφος που δεν βαραίνει (άλλο) την ατμόσφαιρα και το σκηνικό.

+Η αρκετά πετυχημένη μετακαταστροφική ατμόσφαιρα.

+Το χορταστικό βρισίδι. Περισσότερο θα ενοχλούσε τη ροή. Λιγότερο θα ήταν αναληθοφανής σεμνοτυφία.

+Το αίμα και η βία. Το βιβλίο δεν κρύβει ούτε για μια σελίδα την ταυτότητά του και παραμένει συνεπές μέχρι το τέλος. Ξύλο, πιστολίδια, βιασμοί, βασανιστήρια, εντάξει, φάγαμε καλά. Μόνο παράπονο το συχνό ξήλωμα των προσώπων και η διάλυση των κεφαλιών από σφαίρες. Λίγη περισσότερη ποικιλία.

+Ο ρυθμός είναι αρκετά καλός και αρκετά γρήγορος. Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα –αν δεν σε ενοχλούν τα άντερα, τα αίματα και άλλα συναφή.

+Το αρκετά δυνατό τέλος. Δείχνει ότι ο συγγραφέας έχει συναίσθηση του ρυθμού και έχει κρατήσει τους άσσους του για το τελικό showdown.

+Το βιβλίο κλείνει ό,τι άνοιξε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και δυστυχώς δεν το πετυχαίνουν όλοι.

 

Γενικά:

Ένα αρκετά καλό μετακαταστροφικό γούεστερν εκδίκησης, με κάποιες αδυναμίες που φαντάζομαι θα διορθωθούν με την εμπειρία επόμενων χρόνων και προσπαθειών.

 

Edit: spoiler alert.

Edited June 8, 2015 by mman

[Tiessa]

Μόλις τελείωσα το βιβλίο κι έχω να πω τα εξής:

 

1. Καθαρά από θέμα γούστου, τόση βία δεν με εκφράζει, πόσο μάλλον σε ένα είδος που δεν είναι και από τα αγαπημένα μου. Μάλλον δεν θα επέλεγα να διαβάσω αυτό το βιβλίο αν δεν είχε ψηφιστεί για τη ΛΑΦ του Δεκεμβρίου κι αν δεν είχα ήδη ακούσει κάποια καλά λόγια, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί τα σχόλιά μου να είναι ελαφρώς άκυρα "άκυρα".

 

2. Αν μου έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό (κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά μέσα στις σελίδες της Εξιλέωσης :-)) για να τοποθετήσω το συγκεκριμένο βιβλίο σε κάποιο είδος, θα το έβαζα στον τρόμο. Το γιατί μέσα στα spoilers.

 

Προσοχή, το spoiler είναι στ' αλήθεια ΜΕΓΑΛΟ SPOILER! Μην το ανοίξετε αν δεν έχετε διαβάσει και θέλετε να απολαύσετε τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει το βιβλίο. 

 

 

Ο λόγος δεν είναι το πολύ αίμα και τα πολλά εντόσθια τα οποία συνάντησα καθ' οδόν.

Είναι πως ο πυρήνας έχει να κάνει με την νεκρανάσταση του διώκτη και την ταυτότητα του γέρου που εμφανίζεται στην αρχή.

 

 

 

Στα θετικά της ιστορίας, ο καλός ρυθμός, το δέσιμο των κομματιών όσο αποκαλύπτεται το παρελθόν του πρωταγωνιστή και η μεγάλη έκπληξη στο τέλος.

Στα αρνητικά της, κάποια θέματα αληθοφάνειας, στα οποία πέφτουν συχνά όσοι γράφουν για μετακαταστροφικούς κόσμους: βασικότερο όλων είναι πώς το Cielo Rojo επιζούσε για να είναι αυτό που περιγράφεται στην ιστορία. Μια πόλη χρειάζεται πόρους για να επιβιώσει. Το Las Vegas, με το οποίο το παρομοιάζει ο Nihilio παραπάνω, είναι όντως μια πόλη χαρτοπαιξίας, αλλά συντηρείται από τις χιλιάδες που την πληρώνουν και βασίζεται σ' ένα σύγχρονο σύστημα δρόμων και ανταλλαγής αγαθών. Στον κόσμο που είναι τοποθετημένη η Εξιλέωση, δεν είμαι σίγουρη πώς θα μπορούσε να επιβιώσει.

Κάποια θέματα αλλαγής οπτικής γωνίας και καμιά φορά ταύτισης με άλλα πρόσωπα αντί για τον κύριο ήρωα δεν ξέρω αν θα πρέπει να τα βάλω στα συν ή στα πλην. Στα συν, με την έννοια ότι ο συγγραφέας καταφέρνει εύκολα να σε κάνει να νοιαστείς για τους χαρακτήρες του, πράγμα που είναι θετικό γι' αυτόν, στα πλην επειδή διασπά την εστίαση στον τελικό στόχο.

 

Παρά τα κάποια παράπονα, πιστεύω ότι θα διάβαζα ένα άλλο έργο του ίδιου συγγραφέα, κι αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι.

 

[wordsmith]

Μόλις το τελείωσα κι εγώ και σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά, να μην πω πολύ.

Επιτέλους εφ ατμοσφαιρική, με εικόνες, περιγραφές τοπίων, αντικειμένων κλπ και όχι μόνο "ψυχικών διαθέσεων" και σάλτσες.

Επιτέλους γράψιμο απλό, εντυπωσιακό μόνο όσο χρειάζεται για να πει την ιστορία ζωντανά, χωρίς βαρύγδουπες φράσεις και "θαυμάστε με" παρομοιώσεις, που δίνει (επιτέλους) την εντύπωση ότι ο συγγραφέας ανυπομονεί να σου πει την ιστορία και δε μπορεί να καθυστερήσει με συγγραφικά τεχνάσματα και μπερδεμένα σχήματα.

Επιτέλους, σε εφ, βγαίνουμε από τους κλειστούς χώρους, geek-o-δωμάτια και διαστημόπλοια, και περιπλανιόμαστε σε ερήμους και πόλεις καουμπόικες, έστω και διαλυμένες σε σημείο τόσο υπερβολικό που από κάπου μπάζει η αληθοφάνεια.

Πολλές και ενδιαφέρουσες ιδέες που το κάνουν πολύ ζωντανό, μικρές πινελιές πειστικότητας που λίγο ακόμα και θα το έβγαζαν από την κατηγορία "άριστα φτιαγμένο εμπορικό προϊόν". Αλλά με την καλή έννοια: επιτέλους ένας συγγραφέας που βάζει μετριοπαθείς στόχους και τους πετυχαίνει, αντί για όλους αυτούς (εμάς) που θέλουν να γράψουν το υπέρτατο ιδεολογικά προχωρημένο αριστούργημα και τρώνε τα μούτρα τους.

Συμφωνώ ότι αυτό με το "τραυματισμένο" φεγγάρι ήταν υπερβολικό, άχρηστο και δε στέκει. Βέβαια κάνει την κοσμοπλασία ακόμα πιο ατμοσφαιρική, αλλά δεν ήταν ανάγκη να γίνει ένα τέτοιο λάθος για μία ακόμη πινελιά. Και άλλα τέτοια, μικρά. Αδικαιολόγητο φάουλ πχ το ότι ο Μουγκός δε μπορεί ούτε να ουρλιάξει: ένας άνθρωπος με κομμένη γλώσσα απλώς δε μπορεί να μιλήσει έναρθρα - ήχους μπορεί να βγάλει, αρκεί να μην του έχουν κόψει και τις φωνητικές χορδές, which is not the case here. Επίσης αυτός ο Τζέσε, εφόσον το στόμα του πονάει κάθε φορά που το χρησιμοποιεί, θα έπρεπε να μιλάει με όσο γίνεται λιγότερες λέξεις, which is not the case here either. Κάτι τέτοια δείχνουν ότι ο συγγραφέας είναι πρόθυμος να θυσιάσει κάπως υπερβολικά πολλά στο βωμό της ατμοσφαιρικότητας.

Συμφωνώ ότι η βία αφενός είναι υπερβολική και κάποια στιγμή παύει να κάνει την εντύπωση που θα ήθελε ο συγγραφέας και αρχίζει να μοιάζει με βιντεογκέιμ με καλά γραφικά και αφετέρου δεν έχει αρκετή ποικιλία: από τον έναν πυροβολισμό στο κεφάλι στον άλλο πηγαίνουμε. Και εννοείται ότι κάνει μπαμ από την πρώτη σελίδα σχεδόν πως η όποια πλοκή και κοσμοπλασία είναι επίτηδες φτιαγμένες έτσι ώστε να δημιουργήσουν αφορμές για όσο γίνεται περισσότερη βία - βιντεογκέιμ, είπαμε.

Συμφωνώ επίσης ότι οι γυναίκες απουσιάζουν (και με χτύπησε και λίγο στο στομάχι αυτό με την Οχιά, ότι αντάλλαξε την υποταγή της δε θυμάμαι με τι). Και γενικά θα έπρεπε περισσότερα μέρη αυτού του κόσμου να λειτουργούν ομαλά και να παράγουν κάτι (και να γεννάνε και παιδιά, παρεμπιπτόντως), εφόσον βλέπουμε κάμποσα βιομηχανικά προϊόντα, παπούτσια, νομίσματα, πιστόλια, σπίτια με έπιπλα, κονσέρβες (οι κονσέρβες διαρκούν πολύ, οκ, αλλά δεκαετίες; ) Αυτά κάνουν την όλη ιστορία να μοιάζει με οργισμένο νιάτο που, με τα λεφτά ενός ανύπαρκτου γι' αυτόν μπαμπά να του παρέχουν χάμπουργκερ και μοτοσικλέτα, ορμάει να καταστρέψει το σύμπαν χωρίς λόγο, απλώς για να εκφράσει όλη αυτή την ορμονική (;) οργή που νιώθει μέσα του, τύπου λυσσασμένος σκύλος που προσπαθεί να δαγκώσει την ουρά του.

Αλλά διαφωνώ καθέτως με το ότι μπορούμε να μιλάμε για χαρακτήρες και για οποιοδήποτε βάθος τους σε αυτήν την ιστορία. Σοβαρά μιλάτε; Είπαμε, πολλές και πολύ ενδιαφέρουσες πινελιές πειστικότητας, αλλά άλλο αυτό και άλλο οι κανονικοί χαρακτήρες. Περισσότερο βάθος έχουν οι χαρακτήρες στον Λούκυ Λουκ.

Ο τίτλος με έκανε να απορώ μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο πού κολλάει, αλλά δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό. Σίγουρα πρωτότυπος δεν είναι.

Τα ονόματα των πόλεων, "Μοναξιά" και "Μετάνοια", είναι εκπληκτικά κακές ιδέες, χωρίς φαντασία, σε σχέση με το υπόλοιπο βιβλίο. Το Cielo Rojo πάει καλύτερα.

Το τέλος όντως πάρα πολύ θεαματικό, αν και μοιάζει λίγο με το "ήταν όλα ένα όνειρο"... και ένα μέρος του το είχα μαντέψει ένα κεφάλαιο νωρίτερα. Θα προτιμούσα πάντως να μην υπήρχε τίποτα το υπερφυσικό, σαν να παραφορτώνεται με όλα αυτά, ακόμα και χωρία από τη βίβλο έχει.

Πιο "καλύτερα να έλειπε" σημείο: αυτές οι φράσεις που έχει στο εξώφυλλο (και μέσα), οι "είμαι ζωή, είμαι και θάνατος κλπ". Δεν ξέρω αν τις έγραψε ο συγγραφέας του βιβλίου ή είναι από κάτι που δεν το έχω ακουστά, αλλά μου φαίνονται χαρακτηριστικό παράδειγμα φράσεων που κάνουν μόνο εντύπωση, ακούγονται ωραία, και δε σημαίνουν τίποτα αν κάτσεις να τις αναλύσεις. 

Πιο εντυπωσιακό σημείο: το χωριό από το οποίο κατάγεται ο Μουγκός. Τρελαίνομαι για κοσμοπλασίες, ακόμα και τόσο φρικιαστικές δυστοπίες. Και πολύ Mad Max στιλ.

Δε θα το ξαναδιάβαζα, αλλά αν λάβει κάτι τέτοια σα τα παραπάνω υπόψη του ο συγγραφέας, θα με ενδιέφεραν τα επόμενά του.

[Count Baltar]

(οι κονσέρβες διαρκούν πολύ, οκ, αλλά δεκαετίες; )

 

 

 

Και βάλε

[wordsmith]

 

(οι κονσέρβες διαρκούν πολύ, οκ, αλλά δεκαετίες; )

 

 

 

Και βάλε

 

Αυτές που έχω τώρα στο ντουλάπι λήγουν το 2016 (οι σαρδέλες) και το 2019 (το σκουμπρί). Αλλά οκ, πολλά πράγματα τρώγονται και μετά τη λήξη.

[Count Baltar]

Αν γράφουν επάνω "ανάλωση έως" τις τρως και ένα και δύο χρόνια μετά τη λήξη [για τα φάρμακα το αντίστοιχο διάστημα ειναι 6 μήνες]. Αν γράφουν "ανάλωση κατά προτίμηση πριν από" τις τρως και έναν αιώνα μετά.

[Naroualis]

Δράση, αίμα, εκδίκηση.

 

Μεταποκαλυπτικό, σχεδόν φιλοσοφικό, εν μέρει ακραίο.

 

Απολαυστικό, ψυχαγωγικό, διασκεδαστικό.

 

Ωμό και με λάθη. 

 

Αληθινό.

 

Δεν ξέρω, φάνηκε ότι μου άρεσε;

[deadend]

Φίλοι η συνάντηση για την συζήτηση του Βιλίου θα γίνει σήμερα 19/12/2015 στο Καφέ Κλασίκ στη Νέα Σμύρνη , Ελ. Βανιζέλου 25.

[elgalla]

Ας γράψω κι εγώ, τώρα που βρήκα χρόνο.

 

 

 

Στα συν:

- Στρωτή γραφή, εντυπωσιακά καλή για πρώτο βιβλίο, κυλούσε πολύ γρήγορα και διαβαζόταν εύκολα.

- Καλή ατμόσφαιρα, ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία.

- Λειτουργικό πάντρεμα των τριών ειδών.

- Γαλόνια δράσης και λίτρα αίματος.

- Πολύ καλή χρήση της προοικονομίας, ούτως ώστε η ανατροπή του τέλους να κουμπώνει όμορφα στο προηγούμενο κείμενο.

 

 

Στα πλην:

- Δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα ότι οι σκληροτράχηλοι άντρες της Άγριας Δύσης βγάζουν τη γλώσσα ο ένας στον άλλον σαν πεντάχρονα.

- Πολλές ανακολουθίες (π.χ. ο πιστολέρο έχει να φάει 30 ώρες και τρώει μια σαύρα και το επόμενο λεπτό τσεκάρει τις προμήθειές του, ξέρει τι είναι το υπόγειο πάρκινγκ αλλά όχι τι είναι το αυτοκίνητο, κ.ά.)

- Σε κάποια σημεία η λογική αφήνεται κατά μέρος για χάρη της ατμόσφαιρας (π.χ. μέσα σε 2 γενιές όλοι ξέχασαν να διαβάζουν και να γράφουν, ο Κυβερνήτης του Cielo Rojo μαζεύει το πετρέλαιο βαρέλι το βαρέλι αλλά έχει στο Κυβερνείο πετρελαιοκίνητο ασανσέρ, κ.ά.)

- Όλοι οι "κακοί" είναι ψυχοπαθείς - κανένας δεν έχει κάποιο σχέδιο που να βγάζει νόημα, απλά τους αρέσει να σκοτώνουν, να καίνε και να βιάζουν.

 

 

 

Το τελικό πόρισμα: το διάβασα πολύ ευχάριστα και πέρασα καλά μαζί του, ήταν ένα τίμιο βιβλίο που δίνει ακριβώς αυτό που υπόσχεται: ατμόσφαιρα και βία. 

Edited December 20, 2015 by elgalla